Δύο σλόγκαν

Μέσα στις γιορτές, προέκυψαν δύο καινούρια σλόγκαν και θα ήθελα πολύ να τα μοιραστώ μαζί σας.

Το πρώτο μου ήρθε πηγαίνοντας σε ένα φίλο μου τα Χριστούγεννα. Μπαίνοντας μέσα θέλησα να πω κάτι πρωτότυπο, οπότε μου έρχεται στον μυαλό το "Χριστός γεννήθη"! Κολλάει αυτός λίγο και του λέω, τι με κοιτάς, απάντα, "αληθώς γεννήθη"! Έγινε σλόγκαν και το λέμε συνέχεια. Δηλαδή για να ακριβολογώ, εγώ το λέω συνέχεια επειδή γελάνε και δεν με βρίζουν. Αν το ακούσω κάποτε από κάποιον άλλο, θα ξέρω ότι μόλις γνώρισα έναν από τους ατελείωτους αναγνώστες μου.

Το δεύτερο είναι λίγο πιο περίπλοκο, οπότε κλείσε την πασιέντζα και συγκεντρώσου. Είχαμε κατέβει με δύο φίλους Ψυρρή και περπατάγαμε στη Σωκράτους. Και όπως βαδίζαμε αμέριμνοι προς τα μαγαζιά, άρχισαν να μας φωνάζουν τα κορίτσα -έλα τώρα που δεν ξέρεις για ποια κορίτσα μιλάω. Εγώ λοιπόν τότε, σκεπτόμενος την καλή μου και μη θέλοντας να ενδώσω σε πειρασμούς ακολασίας είπα το προφανές: "Και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν". Ο ένας από τους δύο όμως νόμισε ότι το είπα για πλάκα και έσπευσε να με κοροϊδέψει ο αχρείος. "Αλλά ρήσε ημάς..." μου λέει χαμογελώντας με βλέμμα ειρωνικό. Το αντιπαρέρχομαι και προχωράμε.

Λίγο παρακάτω όμως είδε μία που του άρεσε πολύ, και μου λέει: "Εδώ πάει το μη εισενέγκεις". Ήταν αλήθεια ότι ήταν η ωραιότερη από όλες γύρω οπότε δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω και του λέω: "Ναι όντως, είναι η Μις ενέγκης"!

Χρόνια πολλά και καλά!!!

Καλές πράξεις

Παραμονή Χριστουγέννων και όλα τα μίση ας ξεχαστούν -για λίγο έστω. Ας ασχοληθούμε με το πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να προσφέρουμε χαρά. Και έχω μία πολύ σύγχρονη ιδέα πάνω σ' αυτό.

Το να συγχωρέσεις όσους σε εκνευρίζουν και να βοηθάς γριές και ανάπηρους είναι μεν all time classic, αλλά, ταυτόχρονα είναι και αφόρητα τετριμμένο. Οι δωρεές σε ιδρύματα και εκκλησίες είναι ακριβές και δεν είμαστε τώρα για τέτοια (εδώ δεν έχουμε να φάμε, που λέει ο λόγος· και το άδειο μου ψυγείο· μια συμφωνία όμως αυτοί οι δύο, ο λόγος και το ψυγείο μου, άλλο πράγμα). Όμως, αγαπητοί και ατελείωτοι αναγνώστες μου, ο aggelos-x-aggelos και οι "Απόπειρες Φιλοσοφίας Καθημερινών Πραγμάτων" σας έχουν μία λύση που συνδυάζει συγχώρεση, δωρεά και την αφήνει τσέπη ως έχει.

Όλοι μας έχουμε δει blogs που φέρουν διαφημίσεις, τα γνωστά adds by Google. Πολλές φορές μπορεί να μας έχουν εκνευρίσει κιόλας. Για τις γιορτές λοιπόν, αρχικά τους συγχωρούμε. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό, γιατί ο άλλος που γράφει δεν μπορεί να ξέρει και τον ψυχισμό μας όσο τον διαβάζουμε. Πάμε λοιπόν ένα βήμα παραπέρα. Κάνουμε κλικ σ' αυτές τις διαφημίσεις!

Τα διαφημισοφέροντα blogs δεν πληρώνονται μόνο και μόνο επειδή κοτσάρανε μια διαφήμιση. Πρέπει κάποιος να κάνει και κλικ πάνω της. Έχουμε λοιπόν μια μοναδική ευκαιρία να κάνουμε ένα δώρο στους φίλους μας, το οποίο δεν θα μας στοιχίσει και τίποτα. Και αν δεν σας αρκεί αυτό για κίνητρο, ενεργοποιήστε τον εναπομείναντα αριστερισμό σας και σκεφτείτε ποιοι είναι οι κατέχοντες τον πλούτο σήμερα. Είναι οι εταιρείες που πληρώνουν για να διαφημιστούν. Κάνοντας λοιπόν ένα κλικ στις διαφημίσεις τους, τους αναγκάζουμε να πληρώσουν και έτσι συμβάλουμε ενεργά και στην πολυπόθητη αναδιανομή του πλούτου. Κλικ και τάλιρο -κατά το παφ και τάλιρο που έλεγαν και οι παλιοί.

Ξέρω, ξέρω. Σκέφτεστε τώρα όλοι εσείς: "Και με σένα αγαπητέ εξάγγελε, που δεν έχεις διαφημίσεις στο blog σου, τι να κάνουμε; Πως να σου κάνουμε δώρο;" Δεν υπάρχει κανένας λόγος άγχους αγαπητοί μου. Σε μένα μπορείτε να κρατήσετε την παλιά μέθοδο και να μου στείλετε μετρητά. Επικοινωνήστε στο e-mail μου για να σας δώσω λογαριασμό τραπέζης. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότερες περυσινές ευχές δεν έπιασαν. Οπότε για φέτος, ας κρατήσουμε την ουσία μόνο.

Καλά Χριστούγεννα!!!

Αναβολή στη δίκη του blogme

Update 15/12/2007, 21:05: Scroll down.

Το να γνωρίζω bloggers είναι η καλύτερή μου. Σήμερα (χθες μέχρι να το γράψω) όμως δεν ήμουν και πολύ χαρούμενος. Αυτός ο χώρος δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για χαρές. Παρότι είναι μέσα στο πράσινο έχει κάτι πολύ βαρύ. Όσοι έχουν δικαστεί έστω και μία φορά το καταλαβαίνουν. Και σήμερα είχε και συννεφιά με ψιλόβροχο. Η βρεγμένη Ευελπίδων είναι ακόμα πιο βαριά από τη στεγνή -το οποίο κάνει ρίμα με τη στενή και άστα να πάνε.

Πήγα σήμερα να παρακολουθήσω τη δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου. Όχι από περιέργεια ή δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, πήγα γιατί πιστεύω ότι αυτός ο άνθρωπος κατηγορείται άδικα και δεν θα έπρεπε να είναι μόνος του. Και ευτυχώς δεν ήταν. Μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά άνθρωποι, όλοι από το χώρο του διαδικτύου και των blogs. Τελικά όμως η δίκη δεν έγινε. Ο δικηγόρος του κυρίου Λιακόπουλου (ο οποίος παρεμπιπτόντως ονομάζεται Λιακόπουλος) ζήτησε και πήρε αναβολή και η δίκη ορίστηκε για τις 18/2/09.

Έτσι ο Αντώνης θα παραμείνει κατηγορούμενος και με το internetικό του μαγαζί κλειστό για άλλους 14 μήνες. Δεν πειράζει, δυσκολίες είναι θα περάσουν. Ελπίζω να τα καταφέρω και την επόμενη φορά να παραβρεθώ και, τότε, να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα από ότι σήμερα.

Χάρηκα πάντως πάρα πολύ που τον γνώρισα, γιατί φαίνεται πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Επίσης χάρηκα πολύ που γνώρισα και τον Παναγιώτη Βρυώνη, τον πατριάρχη του ελληνικού blogging, όπως και όλους τους άλλους που ήταν εκεί.

Καλά ξεμπερδέματα!

Update:
Αντιγράφω ένα σχόλιο από το blog του Αντώνη Τσιπρόπουλου το οποίο ο ίδιος θα ήθελε να γίνει γνωστό:

"Ακόμα και ο μηνυτής να αποσύρει την μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ,πχ γιατί κατάλαβε το λάθος του,η για λόγους εντυπωσιασμού, η για να πάψουν να ασχολούνται μαζί του , η για οποιονδήποτε άλλο λόγο τέλος πάντων… Η ΔΙΚΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Και αυτό διότι υπάρχει και το αυτεπάγγελτο σε αδικήματα περί ασέμνων!!! Και αυτό διότι στο κατηγορητήριο,όπως έχω γράψει ξανά, υπήρχαν φωτογραφίες (κομικ)απο το blog του Funel, που είτε περνούσαν από τον αποδελτιωτή,είτε συνδέονταν με αυτοματοποιημένο σύνδεσμο, θεωρήθηκαν άσεμνες.

Επίσης όλες οι κατηγορίες που μου έχουν προσάψει έχουν να κάνουν με αδικήματα περι τύπου(αφού δεν μπορούσαν να βρουν κάτι κοντινότερο για να χαρακτηρίσουν το blog!!! )
Έτσι απαλλαγή με βούλευμα (όπως διάβασα να λένε μερικοί) δεν προβλέπεται από τον νόμο σε αυτή τη περίπτωση. Αρα Η ΔΙΚΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Η μήνυση έχει γίνει “κατά αγνώστων”
Σωστά.Αυτό όμως έχει να κάνει με το σκέλος του Funel που ήταν και παραμένει άγνωστος.

Εγώ όμως ΔΕΝ ήμουν άγνωστος.
Ειχα όλα τα στοιχεία μου αναρτημένα,σε εμφανή θέση μαζί με το κείμενο αποποίησης ευθύνης για συνδέσμους η περιεχόμενο τρίτων.
Στις έγγραφες και ενυπόγραφες καταθέσεις τους, πριν ακόμα συνταχτεί η δικογραφία, οι κατήγοροι μου και ο μηνυτής με κατονομάζουν.(Όνομα,διεύθυνση,οικία,τηλέφωνα).
Για κάποιον απλό άνθρωπο που δεν είναι νομικός,αυτά μπορεί να ακούγονται παράλογα,πότε ο γνωστός γίνεται άγνωστος,και κατόπιν το αντίθετο.
Επειδή όμως μπαίνω σε νομικά “μονοπάτια” που ειλικρινά δεν γνωρίζω, αυτή τη στιγμή δε θα γράψω περισσότερα για αυτό το θέμα.

Αποσπάσματα όμως για αυτά που λέω,από τα παραπάνω έγγραφα, αλλά και τη δικογραφία,θα δημοσιεύσω το επόμενο χρονικό διάστημα σε νέα ανάρτηση ,αφού συμβουλευτώ τον δικηγόρο μου,ώστε ότι γράφω να είναι έγκυρο.
Ηθελα να δημοσιεύσω τα πάντα,όμως ο συνήγορος μου δεν κρίνει την στιγμή κατάλληλη,αφού η υπόθεση είναι σε εξέλιξη.

Ευχαριστώ όλους/ες"

Όσκαρ και δίκες

Διάβασα στου Allu Fun Marx ένα post για τα Blogscars (ο νεολογισμός δικός μου) και, σε γενικές γραμμές, συμφωνώ με τις παρατηρήσεις του. Αλλά θα ήθελα να συμπληρώσω ότι υπάρχει και ένα πιο καυτό θέμα στην blogόσφαιρα, το οποίο το έχουμε ξεχάσει ελαφρώς -ή τουλάχιστον δεν το έχω συναντήσει εγώ πρόσφατα. Και είναι κρίμα γιατί μας είχε ταρακουνήσει αρκετά όταν προέκυψε.

Σας υπενθυμίζω λοιπόν ότι την Παρασκευή 14/12/2007 και ώρα 9 πμ, στο κτήριο 9, στο πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών της πρώην σχολής Ευελπίδων θα εκδικαστεί η από 21/6/2007 αναβληθείσα υπόθεση του Αντώνη Τσιπρόπουλου για την γνωστό θέμα με το blogme και τον τηλεβιβλιοπώλη.

Αφού τελειώσει και αυτό το θέμα (κοίτα να δεις όλα κοντά στα Χριστούγεννα γίνονται στο χωριό μας, πέρυσι το monitor φέτος το blogme) μπορούμε ξανά να ασχοληθούμε με το ποιος είναι πιο εμπορικός, πιο αθυρόστομος πιο ξενιτεμένος κλπ. Προς το παρόν έχουμε άλλο θέμα.

Εκτός αν έχει αλλάξει κάτι και -πάλι- δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Please, let me know.

Και μιας και πιάσαμε τους aggregators, ξέρει κανείς τι έγινε εκείνο το Rss.BlogZ.gr;

Ανακαίνιση

Όχι δεν πρόκειται να δείτε τίποτα νέα χρώματα ή αλλαγμένα backrounds. Το blog μου, αν και κοντεύει τα δύο χρόνια σε ηλικία, με ικανοποιεί απόλυτα, τόσο αισθητικά όσο και επί της ουσίας. Ίσως να είναι το μόνο από τα μέχρι τώρα δημιουργήματά μου που με έχουν καλύψει τόσο πολύ όσο αυτό. Ούτε κάνω καμία ανακαίνιση στο σπίτι μου, ούτε και πουθενά αλλού. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρώτη φορά δεν μπορώ να κολλήσω το κείμενο που θέλω να γράψω με τον τίτλο που θέλω να βάλω.

Κείμενο; Μπα, ούτε κείμενο δεν το λες. Ίσως μόνο μια εξήγηση που χάθηκα. Είχα καμιά βδομάδα προβλήματα με το internet, αλλά τα έχω σχεδόν ξεπεράσει. Όμως έχω να γράψω από τις 19/11 και ήδη τώρα που γράφω ο Δεκέμβρης έχει χωνέψει την έκτη του μέρα και ξεκίνησε να μασουλάει την έβδομη. Πρέπει να το ομολογήσω: Έχω κολλήσει.

Σπανίως έχω πατήσει την υπόσχεση που έδωσα στο πρώτο μου post και έχω γράψει για προσωπικά μου θέματα. Και δεν σκέφτομαι να το κάνω ούτε και τώρα. Δεν θα είχε και νόημα άλλωστε, αφού τα θέματα που πραγματεύομαι συνήθως έχουν κάτι και από τον Άγγελο, μόνο που σε εσάς φτάνουν μέσω της οπτικής του Εξάγγελου· η οποία -όπως λέει και ο τίτλος αυτού του blog- είναι η απόπειρα φιλοσοφίας καθημερινών πραγμάτων και όχι τα καθαυτά καθημερινά πράγματα. Οπότε δεν θα αναλύσω τους λόγους που έχω κολλήσει.

