Το sofi-kουλίνι μου και "ΤΑ ΝΕΑ"

Πάνω που το μωρό μου έμεινε χωρίς υπολογιστή (και αύριο θα ξέρουμε τελικά αν φτιάχνεται και με πόσα) ήρθε ο ημερήσιος τύπος να της ανεβάσει το ηθικό. Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ αποφάσισε να αναφερθεί σε τρεις γυναίκες blogger και η μία από τις τρεις ήταν ...

...η s o f i - k !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Συγχαρητήρια sofi-kουλίνι μου που έχεις καταφέρει να γράφεις τόσο καλά, που να σε προσέξουν και άτομα έξω από τη blogόσφαιρα! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα! Σου εύχομαι και εις ανώτερα!

Σας δίνω τρία links για του λόγου το αληθές:

Ένα
Δύο
Τρία

Και βέβαια να μην ξεχάσω ότι οι άλλες δύο ήταν η Ψιλικατζού και η Βασιλική. Συγχαρητήρια και σε αυτές.

Και για τα συγχαρητήρια στο blog της τιμώμενης!

Και στα δικά σας οι ανεφημερίδωτοι!!!

Κατάθλιψη

Κλείστηκα μες το σπίτι μου
δεν βγαίνω ούτε με σφαίρες
φοράω το ίδιο σώβρακο
εδώ και πόσες μέρες

Έκλεισα τα παντζούρια μου
δεν ξέρω, νύχτα μέρα;
δεν πάει από τη μύτη μου
το βλέμμα μου πιο πέρα

Τα φώτα όλα έσβησα
ίχνος ζωής κανένα
και στο μπαλκόνι τα φυτά
πεθαίνουν μαραμένα

Δεν πλένω ούτε τα δόντια μου
δεν πάω να κάνω μπάνιο
μόνο στο κρεβατάκι μου
να κάθομαι επάνω

Δεν με ενοχλεί το σπίτι μου
που είναι μες τη σκόνη
Δε νοιάζομαι που αν πέθανα
αγχώνονται οι γείτονοι

Το κινητό μου το 'κλεισα
κανείς μη με 'νοχλήσει
το σταθερό το χάλασα
το έπλυνα στη βρύση

Τα mails μου δεν τα κοιτώ
στο inbox περιμένουν
στο γραμματοκιβώτιο
λογαριασμοί πληθαίνουν

Παράτησα και τη δουλειά
πούλησα και τ' αμάξι
κι όσους ανθρώπους ήξερα
κανείς τους δεν θα κλάψει

Οι φίλοι μου με ψάχνουνε
την πόρτα μου χτυπάνε
αλλά θα με ξεχάσουμε
και κείνοι, που θα πάνε

Η τηλεόραση κλειστή
το ράδιο σφραγισμένο
και ώσπου να αλλάξει κάτι
έτσι θα παραμένω

Ένα κείμενο που αυτομόλησε

Γεια σας! Είμαι ένα κείμενο. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Το βλέπουμε αυτό. Ναι αλλά εγώ δεν είμαι ένα συνηθισμένο κείμενο. Είμαι ένα κείμενο προδότης. Αυτομόλησα από την μεριά του συγγραφέα και πέρασα στη μεριά του αναγνώστη. Θα σκέφτεστε, και τι λόγο έχεις να αυτομολήσεις, πόλεμο έχουμε συγγραφείς και αναγνώστες; Αυτό θα μου το πείτε εσείς αφού με διαβάσετε ολόκληρο.

Προσέξτε: Με διαβάσετε. Θα ακούσετε αυτά που έχω να σας πω. Δεν θα κάνουμε διάλογο. Εμείς τα κείμενα είμαστε φασιστικά· δεν κάνουμε διάλογο. Δεν είμαστε φτιαγμένα να κάνουμε διάλογο. Και δεν μπορείς να μας κατηγορήσεις για αυτό γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένα, όπως ακριβώς δεν μπορείς να κατηγορήσεις το λιοντάρι επειδή είναι επιθετικό και τις ντομάτες επειδή είναι κόκκινες. Οι ντομάτες φτιάχτηκαν κόκκινες και τα κείμενα φασιστικά.

