Ατομική βόμβα στο δημοτικό

Πριν από λίγες μέρες μιλούσα με μία δασκάλα δημοτικού. Μου έλεγε ότι εκείνη την ημέρα δεν έκαναν μάθημα γιατί τους έκαναν σεμινάριο πάνω στα καινούρια βιβλία που θα χρησιμοποιήσουν του χρόνου.

Όλα πήγαιναν καλά ώσπου ήρθε η ώρα της Φυσικής. Δεν θυμόταν αν ήταν της Ε' ή ΣΤ' δημοτικού αλλά θυμόταν πολύ καλά το εξώφυλο. Έδειχνε ένα αεροπλάνο το οποίο έριχνε μια ατομική βόμβα!

Σε παιδιά δημοτικού!

Το σεμινάριο διεκόπη για λίγο γιατί όλοι ζητούσαν εξηγήσεις. Οι εισηγητές τους είπαν ότι έχουν διαμαρτυρηθεί πολλοί αλλά, για του χρόνου τουλάχιστον, αυτό θα είναι το βιβλίο και αυτό το εξώφυλο.

Η αρχική πρόταση ήταν να αναλάβει ο Τσαρούχης (!) το εξώφυλο, όπως και παλιότερα, αλλά για λόγους άγνωστους (όπως άγνωστο είναι και το από ποιους) αυτό που έφτιαξε απορρίφθηκε. Πάντως εικαστική παρέμβαση στην εικόνα υπάρχει. Πάνω στο μανιτάρι που σχηματίζει η βόμβα υπάρχει ένας βάτραχος(!!!).

Ελπίζω, πραγματικά, να μου έχει πει ψέματα και όλο αυτό να είναι μια μπαρούφα

Για την paragrafos

Να γράφεις ένα blog, ο λόγος ποιος; Να πεις αυτά που θες; Λες και δεν τα ‘παν άλλοι. Να πεις κάτι καινούριο; Και που το ξέρεις καινούριο πως θα είναι; Μήπως τα διάβασες όλα η έστω τα πιο πολλά; Αν, και μήπως, και αν δεν, και στοιχιώνεις από φαντάσματα.

Και λες δεν πειράζει τόσα με βασανίζουν ας τα πω σε κάποιον, αν με διαβάσει ποτέ κανείς. Και κάθεσαι και γράφεις, και όντας μη γραφιάς και απαίδευτος σ’ αυτό κουράζεσαι και ιδρώνεις. Και μια βδομάδα πιο μετά το ανεβάζεις.

Και τριγυρνάς σε άλλων να δεις και τίποτα άλλο, ίσως τίποτα χειρότερο από το δικό σου να χαρείς. Και που και που F5 στο δικό σου μπας και σε βρήκε κανένας.

Και βρίσκεις κάπου ένα Δήμου και κολλάς. Και στην αρχή σου αρέσει και γνωρίζεις και άλλο κόσμο και γίνεται και ντόρος στο δικό σου και εσύ κάνεις στων άλλων.

Και μια στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν θα φτάσεις ποτέ αυτόν που διαβάζεις και αυτούς που του γράφουν. Και τότε κουράζεσαι 2 φορές πιο πολύ μόνο και να σκεφτείς να γράψεις.

Και λες αυτό ήταν τελείωσε δεν τον ξαναδιαβάζω, γιατί όσο τον διαβάζω δεν γράφω στο δικό μου, θα ασχοληθώ με το δικό μου θα γίνω καλός σαν και αυτόν και όσους γράφουν εκεί μέσα.

Και εκεί που λες μια τελευταία ματιά και φεύγω στην κάνει η paragrafos. Και σου πετάει ένα Καββαδία εκτός Μικρούτσικου και σου παίρνει τα μυαλά.

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων

και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ

θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία

κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει

κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά

"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί

και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει

κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί

θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες

θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες

Όλο το post είναι αφιερωμένο σε σένα καλή μου paragrafos που μου έφτιαξες το απόγευμα και το βράδυ όταν θα το διαβάζω στο κοριτσάκι μου.

Το 'δικαίωμα' στην ηλιθιότητα

Το σύστημα δημιουργεί τεμπέληδες και ηλίθιους. Ή μάλλον πρώτα ηλίθιους και μετά τεμπέληδες. Βρισκόμαστε στην εποχή του ηλίθιου. Η μεγαλύτερη βλακεία επιβραβεύεται. Όσο πιο πολύ βλάκας είσαι τόσο καλύτερα ζεις.

