Μεγάλη Παρασκευή

Μελαγχολία. Τι ωραία. Είναι μια Μεγάλη Παρασκευή όπως πρέπει να είναι. Συννεφιασμένη και σκοτεινή. Η καμπάνα χτυπάει πένθιμα και ψιχαλίζει. Και ο Μελωδία, όπως κάθε χρόνο, παίζει τις μαυρίλες του.

Είσαι μικρός και δεν χωράς
τον αναστέναγμό μου

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα απολαμβάνω πολύ να ακούω Μελωδία και ειδικά τον Ιωάννου ή τον Θωμαΐδη. Έχω ξαναγράψει για αυτό και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, αλλά σήμερα είναι κάτι ξεχωριστό. Από χθες το απόγευμα το πρόγραμμα έχει γίνει πένθιμο και παίζει μόνο μελαγχολικά τραγούδια, χωρίς καθόλου διαφημίσεις.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο μου το γάλα

Μέχρι και το σήμα, εκείνη η υπέροχη σύνθεση του Μικρούτσικου, έχει αλλάξει και έχει γίνει πένθιμο. (Ελπίζω να μην τους πειράζει που τους το έκλεψα.) Και εγώ, εξαντλημένος από την νηστεία, κάθομαι και προσπαθώ να συνέλθω από διάφορα που με τρώνε.

Δε ρώτησες τόσο καιρό για μένα
πως πέρασα τρελή στην ξενιτιά

Χθες δεν πήγα εκκλησία. Είναι η μοναδική μέρα του χρόνου που θέλω να πηγαίνω αλλά χθες δεν μου έκατσε. Σήμερον κρεμάται επί ξύλου / ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας / στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται / ο των αγγέλων βασιλεύς. Είναι πολύ ωραία στιγμή...

Χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες θα σε σταυρώσουν

Θυμάμαι, πριν μερικά χρόνια, ήμουν Μεγάλη Πέμπτη βραδάκι στο αυτοκίνητο και έκανα βόλτες μόνος στα Τουρκοβούνια. Και ο Μελωδία έπαιζε μια ηχογράφηση του Μάνου Κατράκη ο οποίος διάβαζε Λόρκα. Πέντε η ώρα που βραδιάζει. Τι δυνατό συναίσθημα.

Όχι ότι είπα και τίποτα τόση ώρα που γράφω. Δεν μπόρεσα αλλά δεν ήθελα κιόλας. Απλώς έγραφα σκέψεις και αναμνήσεις ακούγοντας μουσική. Αν διαβάζοντάς το καταλάβεις κάτι ίσως να είναι αυτό που ήθελα να πω.

Καλή ανάσταση!!!