Είναι το bloging ψυχανάλυση;

Κάποτε, θεωρώντας ότι δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνος μου μετά από πολλά στραπάτσα και κάποιες ατυχείς ερωτικές συνευρέσεις (ε, μωρό μου δεν ξέρω τι να πω, πρώτη φορά μου συμβαίνει) δοκίμασα να πάω σε ψυχολόγο. Όπου τελικά δεν μπορούσα να εκφραστώ, γιατί μου ερχόταν να μιλήσω όταν τελείωνε το πενηντάλεπτο που είχα στη διάθεσή μου -καθώς και το πενηντάευρω που θα είχε σε λίγο στη διάθεσή του. Άσε αυτό το μια φορά την εβδομάδα, συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Το πρόγραμμα είναι ο θάνατός μου. Όπως καταλαβαίνεις δεν μου πήρε περισσότερο από (περιμένεις κάτι σε χρόνο εσύ τώρα, αλλά θα σου το πω αλλιώς), δεν μου πήρε, λοιπόν, περισσότερο από 350 ευρώ (χα χα, είμαι υλιστής και γουστάρω) για να σταματήσω. Αργότερα έμαθα ότι η ψυχανάλυση είναι σαν το αυτοκίνητο: Όσα πιο πολλά λεφτά έχεις, τόσο καλύτερο αμάξι παίρνεις. Και αν είναι να οδηγήσεις στο Μέγα Βραβείο (Grand Prix) της ψυχής σου, τότε δικαιούσαι μια Άσε τον Μαρτίνο (Aston Martin). Αν όμως αυτό δεν μπορείς να το afford (κοινώς, δεν παίρνεις ούτε μεταχειρισμένο Ford), τότε καλύτερα να ξεχάσεις το Monaco και να κάτσεις μοναχό, με μόνη συντροφιά το γιο του Δημήτρη (δηλαδή το Jameson, ε, νισάφι πια με το Γιάννη που περπατάει).

Αν όμως ίσως
είσαι ένας Κροίσος
τότ' έχεις λύση
σαν σου 'ρθει κρίση!

Τότε άφοβα μπορείς να ξεκινήσεις για τον ψυχαναλυτικό καναπέ και να ξεδιπλώσεις τα κουρελιασμένα εσώψυχά σου (όπως λέμε τα κουρελιασμένα εσώρουχά σου, τώρα που το σκέφτομαι τα εσώψυχα βγαίνουν και σε string;). Αλλά και εδώ, my dear, υπάρχουν κάποιοι κανόνες. Όπως ότι δεν έχουμε προσωπικές σχέσεις με τον ψυχαναλυτή μας...

...

Και φτάνω επιτέλους στο θέμα για το οποίο μάλλον διαβάζεις αυτό το post. Δεν ξέρω αν το θυμάσαι ακόμα αλλά ο τίτλος, που, πιθανότατα σε έβαλε σε αυτήν την ταλαιπωρία, λέει "Είναι το blogging ψυχανάλυση;". Και έρχομαι να σου απαντήσω με πλήρη βεβαιότητα: Δεν ξέρω.

Θα έλεγα και είναι και δεν είναι. Είναι γιατί βγάζεις πράγματα που θες να πεις και δε λες εύκολα, δεν είναι γιατί πολλές φορές τα στολίζεις με λογοτεχνικότητα. Είναι γιατί μπορείς να ξεσπάσεις, δεν είναι γιατί περιμένεις ανταπόκριση (βλέπε σχόλια, και μη μου πεις όχι, αμα ήταν έτσι κανείς δεν θα τα άφηνε ανοιχτά). Είναι, δεν είναι...

Επειδή όμως στη ζωή δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο αλλά όλα είναι αποχρώσεις του γκρι (δεν το λέω πεσιμιστικά, απλώς βαριέμαι να αναλύσω όλη τη χρωματική παλέτα του μοντέλου RGB true colour) θα έλεγα πως και είναι, και δεν είναι. Και τώρα θα τα αναλύσω χωριστά.

