Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Κάθε χρόνο, όπως όλα τα παιδάκια, έτσι και εγώ σου γράφω ένα γράμμα με τα δώρα που θέλω για τα Χριστούγεννα (λέμε τώρα, δεν έχω γράψει ποτέ). Και κάθε χρόνο εσύ ανταποκρίνεσαι άμεσα σε ότι σου ζητήσω (πάλι λέμε τώρα).

(Μια μικρή παρένθεση για τα δώρα. Για μένα το πετυχημένο δώρο συνοψίζεται στο εξής: Κάτι που δεν το χρειάζεσαι άμεσα, που δεν θα έδινες ποτέ λεφτά για να το αγοράσεις, αλλά που θα σε έκανε πολύ χαρούμενο αν το είχες. Έτσι και το πετύχεις αυτό, -μου- έχεις κάνει το καλύτερο δώρο.)

Φέτος, όμως, αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, δεν σε χρειάζομαι. Πήγαινε σε κανέναν άλλο που σε χρειάζεται περισσότερο. Γιατί εμένα το δώρο μου για τα Χριστούγεννα μου το έκανες τον Μάρτιο. Ποιο ήταν αυτό; Μα το blog μου, που διαβάζεις αυτή τη στιγμή!

Ποτέ μου δεν είχα καλύτερο παιχνίδι! Ποτέ μου δεν είχα παιχνίδι που να μην το βαριέμαι! Και τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω ένα. Δεν θα ήμουν υπερβολικός αν σου ζητούσα και άλλο δώρο;

Και τι παιχνίδι! Δεν πέφτει. Δεν σπάει. Δεν χαλάει (εκτός αν έχει τις στραβές του ο blogger). Και όχι μόνο. Κάθε μέρα μπορείς να το κάνεις και πιο όμορφο. Άπειρα πράγματα μπορείς να του προσθέτεις συνεχώς, αρκεί να κάνεις βόλτες στο internet. Και το πιο σημαντικό: Όλα τσάμπα! Κάποτε είχαμε παιχνίδια που έπρεπε να δώσεις πολλά λεφτά για να τα αγοράσεις και, αν ήθελες να τα ομορφύνεις, έπρεπε συνέχεια να δίνεις. Αλλά σήμερα είναι η αποθέωση του παιδιού.

Αλλά και στη χρήση του είναι τέλειο αυτό το παιχνίδι. Τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα από το να εκφράζει τη δημιουργικότητά του; Και πόσες φορές δεν έχω ξεσπάσει εδώ μέσα με πράγματα που ήθελα πάντα να πω αλλά δεν έβρισκα που; Με κάνει να αισθάνομαι σαν να έχω μια δικιά μου εφημερίδα, με δικές μου όλες τις στήλες, χωρίς περιορισμό λέξεων. Σαν να έχω ένα δικό μου εκδοτικό οίκο που μπορώ να εκδώσω όσα βιβλία θέλω. Και, επίσης, αυτό το παιχνίδι δεν τελειώνει. Ταβάνι είναι το μυαλό σου.

Και κάτι τελευταίο. Πόσο αξιόλογο κόσμο γνώρισα με αυτό το παιχνίδι. Κάτι σαν τα ποδήλατα στη γειτονιά. Μπορεί να κατέβαινες μόνος σου από το σπίτι αλλά δεν έμενες ποτέ μόνος για πολύ. Έρχονταν και τα άλλα παιδάκια και γινόταν μεγάλη η παρέα. Και άλλος έτρεχε γρήγορα, άλλος πήγαινε αργά, άλλος έκανε ωραία κόλπα. Έτσι είναι και με τα blogs, μόνο που δεν υπάρχει περίπτωση να γρατζουνίσεις τα γόνατά σου και τους αγκώνες σου.

Γιαυτό, αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, το μόνο που θα σου ζητήσω για φέτος είναι υγεία για όλους, και πολλή όρεξη και φρέσκες ιδέες στους bloggers όλου του κόσμου!

Υ.Γ. Αν, τέλος πάντων, επιμένεις πολύ να μου κάνεις κάποιο δώρο, δεν θα έλεγα όχι σε εκείνα τα 10 εκ. ευρώ του τζακ πουτ (μην το κοιτάς περίεργα, είναι γενική, το τζακ ποτ, του τζακ πουτ) του τζόκερ...

Ευχαριστώ!