Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2006

Για τα κάλαντα!


Κάποτε, σε μια εταιρεία, πήραν τηλέφωνο από μία άλλη εταιρεία που συνεργάζονταν, παραμονή Πρωτοχρονιάς και τους είπαν τα κάλαντα. Τότε η πρώτη εταιρεία, για να τους ευχαριστήσει, τους έστειλε ένα πεντακοσάρικο (δραχμές) με fax.

Σήμερα που διαβάζω κάλαντα σε blogs, σκέφτηκα να κάνω κάτι αντίστοιχο. Η αρχή έγινε με τα κάλαντα του Νίκου Δήμου. Κε Δήμου, δεξί κλικ, Save image as... και σε καλή μεριά! Αλλά και όποιος άλλος έχει γράψει κάλαντα ας περάσει. Έχει για όλους!

Τι; Εγώ τσιφούτης; Ορίστε λοιπόν!


Μήπως προτιμάτε κάτι ποιο παραδοσιακό; Κανένα πρόβλημα!



Καλή όρεξη και καλή χρονιά! Και για το βράδυ εύχομαι σε όλους αυτό...


Τα πρόσωπα της χρονιάς που πέρασε σύμφωνα με το TIME, ήμασταν εμείς. Άρα και το φλουρί θα το βρούμε εμείς!

buzz it!

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2006

Απορίες (από τι;)

Προσοχή:

Ακολουθεί post το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τη λέξη σοβαρότητα. Συνεχίζετε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη.


Απορία Νο 1:

Πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει πάνω από τη γη;

Πολλά χρόνια με βασανίζει αυτό το ερώτημα. Ξέρουμε τον πληθυσμό της γης σήμερα, πριν από 100 χρόνια, τον υπολογίζουμε σε άλλα 100, αλλά υπολογίστηκε ποτέ ο συνολικός αριθμός ανθρώπων που πέρασαν από αυτή τη γη;

Σημ. Το google στη συγκεκριμένη ερώτηση μέσα σε αυτάκια (" ") δεν βγάζει κανένα αποτέλεσμα.

Απορία Νο 2:

Πόσα βιβλία μιλάει ένας άνθρωπος στη ζωή του;

Αυτό το ερώτημα με βασανίζει λιγότερα χρόνια, αλλά όχι λιγότερο οδυνηρά. Αν καταγράψουμε κάθε λέξη που λέει ένας άνθρωπος, απο τη στιγμή που γεννιέται μέχρι να πεθάνει, πόσα βιβλία γεμίζουμε (κατά μέσο όρο βρε αδερφέ);

Σημ. Το google μας προδίδει και εδώ.

Απορία Νο 3:

Ποιος είναι ο κούκος που δεν φέρνει την άνοιξη;

Αυτό, πάλι, μου ήρθε σήμερα! Όλοι συμφωνούν ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, αλλά ποιος είναι, τέλος πάντων, αυτός ο κούκος; Μήπως η έκφραση είναι υποθετική (ένας από όλους δεν θα την φέρνει);

Σημ. Το google γ@&!$#@!, και μας το παίζει και κάπως!

Αγαπητοί και, προπαντός, ατελείωτοι (καιρό είχα να το γράψω αυτό) αναγνώστες μου, επειδή πιστεύω πολύ σε εσάς και στο επίπεδο της μόρφωσής σας, είμαι σίγουρος ότι αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω θα μου έχετε λύσει όλες μου τις απορίες. Σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύω να γίνω μισητός διότι θα σας έχω μεταδώσει αυτές τις απορίες. Και να ξέρετε, άμα σου κολλήσει ένα πράγμα, δύσκολα σου φεύγει...

buzz it!

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2006

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη



Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Κάθε χρόνο, όπως όλα τα παιδάκια, έτσι και εγώ σου γράφω ένα γράμμα με τα δώρα που θέλω για τα Χριστούγεννα (λέμε τώρα, δεν έχω γράψει ποτέ). Και κάθε χρόνο εσύ ανταποκρίνεσαι άμεσα σε ότι σου ζητήσω (πάλι λέμε τώρα).

(Μια μικρή παρένθεση για τα δώρα. Για μένα το πετυχημένο δώρο συνοψίζεται στο εξής: Κάτι που δεν το χρειάζεσαι άμεσα, που δεν θα έδινες ποτέ λεφτά για να το αγοράσεις, αλλά που θα σε έκανε πολύ χαρούμενο αν το είχες. Έτσι και το πετύχεις αυτό, -μου- έχεις κάνει το καλύτερο δώρο.)