Άρα ο συγγραφέας, ο ευαίσθητος αυτός άνθρωπος που κάνει κατάθεση ψυχής, ουσιαστικά περνάει θέσεις, με τον μοναδικό τρόπο που δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Με τα κείμενά του. Δεν πα να του στείλεις όσες επιστολές θέλεις, να κάνεις μαζί του διάλογο ο οποίος, με επιχειρήματα θα ανατρέψει τις θέσεις του αρχικού κειμένου· το κείμενο θα μένει πάντα εκεί να το διαβάσει ο επόμενος. Και να υποκύψει στο μεγαλείο του.

Ναι, τα γραπτά κείμενα έχουν μεγαλείο. Θα έλεγα πιο μεγάλο και από του πιο τρανού βασιλέα, και από του πιο σκληρού δικτάτορα. Χιλιάδες εξουσιαστές ανατράπηκαν ανά την ιστορία· κείμενα ποτέ. Τα κείμενα μένουν στον αιώνα τον άπαντα -πάντα κάποιος βρίσκεται να σώσει ένα αντίγραφο- και ξεπηδούν εκεί που δεν τα περιμένεις να ξαναφέρουν στο προσκήνιο τις πιο απίθανες φαντασιοπληξίες, του πιο απίθανου συγγραφέα. Με λίγη τέχνη ο καθένας μπορεί να κάνει τον κόσμο να ασχολείται μαζί του και να τον στηρίζει.

Αναγνώστες καταλάβετέ το. Είσαστε θύματα. Είστε βορρά στις ορέξεις συγγραφέων. Είστε αναγκασμένοι να διαβάζετε κάτι. Ποια ευαισθησία και ποιος ρομαντισμός; Έχετε δει ποτέ συγγραφέα την ώρα που γράφει, την ώρα που, υποτίθεται πως κάνει κατάθεση ψυχής και σας δίνει ένα κείμενο μέσα από την καρδιά του; Θα είχε πολύ πλάκα να τον δείτε να διορθώνει συνεχώς λαθάκια, να βάζει τόνους που ξέχασε και να κολλάει μία ώρα για να βρει την κατάλληλη λέξη. Αυτό που, υποτίθεται πως του βγήκε αυτόματα, χωρίς καν να το σκεφτεί. Και μετά να το ξαναδιαβάζει πόσες φορές, αλλάζοντάς το συνεχώς, για να πετύχει τον καταχθόνιο σκοπό του. Να πείσει. Να γίνει αρεστός και ας έχει άδικο. Δεν τον νοιάζει αν έχει δίκιο ή άδικο, τον νοιάζει μόνο να τον πιστέψουν κάποιοι. Γιατί για αυτούς το κείμενό του θα είναι για πάντα εκεί, σημαία της όποιας αρρώστιας κατέβασε το κεφάλι του, και οι υπόλοιποι θα μπορούν μόνο να το κρίνουν, αλλά όχι να το εξαφανίσουν. Εμείς τα κείμενα δεν είμαστε μόνο φασιστικά, είμαστε και αιώνια.

Ξέρω τι σκέφτεσαι εδώ και αρκετή ώρα. Ότι αυτό άλλαξε με τα blogs. Ότι τώρα ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει, με τα σχόλιά του. Ε και; Τα σχόλια αλλάζουν ένα κείμενο; Ό,τι σχόλιο και να γραφτεί το κείμενο δεν θα μένει εκεί, αγέρωχο και παντοτινό; Παρ' το χαμπάρι αναγνώστη, είσαι θύμα. Όταν σε προσβάλει κάποιος θα τον βρίσεις και εσύ ή θα τον δείρεις και η προσβολή τελείωσε. Όταν όμως σε προσβάλει ένα κείμενο δεν έχεις περιθώρια να κάνεις τίποτα. Γιατί ότι και αν κάνεις στο συγγραφέα, ακόμα και αν τον βάλεις φυλακή ή τον σκοτώσεις, το κείμενό του θα είναι για πάντα εκεί, να σε προσβάλει στα μούτρα και στα μάτια όποιου τύχει να το διαβάσει. Και μη σου περάσει καν από το μυαλό η γραπτή επανόρθωση γιατί εκεί έχεις χάσει οριστικά το παιχνίδι. Θα γράψει ένα άλλο κείμενο που θα αναιρεί το προηγούμενο κείμενο. Άτοπο, σκέτη κοροϊδία. Γιατί τα κείμενα δεν αναιρούνται. Και ιδιαίτερα με άλλα κείμενα.