Δεν θα σταθώ στην τηλεόραση και στους μαϊντανούς κάθε είδους. Το επιχείρημα "αυτά θέλει ο κόσμος" προσωπικά με καλύπτει. Η τηλεόραση, όπως και όλα τα ΜΜΕ είναι μαγαζιά. Αν δεν είχαν πελάτες θα άλλαζαν εμπόρευμα. Άρα όντως το προϊόν έχει πέραση. Ούτε ο φανατισμός με διάφορες ιδεολογίες (νεοφασίστες, χούλιγκανς κλπ.) με απασχολεί -εδώ. Φανατικοί πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η καινούρια φουρνιά ηλιθίων. Οι ηλίθιοι που το θεωρούν δικαίωμα και μαγκιά τους.

Το κακό βέβαια δεν είναι ελληνικό. Είναι αμερικάνικο. Από εκεί ξεκίνησε η επιβράβευση της κάθε είδους ελαφρότητας. Τι γίνεται λοιπόν εκεί; Ας πούμε ότι κάποιος πέφτει και σπάει το πόδι του μέσα σε ένα μαγαζί επειδή δεν είδε ένα πλακάκι που έχει βγει. Τι κάνει; Κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Μηνύει τον καταστηματάρχη και παίρνει αποζημίωση για τις μέρες που έχασε από τη δουλειά, για ψυχική οδύνη και για ό,τι άλλο βάλει ο νους του δικηγόρου του. Ο οποίος, βέβαια, πληρώνεται με ποσοστό. Και ας πούμε ότι αυτό έχει μια βάση. Αγοράζει, λοιπόν, ο εν λόγω ηλίθιος ένα γιαούρτι. Και είναι χαλασμένο. Τι θα κάνει; Μα θέλει και ρώτημα; Θα το φάει βέβαια. Και όχι μόνο θα το φάει, αλλά θα παρακαλάει και το Θεό να πάθει όσο το δυνατόν χειρότερη δηλητηρίαση, γιατί αυτό θα έχει και τη μεγαλύτερη αποζημίωση. Ποια είναι λοιπόν η λογική; Έχεις φράγκα; Θα στα φάω. Όχι να κάνω δικά μου. Να μην έχεις εσύ. Και η δικαιολογία; Το δικαιούμαι.

Η λογική της ζήλιας είναι "να μπορούσα και εγώ". Κάποιος έχει πετύχει κάτι και "θέλω και εγώ". Απολύτως θεμιτό. Αυτό όμως, για χίλιους δύο λόγους και παντός είδους αδυναμίες, έχει εξελιχθεί στο "να του καεί του πούστη". "Δεν μπορώ εγώ; Δεν θα έχεις ούτε εσύ. Ή αλλιώς θα μου δώσεις και εμένα"!

Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι υποσυνείδητη ανάγκη του ανθρώπου αλλά υπάρχουν και τα δύο σε πολύ μεγάλο βαθμό. Κυρίως το δεύτερο και κυρίως, βέβαια, στην Ελλάδα.

Το να ζηλέψεις κάποιον για κάτι που έχει ή που σκέφτηκε να κάνει το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό. Ο όποιος νεωτερισμός ξεκινάει από έναν και μετά το κάνουν πολλοί. Άλλος γιατί ζήλεψε την αίγλη και άλλος γιατί ζήλεψε το κέρδος. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Είναι σαν να θέλει κάποιος να γίνει φυσικός αλλά να μη διαβάσει τη θεωρία τη σχετικότητας γιατί θέλει να την ανακαλύψει μόνος του. Αυτή είναι η εποικοδομητική ζήλια, γιατί δεν μπορείς να θεωρηθείς ότι ζήλεψες τον Αϊνστάιν. Σε πιο απλά πράγματα όμως, και κυρίως σε θέματα βιοπορισμού, οι καταστάσεις είναι λίγο διαφορετικές. Η ζήλια τυφλώνει και θες μερίδιο από τα κέρδη του άλλου λες και τα βγάλατε μαζί.

