Σκεπτόμουνα

Κάποτε, στην αρχαία Αθήνα, συναντήθηκαν στην αγορά τυχαία δύο άντρες. Ο Διάκουρος και ο Στένωνας. Ήταν συνομήλικοι και φίλοι από παιδιά, αλλά είχαν χαθεί για κάποια χρόνια. Παρόλα αυτά αναγνώρισαν αμέσως ο ένας τον άλλο και θυμήθηκαν την παλιά τους φιλία. Άρχισαν να συζητούν για τα περασμένα, πολύ χαρούμενοι από την αναπάντεχη συνάντηση, και φτάνοντας στο σήμερα ανακάλυψαν πως ήταν και οι δύο μαθητές σε δύο διαφορετικές σχολές φιλοσοφίας. Όμως, καθώς μεσημέριαζε και ο ήλιος άρχιζε να καίει πολύ ενώ η συζήτηση δεν έδειχνε να ατονεί, αποφάσισαν να συνεχίσουν στο σπίτι του Διάκουρου για να τα πουν καλύτερα, να φάνε και να πιουν και λίγο κρασί.

Φτάνοντας τους υποδέχτηκε η σύζυγός του Διάκουρου, η Σιφνοκάστη, μία νέα, όμορφη και πολύ ευγενική γυναίκα. Τους σέρβιρε η ίδια, αφήνοντας στην άκρη τους δούλους σαν ένδειξη σεβασμού προς τον επισκέπτη και φίλο του άντρα της, και αφού τους ρώτησε αν ήθελαν κάτι άλλο αποσύρθηκε για να τους αφήσει να συνεχίσουν να τα λένε. Τότε ακολούθησε ο ιστορικός διάλογος:

ΣΤΕΝΩΝ: Παντρεύτηκες και εσύ ε; είπε με κάποια ανεπαίσθητη κατήφεια.
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Ναι, τι να κάνεις... απάντησε ενισχύοντας ελαφρώς την κατήφεια. Και εσύ, ε;
ΣΤΕΝΩΝ: Ναι, τι να κάνεις... είπε, και ένα εμφανές ουφ έπεσε πάνω στο τραπέζι εξοβελίζοντας πλήρως την προϋπάρχουσα κατήφεια.

Ακολούθησε μία σύντομη σιωπή. Πριν όμως η ατμόσφαιρα γίνει ασήκωτη (και απνεύμονη) κάποιος από τους δύο (μη με ρωτάτε ποιος θα σας γελάσω, πάνε τόσα χρόνια) άρχισε να μιλάει για τη σχολή του και ξεκίνησε μια ζωηρή συζήτηση πάνω στη φιλοσοφία. Αντάλλαξαν απόψεις πάνω σε αυτά που διδάσκονταν και, παρότι διαφωνούσαν σε αρκετά πράγματα, κατέληξαν σε δύο συμπεράσματα. Πόσα πολλά είχαν να μάθουν ακόμα, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν αλλά και να κάνουν πιο αξιόλογη τη συζήτηση, και πόσο απολάμβαναν να είναι φιλόσοφοι. Πρόσφατα είχε ανέβει και μία καινούρια τραγωδία του Αριστοφάντη Μπαστούνη "Ο κύκλος των χαμένων φιλοσόφων" και δεν δυσκολεύτηκαν να βάλουν τους εαυτούς τους στη θέση των ηρώων.

Το ουφ που είχε πέσει νωρίτερα πάνω στο τραπέζι κόντευε να εξατμιστεί τελείως, αλλά θέριεψε με μιας όταν ο Στένωνας έκανε την παρακάτω ερώτηση -η οποία και συνεχίζει τον ιστορικό διάλογο:

