Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Ελεύθερο Πανεπιστήμιο

Τη Στοά του Βιβλίου φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι τη γνωρίζετε. Εκείνο που δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευρέως γνωστό είναι τα σεμινάρια που διοργανώνονται εκεί. Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.


Η ΣτΒ ιδρύθηκε πριν από 13 χρόνια από την Εν Αθήναις Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία. Από το όνομα, φαντάζομαι θα γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για θεσμό που κουβαλάει αρκετά χρόνια στην πλάτη του. Όντως, από ότι διαβάζω στο πρόγραμμα των σεμιναρίων, η εν λόγο εταιρεία ιδρύθηκε το 1836! Σημερινός της πρόεδρος είναι ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ο οποίος το 2007 ίδρυσε το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο. Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο έχει σαν στόχο να προσφέρει σεμινάρια πανεπιστημιακού επιπέδου, σαν μέρος της δια βίου εκπαίδευσης που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει απαραίτητο συστατικό της ζωής μας, με το χαρακτηριστικό όμως της ελεύθερης επιλογής, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του καθένα. Κόστος συμμετοχής υπάρχει, χωρίς όμως να είναι δυσβάσταχτο και με τις φοιτητικές εκπτώσεις ή τις έξτρα εκπτώσεις σε περίπτωση συμμετοχής σε πάνω από ένα πρόγραμμα, γίνεται πραγματικά περισσότερο από ανεκτό. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που διδάσκουν τόσο εξέχοντα ονόματα της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας. Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το πρόγραμμα με όλες τις λεπτομέρειες.

Έτσι λοιπόν και εγώ, μετά την παρότρυνση μιας φίλης και συμφοιτήτριάς μου από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ), είπαμε να συμμετάσχουμε σε ένα σεμινάριο, το οποίο θα μας βοηθούσε και σε κάποια κομμάτια της φετινής μας θεματικής. Και εδώ ξεκινάνε τα ευτράπελα!

Αρχικά λοιπόν, δεν κατάλαβα ότι αν δηλώσεις συμμετοχή σε παίρνουν. Νόμισα ότι γίνεται κάποιο είδος κλήρωσης ή κάτι τέτοιο. Οπότε για να είμαι σίγουρος ότι θα με πάρουν, δηλώνω το σεμινάριο που μας ενδιέφερε πρώτο και στη συνέχεια δηλώνω και όλα τα υπόλοιπα της περιόδου Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου (άλλα τέσσερα). Έτσι την επόμενη μέρα μου έρχεται ένα e-mail που με πληροφορούσε ότι είχε εγκριθεί η συμμετοχή μου σε όλα, και το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πάω να κάνω την κατάθεση στην τράπεζα! Είπαμε ότι είναι φτηνά, αλλά για κάνα δυο, όχι για όλα. Άσε που και τσάμπα να ήταν, έχω και ένα κανονικό πανεπιστήμιο να τελειώσω, πόσες ώρες έχει πια αυτή η μέρα;

Τρέχω λοιπόν από τα γραφεία τους, τους εξηγώ ότι δεν έγινα τώρα τελευταία ηλίθιος αλλά ήμουν πάντα έτσι και ακυρώνω τα τρία από τα πέντε. Δεν ακύρωσα και τα τέσσερα που είχα δηλώσει παραπάνω, πρώτον επειδή ντρεπόμουν (είμαι ένας ντροπιάρης ηλίθιος) και δεύτερον, επειδή το ένα το έκανε ο ίδιος ο Μπαμπινιώτης και είχα πάντα μια μεγάλη περιέργεια να τον γνωρίσω.