ΕΙΝΑΙ:
Εφόσον είναι, δεν πρέπει να έχω σχέσεις με τον ψυχαναλυτή μου. Και μπορεί να είναι το blog μου ο ψυχαναλυτής μου, αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο του, υπάρχουν και οι αναγνώστες του (οι ατελείωτοι!!!). Αρά δικαίως ένιωσα κάπως ξεβράκωτος χθες μπροστά σε 25 bloggers που ήξεραν κάποια πολύ προσωπικά μου πράγματα, βασιζόμενος στην ασφάλεια της απόστασης και της ανωνυμίας.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ:
Πέρασα πολύ καλά! Πότε θα το ξανακάνουμε;

Αφιερωμένο: Αυτός που περίσσευε

Όσοι παρακολουθείτε το blog μου, θα έχετε δει ότι αν αφήσεις το mouse για λίγη ώρα πάνω από τα links του blogroll, εμφανίζεται ένα μικρό σχόλιο για τον καθένα -για τους τέσσερις πρώτους τουλάχιστον, στους άλλους έχω απλά το όνομα του blog τους. Στο όνομα Σπύρος -για να μη σας παιδεύω- εμφανίζεται "ο λόγος που άρχισα να γράφω".

Δεν θα το αναλύσω αυτό ιδιαίτερα, είναι αρκετά προσωπικό. Υπάρχει όμως κάτι που δεν το γράφω και είναι και αυτό σημαντικό. Ο Σπύρος είναι ο άνθρωπος που μου έμαθε τα blogs. Σε μια από τις μαραθώνιες συζητήσεις που είχαμε στο σπίτι του, μου πρωτομίλησε για κάποια site που ο καθένας γράφει την καθημερινότητά του, και μετά μπαίνουν άλλοι και σχολιάζουν. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση τότε. Πιο σωστά, μου έκανε αρνητική εντύπωση. Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι περίεργο ζώο, άρχισα και εγώ να τα σκαλίζω, και τελικά, έφτιαξα το δικό μου.

Κάπου εκεί αλλάξαμε στρατόπεδα. Εγώ άρχισα να τον παροτρύνω να φτιάξει blog και εκείνος να αρνείται παρότι ανέκαθεν έγραφε αρκετά. Αυτή η συζήτηση δεν είχε πολύ μέλλον όμως, διότι είχε επιχείρημα. Στα blogs -τουλάχιστον στα περισσότερα- γράφονται πιασάρικα θέματα, και δεν είναι το στυλ του.

Εκείνος γράφει αλλιώς από μας. Στο μυαλό του γυρνάνε καταραμένοι ήρωες με εσωτερικές συγκρούσεις. Άνθρωποι που πετάμε έξω από την καθημερινότητά μας, άνθρωποι διαφορετικοί. Ασχολείται με σκέψεις που κουράζουν, και που οι περισσότεροι άνθρωποι τις απομακρύνουν, γιατί αλλιώς σηκώνονται μέσα στη νύχτα να αλλάξουν φανελάκι. Τον στοιχειώνουν πράγματα όπως η ηθική τελειότητα και η πνευματική ολοκλήρωση, και ταλαιπωρεί τους πρωταγωνιστές του σκληρά.

Αλλά γράφει ωραία! Κείμενα γεμάτα λυρισμό και λογοτεχνικότητα που σου γεννάνε συναισθήματα. Διηγήματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως τελικά δεν είσαι τόσο καλός όσο νόμιζες. Ενίοτε δύσκολα, αλλά πάντα όμορφα, χωρίς ποτέ να λείπει το χιούμορ. Δικαίως ξεχώρισε σε όλες του τις προσπάθειες στο χώρο. Και ήταν σκληρές προσπάθειες, αφού πάντα δούλευε.

Κάποια στιγμή έφτιαξε ένα blog, κυρίως για να σχολιάζει. Εδώ μέσα τον ξέρετε ως Last_Drive. Και χθες αποφάσισε να ανεβάσει και ένα διήγημα του. Όχι από τα εύκολα, από εκείνα που πρέπει να σκεφτείς πολύ για να καταλάβεις τι έγινε. (Εγώ πάντως, που δεν φημίζομαι και για την εξυπνάδα μου, τον πήρα τηλέφωνο). Πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσετε.

Φίλε, δεν ξέρω αν θα σου κάνει καλό στα σχέδιά σου το να συνεχίσεις το blogging, αλλά το να γράφεις που και που για το blog σου θα κάνει σίγουρα καλό στο blogging.

