Ασφαλιστές

Ήταν η ώρα που δύει ο ήλιος για το 1/24 της γης. Πολλοί άνθρωποι παρακολουθούσαν το ηλιοβασίλεμα. Κάποιοι αδιαφορούσαν. Κάποιοι δούλευαν και δεν το πήραν χαμπάρι. Ένας ασφαλιστής μόλις έκλεινε ένα συμβόλαιο. Ένας νεοασφαλισμένος μόλις είχε κάνει εμετό από την πολυλογία του ασφαλιστή και αυτός νόμισε ότι πήγε να φέρει λεφτά για την προκαταβολή. Πάντως το συμβόλαιο έγινε. Πλέον ήξερε ακριβώς τι έχει να παίρνει σε περίπτωση που τον πατήσει αυτοκίνητο, μηχανάκι, τρακτέρ, αερόστατο, την ώρα της προσγείωσης, αεροπλάνο, την ώρα της απογείωσης και της προσγείωσης και "μια παροχή που μόνο η Εταιρεία μας προσφέρει", τραμ. "Η Εταιρεία μας είναι πάντα μπροστά από τις άλλες, δεν θα μπορούσε να μην κάνει αυτήν την προσθήκη", κόμπασε ο ασφαλιστής.

Η Γραβάτα του κάπως κορδώθηκε με το που άκουσε καλά λόγια για την Εταιρεία. Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Και το σπίτι μιας Γραβάτας είναι η Εταιρεία. Χωρίς την Εταιρεία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Για μια στιγμή ο ασφαλιστής σκέφτηκε το ποσό του συμβολαίου. Μετά τους Στόχους. Μετά το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό του. Ήταν η στιγμή που θα μπορούσε να ξεφυσήσει ήσυχος. Μόλις είχε ξεπεράσει τους Στόχους του μήνα. Αλλά για στάσου. Δεν είχε απλώς ξεπεράσει τους στόχους. Είχε πιάσει τα όρια του Bonus! Ναι, το θεϊκό Bonus ήταν στα χέρια του και αυτό το μήνα. Ξαφνικά ήθελε να σηκωθεί πάνω και να φωνάξει γιούπι. Η Γραβάτα του, που εκείνη τη στιγμή το είχε αντιληφθεί και αυτή, ήθελε να λύσει τον κόμπο της και να τον πιάσει να χορεύουν λα λα ράσπουτιν μέχρι το πρωί –τον ασφαλιστή, όχι τον κόμπο. Μέχρι και το μονίμως βαριεστημένο Κοστούμι του σταμάτησε να χασμουριέται και πήγε να γυρίσει όλες του τις τσέπες ανάποδα.

Τα είχαν καταφέρει πολύ καλά οι τρεις τους. Κανείς δεν θα του πείραζε ούτε αυτό το μήνα την ‘BMW cabrio 318’ του –έτσι την σύστηνε-, ούτε θα του έκοβαν την πιστωτική, ούτε θα τον έδιωχναν από το tennis club. Και όχι μόνο, αλλά θα μπορούσε να αγοράσει και palmtop, και να αλλάξει και το laptop –να δεις το τελευταίο μοντέλο, δε σου λέω τίποτα!!!- και να φάει τέσσερις φορές μέσα στον επόμενο μήνα ‘εκεί που συχνάζει όλος ο καλός ο κόσμος’. Αλλά, ως συνήθως, επρυτάνευσε η λογική και το πάρτι θα περίμενε για αργότερα. Ο Πελάτης δεν θα έπρεπε να δει σε τι καραγκιόζη είχε εμπιστευθεί τα όποια πατήματα, από τα όποια οχήματα, του επεφύλασσε η ζωή από τούδε και εφεξής. Και είναι και όλα βαριά τα άτιμα -αλήθεια το τραμ πόσο ζυγίζει;