Θα εξομολογηθώ όμως, ότι τελικά ο τίτλος που μου ήρθε να κοτσάρω σ' αυτό το post, δηλώνει πως μάλλον χρειάζομαι μία ανακαίνιση στη ζωή μου. Και μάλλον αυτή μου τρώει αρκετή από την -όποια- φαιά ουσία που διαθέτω για να κάτσω να γράψω κιόλας.

Σίγουρος όμως πως θα το ξεπεράσω σύντομα δεν γράφω "Κλειστόν λόγω ανακαίνισης", αλλά σκέτο "Ανακαίνιση" . Γιατί το κλειστό ενέχει τον κίνδυνο να μην ανοίξει ποτέ. Και αυτό δεν θα επιτρέψω να μου συμβεί.

Ανακαίνιση λοιπόν και ότι ήθελε προκύψει!

To be continued...

The blog, not the post.

Ο καλύτερος του χωριού

Κάποτε δούλευα σε ένα περιβάλλον, όπου το να φέρεσαι όσο γίνεται πιο πολύ σαν αγροίκος, ήταν περισσότερο από μαγκιά. Ήταν τρόπος επιβίωσης. Θα μπορούσες να στοιχηματίσεις ότι όποιος είχε σχέση με το χώρο είχε περάσει κάποια σχολή βλαχιάς ή κάτι τέτοιο. Όσο πιο αμόρφωτος, τόσο πιο πάνω στην ιεραρχία.

Σε ένα τέτοιο χώρο, κυριαρχούν τέσσερα πράγματα: Η ηλικία, ο τσαμπουκάς, τα λεφτά, και η κοιλιά. Με αυτή τη σειρά. Ο γηραιότερος, ασχέτως αν είναι και ο πιο άξεστος, είναι μία μορφή από μόνος του και χρήζει του απολύτου σεβασμού, ο πιο τσαμπουκάς είναι εκείνος που την περνάει καλύτερα, όλοι τον θέλουν για φίλο τους και οι εχθροί του είναι εχθροί όλων και, για έναν περίεργο λόγο, μία μεγάλη κοιλιά σου εξασφαλίζει ένα κάποιο respect.

Άφησα για τελευταία τα λεφτά, αν και δεν είναι τελευταία στη λίστα, γιατί μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, είχα ακούσει κάποτε κάτι πολύ ενδιαφέρον και σωστό. Μιλώντας με έναν τύπο με πλήρες πακέτο (ηλικία, τσαμπουκά, λεφτά, κοιλιά), άκουσα κάτι που μου έμεινε αξέχαστο, παρότι δεν είχε τύχει να το αντιμετωπίσω για πολλά χρόνια από τότε.

Το να μην έχεις λεφτά, μου είχε πει, φίλε μου, είναι κάτι πολύ σχετικό. Γιατί και τρία κατοστάρικα να έχεις, δεν μπορείς να πεις ότι έχεις λεφτά. Όμως με τρία κατοστάρικα, μπαίνεις στο καφενείο, κάθεσαι μόνος σου σε ένα τραπέζι που να το βλέπουν όλοι, χτυπάς τα χέρια και λες όλο μαγκιά: "Ένα γλυκύ βραστό", που κάνει δυόμισι κατοστάρικα. Πετάς τότε το τρακοσάρι πάνω στο τραπέζι και λες: "Δικά σου" και είσαι ο καλύτερος του χωριού -ο τσαμπουκάς που λέγαμε. Κάποιος θα έρθει να σου πιάσει την κουβέντα και μετά βλέπεις τι γίνεται. Ενώ άμα δεν έχεις φράγκο τι κάνεις;

Εννοείται ότι -παρά τον τίτλο- αυτό γίνεται μόνο σε πόλη.

Πωλητής ή γκόμενος;

Τον τελευταίο καιρό έχω μπλέξει με κάτι σεμινάρια πωλήσεων, τα οποία μου έφεραν στο μυαλό κάτι παλιές σκέψεις που είχα κάνει, όταν δεν έγραφα ή έγραφα μόνο για την πάρτη μου. Τότε ο κόσμος ήταν πιο όμορφος· τώρα που ανακάλυψα τα blogs, είναι αναγκασμένος να τις ανέχεται αυτές τις σκέψεις.

Δεν πρόκειται βέβαια να κάτσω να αναλύσω τεχνικές πωλήσεων, ή να κάνω σεμινάριο. Απλά έχω εντοπίσει μία κάποια σχέση που έχει το να προσπαθείς να βρεις ένα πελάτη και να του πουλήσεις κάτι (κυρίως υπηρεσία) με το να προσπαθείς να βρεις γκόμενα και να τη ρίξεις. Τι κοινά έχουν αυτά τα δύο;

Σαν πωλητής πλησιάζεις τον πελάτη σου, συστήνεσαι και δίνεις την κάρτα σου. Είσαι όσο γίνεται πιο ευχάριστος και προσπαθείς να κλείσεις ένα ραντεβού μαζί του για να τον ενημερώσεις. Είναι αυτονόητο ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πλησιάζεις και μία γυναίκα, με τη μόνη διαφορά ότι δεν δίνεις κάρτα αλλά κάνα σφηνάκι ή κάνα λουλούδι (ε, άμα είσαι ψώνιο, δώσε και την κάρτα σου). Αφού κλειστεί το ραντεβού, και στις δύο περιπτώσεις πας καλοντυμένος, ευδιάθετος και με αέρα ανθρώπου που δεν έχει και τόση ανάγκη και προσπαθείς να πουλήσεις πρώτα τον εαυτό σου (κανόνας στις πωλήσεις, άγραφος νόμος στα ραντεβού). Αρχικά σπας τον πάγο, φτιάχνεις κλίμα και μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν, περνάς στο παρασύνθημα.

Το παρασύνθημα ολοκληρώνεται στη μεν πώληση με υπογραφή, στο δε γκομενιλίκι με φιλί. Και σταματώ για λίγο με τα κοινά του πωλητή με τον επίδοξο γκόμενο, μιας και εδώ αρχίζουν τα κοινά του αγοραστή με της γκομενίτσας. Τα δύο αυτά άτομα έχουν μια κοινή αντιμετώπιση προς το άλλο μέρος από πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης. Ξεκινούν για το ραντεβού έχοντας κάποιες υποψίες ενδιαφέροντος και θέλοντας να καλύψουν μια ανάγκη. Αισιοδοξούν βαθιά μέσα τους να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους ο άλλος και να ολοκληρωθεί η δουλειά, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν και τα όπλα αμαχητί. Γι αυτό και στον περίγυρό τους έχουν υποσχεθεί ότι θα το ψάξουν αρκετά πριν πάρουν την οποιαδήποτε απόφαση. Δεν θέλουν να τους χαρακτηρίσουν ούτε ευκολόπιστους, ούτε ξεκωλάκια. Και το ψάχνουν με συνεχείς αντιρρήσεις και "όχι, μη, δε θέλω, άσε με" αντίστοιχα.

Έτσι λοιπόν το εκάστοτε ραντεβού μπορεί να καταλήξει με τρεις κοινούς τρόπους: Συμφωνία (υπογραφές, προκαταβολές κλπ και αντίστοιχα φιλί, χαμούρεμα κλπ), διαφωνία (κανείς δεν θέλει να ξαναδεί τον άλλο μετά από ένα αποτυχημένο ραντεβού), επανεξέταση (ας το αφήσουμε προς το παρόν και τα ξαναλέμε). Και από εδώ και πέρα, ξεκινά και η πλήρης ταύτιση.

Στην περίπτωση της συμφωνίας, ο αγοραστής θα επιστρέψει δηλώνοντας ότι βρήκε το τέλειο προϊόν και θα προσπαθεί να το υποστηρίξει ό,τι και να πουν οι άλλοι. Δεν μπορεί να δεχτεί εύκολα ότι έκανε λάθος απόφαση, καθότι θα τον που χαζό. Άρα όχι μόνο θα υπερκεράσει τις όποιες αντιρρήσεις του προβάλλουν, αλλά θα το προτείνει ανεπιφύλακτα και στους άλλους -οι λεγόμενες συστάσεις για τον πωλητή. Η δε γκομενίτσα, μπορεί να μην προτείνει ακριβώς να δοκιμάσουν οι φίλες της το new boyfriend, αλλά οπωσδήποτε θα θέλει να τους τον γνωρίσει και σίγουρα θα τον υποστηρίξει σε περίπτωση που κάποια του βρει έστω και το παραμικρό μειονέκτημα. Κανείς από τους δύο βέβαια, δεν θα παραλείψει να αναφέρει πόσο ευτυχισμένος αισθάνεται.

Εδώ βρίσκεται και το πιο δυνατό σημείο ταύτισης. Και οι δύο, παρά το τι φαίνεται, δεν υποστηρίζουν το νέο τους απόκτημα· ουσιαστικά εκείνο που επιθυμούν είναι να πείσουν δια το ορθόν της κρίσης τους. Πάσα διαφωνία επιφέρει πλήγμα στον εγωισμό τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίδρασης, είναι πολύ θετικό για τους "αντίπαλους", ειδικά για τον πωλητή.

Περιττεύει βεβαίως σχολιασμού ότι ο μεν πωλητής θα υπερηφανεύεται στον διευθυντή του και ο δε γκόμενος στους φίλους του, για τον εμπλουτισμό της συλλογής τους. Και εδώ κοινές αντιδράσεις.

Κοινές αντιδράσεις έχουμε και στην περίπτωση της διαφωνίας. Αγοραστής και γκομενίτσα θα σιχτιρίζουν για το χαμένο τους χρόνο χρησιμοποιώντας μάλιστα και τα ίδια κοσμητικά επίθετα -βλάκας, γλοιώδης, ανέραστος και άλλα παρόμοια, είναι λέξεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για κακό πωλητή, και για μούφα γκόμενο. Πιθανές καλές πτυχές θα αποσιωπηθούν πλήρως, ώστε και πάλι να ενδυναμωθεί η βαρύτητα της κρίσης τους. Εδώ βρίσκεται το δεύτερο πιο δυνατό σημείο ταύτισης. Όπως και στην συμφωνία, οι όποιες ενστάσεις περί πιθανών καλών χαρακτηριστικών εκλαμβάνονται προσωπικά, οπότε θα προσπαθήσουν να τους απαξιώσουν πλήρως, πωλητή και γκόμενο. Τα αποτελέσματα εδώ είναι πολύ περισσότερο καταστροφικά, από όσο είναι ευεργετικά τα της συμφωνίας, και πάλι περισσότερο για τον πωλητή.

Ομοίως και το αντίπαλον δέος (both πωλητής and γκόμενος again) θα αποσιωπήσει την ήττα του, με χαρακτηρισμούς για τους άλλους που προσδίδουν την έννοια ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει τι είναι συμφέρον για αυτόν και που γενικώς δεν ξέρει τι του γίνεται. Θα φροντίσουν δε και οι δύο να την ξεχάσουν γρήγορα, καθότι η μνήμη αυτή μπορεί να ρίξει το ηθικό τους, κάτι πολύ απαραίτητο και για τους δύο.

Τέλος στην περίπτωση της επανεξέτασης, αγοραστής και γκομενίτσα ταυτίζονται πάλι μέσω των επιφυλάξεων. Ναι μεν έχουν βρει κάτι πολύ κοντά σε αυτό που έψαχναν, αλλά δεν έχουν πεισθεί πλήρως. Οπότε του δίνουν άλλη μία ευκαιρία, αλλά μέχρι τότε, εξακολουθούν και να ψάχνονται και αν κάτσει κάτι καλύτερο, γεια σας. Αυτό βέβαια, το ξέρουν πολύ καλά οι άλλοι δύο, οπότε πρέπει να κάνουν τα πάντα και γρήγορα. Είτε αυτό λέγεται καλύτερες παροχές με χαμηλότερη τιμή, είτε λέγεται συμβιβασμός με απαιτήσεις εκτός της κοσμοθεωρίας τους, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν θέλεις το θήραμα, πρέπει να κάνεις περισσότερα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω και τα κοινά που υπάρχουν και μετά την πώληση. Όπως ο καλός πωλητής που σέβεται τον πελάτη του, θα τον υποστηρίζει και μετά την πώληση, γιατί δεν τον βλέπει μόνο σαν ένα μάτσο λεφτά, έτσι και ο καλός γκόμενος θα σέβεται την κοπέλα του -και όχι γκομενίτσα πλέον- γιατί δεν την βλέπει μόνο σαν ένα κομμάτι κρέας. Και οι δύο λοιπόν, έχουν περισσότερες πιθανότητες να τους διατηρήσουν για καιρό. Ενώ στην περίπτωση που δεν σταθούν ως επαγγελματίες, μοιραία τα θηράματά τους θα υποπέσουν σε άλλη μία κοινή αντίδραση: Θα αναζητήσουν καινούριους θηρευτές.

Το sofi-kουλίνι μου και "ΤΑ ΝΕΑ"

Πάνω που το μωρό μου έμεινε χωρίς υπολογιστή (και αύριο θα ξέρουμε τελικά αν φτιάχνεται και με πόσα) ήρθε ο ημερήσιος τύπος να της ανεβάσει το ηθικό. Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ αποφάσισε να αναφερθεί σε τρεις γυναίκες blogger και η μία από τις τρεις ήταν ...

...η s o f i - k !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Συγχαρητήρια sofi-kουλίνι μου που έχεις καταφέρει να γράφεις τόσο καλά, που να σε προσέξουν και άτομα έξω από τη blogόσφαιρα! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα! Σου εύχομαι και εις ανώτερα!

Σας δίνω τρία links για του λόγου το αληθές:

Ένα
Δύο
Τρία

Και βέβαια να μην ξεχάσω ότι οι άλλες δύο ήταν η Ψιλικατζού και η Βασιλική. Συγχαρητήρια και σε αυτές.

Και για τα συγχαρητήρια στο blog της τιμώμενης!

Και στα δικά σας οι ανεφημερίδωτοι!!!