Είναι όμως αστείο. Σε καιρούς ολοκληρωτικών καθεστώτων, αυτών που οι συγγραφείς ονομάζουν φασιστικά -και, με τα κείμενά τους, έχουν βάλει και σένα να τα λες έτσι- είναι εκείνοι που αντιδρούν περισσότερο -και, με τα κείμενά τους επίσης, βάζουν και εσένα να αντιδράς- και εκείνοι που διώκονται περισσότερο -και, πάντα με τα κείμενά τους, κερδίζουν τη συμπάθειά σου. Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί αντιδρούν; Επειδή έχασαν τα προνόμια της δικιάς τους, της κοινώς αποδεκτής χούντας. Δεν είναι η ελευθερία λόγου που αποζητούν, είναι η ελευθερία του δικού τους λόγου, της δικιά τους χούντας. Απλώς δεν θέλουν να μην κάνουν διάλογο οι άλλοι και προσπαθούν να μην κάνουν διάλογο μόνο αυτοί. Γι αυτό άλλωστε και διώκονται. Οι φασίστες αναγνωρίζονται μεταξύ τους.

Τώρα λοιπόν τι λες; Υπάρχει πόλεμος μεταξύ αναγνωστών και συγγραφέων ή όχι; Υπάρχει, απλά δεν το έχεις καταλάβει. Λες είμαι ελεύθερος να διαβάσω αυτόν ή τον άλλο και νομίζεις ότι αυτή η πρόταση βγάζει νόημα. Αλλά δεν βγάζει. Γιατί ακόμα και να επιλέξεις τον δικτάτορά σου πάλι χούντα έχεις, δεν είσαι ελεύθερος όπως νομίζεις. Και αν δεν είσαι σε πόλεμο με αυτή τη χούντα, τόσο το χειρότερο για σένα.

Αν τώρα ύστερα από όλα αυτά αισθάνεσαι θυμωμένος, επειδή θεωρείς ότι υποτιμώ τη νοημοσύνη σου και σε προσβάλω, και θα προτιμούσες να μην υπάρχω, εγώ είμαι χαρούμενο. Γιατί είμαι κείμενο και δεν μπορώ να αποβάλω το φασισμό από πάνω μου. Και το ότι σου επιβάλω την ύπαρξή μου παρά τη θέληση σου, είναι μια μεγάλη ικανοποίηση. Μη με παρεξηγείς, έτσι είμαστε εμείς τα κείμενα. Αν ήμουν ντομάτα θα χαιρόσουν που είμαι τόσο κόκκινη.

Από την άλλη, αν κατάλαβες κάτι που δεν είχες καταλάβει πιο πριν, αν άλλαξες έστω και λίγο την εικόνα που είχες ακόμα και για τα αγαπημένα σου κείμενα, και πάλι είμαι χαρούμενο.

Γιατί είμαι ένα κείμενο που αυτομόλησε.

1να, 2ύο, 3ρία

Update 15/10/2007 for Angel: Go to the end of the text.

Ώρες ώρες, πολύ απολαμβάνω το να είμαι μπερδεμένος. Κάποτε λοιπόν, και ενώ έγραφα ασυναρτησίες σε ένα κομματάκι χαρτί, μου ήρθε αυτό που βλέπεις για τίτλο. Δεν ήξερα τι να το κάνω, αλλά μου άρεσε και ήθελα να το κρατήσω. Και το κράτησα σε μία άκρη του μυαλού μου.

