Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Αντίο Claude Lévi-Strauss

Στις 30 Οκτωβρίου του 2009, ύστερα από πάρα πολλά ταξίδια σε όλο τον κόσμο, ξεκίνησε για το τελευταίο του ταξίδι, πλήρης ημερών, ο μεγάλος εθνολόγος και πατέρας της σύγχρονης ανθρωπολογίας Claude Lévi-Strauss.

Τον Κλοντ Λεβί-Στρος, τον γνώρισα πριν περίπου ένα χρόνο, όταν ανέλαβα να κάνω μια παρουσίαση στο πανεπιστήμιο για το βιβλίο του "Φυλή και Ιστορία", στα πλαίσια της θεματικής ενότητας "Εισαγωγή στον Ελληνικό Πολιτισμό" και, πρέπει να ομολογήσω, πως από τότε που το διάβασα, άλλαξε όλος ο τρόπος σκέψης μου. Ή -πιο σωστά- μπήκαν σε μία τάξη όλα αυτά που σκεφτόμουν για χρόνια και, άλλα ήταν μπερδεμένα, άλλα με ερωτηματικό. Σε αυτές τις λίγες σελίδες εξετάζει το γιατί επικράτησε ο δυτικός πολιτισμός έναντι των άλλων και εξηγεί, με έναν μοναδικό τρόπο, την έννοια της βαρβαρότητας.

Σαν ένα αντίο αλλά και σαν φόρο τιμής στον άνθρωπο που πιθανότατα, αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε και η επιστήμη που σπουδάζω σήμερα, θα ανεβάσω αυτή την παρουσίαση που είχα κάνει τότε. Πριν από αυτό όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω δύο γεγονότα που συνδέονται με αυτήν.

Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση, θεώρησα σωστό να γράψω μερικά βιογραφικά στοιχεία για τον συγγραφέα. Ο Κλοντ Λεβί-Στρος γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου του 1908. Έψαχνα λοιπόν αρκετές ώρες για να βρω ημερομηνία θανάτου, έχοντας σίγουρο πως είχε πεθάνει, αφού ήταν ήδη Νοέμβριος του 2008. Μετά από πολύ ψάξιμο εγκατέλειψα την προσπάθεια, θεωρώντας όμως την παρουσίαση ελλιπή. Η τύχη μου όμως μου χαμογέλασε. Μερικές μέρες αργότερα και, ευτυχώς, πριν την παρουσιάσω, πέφτω πάνω σε μία εφημερίδα που έγραφε για το καινούριο του βιβλίο, ένα φωτογραφικό λεύκωμα, το οποίο έβγαινε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τον 100 χρόνων του. Χωρίς να γράψω τίποτα παραπάνω, η παρουσίαση είχε ολοκληρωθεί.

Το δεύτερο που θέλω να αναφέρω είναι λίγο ψωνέ όπως και να το κάνουμε, αλλά δεν κρατιέμαι και θα το πω. Η καθηγήτριά μας, η κυρία Κατερίνα Αλεξοπούλου, κάθε χρόνο δίνει κάποια βιβλία στους φοιτητές της, εθελοντικά, για να κάνουν παρουσίαση. Αφού τελείωσα την ανάγνωση της δικιάς μου, μου είπε ότι αυτό το βιβλίο δεν πρόκειται να το ξαναδώσει για παρουσίαση, και στις επόμενες χρονιές θα δίνει τη δικιά μου απευθείας, γιατί δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει καλύτερη παρουσίαση για αυτό το βιβλίο. Ε, θα έσκαγα αν δε το 'λεγα. Τώρα μπορείτε να τη διαβάσετε, αφού σας διευκρινίσω ότι, εκτός από την πρώτη παράγραφο, ό,τι άλλο είναι γραμμένο με πλάγια γράμματα, είναι αυτούσια μεταφορά από το βιβλίο.


ΦΥΛΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ



ΤΟΥ
CLAUDE LÉVI-STRAUSS





ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ UNESCO, 1952
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ, 1991 ΚΑΙ 1995
ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
aggelos-x-aggelos


Γενικά: Ο CLAUDE LÉVI-STRAUSS στο έργο του "Φυλή και Ιστορία", δίνει επιστημονικά τεκμηριωμένες απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «Υπάρχει ένας παγκόσμιος πολιτισμός;», «Ποια είναι η συνεισφορά των επιμέρους πολιτισμών στη διαμόρφωσή του;», «Καθορίζονται αυτές οι συνεισφορές από φυλετικούς παράγοντες;» και «Ποιος είναι ο ρόλος του δυτικού πολιτισμού και γιατί επικράτησε η τεχνική του σε ολόκληρο τον πλανήτη». Όλα αυτά μέσα από πνεύμα κατανόησης, ανοχής και ανθρωπισμού και ξεπερνώντας ρατσιστικές αντιλήψεις.

Ξεκινώντας το βιβλίο του, παραδέχεται ότι ακόμα και ο Gobineau, ο οποίος αναγορεύτηκε από τους ιστορικούς σε πατέρας των ρατσιστικών θεωριών, δεν αντιλαμβανόταν τις ανθρώπινες φυλές ως άνισες αλλά ως διαφορετικές. Άρα, οι όποιες διαφορές, δεν οφείλονται σε ανατομικούς παράγοντες, αλλά σε κοινωνικούς ιστορικούς και γεωγραφικούς. Σε αυτό το σημείο όμως θέτει το ερώτημα του γιατί τελικά επικράτησε ο πολιτισμός των λευκών σε σχέση με τους έγχρωμους λαούς, αν δεν υπάρχουν έμφυτες φυλετικές ικανότητες.

Σε μια προσπάθεια καταγραφής των πολιτισμικών διαφορών αντιλαμβανόμαστε ότι οι πολιτισμοί δεν διαφέρουν μεταξύ τους ούτε κατά τον ίδιο τρόπο, ούτε στο ίδιο επίπεδο και, σίγουρα δεν θα μάθουμε ποτέ για εξαφανισμένους πολιτισμούς που δεν άφησαν κάτι γραπτό. Άρα η ποικιλομορφία τους είναι σίγουρα πιο μεγάλη από όσο μπορούμε να καταλάβουμε. Μέσα από διάφορα παραδείγματα για τις περιπτώσεις που μπορούμε να εξετάσουμε, προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι διαφορές είναι συνδεδεμένες με την γεωγραφική θέση των κατοίκων αλλά, κυρίως, με τις σχέσεις μεταξύ των κοινωνιών, παρά με την απομόνωσή τους.

Στη συνέχεια διαπιστώνει ότι η διαφορετικότητα των φυλών, σπάνια παρουσιάστηκε στους ανθρώπους ως ένα φυσικό φαινόμενο αλλά ως τερατούργημα ή σκάνδαλο. Βάρβαροι ή άγριοι είναι οι λέξεις που χρησιμοποιούσαν πάντα οι άνθρωποι, αρνούμενοι να δεχτούν την πολιτισμική ποικιλομορφία και αποδίδοντας τις όποιες διαφορές στη φύση. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό των αγρίων: το να χαρακτηρίζουν άγριους όσους επιλέγουν ως τέτοιους. Βάρβαρος είναι κατ’ αρχάς όποιος πιστεύει στη βαρβαρότητα, μας λέει και συνεχίζει λέγοντάς μας για τον ψευδοεξελικτισμό, την απόπειρα δηλαδή της κατάργησης της ποικιλομορφίας και της εξάλειψης δυσάρεστων διαφορών, μέσω πάμπολλων θεωριών.