Που κολλάνε τώρα οι ηλίθιοι; Όλο αυτό το πράγμα οι μεγάλες εταιρείες το έχουν καταλάβει. Οι ενώσεις προστασίας καταναλωτών δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αν δεν είχαν το ok από τις μεγάλες εταιρείες. Όποιος πιστεύει ότι είναι κατάκτηση των καταναλωτών είναι αφελής. Αλλά αυτοί δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη γιατί δεν θα πάθουν τίποτα. Έχουν να καλυφθούν. Αν όμως εσύ καταναλωτή μάθεις να χειρίζεσαι έτσι τις αγαρμποσύνες σου δεν θα κάνεις ποτέ τη διάκριση του σε ποιόν κάνεις τι. Θα κοιτάς γύρω σου και θα ψάχνεις να βρεις ποιος σε αδίκησε για να σε αποζημιώσει. Γιατί έχεις το δικαίωμα. Ακριβώς όπως παραμυθιάζει η τηλεόραση με το "πείτε μας κύριε σταρ, τι τρώτε για πρωινό, ο κόσμος έχει δικαίωμα να μάθει" έτσι παραμυθιάζει και το σημερινό σύστημα με το "έχεις δικαίωμα να είσαι απρόσεχτος και θα αμειφθείς για αυτό". Πόσες μικρές επιχειρήσεις λοιπόν, δεν θα βγουν από τη μέση αν χρειαστεί να αποζημιώσουν 2-3 κατ' επάγγελμα ηλίθιους. Και σε ποιον κάνεις κακό εσύ 'συνειδητέ καταναλωτή'; Μήπως κάνεις τον πλούσιο πλουσιότερο και τον φτωχό φτωχότερο;

Το περίεργο είναι ότι, όπως είπα και παραπάνω, η κακιά ζήλια είναι κυρίως ελληνικό φαινόμενο, αλλά από την Αμερική ξεκίνησε η μόδα του ηλίθιου umber alles. Τελικά είναι πολύ μπροστά οι άνθρωποι. Κατάφεραν να εκτιμήσουν την αξία ενός χαρακτηριστικού που δεν είναι και ιδιαίτερα διαδεδομένο στο λαό τους. Και κοιτάξτε τι πέτυχαν; Να τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Το κακό, βέβαια, ξεκινάει από το ότι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα με τη δουλειά του. Αν καταφέρει να βρει δουλειά. Από εκεί ξεκινάει το ένστικτο του να καταστρέψω και να αρπάξω. Το οποίο καλλιεργήθηκε κατάλληλα από τους μελετητές και έγινε κατευθυνόμενο. Η Ελλάδα, περιέργως, είναι λίγο πίσω σ' αυτό. Δεν υπάρχει τόσο έντονο νομικό πλαίσιο κατοχύρωσης των ηλίθιων. Πλέον όμως ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό. Δεν συμβαίνει στην Ελλάδα ακόμα. Θα συμβεί.

Η λογική του να είμαστε όσο περισσότερο γίνεται εκτός των νόμων της ζούγκλας έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Κάποτε μάγκας ήταν αυτός που πούλαγε ένα χαλασμένο γιαούρτι και χαζός αυτός που το έτρωγε. Τώρα να είναι μάγκας αυτός που εξαπατήθηκε, και να παίρνει λεφτά από αυτό είναι λίγο χοντρό για μένα. Και το να κοιτάς μόνο πόσα λεφτά θα πάρεις είναι και αυτό λάθος. Το θέμα είναι από ποιον θα τα πάρεις. Αλλά αν ενοχλούσε αυτό θα ενοχλούσε και το ότι πληρώνουμε ίδιο φόρο για ένα Marlboro με αυτόν που πληρώνει και ο Bill Gates...

Να μην επεκταθώ όμως σε θέματα έμμεσης φορολογίας. Έχουν γραφτεί αρκετά για αυτό το θέμα. Απλά θέλω να συνεχίσω να προσέχω τι γιαούρτια αγοράζω και να μη στηρίζομαι μόνο στην αποζημίωση σε περίπτωση που εξαπατηθώ. Γιατί αλλιώς το σύστημα γίνεται σαν την υπερπροστατευτική μαμά που βγάζει νωθρά παιδιά. Και τα νωθρά παιδιά δεν είναι παιδιά με ειδικές ανάγκες για να χρίζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης.

"Τα όρια της σάτιρας" (σχόλιο)

Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα στις 8/4/06 στο blog του Νίκου Δήμου (αλήθεια; τι πρωτότυπο) στο post με θέμα "Τα όρια της σάτιρας". Μου φάνηκε αρκετά ωραίο και θα το βάλω και αυτό στο blog μου. Πάντως η τεμπελιά τελείωσε. Αύριο ανεβάζω post!!!


"Ήρθε η ώρα να λάμψει η αλήθεια.

