Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2006

Η θεωρία της πλαστελίνης

Κακό:
Μπαίνεις σε ένα μπαρ και είναι τίγκα.
Οκ, φεύγεις.

Χειρότερο:
Μπαίνεις σε ένα μπαρ και είναι τίγκα, αλλά είναι όλη σου η παρέα εκεί, και είναι όλοι βολεμένοι.
Χμμ... (μεγάλε Σπύρο με τις ατάκες σου), δύσκολα τα πράγματα.

Να μη σου τύχει:
Μπαίνεις σε ένα μπαρ, είναι τίγκα, είναι όλη σου η παρέα εκεί, είναι όλοι βολεμένοι, γιορτάζει ο κολλητός σου και είναι και η γκόμενα που κυνηγάς 2 χρόνια!
Μένεις.

Ίσως το τελευταίο να είναι λίγο τραβηγμένο σαν πιθανότητα, αλλά νομίζω ότι όλοι έχουμε βρεθεί σε περιπτώσεις όπου το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο αλλά, για κάποιο λόγο, έπρεπε να μείνουμε. Τι κάνουμε λοιπόν σε τέτοιες φάσεις;

Καταρχάς συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι ενοχλημένοι. Από τη στιγμή που το μπαρ είναι ήδη γεμάτο, όλοι έχουν τις θέσεις τους, άρα ενοχλούμε τους πάντες. Όταν αρχίσουμε να αισθανόμαστε καλύτερα από αυτό που μόλις σκεφτήκαμε, ακολουθούμε ευλαβικά τα εξής βήματα:

1.) Κρατάμε στο χέρι μπουφάν, κλειδιά, κινητό, τσιγάρα, αναπτήρα, ποτό και νερό και παίρνουμε ύφος "παιδιά sorry, αλλά βλέπετε τι τραβάω και εγώ το καημένο". Έτσι ξορκίζουμε τα βλέμματα του στυλ "τι θέλει και αυτός ο μαλάκας εδώ τώρα", αλλά και πιθανές φραστικές επιθέσεις τύπου "ρε μεγάλε, δε βλέπεις ότι δεν χωράμε".
2.) Εντοπίζουμε σε ποιο σημείο της μπάρας θα θέλαμε να αποθέσουμε τα παραπάνω και στρέφουμε, πάση θυσία, τον κορμό μας προς τα εκεί.
3.) Την στιγμή της εναλλαγής τραγουδιού συνήθως κουνιούνται όλοι , ακόμα και αυτοί που δεν χορεύουν καθόλου. Κατεβάζουμε λίγο το κεφάλι, κοιτώντας πάντα προς τη μεριά που έχουμε σταμπάρει και αλλάζουμε το ύφος σε "πρόσεχε φίλε με τον αγκώνα μες τη μούρη μου, και συ μωρή ξανθιά με την τακουνάρα με ξενύχιασες". Εδώ όμως είναι όλη η μαγκιά. Κουνιόμαστε και εμείς με το ρυθμό, με μικρότερο εύρος κίνησης όμως, και σιγά σιγά κατευθυνόμαστε προς την μπάρα.

Μόλις πετύχαμε το στόχο μας -ως άλλος Mr. Bean! Έχουμε πλέον ελευθερώσει τα χέρια μας ακουμπώντας τα πάντα (και τους πάντες μέχρι να φτάσουμε) και, χαλαροί πια, περιμένουμε το επόμενο τραγούδι, όπου και ξεκινάει το βράδυ μας. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για περισσότερους από έναν και δεν παίρνουν πάνω από πέντε λεπτά.

Το περίεργο της υπόθεσης, όμως, είναι το ότι από τη στιγμή που θα βολευτούμε, ως δια μαγείας, δεν ενοχλούμε πια κανέναν. Ούτε άγρια βλέμματα υπάρχουν, ούτε επιθετικές ατάκες, λες και δεν προστέθηκε κανένας σε αυτόν το χώρο. Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι το ανθρώπινο σώμα είναι μια πλαστελίνη, και το μόνο που χρειάζεται για να ενσωματωθεί σε ένα χώρο είναι υπομονή και καλή διάθεση. Τα άλλα τα αναλαμβάνει η μητέρα φύση με την ελαστικότητα που μας προίκισε.

Γι αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που θα μπείτε σε ένα μαγαζί και θα το βρείτε έτοιμο να σκάσει από τον κόσμο, γυρίστε στην παρέα σας και πείτε τους:

Σύμφωνα με τη θεωρία της πλαστελίνης, σε πέντε λεπτά θα έχουμε βολευτεί!

buzz it!