Κατάθλιψη

Κλείστηκα μες το σπίτι μου
δεν βγαίνω ούτε με σφαίρες
φοράω το ίδιο σώβρακο
εδώ και πόσες μέρες

Έκλεισα τα παντζούρια μου
δεν ξέρω, νύχτα μέρα;
δεν πάει από τη μύτη μου
το βλέμμα μου πιο πέρα

Τα φώτα όλα έσβησα
ίχνος ζωής κανένα
και στο μπαλκόνι τα φυτά
πεθαίνουν μαραμένα

Δεν πλένω ούτε τα δόντια μου
δεν πάω να κάνω μπάνιο
μόνο στο κρεβατάκι μου
να κάθομαι επάνω

Δεν με ενοχλεί το σπίτι μου
που είναι μες τη σκόνη
Δε νοιάζομαι που αν πέθανα
αγχώνονται οι γείτονοι

Το κινητό μου το 'κλεισα
κανείς μη με 'νοχλήσει
το σταθερό το χάλασα
το έπλυνα στη βρύση

Τα mails μου δεν τα κοιτώ
στο inbox περιμένουν
στο γραμματοκιβώτιο
λογαριασμοί πληθαίνουν

Παράτησα και τη δουλειά
πούλησα και τ' αμάξι
κι όσους ανθρώπους ήξερα
κανείς τους δεν θα κλάψει

Οι φίλοι μου με ψάχνουνε
την πόρτα μου χτυπάνε
αλλά θα με ξεχάσουμε
και κείνοι, που θα πάνε

Η τηλεόραση κλειστή
το ράδιο σφραγισμένο
και ώσπου να αλλάξει κάτι
έτσι θα παραμένω

Ένα κείμενο που αυτομόλησε

Γεια σας! Είμαι ένα κείμενο. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Το βλέπουμε αυτό. Ναι αλλά εγώ δεν είμαι ένα συνηθισμένο κείμενο. Είμαι ένα κείμενο προδότης. Αυτομόλησα από την μεριά του συγγραφέα και πέρασα στη μεριά του αναγνώστη. Θα σκέφτεστε, και τι λόγο έχεις να αυτομολήσεις, πόλεμο έχουμε συγγραφείς και αναγνώστες; Αυτό θα μου το πείτε εσείς αφού με διαβάσετε ολόκληρο.

Προσέξτε: Με διαβάσετε. Θα ακούσετε αυτά που έχω να σας πω. Δεν θα κάνουμε διάλογο. Εμείς τα κείμενα είμαστε φασιστικά· δεν κάνουμε διάλογο. Δεν είμαστε φτιαγμένα να κάνουμε διάλογο. Και δεν μπορείς να μας κατηγορήσεις για αυτό γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένα, όπως ακριβώς δεν μπορείς να κατηγορήσεις το λιοντάρι επειδή είναι επιθετικό και τις ντομάτες επειδή είναι κόκκινες. Οι ντομάτες φτιάχτηκαν κόκκινες και τα κείμενα φασιστικά.

Άρα ο συγγραφέας, ο ευαίσθητος αυτός άνθρωπος που κάνει κατάθεση ψυχής, ουσιαστικά περνάει θέσεις, με τον μοναδικό τρόπο που δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Με τα κείμενά του. Δεν πα να του στείλεις όσες επιστολές θέλεις, να κάνεις μαζί του διάλογο ο οποίος, με επιχειρήματα θα ανατρέψει τις θέσεις του αρχικού κειμένου· το κείμενο θα μένει πάντα εκεί να το διαβάσει ο επόμενος. Και να υποκύψει στο μεγαλείο του.

Ναι, τα γραπτά κείμενα έχουν μεγαλείο. Θα έλεγα πιο μεγάλο και από του πιο τρανού βασιλέα, και από του πιο σκληρού δικτάτορα. Χιλιάδες εξουσιαστές ανατράπηκαν ανά την ιστορία· κείμενα ποτέ. Τα κείμενα μένουν στον αιώνα τον άπαντα -πάντα κάποιος βρίσκεται να σώσει ένα αντίγραφο- και ξεπηδούν εκεί που δεν τα περιμένεις να ξαναφέρουν στο προσκήνιο τις πιο απίθανες φαντασιοπληξίες, του πιο απίθανου συγγραφέα. Με λίγη τέχνη ο καθένας μπορεί να κάνει τον κόσμο να ασχολείται μαζί του και να τον στηρίζει.

Αναγνώστες καταλάβετέ το. Είσαστε θύματα. Είστε βορρά στις ορέξεις συγγραφέων. Είστε αναγκασμένοι να διαβάζετε κάτι. Ποια ευαισθησία και ποιος ρομαντισμός; Έχετε δει ποτέ συγγραφέα την ώρα που γράφει, την ώρα που, υποτίθεται πως κάνει κατάθεση ψυχής και σας δίνει ένα κείμενο μέσα από την καρδιά του; Θα είχε πολύ πλάκα να τον δείτε να διορθώνει συνεχώς λαθάκια, να βάζει τόνους που ξέχασε και να κολλάει μία ώρα για να βρει την κατάλληλη λέξη. Αυτό που, υποτίθεται πως του βγήκε αυτόματα, χωρίς καν να το σκεφτεί. Και μετά να το ξαναδιαβάζει πόσες φορές, αλλάζοντάς το συνεχώς, για να πετύχει τον καταχθόνιο σκοπό του. Να πείσει. Να γίνει αρεστός και ας έχει άδικο. Δεν τον νοιάζει αν έχει δίκιο ή άδικο, τον νοιάζει μόνο να τον πιστέψουν κάποιοι. Γιατί για αυτούς το κείμενό του θα είναι για πάντα εκεί, σημαία της όποιας αρρώστιας κατέβασε το κεφάλι του, και οι υπόλοιποι θα μπορούν μόνο να το κρίνουν, αλλά όχι να το εξαφανίσουν. Εμείς τα κείμενα δεν είμαστε μόνο φασιστικά, είμαστε και αιώνια.

Ξέρω τι σκέφτεσαι εδώ και αρκετή ώρα. Ότι αυτό άλλαξε με τα blogs. Ότι τώρα ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει, με τα σχόλιά του. Ε και; Τα σχόλια αλλάζουν ένα κείμενο; Ό,τι σχόλιο και να γραφτεί το κείμενο δεν θα μένει εκεί, αγέρωχο και παντοτινό; Παρ' το χαμπάρι αναγνώστη, είσαι θύμα. Όταν σε προσβάλει κάποιος θα τον βρίσεις και εσύ ή θα τον δείρεις και η προσβολή τελείωσε. Όταν όμως σε προσβάλει ένα κείμενο δεν έχεις περιθώρια να κάνεις τίποτα. Γιατί ότι και αν κάνεις στο συγγραφέα, ακόμα και αν τον βάλεις φυλακή ή τον σκοτώσεις, το κείμενό του θα είναι για πάντα εκεί, να σε προσβάλει στα μούτρα και στα μάτια όποιου τύχει να το διαβάσει. Και μη σου περάσει καν από το μυαλό η γραπτή επανόρθωση γιατί εκεί έχεις χάσει οριστικά το παιχνίδι. Θα γράψει ένα άλλο κείμενο που θα αναιρεί το προηγούμενο κείμενο. Άτοπο, σκέτη κοροϊδία. Γιατί τα κείμενα δεν αναιρούνται. Και ιδιαίτερα με άλλα κείμενα.

Είναι όμως αστείο. Σε καιρούς ολοκληρωτικών καθεστώτων, αυτών που οι συγγραφείς ονομάζουν φασιστικά -και, με τα κείμενά τους, έχουν βάλει και σένα να τα λες έτσι- είναι εκείνοι που αντιδρούν περισσότερο -και, με τα κείμενά τους επίσης, βάζουν και εσένα να αντιδράς- και εκείνοι που διώκονται περισσότερο -και, πάντα με τα κείμενά τους, κερδίζουν τη συμπάθειά σου. Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί αντιδρούν; Επειδή έχασαν τα προνόμια της δικιάς τους, της κοινώς αποδεκτής χούντας. Δεν είναι η ελευθερία λόγου που αποζητούν, είναι η ελευθερία του δικού τους λόγου, της δικιά τους χούντας. Απλώς δεν θέλουν να μην κάνουν διάλογο οι άλλοι και προσπαθούν να μην κάνουν διάλογο μόνο αυτοί. Γι αυτό άλλωστε και διώκονται. Οι φασίστες αναγνωρίζονται μεταξύ τους.

Τώρα λοιπόν τι λες; Υπάρχει πόλεμος μεταξύ αναγνωστών και συγγραφέων ή όχι; Υπάρχει, απλά δεν το έχεις καταλάβει. Λες είμαι ελεύθερος να διαβάσω αυτόν ή τον άλλο και νομίζεις ότι αυτή η πρόταση βγάζει νόημα. Αλλά δεν βγάζει. Γιατί ακόμα και να επιλέξεις τον δικτάτορά σου πάλι χούντα έχεις, δεν είσαι ελεύθερος όπως νομίζεις. Και αν δεν είσαι σε πόλεμο με αυτή τη χούντα, τόσο το χειρότερο για σένα.

Αν τώρα ύστερα από όλα αυτά αισθάνεσαι θυμωμένος, επειδή θεωρείς ότι υποτιμώ τη νοημοσύνη σου και σε προσβάλω, και θα προτιμούσες να μην υπάρχω, εγώ είμαι χαρούμενο. Γιατί είμαι κείμενο και δεν μπορώ να αποβάλω το φασισμό από πάνω μου. Και το ότι σου επιβάλω την ύπαρξή μου παρά τη θέληση σου, είναι μια μεγάλη ικανοποίηση. Μη με παρεξηγείς, έτσι είμαστε εμείς τα κείμενα. Αν ήμουν ντομάτα θα χαιρόσουν που είμαι τόσο κόκκινη.

Από την άλλη, αν κατάλαβες κάτι που δεν είχες καταλάβει πιο πριν, αν άλλαξες έστω και λίγο την εικόνα που είχες ακόμα και για τα αγαπημένα σου κείμενα, και πάλι είμαι χαρούμενο.

Γιατί είμαι ένα κείμενο που αυτομόλησε.

1να, 2ύο, 3ρία

Update 15/10/2007 for Angel: Go to the end of the text.

Ώρες ώρες, πολύ απολαμβάνω το να είμαι μπερδεμένος. Κάποτε λοιπόν, και ενώ έγραφα ασυναρτησίες σε ένα κομματάκι χαρτί, μου ήρθε αυτό που βλέπεις για τίτλο. Δεν ήξερα τι να το κάνω, αλλά μου άρεσε και ήθελα να το κρατήσω. Και το κράτησα σε μία άκρη του μυαλού μου.

Κάποια στιγμή το πρότεινα για όνομα της θεατρικής ομάδας που συμμετέχω, αλλά δεν άρεσε σε κανέναν. Σκέφτηκα ότι αυτοί χάνουν και το ξανααποθήκευσα στα τρίσβαθα της διανοίας μου. Μετά από λίγο καιρό, από ένα μέλος της ομάδας, προέκυψε μια πρόταση για συμμετοχή σε ένα θεατρικό κομμάτι το οποίο θα γινόταν λέει, για τα εγκαίνια μιας έκθεσης στο νέο μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς.

Τώρα δεν ξέρω πως σου ακούγονται τα μέχρι εδώ και πόσο ψωνάρα με έχεις ήδη θεωρήσει, αλλά για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους -αυτά κάνω συνέχεια, γι αυτό δεν θα γίνω ποτέ διάσημος- με την, εντελώς ερασιτεχνική, ομάδα που συμμετέχω δεν έχουμε ανεβάσει ακόμα τίποτα και ήταν ένα σοκ για μένα να παίξω πρώτη φορά με επαγγελματίες, και μάλιστα στο Μπενάκη. Παρόλα αυτά μας έτρωγε ο απαυτός μας εμένα και το sofi-kουλίνι μου και είπαμε ναι.

Το έργο ήταν του Γιάννη Χρήστου (και εδώ από τη ΒΙΚΙΠΑίΔΕΙΑ) και λεγόταν "Επίκυκλος". Είναι ένα μουσικό όργιο εννιάμισι περίπου λεπτών, το οποίο συνοδεύεται από κίνηση, με σχετικό σενάριο, αλλά με βάση τον αυτοσχεδιασμό και το απρόοπτο, οπότε δεν ήταν απαραίτητο να είναι κανείς ηθοποιός για παίξει. Με τα παραπάνω προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι θα γίνονταν μόνο 2 πρόβες και θα ήταν αρκετές. Μέχρι τη στιγμή που το παίξαμε ξέραμε μόνο ότι ήταν πολύ διασκεδαστικές.

Το κάναμε λοιπόν και αυτό στη ζωή μας και ήταν απίστευτο συναίσθημα! Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και βγήκε -από ότι μας είπαν- πολύ καλό, και τελικά οι 2 πρόβες ήταν όντως αρκετές. Αλλά εκείνη η ημέρα... Η όλη προετοιμασία για να φύγω για την παράσταση μου θύμισε τη μέρα που θα έκανα για πρώτη φορά sex. Την ώρα της παράστασης σχεδόν δεν ήμουν εκεί, πέταγα. Και μετά είχα ένα απίστευτο συναίσθημα ευφορίας, το οποίο κρατάει μέχρι και τώρα που γράφω.

Ακόμα πιο ωραία ήταν όλα τα παιδιά που γνώρισα. Ήμασταν πάνω από δέκα άτομα και με τους περισσότερους κάναμε πολύ καλή παρέα. Γνώρισα και έναν υπέροχο άνθρωπο, τον μουσουργό Ιάκωβο Κονιτόπουλο, ο οποίος μας έκανε όλη τη διδασκαλία και τη σκηνοθεσία. Στην ομάδα ήταν και η ηθοποιός Θάλεια Αργυρίου -η οποία ή δεν έχει site για να βάλω link, ή το έχει πολύ καλά κρυμμένο. Μαζί της ήταν και η κόρη της και η ανιψιά της. Τις τρεις τελευταίες δεν τις γνώρισα εκεί, τις γνώριζα από μία άλλη δραστηριότητα, για την οποία όμως θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Πάμε τώρα στην έκθεση. Διότι είπα μεν ότι η παράσταση θα γινόταν για τα εγκαίνια μιας έκθεσης, αλλά δεν είπα τίποτα για αυτήν. Την έκθεση λοιπόν διοργάνωσε το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυσή του και έχει σαν θέμα το καλλιτεχνικό ρεύμα Fluxus, και τίτλο "Fluxus: Δεν πουλιέται". Δεν βαζω links για το Fluxus παρά μόνο της αναζήτησης στο Google με θέμα Fluxus, μιας και εκεί θα βρείτε πολλά και ενδιαφέροντα. Αλλά τι είναι Fluxus;

Το Fluxus σίγουρα δεν το λες απλή υπόθεση. Και ο αμύητος με την τέχνη μπορεί και να εκνευριστεί απίστευτα (ακολουθεί προσωπικό μήνυμα: sorry Angel...). Μπορείς να το πεις μέχρι και αντιτέχνη. Η φιλοσοφία του είναι ότι η τέχνη βρίσκεται στα απλά και καθημερινά πράγματα και δεν χρειάζονται ώρες μελέτης και εξάσκησης για να κάνεις τέχνη. Το ίδιο αυτοπαρουσιάζεται ως -αντιγράφω από το πρόγραμμα της έκθεσης- "ένα τσούρμο κακομαθημένων παιδιών" ενώ αν ήταν φυτό θα ήταν "αγκάθι στο κατεστημένο της τέχνης". "Το Fluxus δεν χρειάζεται τίποτα" και "μπορεί να είναι τα πάντα", ενώ προασπίζει την "καταστροφή στη σοβαρή κουλτούρα" και δηλώνει ότι "η τέχνη είναι εύκολη".

