Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Το Πολυτεχνείο και τα φαντάσματα

Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου θα έρθει αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Θα δει τα κατάλοιπα εκείνων που πολέμησε να κατέχουν υπουργικές θέσεις και μάλιστα σε μία κυβέρνηση με ψήφο εμπιστοσύνης από 250 βουλευτές. Αυτό από μόνο του είναι λόγος για να ματαιωθεί η πορεία σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Όμως το πρόβλημα δεν είναι εκεί.

Το πρόβλημα ξεκινάει νωρίτερα και από τον Απρίλη του '67. Όταν η νοοτροπία μας επέτρεψε σε μια τέτοια κλίκα ανθρώπων, όχι μόνο να έρθει να μας επιβληθεί, αλλά -πολύ περισσότερο- να μείνει κιόλας για 7 χρόνια. Και αργότερα, αφού είχαμε ξεμπερδέψει πια μ' αυτούς, όταν μας έλειπε αφόρητα. Αυτά τα έχω γράψει και παλιότερα...

Διατρέχοντας λοιπόν τα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο σημαντικός σταθμός δεν είναι το σήμερα και η υπουργοποίηση πρώην στελεχών της ΕΠΕΝ, αλλά η είσοδος του ΛΑΟΣ στη βουλή. Έπρεπε να πάρει υπουργείο ο κ. Βορίδης για να μάθουμε το παρελθόν του; Δεν ξέραμε ποιος ήταν όταν τον ψηφίζαμε για κοινοβουλευτικό μας εκπρόσωπο; Φυσικά και ξέραμε, αλλά μας άρεσε. Μας είχε λείψει βλέπεις το "τάξις, ασφάλεια και ήπιο κλίμα των πολιτών". Και όχι στα κρυφά ή τίποτα τέτοιο· ανοιχτά και φάτσα φόρα. Ούτε 6 μήνες δεν πάνε από πρωτοσέλιδο εφημερίδας "Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται".

Αυτή η κυβέρνηση λίγο με απασχολεί. Ούτε πολύ θα κρατήσει, ούτε και εκλεγμένη είναι στο κάτω κάτω. Εκείνο που με ενοχλεί είναι το ότι δεν έχουμε σαν λαός τα δύο μεγάλα προαπαιτούμενα της ελευθερίας: Αρετή και Τόλμη. Και όχι όπως τα χρησιμοποιούν οι ένοπλες δυνάμεις και οι ονειρώξεις κάθε φασιστοειδούς που σχεδόν τα βλέπει τα τανκς στο Σύνταγμα και ερεθίζεται, αλλά με το νόημα που έχει πάρει η έκφραση για τους νοήμονες δημοκράτες ανθρώπους. Γι αυτό πριν κατηγορήσουμε το πολιτικό μας σύστημα, ας κοιτάξουμε πρώτα το διπλανό μας. Είναι έτοιμος να βγει στο δρόμο και να φωνάξει "Ζήτω η επανάστασις".

Και επιμένω. Η πορεία φέτος δεν πρέπει να γίνει. Το φάντασμα που ξόρκισε είναι πάλι εδώ. Βέβαια δεν θε έπρεπε να γίνεται από την αρχή της κοινοβουλευτικής εκπροσωπήσεως του ΛΑΟΣ, αλλά τουλάχιστον τώρα δεν έχει δικαιολογία. Ή αν τελικά γίνει, να γίνει ανάποδα. Από μέσα προς τα έξω. Όπως εκείνο το Νοέμβρη...

(Δημοσιεύτηκε στο Protagon στις 17/11/2011 με τίτλο "Πολυτεχνείο..." και από μένα στο TVXS στις 17/11/2011 με τίτλο "Το Πολυτεχνείο και τα φαντάσματα" και στο Enfo.gr στις 17/11/2011 με τίτλο "Το Πολυτεχνείο και τα φαντάσματα")

buzz it!

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Ημέρες ταχύτατης ακινησίας

Έχει προχωρήσει άραγε καθόλου το ημερολόγιο; Έχει αλλάξει ο μήνας; Γιατί έχω την εντύπωση ότι ζω σε μια υπερδιεσταλμένη μέρα του τελευταίου δεκαημέρου του Οκτώβρη; Γιατί μοιάζουν τα δευτερόλεπτα μεγάλα σαν ώρες; Και γιατί αυτές οι ώρες δεν φέρνουν καμιά εξέλιξη;


Από την ημέρα της απόφασης για την περικοπή του χρέους έχουμε κολλήσει σε μια οθόνη παρακολουθώντας "καταιγιστικές εξελίξεις" οι οποίες δεν οδηγούν απολύτως πουθενά. Επεισόδια στις παρελάσεις, προκήρυξη δημοψηφίσματος, αναστολή της απόφασης περικοπής, αναστολή του δημοψηφίσματος, ψήφος εμπιστοσύνης -αρχικά τραγικά αμφίβολη, στη συνέχεια σχεδόν βέβαιη, τελικά απόλυτα επιτυχημένη-, παραίτηση του πρωθυπουργού, διακομματική κυβέρνηση, υπαναχώρηση της παραίτησης, αντίδραση της αντιπολίτευσης, ναυάγιο της συγκυβέρνησης... Λόγια, λόγια, κι άλλα λόγια, ανακοινώσεις, εξαγγελίες, αναλύσεις επί αναλύσεων και, ουσιαστικά, εξέλιξη μηδέν.

Τρεις συνεχόμενες μέρες η τηλεόραση δείχνει ένα συνεχές δελτίο ειδήσεων με διαλείμματα άλλων εκπομπών -σε λίγο θα λέμε "έλα να δεις, έχει έκτακτο σήριαλ". Δημοσιογράφοι κρεμασμένοι από πολιτικά στόματα περιμένοντας τη μεγάλη είδηση που θα κάνει την ιστορία να προχωρήσει. Και η δήλωση δεν έρχεται. Ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση, ολόκληρος ο κόσμος μας παρακολουθεί και εμείς, λες και θέλαμε απεγνωσμένα να έχουμε τόσα βλέμματα πάνω μας, να μην κάνουμε τίποτα. Λες και απολαμβάνουμε την εις βάρους μας ηδονοβλεψία και συνεχίζουμε με πρωτοφανή επιδειξιμανία, να επιδεικνύουμε την αχρηστία μας. Ένας οργασμός ακινησίας.

Δεν ξέρω τι είναι ικανοί να κάνουν οι πολιτικοί μας και τι δεν είναι· και αν πρέπει να υποθέσω θα έλεγα ότι είναι ικανοί μάλλον για πολύ λίγα. Αλλά ξέρω ένα πράγμα. Ότι δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την εξέλιξη της ιστορίας. Και μετά από όλα αυτά που μας έχουν κάνει τελευταία, θα έπρεπε να έχουν ως πρώτο τους μέλημα, τουλάχιστον να μας έχουν ήρεμους. Δεν το κάνουν. Καλώς. Ας μην ξεχνάνε όμως ότι έρχονται ημερομηνίες οι οποίες στο μυαλό μας είναι ταυτισμένες με αγριότητες. Και μπορεί να αποφασίσουμε να γράψουμε την επόμενη σελίδα της ιστορίας χωρίς αυτούς στην επικεφαλίδα. Και για να καταλάβουν πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση, αυτές οι γραμμές γράφονται από κάποιον που δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε επεισόδια.

Η επέτειος του Πολυτεχνείου και η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου θα έπρεπε να τους αγχώνουν περισσότερο. Γιατί η ιστορία θα προχωρήσει. Είτε με αυτούς είτε χωρίς.

buzz it!