Μια νύχτα χωρίς θέμα

Νύχτα, επιτέλους από τις δροσερές. Μεταξά 7*, πίπα, Κόσμος 93,6 και γράψιμο. Δημιουργία. Δημιουργία που ατονεί το καλοκαίρι. Για μένα τουλάχιστον.

Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω. Θα ήθελα πολύ κάτι σαν το "Ημερολόγιο Καύσωνα" του Νίκου Δήμου. Δεν ξέρω αν μπορώ. Αλλά η στιγμή είναι ωραία. Πριν ξεκινήσω αυτό το κείμενο συνέχισα κάτι που ξεκίνησα να γράφω πριν καιρό, τώρα απολαμβάνω τη στιγμή, είμαι cool. Πριν 10 λεπτά ήμουν λίγο χάλια, αλλά λίγο ο μεταξένιος, λίγο η μουσική, είμαι όμορφα.

Αν έγραφα ένα ημερολόγιο σίγουρα δεν θα ήταν καύσωνα. Μπορεί χιονιά. Μπορεί βροχής. Με τη ζέστη δεν μπορώ -ζεσταίνομαι. Αλλά με τη δροσιά είναι ωραία. Μόνο που τώρα δεν έχω θέμα. Μου αρέσει όμως.

Ας μιλήσω για κολλήματα. Από την αρχή ή από το τέλος; Από το τέλος. Το κόλλημά μου, το πιο πρόσφατο, είναι το blog μου. Το αγαπάω πολύ. Μέχρι πρόσφατα ήξεραν λίγοι για αυτό. Τελευταία έμαθαν όλοι. Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή όχι. Μάλλον χαίρομαι. Πριν από αυτό κόλλησα με τον Δήμου -και δεν έχω ξεκολλήσει. Τον γνώρισα από το "Έχει γούστο" της Μπήλιως Τσουκαλά. Τη γνώρισα από... δεν θυμάμαι από που. Τη γνώρισα και μου άρεσε η εκπομπή της.

Έχω ξανακολλήσει με συγγραφέα. Με τον Tom Robbins. Αν ήμουν συγγραφέας θα ήθελα να μπορώ να γράφω τις μπερδεμένες ιστορίες του Robbins με την απλότητα των προτάσεων του Δήμου. Στην κατηγορία των ανθρώπων που μπορούν να πουν αυτό που θέλουν, βασιλιάς είναι αυτός που το λέει απλά και γεμάτα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όμως, αυτοί οι δύο δεν παντρεύονται. Ο ένας είναι παραμυθάς και ο άλλος φιλόσοφος. Ο ένας χτίζει την εικόνα λέξη, λέξη και ο άλλος διατυπώνει θέσεις. Anyway, δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός ο έρωτας.

Πάμε σε παλιότερα κολλήματα. Μελωδία FM. 100 παλιά, 99,2 τώρα. Πολλά χρόνια. Ίσως να ήταν και λίγα αλλά ήταν η ευλογημένη στιγμή που, και περνάς καλά, και ο χρόνος διαστέλλεται -κάτι που, συνήθως, συμβαίνει όταν δεν περνάς καλά. (Ωραίο πράγμα να ρίξεις την ταχύτητα της σκέψης στην ταχύτητα πληκτρολόγησης, και σπάνιο). Και Μελωδία ίσον Οδυσσέας Ιωάννου. Τι μάστορας του λόγου! Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο θα ήθελα να ήμουν γυναίκα, για να με ερωτευτεί και να μου μιλάει! Και, βέβαια, η μεγάλη αγάπη της μεγάλης μου αγάπης είναι δυο φορές μεγάλη μου αγάπη. Θάνος Μικρούτσικος!!! Πόσες φορές έχω κλάψει με τη μουσική του. Πόσα ταξίδια με το Σταυρό του Νότου, αλλά και με άλλα του. Πόση ανατριχίλα στην Ατομική Ενέργεια. Τον είδα πολλές φορές live. Όπως έχω δει και πάρα πολλά live, ελληνικά και ξένα. Σαν τη συναυλία, όμως, του Κώστα Θωμαΐδη στη Σφεντόνα, κάπου μεταξύ 1998 και 2000 -δεν θυμάμαι- δεν έχω δει ποτέ. Ο Θανούτσικος (χι χι) σηκώθηκε να παίξει λίγο και έκλεψε την παράσταση. Έκανε την ορχήστρα... δεν περιγράφεται αν δεν ήσουν εκεί!

