Πως το πες αυτό;

(Στη βεράντα)

-Πως το πες αυτό;
-Ποιο;
-Αυτό το τελευταίο που είπες τώρα.
-Ε, τι;
-Ε, ξανά πες το.
-Α, δεν μπορώ.
-Γιατί;
-Έτσι.
-Καλά.
-Ε, τι καλά δεν θα επιμείνεις;
-Όχι;
-Γιατί;
-Για να μην παίρνεις αέρα.
-ΤΙΙΙΙ;
-Αυτό που άκουσες.
-Ε, τότε και εγώ δεν το λέω ποτέ.
-Το ξέρω αυτό.
-Και δεν σε νοιάζει;
-Να μη σε νοιάζει.
-Τι πράγμα;
-Αν με νοιάζει.
-Είσαι γάιδαρος.
-Άμα σου αρέσω.
-Δεν μου αρέσεις.
-Τότε να σηκωθείς και να φύγεις.
-Αυτό θα κάνω.
-Σιγά να μην το κάνεις.
-Με απειλείς;
-Εσύ με απειλείς συνέχεια, αλλά δεν πραγματοποιείς ποτέ τις απειλές σου.
-Θες να τις πραγματοποιήσω;
-Άμα μπορείς.
-Τι θες να πεις ότι είμαι ανίκανη;
-Εγώ δεν είπα τίποτα.
-Ναι καλά, δεν είπες τίποτα. Μόνο να με κατηγορείς ξέρεις.
-Και εσύ μόνο να μου σπας τα νεύρα ξέρεις.
-Α ωραία, τώρα σου σπάμε και τα νεύρα!
-Γιατί τέτοια έκπληξη; Πρώτη φορά το ακούς;
-Πρώτη όχι, αλλά σίγουρα τελευταία. Φεύγω!
-Ώρα καλή...

...

(Στην κρεβατοκάμαρα)

-Τι δηλαδή τώρα αλήθεια φεύγεις;
-Όχι θα κάτσω μαζί σου. Αρκετά κύριε.
-Έλα ρε συ, μια κουβέντα είπαμε.
-Ναι καλά, μια κουβέντα.
-Ε, άντε δύο.
-Δύο απόψε.
-Απόψε, τι αύριο.
-Μμμ, χιούμορ. Κάθε μέρα λες.
-Σιγά μωρέ, που κάθε μέρα σου λέω κουβέντες.
-Κάθε μέρα! Και γι αυτό και εγώ σε βαρέθηκα και φεύγω.
-Δεν έχεις να πας πουθενά. Να κάτσεις στα αυγά σου.
-Γιατί θα με εμποδίσεις;
-Θα σου σπάσω τα μούτρα.
-Για δοκίμασε.
-Με προκαλείς;
-Μάλιστα σε προκαλώ!
-Επειδή ξέρεις ότι δεν δέρνω. Αλλιώς θα σου έλεγα εγώ αν θα με προκαλούσες.
-Καληνύχτα.
-Στα τσακίδια.
-Τι;
-Τίποτα. Να φύγεις δεν θες; Φύγε.
-Α, έτσι. Αυτό ήθελες λοιπόν. Να αποκτήσεις την ελευθερία σου.
-Πάλι τα γυρνάς;
-Εγώ τα γυρνάω; Έτσι με μια κουβέντα αμέσως φύγε;
-Δεν σου είπα εγώ να φύγεις.
-Ναι αλλά δεν τρέχεις και να με προλάβεις.
-Σιγά μην τρέξω και πίσω σου.
-Ωραία αγάπη.
-Να κοιτάς την πάρτη σου, που με τον πρώτο καυγά αμέσως "φεύγω".
-Μάλιστα κύριε, φεύγω.
-Ε, φύγε!
-Ε, όχι λοιπόν δεν πάω πουθενά.
-Οχού α παράτα με.

...

(Στην βεράντα)

-Τώρα έτσι θα καθόμαστε; Δεν θα μιλάμε;
-Μίλα μόνος σου.
-Δεν μιλάω καθόλου.
-Βέβαια, τι να πεις. Έτσι που τα έκανες.
-Τι έκανα δηλαδή;
-Δεν ξέρεις;
-Όχι δεν ξέρω, να μου πεις εσύ.
-Να κάτσεις να σκεφτείς.
-Ωραία, τώρα το λύσαμε το θέμα.
-Άμα ακούσεις για σκέψη, σου γυρνάνε τα άντερα.
-Και εσύ άμα μυριστείς μανούρα, ανοίγει η καρδία σου.
-Ναι, πες με τώρα και γκρινιάρα.
-Μόνο; Υποτιμώ τις γκρινιάρες.
-Τότε γιατί κάθεσαι μαζί μου; Για να με προσβάλλεις;
-Εσύ γιατί κάθεσαι μαζί μου, αφού σε προσβάλλω;
-Είσαι βλάκας.
-Και εγώ σ' αγαπάω.
-Και εγώ σ' αγαπάω, αλλά είσαι βλάκας.
-Αφού είμαι βλάκας γιατί μ' αγαπάς.
-Άσε με.
-Όχι δεν σ' αφήνω.
-Έλα, βγαλ' το χέρι σου από εκεί.
-Το κόκκινο βρακάκι είναι αυτό;
-Να μη σε νοιάζει.
-Καλά δεν με νοιάζει.
-Έτσι μπράβο. Τι κάνεις εκεί;
-Σου το βγάζω.
-Γιατί;
-Για να μη με νοιάζει!

......

(Στην κρεβατοκάμαρα)

-Μμμμμμμ...
-Ααααχχχχ...
-Πιάνεις τα τσιγάρα;
-Ναι μωρό μου.
-Να σου πω; Τελικά πως το πες εκείνο.
-Δεν θυμάμαι.
-Α, οκ.