Που είναι ο θυμός;

Κάτι έχω πάθει και δεν μπορώ να θυμώσω. Δεν μου βγαίνει, κάτι με κόβει. Και όχι μόνο αυτό. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μου φαίνονται όλα βουνό.

Ξεκίνησα να το παρατηρώ με τη φωτιά στην Πάρνηθα. Σαν να είχα μπλοκάρει και δεν ήξερα τι να κάνω. Βέβαια δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα, αλλά εδώ μιλάω για εκείνη την αίσθηση της παράλυσης. Δεν μπορούσα ούτε καν να στεναχωρηθώ. Μου πήρε μερικές μέρες να καταλάβω πλήρως τι είχε γίνει.

Μετά ήρθε η Πελοπόννησος. Κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση και όμως να μην μπορώ να θυμώσω. Τι να θυμώσω, ούτε που επικοινωνούσα με ότι έβλεπα. Πήγα και στο Σύνταγμα. Νωθρός και εκεί.

Ακούω για αδικημένους και κακομεταχείριση, βλέπω πολλά στραβά, μου συμβαίνουν άλλα τόσα, αλλά ο θυμός με έχει εγκαταλείψει εντελώς. Δεν μπορώ ούτε να γράψω. Διαβάζω παλιά μου κείμενα και λέω τι ωραία που έγραφα τότε. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου και κάθε μέρα μοιάζω όλο και περισσότερο με το φοβισμένο Μήτσο του Λαζόπουλου -άει χάσου μυρμηγκάκι.

Και το χειρότερο: Δεν νομίζω ότι συμβαίνει μόνο σε μένα. Δεν βλέπω κανέναν θυμωμένο γύρω μου. Βλέπω μόνο εκείνους που είναι μόνιμα θυμωμένοι χωρίς λόγο, αλλά αυτούς δεν τους μετράω· ούτε καν για ανθρώπους. Α, και εκείνους που εμπορεύονται το θυμό τους -έχουμε και εκλογές. Αλλά ο πραγματικός, ο αληθινός, ο αυθεντικός θυμός δεν υπάρχει.

Που είναι ο θυμός μας; Γιατί μας εγκατέλειψε; Γιατί κάναμε σιωπηρή διαμαρτυρία για μια τόσο μεγάλη καταστροφή και δεν τα σπάσαμε όλα; Γιατί πάμε να διώξουμε τα σκατά του δικομματισμού με τα απόσκατα των ακροδεξιών; Γιατί ανεχόμαστε τα πάντα χωρίς να απαιτούμε τίποτα;

Ίσως γιατί δεν αντέχουμε να θυμώσουμε με τον πραγματικό φταίχτη, τον εαυτό μας. Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος κάποια στιγμή ωριμάζει. Ίσως να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι την Πάρνηθα και την Πελοπόννησο την κάψαμε μόνοι μας. Ότι τις κυβερνήσεις τις εκλέγουμε εμείς. Ότι αν γυρνάγαμε πίσω το χρόνο γνωρίζοντας τι θα γίνει, κανείς δεν θα άλλαζε την ψήφο του αν του έλεγες ότι δεν θα διοριστεί το παιδί του στο δημόσιο, αλλά δεν θα καιγόταν τίποτα. Και το πιστεύω, κανείς.

Μακάρι να είναι αυτό και να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε που φταίμε. Θα περάσουμε δύσκολα, αλλά μπορεί να μας βγει και σε καλό. Ωριμάζουμε. Αχ καημένε άνθρωπε, ούτε στην εφηβεία δεν έχεις μπει ακόμα, παρ' όλες σου τις κατακτήσεις. Ή μάλλον όχι καημένε άνθρωπε, καημένε Έλληνα είναι το σωστό. Μακάρι αυτή η αδράνεια να είναι σύμπτωμα αυτού που μόλις συνειδητοποιήσαμε. Μακάρι να το αφήσουμε να βγει σε όλο του το μεγαλείο. Να μας κάνει να σερνόμαστε και να βουλιάξουμε κλαίγοντας στις πολυθρόνες μας, σαν έφηβη μετά από ερωτική απογοήτευση. Δεν είναι τίποτα. Πονάει λίγο αλλά θα μας περάσει. Αρκεί μόνο να το ζήσουμε και να μην το θάψουμε.