ΣΤΕΝΩΝ: Πές μου κάτι όμως, είπε σαν να ήθελε πολύ ώρα να το βγάλει από μέσα του, η γυναίκα σου τι λέει για όλα αυτά; Σε καταλαβαίνει;
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Άστα φίλε μου, μαύρη ζωή περνάω, απάντησε ξεσπώντας. Δεν τολμώ να ανοίξω το στόμα μου για οτιδήποτε φιλοσοφικό και μου τα πρήζει. Όλο έχεις κουρκουτιάνει μου λέει, ότι λέω συνέχεια αρλούμπες, δεν μπορώ να βγάλω κιχ. Η δικιά σου σε καταλαβαίνει;
ΣΤΕΝΩΝ: Χάλια μαύρα φίλε. Και εκείνη τα ίδια. Έχεις χαζέψει, κοντεύεις να τρελαθείς και τέτοια.
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Ενώ αυτές που κάθονται με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη για να καλλωπιστούν είναι καλύτερες.
ΣΤΕΝΩΝ: Και άμα τους πεις και τίποτα σου λένε για σένα το κάνω.
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Χαζές.
ΣΤΕΝΩΝ: Χαζόμουνα!

Τότε ξεκίνησε μια συζήτηση σχετικά με το αν οι γυναίκες ήταν όντως χαζές από τη φύση τους ή, για κάποιους λόγους, χάζευαν στην πορεία. Μη έχοντας όμως αρκετά στοιχεία για τις ίδιες αποφάσισαν να εξετάσουν γιατί οι άντρες ήταν πιο έξυπνοι. Και πάλι όμως δεν μπορούσαν να το υποστηρίξουν, οπότε είπαν να πάρουν τα πράγματα από την αρχή. Σκέφτηκαν λοιπόν ότι όταν γεννιέται ένα μωρό, ασχέτως φύλου, είναι χαζό. Τα πρώτα χρόνια μαθαίνει από το περιβάλλον του να σκέφτεται και να πράττει και γίνεται πιο έξυπνο. Μετά αρχίζει η εκπαίδευση...

...για μια στιγμή!

Ποια εκπαίδευση; Οι γυναίκες δεν εκπαιδεύονται σε τίποτα. Δεν ασχολείται κανείς να τις εκπαιδεύσει σε τέχνες και σε γράμματα, άρα ούτε και οι άντρες είναι πιο έξυπνοι, απλά είναι πιο καλλιεργημένοι. Άρα το μυστικό δεν είναι στην έμφυτη ευφυΐα αλλά στη εκπαίδευση και στην καλλιέργεια που κάνουν το μυαλό να σκέπτεται. Κατέληξαν λοιπόν στο εξής κλείσιμο του ιστορικού τούτου διαλόγου:

ΣΤΕΝΩΝ: Μου ακούγεται αρκετά περίεργο να εκπαιδεύονται και οι γυναίκες αλλά νομίζω ότι είναι ο μόνος δρόμος για να αρχίσουν να σκέπτονται.
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Και θα πάψουμε να τις λέμε χαζόμουνα.
ΣΤΕΝΩΝ: Ποτέ πια. Σκεπτόμουνα!

Bloggers party 21/6

Ας πιάσω μια φορά και εγώ ένα θέμα της επικαιρότητας όσο είναι ακόμα επίκαιρο -γιατί συνήθως το κάνω κάνα δυο μήνες μετά. Αφορμή για αυτό είναι ένα post του cyrusgeo και κάποιον άλλων που δείχνουν ένα βίντεο με τον κύριο (θου κύριε) Λιακόπουλο. Θα τον βάλω και εγώ λοιπόν απέναντί μου και θα του κάνω μερικές ερωτήσεις ελπίζοντας να πάω αυτό το θέμα λίγο παραπέρα. Ξαναδείτε και το video για να το έχετε φρέσκο.

Και τώρα:

Ας υποθέσουμε ότι αυτό το πρόσωπο με την εμμονή του στην ιστοσελίδα του απέναντί σας είναι όντως ένας ρουφιάνος που τα παίρνει. Εσείς, που από ότι κατάλαβα, θεωρείτε το internet (το οποίο αφού αγαπάτε μάθετε και να το προφέρετε) κάτι καλό γιατί δεν ψάξατε να βρείτε ποιος είναι αυτός, παρά μηνύσατε τον πρώτο εύκολο στόχο, με αποτέλεσμα να καταστρέψετε μια μικρή επιχείρηση; Έτσι βοηθάτε το internet;

