Πάθη χωρίς Ανάσταση

Updated 2/7/07, 18:50
Go to the end oh the post

Πολύ ιδιαίτερη χρονιά το 2007. Η τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου μας προέκυψε μία δεύτερη Εβδομάδα Παθών.

Ξεκίνησε ηλιόλουστη και φωτεινή όπως όλες οι Μεγάλες Εβδομάδες, αλλά και με Πάθη για όλους μας λόγο των απίστευτα υψηλών θερμοκρασιών. Δευτέρα με Τετάρτη ζήσαμε ένα Γολγοθά και όλοι περιμέναμε την Πέμπτη που υποτίθεται ότι θα τελείωναν τα βάσανά μας.

Όμως οι Εβδομάδες των Παθών, την Πέμπτη κορυφώνονται, δεν τελειώνουν. Έτσι, την ώρα που κανονικά θα εκφωνούνταν τα Δώδεκα Ευαγγέλια, οι Αθηναίοι αρχίσαμε να βλέπουμε την μαυρίλα που είχε σκεπάσει τον αττικό ουρανό και, ψάχνοντας, καταλάβαμε ότι ερχόταν από την πίσω μεριά της Πάρνηθας. Δεν θέλαμε όμως να το πιστέψουμε ακόμα. Δεν θέλαμε να δούμε τον Σταυρό που ήδη είχε έπ’ ώμου αναρτήσει το αγαπημένο μας βουνό. Πιστέψαμε ότι το κακό θα σταματούσε γρήγορα.

Και θα μπορούσε να είχε σταματήσει. Από τα Δερβενοχώρια μέχρι το καζίνο είναι πολλά, πάρα πολλά χιλιόμετρα. Προλαβαίναμε. Δεν τα καταφέραμε; Δεν θέλαμε; Δεν έχει σημασία. Οι ανηφόρες δεν είναι δύσκολες για τη φωτιά.

Εμείς συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας. Τις βόλτες μας, τις δουλειές μας, την αδιαφορία μας. Πιστέψαμε -μα πότε θα μάθουμε;- ότι αυτοί που πρέπει, θα κάνουν τη δουλειά τους. Δεν θέλω να κατηγορήσω ανθρώπους, δεν πιστεύω σε αυτόν τον τρόπο συνέτισης -την κατσάδα εκ των υστέρων. Δεν μπορώ όμως να μη αναρωτηθώ γιατί έχουμε μόνο 22 πυροσβεστικά αεροπλάνα. Και δεν μπορώ να μην τα αντιπαραβάλλω με τα, δεν ξέρω πόσα F-16 (να είναι οι ώρες σας πατριώτες) και τα επίσης δεν ξέρω πόσα C 130, και όλα τα άλλα που δεν γνωρίζω. Δεν μπορώ να μην αντιπαραβάλλω τον όγκο των καρεκλοκένταυρων στρατιωτικών με αυτόν τον πυροσβεστών. Ξαναλέω όχι σαν επίπληξη, πάρτο για homework.

Την ώρα λοιπόν, της περιφοράς του εσταυρωμένου και του σήμερον κρεμάται επί ξύλου, η φωτιά έκαιγε τα έλατα στην κορυφογραμμή της Πάρνηθας. Οι δημοσιογράφοι δεν παρέλειψαν να μας ενημερώσουν ότι τα έλατα δεν αναδασώνονται και δεν ξαναβγαίνουν καθόλου εύκολα. Μπορεί κάποιος να είναι τόσο ζώο που να μην ταράχτηκε με την εικόνα σε απευθείας μετάδοση και να ήθελε επιπλέον πληροφορίες για να ανατριχιάσει. Σαν να περιγράφεις, την στιγμή που ξεψυχάει ένας άνθρωπος, όλη τη διαδικασία της αποσύνθεσης και τι πίνουν τα σκουλήκια για να χωνέψουν το γεύμα τους. Μόνο που δεν άκουγαν μόνο ξένοι, αλλά και αυτοί που θεωρούν την Πάρνηθα οικογένειά τους, και ήδη ήταν έτοιμοι να λιποθυμήσουν με αυτό που έβλεπαν.

