Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Είναι ωραία στις διακοπές

Είναι νύχτα και κάθομαι στο μπαλκόνι. Έχει ένα δροσερό αεράκι. Πίνω λίγο κρασί, ροζέ –το καλύτερο κρασί για το καλοκαίρι- και καπνίζω. Το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι η ησυχία. Μια βαθειά ησυχία, ασυνήθιστη για την πόλη. Και σκοτάδι, πηχτό. Μπορείς να το κόψεις με το μαχαίρι, να το φας με το πιρούνι. Κρύβει κάθε ασχήμια.

Είναι ωραία στις διακοπές.

Είναι έντεκα και μισή και δεν διαβάζω, δεν γράφω, μόνο σκέφτομαι. Ευνοεί το σκοτάδι τις σκέψεις. Τις σκέψεις που δεν κάνεις όταν βλέπεις τηλεόραση ή όταν είσαι στο internet, τις σκέψεις που θέλουν πολύ χώρο για να βγουν. Και όταν βγουν κανείς δεν σου εγγυάται για τα συναισθήματα που θα σου προκαλέσουν. Ίσως για αυτό πολλοί άνθρωποι να φοβούνται το σκοτάδι…

Είναι ωραία στις διακοπές.

Γύρω στις δώδεκα και κάτι η ησυχία διαταράσσεται από κάτι ακαθόριστο, αλλά ευχάριστο. Σιγά σιγά το καταλαβαίνω, είναι μια κιθάρα. Δεν καταλαβαίνω τι παίζει αλλά δεν έχει σημασία, είναι μια κιθάρα, ένα όργανο. Όχι κάποιο ραδιόφωνο ή κάποιο κανάλι, είναι ένας άνθρωπος που εκφράζεται. Και όταν ένας άνθρωπος εκφράζεται δεν παίζει Σιδηρόπουλο ή Λοΐζο, παίζει και Σιδηρόπουλο και Λοΐζο και και Πικάσο και Ντοστογιέφσκι και Επίκουρο μαζί. Ο άνθρωπος πάντα εκφράζει όλη του την κουλτούρα, αλλά κυρίως στο σκοτάδι και την ησυχία.

Είναι ωραία στις διακοπές.

Καμιά ώρα αργότερα η κιθάρα έχει σταματήσει, αλλά η ησυχία δεν αποκαταστάθηκε για πολύ. Διαταράχθηκε και πάλι, αυτή τη φορά όμως από μια φωνή. Δεν ήταν φωνή ανθρώπου που πονούσε ή διαμαρτυρόταν, ήταν μάλλον μια φωνή ανακούφισης, σαν του οργασμού. Δεν με ενδιέφερε τι ήταν, ήταν δικιά μου. Άπαξ και η φωνή φύγει από ένα στόμα, ανήκει στα αυτιά και στα μυαλά που έφτασε, θα εκληφθεί και θα ερμηνευθεί αναλόγως κουλτούρας και αυτή. Οι σκέψεις δεν άργησαν να δώσουν τη θέση τους στις φαντασιώσεις. Με μούσα εκείνο το κορμί που (το ήθελα να) στέναζε, πέρασαν από μπροστά μου ατελείωτοι ερωτικοί σύντροφοι, παρελθόντες, παρόντες, φανταστικοί. Αν τα όνειρα είναι η εκπλήρωση των απωθημένων μας, τότε οι φαντασιώσεις είναι η προσωπική μας παιδική χαρά. Και για να μας επισκεφθούν χρειάζονται δύο συστατικά, ησυχία και σκοτάδι.

Είναι ωραία στις διακοπές.

Η ώρα έχει πάει δυόμιση και το κρασί με έχει ζαλίσει αρκετά. Πάω για ύπνο. Αύριο δουλεύω. Θα είμαι λίγο κομμάτια, αλλά και τι έγινε; Και σήμερα ήμουν. Μέσα στο σκοτάδι και τη ζαλάδα μου δυσκολεύομαι λίγο να βρω το δρόμο μου για το κρεβάτι αλλά τα καταφέρνω. Και πέφτοντας δεν μετανιώνω ούτε για το ότι ήπια, ούτε για το ότι ξενύχτησα. Τα απαιτούν αυτά οι διακοπές.

Είναι ωραία στις διακοπές… ρεύματος.

buzz it!

Κυριακή 15 Ιουλίου 2007

Νέα τιμή στο φτωχικό μου!