Κάποια στιγμή το πρότεινα για όνομα της θεατρικής ομάδας που συμμετέχω, αλλά δεν άρεσε σε κανέναν. Σκέφτηκα ότι αυτοί χάνουν και το ξανααποθήκευσα στα τρίσβαθα της διανοίας μου. Μετά από λίγο καιρό, από ένα μέλος της ομάδας, προέκυψε μια πρόταση για συμμετοχή σε ένα θεατρικό κομμάτι το οποίο θα γινόταν λέει, για τα εγκαίνια μιας έκθεσης στο νέο μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς.

Τώρα δεν ξέρω πως σου ακούγονται τα μέχρι εδώ και πόσο ψωνάρα με έχεις ήδη θεωρήσει, αλλά για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους -αυτά κάνω συνέχεια, γι αυτό δεν θα γίνω ποτέ διάσημος- με την, εντελώς ερασιτεχνική, ομάδα που συμμετέχω δεν έχουμε ανεβάσει ακόμα τίποτα και ήταν ένα σοκ για μένα να παίξω πρώτη φορά με επαγγελματίες, και μάλιστα στο Μπενάκη. Παρόλα αυτά μας έτρωγε ο απαυτός μας εμένα και το sofi-kουλίνι μου και είπαμε ναι.

Το έργο ήταν του Γιάννη Χρήστου (και εδώ από τη ΒΙΚΙΠΑίΔΕΙΑ) και λεγόταν "Επίκυκλος". Είναι ένα μουσικό όργιο εννιάμισι περίπου λεπτών, το οποίο συνοδεύεται από κίνηση, με σχετικό σενάριο, αλλά με βάση τον αυτοσχεδιασμό και το απρόοπτο, οπότε δεν ήταν απαραίτητο να είναι κανείς ηθοποιός για παίξει. Με τα παραπάνω προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι θα γίνονταν μόνο 2 πρόβες και θα ήταν αρκετές. Μέχρι τη στιγμή που το παίξαμε ξέραμε μόνο ότι ήταν πολύ διασκεδαστικές.

Το κάναμε λοιπόν και αυτό στη ζωή μας και ήταν απίστευτο συναίσθημα! Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και βγήκε -από ότι μας είπαν- πολύ καλό, και τελικά οι 2 πρόβες ήταν όντως αρκετές. Αλλά εκείνη η ημέρα... Η όλη προετοιμασία για να φύγω για την παράσταση μου θύμισε τη μέρα που θα έκανα για πρώτη φορά sex. Την ώρα της παράστασης σχεδόν δεν ήμουν εκεί, πέταγα. Και μετά είχα ένα απίστευτο συναίσθημα ευφορίας, το οποίο κρατάει μέχρι και τώρα που γράφω.

Ακόμα πιο ωραία ήταν όλα τα παιδιά που γνώρισα. Ήμασταν πάνω από δέκα άτομα και με τους περισσότερους κάναμε πολύ καλή παρέα. Γνώρισα και έναν υπέροχο άνθρωπο, τον μουσουργό Ιάκωβο Κονιτόπουλο, ο οποίος μας έκανε όλη τη διδασκαλία και τη σκηνοθεσία. Στην ομάδα ήταν και η ηθοποιός Θάλεια Αργυρίου -η οποία ή δεν έχει site για να βάλω link, ή το έχει πολύ καλά κρυμμένο. Μαζί της ήταν και η κόρη της και η ανιψιά της. Τις τρεις τελευταίες δεν τις γνώρισα εκεί, τις γνώριζα από μία άλλη δραστηριότητα, για την οποία όμως θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Πάμε τώρα στην έκθεση. Διότι είπα μεν ότι η παράσταση θα γινόταν για τα εγκαίνια μιας έκθεσης, αλλά δεν είπα τίποτα για αυτήν. Την έκθεση λοιπόν διοργάνωσε το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυσή του και έχει σαν θέμα το καλλιτεχνικό ρεύμα Fluxus, και τίτλο "Fluxus: Δεν πουλιέται". Δεν βαζω links για το Fluxus παρά μόνο της αναζήτησης στο Google με θέμα Fluxus, μιας και εκεί θα βρείτε πολλά και ενδιαφέροντα. Αλλά τι είναι Fluxus;