Γιατί ή έφηβη του παραδείγματος, μέσα από το κλάμα της θα γίνει γυναίκα.

Ενώ η Ελλάδα, αν δεν κλάψει, θα παραμείνει τσούλα.

Κι όμως ήρθε

Τοκ, τοκ.

Σηκώθηκα και πήγα ως την πόρτα. Δεν περίμενα κανέναν, αλλά είχα μία περίεργη αίσθηση ότι κάτι θα συνέβαινε.

-Ποιος είναι;
-Εγώ. Άνοιξε.

Ρίγος. Ήρθε; Μας θυμήθηκε επιτέλους; Και στην ώρα του; Σάστισα. Έμεινα για λίγο να κοιτάω την πόρτα και να μην ξέρω τι να κάνω. Μου φαινόταν σαν ψέματα.

-Θα ανοίξεις ή να φύγω; είπε κάπως περιπαιχτικά.

Ξύπνησα απότομα, σαν να έπεσα από το κρεβάτι και άνοιξα κατευθείαν την πόρτα. Και όντως, ήταν εκεί μπροστά μου και με κοιτούσε. Τι χαρά! Ήρθε. Του είπα να περάσει και προσπάθησα να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου.

-Πως και από τα μέρη μας;
-Είπα να έρθω.
-Έλειψες πολύ. Πόσα χρόνια έχεις να έρθεις;
-Ε πως, ερχόμουν αλλά πιο αργά.
-Ναι σιγά. Και έτσι όπως ερχόσουν δεν καταλαβαίναμε τίποτα.
-...
-Δε μιλάς;
-Μωρέ, δεν ξέρω τι να πω... Απλά ήρθα τώρα.
-Ακούγεται ότι φταίμε και εμείς που μας εγκατέλειψες και εσύ και η άλλη, η απέναντί σου
-Πολλά ακούγονται. Ποιος ξέρει;
-Πάντως έκανες πολύ καλά που ήρθες φέτος. Ξέρεις περάσαμε δύσκολο καλοκαίρι· σε χρειαζόμασταν όσο ποτέ ίσως. Δεν ξέρω αν έμαθες για τις φωτιές;
-Τα είδα. Δεν χρειάζεται να μάθω άλλα. Ήρθα από δυτικά και την είδα τη μαυρίλα.
-Θύμωσες;
-Να θυμώσω; Γιατί; Στεναχωρήθηκα.
-Και να υποθέσω ότι δεν θα ξαναέρθεις σύντομα, ε;
-Μανούρα είσαι, το ξέρεις; Είπαμε κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτά τα πράγματα. Ελπίζω να μπορέσω. Άλλωστε, εγώ θέλω να έρχομαι.
-Και εμείς θέλουμε να έρχεσαι. Σε αγαπάμε και σένα και μας λείπεις. Θα μείνεις ελπίζω αρκετά, έτσι;
-Γιατί ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι θα γίνει; Τώρα είμαι εδώ. Ας περάσουμε καλά και βλέπουμε. Αν μπορέσω να μείνω, θα μείνω.

Είχε δίκιο. Αναλώθηκα πολύ σε ανάλυση και έχανα από την ώρα που είχα να περάσω μαζί του. Το υπόλοιπο απόγευμα δεν μιλήσαμε άλλο. Έκατσα και απόλαυσα την παρουσία του, που μου είχε λείψει τόσο πολύ. Δεν είχε σημασία πότε θα έφευγε ή αν θα ξαναρχόταν -τουλάχιστον δεν είχε σημασία εκείνη τη στιγμή.

Έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας να δούμε τι θα κάνουμε. Αν θέλουμε να ξανάρθει. Πάντως φέτος το φθινόπωρο ήρθε και ήρθε στην ώρα του, και μας χάρισε ένα υπέροχο κυριακάτικο απόγευμα, αλλά και ένα υπέροχο πρωινό Δευτέρας.