Όταν ξεκίναγα ως blogger δεν περίμενα ότι θα με διάβαζε ή θα μου έγραφε κανένας. Αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι Θεοί σπάνε πλάκα. Και στην προκειμένη περίπτωση η πλάκα τους, οφείλω να ομολογήσω ήταν δύο πολύ ευχάριστες εκπλήξεις. Για την πρώτη εδώ.

Η δεύτερη ήρθε προχθές όταν έλαβα ένα e-mail από τον διαχειριστή ενός e-magazine στην Κρήτη του, Aera.gr. Το συγκεκριμένο site είναι κάτι σαν το Αθηνόραμα για την Κρήτη -Κρητόραμα; μπα όχι, σκέτο Aera. Είναι ένα πολύ ενημερωμένο περιοδικό ποικίλης ύλης, στο οποίο μπορείς να βρεις διάφορα πράγματα να ασχοληθείς, ακόμα και αν δεν είσαι Κρητικός. Το έψαξα αρκετά και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον -κάποια downloads του έχουν πολύ γέλιο.

Ο φίλος -και συνονόματος παρεμπιπτόντως, Άγγελος και αυτός- αυτή τη στιγμή φιλοξενεί 2 άρθρα μου στη στήλη του "Ενδιαφέροντα άρθρα που βρήκαμε". Το Ποπάυ: Μια βρώμικη ιστορία και το Πάθη χωρίς Ανάσταση -εδώ και εδώ αντίστοιχα στο blog μου. Και για να την ψωνίσω εντελώς, σας λέω ότι στην ίδια στήλη φιλοξενούνται μόνο άλλα δύο άρθρα, ένα του Αλέξη Σταμάτη, το Που είναι η ποιήση; -εδώ στο blog του- και ένα του Άρη Δαβαράκη, το Η Ακρόπολις λοιπόν δέν είναι ένα απο τα επτά θαύματα του κόσμου! -εδώ στο blog του.

Αγαπητέ Άγγελε, θέλω να σε ευχαριστήσω δημόσια για την τιμή που μου έκανες και να σου ευχηθώ την καλύτερη πορεία για το περιοδικό σου. Την αξίζει άλλωστε, έχετε κάνει πολύ καλή δουλειά!



Και μιας και περί αφιερώσεων ο λόγος, να ευχηθώ και καλή τύχη στα παιδιά που ξεκίνησαν σήμερα την κυκλοφορία της πρώτης εφημερίδας που γράφεται από bloggers της Γελλάς.



Aphrodite, Zoi20, Ναυαγος, καλή τύχη και σε σας!

buzz it!

Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

Παρασκευή και 13

Λόγια μεγάλων ανδρών:

"H τέχνη χωρίς σπουδές είναι τίποτα"

Δεν είμαι σίγουρος για το αν χρησιμοποίησε τη λέξη "τίποτα" αλλά το νόημα δεν αλλάζει. Ήρθε και έσκασε στα μούτρα μου από άνθρωπο που ήθελα τη γνώμη του, σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι της ζωής μου.

Το ήξερα. Άλλα τελευταία το είχα θάψει. Πίστευα ότι γινόταν και αλλιώς.

Και βέβαια γίνεται. Άλλα το ότι δεν το σκέφτηκα κατευθείαν σημαίνει ότι, μάλλον, είμαι αλλού, ή ότι θεωρώ ότι είμαι λίγος.

Αυτή η διχασμένη ψυχολογική μου κατάσταση πιθανόν να μου έχει δημιουργήσει όλα μου τα προβλήματα. Γιατί να μην πάω στην πεπατημένη; Ειδικά τώρα με αυτήν την ευκαιρία; Γιατί στεναχωριέμαι για αυτά που δεν θα κάνω; Γιατί θα στεναχωριόμουν ούτως ή άλλως; Γιατί; Γιατί;

Όταν ήμουν μικρός έλεγα συνέχεια γιατί. "Γιατί γιατί γιατί" ήταν η αγαπημένη μου ατάκα. Και μπορώ να πω ότι καθόρισε αρκετά τη ζωή μου, μου άφησε κέρδος -παρόλη την κούραση των γονιών μου. Μου άφησε κριτικό και, κυρίως, διαφορετικό του κοινού νου, τρόπο σκέψης. Αν μπορώ να υπερηφανεύομαι για κάτι στη ζωή μου, είναι για την εκτός του μέσου όρου κρίση μου. Ναι αυτό το έχω, δεν θα δείξω μετριοφροσύνη -και εύχομαι να έχω δίκιο, όπως συνηθίζω να λέω. Τώρα όμως, χρειαζόμουν μια κουβέντα. Και τη βρήκα. Γιατί, δυστυχώς, το να σκέφτεσαι διαφορετικά δεν σε κάνει πιο έμπειρο, ούτε πιο μάγκα. Ενίοτε σε κάνει με λιγότερους φίλους ή εντελώς αποτυχημένο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία -σημασία έχει να είσαι καλά μέσα σου όταν είσαι μόνος με σένα.