Υ.Γ. Αν δεν το καταλάβετε πάρτε τον τηλέφωνο. Το τηλέφωνό του είναι στον χρυσό οδηγό. Το όνομά του επίσης.

Politically incorrect: Μιζέρια

Η μιζέρια είναι κάτι αναπόφευκτο στη ζωή ενός ανθρώπου. Σε λογικά πλαίσια έτσι, μη μου πάρετε αέρα και αρχίσουμε να τα βάφουμε μαύρα πανταχόθεν. Δεν μιλάω για εκείνα τα τιποτένια ανθρωπάρια, που σε όλη τους τη ζωή χρησιμοποιούν τη μιζέρια τους για να δικαιούνται καλύτερης μεταχείρισης, αλλά και σαν δικαιολογία για την ατολμία τους. Μιλάω για τη μιζέρια που σου τυχαίνει κατά περιόδους. Όταν χάνεις μια καλή ευκαιρία, μια καλή δουλειά, μια καλή γυναίκα, μια καλή γενικότερα. (Συνειρμός: Όλα θηλυκά;).

Το ξαναπιάνω από την αρχή, τώρα που το ξεκαθαρίσαμε. Η μιζέρια είναι κάτι αναπόφευκτο στη ζωή ενός ανθρώπου. Απλά συμβαίνει που και που. Και μη νομίζεις ότι πρόκειται να γράψω ότι "έτσι είναι η ζωή" και "αυτά περνάνε γρήγορα" και τέτοιες χαριτωμενιές. Όχι, η μιζέρια όταν συμβαίνει κολλάει πάνω σου σαν τον πέπλο της Μήδειας και εσύ, ως άλλος Ιάσων (ναι εντάξει, η γυναίκα του, όχου), προσπαθείς να μαζέψεις ότι έχει απομείνει από το σαρκίο σου και να αρχίσεις την ευγενή τέχνη της ανοικοδόμησης χάρτινων μικρών τεμαχίων με σκοπό την πλήρη απεικόνιση συγκεκριμένου φωτοστιγμιοτύπου (call me puzzle). Βαριά, μουντή και κρατάει για καιρό. Το θέμα είναι, εσύ τι κάνεις όσο την περνάς.

Καταρχάς δεν την περιφέρεις από δω και από κει. Την κρατάς για την πάρτη σου. Ελάχιστες στιγμές δικαιούσαι να σε παίρνει από κάτω μπροστά σε κόσμο. Κάνεις ότι μαλακία σου έρθει στο κεφάλι, αλλά φροντίζεις να είσαι μόνος. Θες να ξεσπάσεις, ναι, αλλά αν είναι να καταλήξεις στο τμήμα για διανυκτέρευση λόγο αυτού του ξεσπάσματος καλύτερα να είσαι μόνος σου.

Τι άλλο μπορείς να κάνεις; Να πίνεις. Ναι, ναι φίλε μου να πίνεις τον άμπακο και τον αγλέουρα μαζί (Shaked or Sturded? I don't give a shit!). Δεν είναι τόσο εύκολο να γίνεις αλκοολικός, μετά το κόβεις. Καπνίζεις. Αν το έχεις αρχίσει παλιότερα βέβαια, αλλιώς είναι λίγο χαζό, αυτό δεν κόβεται εύκολα. Αν όμως είσαι ήδη καπνιστής γίνεσαι μεγαλομέτοχος στην Παπαστράτος.