Και από τον Μικρούτσικο γνώρισα τον Μπρεχτ. Και πάει λέγοντας. Και από τον Δήμου τον Σέξτο. Σίγουρα δεν είπα όλα τα κολλήματα της ζωής μου -μόνο όσα μου ήρθαν τώρα. Και μάλλον δεν πρέπει να γράψω άλλα. Θέλω πολύ δουλειά για να γίνω ένας μποέμ που πίνει και γράφει. Εγώ ή πίνω ή γράφω. Και τώρα ήπια. Άρα πολλά έγραψα.

Πριν κλείσω όμως, μια σκέψη για τη περίεργη εποχή μας:
Είμαστε αναγνώστες του ραδιοφώνου (RDS)
Ακροατές της τηλεόρασης (την έχουμε ανοιχτή και παίζει)
Τηλεθεατές του βιβλίου (μακριά και αγαπημένοι)

Καληνύχτα!!!

Η θεωρία της πλαστελίνης

Κακό:
Μπαίνεις σε ένα μπαρ και είναι τίγκα.
Οκ, φεύγεις.

Χειρότερο:
Μπαίνεις σε ένα μπαρ και είναι τίγκα, αλλά είναι όλη σου η παρέα εκεί, και είναι όλοι βολεμένοι.
Χμμ... (μεγάλε Σπύρο με τις ατάκες σου), δύσκολα τα πράγματα.

Να μη σου τύχει:
Μπαίνεις σε ένα μπαρ, είναι τίγκα, είναι όλη σου η παρέα εκεί, είναι όλοι βολεμένοι, γιορτάζει ο κολλητός σου και είναι και η γκόμενα που κυνηγάς 2 χρόνια!
Μένεις.

Ίσως το τελευταίο να είναι λίγο τραβηγμένο σαν πιθανότητα, αλλά νομίζω ότι όλοι έχουμε βρεθεί σε περιπτώσεις όπου το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο αλλά, για κάποιο λόγο, έπρεπε να μείνουμε. Τι κάνουμε λοιπόν σε τέτοιες φάσεις;

Καταρχάς συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι ενοχλημένοι. Από τη στιγμή που το μπαρ είναι ήδη γεμάτο, όλοι έχουν τις θέσεις τους, άρα ενοχλούμε τους πάντες. Όταν αρχίσουμε να αισθανόμαστε καλύτερα από αυτό που μόλις σκεφτήκαμε, ακολουθούμε ευλαβικά τα εξής βήματα:

1.) Κρατάμε στο χέρι μπουφάν, κλειδιά, κινητό, τσιγάρα, αναπτήρα, ποτό και νερό και παίρνουμε ύφος "παιδιά sorry, αλλά βλέπετε τι τραβάω και εγώ το καημένο". Έτσι ξορκίζουμε τα βλέμματα του στυλ "τι θέλει και αυτός ο μαλάκας εδώ τώρα", αλλά και πιθανές φραστικές επιθέσεις τύπου "ρε μεγάλε, δε βλέπεις ότι δεν χωράμε".
2.) Εντοπίζουμε σε ποιο σημείο της μπάρας θα θέλαμε να αποθέσουμε τα παραπάνω και στρέφουμε, πάση θυσία, τον κορμό μας προς τα εκεί.
3.) Την στιγμή της εναλλαγής τραγουδιού συνήθως κουνιούνται όλοι , ακόμα και αυτοί που δεν χορεύουν καθόλου. Κατεβάζουμε λίγο το κεφάλι, κοιτώντας πάντα προς τη μεριά που έχουμε σταμπάρει και αλλάζουμε το ύφος σε "πρόσεχε φίλε με τον αγκώνα μες τη μούρη μου, και συ μωρή ξανθιά με την τακουνάρα με ξενύχιασες". Εδώ όμως είναι όλη η μαγκιά. Κουνιόμαστε και εμείς με το ρυθμό, με μικρότερο εύρος κίνησης όμως, και σιγά σιγά κατευθυνόμαστε προς την μπάρα.

Μόλις πετύχαμε το στόχο μας -ως άλλος Mr. Bean! Έχουμε πλέον ελευθερώσει τα χέρια μας ακουμπώντας τα πάντα (και τους πάντες μέχρι να φτάσουμε) και, χαλαροί πια, περιμένουμε το επόμενο τραγούδι, όπου και ξεκινάει το βράδυ μας. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για περισσότερους από έναν και δεν παίρνουν πάνω από πέντε λεπτά.