Μάλλον ο δρόμος μου είναι προδιαγεγραμμένος. Δεν θα έπρεπε να χαλιέμαι. Το είχα διαλέξει από μικρός και να, συνεχώς είναι μπροστά μου. Αλλά ωριμάζοντας ο άνθρωπος, γνωρίζει και άλλες τσακίσεις του πλισέ της ζωής. Και θέλει κι άλλα. Και τότε αν στηριχτείς στο ότι σκέφτεσαι διαφορετικά και θέλεις να τα κάνεις όλα θα μείνεις ένας ημιμαθής και ασυνεχής μαλάκας. Η ζωή, σε αντίθεση με την φιλοσοφία, την πολιτική κλπ, χρειάζεται δόγμα για να προχωρήσει -πρέπει να ανήκεις κάπου, πρέπει να είσαι κάτι.

Αγαπητέ αναγνώστη, σίγουρα δεν σε αφορά το κείμενο. Είναι μια προσπάθεια να ταξινομήσω κάποια πράγματα στο κεφάλι μου και, σίγουρα, παραβαίνει τον κανόνα που μόνος μου είχα θέσει στο πρώτο μου post -όχι προσωπικά θέματα τύπου που ήμουνα, τι έκανα. Το δημοσιεύω όμως γιατί, ίσως, να δώσει κάτι σε κάποιον που να έχει αντίστοιχο πρόβλημα.

Απόψε ήμουν με το φίλο μου το Σταμάτη. Καιρό σκεφτόμουν ότι ήθελα να τον δω, και τον είδα βράδυ Παρασκευής και 13 -τη θεωρώ πολύ τυχερή μέρα. Δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου, πάντα τον τριγυρνάει πολύς κόσμος. Αλλά δεν έχασε την ευκαιρία να μου πει τη γνώμη του, μια γνώμη που σέβομαι πάρα πολύ.

Γιατί όμως δεν είμαι χαρούμενος;

Φιλιά Σταμ!

Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους της μουσικής που ακούγεται ανοίγοντας το site του.

buzz it!

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007

Ποπάυ: Μια βρώμικη ιστορία

Από τότε που, ηλικιακά, σταμάτησαν να με κατατάσσουν στα παιδιά -ω, μικροί και ανόητοι όλοι σας- ακούω συχνά την ατάκα ότι τα παιδιά σήμερα δεν βλέπουν ποιοτικά παιδικά προγράμματα, ενώ εμείς...

Έχω ξαναγράψει σχετικά με τα ενώ εμείς που περιφέρονται παντού γύρω μας, από κάθε λογής μεγάλο και πόσο λάθος τα θεωρώ, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι εδώ έχουν μια πρέζα δίκιο. Τα κάθε λογής πολεμοχαρή και βίαια κινούμενα σχέδια δεν είναι βέβαια ότι καλύτερο για ένα παιδικό μάτι, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και εμείς απολαμβάναμε λίγη βία στα cartoon μας. Και αυτό γιατί δεν είχαμε πολύ, αλλιώς θα σου έλεγα τι θα βλέπαμε και εμείς, αλλά τέλος πάντων. Και αφήνω στην άκρη εκείνα τα απαίσια καράτε που έβλεπε η μισή μου τάξη στο δημοτικό, με τις ευλογίες των γονιών τους πάντα.

Από την άλλη, και σήμερα υπάρχουν αξιόλογα κινούμενα σχέδια, κάποια από τα οποία μάλιστα βλέπονται άνετα και από μεγαλύτερους, όπως ο Μπομπ Σφουγγαράκης. Για τον οποίο βέβαια, οι ηθικολόγοι παρελθοντολάγνοι πάλι βρήκαν κάτι να πουν, ότι λέει έχει gay προεκτάσεις επειδή ο Μπομπ κρατάει συχνά τον κολλητό του από το χέρι -θου Κύριε. Άλλα αξιόλογα δεν έχω πετύχει, καθώς έχω πάρει και ένα διαζύγιο με την τηλεόραση, αλλά είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν.

