Η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη έδωσε αφορμή να γραφτεί και να λεχθεί κάθε είδους κωλοτρυπίδα. (Για όσους δεν το έπιασαν μιλάω για την ατάκα "Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία). Ας γράψω και εγώ τη δικια μου.
Η όλη ιστορία επιβεβαιώνει το "ενός κακού μύρια έπονται". Από το μεγάλο κακό του θανάτου του παιδιού περάσαμε στο κακό των σπασμένων μαγαζιών και ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε και άλλα θύματα -από καθαρή τύχη πιστεύω. Μετά περάσαμε στο κακό της ανάλυσης.
Εκεί είδαμε τα εξής, τα οποία, προσωπικά, καταδικάζω όσο και τα επεισόδια:
Δηλώσεις πολιτικών.
Την κυβέρνηση το μόνο που την απασχολούσε ήταν να αποποιηθεί ευθύνες. Και το χειρότερο είναι ότι προσπαθούσε να αποποιηθεί ευθύνες που της καταλογίζουν, όχι αυτές που πραγματικά έχει. Γιατί οι ευθύνες της, κατά τη γνώμη μου, είναι η έλλειψη παιδείας γενικά στους πολίτες. Εδώ που τα λέμε αυτό είναι ευθύνη γενικότερα των κυβερνήσεων και όλου του πολιτικού κόσμου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός και να αδράξουν πέντε ψήφους παραπάνω. Άλλοι πιο έξυπνα και άλλοι πιο χαζά, κανείς δεν πρότεινε τίποτα ουσιαστικό. Κάποιοι χάιδεψαν τα επεισόδια, κάποιοι επιτέθηκαν κατευθείαν στην κυβέρνηση, αλλά εις το πηλίκο, μηδέν.
Δημοσιογράφοι.
Ο κακός χαμός. Διάβασα διάφορα για το θέμα, τόσα που τα ξέχασα όλα. Εκείνο που μου έμεινε πιο έντονα όμως είναι η ταύτιση των δεκαπεντάχρονων με τη γενιά των 700€. Από που και ως που κύριοι; Δεκαπέντε χρονών σημαίνει τρίτη γυμνασίου με πρώτη Λυκείου. Ηλικία μόνο καταναλωτική και καθόλου παραγωγική, άρα μη αμειβόμενη. Είδατε κανέναν άνεργο πτυχιούχο να τα σπάει; Ή μήπως πιστεύετε ότι όλα αυτά τα παιδάκια έχουν καταλάβει τι σημαίνει 700€ μισθός με 400€ ενοίκιο; Μπορεί να το φαντάζονται αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το πρόβλημα που θα τους βγάλει στο δρόμο και μάλιστα για τέτοιας έκτασης επεισόδια.
Κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες.
Κάποια στιγμή, τουλάχιστον από τα νέα παιδιά, πρέπει να προκύψει ο νέος τρόπος αντίδρασης. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι πορείες, οι καταστροφές και τα επεισόδια, είναι τρόποι αντίδρασης για άλλα προβλήματα και άλλους εχθρούς, περασμένων εποχών. Κάθε μέρα που κατεβαίνω στο Σύνταγμα κάποιος έχει κλείσει το δρόμο και φωνάζει για κάτι. Ποιον περιμένει να συγκινήσει; Επειδή δηλαδή το κάθε κομματόσκυλο, που κατάφερε να χωθεί μέσα σε κάτι με εντελώς ακαλαίσθητα αρχικά (γεσεε, αδεδυ κλπ) που αυτοπαρουσιάζεται ως προστάτης των εργαζομένων και τώρα πρέπει να δικαιολογήσει την παρουσία του, πρέπει με το παραμικρό να κατεβάζει όσους μαζέψει στο δρόμο και να κλείνει την κυκλοφορία; Η χούντα έπεσε αγαπητοί μου. Η βάρκα που σας έσωσε τότε, για να περάσετε απέναντι το ορμητικό ποτάμι της χούντας πρέπει να καταστραφεί και με τα υλικά της να φτιαχτεί κάτι καινούριο. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κροκόδειλους πια. Εδώ μας τρώνε ζώα της ξηράς. Τι θα σας κάνει η βάρκα; Και το χειρότερο με το να χρησιμοποιούνται τα ίδια αναποτελεσματικά μέσα, είναι ότι παραδειγματίζονται και οι νέοι κάνουν χειρότερες βλακείες από σας.
Πολίτες στις συζητήσεις τους.
Είπα πριν ότι η χούντα έπεσε. Ξέχασα όμως να συμπληρώσω κάτι· προς μεγάλη λύπη πολλών. Άκουσα από σοβαρούς και ευυπόληπτους πολίτες να λένε ατάκες τύπου "όποιος δεν θέλει δεν μπλέκει" σαν να λένε τα ήθελε ο κώλος του, "δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν τα κανάλια, κάτι θα έκανε και του έριξε" δηλαδή κάπου επαραβιάσθει η πολυπόθητη τάξις και το ήρεμο κλίμα των πολιτών (αυτό διαβάζεται με προφορά στρατιωτικού), "και γιατί δηλαδή να πάει στα Εξάρχεια, αλλού δεν μπορούσε να πάει" άρα για να είναι εκεί δεν είναι με μας είναι με τους άλλους και πολλά άλλα. Αλλά το πιο ωραίο το κράτησα για το τέλος -και δεν το άκουσα μόνο από έναν. "Άμα ήθελαν να σταματήσουν τα επεισόδια, θα κατέβαζαν 2 τανκς στην Αθήνα και μετά θα σου έλεγα εγώ αν θα άνοιγε μύτη". Αυτό δεν το σχολιάζω ξανά. Τα έχω ξαναπεί εδώ.