Το περίεργο της υπόθεσης, όμως, είναι το ότι από τη στιγμή που θα βολευτούμε, ως δια μαγείας, δεν ενοχλούμε πια κανέναν. Ούτε άγρια βλέμματα υπάρχουν, ούτε επιθετικές ατάκες, λες και δεν προστέθηκε κανένας σε αυτόν το χώρο. Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι το ανθρώπινο σώμα είναι μια πλαστελίνη, και το μόνο που χρειάζεται για να ενσωματωθεί σε ένα χώρο είναι υπομονή και καλή διάθεση. Τα άλλα τα αναλαμβάνει η μητέρα φύση με την ελαστικότητα που μας προίκισε.

Γι αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που θα μπείτε σε ένα μαγαζί και θα το βρείτε έτοιμο να σκάσει από τον κόσμο, γυρίστε στην παρέα σας και πείτε τους:

Σύμφωνα με τη θεωρία της πλαστελίνης, σε πέντε λεπτά θα έχουμε βολευτεί!

Τίτλοι

Το θέμα σήμερα είναι οι τίτλοι. Μου αρέσουν οι μεγάλοι τίτλοι. Πιστεύω ότι ο μικρός τίτλος είναι λίγο άχρωμος και παραπλανητικός. Ενώ ένας μεγάλος, περιγραφικός τίτλος είναι άλλο πράγμα.

Γι αυτό λοιπόν σήμερα θα αλλάξω τους τίτλους από τα τελευταία μου κείμενα.

Και ξεκινάω με το τελευταίο: "Περί λογοπαιγνίων". Πφφ… Δεν θα ήταν πιο ωραίο αν λεγόταν "Περί λογοπαιγνίων και εναλλακτικής ποιητικής"; Αλλά πάλι λίγο μικρό μου φαίνεται.

Το ακριβώς προηγούμενο λέγεται "Ωδή σε ένα τέλος". Αλλά μέσα δεν μιλάει μόνο για το τέλος, λέει και για άλλα δύο πράγματα. Πιο σωστά λοιπόν θα ήταν "Οι Stomp, το Mundobasket, και μια ωδή σε ένα τέλος". Θα μου πείτε τώρα εσείς, ατελείωτοι αναγνώστες μου, ότι ο τίτλος είναι τίτλος και όχι περιεχόμενα. Και λοιπόν; Αν εγώ θέλω να βγάλω ένα βιβλίο και αντί τίτλου να έχει μόνο τα περιεχόμενα ποιο το πρόβλημα. Και για να υποστηρίξω την άποψή μου σας παραθέτω μερικές γραμμές από τον αγαπημένο μου Tom Robbins, και συγκεκριμένα την αρχή του εκατοστού κεφαλαίου, του "Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν"

Να, λοιπόν, που φτάσαμε και στο κεφάλαιο 100. Το γεγονός απαιτεί ένα μικρό εορτασμό. Είμαι ο συγγραφέας και, συνεπώς κάνω το ίδιο επάγγελμα που κάνει και ο Θεός: αν πω ότι αυτή η σελίδα είναι ένα μπουκάλι σαμπάνια, είναι ένα μπουκάλι σαμπάνια. Λοιπόν, αναγνώστη, θα πιεις μαζί μου ένα ποτηράκι; Προτιμάς γαλλική αντί για ντόπια; Εντάξει. Θα την κάνω γαλλική. Εις υγείαν!

Συνεχίζοντας την κάθοδο στο recent posts (τώρα που σας έπεισε ο Tom και έχω την αμέριστη προσοχή σας) βλέπουμε το "Bloggers και blooks". Σιγά τον τίτλο. Έτσι στα γρήγορα μου έρχεται κάτι σαν "Πώς να γίνεις ένας από τους τέσσερις-χιλιάδες-ανθρώπους-που-βγάζουν-βιβλίο-κάθε-χρόνο κάνοντας το κέφι σου, άντε και στα δικά μας". Χορταστικότατο, μη μου πείτε. Μπορούσα και καλύτερα.

