Πάθη χωρίς Ανάσταση

Updated 2/7/07, 18:50
Go to the end oh the post

Πολύ ιδιαίτερη χρονιά το 2007. Η τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου μας προέκυψε μία δεύτερη Εβδομάδα Παθών.

Ξεκίνησε ηλιόλουστη και φωτεινή όπως όλες οι Μεγάλες Εβδομάδες, αλλά και με Πάθη για όλους μας λόγο των απίστευτα υψηλών θερμοκρασιών. Δευτέρα με Τετάρτη ζήσαμε ένα Γολγοθά και όλοι περιμέναμε την Πέμπτη που υποτίθεται ότι θα τελείωναν τα βάσανά μας.

Όμως οι Εβδομάδες των Παθών, την Πέμπτη κορυφώνονται, δεν τελειώνουν. Έτσι, την ώρα που κανονικά θα εκφωνούνταν τα Δώδεκα Ευαγγέλια, οι Αθηναίοι αρχίσαμε να βλέπουμε την μαυρίλα που είχε σκεπάσει τον αττικό ουρανό και, ψάχνοντας, καταλάβαμε ότι ερχόταν από την πίσω μεριά της Πάρνηθας. Δεν θέλαμε όμως να το πιστέψουμε ακόμα. Δεν θέλαμε να δούμε τον Σταυρό που ήδη είχε έπ’ ώμου αναρτήσει το αγαπημένο μας βουνό. Πιστέψαμε ότι το κακό θα σταματούσε γρήγορα.

Και θα μπορούσε να είχε σταματήσει. Από τα Δερβενοχώρια μέχρι το καζίνο είναι πολλά, πάρα πολλά χιλιόμετρα. Προλαβαίναμε. Δεν τα καταφέραμε; Δεν θέλαμε; Δεν έχει σημασία. Οι ανηφόρες δεν είναι δύσκολες για τη φωτιά.

Εμείς συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας. Τις βόλτες μας, τις δουλειές μας, την αδιαφορία μας. Πιστέψαμε -μα πότε θα μάθουμε;- ότι αυτοί που πρέπει, θα κάνουν τη δουλειά τους. Δεν θέλω να κατηγορήσω ανθρώπους, δεν πιστεύω σε αυτόν τον τρόπο συνέτισης -την κατσάδα εκ των υστέρων. Δεν μπορώ όμως να μη αναρωτηθώ γιατί έχουμε μόνο 22 πυροσβεστικά αεροπλάνα. Και δεν μπορώ να μην τα αντιπαραβάλλω με τα, δεν ξέρω πόσα F-16 (να είναι οι ώρες σας πατριώτες) και τα επίσης δεν ξέρω πόσα C 130, και όλα τα άλλα που δεν γνωρίζω. Δεν μπορώ να μην αντιπαραβάλλω τον όγκο των καρεκλοκένταυρων στρατιωτικών με αυτόν τον πυροσβεστών. Ξαναλέω όχι σαν επίπληξη, πάρτο για homework.

Την ώρα λοιπόν, της περιφοράς του εσταυρωμένου και του σήμερον κρεμάται επί ξύλου, η φωτιά έκαιγε τα έλατα στην κορυφογραμμή της Πάρνηθας. Οι δημοσιογράφοι δεν παρέλειψαν να μας ενημερώσουν ότι τα έλατα δεν αναδασώνονται και δεν ξαναβγαίνουν καθόλου εύκολα. Μπορεί κάποιος να είναι τόσο ζώο που να μην ταράχτηκε με την εικόνα σε απευθείας μετάδοση και να ήθελε επιπλέον πληροφορίες για να ανατριχιάσει. Σαν να περιγράφεις, την στιγμή που ξεψυχάει ένας άνθρωπος, όλη τη διαδικασία της αποσύνθεσης και τι πίνουν τα σκουλήκια για να χωνέψουν το γεύμα τους. Μόνο που δεν άκουγαν μόνο ξένοι, αλλά και αυτοί που θεωρούν την Πάρνηθα οικογένειά τους, και ήδη ήταν έτοιμοι να λιποθυμήσουν με αυτό που έβλεπαν.