Ας εξετάσουμε όμως λίγο τα παλιά. Προσωπικά δηλώνω μέγας fan -πως λέμε μέγας χορηγός- του Ποπάυ (Popeye), κυρίως στο περιοδικό, αλλά και στην τηλεόραση. Έχοντας λοιπόν, αγοράσει εκατοντάδες συνεχόμενα περιοδικά, θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις σχετικά με την ποιότητα του εν λόγω ήρωα:

Ο Ποπάυ είναι καλό παιδί, τίμιος, ηθικός, κατά του εγκλήματος κλπ αλλά είναι και ένας άνθρωπος του λιμανιού με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνεπάγεται πολλά, για το συμπαθέστατο κατά τα άλλα δημιούργημα του E. C. Segar.

Καταρχάς, είναι μονίμως άνεργος. Καμία ιστορία του δεν περιλαμβάνει μπάρκο, όλο στο λιμάνι τριγυρνάει. Ακόμα, έχει μία αρραβωνιαστικιά, την Όλιβ, την οποία, αφενός δεν παντρεύεται ποτέ, αφετέρου έχει και παιδί μαζί της, τον Ρεβυθούλη, και μάλιστα υιοθετημένο -το είχα διαβάσει σε ένα τεύχος, δεν ξέρω αν στην τηλεόραση επιβεβαιώνεται. Το δε σπανάκι που τον κάνει δυνατό, συνήθως το χρησιμοποιεί για να ρίξει μερικές φάπες around -νάτη και η βία. Πάμε στους άλλους.

Η Ολίβια, εκτός του ότι δεν νοιάζει καθόλου να παντρευτεί, περιφέρει ξεδιάντροπα τον μπασταρδούλη Ρεβυθούλη σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Και φυσικά δεν συμβαίνει στον κόσμο του λιμανιού, αλλά στα παιδιά; Και σαν να μην έφτανε αυτό, που και που τρίβεται και στο Βρούτο, χωρίς καν να σκέφτεται τον πιτσιρικά.

Ο Βρούτος, είναι ένας τελειωμένος απατεώνας. Σκαρφίζεται κάθε λογής απάτη, από πλαστογραφία μέχρι ληστείες τραπεζών και ναρκωτικά, και τον μόνο που τον κάνει κάπως συμπαθητικό, είναι το ότι είναι αθεράπευτα και (σχεδόν πάντα) ανολοκλήρωτα ερωτευμένος με Όλιβ. Την οποία όπως γράφω και πιο πάνω, όταν κάνει καμιά πετυχημένη κομπίνα και βγάζει λεφτά, και μέχρι να τις φάει από τον Ποπάυ, την κυκλοφορεί και λίγο -ή πιο απλά, προηγείται ο δυνατός, αλλά μέχρι να μας το δείξει πάμε με τον πλούσιο.

Η μάνα του Βρούτου είναι μια μάγισσα χωρίς όνομα. Παντού αναφέρεται απλά ως μάγισσα. Έχετε δει ποτέ ευθύτερη αναφορά στο σατανισμό από αυτήν;

Το cast ολοκληρώνεται με άλλα δύο πρόσωπα με θανατηφόρες αδυναμίες. Πρώτα είναι ο Πόλντο, ο κοιλιόδουλος και αδηφάγος φίλος τους, ο οποίος λανσάρισε και το ρητό "όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και ψητό". Με μεγάλη αδυναμία στα χάμπουργκερ, αλλά και σε ότι τρώγεται, έχει υπάρξει και αυτός ικανός για αρκετές απάτες για να βρει λεφτά να φάει (σιγά μη δουλέψει και του λόγου του) όμως ποτέ δεν τιμωρείται με κάτι περισσότερο από λίγο ξύλο. Και αυτό όταν τον πιάνουν, γιατί ο συγγραφέας θεώρησε ότι ένας χοντρός μπορεί να τρέχει τόσο γρήγορα όσο και οι άλλοι -καμία αναφορά σε προβλήματα παχυσαρκίας.

Θα κλείσω με τον αλκοολικό πατέρα του Ποπάυ, συνταξιούχο ναύτη και αυτόν. Ικανότατος πότης, χωρίς κανένα πρόβλημα αλκοολισμού όπως τρεμούλα ή hang over. Ένας μικρός υπνάκος ή λίγο σπανάκι από τον γιο του και έχουν περάσει όλα. Το σίγουρο μέλλον του Ποπάυ.

Όμορφος κόσμος,
αγγελικά πλασμένος!

Μήπως υπερβάλω;

buzz it!