Τα όχι που με κούρασαν

Χθες το βράδυ διάβαζα το blog του φίλου Αβεσσαλωμ και συγκεκριμένα το post με τίτλο Αβεσσαλώμ ο βρομόστομος! και είπα να συνεχίσω το έργο του.

Ο φίλος αυτός λοιπόν, περιγράφει -με ολίγον άκομψο τρόπο, αλλά πλήρως δικαιολογημένο- πως καταστράφηκε ο μεσημεριανός του ύπνος από τηλεφωνήματα για promotion. Σκέφτηκα λοιπόν ότι υπάρχουν και πιο απλά πράγματα που μας ταλαιπωρούν καθημερινά απλά και μόνο επειδή κάποιος πρέπει να μας δημιουργήσει μια ανάγκη ή επειδή έτσι ζει.

Και ας αρχίσουμε από το καφεδάκι μας σε μια πλατεία. Πρώτοι και καλύτεροι οι μαυρούληδες με τα CD τους. Οι πιο διακριτικοί όλων, είναι η αλήθεια. Πρώτο όχι. Μετά -σπανιότερα πλέον- ο λαχειοπώλης. Δεύτερο όχι. Ακολουθούν οι κάθε λογής και εθνικότητος μικροπωλητές με τις κάθε λογής αηδιούλες τους που είναι και τρομερά εκνευριστικοί γιατί αυτά που πουλάνε κάνουν και θόρυβο (έχετε δει τελευταίως κάτι οβάλ μπαλίτσες που κάνουν θόρυβο όταν τις πετάς στον αέρα; Είναι η τελευταία λέξη της μόδας). Πολλά όχι.

Η πλήρης καταστροφή του καφέ, βέβαια (ως διαδικασία, όχι του υγρού), έρχεται όταν εμφανιστεί κάποιο γυφτάκι. Εκεί δεν ξεμπερδεύεις με ένα όχι. Συνήθως δε, επειδή είναι και μικρά, όλο και κάποιος από την παρέα θα πει καμιά ατάκα τύπου βρε καλώς το, που είσαι εσύ βρε, τι κάνεις βρε φάτσα (ναι όλα έχουν μέσα βρε) και εκεί είναι που δεν ξεκολλάει το μικρό με τίποτα. Και καλά άμα μόνο μιλάει, αλλά συνήθως κάνουν και άλλα εκνευριστικά. Παίρνουν αναπτήρες, κινητά, πορτοφόλια, πετάνε κάτω τσάντες και κλειδιά, και διάφορα άλλα ευφάνταστα. Τώρα εδώ δεν έχουμε μόνο όχι. Έχουμε "όχι, όχι μη αυτό, αφού σου είπα δεν θέλω, μη θα μου το σπάσεις, άσε κάτω τα μαλλιά της κοπέλας" κλπ.

Μετά θα σκάσει και ο κλασικός πρεζάκιας, ο οποίος ανέβασε το διαχρονικό "φιλαράκο μήπως έχεις κάνα κατοστάρικο" κατευθείαν σε ευρώ, από την πρώτη κιόλας μέρα (που 'σαι Σημίτη με τη σιγουριά σου για τις ανατιμήσεις). Και εκεί το πιο εκνευριστικό είναι οι δικαιολογίες (να πάρω εισιτήριο, πορτοκαλάδα, φάρμακα). Τελευταίο όχι με την τελευταία γουλιά καφέ.

Πας λοιπόν να πάρεις το δρόμο για σπίτι. Θέλεις μια τσάντα μόνο για τα φυλλάδια που θα μαζέψεις στη διαδρομή. Πόσα φροντιστήρια και γυμναστήρια έχει η Αθήνα; Ε, τόσα θα είναι και τα φυλλάδια. Και τα όχι! Μα πάρε. Μα δεν θέλω. Μα είναι τσάμπα. Και ότι είναι τσάμπα δηλαδή πρέπει να το παίρνω;

Και φτάνουμε έξω από την πόρτα ενός κέντρου αδυνατίσματος... Έ ρε γλέντια λέμε. Σκάει η κουκλάρα και αρχίζει "Καλημέρα σας, από τα ινστιτούτα ομορφιάς τάδε, σας κάνουμε αυτό το δωράκι ΜΟΝΟ για σήμερα αρκεί να έρθετε πάνω για μια ενημέρωση μπρλμπρλμπρλμπρλμπρλ..." και καταλήγει στο ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να αγοράσεις. Λες και δεν το ήξερα εγώ και πρέπει να μου το πει. Λες και εγώ είμαι με το χέρι στην τσέπη και ό,τι μου πουλάνε κατευθείαν το αγοράζω. Εδώ δεν ξεμπερδεύεις με ένα όχι. Στην καλύτερη με "α παράτα μας κοριτσάκι μου" στη χειρότερη... άστο.

Μπαίνεις στο σπίτι και ανοίγεις την τηλεόραση. Και αρχίζουν όλοι αυτοί οι τρισευτυχισμένοι ηλίθιοι που λιώνουν σε κάποιο μηχάνημα για sexy κοιλιακούς να χαμογελούν λες και έχουν πιει τα καλύτερα ναρκωτικά (λες;). Εδώ το όχι το λες με το off. Κάτι είναι και αυτό. Αλλά μετά πέφτεις λίγο να κοιμηθείς και (...) τι άλλο να πω εγώ; Τα είπε όλα ο βρομόστομος. Εκεί όντως βρίζεις, δεν αρκεί το όχι.

Το χειρότερο όμως είναι αυτά τα ηχογραφημένα μηνύματα. Τα οποία ξεκινούν με το ακόμα χεορότερο ¨αυτό το μήνυμα δεν έχει χρέωση". Τι λες ρε; Υπήρχε περίπτωση να με πάρεις τηλέφωνο και να χρεωθώ; Και γιατί μου το λες; Για να σε πάρω με καλό μάτι, σαν την άλλη που δεν με υποχρεώνει να αγοράσω; Εκεί δεν μπορείς να βρίσεις κιόλας και την πληρώνει το καημένο το τηλέφωνο.

Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό το θέμα. Μήπως να χρεώναμε τα όχι;



Σημαντική προσθήκη από την αγαπημένη μου sofi-k (Παρασκευή 14/6/06).

Υπάρχει ένας αριθμός, το 210-6475600, στον οποίο μπορεί ο καθένας να απευθυνθεί και να δηλώσει ότι εκνευρίζεται όταν του τηλεφωνούν για οποιοδήποτε διαφημιστικό μήνυμα. Και δεν τον ξανακαλούν. Έτσι λένε τουλάχιστον...

Ένα blog γίνεται ενδιαφέρον όταν έχει ενδιαφέροντες αναγνώστες!