Τι άλλο; Αν ναι, γαμείς. Όπου ξεκωλάκι εσύ από πίσω. Μπορεί να νιώθεις το τελευταίο μοϊκάνι αλλά αυτές δεν το ξέρουν. Γαμείς όποια βρεις μπροστά σου. Και αν δε βρεις το ρίχνεις στις πουτάνες. Αλλά ποτέ μία. Τι να τα κάνεις δέκα λεπτά; Δύο, τρεις μαζί, ή μία μετά την άλλη είναι το καλύτερο τελείωμα μιας νύχτας. Αυτό βέβαια αν είσαι μόνος σου. Γιατί αν είσαι εν σχέση κάνεις κάτι άλλο που δεν μπορείς να το κάνεις μόνος. Κλαις. Αφού έχεις πιει το Βόσπορο και την Κασπία και έχεις καπνίσει δέκα λιβάδια Old Holborn, την παίρνεις αγκαλιά και κλαις μέχρι να βγάλουν τα μάτια σου ό,τι έχει πιει το στόμα σου (ναι ξέρω τι σκέφτεσαι αλλά όχι, δεν πιάνει στο αλκοτέστ). Με μία προϋπόθεση όμως. Ότι την αγαπάς. Γιατί αλλιώς, την επόμενη μέρα που εκείνη θα είναι χάλια, γιατί χθες το βράδυ είδε τα δικά σου χάλια, εσύ πρέπει να τα ξεχάσεις όλα και να προσπαθήσεις να της φτιάξεις τη διάθεση. Και όχι μόνο να προσπαθήσεις, αλλά να της την φτιάξεις κιόλας. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία γίνεσαι και εσύ καλύτερα (αν όχι παράτα τη, δεν τη θέλεις).

Το συγκεκριμένο κείμενο μιλάει για χοντρές και μεγάλης διάρκειας μιζέριες. Μην ταυτιστείς αν, για παράδειγμα, χθες το βράδυ έχασες στα χαρτιά τη δόση του σπιτιού -σιγά το πράγμα, δυο-τρεις μήνες δουλειά είναι- ή αν δεν ανταποκρίνεται ο έρωτας της ζωής σου. Μιλάω για μιζέριες προερχόμενες από πλήρη κατεδάφιση, από ολοκληρωτική καταστροφή. Εκείνες που λαμβάνουν χώρα όταν εφαρμόζεται σε όλη του την έκταση ο νόμος του Μέρφυ (ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει). Εκείνες που τελικά, αν το ψάξεις βαθύτερα, σου δίνουν ελευθερία. Που σου επιτρέπουν να δεις τον ήλιο, ένα ωραίο πρωινό, χωρίς άγχος, γιατί ότι ήταν να γίνει έγινε. Που σε αφήνουν τελείως ξεκρέμαστο, αλλά και τελείως ελεύθερο. Που σε σκληραίνουν γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις. Και που για τον ίδιο λόγο θα έπρεπε ίσως να σε κάνουν και ευτυχισμένο. Το βρίσκεις σουρεάλ; Και όμως η επιτυχία δεν ανοίγει περισσότερες πόρτες από τη αποτυχία. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.

Και πάνω από όλα να ζεις. Καλά ή κακά, να ζεις πολύ και πολύ έντονα. Μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο αυτή την περίοδο, αλλά δεν το προτείνω, παρόλο που συμβαίνει τελικά. Να κοιμάσαι. Ώρες ατελείωτες ύπνου, και να μη σου φτάνει ποτέ. Είναι το πιο εύκολο, αλλά ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη παραίτηση. Καν' το, αλλά για λίγο, ίσα να ξεκουραστείς. Να ζεις, και να ζεις χωρίς τύψεις. Ούτε για ό,τι συνέβη, ούτε για το πως το ξεπερνάς. Δικά σου είναι, και τα καλά και τα κακά. Γιατί αν νιώθεις τύψεις, δεν δικαιούσαι ξεσπάσματος.

Αλλά πάνω από όλα είσαι ευπρεπής. Κάνε τις βλακείες σου εκεί που δεν σε ξέρουν και κάνε χαβαλέ εκεί που σε ξέρουν. Έτσι και αλλιώς, κανείς δεν πρόκειται να σε καταλάβει, γιατί να έχουν να λένε ότι είσαι χάλια;

Περάστε έξω κύριε

Περάστε έξω κύριε!