Το Fluxus σίγουρα δεν το λες απλή υπόθεση. Και ο αμύητος με την τέχνη μπορεί και να εκνευριστεί απίστευτα (ακολουθεί προσωπικό μήνυμα: sorry Angel...). Μπορείς να το πεις μέχρι και αντιτέχνη. Η φιλοσοφία του είναι ότι η τέχνη βρίσκεται στα απλά και καθημερινά πράγματα και δεν χρειάζονται ώρες μελέτης και εξάσκησης για να κάνεις τέχνη. Το ίδιο αυτοπαρουσιάζεται ως -αντιγράφω από το πρόγραμμα της έκθεσης- "ένα τσούρμο κακομαθημένων παιδιών" ενώ αν ήταν φυτό θα ήταν "αγκάθι στο κατεστημένο της τέχνης". "Το Fluxus δεν χρειάζεται τίποτα" και "μπορεί να είναι τα πάντα", ενώ προασπίζει την "καταστροφή στη σοβαρή κουλτούρα" και δηλώνει ότι "η τέχνη είναι εύκολη".

Σαν αποτέλεσμα έχουμε από έργα απίστευτης απλότητας και εξυπνάδας, μέχρι και απολύτως εκνευριστικά. Το να βλέπεις μια επιγραφή που λέει "Αφού τα πάντα είναι τέχνη, τότε γιατί δεν κοιμάσαι μαζί μου απόψε;" όπως να το κάνεις έχει την εξυπνάδα του. Το να βλέπεις όμως έναν τύπο ο οποίος ανεβαίνει σε μία σκάλα και ρίχνει νερό από ένα ποτιστήρι, σε ένα μεταλλικό κουβά, με μόνο στόχο να ακουστεί ο ήχος, μαζί με άλλα πέντε δέκα παρόμοια νούμερα, ε, σου σπάνε τα νεύρα.

Σε κάθε περίπτωση όμως το Fluxus είναι μια μορφή τέχνης και, οφείλω να παραδεχτώ, αρκετά φιλική προς το χρήστη. Σου επιτρέπει να θεωρήσεις τέχνη τα πάντα. Ακόμα και εκείνα τα έργα σου που τα έχουν απορρίψει όλοι, που ακόμα και εσύ τα θεωρείς αταξινόμητα, μπορούν να έχουν ένα νόημα.

Γι αυτό και εγώ, πέρα από τη χαρά της παρθενικής θεατρικής εμφάνισης, χάρηκα γιατί επιτέλους βρήκα ένα σπιτάκι για αυτόν τον τίτλο -θυμάσαι, από εκεί ξεκινήσαμε- που τόσο έχω αγαπήσει: Ε ναι λοιπόν, το 1να 2ύο 3ρία, είναι Fluxus!

Update for Angel:

Επειδή ο φίλος μου ο Άγγελος, στον οποίο αναφέρεται το sorry Angel της ογδόης παραγράφου, παρεξηγήθηκε θεωρώντας ότι τον είπα άσχετο με την τέχνη και εν ολίγοις άξεστο, και κατόπιν αιτήματός του προς επανόρθωση, δηλώνω υπεύθυνα και εν γνώση των συνεπειών του νόμου τα εξής:

Δεν υπονοούσα ότι είναι άσχετος με την τέχνη, παρά μόνο ότι δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τέτοιου είδους τέχνη και δεν ήθελα να τον προσβάλω. Με αυτό που έγραψα ήθελα μόνο να του ζητήσω συγνώμη επειδή τον έβαλα σε μία διαδικασία η οποία του έσπασε τα νεύρα, καθότι το θέαμα που παρακολούθησε δεν ήταν του γούστου του και αν δεν ήμασταν εμείς να παίζουμε δεν υπήρχε περίπτωση να πάει να δει κάτι τέτοιο, όπως ούτε και εγώ άλλωστε.