Η Εταιρεία, λοιπόν, είναι ένα σπίτι. Τα τούβλα του είναι οι Στόχοι και το εξωτερικό του χρώμα οι Γραβάτες. Τα Κοστούμια από μόνα τους δεν θα μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα. Είναι σαν τον δυνατό άντρα χωρίς τη σοφή γυναίκα από πίσω του. Τα θεμέλιά του, βέβαια, είναι οι Πελάτες, όπως και σε όλες τις δουλειές, αλλά εδώ τα πράγματα είναι λίγο αλλιώς. Ένα μαγαζί ανοίγει για να καλύψει κάποιες ανάγκες. Οι ασφάλειες, όμως, μη έχοντας πραγματικό λόγο ύπαρξης πρέπει να δημιουργήσουν έναν. Για αυτό χρειάζονται τα Στελέχη –να και οι κάτοικοι του σπιτιού. Οι ασφαλιστές δεν λέγονται ούτε ασφαλιστές, ούτε υπάλληλοι, ούτε προσωπικό. Λέγονται Στελέχη. Για πολλούς λόγους. Πρώτον υπάλληλος είναι ο καθένας. Για μια τόσο βρώμικη δουλειά χρειάζεσαι έναν άλλο τίτλο που να σε φτιάχνει περισσότερο. Και ένας τίτλος είναι καλύτερος και από αύξηση. Δεύτερον γιατί δεν τους πληρώνουν. Τους λένε ότι αρχικός μισθός είναι τα 1200 ευρώ –τι καλύτερο για το βλαχάκι που ούτε γυμνάσιο δεν έχει τελειώσει- αλλά ποτέ δεν τους λένε ότι θα τα πάρουν αφού ασφαλίσουν τη μισή Αθήνα κάθε μήνα. Πάνε κατευθείαν στο Bonus και πότε το δικαιούνται. Το Bonus λοιπόν είναι τα κεραμίδια. Χάρη σε αυτό δουλεύουν όλοι σα σκυλιά. Εδώ παρεμβάλλονται και κάποιες άλλες έννοιες όπως κλίμακα, ιεραρχία κλπ αλλά δεν θα αναλύσουμε και όλα τα οικοδομικά υλικά της Εταιρείας.

Τα Bonus λοιπόν κόποις κτώνται. Και ο κοπιωδέστερος των κόπων είναι να μάθεις όλες τις περιπτώσεις από τις οποίες μπορεί να πάθει κάποιος κάτι. Και μετά να τον κάνεις να νομίζει ότι θα το πάθει ΤΩΡΑ! Και να θέλει να τρέξει από πίσω σου να ασφαλιστεί… χθες! Και βέβαια αν δεν τα καταφέρεις φταις εσύ και μόνο εσύ που δεν ήσουν αρκετά καλός ώστε να τον πείσεις. Διότι, σου λέει η εταιρεία, "δεν σε επιλέξαμε τυχαία εσένα, φαίνεσαι άνθρωπος με όραμα και στόχους –με μικρό σ, δεν είναι οι στόχοι της εταιρείας- και άνθρωπος που δεν αρκείται σε τίποτα λιγότερο από το τέλειο, το μεγάλο, το σπουδαίο", και έτσι προκύπτουν τα ‘BMW cabrio 318’, τα tennis club και όλες οι άλλες αηδιούλες. Όχι ότι μπορεί να τα πληρώσει, αλλά πρέπει να κάνει τον εαυτό του να μπορεί να τα πληρώσει, και να βάζει τους δικούς του στόχους, για τον εαυτό του και για την καλυτέρευση της ζωής του. Και για να στεγανοποιεί τα κεραμίδια της Εταιρείας.

Ασυναρτησίες ή ουφ και πάλι ουφ!

Τι μήνας και αυτός... Αργός και μακρόσυρτος σαν ηπειρωτικό μοιρολόι (don't clock). Τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν εξελίσσεται. Τα λεφτά τελειώνουν και η δουλειά είναι μακριά. Τα χαρτιά δεν βγαίνουν με τίποτα -όταν είναι έτοιμο το ένα θες άλλα δέκα για να το πάρεις. Άρα όλες οι δουλειές μένουν πίσω. Η συνδρομή στο internet έληξε (να μάθεις να κάνεις υβριστικά posts για τον provider σου) και έμεινα μια βδομάδα χωρίς blogging. Το bloggάκι μου το παραμέλησα και πάλι. Και οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας δεν ήταν και τόσο καλές τελικά.