Δεν έχετε θέση εδώ μέσα, δεν το καταλαβαίνετε.
Τι πα να πει έχετε πρόσκληση;
Δεν το δέχομαι.
Άμα σας αρέσει.
Όχι ρε φίλε δεν ξέρω ποιος είσαι και ούτε με νοιάζει.
Αρκεί να φύγεις από τα μάτια μου.
Εξαφανίσου ρε μαλάκα, καταλαβαίνεις ελληνικά;
Πάρε δρόμο!
Κοίτα μάγκα, ή θα φύγεις με το καλό ή θα φύγεις με το ανάποδο.
Αλλά ότι θα φύγεις είναι σίγουρο, κατάλαβέ το.
Και όσο πιο σύντομα το καταλάβεις τόσο καλύτερα για σένα.
Και άμα σου αρέσει.
Ναι, δε με νοιάζει τι θα κάνεις, κάνε ότι γουστάρεις.
Πάρε το 100, φέρε μπράβους, ξεβρακώσου δημόσια, πάρε φόρα και κοπάνα το κεφάλι σου στον τοίχο, μόνο χάσου από τα μούτρα μου.

Και όχι μόνο για σήμερα και όποτε σου τη δίνει να ξανάρχεσαι.
Φεύγεις και αντίο.
Δεν ξαναπερνάς, όχι απέξω, σε απόσταση ενός χιλιομέτρου.
Ναι ρε καραγκιόζη, έτσι είναι τα πράγματα και άμα σου αρέσει.
Μαγκιές, ακριβώς, είμαι μάγκας και κάνω μαγκιές, τραβάς κάνα ζόρι;
Έτσι γουστάρω ρε μεγάλε, λογαριασμό θα σου δώσω;
Δεν ακούω τίποτα, ναι έτσι, σε έχω χεσμένο.
Όχι να μην πεις τίποτα, να βγάλεις το σκασμό και να φύγεις.
Ναι ρε μαλάκα, ακριβώς, σε έχω γραμμένο στα αρχίδια μου.
Και μάλιστα πάνω πάνω.

Δηλαδή τώρα τι καταλαβαίνεις, θα το ξημερώσουμε εδώ πέρα;
Λοιπόν, σαν πολλά να είπαμε, άιντε τον πούλο.
ΠΡΟΧΩΡΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΛΕΜΕ.
Τελείωνε.
Τίποτα, τελείωσε, δεν με ενδιαφέρει.
Να φύγεις όπως είσαι.

Και είπαμε έτσι, ούτε απέξω ξανά.

Άιντε πούστη...

Τι μου φτάει; Δεν ξέρω... Μπορεί το ρούμι των πειρατών, το αψέντι των μποέμ, του ουίσκι των ευγενών, το κρασί των bon viveur, η σαμπάνια των πλουσίων... Μπορεί το σκοτεινό δωμάτιο στο πάνω μέρος ενός πύργου που φαντάζομαι πως είμαι, μπορεί τα κεριά που βλέπω να δίνουν το μόνο φως στο χώρο...

Μπορεί τα Montecristo και ο Skandinavik, μπορεί ο Σωκράτης και ο Wittgenstein, τα βιβλία που διάβασα και οι ταινίες που είδα, οι παραστάσεις που βρέθηκα, μπορεί τα αλλεπάλληλα ξενύχτια με φίλους και οι απόκριες στην Πάτρα, μπορεί οι πουτάνες στη Σωκράτους και τα τραβέλια στη Συγγρού. Μπορεί οι σπουδές που δεν έκανα, οι business που απέτυχα, οι γκόμενες που δεν μου έκατσαν, οι άλλες που δεν έλεγαν να με ξεφορτωθούν, τα λίγα ναρκωτικά που δοκίμασα στη ζωή μου, ο Ερμής που είναι ανάδρομος, η Liverpool που έχασε ή κέρδισε (μου είναι αδιάφορο), η πανσέληνος, το χιόνι που φέτος δεν έπεσε, το περσινό που παραέπεσε, μπορεί όλα αυτά μπορεί και τίποτα. Μπορεί να φταίει ακόμα και αυτό εδώ το blog ή και τα comments που έχω γράψει σε άλλα. Ίσως να φταίω και εγώ. Ίσως και εσύ.

Όμως αυτός ο καυγάς έπρεπε να γίνει κάποια στιγμή. Για όλους αυτούς τους καυγάδες που δεν έγιναν και έπρεπε να γίνουν (κυρίως), αλλά και για αυτούς που έγιναν, ασχέτως αν έπρεπε ή όχι (δευτερευόντως, αλλά πολύ δευτερευόντως).

