Χρόνια πολλά blogάκι μου 2

Σήμερα το blog μου γίνεται 2 ετών! Όλη την ημέρα σκεφτόμουν χίλια πράγματα να γράψω για τα γενέθλια του, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν πειράζει...

Ο κανόνας που είχα θέσει ανοίγοντάς το, το ένα κείμενο την εβδομάδα δεν έχει τηρηθεί και ιδιαίτερα. Πέρασα φάσεις με 7 κείμενα το μήνα και φάσεις με 2. Σε σχέση με την πρώτη χρονιά όμως, παρότι τότε έγραψα 50 κείμενα ενώ στη δεύτερη 42, είμαι πιο ικανοποιημένος φέτος.

Αλλά και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που το ξεκίνησα. Θα μπορούσα να γράψω άλλο ένα blog μόνο με διηγήσεις αυτών των 2 ετών.

Όμως ο χρόνος πια είναι πολύ λίγος και αυτό φαίνεται και στις επισκέψεις μου σε άλλα blogs. Έχω χαθεί τελείως από όλους σχεδόν. Sorry παιδιά...

Anyway, blogάκι μου σου εύχομαι να τα χιλιάσεις και να είσαι πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, όσο μεγάλο ήσουν αυτά τα 2 χρόνια!

Ο κύριος Δεξί Κλικ

Στα περισσότερα προγράμματα που χρησιμοποιούμε, υπάρχει το κλικ και το δεξί κλικ στο ποντίκι μας. Το κλικ είναι η ευθεία ο οδός, είναι το enter στην εντολή μας. Το δεξί κλικ είναι η παράκαμψη για εντολές που, για να τις ανοίξουμε, πρέπει να ψάξουμε σε αρκετά υπομενού.

Στη καθημερινότητά μας υπάρχουν πολλά τέτοια δεξιά κλικ, μόνο που μέχρι τώρα είχαν άλλα ονόματα. Συνήθως τα λέγαμε δόντι, βύσμα, μέσον, άνθρωπο, άκρη και διάφορα άλλα, τα οποία όμως περιέγραφαν αυτό ακριβώς: Το πως θα φτάσουμε στην εκτέλεση της εντολής μας, στο λιγότερο δυνατό χρόνο και με τη μικρότερη ταλαιπωρία. Η συντομοτέρα οδός της καθημερινότητας περιγράφεται άψογα με αυτόν τον παραλληλισμό.

Προτείνω λοιπόν να καταργηθούν τα παλαιά ονόματα και πλέον το κλασικό μέσον να ονομάζεται δεξί κλικ. Αν μη τι άλλο, θα μας παρέχει και μία κάλυψη μέχρι να μάθουν όλες οι παλιοσειρές από υπολογιστές.

"Έχουμε στην πολεοδομία (εφορία, ΙΚΑ, whatever) κανένα δεξί κλικ να κάνουμε τη δουλειά μας;"

Ήρθα

I'm back ρεεεεεε! Ε, τι να έκανα... Να συνέχιζα να γράφω τις παπαριές που έγραφα τον τελευταίο καιρό; Όοοοοχι. Διάλειμμα, ανάκαμψη και πίσω.

Λοιπόν φίλτατοι φίλοι μου, δεν είμαι και τόσο χάλια όσο φαινόταν στα τελευταία μου κείμενα. Όχι εγώ τουλάχιστον, γιατί, όπως φαίνεται, πάντα θα υπάρχει κάποιος να κρατάει τις ισορροπίες σε αυτά τα πράγματα, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά και όχι τώρα ερήμην του.

Τα νέα μου τώρα. Λοιπόν, πήγα και είδα τον αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη, στην φανταστική του παράσταση "Πόσο σ' αγαπώ... επιθεώρηση" και πέρασα γαμάτα!!! Πολύ γέλιο, πολλά αγαπημένα τραγούδια, πανέξυπνα νούμερα. Η Αθηναΐδα έχει μετατραπεί σε ένα μπρεχτικό καμπαρέ, που φιλοξενεί όμως τόσο όμορφα και τον Αριστοφάνη. Και βέβαια η πάγια θέση του Σταμάτη: Πίνουμε; Ναι! Καπνίζουμε; Ναι! Υπέροχο, να μην το χάσει κανείς σας. Θα φύγετε με ένα χαμόγελο το οποίο θα διαρκέσει για τουλάχιστον τρεις μέρες στις μουρίτσες σας.

Στο πρόγραμμα υπάρχει και ένα νούμερο το οποίο έχει μια ατάκα που του είχα πει κάποτε και του άρεσε. Μου το είχε πει από το καλοκαίρι ότι θα το κάνει κάτι αυτό, αλλά δεν περίμενα και ένα ολόκληρο νούμερο. Σταμ, σε ευχαριστώ πολύ για όλα και από εδώ. Πολλά φιλιά!

Έχω και άλλα ευχάριστα όμως. Ύστερα από προσπάθειες τριών ετών, κατάφερα -μόλις τρίτος από το τέλος- να μπω στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Σπουδές Στον Ελληνικό Πολιτισμό! Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου, απλά. Όνειρο ζωής. Με έβγαλε λίγο έξω από τον προϋπολογισμό μου, αλλά πιστεύω ότι αξίζει κάθε θυσία.

Τα λέμε σύντομα...