Εξετάζοντας κάποιους αρχαίους πολιτισμούς και συγκρίνοντας τους με κάποιους νεότερους, μέσα από παραδείγματα όπως η χρήση του λίθου, της ζωγραφικής ή του μετάλλου, μας δείχνει ότι όλοι οι λαοί ακολούθησαν μια κοινή πορεία με διαφορετική όμως ταχύτητα. Γνωρίζοντας όμως ότι υπάρχουν ευρήματα των οποίων τη χρήση δεν έχουμε ακόμα κατανοήσει, υποπίπτουμε στο λάθος του να παίρνουμε το μέρος της γνώσης μας ως το όλον της και να σχηματίζουμε λάθος άποψη. Όμως, το ότι δεν θα μάθουμε ποτέ την ιστορία ενός λαού δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ή ότι ήταν στάσιμη. Και καταλήγει: "Δεν υπάρχουν νήπιοι λαοί· όλοι είναι ενήλικοι ακόμα και αυτοί που δεν έγραψαν το ημερολόγιο της παιδικής και εφηβικής τους ηλικίας".

Στη συνέχεια, ασχολούμενος με τους λαούς των οποίων την ιστορία δεν γνωρίζουμε πλήρως, μας εξηγεί ότι, παρά το αναμφίβολα μεγάλο μέγεθος των επιτευγμάτων τους, δεν είναι εύκολο να τα κατατάξουμε σε μία κανονική και συνεχή σειρά, καθώς η πρόοδος δεν είναι ούτε απαραίτητη ούτε συνεχής. Προχωρεί με αιφνίδιες μεταβολές και η πορεία των αλμάτων της μόνο πορεία προς τα εμπρός δεν είναι. Την παρομοιάζει δε, με την κίνηση του αλόγου στο σκάκι. Πολλές κινήσεις, αλλά πάντα προς διαφορετική κατεύθυνση. Και όλοι οι πολιτισμοί έκαναν σωρευτικές κινήσεις εξέλιξης, αλλά ό,τι κέρδιζαν με το ένα κινδύνευαν να το χάσουν με το άλλο.

Μπαίνοντας στο 6ο κεφάλαιο αρχίζει να γίνεται σαφές αυτό που θέλει να καταδείξει ο Lévi-Strauss σε αυτό το έργο του. Αυτό που μας κάνει να βλέπουμε έναν πολιτισμό ως σωρευτικό ή στάσιμο είναι δική μας οπτική, η οποία είναι συνήθως εθνοκεντρική. Έναν πολιτισμός που ανέπτυξε αξίες ή τεχνολογία που μοιάζει με τη δική μας ή στηριχτήκαμε σε αυτή για να προχωρήσουμε, τον χαρακτηρίζουμε σωρευτικό ενώ έναν του οποίου οι αξίες δεν μας χρησίμευσαν τον απορρίπτουμε ως στάσιμο, αδιαφορώντας για το κατά πόσο σημαντικά ήταν τα επιτεύγματά του για την κοινωνία του. Με το παράδειγμα του πως αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε ένα τρένο την ταχύτητα των άλλων τρένων και το παράδειγμα που κάποιος κοιτάει σε ένα μικροσκόπιο, οπότε λίγα χιλιοστά πιο πίσω βλέπει μια εντελώς παραμορφωμένη εικόνα, μας εξηγεί το πόσο σημαντικά ήταν τα κάθε λογής πολιτισμικά επιτεύγματα του κάθε πολιτισμού για να ξεπεράσει τα εγγενή του προβλήματα, σε σχέση με το πόσο αδιάφορα μας φαίνονται μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να μας χρησιμεύσουν. Με άλλα λόγια, φαινόμαστε ο ένας στον άλλο στερημένοι ενδιαφέροντος μόνο και μόνο επειδή δεν μοιάζουμε.