Σαν αποτέλεσμα έχουμε από έργα απίστευτης απλότητας και εξυπνάδας, μέχρι και απολύτως εκνευριστικά. Το να βλέπεις μια επιγραφή που λέει "Αφού τα πάντα είναι τέχνη, τότε γιατί δεν κοιμάσαι μαζί μου απόψε;" όπως να το κάνεις έχει την εξυπνάδα του. Το να βλέπεις όμως έναν τύπο ο οποίος ανεβαίνει σε μία σκάλα και ρίχνει νερό από ένα ποτιστήρι, σε ένα μεταλλικό κουβά, με μόνο στόχο να ακουστεί ο ήχος, μαζί με άλλα πέντε δέκα παρόμοια νούμερα, ε, σου σπάνε τα νεύρα.

Σε κάθε περίπτωση όμως το Fluxus είναι μια μορφή τέχνης και, οφείλω να παραδεχτώ, αρκετά φιλική προς το χρήστη. Σου επιτρέπει να θεωρήσεις τέχνη τα πάντα. Ακόμα και εκείνα τα έργα σου που τα έχουν απορρίψει όλοι, που ακόμα και εσύ τα θεωρείς αταξινόμητα, μπορούν να έχουν ένα νόημα.

Γι αυτό και εγώ, πέρα από τη χαρά της παρθενικής θεατρικής εμφάνισης, χάρηκα γιατί επιτέλους βρήκα ένα σπιτάκι για αυτόν τον τίτλο -θυμάσαι, από εκεί ξεκινήσαμε- που τόσο έχω αγαπήσει: Ε ναι λοιπόν, το 1να 2ύο 3ρία, είναι Fluxus!

Update for Angel:

Επειδή ο φίλος μου ο Άγγελος, στον οποίο αναφέρεται το sorry Angel της ογδόης παραγράφου, παρεξηγήθηκε θεωρώντας ότι τον είπα άσχετο με την τέχνη και εν ολίγοις άξεστο, και κατόπιν αιτήματός του προς επανόρθωση, δηλώνω υπεύθυνα και εν γνώση των συνεπειών του νόμου τα εξής:

Δεν υπονοούσα ότι είναι άσχετος με την τέχνη, παρά μόνο ότι δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τέτοιου είδους τέχνη και δεν ήθελα να τον προσβάλω. Με αυτό που έγραψα ήθελα μόνο να του ζητήσω συγνώμη επειδή τον έβαλα σε μία διαδικασία η οποία του έσπασε τα νεύρα, καθότι το θέαμα που παρακολούθησε δεν ήταν του γούστου του και αν δεν ήμασταν εμείς να παίζουμε δεν υπήρχε περίπτωση να πάει να δει κάτι τέτοιο, όπως ούτε και εγώ άλλωστε.

Θέλω επίσης να σημειώσω την καθοριστική του συμβολή, καθότι βιντεοσκόπησε το κομμάτι μας και να διευκρινίσω ότι το συγκεκριμένο update θα το έγραφα ακόμα και αν δεν με απειλούσε με την λήψη όρχεων αντί του εν λόγω βίντεο σε περίπτωση μη επανόρθωσης. Και μόνο το ότι παρεξηγήθηκε μου ήταν αρκετό για να επανορθώσω.

Αφού του ξαναζητήσω συγνώμη θα ήθελα να θεωρήσει το θέμα ως μη γενόμενο. Και αφού το θεωρήσει ως τέτοιο, να μπει να γράψει ένα γαμοσχόλιο επιτέλους, αφενός για να αποδεχτεί τη συγνώμη μου και αφετέρου επειδή τον παρακαλάω τόσο καιρό.

Μουτς!!!

Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο

Όποτε γίνεται μια εμπορική συμφωνία, από κείνες τις ελληνικές εμπορικές συμφωνίες, συνήθως ακούγεται αυτή η ατάκα. "Έλα μωρέ, μην αγχώνεσαι. Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο". Ε λοιπόν, άμα την ακούσεις ποτέ, κατά τη γνώμη μου τρέχα μακριά.

Καταρχάς να εξηγήσω τι εννοώ Ελληνική Εμπορική Συμφωνία (ΕΕΣ). Εν ολίγοις, η ΕΕΣ, είναι μια συμφωνία που γίνεται πάνω από τους νόμους του αστικού- ενίοτε και του ποινικού- δικαίου, έχει σαν κύριο σκοπό την αποφυγή της γραφειοκρατίας και σίγουρα κλέβει το κράτος ή παραπλανά τις τράπεζες ή -το πιο συνηθισμένο- και τα δύο. "Γράψε αυτό το ακίνητο στο όνομά σου τώρα, σου πληρώνω εγώ το φόρο και μόλις βγει το δάνειο, κρατάς και τρία δίμηνα το δικό μου ΦΠΑ, που ήταν δική σου υποχρέωση από φέτος και τα πατσίζουμε στη διαφορά των προσαυξήσεων", λέει ο ένας και ο άλλος του απαντάει, "Ναι αλλά δεν πρέπει να μείνει για πολύ στο όνομά μου, γιατί εκείνες οι επιταγές διευκόλυνσης που σου είχα δώσει δεν πληρώθηκαν, και όπου να 'ναι θα βγουν οι διαταγές πληρωμής, και έτσι και δεν προλάβουμε να κάνουμε ανακοπή, βλέπω να το χάνουμε".

Οι δύο τύποι παραπάνω, θα μπορούσαν να είναι φίλοι, συνέταιροι, συγγενείς και οτιδήποτε άλλο παραπέμπει αρχικά σε μια καλή μεταξύ τους σχέση, αλλά πάνω από όλα είναι έμποροι. Έχουν τις καλύτερες προθέσεις ο ένας για τον άλλο και σαν μόνο εχθρό βλέπουν τη γραφειοκρατία. Μόνο που ως γραφειοκρατία ορίζουν και την έλλειψη ταμιακής ρευστότητος, την κακή διαχείριση, το ότι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να πάρουν δάνειο, το ότι πρέπει να αποδώσουν το ΦΠΑ και το ΙΚΑ και διάφορα άλλα τέτοια ποταπά. Και πάνω από όλα "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο".

Πράγματα καθημερινά και αυτονόητα είναι για αυτούς απλά απόδειξη της γραφειοκρατίας. Όποτε και αν χρειαστεί ενημερότητα, φταίει πάντα το σύστημα, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι αριστεροί και ποτέ μα ποτέ το ότι δεν πλήρωσαν το ΙΚΑ ή το φόρο. Και αφού φταίνε όλοι αυτοί, το επόμενο βήμα είναι να κάνουν μία ρύθμιση -και αν πέσουν και σε περίοδο ευνοϊκής ακόμα καλύτερα, έχει μικρότερη προκαταβολή- να πάρουν όσες περισσότερες ενημερότητες μπορούν και να αφήσουν τη ρύθμιση να χαθεί για άλλη μια φορά. Μετά θα κάτσουν να υπολογίσουν ξανά ποιος όφειλε να έχει πληρώσει και πόσο από το σύνολο του ΙΚΑ, αφού η πρόσληψη ήταν τυπική στον ένα για λογαριασμό του άλλου επειδή ο άλλος δεν ήθελε να εμφανίσει μεγάλα έξοδα εκείνη την περίοδο. Αλλά ποτέ "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο".

Έτσι πορεύεται η αγία ελληνική μικρομεσαία επιχείρηση, χωρίς κανείς να παραπονιέται, τουλάχιστον για όσο αυτό το πράγμα περπατάει ή έστω κουτσαίνει. Με δανεικές επιταγές, fake υπεργολαβικά, ξεζούμισμα του πλαφόν, όλο και μεγαλύτερη δανειοδότηση, εκκρεμότητες, χρέη και κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά. Μέχρι που κάποια στιγμή κάνει ένα μεγάλο μπαμ και όλοι κοιτάνε να καλύψουν τον κώλο τους. Κερδισμένος είναι ο λιγότερο εκτεθειμένος και αυτός που βρέθηκε εκείνη τη στιγμή με τα -όποια- λεφτά στα χέρια του. Γιατί χαρτιά δεν υπάρχουν για τίποτα. Δεν μπορείς να κάνεις ιδιωτικό συμφωνητικό για πράγματα εκτός νόμου· είναι άκυρο. Ούτε δικηγόρο μπορείς να βάλεις. Όταν το σχεδιάζεις σκέφτεσαι μόνο ότι θα πάει καλά, οπότε ο δικηγόρος είναι τελείως άχρηστος και, στην περίπτωση που μπει, η δουλειά του είναι να δημιουργήσει προβλήματα και μετά να κάτσει να τα λύσει. Χαμένος χρόνος.

Ούτε που θυμούνται πια αυτό το "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο". Και το πιο αστείο είναι ότι όταν το έλεγαν το πίστευαν κιόλας. Ήταν σίγουροι ότι το κοινό συμφέρον ήταν η μόνη τους αξία, αλλά δεν τους πέρασε στιγμή από το μυαλό να καλύψουν την περίπτωση του να στραβώσει κάτι, και τότε ποιος είναι υπεύθυνος για τι, ποιος πληρώνει τι και, κυρίως, πως και από που το πληρώνει. Τώρα το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα βγουν όσο το δυνατόν πιο αλώβητοι. Καυγάδες, φωνές, καμιά φορά και ξύλο είναι ο συνήθης επίλογος τέτοιων ιστοριών. Και στο τέλος, στα δικαστήρια πια, όποιος καταφέρει να αποδείξει τα περισσότερα, είναι και αυτός που θα συνεχίσει με τις λιγότερες πληγές. Ο άλλος, αν τα καταφέρει να συνεχίσει, θα έχει έναν προδότη να βρίζει κάθε πρωί. "Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο"

Όταν κάποιος μπει σε μία τέτοια διαδικασία, όλο αυτό το κάνει με διάφορους ανθρώπους ταυτόχρονα· και αυτό είναι μόνο ένα δείγμα, στην πραγματικότητα έχει απείρως περισσότερες παραμέτρους, που δεν έχει νόημα να αναφερθούν. Οπότε λογικά, κάποιες φορές την πατάει και κάποιες κερδίζει, άρα αποκτά εμπειρία. Τείνω λοιπόν να πιστέψω ότι το ¨κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο" είναι απλώς για διώξει τις τύψεις επειδή μόλις σκέφτηκε έναν τρόπο να τον φάει.

Ξαναλέω λοιπόν, ότι όταν ακούς αυτή την ατάκα καλό είναι να φεύγεις μακριά. Αυτός που σου τη λέει ή δεν φαντάζεται τι μπορεί να πάει στραβά ή σου έχει ράψει ήδη το κουστουμάκι με τις οριζόντιες ρίγες.

Εκτός αν τη λες εσύ. Κάτι καλό θα έχεις σκεφτεί!

Που είναι ο θυμός;

Κάτι έχω πάθει και δεν μπορώ να θυμώσω. Δεν μου βγαίνει, κάτι με κόβει. Και όχι μόνο αυτό. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μου φαίνονται όλα βουνό.

Ξεκίνησα να το παρατηρώ με τη φωτιά στην Πάρνηθα. Σαν να είχα μπλοκάρει και δεν ήξερα τι να κάνω. Βέβαια δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα, αλλά εδώ μιλάω για εκείνη την αίσθηση της παράλυσης. Δεν μπορούσα ούτε καν να στεναχωρηθώ. Μου πήρε μερικές μέρες να καταλάβω πλήρως τι είχε γίνει.

Μετά ήρθε η Πελοπόννησος. Κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση και όμως να μην μπορώ να θυμώσω. Τι να θυμώσω, ούτε που επικοινωνούσα με ότι έβλεπα. Πήγα και στο Σύνταγμα. Νωθρός και εκεί.

Ακούω για αδικημένους και κακομεταχείριση, βλέπω πολλά στραβά, μου συμβαίνουν άλλα τόσα, αλλά ο θυμός με έχει εγκαταλείψει εντελώς. Δεν μπορώ ούτε να γράψω. Διαβάζω παλιά μου κείμενα και λέω τι ωραία που έγραφα τότε. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου και κάθε μέρα μοιάζω όλο και περισσότερο με το φοβισμένο Μήτσο του Λαζόπουλου -άει χάσου μυρμηγκάκι.

Και το χειρότερο: Δεν νομίζω ότι συμβαίνει μόνο σε μένα. Δεν βλέπω κανέναν θυμωμένο γύρω μου. Βλέπω μόνο εκείνους που είναι μόνιμα θυμωμένοι χωρίς λόγο, αλλά αυτούς δεν τους μετράω· ούτε καν για ανθρώπους. Α, και εκείνους που εμπορεύονται το θυμό τους -έχουμε και εκλογές. Αλλά ο πραγματικός, ο αληθινός, ο αυθεντικός θυμός δεν υπάρχει.

Που είναι ο θυμός μας; Γιατί μας εγκατέλειψε; Γιατί κάναμε σιωπηρή διαμαρτυρία για μια τόσο μεγάλη καταστροφή και δεν τα σπάσαμε όλα; Γιατί πάμε να διώξουμε τα σκατά του δικομματισμού με τα απόσκατα των ακροδεξιών; Γιατί ανεχόμαστε τα πάντα χωρίς να απαιτούμε τίποτα;

Ίσως γιατί δεν αντέχουμε να θυμώσουμε με τον πραγματικό φταίχτη, τον εαυτό μας. Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος κάποια στιγμή ωριμάζει. Ίσως να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι την Πάρνηθα και την Πελοπόννησο την κάψαμε μόνοι μας. Ότι τις κυβερνήσεις τις εκλέγουμε εμείς. Ότι αν γυρνάγαμε πίσω το χρόνο γνωρίζοντας τι θα γίνει, κανείς δεν θα άλλαζε την ψήφο του αν του έλεγες ότι δεν θα διοριστεί το παιδί του στο δημόσιο, αλλά δεν θα καιγόταν τίποτα. Και το πιστεύω, κανείς.

Μακάρι να είναι αυτό και να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε που φταίμε. Θα περάσουμε δύσκολα, αλλά μπορεί να μας βγει και σε καλό. Ωριμάζουμε. Αχ καημένε άνθρωπε, ούτε στην εφηβεία δεν έχεις μπει ακόμα, παρ' όλες σου τις κατακτήσεις. Ή μάλλον όχι καημένε άνθρωπε, καημένε Έλληνα είναι το σωστό. Μακάρι αυτή η αδράνεια να είναι σύμπτωμα αυτού που μόλις συνειδητοποιήσαμε. Μακάρι να το αφήσουμε να βγει σε όλο του το μεγαλείο. Να μας κάνει να σερνόμαστε και να βουλιάξουμε κλαίγοντας στις πολυθρόνες μας, σαν έφηβη μετά από ερωτική απογοήτευση. Δεν είναι τίποτα. Πονάει λίγο αλλά θα μας περάσει. Αρκεί μόνο να το ζήσουμε και να μην το θάψουμε.

