Ασυναρτησίες ή ουφ και πάλι ουφ!

Τι μήνας και αυτός... Αργός και μακρόσυρτος σαν ηπειρωτικό μοιρολόι (don't clock). Τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν εξελίσσεται. Τα λεφτά τελειώνουν και η δουλειά είναι μακριά. Τα χαρτιά δεν βγαίνουν με τίποτα -όταν είναι έτοιμο το ένα θες άλλα δέκα για να το πάρεις. Άρα όλες οι δουλειές μένουν πίσω. Η συνδρομή στο internet έληξε (να μάθεις να κάνεις υβριστικά posts για τον provider σου) και έμεινα μια βδομάδα χωρίς blogging. Το bloggάκι μου το παραμέλησα και πάλι. Και οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας δεν ήταν και τόσο καλές τελικά.

Τι μαλακία και αυτή όμως; Να σου πηγαίνουν τα πράγματα στραβά και εσύ να αισθάνεσαι άχρηστος. Γιατί, αφού δεν φταις; Αλλά οι ενοχές δεν θέλουν πρόσκληση. Είναι και αυτές σαν την έμπνευση, τρυπώνουν εκεί που δεν τις περιμένεις και σου διακορεύουν την ψυχολογία. Και όμως οι ενοχές παλεύονται. Εκείνο που δεν παλεύεται είναι οι άλλοι -και κυρίως η άλλη. Εκείνη η μία άλλη που σου χαλάει τη μισή σου ζωή έτσι και δεν της βάλεις τη σωστή απόσταση από την αρχή. Μμμ, όχι από την αρχή δεν γίνεται, λίγο αργότερα.

Ένα άγρυπνο και επικριτικό βλέμμα γυρνάει μέσα στο σπίτι συνεχώς. Και σταματάει πάντα πάνω μου. Ένα βλέμμα που φτιάχτηκε μόνο για μένα. Και δεν έχει τίποτα άλλο να ασχοληθεί. Χειρότερα, δεν θέλει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο -αν ήθελε θα έβρισκε. Αλλά καλά να πάθω. Όταν μπορούσα δεν έκανα το βήμα να φύγω, τώρα τι θέλω;

Μια πρόταση, μια ανάγνωση όλο το κείμενο. Και μετά άλλη ψυχολογία. Δεν γίνεται έτσι δουλειά. Αλλά δεν πειράζει, έχω βάλει στον τίτλο ασυναρτησίες και είμαι καλυμμένος. Οι οποίες δυστυχώς θα καλύψουν το ουφ και πάλι ουφ. Ούτε το soundtrack του Νονού βοηθάει. Και αν δεν το ανεβάσω θα είναι το τρίτο μετά το προηγούμενο που γράφω και το βάζω στα αζήτητα. Να τα κουμπώνουμε λοιπόν ένα ένα. Η πρώτη παράγραφος ήταν σαφής. Οι δύο επόμενες αναφέρονταν στη μάνα μου την οποία δεν έχω πετάξει ακόμα από το τρένο γιατί απλά δεν έχουμε μπει μαζί σε τρένο. Α, και σε μια ατάκα που διάβασα πρόσφατα στο blog του Νίκου Δήμου. Η σωστή απόφαση φυτρώνει μέσα σου, δεν την επιλέγεις –ή κάπως έτσι. Και εγώ κάποτε δεν την έσπειρα –να φύγω από το σπίτι- για να είμαστε τώρα καλά και αγαπημένοι, και έτσι τρωγόμαστε όλη μέρα.

Πάλι καλά που περάσαμε από το Μαρούσι και έκατσε ο Πλάτωνας πάνω στο αμάξι και πήραμε λίγο τα πάνω μας. Ελπίζω να βρήκε καλή παρέα στο δέντρο της Αλεξάνδρας που τον αφήσαμε. Μα δεν είναι το πιο όμορφο σαλιγκάρι του κόσμου; Ε, μωρό μου; Γιατί αλλιώς ουφ και φουμπ και ουφ και φουμπ!

Κάνε μου κλικ να δεις πόσο μεγάλος είμαι!!!