Τι να πεις

Τον τελευταίο καιρό δεν τα πάω και πολύ καλά με το blogging. Δεν έχω όρεξη να γράψω ή δεν μου αρέσουν αυτά που γράφω, δεν έχω όρεξη να διαβάσω άλλους ή να τους αφήσω σχόλια, γενικά δεν έχω όρεξη. Τι φταίει δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω. Θα περάσει, είναι το μόνο σίγουρο. Πάντα περνάει, τώρα θα μου κάτσει στο λαιμό;

Όμως στεναχωριέμαι πολύ που δεν μου βγαίνει γιατί εδώ και 11 μήνες είναι η καλύτερή μου διασκέδαση. Απ' την άλλη δεν λέει και να το ζορίσεις -τι σόι διασκέδαση είναι αυτή με το ζόρι. Για αυτό είπα να κάτσω να γράψω την παρούσα κατάσταση και αν μου βγει να το δημοσιεύσω κιόλας. Αλλιώς, άλλο ένα draft...

Καλά ήταν μέχρι εδώ, τώρα τι λέμε; Μισό, η κατάσταση χρειάζεται ενισχύσεις. Πάω να βάλω ένα ουισκάκι και ξανακάθομαι...




Άργησα; Συγνώμη άλλα έβαλα και πυτζάμες. Από τις εξήμισι είμαι στο σπίτι ο άχρηστος και τώρα αξιώθηκα να βγάλω το παντελόνι. Πάλι καλά που έβγαλα και τα παπούτσια όταν ήρθα. Αλλά τώρα έκατσα στη θέση μου.

Έκατσα. Μμμ, να μια ωραία λέξη. Τον τελευταίο καιρό όλο κάθομαι. Δύο ώρες πήγαινε-έλα στη δουλειά, οχτώ ώρες στο γραφείο, και τις υπόλοιπες στον υπολογιστή στο σπίτι. Μα τι κάθομαι (πάλι κάθομαι;) και γράφω...

Άλλο θέμα.






Ας μιλήσουμε για τη σέξι κυρία της φωτογραφίας. Αλλά τι να πούμε και για αυτήν; Άσε που μπορεί να είναι και κύριος. Άσε, επίσης, που από πάνω λέω κάθομαι και μπορεί να της (του;;;) μπει καμιά ιδέα να μας κάτσει. Και μην το παίρνετε σεξουαλικά, μόνο πάνω σου να κάτσει την έκατσες.

Πω πω, πολύ καθισιό βρε παιδί μου, τι πράμα είναι αυτό σήμερα. Δεν υπάρχει παράγραφος που να μην έχει κάτι με καθισμα. Ας το κάνουμε ποιηματάκι, μπορεί να είναι πιο διασκεδαστικό.

Κάτσε κατσίκα κατσαρή,
κάτσε στην κατσαρίδα.
Μα αν σε catch τσακωτή,
ουτ' άκουσα, ουτ' είδα.

Πφφ, μα τι άνθρωπος. Τόση ώρα έχω γράψει πιο πολλά καθίσματα και από το Ολυμπιακό Στάδιο και με το που είπα να τα κάνω ποίηση, έγραψα μόνο ένα. Αλλά έτσι ήμουνα πάντα, ήθελα αυτό που δεν είχα...

Είμαι πολύ μπερδεμένος!

("Είμαι πολύ μπερδεμένος". Θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος αυτού του κειμένου. Αλλά και το "τι να πεις" μου αρέσει. Δεν ξέρω ποιο θα κρατήσω, θα δούμε. Και το "θα δούμε" είναι ωραίος τίτλος. Εσύ όμως ξέρεις ήδη, γιατί το βλέπεις τελειωμένο. Αλλά δεν θυμάσαι. Είμαι σίγουρος ότι διαβάζοντας αυτή την παράγραφο, ξαναγύρισες στην αρχή να θυμηθείς τον τίτλο. Δεν είναι περίεργο, όμως, πόσο γρήγορα ξεχάστηκε αυτό που σε έκανε να φτάσεις μέχρι εδώ; Μήπως πάντα ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε; Αλλά πάλι, έφτασες μέχρι εδώ; Εεεεεε, ακούει κανείς;)

Α, ωραία, άκουσα ένα ναι από την άκρη στης αίθουσας. Κάποιος κάθεται ακόμα εδώ. Οπότε συνεχίζω το παραλήρημά μου. Θα κάνω άλλη μια προσπάθεια ποίησης, μπας και βάλω κάνα κάτσε παραπάνω.

Κάτσε στην κατσαρόλα σου,
κατσούφα κατσιβέλα,
στο Κατσιμίδι απάντησα,
τη βοηθείας χέρα.

Ουπς! Μόλις θυμήθηκα ότι δεν έχω κάνει italic τα γράμματα στο προηγούμενο post με ποίημα (αυτό με το blogging και την ψυχανάλυση). Κάτσε μια στιγμή, το διορθώνω και επιστρέφω. Προς το παρόν αυτό θα το κάνω draft (που είναι και η πιθανότερη κατάληξή του, αλλά ποτέ δεν ξέρεις).



Να 'μαι πάλι. Το διόρθωσα. Δεν μπορείς να πεις, δεν άργησα καθόλου. Κάθεσαι καλά; Ωραία, συνεχίζω. Δηλαδή δεν συνεχίζω, έναν επίλογο θα γράψω και τέλος. Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσει αυτή παραληρηματική αφήγηση μοναχικών στιγμών. Λοιπόν, το ξαναδιάβασα, μου άρεσε και σας το σερβίρω. Ελπίζω να ζωγραφίστηκε ένα μικρό γελάκι στο χαριτωμένο σας μουτράκι.

Όπα, για κάτσε. Δεν τελειώσαμε ακόμα. Ξέχασα μία λέξη: Κατσαβίδι! Το μοναδικό που δεν χρησιμοποίησα στα ποιήματά μου. Τώρα είμαστε ok! Κατσανύχτα!