Η νύχτα ήταν τόσο θλιβερή όσο κάθε νύχτα Μεγάλης Πέμπτης. Από το σπίτι μου έβλεπα δύο μέτωπα της φωτιάς και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Θυμήθηκα τις βόλτες που έκανα μόνος μου στην Πάρνηθα, όταν δεν ήμουν καλά, και πόσο γεμάτος και δυνατός από αυτό που έβλεπα επέστρεφα. Θυμήθηκα μια φορά που είχα βρεθεί σε ένα τεράστιο καταπράσινο ξέφωτο, έκτασης περίπου 2 γηπέδων ποδοσφαίρου, το οποίο γύρω γύρω ήταν οριοθετημένο από έλατα. Είχα μείνει κόκαλο να το κοιτάζω και σκεφτόμουν ότι αν υπάρχει παράδεισος θα πρέπει να είναι κάπως έτσι. Στην άκρη ήταν και 2 ελάφια και έτρωγαν με όλη την ηρεμία που αναζητούσα εκείνη τη στιγμή και έβρισκα σε εκείνο το μέρος.

Ελάφια είχα ξαναδεί στην Πάρνηθα ένα χιονισμένο βράδυ που ανέβαινα με ένα φίλο στο καζίνο. Τώρα όμως δεν θα ξαναδώ. Ούτε ελάφια, ούτε έλατα, ούτε όλη αυτή τη σπάνια και μοναδική χλωρίδα του πρώτου εθνικού δρυμού της χώρας. Υπήρχαν ήδη φυτών μοναδικά στην Ελλάδα και, ακόμα και αυτός ο αόριστος, μου προκαλεί εμετό. Την αγαπούσα πολύ την Πάρνηθα. Ήθελα να κάνω κάτι και δεν μπορούσα. Ήθελα να ανέβω πάνω να βοηθήσω αλλά δεν θα με άφηναν -και καλά θα έκαναν, σαν το σκυλί στο αμπέλι θα πήγαινα. Ήθελα να ξέρω το χορό της βροχής...

Η επόμενη μέρα, η Παρασκευή, ήταν μια Μεγάλη Παρασκευή με τα όλα της. Μουντή και συννεφιασμένη, με μια απατηλή υποψία αναστάσιμου ήλιου. Η Πάρνηθα ήταν σκεπασμένη με ένα πυκνό σύννεφο καπνού που, ευτυχώς, δεν άφηνε να φανεί η μαυρίλα της και, σε όλη την Αθήνα, τα πάντα ήταν σκεπασμένα με την τέφρα της. Και εμείς δεν περιμέναμε ούτε μέχρι τις 11 για να πάμε στις δουλειές μας γιατί δεν υπήρχε αποκαθήλωση. Θα μείνει για πάντα πάνω στον σταυρό της να τη βλέπουμε φαλακρή και μαύρη και να μας καίγεται η ψυχή.

Σήμερα Σάββατο, δεν την έχω δει ακόμα, αλλά δεν ξέρω αν θέλω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι, παρόλο τον πόνο αυτής της εβδομάδας το σπίτι δεν μυρίζει μαγειρίτσα και δεν έχω τίποτα να περιμένω για τις δώδεκα το βράδυ. Δεν υπάρχει τίποτα καλό να συμβεί, ούτε Χριστός Ανέστη, ούτε καμπάνες, ούτε αρνιά και κοκορέτσια αύριο το πρωί. Μόνο η στάχτη θα μείνει για μερικές μέρες ακόμα μέχρι να σκορπιστεί τελείως και αυτή και να ζήσουμε από εκεί και πέρα με την ανάμνηση της πάλαι ποτέ καταπράσινης Πάρνηθας. Και από αύριο και μετά, απλά θα περιμένουμε την επόμενη βροχή που ελπίζω να έρθει σύντομα και να είναι πολύ δυνατή. Σύντομα για να μας πετάξει στα μούτρα όλα τα αποκαΐδια που έμειναν πίσω και δυνατή για να μας πνίξει όπως μας αξίζει...