Φτάσαμε στο "Βόλτα με το τραμ (ταράμ)". Πάλι καλά που έβαλα και αυτό το ταράμ και μεγάλωσε λίγο. Αλλά πολύ λίγο. Γιατί το πρέπον θα ήταν "Η χαρά του παιδιού, ένα αστικό μέσο που επιτέλους το ανακάλυψα και εγώ με το μωρό μου –να δω πότε θα μπω και στον προαστιακό- και ένα παλιό ρεμπέτικο για να ευθυμήσουμε". Εδώ επιτελώ διπλό έργο. Αφενός κάνω τον τίτλο ανθρώπινο, αλλά και αφετέρου θίγω ένα θέμα (τον προαστιακό) το οποίο ήθελα μεν να το θίξω, το ξέχασα δε. Και όποιος σκεφτεί ότι τώρα έκανα τίτλο το πρόχειρο για σημειώσεις ή το σκελετό, τον παραπέμπω και πάλι δύο παραγράφους πιο πριν, στον Tom.

Η συνέχεια μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα αφιέρωμα σε ένα φίλο. Η αλήθεια είναι ότι το post ήταν καθαρά προσωπικό και κανείς δεν κατάλαβε σε τι επέτυχε ο φίλος τούτος, αλλά και πάλι ο τίτλος ήταν μικρός, παρότι άνω του μέσου όρου. Επίσης πρέπει να πω ότι ανέβηκε ταυτόχρονα σε δύο blogs, στο δικό μου και στη sofi-k (και εδώ ένα δικό της παράδειγμα πολύ ωραίου τίτλου). Γι αυτό λοιπόν θα έπρεπε να λέγεται "Πολύ μας συγκίνησες ρε μάγκα με αυτό το τηλεφώνημα και γι αυτό παρατήσαμε τις δουλειές μας και ανεβάσαμε τα κάτωθι και οι δύο" αντί του ξερού "Συγχαρητήρια Σπύρο aka last drive".

Δε νομίζω ότι έχει κανένα νόημα να κάτσω να το κάνω αυτό και για τα υπόλοιπα 15 posts. Φαντάζομαι ότι πήρατε μια ιδέα του τι σημαίνει για μένα τίτλος. Σε όσους άρεσε η ιδέα μου και θα ήθελαν κάτι αντίστοιχο, είμαι στη διάθεσή τους. Αντί επιλόγου λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου για τον τίτλο αυτού του κειμένου (τον οποίο, βέβαια, εσείς θα έχετε κιόλας δει). Ναι, δε νομίζω ότι μπορώ να του δώσω άλλο όνομα από "Τίτλοι"!

Υ.Γ. Πολύ εσωστρέφεια έχει πέσει στο blog μου. Αν ξαναγράψω κάτι παρόμοιο λιθοβολείστε με.

Περί λογοπαιγνίων

Το προηγούμενο κείμενο μου βγήκε λίγο κλαψομούνικο και επειδή δεν είναι του τύπου μου τέτοια πράγματα σε αυτό θέλω να γελάσουμε πολύ. Αρχικά ένα πρόσφατα διασκευασμένο τραγούδι:

Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε μ’ ένα blog
Γερμένο πάνω σ’ Internet Explorer
Δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου HTML
Και έψαχνε τα βιβλία με τις ώρες

Τα comments που του γράφαν' ήταν όλα τους γλυκά
Μα ‘κείνου δεν του φτάνανε καθόλου
Γιατ’ ήθελε να φτάσει του Δήμου τη μαγκιά
Μα όλα του τα post ήταν του κώλου

Έστησε το template του κάπως κουτσά στραβά
Κ’ έλεγε καλαμπούρια σ’ άλλους bloggers
Μπαινόβγαινε κεφάτος στου monitor τα λουτρά
Και χάζευε τα links τους και τα comments

Και πέρασε ο χειμώνας κ’ ήρθε η καλοκαιριά
Κ’ ύστερα θα ξανάρθουνε τα κρύα
Ώσπου κάποιο βραδάκι βρε θα του ‘ρθει ξαφνικά
Θα γράψει ένα post σκέτη μαγεία

Τα λόγια μου χανόντουσαν στη blogογειτονιά
Μες το μυαλό μου είχα μαύρη νύχτα
Τα νέα μου τα κείμενα δεν θα ‘ναι παπαριά
Θα ‘χουνε μέσα όλη την αλήθεια

Αμέσως καταλάβαμε πως κάτι είχες να πεις
Και σου ‘παμε να μείνεις τρελαμένα
Αφού τα κείμενά σου θα ‘ναι της προκοπής
Προσέξτε να μη χάσουμε κανένα

