Ο Ρομπέν των κηδεμονευομένων

Κάντε κλικ να μεγαλώσει

Τώρα που πληροφορηθήκαμε από τον πρωθυπουργό της χώρας μας ότι είμαστε υπό κηδεμονία, δηλαδή ανάξιοι να χειριστούμε τα φράγκα που (δεν) βγάζουμε, είναι καιρός να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, παράλληλα πάντα με τη δική μας ανοχή, μας οδήγησαν ένα βήμα πριν το δεύτερο "δυστυχώς επτωχεύσαμεν", το οποίο στο παρά πέντε το γλυτώσαμε.

Είναι καιρός λοιπόν για δράση. Αυτό το λένε όλοι, αλλά τι μπορεί να γίνει δεν μας λέει κανείς. Και αφού οι κυβερνήσεις απέτυχαν τι μας μένει; Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Μου ήρθε μια ιδέα, που και σε μας θα δώσει ψωμί να φάμε, και τη χώρα θα βγάλει από την κρίση.


Θα ιδρύσουμε την μη κυβερνητική οργάνωση "Ο Ρομπέν των κηδεμονευομένων". Αυτή η οργάνωση θα τυπώσει ένα χαρτονόμισμα, το ρομπένευρω, ή κηδεμονόευρω, ή δημητρόευρω (από το Δημήτρη Παπαμηχαήλ της φωτό), το οποίο θα συμφωνήσουμε να χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, αντί του κανονικού ευρώ. Αυτό αρχικά, θα το διαθέσει η οργάνωση σε όλους όσους έχουν ανάγκη (άνεργους, απολυμένους κλπ), κάτι το οποίο δεν είναι παράνομο, γιατί ούτε πλαστογραφία είναι, ούτε χρειάζεται να έχεις απόθεμα σε χρυσό για να κόψεις νόμισμα -κάτι που δεν βολεύει και πολλούς να είναι γνωστό, αλλά είναι μια παγκόσμια συμφωνία, εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα το ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να κόψει νόμισμα είναι ένα άλλο θέμα και εδώ όντως υπάρχει μια παρανομία, αλλά προς το παρόν το ξεπερνάμε και βλέπουμε.

Το νόμισμα λοιπόν θα το χρησιμοποιούμε για τις μεταξύ μας συναλλαγές, σε μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς θα έκλειναν -τουλάχιστον ας πάρουν μια παράταση- και θα κρατάμε τα κανονικά μας ευρώ για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, τα δάνειά μας κλπ. Στο μεταξύ η κυβέρνηση θα εξακολουθεί να ψάχνει δάνεια, ενώ εμείς θα έχουμε προσωρινά λύσει το πρόβλημά μας.

Όταν το πάρουν χαμπάρι ότι εμείς τη βρήκαμε τη λύση μας, θα προσπαθήσουν να μας βάλουν φυλακή. Τότε όμως, εμείς που θα έχουμε φτιάξει την οργάνωση, θα τους προτείνουμε να δανειστούν από εμάς, με το μισό επιτόκιο από ότι δανείζονται από τους ξένους. Το αποτέλεσμα θα είναι να το δεχτούν, αφού ήδη το νόμισμα θα κυκλοφορεί μεταξύ μας, οπότε γιατί να μη μας πληρώνουν και αυτοί σε ρομπενόευρα. Έτσι θα γίνει ευρέως αποδεκτό σαν νόμισμα εσωτερικής κατανάλωσης και θα αρχίσουν να δίνουν και οι τράπεζες δάνεια σε ρομπενόευρα.

Το κράτος θα κρατάει τα δικά του κανονικά ευρώ, για να πληρώνει το χρέος του προς τα έξω. Στο μεταξύ θα συνεχίσουμε λειτουργούμε κανονικά, μόνο που θα χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο το ευρώ και όλο και περισσότερο το δικό μας. Παράλληλα, θα φροντίσουμε να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας, αφού δεν θα μας στοιχίζει τίποτα πλέον το να παράγουμε δικά μας προϊόντα και να μαζεύουμε ευρώ. Όταν το χρέος μηδενίσει, ουσιαστικά θα κυκλοφορούν μόνο τα νέα μας νομίσματα. Τότε θα μετρήσουμε πόσα ευρώ έχουν απομείνει στην Ελλάδα και αναλόγως της διαφοράς με τα κυκλοφορούντα κηδεμονόευρα, θα κάνουμε μια υποτίμηση, και θα τα ξανααλλάξουμε σε ευρώ, αποσύροντάς τα για πάντα. Το αποτέλεσμα θα είναι να έχουν πληρώσει την κρίση όσοι έχουν πολλά λεφτά, γιατί μέχρι τότε θα τα έχουν αλλάξει όλα σε δημητρόευρα, οπότε ο καθένας θα πληρώσει πραγματικά με το μερίδιο που του αναλογεί.