Γιατί ή έφηβη του παραδείγματος, μέσα από το κλάμα της θα γίνει γυναίκα.

Ενώ η Ελλάδα, αν δεν κλάψει, θα παραμείνει τσούλα.

Κι όμως ήρθε

Τοκ, τοκ.

Σηκώθηκα και πήγα ως την πόρτα. Δεν περίμενα κανέναν, αλλά είχα μία περίεργη αίσθηση ότι κάτι θα συνέβαινε.

-Ποιος είναι;
-Εγώ. Άνοιξε.

Ρίγος. Ήρθε; Μας θυμήθηκε επιτέλους; Και στην ώρα του; Σάστισα. Έμεινα για λίγο να κοιτάω την πόρτα και να μην ξέρω τι να κάνω. Μου φαινόταν σαν ψέματα.

-Θα ανοίξεις ή να φύγω; είπε κάπως περιπαιχτικά.

Ξύπνησα απότομα, σαν να έπεσα από το κρεβάτι και άνοιξα κατευθείαν την πόρτα. Και όντως, ήταν εκεί μπροστά μου και με κοιτούσε. Τι χαρά! Ήρθε. Του είπα να περάσει και προσπάθησα να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου.

-Πως και από τα μέρη μας;
-Είπα να έρθω.
-Έλειψες πολύ. Πόσα χρόνια έχεις να έρθεις;
-Ε πως, ερχόμουν αλλά πιο αργά.
-Ναι σιγά. Και έτσι όπως ερχόσουν δεν καταλαβαίναμε τίποτα.
-...
-Δε μιλάς;
-Μωρέ, δεν ξέρω τι να πω... Απλά ήρθα τώρα.
-Ακούγεται ότι φταίμε και εμείς που μας εγκατέλειψες και εσύ και η άλλη, η απέναντί σου
-Πολλά ακούγονται. Ποιος ξέρει;
-Πάντως έκανες πολύ καλά που ήρθες φέτος. Ξέρεις περάσαμε δύσκολο καλοκαίρι· σε χρειαζόμασταν όσο ποτέ ίσως. Δεν ξέρω αν έμαθες για τις φωτιές;
-Τα είδα. Δεν χρειάζεται να μάθω άλλα. Ήρθα από δυτικά και την είδα τη μαυρίλα.
-Θύμωσες;
-Να θυμώσω; Γιατί; Στεναχωρήθηκα.
-Και να υποθέσω ότι δεν θα ξαναέρθεις σύντομα, ε;
-Μανούρα είσαι, το ξέρεις; Είπαμε κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτά τα πράγματα. Ελπίζω να μπορέσω. Άλλωστε, εγώ θέλω να έρχομαι.
-Και εμείς θέλουμε να έρχεσαι. Σε αγαπάμε και σένα και μας λείπεις. Θα μείνεις ελπίζω αρκετά, έτσι;
-Γιατί ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι θα γίνει; Τώρα είμαι εδώ. Ας περάσουμε καλά και βλέπουμε. Αν μπορέσω να μείνω, θα μείνω.

Είχε δίκιο. Αναλώθηκα πολύ σε ανάλυση και έχανα από την ώρα που είχα να περάσω μαζί του. Το υπόλοιπο απόγευμα δεν μιλήσαμε άλλο. Έκατσα και απόλαυσα την παρουσία του, που μου είχε λείψει τόσο πολύ. Δεν είχε σημασία πότε θα έφευγε ή αν θα ξαναρχόταν -τουλάχιστον δεν είχε σημασία εκείνη τη στιγμή.

Έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας να δούμε τι θα κάνουμε. Αν θέλουμε να ξανάρθει. Πάντως φέτος το φθινόπωρο ήρθε και ήρθε στην ώρα του, και μας χάρισε ένα υπέροχο κυριακάτικο απόγευμα, αλλά και ένα υπέροχο πρωινό Δευτέρας.

Για το γνωστό e-mail

Πήρα και εγώ ένα e-mail (γράφω και εγώ διότι από μία γρήγορη αναζήτηση που έκανα στο internet είδα ότι το έχουν πάρει πολλοί και το έχουν ανεβάσει στα blog τους) και θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα. Κατ' αρχάς, διαβάστε το όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη.

"Πολλοί αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, αποφασίζουν να ψηφίσουν άκυρο ή λευκό ή ακόμα και να μην πάνε στις κάλπες, με σκοπό να τιμωρήσουν έτσι, τα μεγάλα κυρίως κόμματα, ως υπεύθυνα για την κατάντια της χώρας. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγαλύτερο ΔΩΡΟ που μπορούν να κάνουν στα δύο μεγάλα κόμματα. Στις παρακάτω γραμμές θα εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται, ώστε να μην έχει κανείς αμφιβολία, γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΡΑΚΑΛΑΝΕ να υπάρχει μεγάλο ποσοστό Λευκών / Άκυρων / Αποχής, ώστε να αυξήσουν τα δικά τους ποσοστά.

Αν υποθέσουμε ότι το σύνολο των ψηφοφόρων είναι 100 (ποσοστό 100%), τότε με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, για να σχηματίσει ένα κόμμα αυτοδύναμη κυβέρνηση, χρειάζεται να συγκεντρώσει ποσοστό μεγαλύτερο του 42% από τα ΕΓΚΥΡΑ ψηφοδέλτια. Να το ψηφίσουν δηλαδή στο παράδειγμά μας 43 άτομα. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν μια σταθερή βάση ψηφοφόρων (ψηφοφόρους που θα τα ψήφιζαν ακόμα και αν γύριζε η γη ανάποδα, «βαμμένους» με άλλα λόγια), της τάξης του20% περίπου το κάθε ένα. Με αυτά τα δεδομένα, όποιο κόμμα κατορθώσει να πείσει άλλους 23 ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, συγκεντρώνει το ποσοστό που απαιτείται και σχηματίζει κυβέρνηση. Αν υποθέσουμε τώρα ότι από τους 100ψηφοφόρους του συνόλου, οι 25 δεν πάνε να ψηφίσουν, έχουμε δηλαδή αποχή25%.Από τους 75 που πάνε στις κάλπες, οι 8 ψηφίζουν λευκό και οι 7 ζωγραφίζουν μία μούντζα στο ψηφοδέλτιο πριν το ρίξουν (άκυρο). Έχουμε λοιπόν ποσοστό 15% λευκά / άκυρα. Αυτό σημαίνει ότι τα έγκυρα ψηφοδέλτια είναι 60 από τα 100 άτομα του συνόλου. Το 42% του 60 είναι 26. Οι 20 «βαμμένοι» οπαδοί του κάθε κόμματος θα τα ψηφίσουν ότι και αν γίνει. Επομένως, όποιο κόμμα μαζέψει άλλες 6 (ολογράφως ΕΞΙ) ΜΟΝΟ ψήφους σχηματίζει κυβέρνηση! Στην περίπτωση δηλαδή, που δεν έχουμε αποχή / λευκά / άκυρα, το πρώτο κόμμα χρειάζεται να πείσει 23 ακόμα ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, με ποσοστό 25% αποχή και 15% λευκά / άκυρα, χρειάζεται μόνο 6.Με απλά λόγια:ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΠΟΧΗΣ / ΛΕΥΚΩΝ / ΑΚΥΡΩΝ, ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΨΗΦΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Πόσο λιγότερες; Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι για το 2007 είναι 9.824.223 (πηγή http://www.ypes.gr/ekloges/content/gr/ekl_kat_fr.htm). Το 42% αυτών είναι 4.126.174. Με τα ποσοστά του προηγούμενου παραδείγματος (25% αποχήκαι15% λευκά / άκυρα) το 42% γίνεται 2.475.705. Δηλαδή το πρώτο κόμμα χρειάζεται να μαζέψει 1.650.469 λιγότερες ψήφους. (Στην πράξη λόγω του εκλογικού συστήματος - κατανομή εδρών, εκλογικές περιφέρειες κλπ.- είναι ακόμα λιγότερες).

Σκεφτείτε το λοιπόν ξανά όσοι σκέφτεστε να ρίξετε λευκό, άκυρο ή να μην ψηφίσετε καθόλου. Εκτός αν δεν σας πειράζει να αποφασίσουν 2εκατομμύρια «βαμμένοι» οπαδοί του ενός ή του άλλου κόμματος, ΠΟΙΟΣ και κυρίως ΠΩΣ, θα κυβερνήσει τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων. Δεν πιστεύω όμως πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλιώς δεν θα διαβάζατε αυτό το blog.Πώς να εκφράσετε τη διαμαρτυρία σας; Ψηφίστε οποιοδήποτε μικρό κόμμα νομίζετε πως σας εκφράζει καλύτερα. Δώστε τη δυνατότητα σε πολλές διαφορετικές φωνές αντιπολίτευσης, να ελέγχουν και να υποχρεώνουν την κυβέρνηση που θα προκύψει, να ακούσει τη θέληση του λαού. Μη δώσετε κι άλλη ευκαιρία στους ανεπάγγελτους, με μόνο προσόν το όνομα του πατέρα ή του θείου τους, να σας εκμεταλλευτούν για άλλη μια φορά, για να ικανοποιήσουν τους χρηματοδότες και τους φίλους τους. Δώστε στη βουλή τη δύναμη που πρέπει να έχει. Τη δύναμη να εκπροσωπεί όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα συμφέροντά τους. (Εκτός αν είσαστε πολυεκατομμυριούχος εργολάβος δημοσίων έργων, οπότε ψηφίστε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει σημασία ποιο, το ίδιο είναι)."

Όταν έγραψα το Γιατί δεν θα ψηφίσω, κάπου στα σχόλια και τη συζήτηση που ακολούθησε εκεί, έγινε κάποια αναφορά και στα μικρά κόμματα, αλλά δεν νομίζω ότι ήμουν ξεκάθαρος, ότι αυτούς τους εμπιστεύομαι ακόμα λιγότερο. Με αφορμή το παραπάνω mail θα ήθελα να το αναπτύξω περισσότερο.

Τα μικρά κόμματα, ακριβώς επειδή είναι μικρά, δεν έχουν στο μυαλό τους να κυβερνήσουν ποτέ. Ξέρουν ότι θα είναι αντιπολίτευση και ως τέτοια φτιάχνουν το συντονισμό τους. Αυτό νομίζω ότι δεν είναι κάτι νέο. Οπότε, αν λέμε ότι μαυρίζουμε τον δικομματισμό, δεν νομίζω κανείς να εννοεί ότι περιμένει να δει αύριο τον Αλέκο ή την Αλέκα στο Μαξίμου. Αν κατά λάθος κάποτε συμβεί αυτό, νομίζω ότι θα είναι καταστροφικό.

Όταν όμως είσαι αντιπολίτευση ξέρεις ότι με το να διαφωνείς κερδίζεις ψήφους. Και εδικά αν δεν σκέφτεσαι να γίνεις ποτέ κυβέρνηση, αναγκαστικά σκέφτεσαι μόνο το συμφέρον σου. Και για να μην μακρηγορώ, δεν είδα ποτέ μια διαφωνία ουσιαστική από μικρό κόμμα. Διαφωνούν επαγγελματικά, γιατί μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν. Δεν έτυχε ποτέ, καμία κυβέρνηση, να μην φέρει στη βουλή ένα νόμο ο οποίος θα ήταν καλός;

Αυτά είναι γενικά. Σε αυτές τις εκλογές όμως, το σκηνικό που είναι το πιθανότερο μέχρι στιγμής είναι το εξής: Η Ν.Δ. κερδίζει με μικρή διαφορά (και όμως, είναι ακόμα μπροστά στις δημοσκοπήσεις) και μπαίνουν πέντε κόμματα στη βουλή, με πέμπτο κόμμα το ΛΑ.Ο.Σ. Άρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γίνει συνεργασία μεταξύ πρώτης και τελευταίου, εφόσον δεν υπάρχει αυτοδυναμία.

Και για να το πω απλά. Ψηφίζοντας μικρά κόμματα, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δούμε συν-πρωθυπουργό τον Καρατζαφέρη! Εγώ αυτό το πράγμα δεν θα το έχω ψηφίσει.

Σοβαρή ενημέρωση

Παρακολουθήστε σοβαρή ενημέρωση τα κανάλια μας!

Ώρα 22:12, 24/8/07. Δεν είναι μοντάζ, είναι ζάπινγκ.





Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να το διακρίνετε, καλά σας το γράφω.

Την ίδια στιγμή τα κανάλια έδειχναν τα εξής:

ΝΕΤ 16 ΝΕΚΡΟΙ
ALPHA 17 ΝΕΚΡΟΙ
ANT1 18 ΝΕΚΡΟΙ

MEGA 19 ΝΕΚΡΟΙ

Γουστάρω διασταυρωμένες πληροφορίες!

Κοτέτσι για παλάτι

Προσέξετε τώρα: Στη θέση του παλατιού, ας υποθέσουμε πως βρίσκεται ένα κοτέτσι, και αρχίζει να βρέχει· είναι πολύ πιθανό να μπω μέσα στο κοτέτσι για να μη βραχώ· μα δεν θα πάρω ποτέ το κοτέτσι για παλάτι από ευγνωμοσύνη, επειδή με προστάτεψε από τη βροχή. Γελάτε. Λέτε μάλιστα πως σε μια τέτοια περίσταση κοτέτσι και παλάτι είναι το ίδιο. Ναι, θα απαντήσω, αν ζει κανείς μόνο για να μη βρέχεται.

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
από το βιβλίο "Το υπόγειο"
Μετάφραση Γιώργης Σημηριώτης

Γιατί δεν θα ψηφίσω

Θέλω να γράψω μερικά πράγματα για τις εκλογές που έρχονται, αλλά είναι πολλά μέσα στο μυαλό μου και είναι όλα πολύ μπερδεμένα.

Το κυριότερο όμως που θέλω να πω είναι το ότι δεν θα ψηφίσω. Και θα προσπαθήσω να περιοριστώ μόνο σε αυτό. (Αν ξεφύγω και λίγο, παρακαλώ την επιείκειά σας.)

Ξέρω ότι αυτό είναι κόκκινο πανί για κάποιους. Τα επιχειρήματα που υπάρχουν κατά της μη άσκησης του εκλογικού δικαιώματος είναι πολλά και, σαφώς, έχουν τη βάση τους. Οπωσδήποτε σέβομαι αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για να μπορώ εγώ σήμερα να ψηφίζω και σίγουρα πιστεύω ότι η ψήφος είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας.