Τι μαλακία και αυτή όμως; Να σου πηγαίνουν τα πράγματα στραβά και εσύ να αισθάνεσαι άχρηστος. Γιατί, αφού δεν φταις; Αλλά οι ενοχές δεν θέλουν πρόσκληση. Είναι και αυτές σαν την έμπνευση, τρυπώνουν εκεί που δεν τις περιμένεις και σου διακορεύουν την ψυχολογία. Και όμως οι ενοχές παλεύονται. Εκείνο που δεν παλεύεται είναι οι άλλοι -και κυρίως η άλλη. Εκείνη η μία άλλη που σου χαλάει τη μισή σου ζωή έτσι και δεν της βάλεις τη σωστή απόσταση από την αρχή. Μμμ, όχι από την αρχή δεν γίνεται, λίγο αργότερα.

Ένα άγρυπνο και επικριτικό βλέμμα γυρνάει μέσα στο σπίτι συνεχώς. Και σταματάει πάντα πάνω μου. Ένα βλέμμα που φτιάχτηκε μόνο για μένα. Και δεν έχει τίποτα άλλο να ασχοληθεί. Χειρότερα, δεν θέλει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο -αν ήθελε θα έβρισκε. Αλλά καλά να πάθω. Όταν μπορούσα δεν έκανα το βήμα να φύγω, τώρα τι θέλω;

Μια πρόταση, μια ανάγνωση όλο το κείμενο. Και μετά άλλη ψυχολογία. Δεν γίνεται έτσι δουλειά. Αλλά δεν πειράζει, έχω βάλει στον τίτλο ασυναρτησίες και είμαι καλυμμένος. Οι οποίες δυστυχώς θα καλύψουν το ουφ και πάλι ουφ. Ούτε το soundtrack του Νονού βοηθάει. Και αν δεν το ανεβάσω θα είναι το τρίτο μετά το προηγούμενο που γράφω και το βάζω στα αζήτητα. Να τα κουμπώνουμε λοιπόν ένα ένα. Η πρώτη παράγραφος ήταν σαφής. Οι δύο επόμενες αναφέρονταν στη μάνα μου την οποία δεν έχω πετάξει ακόμα από το τρένο γιατί απλά δεν έχουμε μπει μαζί σε τρένο. Α, και σε μια ατάκα που διάβασα πρόσφατα στο blog του Νίκου Δήμου. Η σωστή απόφαση φυτρώνει μέσα σου, δεν την επιλέγεις –ή κάπως έτσι. Και εγώ κάποτε δεν την έσπειρα –να φύγω από το σπίτι- για να είμαστε τώρα καλά και αγαπημένοι, και έτσι τρωγόμαστε όλη μέρα.

Πάλι καλά που περάσαμε από το Μαρούσι και έκατσε ο Πλάτωνας πάνω στο αμάξι και πήραμε λίγο τα πάνω μας. Ελπίζω να βρήκε καλή παρέα στο δέντρο της Αλεξάνδρας που τον αφήσαμε. Μα δεν είναι το πιο όμορφο σαλιγκάρι του κόσμου; Ε, μωρό μου; Γιατί αλλιώς ουφ και φουμπ και ουφ και φουμπ!

Κάνε μου κλικ να δεις πόσο μεγάλος είμαι!!!

ADSL: Διπλάσια ονομαστική 1/4 πραγματική

Πριν από 5 μήνες αγόρασα ένα πακέτο ADSL από τη Forthet. Όταν πήγα από τα γραφεία τους για να κάνω την αίτηση, μου είπαν ότι μπορούσα αντί για έξι μήνες στα 384 kbps να επιλέξω 5 μήνες στα 512. Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη, είπα ναι. Μετά από 12 ατελείωτες μέρες αναμονής έλαβα ένα sms που με ειδοποιούσε ότι η σύνδεση είχε γίνει.

Ηδονή! Από τα 3-4 kbps που κατέβαζα με την PSTN είχα φτάσει τα 45-60. Οι σελίδες άνοιγαν λες και ήταν αποθηκευμένα αρχεία. Το refresh είχε γίνει παιχνιδάκι. Η inetrnetική μου ζωή είχε πάρει πια το σωστό δρόμο.