Θα μου το γράψεις σε μια κασέτα;

Όσοι είναι κοντά στην ηλικία μου και οι λίγο μικρότεροι -για τους πιο παλιούς εννοείται- έχουν πει άπειρες φορές αυτή την ατάκα. Όποτε έβγαινε ένας καινούριος δίσκος των συγκροτημάτων ή των καλλιτεχνών που λατρεύαμε, προφανώς, δεν τρέχαμε όλοι μαζί να αγοράσουμε το άλμπουμ σε βινύλιο (αχ, βαχ, μαζί με πολλά μπουχού, κλαψ, σνιφ, αυτός ο έρωτας με το βινύλιο δεν θα γιατρευτεί ποτέ). Απλά ο πρώτος που το αγόραζε, άρχιζε να το γράφει σε κασέτες για τους κολλητούς οι οποίοι τις αντέγραφαν για άλλους και έτσι προχώραγε η μουσική μας διαπαιδαγώγηση -διαπαιδαγώγηση, μπα βαριά λέξη· ας προτείνει κάποιος μια καλύτερη γιατί είμαι και άυπνος.

Αλλά αυτό ήταν για την αρχή. Μέχρι να μαζέψουμε τα λεφτά να τον πάρουμε και εμείς. Ήταν δυνατόν να λείπει από τη δισκοθήκη μας; Ιεροσυλία.

Οπωσδήποτε δεν τους αγοράζαμε και όλους. Αλλά το γεγονός ήταν ένα: Όσοι είχαν αντιγραμμένες κασέτες, είναι και αντίστοιχη δισκοθήκη. Όσο περισσότερες ήταν οι κασέτες, τόσο πλουσιότερη ήταν και η δισκοθήκη του.

Έπειτα ήταν και το πρακτικό μέρος της υπόθεσης. Ακόμα και ο ίδιος ο πρώτος κάτοχος του βινυλίου, την πρώτη κασέτα την έγραφε για τον εαυτό του. Όταν θέλαμε να πάμε κάπου, όπως για παράδειγμα μια εκδρομή ή για μπάνιο, δεν μπορούσαμε να κουβαλάμε και το πικάπ μαζί. Ενώ το κασετόφωνο μαζί με τις κούτες με τις TDK χρωμίου (ξέρω, ένα δάκρυ κύλησε), ήταν μια χαρά λύση.

Εκείνη την εποχή, υπήρχαν ακόμα και αρκετά δισκάδικα που έκαναν αυτή τη δουλειά. Και όχι μόνο δισκάδικα, μέχρι και μαγαζιά με αποκλειστικό αντικείμενο την αντιγραφή πειρατικών κασετών υπήρχαν. "Ο δίσκος φίλε κάνει 1200 δρχ, αλλά άμα θέλεις, μου δίνεις δυο κατοστάρικα και ένα πενηντάρικο για την κασέτα και σου κάνω μια εγγραφή τζάμι." Και ήταν όντως τζάμι, γιατί και καλύτερα πικάπ είχαν και καλύτερα ντεκ απο μας.

Περνώντας τώρα στη δημιουργική πλευρά του θέματος αυτό το "θα μου το γράψεις σε μια κασέτα;" που λέει ο τίτλος, δεν ήταν λίγες οι φορές που έλειπαν δυο λέξεις. "Θα μου γράψεις μια κασέτα;" Οι επιλογές από ένα συγκρότημα ή από μπαλάντες ή από τις καλύτερες ροκιές, ήταν μια άκρως καλλιτεχνική υπόθεση, η οποία όπως ήταν φυσικό, είχε τους δικούς της αστέρες. Το να κάνεις τη λίστα με το ποια τραγούδια θα επιλέξεις και με ποια σειρά θα τα βάλεις για να φτιάξεις -με όλη την σημασία της λέξης φτιάχνω- μια κασέτα, απαιτούσε ταλέντο και, σίγουρα δεν ήταν δουλειά για τον καθένα. "Ο τάδε έχει γράψει τις καλύτερες κασέτες" ήταν άλλη μια πολύ διαδεδομένη ατάκα. Και οι κασέτες αυτές μετά έπαιρναν έναν τελείως αυτόνομο, δικό τους δρόμο, καθώς γίνονταν κάτι μοναδικό.

Ο "καλλιτέχνης" βέβαια που περιγράφεται παραπάνω, δεν ήταν απαραίτητο ότι θα ήταν καλός και στην εκτέλεση της δουλειάς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακούγαμε από τέτοιες κασέτες μια σειρά τραγουδιών που μας έστελναν ταξίδια ανεπανάληπτα, αλλά στο τέλος είχαμε τέτοια νεύρα με το χασάπη που έκοβε το φινάλε, δεν πετύχαινε ακριβώς την αρχή, έσερνε τη βελόνα πάνω στο δίσκο την ώρα της εγγραφής, δεν υπολόγιζε σωστά τη διάρκεια της κασέτας με αποτέλεσμα να έπρεπε να γυρίσεις πλευρά για να το ακούσεις ολόκληρο και διάφορα τέτοια σφαξίματα.

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι η πειρατεία δεν ξεκίνησε με την εμφάνιση των mp3. Υπήρχε ανέκαθεν, αλλά για κάποιο λόγο, ξαφνικά άρχισε να ενοχλεί τις εταιρείες καθώς και άπαντες εμπλεκόμενους με τα πνευματικά δικαιώματα. Και όλοι μαζί να ξεχνούν πως εκείνοι που είναι οι πραγματικοί καταναλωτές των εμπορικών σκευασμάτων της μουσικής βιομηχανίας, είναι μόνο εκείνοι που κάνουν την περισσότερη πειρατεία. Γιατί αυτό που σου αρέσει, το θέλεις αυθεντικό και θες να ξέρεις αν σου αρέσει πριν δώσεις τα ωραία σου λεφτουδάκια.