Τη συνέντευξη του κου Δήμου το περασμένο Σάββατο την παρακολούθησε ο Χριστόδουλος. Από παλιά φίλοι με τον Νικολάκη (έτσι τον φωνάζει) τον πήρε τηλ μιας και είχαν χαθεί. Οι κοριοί που έχω στα τηλέφωνα και των 2 -όπως και πολλών άλλων εδώ μέσα και εκεί έξω- κατέγραψαν τα εξής:

Χρ.: Νικολάκη, που είσαι παλιόφιλε;

ΝΔ.: Chris, καλέ μου φίλε, τι κάνεις; Την ευλογία σου!

Χρ.: Την ευλογία μου; Πόσο καιρό έχεις να εξομολογηθείς ρε, που θες και την ευλογία μου; Από τότε που ξεκίνησες αυτήν την παπάρα με το blog σου έχεις χαθεί από τα εγκόσμια. Θυμάσαι τότε που μου έλεγες ότι θες να μονάσεις και δεν σε άφησα; Ε, το έκανες με το δικό σου τρόπο.

ΝΔ.: Άφες ημίν δέσποτα. Έχω βρει καλή παρέα.

Χρ.: Για αυτό σε πήρα. Θέλω τη βοήθειά σου.

ΝΔ.: Τι μπορώ να κάνω εγώ ο ταπεινός σου δούλος.

Χρ.: Άκουσε Νικολάκη...

ΝΔ.: Να σου πω, δεν το κόβεις αυτό το Νικολάκη; Σου ρίχνω και κάποια χρόνια.

Χρ.: Καλά. Λοιπόν. Εσύ, που είσαι βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, και τώρα έχεις και άμεση επαφή με τους οπαδούς σου, -αλήθεια βρε πως τους έχεις πείσει όλους για το αντίθετο, είσαι μεγάλη γάτα- θέλω να με βοηθήσεις να βγω λίγο στα παράθυρα γιατί έχω χαθεί τον τελευταίο καιρό. Να βοηθήσουμε την πίστη μας.

ΝΔ.: Και πως να το κάνω αυτό;

Χρ.: Θα βγάλεις ένα, πως το λες, ένα post, που θα λέει κάτι προκλητικό, ας πούμε για αυτό το κειμανάκι του Ιούδα που θα βγει την άλλη εβδομάδα.

ΝΔ.: Την άλλη εβδομάδα;;; Για μετά το Πάσχα δεν ήταν;

Χρ.: Το πήγαν για την άλλη εβδομάδα γιατί δεν γέμιζε το δελτίο. Μετά το Πάσχα έχουν δουλειά, ξέρεις τώρα τροχαία και λοιπά.

ΝΔ.: Ωραία και μετά;

Χρ.: Θα βάλω εγώ ένα δικό μου, πολύ ταγμένο, αλλά με χιούμορ, να σου τη λέει χοντρά. Θα υπογράφει ως σκοταδιστής, μη μου μπερδευτείς. Θα αρχίσετε, λοιπόν, να πετάτε ο ένας στον άλλο links και παραπομπές σε βιβλία και τέτοια δικά σας -είναι και αυτός πολύ διαβασμένος, σαν εσένα- με αποτέλεσμα να βγει κανένας να πει καμιά χοντράδα και μετά άστο επάνω μου. Θα ξαναγίνω διάσημος!!! Δεν έχεις κανέναν που να πιστεύεις ότι θα το κάνει;

ΝΔ.: Α, σίγουρα ο σαλτάρω στο κενό είναι έτοιμος. Αυτός πειράζει τα πάντα, αυτό θα αφήσει. Μήπως όμως φάμε κάνα βρομόξυλο;

Χρ.: Αφού σου έχω βάλει μπάτσο να σε προσέχει. Ο Yosemite Sam είναι δικός μου. Αν και τον φοβάμαι λίγο μην καρφωθεί, τέλος πάντων.

ΝΔ.: Αλήθεια; Τι καλός που είσαι;

Χρ.: Όχι θα σε άφηνα έτσι επειδή εσύ με ξέχασες. Λοιπόν είμαστε σύμφωνοι;

ΝΔ.: Ok boss!!! Αφού ξέρεις δεν σου χαλάω χατίρι. Και αφού είναι και για το καλό της Ορθοδοξίας...

Χρ.: Καλά σε αφήνω τώρα γιατί πήγε 6 η ώρα και έχω και λειτουργία. Να κανονίσουμε να βγούμε καμιά μέρα να πούμε τα παλιά μας τότε με τη χούντα. Θυμάσαι αλήθεια;

ΝΔ.: Ξεχνιούνται αυτά Chris... Anyway, κάτι θα σκεφτώ. Αντε bye.