Φέτος, όμως, αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, δεν σε χρειάζομαι. Πήγαινε σε κανέναν άλλο που σε χρειάζεται περισσότερο. Γιατί εμένα το δώρο μου για τα Χριστούγεννα μου το έκανες τον Μάρτιο. Ποιο ήταν αυτό; Μα το blog μου, που διαβάζεις αυτή τη στιγμή!

Ποτέ μου δεν είχα καλύτερο παιχνίδι! Ποτέ μου δεν είχα παιχνίδι που να μην το βαριέμαι! Και τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω ένα. Δεν θα ήμουν υπερβολικός αν σου ζητούσα και άλλο δώρο;

Και τι παιχνίδι! Δεν πέφτει. Δεν σπάει. Δεν χαλάει (εκτός αν έχει τις στραβές του ο blogger). Και όχι μόνο. Κάθε μέρα μπορείς να το κάνεις και πιο όμορφο. Άπειρα πράγματα μπορείς να του προσθέτεις συνεχώς, αρκεί να κάνεις βόλτες στο internet. Και το πιο σημαντικό: Όλα τσάμπα! Κάποτε είχαμε παιχνίδια που έπρεπε να δώσεις πολλά λεφτά για να τα αγοράσεις και, αν ήθελες να τα ομορφύνεις, έπρεπε συνέχεια να δίνεις. Αλλά σήμερα είναι η αποθέωση του παιδιού.

Αλλά και στη χρήση του είναι τέλειο αυτό το παιχνίδι. Τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα από το να εκφράζει τη δημιουργικότητά του; Και πόσες φορές δεν έχω ξεσπάσει εδώ μέσα με πράγματα που ήθελα πάντα να πω αλλά δεν έβρισκα που; Με κάνει να αισθάνομαι σαν να έχω μια δικιά μου εφημερίδα, με δικές μου όλες τις στήλες, χωρίς περιορισμό λέξεων. Σαν να έχω ένα δικό μου εκδοτικό οίκο που μπορώ να εκδώσω όσα βιβλία θέλω. Και, επίσης, αυτό το παιχνίδι δεν τελειώνει. Ταβάνι είναι το μυαλό σου.

Και κάτι τελευταίο. Πόσο αξιόλογο κόσμο γνώρισα με αυτό το παιχνίδι. Κάτι σαν τα ποδήλατα στη γειτονιά. Μπορεί να κατέβαινες μόνος σου από το σπίτι αλλά δεν έμενες ποτέ μόνος για πολύ. Έρχονταν και τα άλλα παιδάκια και γινόταν μεγάλη η παρέα. Και άλλος έτρεχε γρήγορα, άλλος πήγαινε αργά, άλλος έκανε ωραία κόλπα. Έτσι είναι και με τα blogs, μόνο που δεν υπάρχει περίπτωση να γρατζουνίσεις τα γόνατά σου και τους αγκώνες σου.

Γιαυτό, αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, το μόνο που θα σου ζητήσω για φέτος είναι υγεία για όλους, και πολλή όρεξη και φρέσκες ιδέες στους bloggers όλου του κόσμου!

Υ.Γ. Αν, τέλος πάντων, επιμένεις πολύ να μου κάνεις κάποιο δώρο, δεν θα έλεγα όχι σε εκείνα τα 10 εκ. ευρώ του τζακ πουτ (μην το κοιτάς περίεργα, είναι γενική, το τζακ ποτ, του τζακ πουτ) του τζόκερ...

Ευχαριστώ!

buzz it!

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2006

Μοντέρνος Dickens

Κατά ένα περίεργο τρόπο, όλοι έχουν από μια θλιμμένη χριστουγεννιάτικη ιστορία. Λες και τα Χριστούγεννα φτιάχτηκαν για να προκαλούν θλίψη. Από τα χρόνια τα παλιά, με τους απανταχού Σκρουτζ, μέχρι τα πρόσφατα, τα περσινά. Ακόμα και για αυτά που θα έρθουν σε λίγες μέρες ακούς ανθρώπους να λένε για μαύρα Χριστούγεννα -το προεξοφλούν.