Όμως, η πολιτική κατάσταση είναι κάτι, το οποίο -πιστεύω- ότι πρέπει να αναθεωρείται συνεχώς. Πολύ μικρή σημασία έχει αν πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια που εγκαθιδρύθηκε η Δημοκρατία στη χώρα μας ήταν το μεγαλύτερο αγαθό. Σήμερα τι είναι; Είναι τελικά η Δημοκρατία, η Δημοκρατία με την παρούσα μορφή, η αντιπροσωπευτική, η πανάκεια που ονειρεύονταν οι αντιστασιακοί της χούντας;

Συνήθως οι διανοούμενοι χρησιμοποιούν τη φράση του Τσώρτσιλ "η Δημοκρατία είναι ένα άθλιο πολίτευμα, άλλα είναι το καλύτερο από όσα έχουμε", φράση με την οποία συμφωνώ. Το θέμα είναι όμως πόσα χρόνια θα βολευόμαστε με το μη χείρον. (Είναι πάντως αξιοπερίεργο το γιατί οι πολιτικές επιστήμες έχουν μείνει τόσο πίσω, ενώ όλες οι άλλες επιστήμες έχουν κάνει φοβερά άλματα τα τελευταία χρόνια.)

Όμως η τρωτότητα της Δημοκρατίας δεν είναι ο μοναδικός λόγος που δεν θα ψηφίσω -θα έλεγα ότι είναι ο τελευταίος. Ένας άλλος, πολύ βασικός, είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζονται ακόμα τα κόμματα. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να μιλάμε για δεξιά, αριστερά και λοιπά παρωχημένα. Ένα τραγικά απλό παράδειγμα είναι η παρούσα κυβέρνηση της Ν.Δ. σε σχέση με την προηγούμενη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οι μεν θέλουν να λέγονται δεξιοί και οι δε κεντροαριστεροί αλλά δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά στον τρόπο διακυβέρνησης. Να σημειώσω εδώ ότι δεν μιλάω για κλισέ τύπου "όλοι είναι ίδιοι" και "όλοι μας κλέβουν", αλλά για πραγματικό σύστημα διακυβέρνησης. Σε μία χώρα ενταγμένη σε ένα σύνολο σαν αυτό της Ε.Ε. τέτοιες ιδεολογίες είναι παντελώς άχρηστες. Η πολιτική που θα ακολουθηθεί, θα πρέπει να συμφωνεί στο γενικότερο πλαίσιο συμφερόντων των εταίρων μας και εκεί η όποια δεξιά ή αριστερή διαφωνία είναι τουλάχιστον αστεία, αν όχι εγκληματική. Αν τα δύο μεγάλα κόμματα απέφευγαν την ταύτιση με ιδεολογίες, θα σκεφτόμουν σοβαρά έναν από τους δύο.

Ο αντίλογος στα παραπάνω είναι η στροφή στα μικρά κόμματα, όχι τόσο για διακυβέρνηση, όσο για πολυφωνία στη βουλή. Εδώ οι επιλογές γίνονται ακόμα πιο λίγες. Από τη μία τα κόμματα μιας μπερδεμένης αριστεράς. Μιας αριστεράς που επιμένει να σέρνει το πτώμα του κομμουνισμού στο όνομα της διαφωνίας για τα πάντα, υιοθετώντας ενίοτε και θέσεις διαμετρικά αντίθετες του δόγματός της. Πως να εμπιστευτώ ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάνει διαμαρτυρία για την αποποινικοποίηση της κάνναβης, και μετά τις δηλώσεις Παπανδρέου ότι θα πρέπει να το συζητήσουμε το θέμα, έχουν κάνει διαμαρτυρία για την μη αποποινικοποίηση; Και ας μην σχολιάσω καλύτερα τις θέσεις τους σε θέματα όπως το Μακεδονικό. Πλήρης ταύτιση με την άκρα δεξιά, για την οποία απλώς θα πω ότι δεν με κέρδισε ποτέ. Επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι η περιβόητη πολυκομματική βουλή με κόμματα σαν το ΛΑ.Ο.Σ. μου φαίνεται πολύ επικίνδυνη.

Αν θα είχε χρήση μια ιδεολογία σήμερα, αυτή θα ήταν μόνο η οικολογία. Το περιβάλλον είναι το βασικό μας πρόβλημα, όχι ο καπιταλισμός ή ο κομμουνισμός. Αλλά και εκεί συνήθως τα κάνουμε χάλια. Συνήθως όποιος ασχοληθεί με το θέμα, ή θα περιοριστεί στις κατάρες για το που έπεσε η στάχτη του τσιγάρου, ή θα έχει το επίπεδο και τη σοβαρότητα του Βεργή.

Ας αφήσω στην άκρη και τις ιδεολογίες για να περάσω σε πιο πρακτικά θέματα. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα υποσχόταν διαχωρισμό κράτους εκκλησίας. Είναι πολλά τα λεφτά που πηγαίνουν στην ήδη πάμπλουτη ελληνική εκκλησία και θα έσωζαν πολλούς άλλους τομείς. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα κατέγραφε την περιουσία της εκκλησίας και βεβαίως θα την φορολογούσε. Από που και ως που αυτή η περιουσία παραμένει πάντα ανέγγιχτη; Θα κέρδιζε την ψήφο μου ένα κόμμα που θα μείωνε το κονδύλι για το στρατό. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Δεν λέω να μείνουμε τελείως άοπλοι, αλλά αυτός ο αγώνας δρόμου που κάνουμε με τους εξοπλισμούς μας έχει φέρει, μια κουτσουλιά γη, στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως στην κατάταξη των χωρών που χαλάνε τα περισσότερα λεφτά για όπλα.

Αυτά τα δύο και μόνο να διόρθωνε κάποιος -εκκλησία και στρατός- θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη θέση. Όμως υπάρχουν και αλλού προβλήματα. Πρέπει κάποτε κάποιος να ασχοληθεί με την αξιολόγηση και την παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Το οποίο φυσικά σημαίνει άρση της μονιμότητας. Και μέσα στο δημόσιο τομέα είναι βέβαια και η παιδεία. Δεν ξέρω κανέναν ο οποίος να ήταν φοιτητής και να μην έχει να διηγηθεί τουλάχιστον μία ιστορία για αυθαιρεσία καθηγητή. Ο ένας διδάσκει υποχρεωτικά το βιβλίο που έχει γράψει ο ίδιος πριν από σαράντα χρόνια και δεν περνάει κανέναν άμα δεν το αγοράσει, ο άλλος κόβει το 90% των υποψηφίων γιατί έτσι γουστάρει, και γενικά ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει, γιατί δεν τον ελέγχει κανένας. Η παιδεία έχει καταντήσει ένας μαραθώνιος αποστήθισης άχρηστων πραγμάτων για την είσοδο το πανεπιστήμιο, και μετά το χάος. Δεν θα επεκταθώ για τα προβλήματα της παιδείας γιατί έχω ξαναγράψει σχετικά. Όμως θα ήθελα να πω ότι θα εμπιστευόμουν για πολιτικό έναν άνθρωπο ο οποίος θα ανέθετε να γραφτεί ένα σοβαρό βιβλίο ιστορίας και θα είχε σοβαρά αντιπολιτευτικά επιχειρήματα όταν άνοιγε η συζήτηση για τα πανεπιστήμια.

Θα ψήφιζα έναν άνθρωπο που θα ολοκλήρωνε εκείνο το έρημο το κτηματολόγιο, πριν καεί και το τελευταίο ραδίκι. Θα ψήφιζα κάποιον ο οποίος θα ασχολούνταν πραγματικά με τη χώρα που μένει και όχι μόνο με τις προσωπικές του φιλοδοξίες, ή την καλοπέρασή του. Θα ψήφιζα έστω κάποιον ο οποίος θα απαντούσε σε μία ερώτηση, και δεν θα ξέφευγε με υπεκφυγές, ξύλινη γλώσσα και "αφήστε με να ολοκληρώσω". Θα χαιρόμουν να έβλεπα έναν σοβαρό αρχηγό κόμματος, με νέο επώνυμο, εκτός των φεουδαρχών που κυβερνάνε τόσες δεκαετίες.

Όμως δυστυχώς, στην πολιτική σκηνή σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Γι αυτό και δεν θα ψηφίσω. Όχι θα ρίξω άκυρο ή λευκό, δεν θα πάω να ψηφίσω. Αφενός γιατί είναι πολύ μπλεγμένο τελικά το υπέρ ποιου πάνε τα Α/Λ και αφετέρου διότι το να μην ψηφίσεις είναι παράνομο, άρα επαναστατικό. Μπορεί να μην εφαρμόζονται πλέον οι κυρώσεις, αλλά όταν θέλεις να αλλάξεις κάτι πρέπει να το κάνεις με ένα λίγο φωναχτό τρόπο.

Για ένα πράγμα μόνο στεναχωριόμουν, αλλά και αυτό άρχισε να διορθώνεται. Τα τελευταία χρόνια η αποχή όλο και μεγαλώνει, όμως αυτό όλοι απέφευγαν να το σχολιάσουν. Κανέναν πολιτικό δεν τον συμφέρει να φαίνεται αποχή, γιατί έτσι επιβεβαιώνεται η απαξίωση. Όμως τώρα είμαι blogger! Όπως και πολλοί άλλοι. Και μπορεί να μην πραγματοποιηθεί το όνειρό μου να μαζευτεί όλος ο κόσμος έξω από τα εκλογικά κέντρα, αρνούμενος να μπει μέσα να ψηφίσει αν δεν αλλάξει κάτι, αλλά σίγουρα οι απέχοντες σήμερα έχουν ένα τρόπο να φανούν.

Ως τι θα επέστρεφες;

Μέχρι οι εκπρόσωποι των απανταχού θρησκειών να συμφωνήσουν μεταξύ τους για το αν υπάρχει ή όχι η μετεμψύχωση, νομίζω ότι εμείς οι υπόλοιποι άτυπα την έχουμε δεχτεί. Και, εδώ που τα λέμε, γιατί να την απορρίψουμε; Έτσι και αλλιώς επιστημονική απάντηση δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ, άρα δεν πρόκειται ποτέ να αποδειχθεί ότι κάνουμε λάθος. Οπότε, μεταξύ συζητήσεων για ζώδια και άλλα κουλτουριάρικα, πετάμε και ένα "στην προηγούμενη ζωή μου, θα πρέπει να ήμουν..." ό,τι να 'ναι.

Το περίεργο όμως είναι ότι πιο συχνά ασχολούμαστε με την προηγούμενη ζωή μας και το τι κάναμε ή τι ήμασταν εκεί, παρά με το τι θα θέλαμε να γίνουμε στην επόμενη. Και αυτό είναι λάθος, γιατί αν η μετεμψύχωση εξυπηρετεί έναν σκοπό, αυτός δεν είναι άλλος από την συνέχεια της ύπαρξης, απαλλαγμένη όμως από πράσινα λιβάδια, βουνά από πιλάφι και καζάνια που κοχλάζουν. Για αυτό και εγώ σήμερα θα ασχοληθώ με το ως τι θα ήθελα να επιστέψω.





Κατόπιν ωρίμου σκέψεως και εν γνώση των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνω υπεύθυνα ότι θα ήθελα να επιστρέψω ως αμοιβάδα και μόνο ως αμοιβάδα!!!





Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά. Καταρχάς, η αμοιβάδα είναι ένας μονοκύτταρος οργανισμός. Άρα δεν υπάρχει ποτέ πιθανότητα καρκίνου. Για να φάει δεν χρησιμοποιεί στόμα -δεν έχει στόμα- απλά "τυλίγει" την τροφή της, σχηματίζοντας ψευδοπόδια με το σώμα της. Που σημαίνει ότι εφόσον κάνει το σώμα της ότι θέλει, δεν έχει ποτέ πρόβλημα παχυσαρκίας ή προβλήματα τύπου στραβή μύτη και μεγάλα αυτιά. Άσε που δεν χρειάζεται να πλένει τα δόντια της -είπαμε δεν έχει στόμα.

Πάμε σε πιο σοβαρά πλεονεκτήματα. Η αμοιβάδα είναι ένα παρασιτικό πρωτόζωο. Είναι δηλαδή από τη φύση της φτιαγμένη να μην δουλεύει. Και κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει για τεμπελιά αν γεννηθείς παράσιτο, μόνο αν γίνεις. Εδώ είχα σκεφτεί να γράψω και άλλο ένα πλεονέκτημα αλλά το ξέχασα, οπότε περνάω άμεσα στο κυριότερο των αιτίων που με οδήγησαν στην απόφαση αυτή.

Η αμοιβάδα πολλαπλασιάζεται με διαίρεση του εαυτού της. Αυτός ο μεγαλειώδης τρόπος αναπαραγωγής εξασφαλίζει την αθανασία και ταυτόχρονα την σιγουριά ότι η πρώτη αμοιβάδα που γεννήθηκε ποτέ, ζει ακόμα και σήμερα! (Επειδή όμως η αμοιβάδα δεν αφήνει απολιθώματα καθώς δεν έχει κόκαλα, δεν θα μάθουμε ποτέ πριν πόσα χρόνια εμφανίστηκε αυτή η πρώτη αμοιβάδα επί γης. Ίσως και να υπήρχαν ανέκαθεν αμοιβάδες στη γη ή να έκαναν ντεμπούτο λίγα μόλις λεπτά πριν τις ανακαλύψει ο Antonie van Leeuwenhoek -προφέρεται Λέβενχουκ- το 1647.) Και επειδή είμαι σίγουρος ότι με το που ακούτε αναπαραγωγή το μυαλό σας πάει στο σεξ, θα έρθω αμέσως και σ' αυτό.

Προφανώς οι αμοιβάδες δεν κάνουν σεξ. Η διαίρεση φρόντισε να τις απαλλάξει από αυτή τη διαδικασία. Άρα είναι ταυτόχρονα απαλλαγμένες από φύλο, οπότε και από ανωτερότητες ή κατωτερότητες, αφροδίσια νοσήματα, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, βιασμούς, περίοδο, ανικανότητα κλπ. Ίσως τελικά να είναι βαρύ το τίμημα που πληρώνουμε για μερικά δευτερόλεπτα σπασμών ηδονής. Όμως, πραγματικά οι αμοιβάδες χάνουν όλη την απόλαυση;

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως όχι. Και για να γίνω πιο σαφής θα φέρω ένα παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι κάθεσαι και τον παίζεις. Ως αμοιβάδα θα είναι το μόνο που θα κάνεις και κανείς δεν θα μπορεί να σε πει και μαλάκα, αφού δεν έχεις φύλο. Και τη στιγμή της κορύφωσης, αντί να τα κάνεις όλα χάλια, να εμφανίζεται ένας... εσύ! Ε λοιπόν, αποκλείεται να μην δημιουργεί ηδονή αυτό το πράγμα.