Η νύχτα ήταν τόσο θλιβερή όσο κάθε νύχτα Μεγάλης Πέμπτης. Από το σπίτι μου έβλεπα δύο μέτωπα της φωτιάς και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Θυμήθηκα τις βόλτες που έκανα μόνος μου στην Πάρνηθα, όταν δεν ήμουν καλά, και πόσο γεμάτος και δυνατός από αυτό που έβλεπα επέστρεφα. Θυμήθηκα μια φορά που είχα βρεθεί σε ένα τεράστιο καταπράσινο ξέφωτο, έκτασης περίπου 2 γηπέδων ποδοσφαίρου, το οποίο γύρω γύρω ήταν οριοθετημένο από έλατα. Είχα μείνει κόκαλο να το κοιτάζω και σκεφτόμουν ότι αν υπάρχει παράδεισος θα πρέπει να είναι κάπως έτσι. Στην άκρη ήταν και 2 ελάφια και έτρωγαν με όλη την ηρεμία που αναζητούσα εκείνη τη στιγμή και έβρισκα σε εκείνο το μέρος.

Ελάφια είχα ξαναδεί στην Πάρνηθα ένα χιονισμένο βράδυ που ανέβαινα με ένα φίλο στο καζίνο. Τώρα όμως δεν θα ξαναδώ. Ούτε ελάφια, ούτε έλατα, ούτε όλη αυτή τη σπάνια και μοναδική χλωρίδα του πρώτου εθνικού δρυμού της χώρας. Υπήρχαν ήδη φυτών μοναδικά στην Ελλάδα και, ακόμα και αυτός ο αόριστος, μου προκαλεί εμετό. Την αγαπούσα πολύ την Πάρνηθα. Ήθελα να κάνω κάτι και δεν μπορούσα. Ήθελα να ανέβω πάνω να βοηθήσω αλλά δεν θα με άφηναν -και καλά θα έκαναν, σαν το σκυλί στο αμπέλι θα πήγαινα. Ήθελα να ξέρω το χορό της βροχής...

Η επόμενη μέρα, η Παρασκευή, ήταν μια Μεγάλη Παρασκευή με τα όλα της. Μουντή και συννεφιασμένη, με μια απατηλή υποψία αναστάσιμου ήλιου. Η Πάρνηθα ήταν σκεπασμένη με ένα πυκνό σύννεφο καπνού που, ευτυχώς, δεν άφηνε να φανεί η μαυρίλα της και, σε όλη την Αθήνα, τα πάντα ήταν σκεπασμένα με την τέφρα της. Και εμείς δεν περιμέναμε ούτε μέχρι τις 11 για να πάμε στις δουλειές μας γιατί δεν υπήρχε αποκαθήλωση. Θα μείνει για πάντα πάνω στον σταυρό της να τη βλέπουμε φαλακρή και μαύρη και να μας καίγεται η ψυχή.

Σήμερα Σάββατο, δεν την έχω δει ακόμα, αλλά δεν ξέρω αν θέλω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι, παρόλο τον πόνο αυτής της εβδομάδας το σπίτι δεν μυρίζει μαγειρίτσα και δεν έχω τίποτα να περιμένω για τις δώδεκα το βράδυ. Δεν υπάρχει τίποτα καλό να συμβεί, ούτε Χριστός Ανέστη, ούτε καμπάνες, ούτε αρνιά και κοκορέτσια αύριο το πρωί. Μόνο η στάχτη θα μείνει για μερικές μέρες ακόμα μέχρι να σκορπιστεί τελείως και αυτή και να ζήσουμε από εκεί και πέρα με την ανάμνηση της πάλαι ποτέ καταπράσινης Πάρνηθας. Και από αύριο και μετά, απλά θα περιμένουμε την επόμενη βροχή που ελπίζω να έρθει σύντομα και να είναι πολύ δυνατή. Σύντομα για να μας πετάξει στα μούτρα όλα τα αποκαΐδια που έμειναν πίσω και δυνατή για να μας πνίξει όπως μας αξίζει...

Update:

Υπάρχει ελπίδα