Χρ.: Kisses!!!

Η συνέχεια έχει ήδη περάσει στην ιστορία..."

"Μια γυναίκα κλαίει" (σχόλιο)

Άλλο ένα σχόλιό μου από το blog του Νίκου Δήμου με τίτλο "Μιά γυναίκα κλαίει" στις 4/4/06 μαζί με μία απάντηση από την Titika, καθώς και μια δικιά μου απάντηση στην xenia. Ατελείωτοι αναγνώστες μου μη φοβάστε. Θα έρθει και το post σύντομα.

"Ένας άνθρωπος για να φτάσει στο κλάμα έχει περάσει από τρία στάδια.

Το πρώτο είναι το "όχι, δεν μου συμβαίνει εμένα" με κάποια αδιαφορία.
Το δεύτερο "δε μπορεί να μου συμβαίνει εμένα" με έντονο εκνευρισμό.
Το τρίτο είναι της απελπισίας "ας μη μου συμβαίνει εμένα αυτό".(αν κάποιος θυμάται πως ορίζονται στην ψυχολογία ας το γράψει γιατί μου διαφεύγει)

Κάπου εκεί έρχεται το κλάμα. Και δεν θέλεις κανείς να σε παρηγορήσει ούτε να ακούσεις κουβέντα. Δεν υπάρχει κόσμος γύρω σου -γι αυτό άραγε τα δάκρυα να θολώνουν τα μάτια, για να τον κρύψουν; Το κλάμα δεν είναι πάντα ανακουφιστικό. Όταν έχεις κάτι βαρύ που σε τρώει μετά το κλάμα είσαι ένα ράκος. Δεν έχεις όρεξη ούτε τα μάτια, ούτε τη μύτη να σκουπίσεις. Θέλεις να κάτσεις ακίνητος και να κοιτάς χωρίς να βλέπεις. Καρφωμένα και ακίνητα μάτια σε ένα σημείο. Και το μυαλό να τρέχει. Και μόλις ξεκουραστείς λίγο να αρχίσεις πάλι. Πιο δυνατά. Και να ουρλιάζεις μέχρι να σκιστεί ο λαιμός σου. Και μετά ο ύπνος. Συνήθως ευχάριστος αλλά βαρύς. Και το ξύπνημα δύσκολο, σχεδόν ό,τι χειρότερο μετά το κακό που σε βρήκε.

Και είναι μόνο η αρχή. Αυτό που βλέπει ο περαστικός. Τα δύσκολα έρχονται μετά. Η καθημερινότητα. Το ίδιο και αύριο, και κάθε μέρα. Και μόνη σωτηρία ο ύπνος. Που μακάρι να υπάρχει δηλαδή. Γιατί αν δεν υπάρχει και αυτός...

Και όλοι θα πουν ότι έπιασες πάτο. Και θα έχουν δίκαιο. Αλλά δεν θα ξέρουν ότι ο πάτος δεν είναι επίπεδος. Έχει ψηλά και χαμηλά σημεία. Και δυστυχώς πρέπει να φτάσεις στο χαμηλότερο σημείο του πάτου για να ανέβεις.

Αισιόδοξο κλείσιμο:ΔΕΝ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΧΑΜΗΛΑ, ΦΟΡΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ!!!"

Η διαφωτιστική απάντηση της Titika.

"Μιλάς για τα στάδια του θρήνου που περιέγραψε η καταπληκτική Elizabeth Kubler Ross. Αν θυμάμαι καλά είναι τα εξής:
ΑΡΝΗΣΗ
ΘΥΜΟΣ
ΠΑΖΑΡΕΜΑ (BARGAINING)
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΑΠΟΔΟΧΗ

Αυτά τα στάδια τα περνάμε κυρίως με αυτή τη σειρά και αφορά τη διαδικασία θρήνου για την απώλεια της δικής μας ζωής, κάποιου δικού μας προσώπου αλλά και για το "χάσιμο" άλλων, πιο καθημερινών πραγμάτων (μιας σχέσης κλπ)."

Και η ελαφρώς λανθασμένη απάντησή μου σε ένα σχόλιο της xenia.