Πηγαίνω λοιπόν στο πρώτο μάθημα που ήταν Δευτέρα (το άλλο με τη φίλη μου ήταν Τετάρτη) και συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε μία αίθουσα όπου υπήρχαν περίπου διακόσιες γυναίκες, με μέσο όρο ηλικίας τα 25 και τρεις -μαζί με μένα- άντρες! Το ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν ότι αντίκριζα την αίθουσα πανοραμικά καθώς ήταν στο υπόγειο και κάθε σκαλί που κατέβαινα μου τις αποκάλυπτε ανά εικοσάδες. Φτάνοντας στο ίδιο επίπεδο με αυτό το πρωτοφανές φιλολογικό χαρέμι, στεκόταν μία ευγενέστατη κυρία η οποία μας προέτρεπε να βάλουμε τα χέρια μας σε ένα μηχάνημα που έβγαζε κάτι σαν οινόπνευμα για απολύμανση (πολύ δροσιστικό!) και τη ρωτάω: "Υπάρχει και τμήμα αρρένων;" Προφανώς, δεν κατάλαβε από την αρχή το λόγο της ερωτήσεως, αλλά έκανε τη σωστή κίνηση. Κοίταξε γύρω της.

Αφού σκάσαμε και οι 2 στα γέλια πήγα και έκατσα σε μία καρέκλα στην πρώτη σειρά. Ακριβώς μπροστά μου ήταν η έδρα που, υπέθεσα, ότι θα στεκόταν ο ομιλητής μας. Δέκα λεπτά αργότερα βλέπω τον Μπαμπινιώτη να κατεβαίνει τα προαναφερθέντα χαρεμοαποκαλυπτικά σκαλιά, να μας καλησπερίζει και να συνεχίζει για το βάθος της αίθουσας. Όταν έφτασε κοντά στον τοίχο, έστριψε αριστερά και κατέβηκε και κάποια άλλα σκαλιά, την ύπαρξη των οποίων δεν είχα αντιληφθεί μέχρι εκείνη την ώρα, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί τελείως από το οπτικό μου πεδίο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα και δεύτερη καλησπέρα, αυτή τη φορά όμως από τα ηχεία και ένας προτζέκτορας προέβαλε σε ένα πανί αυτό που κανονικά θα έπρεπε να βλέπω από την πρώτη σειρά.

Όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί δεν είχα και πολλά περιθώρια να το αλλάξω. Πολύ απλά, ο χώρος είχε 2 υπόγεια και εμείς είχαμε ένα Μπαμπινιώτη και ένα ολόγραμμα Μπαμπινιώτη. Πάλι καλά, θα μπορούσαμε να ακούμε μόνο. Αντίθετα, όχι μόνο τον βλέπαμε αλλά η κάμερα έκανε και τα απαραίτητα ζουμ στον προτζέκτορα της κάτω αίθουσας που χρησιμοποιούσε για τις διαφάνειές του, με αποτέλεσμα να στερηθούμε μόνο τη φυσική του παρουσία και καμία πληροφορία.

Το καλύτερο όμως το κράτησα για το τέλος, αφενός γιατί έτσι όφειλα ως ένας σωστός αρθρογράφος και, αφετέρου, γιατί στο τέλος συνέβη. Αφού λοιπόν τελείωσε η ομιλία, αποφάσισα να τον πλησιάσω και να του κάνω μια ερώτηση, περισσότερο για να του έχω κάνει μια ερώτηση και λιγότερο για να την ερώτηση την ίδια. Το ίδιο σκέφτηκαν και αρκετοί σαν και μένα, οπότε μέχρι να φτάσω στον κάτω όροφο -όπου και ανακάλυψα ότι τελικά υπήρχαν και άντρες- είχε μαζευτεί γύρω του ένα μπουλούκι ανθρώπων, με ποικίλα ερωτήματα. Ένας ένας, έκανε την ερώτηση που ήθελε και αποχωρούσε για να γίνει χώρος και για τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα οι επόμενοι να ακούν και τις ερωτήσεις των προηγουμένων. Έτσι και εγώ άκουσα την ερώτηση του κυρίου που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από μένα.

Ο κύριος αυτός ρώτησε τον κύριο Μπαμπινιώτη, αν μπορούσε να του συστήσει κάποιο καλό λεξικό για τη νεοελληνική γλώσσα!!!

buzz it!

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Για να επιστρέφουμε σιγά σιγά

Των ατάκτων τα παιδιά,
σαν πεινάσουν παραγγέλνουν!

Ήρθα, τρομάξτε!

buzz it!