Ίσως κάποιοι να φέρουν την εξής αντίρρηση: αφού κανείς πολιτισμός δεν μπορεί να βγει από τον εαυτό του, δεν μπορεί να έχει αντικειμενική κρίση για τους υπόλοιπους. Όμως αυτό δεν συμβαίνει πράγματι. Αντιθέτως, οι υπάρχοντες πολιτισμοί είναι αυτοί που αναγνωρίζουν την υπεροχή του δυτικού και στις διεθνείς συνελεύσεις, αντί να τους κατηγορούν ότι τους δυτικοποιούν, τους κατηγορούν γιατί δεν τους παρέχουν αρκετά μέσα ώστε να δυτικοποιηθούν πιο γρήγορα. Και φτάνει σε ένα καίριο σημείο του θέματος. Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να θελήσουμε να υπερασπίσουμε την πρωτοτυπία των ανθρώπινων πολιτισμών ενάντια σ’ αυτούς τους ίδιους. Φυσικά, το φαινόμενο του οικουμενικού πολιτισμού είναι πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία, και δεν είναι καν βέβαιο πόσο θα κρατήσει. Γεγονός είναι πάντως ότι αυτή η προσχώρηση είναι περισσότερο έλλειψη επιλογής παρά ελεύθερη απόφαση, αφού πέραν των άλλων παραδειγμάτων που αναφέρει, υιοθετεί την άποψη του Leslie White ότι ο δυτικός πολιτισμός αυξάνει διαρκώς την ποσότητα ενέργειας και το όριο ζωής. Παρόλα αυτά, εδώ και οκτώ με δέκα χιλιάδες χρόνια έχουμε καταφέρει μόνο να τελειοποιήσουμε τις τεράστιες ανακαλύψεις που έγιναν τη νεολιθική εποχή, όπως τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Η τύχη σε όλα αυτά σίγουρα έχει παίξει κάποιο ρόλο, σίγουρα όμως όχι αυτόν που της αποδίδουν συνήθως. Η πολυπλοκότητα και η ποικιλομορφία των πράξεων που εμπεριέχονται στις πιο απλές εφευρέσεις, όπως για παράδειγμα το ψήσιμο του πηλού για να σκληρύνει, είναι τέτοιες που εκμηδενίζουν τον παράγοντα τύχη. Τα περισσότερα επιτεύγματα είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε για τους παλιότερους πολιτισμούς και να κρατάμε περισσότερο για τους δικούς μας. Έτσι και η βιομηχανική επανάσταση, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την επανάσταση που συντελέστηκε στη νεολιθική εποχή, είναι προϊόν, αφενός σκληρής δουλειάς, αφετέρου όμως, της σώρευσης του κεφαλαίου της νεολιθικής εποχής. Όμως, όπως εκείνη την περίοδο σε διαφορετικά και εντελώς αποκομμένα μεταξύ τους μέρη, συντελέστηκαν οι ίδιες εξελίξεις, έτσι –είναι βέβαιος ο Lévi-Strauss- θα συνέβαινε οπωσδήποτε και η βιομηχανική επανάσταση κάπου αλλού αν δεν συνέβαινε στην Ευρώπη, με μια διαφορά 100 με 200 χρόνια, που θα ήταν εντελώς αδιάφορη για τον ιστορικό του μέλλοντος.

Τέλος ο Lévi-Strauss μας λέει ότι η ανθρωπότητα ξανοίγεται σε διαφορετικές "πολιτισμικές επιχειρήσεις" χωρίς πάντα βέβαιο αποτέλεσμα. Αντίθετα, κάποιες φορές μπορεί και να χάσει, ακριβώς όπως ένας παίκτης της ρουλέτας. Γενικώς όμως, εκείνο που προσπάθησε να δείξει με αυτό το έργο του, είναι ότι η αληθινή συνεισφορά των πολιτισμών δεν συνίσταται στις ιδιαίτερες εφευρέσεις τους αλλά στη διαφορική απόκλιση μεταξύ τους, καθώς και ότι ένας παγκόσμιος πολιτισμός δεν μπορεί να υπάρξει με την έννοια που δίνουμε στον όρο, εφόσον συνεπάγεται τη συνύπαρξη των πολιτισμών οι οποίοι παρουσιάζουν τη μέγιστη διαφορά μεταξύ τους.

