Bloggers και blooks

Θέλω να συγχαρώ τους συναδέλφους bloggers που έβγαλαν τα posts τους σε βιβλίο. Χαίρομαι με τη χαρά τους και ίσως με αυτό το post να κλέβω λίγη από τη δόξα τους αλλά ελπίζω να με συγχωρήσουν. Υποκύπτοντας όμως στην ακατανίκητη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου, την οποία ικανοποιώ σπανίως, θα τους κάνω μια δωρεάν συναδελφική διαφήμιση.

Τους αναφέρω με σειρά έκδοσης:






Πιτσιρίκος











Κουρούνα












Αλεξάνδρα Σταμάτη












ViSta












Πάνος Ζέρβας










Lili

Μπράβο παιδιά, και εις ανώτερα. Δεν ξέρω ποια ήταν τα όνειρά σας ξεκινώντας τα διαδικτυακά σας χρονικογραφήματα (η πουτάνα η κλασική παιδεία δεν κρύβεται) και αν αυτό που συνέβη ήταν μέσα σε αυτά αλλά σας ζηλεύω. (Δεν ξέρω καν κατά πόσο είστε παιδιά). Πολύ ευχάριστη ήταν και η έκπληξή μου όταν έγραψα στο Google "εκδόσεις μαραθιά" και αντί για ένα κλασικό site το πρώτο αποτέλεσμα ήταν ένα blog. Τι ωραία!

Και στα δικά μας!

aggelos-x-aggelos ! ! !

Δεν πιστεύω να έχω τίποτα νομικά μπλεξίματα με την τελευταία φωτογραφία. Για κάθε περίπτωση δηλώνω υπεύθυνα ότι την έφτιαξα μόνος μου (και μάλιστα στο paint, ούτε καν στο Photoshop), ότι δεν έχω βγάλει βιβλίο (αν και θα ήθελα, ζηλεύωωωωω), ότι οι Εκδόσεις Μαραθιά δεν έχουν καμία ευθύνη για αυτή τη φωτογραφία και τέλος πάντων ό,τι άλλο πρέπει να δηλώσω για να είμαι ok. Οκ?

Βόλτα με το τραμ (ταράμ)

Είπα λοιπόν και εγώ, αφού δεν αξιώθηκα μέχρι τώρα να αφήσω ποτέ το αμάξι μου, τώρα που το έχω στο συνεργείο να πάω μια βόλτα με το τραμ. Και αφού είχε και ωραία μέρα είπα να πάω για μπάνιο. Και πήγα!

Έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα και τσουπ! νάτος ο σταθμός μπροστά μου. Από εκεί και πέρα άρχισα να κάνω σα χαζό. Χαιρόμουν που έβγαζα εισιτήριο. Χαιρόμουν που το ακύρωνα. Χαιρόμουν που περίμενα και έψαχνα ποιο είναι το δικό μου (τραμ, όχι εισιτήριο). Γενικώς χαιρόμουν! Τι ωραία.

Κάποια στιγμή, όχι πολύ αργότερα, ήρθε ο Pininfarina (ναι ο ίδιος... έλα μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις). Τι ωραίο που είναι! Κοίταξα πάλι προς τα πίσω και εκεί που έλεγε τραμ εγώ διάβασα ταράμ. Τώρα δεν ξέρω τι σου έρχεται στο μυαλό διαβάζοντας ταράμ αλλά εμένα δεν μου ήρθε ο ταραμάς ούτε ο Τάραμας. Μου ήρθε ο ήχος από το συρτάκι (μη στραβομουτσουνιάζεις, σκέψου το λίγο. Ταράμ, παμ, ταράμ, παμ, ταραραταράμ και πάει τραγουδώντας).

Μπήκα μέσα τραγουδώντας -από μέσα μου- συνεχώς αυτό το τραγούδι. Αναπόφευκτα, λοιπόν, μου ήρθαν στο μυαλό οι Ολυμπιακοί Αγώνες και συγκεκριμένα το κλιπάκι που είχαν δείξει για την προετοιμασία, όταν ένας μεγάλος είχε πει ότι έμοιαζε με συρτάκι (αργή στην αρχή, φορτσάτη στο τέλος). Θυμόμουν τις μπουλντόζες να σκάβουν αργά, αργά ένα τίποτα και από πάνω να παίζει ένα αργόσυρτο ταράμ...

Το τραμ (ταράμ), βέβαια, δεν έφτασε ποτέ το φρενήρη ρυθμό του συρτακικίου -αυτή η γενική πάντα με μπέρδευε- αλλά τελικά δεν είναι και τόσο αργό όσο το λένε. Πως μου τη δίνει αυτή η γκρίνια... Άσχετο! Συνέχισα και εγώ το ταράμ μου (προσπάθησε να το πεις δυνατά αυτό, "ταράμ μου", πλάκα δεν έχει;) μέχρι που έφτασα σε μία παραλία και κατέβηκα. Από εκεί και πέρα το όλο σκηνικό ήταν μια καταστροφή, γι αυτό θα σταματήσω εδώ για να μείνουμε με καλές εντυπώσεις.

Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν το εσωτερικό του. Θα το ήθελα πιο σημερινό ή έστω πιο παλιό. Αλλά εντάξει μωρέ...

Εσούρωσα κι αργήσαμε, μα όσο και να φταίω
περπάτα να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο

Ντράγκα-ντρουγκ το καμπανάκι
Ντράγκα-ντρουγκ μες στο βραδάκι
Ντράγκα-ντρουγκ το καμπανάκι
να μάς πάει κούτσα-κούτσα στο παλιό μας το τσαρδάκι

Περνούν πολύ μιζέρικα τα νιάτα μας τα έρμα
αλλ’ άνοιξε το βήμα σου, να φτάσουμε στο τέρμα

Ντράγκα-ντρουγκ κι αν βρούμε θέση
θα στρωθείς και θα σ’ αρέσει
Ντράγκα-ντρουγκ κι αν βρούμε θέση
λίγο απάνω σου να γείρω, γιατί έχω γίνει φέσι

Εμείς με τραμ πηγαίνουμε και άλλοι με ταξάρες
Για μάς τα ντόρτια κι οι διπλές και γι άλλους οι εξάρες

Ντράγκα-ντρουγκ το καμπανάκι
Ντράγκα-ντρουγκ μες στο βραδάκι
Ντράγκα-ντρουγκ το καμπανάκι
Ντράγκα-ντρουγκ τι κρίμα που ’ναι να ’σαι τόσο φτωχαδάκι

Αφιερωμένο στην υπέροχη sofi-k που ήταν μαζί μου σε όλη αυτή τη βόλτα