Προεξοφλούν; Τι λέξη για τη σημερινή εποχή... Ποιος προεξοφλεί τι; Η λέξη ακούγεται τουλάχιστον αστεία με λογαριασμούς από δέκα πιστωτικές και παντός είδους δάνεια. Που, όπως στολίζουμε τα σπίτια μας (ενίοτε και τα blog μας, σας αρέσει όπως το έκανα;) έτσι και αυτοί είναι στολισμένοι με τρία πράγματα: Τις ευχές τους για το νέο έτος (να ζήσεις να μας ξεπληρώσεις), τις προσφορές τους για τις γιορτές (ή τι κερδίζεις χάνοντας), και τις προειδοποιήσεις-απειλές για την παρατεταμένη σου καθυστέρηση της εξόφλησης του προηγούμενου λογαριασμού. Ο μοντέρνος Σκρουτζ. Ο Σκρουτζ που δεν τσιγκουνεύεται ποτέ να σου δώσει τίποτα. Οξύμωρος. Που τον νοιάζει να κάνεις καλές και πλούσιες γιορτές. Που σου προτείνει ιδέες για ρεβεγιόν και δώρα, που σου υπενθυμίζει συγγενείς, φίλους και γνωστούς και το μόνο που θέλει από σένα είναι να του ζητήσεις κι άλλα. Απλόχερα θα ανοίξει το πορτοφόλι του. Αυτός δεν χρειάζεται καμία επίσκεψη από το πνεύμα των Χριστουγέννων, σχεδόν είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων -και αν δεν είναι, είναι σίγουρα χορηγός του.

Και εσύ; Πιο φτωχός και από το λουστράκο των παραμυθιών και το κοριτσάκι με τα σπίρτα, πελαγώνεις με την αριθμητική: "Με τόσο τοις εκατό επιτόκιο μου έρχεται φθηνότερα να πάρω δώρο και στον/στην τάδε παρά να μην πάρω και να έχω δύο μονάδες παραπάνω". "Γιατί πιο φτωχός όμως", διαμαρτύρεσαι; "Εγώ δεν φοράω τρύπιο παντελόνι να με ξυλιάζει το κρύο, ούτε έχω μισά γάντια. Και το παλτό μου είναι μόλις ενός έτους και καλοδιατηρημένο." Ναι φίλε μου, συμφωνώ. Και όχι μόνο. Και καλά θα φας στις γιορτές, και με το αμάξι σου θα πας παντού για να μην κρυώνεις, και δώρα θα κάνεις, και κινητό έχεις -για σταθερό ούτε λόγος- για να στείλεις τα SMS σου για καλή χρονιά, και θέρμανση, και υπολογιστή με σύνδεση στο internet και απ' όλα έχεις. Α, και λεφτά στην τσέπη! Και αν σου τελειώσουν έχεις την πιστωτική για cash advantage. Και αυτό είναι το κακό. Ότι δεν μπορείς να μείνεις άφραγκος. Γιατί μπορείς να χρωστάς. Στον μοντέρνο τοκογλύφο. Ο οποίος για υποθήκη έχει το μέλλον σου.

Ταλαίπωρε απεργέ του 19ου αιώνα. Αν ήξερες που θα πήγαινε το πράγμα με τις -απόλυτα δικαιολογημένες- απεργίες σου, ήθελα να ήξερα, θα τις έκανες; Θα έδιωχνες τον αγέλαστο παλιό Σκρουτζ, τον κακότροπο παλιό τοκογλύφο; Σου αρέσουν οι καινούριοι, οι χαμογελαστοί και μέχρι εμετού ευγενικοί; Όχι; Κακώς, θα έπρεπε!

Αγαπητέ εργάτη, πρώην καταπιεσμένε, πρώην απεργέ, πρώην -ξαναλέω δικαίως- εξεγερθέντα και νυν εργαζόμενε, ξέρεις γιατί εξεγέρθηκες τότε; Μόνο για τις συνθήκες εργασίας και τις απολαβές σου; Όχι. Κυρίως για το δικαίωμα της επιλογής. Και το πέτυχες. Τότε ήσουν προλετάριος, σήμερα είσαι πολίτης. Σήμερα μπορείς να επιλέξεις. Αν θα πάρεις δάνειο ή όχι. Αν το αμάξι σου κάνει 10.000€ ή 60.000€. Αν το κινητό σου θα κάνει 100€ ή 500€. Αν θα ψωνίζεις από το Κολωνάκι ή από τα Zara. Αλλά όσο αμόρφωτος ήσουν τότε και πίστεψες ότι μπορεί να σε σώσει ο κομμουνισμός άλλο τόσο είσαι και σήμερα και πιστεύεις ότι μπορείς να εξοφλήσεις το χρέος σου με την ελάχιστη καταβολή. Ακολούθησες το carpe daneioum και τώρα από τον καναπέ σου βρίζεις τους αλήτες τους τραπεζίτες κάθε φορά που βλέπεις διαφήμιση δανείου. Από τον ίδιο καναπέ που κάποτε, βλέποντας την ίδια διαφήμιση, σχεδίαζες τις γιορτές σου (εορτοδάνειο), τις διακοπές σου (διακοποδάνειο), τα πάντα (ότι-βάζει-ο-νους-σου δάνειο). Λες και σε βάλανε να υπογράψεις με το ζόρι. Λες και δεν ξέρεις γράμματα να διαβάσεις τους όρους. Λες και είσαι άβουλο ον. Hommo daneioliptous!