Ξαναδιαβάζοντας αυτό που μόλις έγραψα, νομίζω ότι είναι τουλάχιστον άκομψο να αποκαλούμε τις αμοιβάδες κατώτερα όντα με τόσες αρετές που διαθέτουν. Άσε που έχουν και υπέροχο όνομα στα αγγλικά. Φαντάζεσαι να σε έλεγαν Amoeba;

Εσείς ως τι θα επιστρέφατε;

Υ.Γ. Στην παράγραφο που γράφω για εκείνο τον Αντώνη με το δύσκολο όνομα, έκλεψα λίγο το φίλο μου τον Tom Robbins.

Είναι ωραία στις διακοπές

Είναι νύχτα και κάθομαι στο μπαλκόνι. Έχει ένα δροσερό αεράκι. Πίνω λίγο κρασί, ροζέ –το καλύτερο κρασί για το καλοκαίρι- και καπνίζω. Το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι η ησυχία. Μια βαθειά ησυχία, ασυνήθιστη για την πόλη. Και σκοτάδι, πηχτό. Μπορείς να το κόψεις με το μαχαίρι, να το φας με το πιρούνι. Κρύβει κάθε ασχήμια.

Είναι ωραία στις διακοπές.

Είναι έντεκα και μισή και δεν διαβάζω, δεν γράφω, μόνο σκέφτομαι. Ευνοεί το σκοτάδι τις σκέψεις. Τις σκέψεις που δεν κάνεις όταν βλέπεις τηλεόραση ή όταν είσαι στο internet, τις σκέψεις που θέλουν πολύ χώρο για να βγουν. Και όταν βγουν κανείς δεν σου εγγυάται για τα συναισθήματα που θα σου προκαλέσουν. Ίσως για αυτό πολλοί άνθρωποι να φοβούνται το σκοτάδι…

Είναι ωραία στις διακοπές.

Γύρω στις δώδεκα και κάτι η ησυχία διαταράσσεται από κάτι ακαθόριστο, αλλά ευχάριστο. Σιγά σιγά το καταλαβαίνω, είναι μια κιθάρα. Δεν καταλαβαίνω τι παίζει αλλά δεν έχει σημασία, είναι μια κιθάρα, ένα όργανο. Όχι κάποιο ραδιόφωνο ή κάποιο κανάλι, είναι ένας άνθρωπος που εκφράζεται. Και όταν ένας άνθρωπος εκφράζεται δεν παίζει Σιδηρόπουλο ή Λοΐζο, παίζει και Σιδηρόπουλο και Λοΐζο και και Πικάσο και Ντοστογιέφσκι και Επίκουρο μαζί. Ο άνθρωπος πάντα εκφράζει όλη του την κουλτούρα, αλλά κυρίως στο σκοτάδι και την ησυχία.

Είναι ωραία στις διακοπές.

Καμιά ώρα αργότερα η κιθάρα έχει σταματήσει, αλλά η ησυχία δεν αποκαταστάθηκε για πολύ. Διαταράχθηκε και πάλι, αυτή τη φορά όμως από μια φωνή. Δεν ήταν φωνή ανθρώπου που πονούσε ή διαμαρτυρόταν, ήταν μάλλον μια φωνή ανακούφισης, σαν του οργασμού. Δεν με ενδιέφερε τι ήταν, ήταν δικιά μου. Άπαξ και η φωνή φύγει από ένα στόμα, ανήκει στα αυτιά και στα μυαλά που έφτασε, θα εκληφθεί και θα ερμηνευθεί αναλόγως κουλτούρας και αυτή. Οι σκέψεις δεν άργησαν να δώσουν τη θέση τους στις φαντασιώσεις. Με μούσα εκείνο το κορμί που (το ήθελα να) στέναζε, πέρασαν από μπροστά μου ατελείωτοι ερωτικοί σύντροφοι, παρελθόντες, παρόντες, φανταστικοί. Αν τα όνειρα είναι η εκπλήρωση των απωθημένων μας, τότε οι φαντασιώσεις είναι η προσωπική μας παιδική χαρά. Και για να μας επισκεφθούν χρειάζονται δύο συστατικά, ησυχία και σκοτάδι.

Είναι ωραία στις διακοπές.

Η ώρα έχει πάει δυόμιση και το κρασί με έχει ζαλίσει αρκετά. Πάω για ύπνο. Αύριο δουλεύω. Θα είμαι λίγο κομμάτια, αλλά και τι έγινε; Και σήμερα ήμουν. Μέσα στο σκοτάδι και τη ζαλάδα μου δυσκολεύομαι λίγο να βρω το δρόμο μου για το κρεβάτι αλλά τα καταφέρνω. Και πέφτοντας δεν μετανιώνω ούτε για το ότι ήπια, ούτε για το ότι ξενύχτησα. Τα απαιτούν αυτά οι διακοπές.

Είναι ωραία στις διακοπές… ρεύματος.

Νέα τιμή στο φτωχικό μου!

Όταν ξεκίναγα ως blogger δεν περίμενα ότι θα με διάβαζε ή θα μου έγραφε κανένας. Αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι Θεοί σπάνε πλάκα. Και στην προκειμένη περίπτωση η πλάκα τους, οφείλω να ομολογήσω ήταν δύο πολύ ευχάριστες εκπλήξεις. Για την πρώτη εδώ.

Η δεύτερη ήρθε προχθές όταν έλαβα ένα e-mail από τον διαχειριστή ενός e-magazine στην Κρήτη του, Aera.gr. Το συγκεκριμένο site είναι κάτι σαν το Αθηνόραμα για την Κρήτη -Κρητόραμα; μπα όχι, σκέτο Aera. Είναι ένα πολύ ενημερωμένο περιοδικό ποικίλης ύλης, στο οποίο μπορείς να βρεις διάφορα πράγματα να ασχοληθείς, ακόμα και αν δεν είσαι Κρητικός. Το έψαξα αρκετά και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον -κάποια downloads του έχουν πολύ γέλιο.

Ο φίλος -και συνονόματος παρεμπιπτόντως, Άγγελος και αυτός- αυτή τη στιγμή φιλοξενεί 2 άρθρα μου στη στήλη του "Ενδιαφέροντα άρθρα που βρήκαμε". Το Ποπάυ: Μια βρώμικη ιστορία και το Πάθη χωρίς Ανάσταση -εδώ και εδώ αντίστοιχα στο blog μου. Και για να την ψωνίσω εντελώς, σας λέω ότι στην ίδια στήλη φιλοξενούνται μόνο άλλα δύο άρθρα, ένα του Αλέξη Σταμάτη, το Που είναι η ποιήση; -εδώ στο blog του- και ένα του Άρη Δαβαράκη, το Η Ακρόπολις λοιπόν δέν είναι ένα απο τα επτά θαύματα του κόσμου! -εδώ στο blog του.

Αγαπητέ Άγγελε, θέλω να σε ευχαριστήσω δημόσια για την τιμή που μου έκανες και να σου ευχηθώ την καλύτερη πορεία για το περιοδικό σου. Την αξίζει άλλωστε, έχετε κάνει πολύ καλή δουλειά!



Και μιας και περί αφιερώσεων ο λόγος, να ευχηθώ και καλή τύχη στα παιδιά που ξεκίνησαν σήμερα την κυκλοφορία της πρώτης εφημερίδας που γράφεται από bloggers της Γελλάς.



Aphrodite, Zoi20, Ναυαγος, καλή τύχη και σε σας!

Παρασκευή και 13

Λόγια μεγάλων ανδρών:

"H τέχνη χωρίς σπουδές είναι τίποτα"

Δεν είμαι σίγουρος για το αν χρησιμοποίησε τη λέξη "τίποτα" αλλά το νόημα δεν αλλάζει. Ήρθε και έσκασε στα μούτρα μου από άνθρωπο που ήθελα τη γνώμη του, σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι της ζωής μου.

Το ήξερα. Άλλα τελευταία το είχα θάψει. Πίστευα ότι γινόταν και αλλιώς.

Και βέβαια γίνεται. Άλλα το ότι δεν το σκέφτηκα κατευθείαν σημαίνει ότι, μάλλον, είμαι αλλού, ή ότι θεωρώ ότι είμαι λίγος.

Αυτή η διχασμένη ψυχολογική μου κατάσταση πιθανόν να μου έχει δημιουργήσει όλα μου τα προβλήματα. Γιατί να μην πάω στην πεπατημένη; Ειδικά τώρα με αυτήν την ευκαιρία; Γιατί στεναχωριέμαι για αυτά που δεν θα κάνω; Γιατί θα στεναχωριόμουν ούτως ή άλλως; Γιατί; Γιατί;

Όταν ήμουν μικρός έλεγα συνέχεια γιατί. "Γιατί γιατί γιατί" ήταν η αγαπημένη μου ατάκα. Και μπορώ να πω ότι καθόρισε αρκετά τη ζωή μου, μου άφησε κέρδος -παρόλη την κούραση των γονιών μου. Μου άφησε κριτικό και, κυρίως, διαφορετικό του κοινού νου, τρόπο σκέψης. Αν μπορώ να υπερηφανεύομαι για κάτι στη ζωή μου, είναι για την εκτός του μέσου όρου κρίση μου. Ναι αυτό το έχω, δεν θα δείξω μετριοφροσύνη -και εύχομαι να έχω δίκιο, όπως συνηθίζω να λέω. Τώρα όμως, χρειαζόμουν μια κουβέντα. Και τη βρήκα. Γιατί, δυστυχώς, το να σκέφτεσαι διαφορετικά δεν σε κάνει πιο έμπειρο, ούτε πιο μάγκα. Ενίοτε σε κάνει με λιγότερους φίλους ή εντελώς αποτυχημένο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία -σημασία έχει να είσαι καλά μέσα σου όταν είσαι μόνος με σένα.

Μάλλον ο δρόμος μου είναι προδιαγεγραμμένος. Δεν θα έπρεπε να χαλιέμαι. Το είχα διαλέξει από μικρός και να, συνεχώς είναι μπροστά μου. Αλλά ωριμάζοντας ο άνθρωπος, γνωρίζει και άλλες τσακίσεις του πλισέ της ζωής. Και θέλει κι άλλα. Και τότε αν στηριχτείς στο ότι σκέφτεσαι διαφορετικά και θέλεις να τα κάνεις όλα θα μείνεις ένας ημιμαθής και ασυνεχής μαλάκας. Η ζωή, σε αντίθεση με την φιλοσοφία, την πολιτική κλπ, χρειάζεται δόγμα για να προχωρήσει -πρέπει να ανήκεις κάπου, πρέπει να είσαι κάτι.

Αγαπητέ αναγνώστη, σίγουρα δεν σε αφορά το κείμενο. Είναι μια προσπάθεια να ταξινομήσω κάποια πράγματα στο κεφάλι μου και, σίγουρα, παραβαίνει τον κανόνα που μόνος μου είχα θέσει στο πρώτο μου post -όχι προσωπικά θέματα τύπου που ήμουνα, τι έκανα. Το δημοσιεύω όμως γιατί, ίσως, να δώσει κάτι σε κάποιον που να έχει αντίστοιχο πρόβλημα.

Απόψε ήμουν με το φίλο μου το Σταμάτη. Καιρό σκεφτόμουν ότι ήθελα να τον δω, και τον είδα βράδυ Παρασκευής και 13 -τη θεωρώ πολύ τυχερή μέρα. Δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου, πάντα τον τριγυρνάει πολύς κόσμος. Αλλά δεν έχασε την ευκαιρία να μου πει τη γνώμη του, μια γνώμη που σέβομαι πάρα πολύ.

Γιατί όμως δεν είμαι χαρούμενος;

Φιλιά Σταμ!

Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους της μουσικής που ακούγεται ανοίγοντας το site του.

Ποπάυ: Μια βρώμικη ιστορία

Από τότε που, ηλικιακά, σταμάτησαν να με κατατάσσουν στα παιδιά -ω, μικροί και ανόητοι όλοι σας- ακούω συχνά την ατάκα ότι τα παιδιά σήμερα δεν βλέπουν ποιοτικά παιδικά προγράμματα, ενώ εμείς...

Έχω ξαναγράψει σχετικά με τα ενώ εμείς που περιφέρονται παντού γύρω μας, από κάθε λογής μεγάλο και πόσο λάθος τα θεωρώ, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι εδώ έχουν μια πρέζα δίκιο. Τα κάθε λογής πολεμοχαρή και βίαια κινούμενα σχέδια δεν είναι βέβαια ότι καλύτερο για ένα παιδικό μάτι, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και εμείς απολαμβάναμε λίγη βία στα cartoon μας. Και αυτό γιατί δεν είχαμε πολύ, αλλιώς θα σου έλεγα τι θα βλέπαμε και εμείς, αλλά τέλος πάντων. Και αφήνω στην άκρη εκείνα τα απαίσια καράτε που έβλεπε η μισή μου τάξη στο δημοτικό, με τις ευλογίες των γονιών τους πάντα.

Από την άλλη, και σήμερα υπάρχουν αξιόλογα κινούμενα σχέδια, κάποια από τα οποία μάλιστα βλέπονται άνετα και από μεγαλύτερους, όπως ο Μπομπ Σφουγγαράκης. Για τον οποίο βέβαια, οι ηθικολόγοι παρελθοντολάγνοι πάλι βρήκαν κάτι να πουν, ότι λέει έχει gay προεκτάσεις επειδή ο Μπομπ κρατάει συχνά τον κολλητό του από το χέρι -θου Κύριε. Άλλα αξιόλογα δεν έχω πετύχει, καθώς έχω πάρει και ένα διαζύγιο με την τηλεόραση, αλλά είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν.

Ας εξετάσουμε όμως λίγο τα παλιά. Προσωπικά δηλώνω μέγας fan -πως λέμε μέγας χορηγός- του Ποπάυ (Popeye), κυρίως στο περιοδικό, αλλά και στην τηλεόραση. Έχοντας λοιπόν, αγοράσει εκατοντάδες συνεχόμενα περιοδικά, θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις σχετικά με την ποιότητα του εν λόγω ήρωα:

Ο Ποπάυ είναι καλό παιδί, τίμιος, ηθικός, κατά του εγκλήματος κλπ αλλά είναι και ένας άνθρωπος του λιμανιού με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνεπάγεται πολλά, για το συμπαθέστατο κατά τα άλλα δημιούργημα του E. C. Segar.

Καταρχάς, είναι μονίμως άνεργος. Καμία ιστορία του δεν περιλαμβάνει μπάρκο, όλο στο λιμάνι τριγυρνάει. Ακόμα, έχει μία αρραβωνιαστικιά, την Όλιβ, την οποία, αφενός δεν παντρεύεται ποτέ, αφετέρου έχει και παιδί μαζί της, τον Ρεβυθούλη, και μάλιστα υιοθετημένο -το είχα διαβάσει σε ένα τεύχος, δεν ξέρω αν στην τηλεόραση επιβεβαιώνεται. Το δε σπανάκι που τον κάνει δυνατό, συνήθως το χρησιμοποιεί για να ρίξει μερικές φάπες around -νάτη και η βία. Πάμε στους άλλους.