Εφόσον έχετε σύρει στα δικαστήρια έναν άνθρωπο που τελικά δεν χρειάζεται να περιμένετε τη δίκη για να καταλάβετε ότι δεν φταίει -θα έχετε διαβάσει αρκετά πράγματα από τότε φαντάζομαι- γιατί αφήνετε τον κόσμο που δεν ξέρει καλά τι γίνεται να πιστέψει ότι έχει διαπράξει απέναντί σας ένα έγκλημα σαν αυτό της παιδεραστίας;

Το πιο σημαντικό: Ένας άνθρωπος σας κάνει κριτική πιστεύοντας ότι λέτε ψέματα. Και η αλήθεια είναι ότι πάτε κόντρα με ολόκληρη την επιστήμη. Γιατί δεν αποδεικνύετε ότι λέτε αλήθεια, έστω και στο δικαστήριο;

Αλλά αν τελικά λέτε ψέματα, πρέπει οπωσδήποτε να σας αφαιρεθεί το πτυχίο του Φυσικού που λέτε ότι κατέχετε. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τα δικά σας πιστεύω να έχει τη δυνατότητα να διδάξει σε σχολείο.

Το επόμενο bloggers party θα είναι 21 Ιουνίου στα Δικαστήρια. Κάνε κλικ από κάτω για την πρόσκλησή σου.



Και μια σημείωση. Μπορεί να βρήκα και εγώ την ευκαιρία να τα βγάλω από μέσα μου για τον Λιακόπουλο αλλά μην ξεχνάμε πως η δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου αφορά την διαδικτυακή ελευθερία και όχι τα βιβλία του τηλεπλασιέ. Είναι πάντως ένα θέμα το γιατί δεν επεμβαίνει ένας εισαγγελέας στην περίπτωσή του.

Ο κόσμος, άλλοτε και τώρα

Η αγαπημένη κουβέντα των μεγάλων -με την παιδική έννοια της λέξης, αλλά μιλάω για μεγάλους κάθε ηλικίας- είναι:

"Εμείς τότε δεν ήμασταν έτσι. Εγώ στην ηλικία σου..." οτιδήποτε. Για τα πάντα.

Δεν χάνουν ευκαιρία να βρουν κάτι να σου την πουν. Από τα ρούχα (φαρδιά, στενά, μαύρα, πολύχρωμα, ακριβά, σκισμένα, προκλητικά, για όλα έχουν μια καλή κουβέντα), τον τρόπο, την ποσότητα και την ποιότητα της διασκέδασης (όλη μέρα είσαι στους δρόμους, ξεκόλλα από το internet να βγεις και λίγο έξω, είναι τραγούδια αυτά που ακούς, πως μπορείς όλο το βράδυ μες τη βαβούρα με ένα ποτό στο χέρι, πουθενά δεν τους βρίσκεις), την εκπαίδευση (κάτσε να διαβάσεις και λίγο, σχολείο είναι αυτό, δάσκαλοι είναι αυτοί, ε ρε βέργα που σας λείπει, και άλλα δημοκρατικά), τη ζωή γενικώς (τα έχετε όλα και τρώγεστε, εμείς πεινάγαμε, δεν έχεις δει πόλεμο/χούντα/εμφύλιο, εμείς άμα δεν είχαμε λεφτά δεν ψωνίζαμε, ούτε ψωμί δεν παίρναμε να φάμε, και διάφορα για τα οποία αγωνίστηκαν να έχουμε, αλλά τώρα φταίμε που τα έχουμε).

Κατά τη γνώμη μου ο κόσμος ήταν πάντα ίδιος. Και ας αρχίσω από το τέλος, μιας και ήταν η αφορμή για αυτό το κείμενο.