Ο μοντέρνος Dickens, λοιπόν, δεν θα έγραφε για φτωχούς, πεινασμένους ανθρώπους, που τόσο τους έχει εκμεταλλευτεί το πλούσιο μεν, κακιασμένο δε αφεντικό τους. Δεν θα έγραφε για φτωχά πεινασμένα παιδάκια που φτιάχνουν τα δώρα τους με σκουπίδια και ζητιανεύουν στις γειτονιές για λίγο γάλα. Θα έγραφε για την ιστορία ενός ανθρώπου που την παραμονή των Χριστουγέννων, και εν μέσω μαγαζιών για ψώνια, λιστών με δώρα και SMS για το αν κλείστηκε το τραπέζι για το βράδυ, θα δεχόταν αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα από τράπεζες που δεν έχει τακτοποιήσει και κάθε φορά θα σφίγγεται η καρδιά του για το πως θα τις πληρώσει. Και ή θα ψάχνει μια φτηνή δικαιολογία για μια παράταση ή δεν θα το σηκώνει. Και βέβαια θα προσπαθεί περίτεχνα να κρύψει από την κυρία που συνοδεύει την κατάντια του μασώντας μερικές ακόμα φτηνές δικαιολογίες. Θέλετε happy end; Κερδίζει το πρωτοχρονιάτικο λαχείο και ξεχρεώνει. Λυπημένο; Παθαίνει καρδιακή προσβολή όταν σε ένα τηλεφώνημα του ανακοινώνουν ότι θα του κατασχέσουν το αμάξι.

Πάντως η λέξη κλειδί είναι η λέξη κατάντια.

Που έδωσε τη θέση της στη λέξη φτώχεια.

Έτσι, και σήμερα μπορούμε να έχουμε θλιμμένα Χριστούγεννα και ας έχουμε τα πάντα.

buzz it!

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2006

Συζήτηση με το blog μου

-Έλειψες πολύ.
-Ε και; Πρώτη φορά είναι;
-Αυτό να μου πεις. Πάντα τέτοιος αχαΐρευτος ήσουν...
-Με αδικείς.
-Μμμμ, τα μούτρα σου. Σε αδικήσαμε κιόλας. Μήπως θέλεις να το σχολιάσουμε λίγο; Τι είπες όταν με άνοιξες; Δεν είπες ότι θα ανέβαζες ένα post την εβδομάδα;
-Ναι, αλλά οι δουλειές βλέπεις...
-Οι δουλειές, όλο οι δουλειές. Και λοιπόν τι έχεις κάνει με τις δουλειές σου; Μήπως έβγαλες κανα φράγκο;
-Ε μωρέ, ξέρεις τώρα... Τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά σήμερα.
-Για όλους τους άλλους πάνε και μόνο για σένα δεν πάνε;
-Α, για να σου πω.
-Τέλος πάντων, θα μου πεις που ήσουν τόσο καιρο;
-Δούλευα. Από τις 8 το πρωί ως τις 10 το βράδυ. Και το Σάββατο μέχρι τις 7, καμιά φορά 8.
-Έκανες τίποτα;
-Μπα χάλια.
-Και τώρα;
-Τώρα γύρισα.
-Άφραγκος να υποθέσω.
-Μάγος είσαι;
-Όχι blog. Το blog σου που το έχεις ξεχάσει.
-Έλα βρε. Μη μου στεναχωριέσαι. Πάλι μαζί θα είμαστε.
-Άντε καλά. Και για πότε βλέπεις να απαντάς στα σχόλια που έχεις;
-Το έκανα ήδη.
-Μπράβο, μπράβο. Καμιά επίσκεψη σε κάνα φίλο;
-Από αύριο.
-Μπράβο, μπράβο. Και, να σου πω, κανά post;
-Μάντεψε...
-Τι, δεν πιστεύω να ανεβάσεις την κουβέντα μας.
-Τελικά μάγος είσαι!
-Όχι, όχι, μηηηηηηηηηηηηηηη...

Publish Post

buzz it!