Update:

Υπάρχει ελπίδα

Χρόνια πολλά bloggers

Στη στεριά δεν ζει το ψάρι
ούτε ανθός στην αμμουδιά.

Και αφήνοντας στην άκρη τις ρίμες σας λέω πως και ο blogger δεν ζει χωρίς internet. Και αυτό έχω πάθει εγώ από τη Δευτέρα, ενώ θα είμαι χωρίς σύνδεση για περίπου τρεις εβδομάδες.

Αυτό βέβαια δεν με αποτρέπει από το να γράψω τα χρόνια μου πολλά όπως και πέρυσι τέτοια μέρα, αυτή τη φορά όμως από την PSTN στα 52 kbit του γραφείου και μάλιστα στα κλεφτά.

Αγαπημένοι μου φίλοι χρόνια μας πολλά και θα μου λείψετε πολύ μέχρι η Forthnet να με ξαναφέρει κοντά σας και να σας ξαναφέρει κοντά μου!

Ο προδότης του γραφείου

Είσαι σε ένα γραφείο και όλα πάνε σκατά. Χρέη, ατασθαλίες και ψιλοαπατεωνίτσες (καλά γαμώ τα γέλια, ο firefox εντόπισε τη λέξη ως λάθος και μου πρότεινε αντί του ψιλοαπατεωνίτσες το παρθενομουνίτσες!!! ήμαρτον) που είχαμε μείνει, α ναι, όλα αυτά λοιπόν, είναι στην ημερήσια διάταξη.

Και έρχεται εκείνη η μέρα που όλα αυτά θα σκάσουν σαν μπαλόνι στα μούτρα σου. Οργανώνεσαι λοιπόν για το πως θα τα αποφύγεις. Και ξεκινάμε.

Επίθεση: Χτυπάει τηλέφωνο και είναι εξοργισμένος προμηθευτής που θέλει τα λεφτά του.
Άμυνα: Αναγνώριση κλήσης και δεν το σηκώνεις.

Επίθεση: Χτυπάει τηλέφωνο με απόκρυψη, αρά τράπεζα για το δάνειο που έχεις κάνα εξάμηνο απλήρωτο.
Άμυνα: Ως άνω.

Επίθεση: Οι ανωτέρω επιτιθέμενοι αποφασίζουν να σου γεμίσουν το mailbox με απειλητικά μηνύματα.
Άμυνα: Κλείνεις το internet.

Επίθεση: Χτυπάει η πόρτα και από την οθόνη βλέπεις άγνωστες φάτσες (ΙΚΑ; ΣΔΟΕ;).
Άμυνα: Δεν ανοίγεις.

Επίθεση: Οι άγνωστες φάτσες περνάνε το πεζοδρόμιο και κοιτάνε να δουν αν υπάρχει κανένας μέσα.
Άμυνα: Κλείνεις παντζούρια και φώτα και ταμπουρώνεσαι μέσα.

Επίθεση (ακραία): Διοχετεύουν δηλητηριώδες αέριο από τους αεραγωγούς κλιματισμού.
Άμυνα: Κλείνεις τον κλιματισμό και φράζεις με εφημερίδες τους αεραγωγούς.

Τώρα λοιπόν όλοι στην εταιρεία κάθονται σφιχταγκαλιασμένοι και περιμένουν... δεν έχει σημασία τι, απλά περιμένουν. Όλοι είναι σίγουροι ότι το γραφείο είναι ένα απόρθητο οχυρό. Και όμως υπάρχει προδότης. Ένας χαρακτηριστικός ήχος έκανε όλο το γραφείο να παγώσει. Το fax, το οποίο είναι ρυθμισμένο να ανοίγει αυτόματα, έφερε στα ενδότερα του γραφείου τις προθέσεις των απέξω. Ο εχθρός πέρασε τις γραμμές μας αδέρφια.

Πάλι με χρόνια με καιρούς
πάλι δικιά μας θα ΄ναι.

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