14 αξιόλογες σκέψεις:

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Μιλάει γυναίκα τώρα, ε; Πας στο bar, τίγκα «Συγγνώμη, να πάρω ένα ποτό;», παραγγέλνεις, δίνεις τη τσάντα σου στο barman, να μην την έχεις και άγχος και περιμένεις το ποτό. Ταυτόχρονα κοιτάς γύρω-γύρω -και καλά- και ψιλοκουνιέσαι. Κερδίζεις κάποιο χώρο. Φυσικά, αφού πάρεις το ποτό, παραμένεις στην ήδη κερδισμένη θέση σου. Ο δικός σου είναι από πίσω. Τσούκου-τσούκου, του κάνεις κι αυτουνού χώρο.
Σχετικά με την πλαστελίνη, δεν είναι ακριβώς έτσι. Μέσα σ’ όλον τον κόσμο, υπάρχουν πολλοί διακριτικοί και δειλοί άνθρωποι, οι οποίοι είναι στριμωγμένοι σ’ έναν τοίχο, με το ένα πόδι ψηλά και το ποτό κολλημένο στη μούρη τους. Αυτοί είναι η πλαστελίνη, που δίνουν χώρο στους υπόλοιπους…

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
Debby είπε...

Αλλη μια γυναικεία άποψη.
Δένεις το μπουφάν στην μέση, κάνεις τράκα αν καπνίζεις από όποιον βρεθεί μπροστά σου, παίρνεις κάτι στυλ smirnof ice, έτσι ώστε να μην γίνεις γκολ γρήγορα και για να μην κινδυνευεις να το λουστείς, και πάς στην παρέα σου άνετος και ωραίος κάνοντας μικρά βηματάκια προς τα πίσω (style Synas!!) και κρατάς τον περίγυρο σε απόσταση! Εγώ αυτό κάνω και στο τέλος έχω και χώρο να χορέψω!!

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
last_drive είπε...

Πάνω που είχα αρχίσει να το "ζω" απ' την ωραία περιγραφή σου και να εκνευριζομαι (ειδικά τελευταία αυτό το σκηνικό στα μπαρ μου φαίνεται κανονικό μαρτύριο)με στέλνεις αδιάβαστο με ένα απρόσμενα cool και χαρούμενο τέλος!
Πέντε τινά:
1)Στο μυαλό σου, γράφοντας το τέλος, είχες την εκδοχή με την γκόμενα-απωθημένο οπότε όχι πλαστελίνη, και τιραμόλα, και χαλκομανία γίνεται κανείς αν χρειαστεί (και το απόλαμβάνει κιόλας!)
2)Είσαι πολύ αγριόφατσα ή μυρίζουν οι μασχάλες σου, γιαυτό δημιουργείς ταχύτατα "χώρο" γύρω σου- εκδοχές που αμέσως απορρίπτονται μιας και έχω την τιμή να σε γνωρίζω προσωπικά
(άντε, έχε χάρη..)
3)Οι δύο τελευταίες παράγραφοι να γράφτηκαν..χμ, άλλη στιγμή..πως το λένε, πιο.."χαρωπή και αναλαφρη" ας πούμε-
εκδοχή που αμέσως απορρίπτεται μιας και σε γνωρίζω προσωπικά
(άντε, έχε χάρη..)
4)Πηγαίνεις πάντα στα μπαρ την ώρα που αρχίζει να φεύγει ο νορμάλ κόσμος, οπότε αυτονόητο ότι πολύ σύντομα θα κάθεσαι χαλαρός και άνετος (και ίσως λίγο μετά μόνο "εσύ κι μπάρμαν")-
εκδοχή που δεν απορρίπτεται, μιας και σε γνωρίζω προσωπικά
5)Μας δουλεύεις κανονικά, πετάς στο τέλος μια σουρεάλ ανατροπή: ("Άνθρωποι-πλαστελίνες που προσαρμόζονται ταχύτατα σε κάθε σχήμα χώρου"...κάτι σαν ζελέ ένα πράγμα?) και μένουμε όλοι κάγκελο!! (Εκδοχή την οποία χειροκροτώ με χέρια και με πόδια!)

Νομίζω ότι μόλις τώρα έγραψα και εγώ ένα "σεντόνι", όπως το λέγατε τότε στου Δήμου! (Πλάκα πλάκα κοίτα μη μου κάνεις κανά moderation ρε...)

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
aggelos-x-aggelos είπε...