Και τι κατάλαβα; Χα, πολλά. Τόσα πολλά που ισοδυναμούν με φόνο. Όχι με τη βιβλική, ούτε με τη νομική έννοια. Με αυτήν της κάθαρσης. Το φόνο μέσα μου. Που δεν γίνεται απότομα αλλά σιγά σιγά. Μέρα με τη μέρα. Ώρα με την ώρα. Σφαλιάρα με τη σφαλιάρα. Γιατί θύμωσα. Πιο σωστά, γιατί επιτέλους θύμωσα. Και θέλω να τα γαμήσω όλα. Ακόμα και μένα. Ναι, ακόμα και μένα. Και μην απορείς και λες "πάει αυτός, του σάλεψε". Όλα χρειάζονται. Άρκεί να ξέρεις να τα χειρίζεσαι.

Τι, έγινες ράκος; Μακάρι. Αυτό ήθελα. Αλλά μην αγχώνεσαι, θα σου περάσει γρήγορα. Πες πως με ξεμάτιασες -παίρνεις για λίγο το μάτι αλλά μετά σου περνάει, ενώ εγώ γίνομαι καλά με τη μία. Και αυτό προέχει, εγώ.

Και να μην ξεχνιόμαστε.
Είπαμε, ΠΕΡΑΣΤΕ ΕΞΩ.

PERIOD.

Μας ζάλισες τον έρωτα...
Μαλάκα...

Κάπου, κάπως, πρόσφατα

Πατησίων και παραμυθιού γωνία.

Πρωί -ή απόγευμα.

Όχι πριν πολλές μέρες.

Στο φανάρι, στην αριστερή λωρίδα μπροστά μπροστά, είναι σταματημένο ένα σαξόραλο καραφτιαγμένο με 19χρονο οδηγό.

Ξαφνικά, ένα τζιπ που το οδηγεί μία θείτσα γύρω στα πενήντα, μπαίνει από δεξιά και σταματάει μπροστά και λίγο λοξά από το αμάξι του μικρού, κόβοντάς του την ευκαιρία για μια γρήγορη εκκίνηση.

Στις διαβάσεις εγώ και άλλοι οχτώ άνθρωποι.

Ο μικρός βγαίνει σχεδόν ολόκληρος από το παράθυρο και της φωνάζει:

-Κάνε στην άκρη μωρή κουρούνα!

Η θείτσα ανοίγει το παράθυρο και του λέει ατάραχη:

-Βγάλε το σκασμό ρε πιτσιρίκο!

Από τους εννιά πεζούς οι έξι κοίταζαν τρομαγμένοι.

Εγώ και άλλοι δύο κρυφογελούσαμε.

Σε αυτήν την παρέα υπήρχαν τρεις bloggers!

Πάλι χαμός στους bloggers;

Κυρίες και κύριοι,

Ο aggelos-x-aggelos και οι "Απόπειρες Φιλοσοφίας Καθημερινών Πραγμάτων" σας έχουν διαθέσιμη όλη την αλήθεια για το κλείσιμο του m onitor. Συγκλονιστικές αποκαλύψεις θα διαπεράσουν το οπτικό σας νεύρο διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές!







Άσχετο! Μου ήρθε στο μυαλό μιλώντας για γραμμές...







Όσοι είχατε διαβάσει το προηγούμενο post μου, το πρωτοχρονιάτικο, θα είχατε δει ότι διατύπωνα μία φαντασίωση. Να γράψω το πρώτο post της χρονιάς, ώστε να με εμφανίζει πρώτο το monitor! Ο Βρυώνης, ο οποίος είναι δηλωμένος φαν μου, χάκεψε το εισοδόλεξό μου (password) και κοίταξε τα drafts μου. Αυτό το παιδί, μα να μην έχει λίγη υπομονή ποτέ, πάντα αυτό κάνει για να τα βλέπει πρώτος. Μόλις είδε την φαντασίωση χάρηκε πάρα πολύ. Γύρισε το μοχλό της καρέκλας στην ανάκληση, άναψε ένα τσιγάρο και είπε: "Αχ, μακάρι αυτό το παιδί που είναι τόσο τυχερό, να μου κάνει ποδαρικό φέτος! Αν δεν τα καταφέρει θα το κλείσω το άτιμο".