Για το γνωστό e-mail

Πήρα και εγώ ένα e-mail (γράφω και εγώ διότι από μία γρήγορη αναζήτηση που έκανα στο internet είδα ότι το έχουν πάρει πολλοί και το έχουν ανεβάσει στα blog τους) και θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα. Κατ' αρχάς, διαβάστε το όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη.

"Πολλοί αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, αποφασίζουν να ψηφίσουν άκυρο ή λευκό ή ακόμα και να μην πάνε στις κάλπες, με σκοπό να τιμωρήσουν έτσι, τα μεγάλα κυρίως κόμματα, ως υπεύθυνα για την κατάντια της χώρας. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγαλύτερο ΔΩΡΟ που μπορούν να κάνουν στα δύο μεγάλα κόμματα. Στις παρακάτω γραμμές θα εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται, ώστε να μην έχει κανείς αμφιβολία, γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΡΑΚΑΛΑΝΕ να υπάρχει μεγάλο ποσοστό Λευκών / Άκυρων / Αποχής, ώστε να αυξήσουν τα δικά τους ποσοστά.

Αν υποθέσουμε ότι το σύνολο των ψηφοφόρων είναι 100 (ποσοστό 100%), τότε με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, για να σχηματίσει ένα κόμμα αυτοδύναμη κυβέρνηση, χρειάζεται να συγκεντρώσει ποσοστό μεγαλύτερο του 42% από τα ΕΓΚΥΡΑ ψηφοδέλτια. Να το ψηφίσουν δηλαδή στο παράδειγμά μας 43 άτομα. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν μια σταθερή βάση ψηφοφόρων (ψηφοφόρους που θα τα ψήφιζαν ακόμα και αν γύριζε η γη ανάποδα, «βαμμένους» με άλλα λόγια), της τάξης του20% περίπου το κάθε ένα. Με αυτά τα δεδομένα, όποιο κόμμα κατορθώσει να πείσει άλλους 23 ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, συγκεντρώνει το ποσοστό που απαιτείται και σχηματίζει κυβέρνηση. Αν υποθέσουμε τώρα ότι από τους 100ψηφοφόρους του συνόλου, οι 25 δεν πάνε να ψηφίσουν, έχουμε δηλαδή αποχή25%.Από τους 75 που πάνε στις κάλπες, οι 8 ψηφίζουν λευκό και οι 7 ζωγραφίζουν μία μούντζα στο ψηφοδέλτιο πριν το ρίξουν (άκυρο). Έχουμε λοιπόν ποσοστό 15% λευκά / άκυρα. Αυτό σημαίνει ότι τα έγκυρα ψηφοδέλτια είναι 60 από τα 100 άτομα του συνόλου. Το 42% του 60 είναι 26. Οι 20 «βαμμένοι» οπαδοί του κάθε κόμματος θα τα ψηφίσουν ότι και αν γίνει. Επομένως, όποιο κόμμα μαζέψει άλλες 6 (ολογράφως ΕΞΙ) ΜΟΝΟ ψήφους σχηματίζει κυβέρνηση! Στην περίπτωση δηλαδή, που δεν έχουμε αποχή / λευκά / άκυρα, το πρώτο κόμμα χρειάζεται να πείσει 23 ακόμα ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, με ποσοστό 25% αποχή και 15% λευκά / άκυρα, χρειάζεται μόνο 6.Με απλά λόγια:ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΠΟΧΗΣ / ΛΕΥΚΩΝ / ΑΚΥΡΩΝ, ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΨΗΦΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Πόσο λιγότερες; Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι για το 2007 είναι 9.824.223 (πηγή http://www.ypes.gr/ekloges/content/gr/ekl_kat_fr.htm). Το 42% αυτών είναι 4.126.174. Με τα ποσοστά του προηγούμενου παραδείγματος (25% αποχήκαι15% λευκά / άκυρα) το 42% γίνεται 2.475.705. Δηλαδή το πρώτο κόμμα χρειάζεται να μαζέψει 1.650.469 λιγότερες ψήφους. (Στην πράξη λόγω του εκλογικού συστήματος - κατανομή εδρών, εκλογικές περιφέρειες κλπ.- είναι ακόμα λιγότερες).