Καλό; Καλό ξεκαλό αυτό ήταν. Πάμε παρακάτω. Εμένα που λέτε αγαπητοί (και ατελείωτοι, μην το ξεχνάμε αυτό) αναγνώστες μου, μου αρέσουν πολύ τα λογοπαίγνια. Όταν λέμε μου αρέσουν εννοούμε μέχρι αηδίας και κούρασης. Οι εκτός net φίλοι μου έχουν αρχίσει και κουράζονται λίγο, αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Μερικοί από αυτούς όμως έχουν αρχίσει να διαφθείρονται και να πετάνε και δικά τους λογοπαίγνια, οπότε κάποτε προσπάθησα να τα συγκεντρώσω όλα και να τα κάνω βιβλίο με τίτλο "Πέστροφες και πεευθείες", αλλά κάπου στο πρώτο κεφάλαιο κόλλησα λίγο γιατί δεν ήθελα να φτιάξω ένα απλό λεξικό αλλά μια ιστορία. Θα προσπαθήσω να το συνεχίσω κάποια στιγμή, αλλά μέχρι τότε σας κάνω δώρο ένα ποιηματάκι που περιέχει:

Οι φύλακες στις φυλακές
βάζουνε φάκες στις φακές

Θα μπω για να βρω το θαμπό
αυτί που 'χει αυτή

Και ενώ έχω παρατήσει εντελώς τις πέστροφές μου για κάνα χρόνο μου έρχεται η έμπνευση και εκεί που ετοιμαζόμουν ένα βράδυ να βγω το συνεχίζω ως εξής:

Αντί αντίδια που 'θελα
με άλλα χόρτα χόρτασα

Αυτά!!! Δεν ξέρω πόσο γελάσατε ή εκνευριστήκατε για το χρόνο που χάσατε αλλά αυτά είχα να δηλώσω για σήμερα και ο σκοπός μου -να νιώσω καλύτερα- ήρθε λίγο πιο κοντά.

Ωδή σε ένα τέλος

Τον τελευταίο καιρό δεν γράφω, σχεδόν τίποτα και πουθενά. Δεν είναι ότι δεν έχω θέματα. Έχω πολλά και ωραία.

Καταρχάς πήγα Stomp! Ωραία ήταν! Μόνο που δεν θα τους ήθελα με τίποτα για γείτονες αυτούς τους τύπους. Όποιος είδε τα νούμερα με τις σκούπες, τους νεροχύτες και τα άλλα είδη οικιακής χρήσεως μπορεί εύκολα να τους φανταστεί πως θα κάνουν και όλα τα υπόλοιπα. Και όλα τα κάνουν όλοι μαζί. Ας πούμε πως θα ήταν αν έπαιζαν τάβλι όλοι μαζί; Η αν έκαναν ζάπινγκ; Η sex; Anyway…

Μετά είχαμε τις εθνικές μας. Με τα καλά τους και τα κακά τους. Εγώ πάντως ήθελα να κερδίσουμε το NBA. Από εκεί και πέρα και το ασημένιο είναι περισσότερο από καλό, πιο καλό από το χρυσό ευρωπαϊκό. Σήμερα ήταν η σειρά των Ισπανών. Δεν πειράζει, από αυτή την ομάδα έχουμε να δούμε και μεγαλύτερα πράγματα, έχει συνέχεια. Ενώ οι του ποδοσφαίρου ήταν μάλλον ήταν μια φούσκα. Χθες με το ζόρι νίκησαν τη Μολδαβία.

Και τώρα που τα έκαψα με μια παράγραφο το καθένα ας αντιμετωπίσω και τους προσωπικούς μου δαίμονες. Αυτή την περίοδο τελειώνει μια ιστορία πάνω στην οποία είχα στηρίξει μεγάλο μέρος των ελπίδων μου για τη ζωή, και τελειώνει άδοξα. Οι κόποι 5 ετών, αλλά και το χρήμα 2 γενεών δεν απέφεραν καρπούς. Και τώρα βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να ενημερώνω πελάτες και προμηθευτές ότι κλείνω και να πουλάω πράγματα που είχα αγοράσει πανάκριβα για ψίχουλα (όσα καταφέρω να πουλήσω, τα άλλα θα τα πετάξω).

Για όσους δεν κατάλαβαν κλείνω μια επιχείρηση. Και το χειρότερο είναι τα χρέη. Πολλά λεφτά που πρέπει να δοθούν, πολλά χρόνια χαμένα που θα δουλεύω για άλλους, πολλά χρόνια χάθηκαν που δούλευα για το τίποτα. Αλλά και πολύ πίκρα για ανθρώπους που δεν άξιζαν. C’ est la vie…

Πολύ κλάψα και δεν την αντέχω. Πάμε, έχουμε πολλές δουλειές να κάνουμε!