Αγαπητές γυναικείες απόψεις,

εκείνο που ήθελα να επισημάνω με την πλαστελίνη είναι το ότι αφού γίνουν όλα αυτά τα στρατηγικά, και χωθούμε τέλος πάντων με κάποιο τρόπο, μετά δεν ενοχλείται κανείς και όλοι πάλι έχουν χώρο. Ήθελα λοιπόν να πω ότι όλοι είμαστε από πλαστελίνη -και όχι μόνο αυτοί που μόλις μπήκαν ή αυτοί που ήταν εκεί.

@ synas
Αυτοί που περιγράφεις είναι χειρότερα και από πλαστελίνη, οι καημένοι. Είναι λάσπη (αλλά είναι και θέμα ψυχολογίας, και μένα μου έχει συμβεί).

@ debby
Φαντάζομαι ότι αυτό που περιγράφεις δεν γίνεται αλλιώς. Ποιος ξεκολλάει από γυναίκα χωρίς μπουφάν στη μέση...

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
aggelos-x-aggelos είπε...

@ last_drive
Η θεωρία της πλαστελίνης γεννήθηκε σαν τίτλος στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό και έψαχνα ένα τρόπο (κείμενο) να την ντύσω για να γίνει blogable (γαμώ τους νεολογισμούς;) Όμως μάλλον δεν τα κατάφερα και πολύ καλά γιατί το κείμενο πέρασε σαν "οδηγός επιβίωσης σε μπαρ με πολύ κόσμο", και δεν φάνηκε τόσο έντονα η βαρύτητα(!) της θεωρίας. Μήπως να το συζητάγαμε σε κάνα μπαρ με πολύ κόσμο με το ποτό στο χέρι; Μπορεί να την επιβεβαιώσουμε κιόλας...

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
cindaki είπε...

Εγώ πάντως είμαι πρόθυμη να τη δοκιμάσουμε!!!

Για το καλό του πειράματος δηλαδή, όχι πως,και δεν, για να μην νομίζεις δηλαδή...

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
museologist είπε...

χαχαχαχαχα, πολύ καλό. Εγώ πάντως αποφεύγω τις πολυκοσμίες και στο αγαπημένο μου μπαράκι πηγαίνω ακριβώς την ώρα που φεύγουν οι πρωινοί/απογευματινοί και πριν πλακώσουν οι βραδυνοί.

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
maika είπε...

Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι το ανθρώπινο σώμα είναι μια πλαστελίνη, και το μόνο που χρειάζεται για να ενσωματωθεί σε ένα χώρο είναι υπομονή και καλή διάθεση....
..εκτός και αν βρίσκεται στο τρένο,στο λεωφορείο ή στο μετρό,σε ώρα αιχμής,όπου εκεί ισχύει η θεωρία της "Σακούλας με τις πατάτες"... (όχι μόνο δε βολεύεσαι αλλά κατεβαίνεις και σε όποια στάση ... σε πετάξουν...)

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
aggelos-x-aggelos είπε...

Να το δοκιμάσουμε sofi-kουλίνι μου. Όχι που, δηλαδή, και λοιπά...

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
aggelos-x-aggelos είπε...

@museologist
Υποθέτω, λοιπόν, ότι θα σου είναι πολύ δύσκολο να μεθύσεις. Δεν έχεις τον απαιτούμενο χρόνο...

@maika
ναι... χμ... θα έλεγα πως έχεις δίκιο. Η θεωρία της πλαστελίνης ισχύει μόνο για νυχτερινά μαγαζιά. Θα συμπλήρωνα επίσης ότι πιθανών να φέρονται και καλύτερα στις πατάτες αφού αυτές πρόκειται να τις φάνε κιόλας

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
scalidi είπε...

ε, ξέχασες το αψέντι σου στο χέρι...ΜΟυ φτιαξες τη διάθεση πάλι, βρε παιδί μου με τα ευρηματικά σου ποστ. Άκου "θεωρία της πλαστελίνης"...

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
Ναταλία είπε...

Λοιπόοοοοοοοοοοοον......
Να δοκιμάσουμε καλύτερα τη θεωρία σου σε ταβερνάκι, ψητούρα, παϊδάκια, καλή παρέα και ρεμπέτικη μουσική;

Που είναιη πλαστελίνη;

Στη μασέλα!!!!!

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
aggelos-x-aggelos είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ Σταυρούλα μου. Το αψέντι το αραίωσα μετά από ένα μεθύσι μαζί με ούζο. Κακός συνδιασμός...

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/
aggelos-x-aggelos είπε...

@natalia
Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, η θεωρία μου ισχύει μόνο για ορθάδικα. Σε ταβερνάκι δεν έχω λύση!

Sorry!

http://aggelos-x-aggelos.blogspot.com/