Κλείνοντας δίνει έμφαση στη συνεργασία που πρέπει να έχουν οι ανθρώπινες κοινωνίες μεταξύ τους. Η ποικιλομορφία των ανθρωπίνων πολιτισμών βρίσκεται πίσω μας, γύρω μας και μπροστά μας. Η μόνη απαίτηση που μπορούμε να προβάλουμε ως προς αυτή είναι να πραγματοποιείται με μορφές, από τις οποίες κάθε μία, με τη συνεισφορά της, θα κάνει τις άλλες να γίνονται ακόμα πιο γενναιόδωρες.


* * *

Bon voyage, mon ami ...

buzz it!

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Από την αρχή σχεδόν που σε δημιούργησα, ήθελα να γράψω ένα post με αυτόν τον τίτλο αλλά τον φύλαγα για μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Τώρα νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να γράψω ένα κείμενο που να ξεκινάει έτσι.

Σε ότι έχει να κάνει με πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου (ανθρωπίνων σχέσεων εξαιρουμένων), είσαι νομίζω ό,τι πιο πετυχημένο έχω καταφέρει. Ποτέ δεν ήμουν τυπικός μαζί σου, αλλά ποτέ δεν ήμουν τυπικός στα περισσότερα πράγματα που αγαπάω. Οπότε δεν θα το θεωρήσω ως αρνητικό.

Από την ημέρα που ξεκίνησα να γράφω δημόσια, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή μου, άλλα προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο. Όμως πλέον ξέρω αρκετά καλύτερα τον εαυτό μου. Η πιο σημαντική αλλαγή που έγινε ήταν η εισαγωγή μου στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Αυτό από μόνο του, δημιουργεί πάρα πολλές προοπτικές για πολλά και δημιουργικά πράγματα και, γενικότερα, σαν μέσο όρο, μπορώ να πω ότι, παρά τα προβλήματα, η ζωή μου στο σύνολό της έχει καλυτερέψει κατά πολύ.

Όσοι διαβάζουν αυτό το ιστολόγιο από την αρχή του, ξέρουν ότι πολύ σπάνια γράφω προσωπικά πράγματα και, όταν καμιά φορά το κάνω, προσπαθώ να τα δω από μια εξωτερική πλευρά, ώστε να προκύψει ένα θέμα. Τέλος πάντων, σήμερα θα παραβώ πλήρως αυτόν τον κανόνα και θα γράψω κάτι εντελώς προσωπικό και παρακαλώ να εκληφθεί ως δήλωση ταυτότητας, ως επεξήγηση του ποιος είμαι και τι κάνω.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι από τη στιγμή που κατάφερα να μπω στο πανεπιστήμιο, έχω σοβαρά στο μυαλό μου την καριέρα του επιστήμονα και του συγγραφέα. Όχι του μυθιστοριογράφου και εν γένει λογοτέχνη, αλλά ως αρθρογράφος, χρονογράφος, ερευνητής κλπ. Αυτό είναι ένα όνειρο. Μακάρι να πετύχει...

Αν πετύχει όμως, θα ήθελα να δηλώσω ένα πράγμα. Εκείνο που θα ήθελα να μείνει πίσω μου σαν συγγραφικό έργο, εκείνο στο οποίο θα ήθελα να συμβάλλω σαν άνθρωπος στην κοινωνία και να αφήσω σαν κληροδότημα στις επόμενες γενιές, εκείνο, τέλος πάντων, για το οποίο θα ήθελα να με θυμούνται μετά το θάνατό μου οι άνθρωποι, είναι ότι όλο μου το έργο περιστράφηκε γύρω από την ανάλυση, περιγραφή, συγκεκριμενοποίηση και όσο το δυνατόν περισσότερο περιορισμό του φασισμού σε όλες του τις μορφές. Αν καταφέρω να γίνω ένας αξιόλογος επιστήμονας, που τα γραπτά του θα έχουν κάποια διαχρονική αξία, αυτό το κομμάτι θέλω να είναι το "γήπεδό" μου.

