Τις ει χωρίς αλτ, ούτε control

Έγινε λοιπόν και αυτό. Περί του πάρτι ο λόγος. Και βεβαίως πήγαμε. Και περάσαμε καλά.

Με πιάνει ένα τρελό κέφι σε κάθε μάζωξη των bloggers. Το τι κούραση είχα εκείνη την ημέρα δεν περιγράφεται. Αλλά σιγά που δεν θα πήγαινα. Και άρχισαν τα ωραία! Ποια ωραία; Τα "ποιος είσαι εσύ". Τελικά είμαστε χωριό. Έχεις πάει ποτέ σε χωριό και να μη σε ρωτήσουν "τίνος είσ' ησύ"; Έτσι και στο bloggοχωριό αρχίσαμε να ψαχνόμαστε, μόνο που εδώ δεν ήταν εκνευριστικά. Και οι διάλογοι είχαν τους εξής τύπους:

"Γεια ποιος είσαι;"
"Είμαι ο τάδε!"
"Α, τι καλά και εγώ ο τάδε!"
"Α, πόσο χάρηκα! Να τα πούμε πάλι!"
"Ναι, ναι, οπωσδήποτε!"

Αυτή ήταν μία συζήτηση η οποία σπανίως είχε συνέχεια. Γενικώς, μία μάζωξη bloggers τη φανταζόμουν κάπως έτσι, να είμαστε όρθιοι δηλαδή ώστε να μπορούμε εύκολα να πηγαίνουμε από τον έναν στον άλλο, αλλά τελικά πάλι λίγο κόσμο γνώρισα ουσιαστικά. Για την ακρίβεια δεν γνώρισα κανέναν ουσιαστικά, μόνο μίλησα αρκετά με εκείνους που ήδη ήξερα. Κάτι είναι και αυτό. Και από αυτό προκύπτει ο δεύτερος τύπος συζήτησης:

"Γεια, τι κάνεις; Με θυμάσαι;"
"Φυσικά, καλά είσαι;"
Μπούρου, μπούρου...

Εδώ ήταν το πιο ωραίο μέρος. Κάποιους ανθρώπους πλέον ψάχνω να τους βρω και θέλω να τους βλέπω. Το ακόμα πιο καλό όμως είναι να διευρύνεται συνεχώς ο κύκλος. Και επειδή η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως έχουμε τον τρίτο τύπο διαλόγου:

"Εσύ είπαμε είσαι..."
"Να σου πω, άμα με ξαναρωτήσεις θα σε δαγκώσω!"

Είχε δίκιο. Ήταν ή η τρίτη ή η τέταρτη φορά. Το ότι είχε μαζέψει τα μαλλιά της δεν μου δίνει κανένα άλλοθι, αφού, ακόμα και όταν τα άφησε, πάλι δεν τη θυμόμουν. Παρότι απάντησα "α, ναι βρε, σόρυ" μετά πήγα παραπέρα και ρώτησα. Ευτυχώς μου είπαν, οπότε έφυγα με όλο μου το κρέας στη θέση του. Έτσι, και με βάση πάντα την επανάληψη, ακολούθησε άλλος ένας ευτράπελος διάλογος:

"Εσύ ποια είσαι;"
"Η γκαρσόνα ηλίθιε, δεν βλέπεις που κουβαλάω ποτήρια;"

Ας κάνω μία παράκαμψη εδώ, ασχέτως αν είχε δίκιο ή όχι. Γενικώς το σέρβις ήταν απαράδεκτο. Είχα πολλά χρόνια να τσακωθώ για να πάρω τα ρέστα μου. Είχα πολλά χρόνια να ρωτήσω γιατί τη μια φορά το ποτό κάνει 8€ και την άλλη 10€. Είχα πολλά χρόνια να περιμένω τόση ώρα και για τα δύο (ποτό και ρέστα). Αλλά είχα και πολλά χρόνια να πάω σε μαγαζί τύπου MERCEDES. Μάλλον καλά έκανα. Άκου μόνο MILLER. Μπλιαχ!

Ήξερα ότι το μαγαζί είχε δύο χώρους με τον ένα πιο χαλαρό από τον άλλο, αλλά μπαίνοντας δεν είδα κάτι. Κάποια στιγμή, ψάχνοντας για τουαλέτα, τον βρήκα οπότε γυρνώντας λέω στο sofi-kουλίνι μου περιχαρής και κλείνω με τους διαλόγους:

"Βρήκα το chill out room!"
"Για μια στιγμή σκέφτηκα, ωχ αυτόν τον ξέρω, μετά κατάλαβα τι είπες!"

Και όντως, θα ήταν ένα πολύ καλό nick για blogger!

Because the night belongs to bloggers!