Η όλη ιστορία επιβεβαιώνει το "ενός κακού μύρια έπονται". Από το μεγάλο κακό του θανάτου του παιδιού περάσαμε στο κακό των σπασμένων μαγαζιών και ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε και άλλα θύματα -από καθαρή τύχη πιστεύω. Μετά περάσαμε στο κακό της ανάλυσης.
Εκεί είδαμε τα εξής, τα οποία, προσωπικά, καταδικάζω όσο και τα επεισόδια:
Δηλώσεις πολιτικών.
Την κυβέρνηση το μόνο που την απασχολούσε ήταν να αποποιηθεί ευθύνες. Και το χειρότερο είναι ότι προσπαθούσε να αποποιηθεί ευθύνες που της καταλογίζουν, όχι αυτές που πραγματικά έχει. Γιατί οι ευθύνες της, κατά τη γνώμη μου, είναι η έλλειψη παιδείας γενικά στους πολίτες. Εδώ που τα λέμε αυτό είναι ευθύνη γενικότερα των κυβερνήσεων και όλου του πολιτικού κόσμου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός και να αδράξουν πέντε ψήφους παραπάνω. Άλλοι πιο έξυπνα και άλλοι πιο χαζά, κανείς δεν πρότεινε τίποτα ουσιαστικό. Κάποιοι χάιδεψαν τα επεισόδια, κάποιοι επιτέθηκαν κατευθείαν στην κυβέρνηση, αλλά εις το πηλίκο, μηδέν.
Δημοσιογράφοι.
Ο κακός χαμός. Διάβασα διάφορα για το θέμα, τόσα που τα ξέχασα όλα. Εκείνο που μου έμεινε πιο έντονα όμως είναι η ταύτιση των δεκαπεντάχρονων με τη γενιά των 700€. Από που και ως που κύριοι; Δεκαπέντε χρονών σημαίνει τρίτη γυμνασίου με πρώτη Λυκείου. Ηλικία μόνο καταναλωτική και καθόλου παραγωγική, άρα μη αμειβόμενη. Είδατε κανέναν άνεργο πτυχιούχο να τα σπάει; Ή μήπως πιστεύετε ότι όλα αυτά τα παιδάκια έχουν καταλάβει τι σημαίνει 700€ μισθός με 400€ ενοίκιο; Μπορεί να το φαντάζονται αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το πρόβλημα που θα τους βγάλει στο δρόμο και μάλιστα για τέτοιας έκτασης επεισόδια.
Κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες.
Κάποια στιγμή, τουλάχιστον από τα νέα παιδιά, πρέπει να προκύψει ο νέος τρόπος αντίδρασης. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι πορείες, οι καταστροφές και τα επεισόδια, είναι τρόποι αντίδρασης για άλλα προβλήματα και άλλους εχθρούς, περασμένων εποχών. Κάθε μέρα που κατεβαίνω στο Σύνταγμα κάποιος έχει κλείσει το δρόμο και φωνάζει για κάτι. Ποιον περιμένει να συγκινήσει; Επειδή δηλαδή το κάθε κομματόσκυλο, που κατάφερε να χωθεί μέσα σε κάτι με εντελώς ακαλαίσθητα αρχικά (γεσεε, αδεδυ κλπ) που αυτοπαρουσιάζεται ως προστάτης των εργαζομένων και τώρα πρέπει να δικαιολογήσει την παρουσία του, πρέπει με το παραμικρό να κατεβάζει όσους μαζέψει στο δρόμο και να κλείνει την κυκλοφορία; Η χούντα έπεσε αγαπητοί μου. Η βάρκα που σας έσωσε τότε, για να περάσετε απέναντι το ορμητικό ποτάμι της χούντας πρέπει να καταστραφεί και με τα υλικά της να φτιαχτεί κάτι καινούριο. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κροκόδειλους πια. Εδώ μας τρώνε ζώα της ξηράς. Τι θα σας κάνει η βάρκα; Και το χειρότερο με το να χρησιμοποιούνται τα ίδια αναποτελεσματικά μέσα, είναι ότι παραδειγματίζονται και οι νέοι κάνουν χειρότερες βλακείες από σας.
Πολίτες στις συζητήσεις τους.
Είπα πριν ότι η χούντα έπεσε. Ξέχασα όμως να συμπληρώσω κάτι· προς μεγάλη λύπη πολλών. Άκουσα από σοβαρούς και ευυπόληπτους πολίτες να λένε ατάκες τύπου "όποιος δεν θέλει δεν μπλέκει" σαν να λένε τα ήθελε ο κώλος του, "δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν τα κανάλια, κάτι θα έκανε και του έριξε" δηλαδή κάπου επαραβιάσθει η πολυπόθητη τάξις και το ήρεμο κλίμα των πολιτών (αυτό διαβάζεται με προφορά στρατιωτικού), "και γιατί δηλαδή να πάει στα Εξάρχεια, αλλού δεν μπορούσε να πάει" άρα για να είναι εκεί δεν είναι με μας είναι με τους άλλους και πολλά άλλα. Αλλά το πιο ωραίο το κράτησα για το τέλος -και δεν το άκουσα μόνο από έναν. "Άμα ήθελαν να σταματήσουν τα επεισόδια, θα κατέβαζαν 2 τανκς στην Αθήνα και μετά θα σου έλεγα εγώ αν θα άνοιγε μύτη". Αυτό δεν το σχολιάζω ξανά. Τα έχω ξαναπεί εδώ.