Αυτό βέβαια κυρίως εκτός blog. Το blogάκι μου θέλω να παραμείνει όπως είναι, με τις φιλοσοφίες του, τα χιουμοριστικά του, τις ασυναρτησίες του αλλά και τα σοβαρά του, τις περισσότερες φορές όμως γύρω από αυτό το φλέγον θέμα του φασισμού, το οποίο για κάποιο λόγο με τρομάζει κάθε μέρα και περισσότερο και κάθε μέρα το βλέπω να γίνεται και πιο έντονο γύρω μου/μας.

Αυτό που κάνω τώρα είναι κατά κάποιο τρόπο μια προσωπική δέσμευση για πολλά πράγματα. Ότι θα τελειώσω τις σπουδές μου, ότι θα συνεχίσω να είμαι δημιουργικός και να γράφω, ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να μελετάω. Μακάρι... Μακάρι να τα καταφέρω γιατί, τελευταίως, αρχίζω και το πιστεύω σοβαρά ότι κάτι έχω να πω που αξίζει να ακουστεί και πρώτη φορά τολμώ να το παραδεχτώ δημόσια.

Δεν την έχω ψωνίσει -ακόμα -ελπίζω. Παρακαλώ την επιείκειά σας.

buzz it!

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Αθέατο πρόβλημα

Αγαπητέ κύριε Χαρδαβέλλα,

Δεν συνηθίζω να βλέπω τηλεόραση παρά μόνο όταν είμαι πολύ κουρασμένος και θέλω να αποφύγω κάθε σκέψη. Πολύ περισσότερο, όταν καμιά φορά τύχει να δω, οπωσδήποτε αποφεύγω εκπομπές όπου υπάρχουν μισή ντουζίνα καλεσμένοι, διαμετρικά αντιθέτων απόψεων, οι οποίοι μιλάνε όλοι μαζί και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Για κάποιο λόγο όμως σήμερα αποφάσισα να δω την εκπομπή σας Αθέατος κόσμος, την οποία πρέπει να ομολογήσω ότι δεν την είδα ολόκληρη, γιατί θεώρησα ότι δεν είχε κανένα απολύτως νόημα και σηκώθηκα να σας γράψω αυτή την επιστολή και να σας εκθέσω το γιατί πιστεύω ότι δεν είχε νόημα.

Κάποτε ένας μαθηματικός μου είχε πει το εξής: Στην επιστήμη δεν πρέπει να ψάχνεις να αποδείξεις κάτι, γιατί άμα το θες πολύ, τελικά θα το αποδείξεις. Πρέπει να ερευνάς χωρίς να προσμένεις κάτι συγκεκριμένο και να αποδέχεσαι το όποιο αποτέλεσμα, ακόμα και αν είναι αντίθετο με την θεωρία σου ή την ιδεολογία σου ή οτιδήποτε τέλος πάντων σε ώθησε να κάνεις την έρευνα. Κατά τη γνώμη μου το ίδιο ισχύει -ή τουλάχιστον πρέπει να ισχύει- και στη δημοσιογραφία. Όταν κάνεις ένα ρεπορτάζ, πρέπει να ψάχνεις το τι συμβαίνει πραγματικά και όχι αποδείξεις για αυτό που πιστεύεις ή θέλεις να αποδείξεις ότι συμβαίνει.

Το θέμα σας ήταν η κατάσταση που επικρατεί στη Θράκη με το τουρκικό στοιχείο. Δηλώνω ευθύς εξαρχής ότι δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς συμβαίνει. Στο πάνελ σας ήταν ο δημοσιογράφος Κώστας Καββαθάς, η συγγραφέας Αναστασία Καλλιοτζή, δύο βουλευτές των οποίων τα ονόματα δεν θυμάμαι (ο ένας γνωστός φωνακλάς του ΛΑΟΣ και ο άλλος του ΠΑΣΟΚ), ένας δημοσιογράφος με τουρκικό όνομα και κάποιος άλλος. Από την αρχή υπήρχε κάτι που δεν μου άρεσε αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς τι. Κάποια στιγμή και εν μέσω βίντεο και χάβρας, όλως περιέργως έγινε ένας ήσυχος διάλογος μεταξύ του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και εσάς. Και αμέσως κατάλαβα τι ήταν εκείνο που με ενοχλούσε.