Η Ολίβια, εκτός του ότι δεν νοιάζει καθόλου να παντρευτεί, περιφέρει ξεδιάντροπα τον μπασταρδούλη Ρεβυθούλη σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Και φυσικά δεν συμβαίνει στον κόσμο του λιμανιού, αλλά στα παιδιά; Και σαν να μην έφτανε αυτό, που και που τρίβεται και στο Βρούτο, χωρίς καν να σκέφτεται τον πιτσιρικά.

Ο Βρούτος, είναι ένας τελειωμένος απατεώνας. Σκαρφίζεται κάθε λογής απάτη, από πλαστογραφία μέχρι ληστείες τραπεζών και ναρκωτικά, και τον μόνο που τον κάνει κάπως συμπαθητικό, είναι το ότι είναι αθεράπευτα και (σχεδόν πάντα) ανολοκλήρωτα ερωτευμένος με Όλιβ. Την οποία όπως γράφω και πιο πάνω, όταν κάνει καμιά πετυχημένη κομπίνα και βγάζει λεφτά, και μέχρι να τις φάει από τον Ποπάυ, την κυκλοφορεί και λίγο -ή πιο απλά, προηγείται ο δυνατός, αλλά μέχρι να μας το δείξει πάμε με τον πλούσιο.

Η μάνα του Βρούτου είναι μια μάγισσα χωρίς όνομα. Παντού αναφέρεται απλά ως μάγισσα. Έχετε δει ποτέ ευθύτερη αναφορά στο σατανισμό από αυτήν;

Το cast ολοκληρώνεται με άλλα δύο πρόσωπα με θανατηφόρες αδυναμίες. Πρώτα είναι ο Πόλντο, ο κοιλιόδουλος και αδηφάγος φίλος τους, ο οποίος λανσάρισε και το ρητό "όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και ψητό". Με μεγάλη αδυναμία στα χάμπουργκερ, αλλά και σε ότι τρώγεται, έχει υπάρξει και αυτός ικανός για αρκετές απάτες για να βρει λεφτά να φάει (σιγά μη δουλέψει και του λόγου του) όμως ποτέ δεν τιμωρείται με κάτι περισσότερο από λίγο ξύλο. Και αυτό όταν τον πιάνουν, γιατί ο συγγραφέας θεώρησε ότι ένας χοντρός μπορεί να τρέχει τόσο γρήγορα όσο και οι άλλοι -καμία αναφορά σε προβλήματα παχυσαρκίας.

Θα κλείσω με τον αλκοολικό πατέρα του Ποπάυ, συνταξιούχο ναύτη και αυτόν. Ικανότατος πότης, χωρίς κανένα πρόβλημα αλκοολισμού όπως τρεμούλα ή hang over. Ένας μικρός υπνάκος ή λίγο σπανάκι από τον γιο του και έχουν περάσει όλα. Το σίγουρο μέλλον του Ποπάυ.

Όμορφος κόσμος,
αγγελικά πλασμένος!

Μήπως υπερβάλω;

Πάθη χωρίς Ανάσταση

Updated 2/7/07, 18:50
Go to the end oh the post

Πολύ ιδιαίτερη χρονιά το 2007. Η τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου μας προέκυψε μία δεύτερη Εβδομάδα Παθών.

Ξεκίνησε ηλιόλουστη και φωτεινή όπως όλες οι Μεγάλες Εβδομάδες, αλλά και με Πάθη για όλους μας λόγο των απίστευτα υψηλών θερμοκρασιών. Δευτέρα με Τετάρτη ζήσαμε ένα Γολγοθά και όλοι περιμέναμε την Πέμπτη που υποτίθεται ότι θα τελείωναν τα βάσανά μας.

Όμως οι Εβδομάδες των Παθών, την Πέμπτη κορυφώνονται, δεν τελειώνουν. Έτσι, την ώρα που κανονικά θα εκφωνούνταν τα Δώδεκα Ευαγγέλια, οι Αθηναίοι αρχίσαμε να βλέπουμε την μαυρίλα που είχε σκεπάσει τον αττικό ουρανό και, ψάχνοντας, καταλάβαμε ότι ερχόταν από την πίσω μεριά της Πάρνηθας. Δεν θέλαμε όμως να το πιστέψουμε ακόμα. Δεν θέλαμε να δούμε τον Σταυρό που ήδη είχε έπ’ ώμου αναρτήσει το αγαπημένο μας βουνό. Πιστέψαμε ότι το κακό θα σταματούσε γρήγορα.

Και θα μπορούσε να είχε σταματήσει. Από τα Δερβενοχώρια μέχρι το καζίνο είναι πολλά, πάρα πολλά χιλιόμετρα. Προλαβαίναμε. Δεν τα καταφέραμε; Δεν θέλαμε; Δεν έχει σημασία. Οι ανηφόρες δεν είναι δύσκολες για τη φωτιά.

Εμείς συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας. Τις βόλτες μας, τις δουλειές μας, την αδιαφορία μας. Πιστέψαμε -μα πότε θα μάθουμε;- ότι αυτοί που πρέπει, θα κάνουν τη δουλειά τους. Δεν θέλω να κατηγορήσω ανθρώπους, δεν πιστεύω σε αυτόν τον τρόπο συνέτισης -την κατσάδα εκ των υστέρων. Δεν μπορώ όμως να μη αναρωτηθώ γιατί έχουμε μόνο 22 πυροσβεστικά αεροπλάνα. Και δεν μπορώ να μην τα αντιπαραβάλλω με τα, δεν ξέρω πόσα F-16 (να είναι οι ώρες σας πατριώτες) και τα επίσης δεν ξέρω πόσα C 130, και όλα τα άλλα που δεν γνωρίζω. Δεν μπορώ να μην αντιπαραβάλλω τον όγκο των καρεκλοκένταυρων στρατιωτικών με αυτόν τον πυροσβεστών. Ξαναλέω όχι σαν επίπληξη, πάρτο για homework.

Την ώρα λοιπόν, της περιφοράς του εσταυρωμένου και του σήμερον κρεμάται επί ξύλου, η φωτιά έκαιγε τα έλατα στην κορυφογραμμή της Πάρνηθας. Οι δημοσιογράφοι δεν παρέλειψαν να μας ενημερώσουν ότι τα έλατα δεν αναδασώνονται και δεν ξαναβγαίνουν καθόλου εύκολα. Μπορεί κάποιος να είναι τόσο ζώο που να μην ταράχτηκε με την εικόνα σε απευθείας μετάδοση και να ήθελε επιπλέον πληροφορίες για να ανατριχιάσει. Σαν να περιγράφεις, την στιγμή που ξεψυχάει ένας άνθρωπος, όλη τη διαδικασία της αποσύνθεσης και τι πίνουν τα σκουλήκια για να χωνέψουν το γεύμα τους. Μόνο που δεν άκουγαν μόνο ξένοι, αλλά και αυτοί που θεωρούν την Πάρνηθα οικογένειά τους, και ήδη ήταν έτοιμοι να λιποθυμήσουν με αυτό που έβλεπαν.

Η νύχτα ήταν τόσο θλιβερή όσο κάθε νύχτα Μεγάλης Πέμπτης. Από το σπίτι μου έβλεπα δύο μέτωπα της φωτιάς και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Θυμήθηκα τις βόλτες που έκανα μόνος μου στην Πάρνηθα, όταν δεν ήμουν καλά, και πόσο γεμάτος και δυνατός από αυτό που έβλεπα επέστρεφα. Θυμήθηκα μια φορά που είχα βρεθεί σε ένα τεράστιο καταπράσινο ξέφωτο, έκτασης περίπου 2 γηπέδων ποδοσφαίρου, το οποίο γύρω γύρω ήταν οριοθετημένο από έλατα. Είχα μείνει κόκαλο να το κοιτάζω και σκεφτόμουν ότι αν υπάρχει παράδεισος θα πρέπει να είναι κάπως έτσι. Στην άκρη ήταν και 2 ελάφια και έτρωγαν με όλη την ηρεμία που αναζητούσα εκείνη τη στιγμή και έβρισκα σε εκείνο το μέρος.

Ελάφια είχα ξαναδεί στην Πάρνηθα ένα χιονισμένο βράδυ που ανέβαινα με ένα φίλο στο καζίνο. Τώρα όμως δεν θα ξαναδώ. Ούτε ελάφια, ούτε έλατα, ούτε όλη αυτή τη σπάνια και μοναδική χλωρίδα του πρώτου εθνικού δρυμού της χώρας. Υπήρχαν ήδη φυτών μοναδικά στην Ελλάδα και, ακόμα και αυτός ο αόριστος, μου προκαλεί εμετό. Την αγαπούσα πολύ την Πάρνηθα. Ήθελα να κάνω κάτι και δεν μπορούσα. Ήθελα να ανέβω πάνω να βοηθήσω αλλά δεν θα με άφηναν -και καλά θα έκαναν, σαν το σκυλί στο αμπέλι θα πήγαινα. Ήθελα να ξέρω το χορό της βροχής...

Η επόμενη μέρα, η Παρασκευή, ήταν μια Μεγάλη Παρασκευή με τα όλα της. Μουντή και συννεφιασμένη, με μια απατηλή υποψία αναστάσιμου ήλιου. Η Πάρνηθα ήταν σκεπασμένη με ένα πυκνό σύννεφο καπνού που, ευτυχώς, δεν άφηνε να φανεί η μαυρίλα της και, σε όλη την Αθήνα, τα πάντα ήταν σκεπασμένα με την τέφρα της. Και εμείς δεν περιμέναμε ούτε μέχρι τις 11 για να πάμε στις δουλειές μας γιατί δεν υπήρχε αποκαθήλωση. Θα μείνει για πάντα πάνω στον σταυρό της να τη βλέπουμε φαλακρή και μαύρη και να μας καίγεται η ψυχή.

Σήμερα Σάββατο, δεν την έχω δει ακόμα, αλλά δεν ξέρω αν θέλω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι, παρόλο τον πόνο αυτής της εβδομάδας το σπίτι δεν μυρίζει μαγειρίτσα και δεν έχω τίποτα να περιμένω για τις δώδεκα το βράδυ. Δεν υπάρχει τίποτα καλό να συμβεί, ούτε Χριστός Ανέστη, ούτε καμπάνες, ούτε αρνιά και κοκορέτσια αύριο το πρωί. Μόνο η στάχτη θα μείνει για μερικές μέρες ακόμα μέχρι να σκορπιστεί τελείως και αυτή και να ζήσουμε από εκεί και πέρα με την ανάμνηση της πάλαι ποτέ καταπράσινης Πάρνηθας. Και από αύριο και μετά, απλά θα περιμένουμε την επόμενη βροχή που ελπίζω να έρθει σύντομα και να είναι πολύ δυνατή. Σύντομα για να μας πετάξει στα μούτρα όλα τα αποκαΐδια που έμειναν πίσω και δυνατή για να μας πνίξει όπως μας αξίζει...

Update:

Υπάρχει ελπίδα

Χρόνια πολλά bloggers

Στη στεριά δεν ζει το ψάρι
ούτε ανθός στην αμμουδιά.

Και αφήνοντας στην άκρη τις ρίμες σας λέω πως και ο blogger δεν ζει χωρίς internet. Και αυτό έχω πάθει εγώ από τη Δευτέρα, ενώ θα είμαι χωρίς σύνδεση για περίπου τρεις εβδομάδες.

Αυτό βέβαια δεν με αποτρέπει από το να γράψω τα χρόνια μου πολλά όπως και πέρυσι τέτοια μέρα, αυτή τη φορά όμως από την PSTN στα 52 kbit του γραφείου και μάλιστα στα κλεφτά.

Αγαπημένοι μου φίλοι χρόνια μας πολλά και θα μου λείψετε πολύ μέχρι η Forthnet να με ξαναφέρει κοντά σας και να σας ξαναφέρει κοντά μου!

Ο προδότης του γραφείου

Είσαι σε ένα γραφείο και όλα πάνε σκατά. Χρέη, ατασθαλίες και ψιλοαπατεωνίτσες (καλά γαμώ τα γέλια, ο firefox εντόπισε τη λέξη ως λάθος και μου πρότεινε αντί του ψιλοαπατεωνίτσες το παρθενομουνίτσες!!! ήμαρτον) που είχαμε μείνει, α ναι, όλα αυτά λοιπόν, είναι στην ημερήσια διάταξη.

Και έρχεται εκείνη η μέρα που όλα αυτά θα σκάσουν σαν μπαλόνι στα μούτρα σου. Οργανώνεσαι λοιπόν για το πως θα τα αποφύγεις. Και ξεκινάμε.

Επίθεση: Χτυπάει τηλέφωνο και είναι εξοργισμένος προμηθευτής που θέλει τα λεφτά του.
Άμυνα: Αναγνώριση κλήσης και δεν το σηκώνεις.

Επίθεση: Χτυπάει τηλέφωνο με απόκρυψη, αρά τράπεζα για το δάνειο που έχεις κάνα εξάμηνο απλήρωτο.
Άμυνα: Ως άνω.

Επίθεση: Οι ανωτέρω επιτιθέμενοι αποφασίζουν να σου γεμίσουν το mailbox με απειλητικά μηνύματα.
Άμυνα: Κλείνεις το internet.

Επίθεση: Χτυπάει η πόρτα και από την οθόνη βλέπεις άγνωστες φάτσες (ΙΚΑ; ΣΔΟΕ;).
Άμυνα: Δεν ανοίγεις.

Επίθεση: Οι άγνωστες φάτσες περνάνε το πεζοδρόμιο και κοιτάνε να δουν αν υπάρχει κανένας μέσα.
Άμυνα: Κλείνεις παντζούρια και φώτα και ταμπουρώνεσαι μέσα.

Επίθεση (ακραία): Διοχετεύουν δηλητηριώδες αέριο από τους αεραγωγούς κλιματισμού.
Άμυνα: Κλείνεις τον κλιματισμό και φράζεις με εφημερίδες τους αεραγωγούς.

Τώρα λοιπόν όλοι στην εταιρεία κάθονται σφιχταγκαλιασμένοι και περιμένουν... δεν έχει σημασία τι, απλά περιμένουν. Όλοι είναι σίγουροι ότι το γραφείο είναι ένα απόρθητο οχυρό. Και όμως υπάρχει προδότης. Ένας χαρακτηριστικός ήχος έκανε όλο το γραφείο να παγώσει. Το fax, το οποίο είναι ρυθμισμένο να ανοίγει αυτόματα, έφερε στα ενδότερα του γραφείου τις προθέσεις των απέξω. Ο εχθρός πέρασε τις γραμμές μας αδέρφια.

Πάλι με χρόνια με καιρούς
πάλι δικιά μας θα ΄ναι.

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