Όσοι παρακολουθείτε τον Παναγιώτη, θα ξέρετε ότι έχει αποκτήσει κάτι κολλητιλίκια με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό βέβαια δεν έχει αφήσει αδιάφορη τη ΝΔ (πρώτη φορά το γράφω αυτό και δεν αναφέρομαι στον Δήμου). Η οποία έχει παγιδεύσει το σπίτι του Βρυώνη και το παρακολουθεί 24 ώρες το 24ωρο. Σκέφτηκαν λοιπόν, ότι θα ήταν καλό, εφόσον δεν είναι μαζί τους να τον εξαφανίσουν.

Οι κινήσεις που ακολούθησαν ήταν αστραπιαίες. Ο κατάσκοπος ειδοποίησε τον πρωθυπουργό για την ευχή του Παναγιώτη, ο οποίος συγκάλεσε έκτακτο υπουργικό συμβούλιο (δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει, μιλάμε για τρεις ώρες πριν τη αλλαγή του χρόνου!!!). Με συνοπτικές διαδικασίες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει, πάση θυσία, να με αποτρέψουν από το να γράψω το πρώτο post του χρόνου. Τους έμενε μόνο να βρούνε τον τρόπο.

Δεν άργησαν να το βρουν. Ακόμα και ένας καμένος σαν εμένα, που αντί να πλακώσει τα μελομακάρονα κάθετε και γράφει posts τρεις ώρες πριν αλλάξει ο χρόνος, την αλλαγή σίγουρα θα την έβλεπε από την τηλεόραση και όχι με F5 (refresh) από τον υπολογιστή του! Καθίσαν κατευθείαν αγχωμένοι να διαβάζουν όλα μου τα κείμενα μου προσπαθώντας να καταλάβουν το χαρακτήρα μου και από εκεί να μαντέψουν σε ποιο κανάλι θα έκανα αλλαγή. Με είδανε λίγο γκαγκά και κατέληξαν: "Αυτός θα κάνει αλλαγή με την ΕΡΤ".

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ο καινούριος μας δήμαρχος τράβηξε λίγο παραπάνω τον πρωτοχρονιάτικο λόγο του. Εγώ το είδα πολύ καλά γιατί το σπίτι μου έχει πολύ καλή θέα και είδα τη μισή Αττική να έχει φωτίσει από τα πυροτεχνήματα, και ο Νικήτας έλεγε ακόμα διάφορα για το τι έχει σκοπό να κάνει με το νέο έτος. Τον είδατε μήπως να μετράει ανάποδα όπως κάνουν όλοι κάθε χρόνο, όχι πείτε μου τον είδατε; Ξαφνικά εκεί στα "με πολλή δουλειά" και "με πάρα πολλή δουλειά" μας πέταξε και το "καλή χρονιά". Έτσι, αμέτρητο...

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το κατάλαβα παρά μόνο χθες το βράδυ, αλλά από εκείνη τη στιγμή είχα αρχίσει να παίζω το παιχνίδι της κυβέρνησης. Η οποία είχε διατάξει το δήμαρχο να καθυστερήσει την αλλαγή (δηλαδή την ανακοίνωσή της, γιατί την ίδια είναι λίγο δύσκολο) ώστε να μην πατήσω το Publish Post την ώρα που έπρεπε. Τώρα για το ποιος θα το έκανε, ήταν όλοι σίγουροι ότι θα υπήρχαν πολλοί που θα μπορούσαν να με προλάβουν. Όπως και έγινε.

Τα υπόλοιπα, αγαπητοί φίλοι, είναι ιστορία. Την επόμενη μέρα, όταν ο Παπανδρέου έμαθε για τις προθέσεις του νέου του φίλου του ζήτησε τουλάχιστον να το κάνει κάπως κομψά και να βρει και έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να φορτώσει την ιστορία. Εκείνος τράγο δεν μπόρεσε να βρει και βρήκε μια αποδιοπομπαία κατσίκα την Μιραντολίνα Μιραντονικολακοπούλου και έφτιαξε αυτή την ιστορία.

Ελπίζω να διασκεδάσω και τις δύο πλευρές με αυτό το κείμενο. Είναι κρίμα να τσακωνόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι για ψύλλου πήδημα (πάλι καλά που δεν παίρνουμε και τηλέφωνο, "έλα, ο Τζακ πήδηξε").

