Παρασκευή και 13

Λόγια μεγάλων ανδρών:

"H τέχνη χωρίς σπουδές είναι τίποτα"

Δεν είμαι σίγουρος για το αν χρησιμοποίησε τη λέξη "τίποτα" αλλά το νόημα δεν αλλάζει. Ήρθε και έσκασε στα μούτρα μου από άνθρωπο που ήθελα τη γνώμη του, σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι της ζωής μου.

Το ήξερα. Άλλα τελευταία το είχα θάψει. Πίστευα ότι γινόταν και αλλιώς.

Και βέβαια γίνεται. Άλλα το ότι δεν το σκέφτηκα κατευθείαν σημαίνει ότι, μάλλον, είμαι αλλού, ή ότι θεωρώ ότι είμαι λίγος.

Αυτή η διχασμένη ψυχολογική μου κατάσταση πιθανόν να μου έχει δημιουργήσει όλα μου τα προβλήματα. Γιατί να μην πάω στην πεπατημένη; Ειδικά τώρα με αυτήν την ευκαιρία; Γιατί στεναχωριέμαι για αυτά που δεν θα κάνω; Γιατί θα στεναχωριόμουν ούτως ή άλλως; Γιατί; Γιατί;

Όταν ήμουν μικρός έλεγα συνέχεια γιατί. "Γιατί γιατί γιατί" ήταν η αγαπημένη μου ατάκα. Και μπορώ να πω ότι καθόρισε αρκετά τη ζωή μου, μου άφησε κέρδος -παρόλη την κούραση των γονιών μου. Μου άφησε κριτικό και, κυρίως, διαφορετικό του κοινού νου, τρόπο σκέψης. Αν μπορώ να υπερηφανεύομαι για κάτι στη ζωή μου, είναι για την εκτός του μέσου όρου κρίση μου. Ναι αυτό το έχω, δεν θα δείξω μετριοφροσύνη -και εύχομαι να έχω δίκιο, όπως συνηθίζω να λέω. Τώρα όμως, χρειαζόμουν μια κουβέντα. Και τη βρήκα. Γιατί, δυστυχώς, το να σκέφτεσαι διαφορετικά δεν σε κάνει πιο έμπειρο, ούτε πιο μάγκα. Ενίοτε σε κάνει με λιγότερους φίλους ή εντελώς αποτυχημένο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία -σημασία έχει να είσαι καλά μέσα σου όταν είσαι μόνος με σένα.

Μάλλον ο δρόμος μου είναι προδιαγεγραμμένος. Δεν θα έπρεπε να χαλιέμαι. Το είχα διαλέξει από μικρός και να, συνεχώς είναι μπροστά μου. Αλλά ωριμάζοντας ο άνθρωπος, γνωρίζει και άλλες τσακίσεις του πλισέ της ζωής. Και θέλει κι άλλα. Και τότε αν στηριχτείς στο ότι σκέφτεσαι διαφορετικά και θέλεις να τα κάνεις όλα θα μείνεις ένας ημιμαθής και ασυνεχής μαλάκας. Η ζωή, σε αντίθεση με την φιλοσοφία, την πολιτική κλπ, χρειάζεται δόγμα για να προχωρήσει -πρέπει να ανήκεις κάπου, πρέπει να είσαι κάτι.

Αγαπητέ αναγνώστη, σίγουρα δεν σε αφορά το κείμενο. Είναι μια προσπάθεια να ταξινομήσω κάποια πράγματα στο κεφάλι μου και, σίγουρα, παραβαίνει τον κανόνα που μόνος μου είχα θέσει στο πρώτο μου post -όχι προσωπικά θέματα τύπου που ήμουνα, τι έκανα. Το δημοσιεύω όμως γιατί, ίσως, να δώσει κάτι σε κάποιον που να έχει αντίστοιχο πρόβλημα.

Απόψε ήμουν με το φίλο μου το Σταμάτη. Καιρό σκεφτόμουν ότι ήθελα να τον δω, και τον είδα βράδυ Παρασκευής και 13 -τη θεωρώ πολύ τυχερή μέρα. Δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου, πάντα τον τριγυρνάει πολύς κόσμος. Αλλά δεν έχασε την ευκαιρία να μου πει τη γνώμη του, μια γνώμη που σέβομαι πάρα πολύ.

Γιατί όμως δεν είμαι χαρούμενος;

Φιλιά Σταμ!

Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους της μουσικής που ακούγεται ανοίγοντας το site του.