Σκεφτείτε το λοιπόν ξανά όσοι σκέφτεστε να ρίξετε λευκό, άκυρο ή να μην ψηφίσετε καθόλου. Εκτός αν δεν σας πειράζει να αποφασίσουν 2εκατομμύρια «βαμμένοι» οπαδοί του ενός ή του άλλου κόμματος, ΠΟΙΟΣ και κυρίως ΠΩΣ, θα κυβερνήσει τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων. Δεν πιστεύω όμως πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλιώς δεν θα διαβάζατε αυτό το blog.Πώς να εκφράσετε τη διαμαρτυρία σας; Ψηφίστε οποιοδήποτε μικρό κόμμα νομίζετε πως σας εκφράζει καλύτερα. Δώστε τη δυνατότητα σε πολλές διαφορετικές φωνές αντιπολίτευσης, να ελέγχουν και να υποχρεώνουν την κυβέρνηση που θα προκύψει, να ακούσει τη θέληση του λαού. Μη δώσετε κι άλλη ευκαιρία στους ανεπάγγελτους, με μόνο προσόν το όνομα του πατέρα ή του θείου τους, να σας εκμεταλλευτούν για άλλη μια φορά, για να ικανοποιήσουν τους χρηματοδότες και τους φίλους τους. Δώστε στη βουλή τη δύναμη που πρέπει να έχει. Τη δύναμη να εκπροσωπεί όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα συμφέροντά τους. (Εκτός αν είσαστε πολυεκατομμυριούχος εργολάβος δημοσίων έργων, οπότε ψηφίστε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει σημασία ποιο, το ίδιο είναι)."

Όταν έγραψα το Γιατί δεν θα ψηφίσω, κάπου στα σχόλια και τη συζήτηση που ακολούθησε εκεί, έγινε κάποια αναφορά και στα μικρά κόμματα, αλλά δεν νομίζω ότι ήμουν ξεκάθαρος, ότι αυτούς τους εμπιστεύομαι ακόμα λιγότερο. Με αφορμή το παραπάνω mail θα ήθελα να το αναπτύξω περισσότερο.

Τα μικρά κόμματα, ακριβώς επειδή είναι μικρά, δεν έχουν στο μυαλό τους να κυβερνήσουν ποτέ. Ξέρουν ότι θα είναι αντιπολίτευση και ως τέτοια φτιάχνουν το συντονισμό τους. Αυτό νομίζω ότι δεν είναι κάτι νέο. Οπότε, αν λέμε ότι μαυρίζουμε τον δικομματισμό, δεν νομίζω κανείς να εννοεί ότι περιμένει να δει αύριο τον Αλέκο ή την Αλέκα στο Μαξίμου. Αν κατά λάθος κάποτε συμβεί αυτό, νομίζω ότι θα είναι καταστροφικό.

Όταν όμως είσαι αντιπολίτευση ξέρεις ότι με το να διαφωνείς κερδίζεις ψήφους. Και εδικά αν δεν σκέφτεσαι να γίνεις ποτέ κυβέρνηση, αναγκαστικά σκέφτεσαι μόνο το συμφέρον σου. Και για να μην μακρηγορώ, δεν είδα ποτέ μια διαφωνία ουσιαστική από μικρό κόμμα. Διαφωνούν επαγγελματικά, γιατί μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν. Δεν έτυχε ποτέ, καμία κυβέρνηση, να μην φέρει στη βουλή ένα νόμο ο οποίος θα ήταν καλός;

Αυτά είναι γενικά. Σε αυτές τις εκλογές όμως, το σκηνικό που είναι το πιθανότερο μέχρι στιγμής είναι το εξής: Η Ν.Δ. κερδίζει με μικρή διαφορά (και όμως, είναι ακόμα μπροστά στις δημοσκοπήσεις) και μπαίνουν πέντε κόμματα στη βουλή, με πέμπτο κόμμα το ΛΑ.Ο.Σ. Άρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γίνει συνεργασία μεταξύ πρώτης και τελευταίου, εφόσον δεν υπάρχει αυτοδυναμία.

Και για να το πω απλά. Ψηφίζοντας μικρά κόμματα, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δούμε συν-πρωθυπουργό τον Καρατζαφέρη! Εγώ αυτό το πράγμα δεν θα το έχω ψηφίσει.