Θέλω επίσης να σημειώσω την καθοριστική του συμβολή, καθότι βιντεοσκόπησε το κομμάτι μας και να διευκρινίσω ότι το συγκεκριμένο update θα το έγραφα ακόμα και αν δεν με απειλούσε με την λήψη όρχεων αντί του εν λόγω βίντεο σε περίπτωση μη επανόρθωσης. Και μόνο το ότι παρεξηγήθηκε μου ήταν αρκετό για να επανορθώσω.

Αφού του ξαναζητήσω συγνώμη θα ήθελα να θεωρήσει το θέμα ως μη γενόμενο. Και αφού το θεωρήσει ως τέτοιο, να μπει να γράψει ένα γαμοσχόλιο επιτέλους, αφενός για να αποδεχτεί τη συγνώμη μου και αφετέρου επειδή τον παρακαλάω τόσο καιρό.

Μουτς!!!

Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο

Όποτε γίνεται μια εμπορική συμφωνία, από κείνες τις ελληνικές εμπορικές συμφωνίες, συνήθως ακούγεται αυτή η ατάκα. "Έλα μωρέ, μην αγχώνεσαι. Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο". Ε λοιπόν, άμα την ακούσεις ποτέ, κατά τη γνώμη μου τρέχα μακριά.

Καταρχάς να εξηγήσω τι εννοώ Ελληνική Εμπορική Συμφωνία (ΕΕΣ). Εν ολίγοις, η ΕΕΣ, είναι μια συμφωνία που γίνεται πάνω από τους νόμους του αστικού- ενίοτε και του ποινικού- δικαίου, έχει σαν κύριο σκοπό την αποφυγή της γραφειοκρατίας και σίγουρα κλέβει το κράτος ή παραπλανά τις τράπεζες ή -το πιο συνηθισμένο- και τα δύο. "Γράψε αυτό το ακίνητο στο όνομά σου τώρα, σου πληρώνω εγώ το φόρο και μόλις βγει το δάνειο, κρατάς και τρία δίμηνα το δικό μου ΦΠΑ, που ήταν δική σου υποχρέωση από φέτος και τα πατσίζουμε στη διαφορά των προσαυξήσεων", λέει ο ένας και ο άλλος του απαντάει, "Ναι αλλά δεν πρέπει να μείνει για πολύ στο όνομά μου, γιατί εκείνες οι επιταγές διευκόλυνσης που σου είχα δώσει δεν πληρώθηκαν, και όπου να 'ναι θα βγουν οι διαταγές πληρωμής, και έτσι και δεν προλάβουμε να κάνουμε ανακοπή, βλέπω να το χάνουμε".

Οι δύο τύποι παραπάνω, θα μπορούσαν να είναι φίλοι, συνέταιροι, συγγενείς και οτιδήποτε άλλο παραπέμπει αρχικά σε μια καλή μεταξύ τους σχέση, αλλά πάνω από όλα είναι έμποροι. Έχουν τις καλύτερες προθέσεις ο ένας για τον άλλο και σαν μόνο εχθρό βλέπουν τη γραφειοκρατία. Μόνο που ως γραφειοκρατία ορίζουν και την έλλειψη ταμιακής ρευστότητος, την κακή διαχείριση, το ότι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να πάρουν δάνειο, το ότι πρέπει να αποδώσουν το ΦΠΑ και το ΙΚΑ και διάφορα άλλα τέτοια ποταπά. Και πάνω από όλα "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο".

Πράγματα καθημερινά και αυτονόητα είναι για αυτούς απλά απόδειξη της γραφειοκρατίας. Όποτε και αν χρειαστεί ενημερότητα, φταίει πάντα το σύστημα, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι αριστεροί και ποτέ μα ποτέ το ότι δεν πλήρωσαν το ΙΚΑ ή το φόρο. Και αφού φταίνε όλοι αυτοί, το επόμενο βήμα είναι να κάνουν μία ρύθμιση -και αν πέσουν και σε περίοδο ευνοϊκής ακόμα καλύτερα, έχει μικρότερη προκαταβολή- να πάρουν όσες περισσότερες ενημερότητες μπορούν και να αφήσουν τη ρύθμιση να χαθεί για άλλη μια φορά. Μετά θα κάτσουν να υπολογίσουν ξανά ποιος όφειλε να έχει πληρώσει και πόσο από το σύνολο του ΙΚΑ, αφού η πρόσληψη ήταν τυπική στον ένα για λογαριασμό του άλλου επειδή ο άλλος δεν ήθελε να εμφανίσει μεγάλα έξοδα εκείνη την περίοδο. Αλλά ποτέ "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο".