Πολύ συχνά ακούω από μεγαλύτερους ότι τα παλιά καλά χρόνια δεν ψωνίζανε παρά μόνο όταν είχαν λεφτά. Και αν δεν είχαν ούτε που έτρωγαν. Δεν έτρεχαν στις τράπεζες με το παραμικρό για δάνειο, να το χρωστάνε για όλη τους τη ζωή. Και σκέφτομαι και εγώ, "μπράβο σας, έτσι έπρεπε να κάνετε, αλλά είχατε τράπεζες για να δανειστείτε, και οι τράπεζες που υπήρχαν τότε είχαν τον όρο καταναλωτική πίστη;". Και βέβαια όχι, αλλά και πάλι πίσω δεν έμεναν. Αλλιώς τι νόημα είχε η λέξη δοσατζής; Αυτό δεν ήταν ένας δανεισμός; Δώστο μου τώρα και θα σου δίνω 20 δραχμές το μήνα. Δηλαδή τι σας πειράζει, που τώρα το λένε άτοκες δόσεις; Και τι άλλο είπατε, δεν τρώγατε; Και το τεφτέρι του μπακάλη τι ήταν; Ας είχατε cash advantage και θα σας έλεγα εγώ αν σας είχε μείνει υπόλοιπο... Πως είπατε, φτώχεια; Φτώχεια είναι 600€ μισθός με 400€ ενοίκιο, συν άλλα πόσα έξοδα που δεν είχατε τότε. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Αν το ψάξει κανείς βαθιά θα βρει ένα δίκιο στους μεγάλους. Η διαφορά με τότε είναι ότι στο δοσατζή και στο μπακάλη μπορούσες και να μην τον πληρώσεις ποτέ για ότι του είχες πάρει, ενώ η τράπεζα σου παίρνει το σπίτι. Δηλαδή όλη η ακεραιότητα της παλιάς εποχής ήταν ο τσαμπουκάς του αθάνατου ελληνικού "και τι θα μου κάνει;".

Με τα παραπάνω δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσω τους αξιολύπητους σημερινούς δανειολήπτες -και όσοι διαβάζουν συχνά αυτό το blog το ξέρουν καλά, αλλά θα το ξαναβάλω το link με την άποψή μου για το θέμα- απλά θέλω να εξηγήσω ότι ο σημερινός κόσμος δεν είναι διαφορετικός από παλιότερα, απλώς βρήκε τις λύσεις που έψαχναν και δεν έβρισκαν οι παλιότεροι. Πιο απλά δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε κύριοι διότι είστε χειρότεροι από τους πιο νέους. Δεν μπορεί κανείς να καυχιέται για ηθικότητα επειδή δεν του δόθηκε η ευκαιρία να γίνει ανήθικος.

Και για να σχολιάσω και λίγο τα υπόλοιπα ποιος δεν έχει ακούσει ιστορίες από γονείς για ένα παντελόνι καμπάνα που το βρήκε ο πατέρας του (ο παππούς σου δηλαδή) και το έκανε κομμάτια γιατί εμένα ο γιος μου δεν θα γίνει γιεγιές. Η από μανάδες που έκρυβαν το κραγιόν από τους γονείς τους για να μην τους βγάλουν το όνομα στη γειτονιά. Αλλά σήμερα που πρόκειται για σένα πρέπει να τα κρίνουμε όλα. Ποιος πατέρας δεν περιγράφει με υπερηφάνεια για τα παιδικά του χρόνια στις αλάνες όλη μέρα με τα άλλα παιδιά και τις κοπάνες από το σχολείο ή τις πλάκες στους δασκάλους. Σήμερα όμως τα παιδιά με το παραμικρό είναι αλήτες. Τα σημερινά παιδιά που είναι, από τότε που γεννήθηκαν, κλεισμένα σε 4 τοίχους και καταδικασμένα σε αιώνιο διάβασμα και άρα με τεράστια αποθέματα ενέργειας, αν κάνουν ένα γκράφιτι είναι τσόγλανοι. Άσε η παιδεία που μας έδωσαν κολλημένοι στην τηλεόραση, και μετά γιατί οι νέοι δεν διαβάζουν βιβλία.

Δεν έχει νόημα να συνεχίσω, είμαι σίγουρος ότι στο μυαλό του καθενός ήρθαν τα πράγματα που του σπάνε χρόνια τα νεύρα και ας μην είναι στη λίστα. Απλά θα ξαναπώ ότι ο κόσμος ήταν πάντα ίδιος. Και θα προσθέσω ότι δεν θα αλλάξει, τουλάχιστον όχι από εμάς τους συν πλην 30 -τους οποίους και εκπροσωπώ ως αδικημένους στο post. Γιατί αν ήταν να τον αλλάζαμε εμείς δεν θα καθόμασταν να σχολιάζουμε ότι "τα μαλακισμένα σήμερα στο σχολείο θέλουν και κινητό, εμείς είχαμε ρε φίλε;". Όχι ηλίθιε, κινητό δεν είχες, αλλά όχι από λακωνικότητα, επειδή δεν υπήρχε. Εσύ είχες walkman.