Ο βουλευτής -θρακικής περιφέρειας- σας είπε ότι η κατάσταση δεν είναι ακριβώς όπως την παρουσιάζετε. Άλλωστε, συμπλήρωσε, δεν ζείτε εκεί όπως εγώ. Και εσείς του απαντήσατε, για μένα έτσι είναι (δεν χρησιμοποιώ εισαγωγικά για τους διαλόγους γιατί δεν θυμάμαι τα ακριβή λόγια). Και όντως ήταν καταφανέστατο ότι για σας έτσι ήταν. Αυτό πήγατε να αποδείξετε με το ρεπορτάζ που κάνατε και σας πληροφορώ ότι το πετύχατε πλήρως.

Είπα από την αρχή ότι δεν γνωρίζω τι γίνετε στη Θράκη. Σαφώς δεν γνωρίζω και αν είχε δίκιο ο βουλευτής που είπε ότι δεν είναι έτσι, όπως επίσης δεν γνωρίζω και αν εσείς έχετε δίκιο που λέτε ότι είναι. Το πρόβλημά μου όμως είναι ότι το ρεπορτάζ φαινόταν έτσι φτιαγμένο για να αποδείξει πράγματα. Άλλωστε δεν ήταν τυχαία και η επιλογή του να καλέσετε τον βουλευτή του ΛΑΟΣ.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος και σαφής. Εκείνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι, χάριν της θεαματικότητας, διογκώνετε, ή ακόμα και επινοείτε, θέματα με αποτέλεσμα ο κόσμος να μπερδεύεται -στην καλύτερη περίπτωση- ή ακόμα και να φανατίζεται που είναι το χειρότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις ξεκίνησε η εκπομπή, ένας έσπευσε να δηλώσει Ιρλανδός και ένας άλλος Αρειανός. Με αυτές τις τρομοκρατικές εκπομπές που κάνετε εσείς και πάρα πολλοί συνάδελφοί σας και με τους βαρύγδουπους και καταστροφολογικούς τίτλους,τύπου "Οργανωμένο σχέδιο της Τουρκίας", "Μας παίρνουν τη Θράκη", "Ακολουθεί το Αιγαίο" κλπ, έχετε καταφέρει να χαρακτηρίζεται κάποιος ως εθνικιστής ή ανθέλληνας από μία μόνο κουβέντα του.

Αν θέλατε πραγματικά να δείτε τη διάσταση του προβλήματος, θα καλούσατε επιστήμονες και όχι δημοσιογράφους και πολιτικούς, ιδιαίτερα μάλιστα τύπων που λατρεύουν να χαλάνε τη συζήτηση με της φωνές τους και τα "μη με διακόπτεις/να ολοκληρώσω" τους. Γιατί δεν ξανακάνετε την εκπομπή καλώντας δύο ιστορικούς, δύο εθνολόγους, πολιτισμιολόγους, ψυχολόγους ή ακόμα και άτομα που προσπαθούν να λύσουν τα όποια προβλήματα, όπως μέλη διαπολιτισμικών συλλόγων διαφόρων δραστηριοτήτων που σίγουρα δραστηριοποιούνται σε τέτοιες περιοχές με μικτό πληθυσμό; Επειδή δεν φωνάζουν, δεν τρομοκρατούν και δεν κάνουν νούμερα.

Ίσως πάλι και να σας καταλαβαίνω. Αν έπαιρνα και εγώ τις αμοιβές που παίζουν στο χώρο σας, μπορεί να κήρυττα και πόλεμο...

Φιλικά,

aggelos-x-aggelos

buzz it!