Ευτυχισμένο το 2007!!!

Έχω μια φαντασίωση! Ότι ανεβάζω το πρώτο post του 2007. Εκεί που όλοι μετράνε ανάποδα μαζί με τα κανάλια, που κοιτάνε λοξά στο τραπέζι μήπως τους κλέψει κανείς τις μάρκες, που σκουπίζουν τις ζάχαρες του τελευταίου κουραμπιέ της παλιάς χρονιάς για να φιλήσουν και να φάνε τον πρώτο κουραμπιέ της καινούριας χρονιάς, που σβήνουν όλα τα φώτα του σπιτιού για να τα ξαναανάψουν με τον καινούριο χρόνο (τι, δεν το κάνετε;), κάπου εκεί να την κάνω λίγο μέσα στο δωμάτιό μου και να πατήσω Publish Post!

Και μετά σαν να μην έγινε τίποτα να επιστρέψω στην γιορτή -δηλαδή ποια γιορτή, με τη μάνα μου και την αδερφή μου είμαι, όλα τα παραπάνω γίνονται στον κόσμο, αλλά όταν παρακολουθείς τηλεόραση γίνεσαι μέρος τους- να κόψουμε την βασιλόπιτα και να φύγω για το σπίτι όπου θα μαζευτούμε να χαρτοπαίξουμε μέχρι πρωίας.

Και αν τα καταφέρω να καταγράψει το monitor ως πρώτο post της χρονιάς το δικό μου, κάτι το οποίο εγώ μπορεί και να μην το μάθω αμέσως, τότε θα έχω πετύχει την φαντασίωσή μου. Και ως ένα δισυπόστατο ον που είναι ο κάθε blogger, θα έχω το νου μου από την μια στον άσσο πάνω στο τραπέζι και από την άλλη στο blogάκι μου! Αλήθεια, πόσοι bloggers θα χαρτοπαίξουν απόψε; Και κάτι σημαντικότερο: Πόσοι θα κάθονται στο τραπέζι μου;

Λίγοι άνθρωποι (από αυτούς που πιάνονται κιόλας, εκτός από το να γράφουν σχόλια και posts) γνωρίζουν τον εξάγγελο (και με κάποιους σωστούς χειρισμούς θα τον ξεχάσουν και αυτοί). Οι περισσότεροι γνωρίζουν μόνο τον Άγγελο. Έτσι όμως, φαντάζομαι, και άλλοι με τους οποίους έχω επαφή δεν θα μου έχουν αποκαλύψει τον blogger που κρύβουν στο pc τους. Για σκέψου να κερδίσω απόψε 150€ από τον pascal ή τον χαρτοπόντικα ή τον old boy που θα κάθονται στο τραπέζι μου αλλά εγώ θα τους ξέρω σαν Γιάννη, Βρασίδα ή Παφνούτιο (όσιος, η μνήμη του τιμάται στις 25 Σεπτεμβρίου).

Δεν έχει σημασία το ότι δεν ξέρω κανέναν Παφνούτιο, σημασία έχει ότι δεν έχω πιάσει ποτέ τον pascal. Άρα ο pascal (και ο κάθε pascal, μην τον πιάσει και λόξιγκας τον άνθρωπο) μπορέι να είναι ο οποιοσδήποτε. Και να με θεωρεί εμένα φίλο του και γαμώ τις παρέες, ενώ ταυτόχρονα να λέει "τον πούστη τον εξάγγελο μου έφαγε την πρωτιά στο monitor"...

"Ρε προβλήματα που έχει ο κόσμος" λες και εσύ, ταλαίπωρε αναγνώστη του πρώτου post της χρονιάς -το έχω δέσει εγώ! Άντε λοιπόν, σου εύχομαι καλή χρονιά, υγεία, αγάπη, επιτυχία και ευτυχία για όλο το 2007!!! Ήταν ο πρώτος μου χρόνος στο blogging (και δεν συμπληρώθηκε ακόμα, τον Μάρτιο τον κλείνω), πάμε άλλον ένα Δυνατά και Διαδικτυακά!!!

Υ.Γ. Όποιος το διαβάσει ας μου ευχηθεί και καλή τύχη. Χαρτί είναι αυτό...