Προυστ από δω

Η καλή μου φίλη synas με προσκάλεσε σε άλλο ένα blogοπαίχνιδο που έγινε της μόδας τελευταίως. Και μου υποσχέθηκε ότι αν το κάνω θα με κοκκινίσει! Προς το παρόν έχω κοκκινίσει από μόνος μου που δεν το έχω κάνει τόσο καιρό και δεν θα επικαλεστώ και πάλι τα προβλήματα που είχα με το internet, αφού σε αυτά τα θέματα είμαι πάντα αργόστροφος. Για να καταλάβεις ακόμα χρωστάω ιστορία με λέξεις στον diastimata.

Πριν όμως ξεκινήσω θα ήθελα να πω δυο πράγματα. Είμαι κατά των τηλεγραφικών απαντήσεων. Η κάθε ερώτηση θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο από μόνη της και, τελικά, μάλλον μόνο έτσι έχει νόημα. Συνήθως εκνευρίζομαι όταν διαβάζω συνεντεύξεις διάσημων τέτοιου τύπου. Πιστεύω ότι αυτά αλλάζουν από μέρα σε μέρα και σε καμία περίπτωση δεν σκιαγραφούν το χαρακτήρα κανενός, και απορώ πως ένας άνθρωπος μπορεί να δεχτεί να εκτεθεί τόσο. Αυτά για τους διάσημους. Τώρα στα δικά μας, που, όπως να το κάνεις μεταξύ μας είμαστε, πάλι δεν είναι η καλύτερή μου, αλλά δεν έχω και τόσο πρόβλημα. Απλά να ξέρει όποιος το διαβάσει ότι γράφτηκε με τη διάθεση της στιγμής και μέχρι να έρθει το πρώτο comment μπορεί να έχουν αλλάξει τα μισά.


Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να κοιτάζω πίσω και να βλέπω ότι δεν άφησα στιγμή να πάει χαμένη. Δεν έχει σημασία αν πήγαν καλά ή όχι τα πράγματα, το θέμα είναι να θυμάσαι την ψυχοσύνθεση της στιγμής που σε έκανε να πάρεις αυτή την απόφαση κι ας κλαις μετά. Άμα θυμάσαι πως σκεφτόσουν έχεις και μία αίσθηση ικανοποίησης, σου μένει και το αρχικό καλό συναίσθημα. Και συνήθως θυμάμαι. Και αυτό είναι άλλη μια ευτυχία. Να συνεχίσω να θυμάμαι πως αισθανόμουν σε κάθε περίπτωση.

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Συνήθως τίποτα. Απλά σηκώνομαι.

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Στο τελευταίο αστείο που είπα προσπαθώντας να κάνω τους άλλους να γελάσουν. Συνήθως διασκεδάζω μόνο τον εαυτό μου και εκνευρίζω τους γύρω (εγώ και ο Τσάντλερ) αλλά who cares;

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η αστάθεια, η κυκλοθυμικότητα, και το ζουζούνισμα.

Το βασικό ελάττωμά σας;
Πολλά. Ανασφαλής, απειθάρχητος, νευρικός, επιρρεπής στις καταχρήσεις... Και άλλα που μου διαφεύγουν. Αλλά τα αγαπάω όλα.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που διορθώνονται και σε αυτά που δεν διορθώνονται. Σε αυτά που γίνονται από άγνοια.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με το Don Corleone.

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Ο Don Corleone.

Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Corleone, Sicily.