Επειδή, όμως, όπως λέει και ο Ντοστογιέφσκι, όλα τα συνηθίζει το κάθαρμα ο άνθρωπος, κάποια στιγμή έγινε και αυτό ρουτίνα. Δεν με εντυπωσίαζε πλέον το νούμερο που έβλεπα, αντιθέτως τσαντιζόμουν πολύ αν κάποτε έπεφτα κάτω από το 40. Και τότε δέχτηκα μια μαχαιριά. Άκουσα ένα φίλο μου να λέει ότι ο ΟΤΕ θα διπλασιάσει όλες τις ταχύτητες, λόγω του ότι έχουμε ακριβό internet στην Ελλάδα, και έτσι όποιος είχε πληρώσει 384 θα του το έκανε 512, το 512 θα το έκανε 1024 και πάει… τρέχοντας. Και αυτός είχε otenet! Όταν ξεπρασίνισα από τη ζήλια μου, έμαθα ότι αυτό θα το έκαναν και οι άλλες εταιρείες, αλλά όχι αμέσως.

Όμως ο θεός της ζήλιας αυτή τη φορά ήταν μαζί μου. Έτσι, ένα πρωί, συνδέομαι στο inetrnet και βλέπω το μαγικό 1Mbps! Η καλή μου η Forthnet δεν με άφησε να στεναχωρηθώ για πολύ. Παρόλα αυτά, ξεκινώντας το κατέβασμα, διαπίστωσα ότι τώρα κατέβαζα πιο αργά από πριν. Η ταχύτητα με το ζόρι έφτανε τα 35 ενώ ο μέσος όρος ήταν τα 17-25. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι είχα ιό. Κανένα πρόβλημα, έκανα format. Καμία αλλαγή, τσάμπα ο κόπος.

Τους πήρα, λοιπόν, τηλέφωνο, έτοιμος να βρίσω χοντρά. Κάνε αυτό, κάνε restart, κάνε εκείνο, ξανά restart…

(Παρένθεση για να ευθυμήσουμε. Ξέρετε τι είναι το restart; Είναι η τέχνη της ξεκούρασης. Όσο είμαστε στον υπολογιστή είμαστε απασχολημένοι. Όταν όμως για κάποιο λόγο χρειαστεί restart, τότε μπορούμε να στρίψουμε τσιγάρο, να φτιάξουμε καφέ, ή να πάμε τουαλέτα. Για αυτό μην το βλέπεται πλέον σαν re-start, αλλά σαν rest-art ή αλλιώς the art of resting. Αυτός είναι και ο λόγος που η Microsoft έφτιαχνε παλιότερα τα windows έτσι ώστε να κολλάνε συνέχεια. Παλιές καλές εποχές, τώρα ούτε και αυτά κολλάνε συχνά –άρα δουλεύουμε περισσότερο).

Όταν τα κάναμε όλα, και είδε ότι δεν τρέχει κάτι με το μηχάνημα ή τη σύνδεση, μου είπε να μην ανησυχώ γιατί όλος κόσμος είχε το ίδιο πρόβλημα. Ο ΟΤΕ, από τότε που άρχισε να διπλασιάζει τις ταχύτητες, άρχισε να κάνει και εργασίες βελτίωσης, γιατί οι γραμμές δεν επαρκούσαν. Έτσι, μέχρι το τέλος του Νοέμβρη όλοι θα σερνόμαστε. Κανένα πρόβλημα αφού είναι για καλό, αλλά στην πράξη μας διπλασίασε την ταχύτητα και μετά μας την έριξε στο ένα τέταρτο. Μου έδωσε και μια διεύθυνσή τους για να δω την πραγματική μου ταχύτητα και ιδού ο πόνος της πραγματικότητας σε αντίθεση με τη θεωρία.

Φωτό από την testing page της forthnet. Άμα της κάνεις κλικ μεγαλώνει.





Έρποντας λοιπόν και εγώ σας γράφω τούτο το κείμενο. Αν κάποιος αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα ας αφήσει ένα σχόλιο συμπαράστασης. Θα με κάνει να αισθανθώ λιγότερο κορόιδο.