Έτσι πορεύεται η αγία ελληνική μικρομεσαία επιχείρηση, χωρίς κανείς να παραπονιέται, τουλάχιστον για όσο αυτό το πράγμα περπατάει ή έστω κουτσαίνει. Με δανεικές επιταγές, fake υπεργολαβικά, ξεζούμισμα του πλαφόν, όλο και μεγαλύτερη δανειοδότηση, εκκρεμότητες, χρέη και κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά. Μέχρι που κάποια στιγμή κάνει ένα μεγάλο μπαμ και όλοι κοιτάνε να καλύψουν τον κώλο τους. Κερδισμένος είναι ο λιγότερο εκτεθειμένος και αυτός που βρέθηκε εκείνη τη στιγμή με τα -όποια- λεφτά στα χέρια του. Γιατί χαρτιά δεν υπάρχουν για τίποτα. Δεν μπορείς να κάνεις ιδιωτικό συμφωνητικό για πράγματα εκτός νόμου· είναι άκυρο. Ούτε δικηγόρο μπορείς να βάλεις. Όταν το σχεδιάζεις σκέφτεσαι μόνο ότι θα πάει καλά, οπότε ο δικηγόρος είναι τελείως άχρηστος και, στην περίπτωση που μπει, η δουλειά του είναι να δημιουργήσει προβλήματα και μετά να κάτσει να τα λύσει. Χαμένος χρόνος.

Ούτε που θυμούνται πια αυτό το "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο". Και το πιο αστείο είναι ότι όταν το έλεγαν το πίστευαν κιόλας. Ήταν σίγουροι ότι το κοινό συμφέρον ήταν η μόνη τους αξία, αλλά δεν τους πέρασε στιγμή από το μυαλό να καλύψουν την περίπτωση του να στραβώσει κάτι, και τότε ποιος είναι υπεύθυνος για τι, ποιος πληρώνει τι και, κυρίως, πως και από που το πληρώνει. Τώρα το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα βγουν όσο το δυνατόν πιο αλώβητοι. Καυγάδες, φωνές, καμιά φορά και ξύλο είναι ο συνήθης επίλογος τέτοιων ιστοριών. Και στο τέλος, στα δικαστήρια πια, όποιος καταφέρει να αποδείξει τα περισσότερα, είναι και αυτός που θα συνεχίσει με τις λιγότερες πληγές. Ο άλλος, αν τα καταφέρει να συνεχίσει, θα έχει έναν προδότη να βρίζει κάθε πρωί. "Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο"

Όταν κάποιος μπει σε μία τέτοια διαδικασία, όλο αυτό το κάνει με διάφορους ανθρώπους ταυτόχρονα· και αυτό είναι μόνο ένα δείγμα, στην πραγματικότητα έχει απείρως περισσότερες παραμέτρους, που δεν έχει νόημα να αναφερθούν. Οπότε λογικά, κάποιες φορές την πατάει και κάποιες κερδίζει, άρα αποκτά εμπειρία. Τείνω λοιπόν να πιστέψω ότι το ¨κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο" είναι απλώς για διώξει τις τύψεις επειδή μόλις σκέφτηκε έναν τρόπο να τον φάει.

Ξαναλέω λοιπόν, ότι όταν ακούς αυτή την ατάκα καλό είναι να φεύγεις μακριά. Αυτός που σου τη λέει ή δεν φαντάζεται τι μπορεί να πάει στραβά ή σου έχει ράψει ήδη το κουστουμάκι με τις οριζόντιες ρίγες.

Εκτός αν τη λες εσύ. Κάτι καλό θα έχεις σκεφτεί!