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Tom Robbins και ο Νίκος Δήμου. Τουλάχιστον μόνο από αυτούς έχω διαβάσει αρκετά πράγματα. Τώρα να γράψω ότι μου αρέσει ο Κάφκα και να έρθεις σπίτι μου και να βρεις μόνο ένα βιβλίο, είναι ωραίο πράγμα αυτό;

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Τη συμβουλή που έδινε ο Αϊνστάιν στους νέους επιστήμονες. Να σκέφτεστε διαφορετικά από τους άλλους. Και αυτό που έλεγε ο Don Corleone για τον εαυτό του. Αρνήθηκα να γίνω μαριονέτα κανενός. Και κυρίως να μην ασχολείται με το τι κάνει ο άλλος. Ούτε ένας...

... και σε μια γυναίκα;
Τη μη γκρίνια.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Θάνος Μικρούτσικος. Και ο Σταμάτης Κραουνάκης, αλλά αυτός πιο πολύ σαν άνθρωπος.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Τώρα συγνώμη, είναι ερώτηση αυτή; Ποιος μπορεί να σφυρίξει κάνοντας ντους; Αν, τέλος πάντων, εννοεί "τραγουδάτε", συνήθως αυτό που άκουσα τελευταίο πριν μπω. Όταν τραγουδάω, γιατί είμαι και φάλτσος. Αλλά απίστευτα πολύ.

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
"Ο Ζήνωνας και η χελώνα" του Nicholas Fearn. Τίποτα το ιδιαίτερο, απλά ήταν το πρώτο βιβλίο φιλοσοφίας που διάβασα και από τότε έχει αλλάξει αρκετά η ζωή μου.

Η ταινία που σας σημάδεψε;
Τα ίδια θα λέμε; "The Godfather".

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Τουλούζ Λοτρέκ. Κυρίως για τη ζωή του και λιγότερο για τα έργα του. Δεν έχω και τόσο καλή σχέση με αυτού του είδους την τέχνη.

Το αγαπημένο σας χρώμα;
Κάποτε ήταν το μοβ και το μαύρο. Τώρα δεν έχω. Εκτός αν μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα, όπως ας πούμε το αγαπημένο χρώμα για αυτοκίνητο (κόκκινο, μαύρο) κλπ.

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Την αποτυχία μου. Την αγαπάω πολύ την καταστροφή μου, με έμαθε πολλά πράγματα για μένα και για τους άλλους. Νομίζω ότι ίσως και να μην την άλλαζα, αλλά δεν λέω και μεγάλη κουβέντα.

Το αγαπημένο σας ποτό;
Μπύρες και ουίσκι. Από μπύρες πολλές, από ουίσκι το Glenfiddich 18yo.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για όσα δεν μου επέτρεψα να κάνω από ανόητα κολλήματα. Ποτέ ξανά.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Την κακομοιριά και το κουτσομπολιό.

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Χα, καλό. Λες και όλη μέρα δεν κάνω άλλη δουλειά παρά να γράφω. Πολλά πράγματα μου αρέσουν αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Διάβασμα, θέατρο, μπιλιάρδο, blogging, μπαρότσαρκες κλπ...

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το να κοιτάξω πίσω και να μην είμαι ικανοποιημένος.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Μάλλον όταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς αλλά δεν παίρνω και όρκο.

Ποιο είναι το μότο σας;
Δεν κάνω τέτοια συνήθως αλλά ένα που μου έρχεται στο μυαλό τώρα είναι το "πετυχαίνεις μηδέν βολές από αυτές που δεν βάρεσες"

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Μεγάλος και γρήγορα. Δεν μπορώ τον πόνο.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
"Καλά, έχεις καταπληκτικό blog, σε διαβάζω πάντα".

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Είμαι πολύ μπερδεμένος!


Αυτά! Τώρα που το ξαναδιαβάζω, βλέπω ότι δεν είπα και πολλά καινούρια πράγματα. Τα περισσότερα τα ξέρατε ήδη.

Τις ει χωρίς αλτ, ούτε control

Έγινε λοιπόν και αυτό. Περί του πάρτι ο λόγος. Και βεβαίως πήγαμε. Και περάσαμε καλά.