"Ο πόνος της μάνας που χάνει ένα παιδί πρέπει όντως να είναι ο μεγαλύτερος πόνος που υπάρχει (χωρίς αυτό να υποβιβάζει τον πόνο του πατέρα ο οποίος πρέπει να είναι εξίσου μεγάλος και φυσικά το δικό σου). Ο θάνατος όμως είναι μία στατική κατάσταση. Πέθανε, δεν γυρίζει πίσω. Η κάθε μέρα που περνάει τον αφήνει όλο και πιο πίσω με αποτέλεσμα αυτό να 'γλυκαίνει' λίγο μετά από καιρό (προσωπική εμπειρία).

Υπάρχουν όμως και καταστάσεις όπου όταν ξεκινάει ένα κακό σιγά σιγά γίνεται μεγαλύτερο και κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις και μια διαφορετική πτυχή του. Δεν έχω καταλήξει τι είναι χειρότερο. Η σταθερή και μη αναστρέψιμή κατάσταση ή το να μην ξέρεις τι άλλο θα σου έρθει στο επόμενο βήμα (και από που)."

Τουλάχιστον έχω αρχές. Δεν τα ανεβάζω πριν αλάξει post ο συγγραφέας...

"Same sex marriage?" (σχόλιο)

Το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί post, αλλά ένα σχόλιο που έκανα στο blog του Νίκου Δήμου, στο post με τίτλο "Same sex marriage?" στις 3/4/06. Το παραθέτω διότι ήταν ένα από τα θέματα με τα οποία ήθελα να ασχοληθώ κάποια στιγμή.

"Η εκκλησία δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί κάτι τέτοιο και καλά θα κάνει. Γιατί αν το δεχτεί παραβιάζει μια από τις μεγαλύτερες αρχές της. Άλλωστε η εκκλησία έχει αποτάξει τους ομοφυλόφιλους και οι ομοφυλόφιλοι τη εκκλησία.

Ένα ζευγάρι που αποφασίζει να ζήσει μαζί δεν έχει να δώσει λόγο σε κανέναν. Αν υποθέσουμε όμως ότι χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες gay και straight γιατί καλούμαστε δεύτεροι να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα; Εφόσον είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό τους (κάπου διάβασα για 10%) οφείλουν να κάνουν εκείνοι κάτι πιο δυναμικό (έναν εκπρόσωπό τους στη βουλή ας πούμε). Και φυσικά θεωρώ αυτονόητο το δικαίωμά τους στην επισημοποίηση της συμβίωσής τους.

Για τα παιδιά δεν θα πρέπει να δίνονται αυθαίρετες απαντήσεις από τον καθένα, αλλά μόνο από ειδικούς. Όταν κάνεις ένα παιδί, δεν είναι δικό σου, είναι του εαυτού του. Αρά τον εαυτό αυτό, εφόσον εκ των πραγμάτων σου τον εμπιστεύεται να τον μεγαλώσεις, πρέπει να προσέχεις πολύ τι τον κάνεις. Ας γίνουν μελέτες και ας αποφανθούν άλλοι. Εγώ, με την ιδιότητα που έχω, μπορώ να μιλήσω μόνο ως προς το κοινωνικό-αισθητικό μέρος του θέματος και δεν με ενοχλεί καθόλου.

Εκείνο που με απασχολεί εμένα είναι άλλο. Υπάρχουν gay και straight; Νομίζω ότι ασχολούμαστε με ένα κατασκεύασμα του πολιτισμού και των σύγχρονων θρησκειών. Ας πάρουμε για παράδειγμα την αρχαία Ελλάδα. Όλοι οι άντρες είχαν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Από τα όσα έχω διαβάσει μάλιστα, τις γυναίκες τους τις είχαν πολύ ικανοποιημένες. Αλλά όλοι είχαν και τον εραστή τους. Και όχι μόνο έναν. Ξεκίναγαν με τη σχέση δασκάλου μαθητή και συνέχιζαν στα γυμναστήρια, στα συμπόσια κλπ. Στο "Συμπόσιον ή Περί έρωτος" του Πλάτωνα, αν θυμάμαι καλά μόνο ο Σωκράτης μιλάει για έρωτα μεταξύ άντρα και γυναίκας ενώ όλοι οι άλλοι ούτε που ασχολούνται με γυναίκες.

Και καταλήγω με το εξής: Ανώμαλοι είμαστε όλοι. Και αυτοί που πάνε μόνο με γυναίκες και αυτοί που πάνε μόνο με άντρες. Γιατί τελικά (δεν έχω και αποδείξεις αλλά μάλλον) άλλο πράγμα νιώθεις στη μία περίπτωση και άλλο στην άλλη.

Θα επανέλθω αναλυτικότερα...