Με πιάνει ένα τρελό κέφι σε κάθε μάζωξη των bloggers. Το τι κούραση είχα εκείνη την ημέρα δεν περιγράφεται. Αλλά σιγά που δεν θα πήγαινα. Και άρχισαν τα ωραία! Ποια ωραία; Τα "ποιος είσαι εσύ". Τελικά είμαστε χωριό. Έχεις πάει ποτέ σε χωριό και να μη σε ρωτήσουν "τίνος είσ' ησύ"; Έτσι και στο bloggοχωριό αρχίσαμε να ψαχνόμαστε, μόνο που εδώ δεν ήταν εκνευριστικά. Και οι διάλογοι είχαν τους εξής τύπους:

"Γεια ποιος είσαι;"
"Είμαι ο τάδε!"
"Α, τι καλά και εγώ ο τάδε!"
"Α, πόσο χάρηκα! Να τα πούμε πάλι!"
"Ναι, ναι, οπωσδήποτε!"

Αυτή ήταν μία συζήτηση η οποία σπανίως είχε συνέχεια. Γενικώς, μία μάζωξη bloggers τη φανταζόμουν κάπως έτσι, να είμαστε όρθιοι δηλαδή ώστε να μπορούμε εύκολα να πηγαίνουμε από τον έναν στον άλλο, αλλά τελικά πάλι λίγο κόσμο γνώρισα ουσιαστικά. Για την ακρίβεια δεν γνώρισα κανέναν ουσιαστικά, μόνο μίλησα αρκετά με εκείνους που ήδη ήξερα. Κάτι είναι και αυτό. Και από αυτό προκύπτει ο δεύτερος τύπος συζήτησης:

"Γεια, τι κάνεις; Με θυμάσαι;"
"Φυσικά, καλά είσαι;"
Μπούρου, μπούρου...

Εδώ ήταν το πιο ωραίο μέρος. Κάποιους ανθρώπους πλέον ψάχνω να τους βρω και θέλω να τους βλέπω. Το ακόμα πιο καλό όμως είναι να διευρύνεται συνεχώς ο κύκλος. Και επειδή η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως έχουμε τον τρίτο τύπο διαλόγου:

"Εσύ είπαμε είσαι..."
"Να σου πω, άμα με ξαναρωτήσεις θα σε δαγκώσω!"

Είχε δίκιο. Ήταν ή η τρίτη ή η τέταρτη φορά. Το ότι είχε μαζέψει τα μαλλιά της δεν μου δίνει κανένα άλλοθι, αφού, ακόμα και όταν τα άφησε, πάλι δεν τη θυμόμουν. Παρότι απάντησα "α, ναι βρε, σόρυ" μετά πήγα παραπέρα και ρώτησα. Ευτυχώς μου είπαν, οπότε έφυγα με όλο μου το κρέας στη θέση του. Έτσι, και με βάση πάντα την επανάληψη, ακολούθησε άλλος ένας ευτράπελος διάλογος:

"Εσύ ποια είσαι;"
"Η γκαρσόνα ηλίθιε, δεν βλέπεις που κουβαλάω ποτήρια;"

Ας κάνω μία παράκαμψη εδώ, ασχέτως αν είχε δίκιο ή όχι. Γενικώς το σέρβις ήταν απαράδεκτο. Είχα πολλά χρόνια να τσακωθώ για να πάρω τα ρέστα μου. Είχα πολλά χρόνια να ρωτήσω γιατί τη μια φορά το ποτό κάνει 8€ και την άλλη 10€. Είχα πολλά χρόνια να περιμένω τόση ώρα και για τα δύο (ποτό και ρέστα). Αλλά είχα και πολλά χρόνια να πάω σε μαγαζί τύπου MERCEDES. Μάλλον καλά έκανα. Άκου μόνο MILLER. Μπλιαχ!

Ήξερα ότι το μαγαζί είχε δύο χώρους με τον ένα πιο χαλαρό από τον άλλο, αλλά μπαίνοντας δεν είδα κάτι. Κάποια στιγμή, ψάχνοντας για τουαλέτα, τον βρήκα οπότε γυρνώντας λέω στο sofi-kουλίνι μου περιχαρής και κλείνω με τους διαλόγους:

"Βρήκα το chill out room!"
"Για μια στιγμή σκέφτηκα, ωχ αυτόν τον ξέρω, μετά κατάλαβα τι είπες!"

Και όντως, θα ήταν ένα πολύ καλό nick για blogger!

Because the night belongs to bloggers!