Ασφαλιστές

Ήταν η ώρα που δύει ο ήλιος για το 1/24 της γης. Πολλοί άνθρωποι παρακολουθούσαν το ηλιοβασίλεμα. Κάποιοι αδιαφορούσαν. Κάποιοι δούλευαν και δεν το πήραν χαμπάρι. Ένας ασφαλιστής μόλις έκλεινε ένα συμβόλαιο. Ένας νεοασφαλισμένος μόλις είχε κάνει εμετό από την πολυλογία του ασφαλιστή και αυτός νόμισε ότι πήγε να φέρει λεφτά για την προκαταβολή. Πάντως το συμβόλαιο έγινε. Πλέον ήξερε ακριβώς τι έχει να παίρνει σε περίπτωση που τον πατήσει αυτοκίνητο, μηχανάκι, τρακτέρ, αερόστατο, την ώρα της προσγείωσης, αεροπλάνο, την ώρα της απογείωσης και της προσγείωσης και "μια παροχή που μόνο η Εταιρεία μας προσφέρει", τραμ. "Η Εταιρεία μας είναι πάντα μπροστά από τις άλλες, δεν θα μπορούσε να μην κάνει αυτήν την προσθήκη", κόμπασε ο ασφαλιστής.

Η Γραβάτα του κάπως κορδώθηκε με το που άκουσε καλά λόγια για την Εταιρεία. Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Και το σπίτι μιας Γραβάτας είναι η Εταιρεία. Χωρίς την Εταιρεία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Για μια στιγμή ο ασφαλιστής σκέφτηκε το ποσό του συμβολαίου. Μετά τους Στόχους. Μετά το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό του. Ήταν η στιγμή που θα μπορούσε να ξεφυσήσει ήσυχος. Μόλις είχε ξεπεράσει τους Στόχους του μήνα. Αλλά για στάσου. Δεν είχε απλώς ξεπεράσει τους στόχους. Είχε πιάσει τα όρια του Bonus! Ναι, το θεϊκό Bonus ήταν στα χέρια του και αυτό το μήνα. Ξαφνικά ήθελε να σηκωθεί πάνω και να φωνάξει γιούπι. Η Γραβάτα του, που εκείνη τη στιγμή το είχε αντιληφθεί και αυτή, ήθελε να λύσει τον κόμπο της και να τον πιάσει να χορεύουν λα λα ράσπουτιν μέχρι το πρωί –τον ασφαλιστή, όχι τον κόμπο. Μέχρι και το μονίμως βαριεστημένο Κοστούμι του σταμάτησε να χασμουριέται και πήγε να γυρίσει όλες του τις τσέπες ανάποδα.

Τα είχαν καταφέρει πολύ καλά οι τρεις τους. Κανείς δεν θα του πείραζε ούτε αυτό το μήνα την ‘BMW cabrio 318’ του –έτσι την σύστηνε-, ούτε θα του έκοβαν την πιστωτική, ούτε θα τον έδιωχναν από το tennis club. Και όχι μόνο, αλλά θα μπορούσε να αγοράσει και palmtop, και να αλλάξει και το laptop –να δεις το τελευταίο μοντέλο, δε σου λέω τίποτα!!!- και να φάει τέσσερις φορές μέσα στον επόμενο μήνα ‘εκεί που συχνάζει όλος ο καλός ο κόσμος’. Αλλά, ως συνήθως, επρυτάνευσε η λογική και το πάρτι θα περίμενε για αργότερα. Ο Πελάτης δεν θα έπρεπε να δει σε τι καραγκιόζη είχε εμπιστευθεί τα όποια πατήματα, από τα όποια οχήματα, του επεφύλασσε η ζωή από τούδε και εφεξής. Και είναι και όλα βαριά τα άτιμα -αλήθεια το τραμ πόσο ζυγίζει;

Η Εταιρεία, λοιπόν, είναι ένα σπίτι. Τα τούβλα του είναι οι Στόχοι και το εξωτερικό του χρώμα οι Γραβάτες. Τα Κοστούμια από μόνα τους δεν θα μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα. Είναι σαν τον δυνατό άντρα χωρίς τη σοφή γυναίκα από πίσω του. Τα θεμέλιά του, βέβαια, είναι οι Πελάτες, όπως και σε όλες τις δουλειές, αλλά εδώ τα πράγματα είναι λίγο αλλιώς. Ένα μαγαζί ανοίγει για να καλύψει κάποιες ανάγκες. Οι ασφάλειες, όμως, μη έχοντας πραγματικό λόγο ύπαρξης πρέπει να δημιουργήσουν έναν. Για αυτό χρειάζονται τα Στελέχη –να και οι κάτοικοι του σπιτιού. Οι ασφαλιστές δεν λέγονται ούτε ασφαλιστές, ούτε υπάλληλοι, ούτε προσωπικό. Λέγονται Στελέχη. Για πολλούς λόγους. Πρώτον υπάλληλος είναι ο καθένας. Για μια τόσο βρώμικη δουλειά χρειάζεσαι έναν άλλο τίτλο που να σε φτιάχνει περισσότερο. Και ένας τίτλος είναι καλύτερος και από αύξηση. Δεύτερον γιατί δεν τους πληρώνουν. Τους λένε ότι αρχικός μισθός είναι τα 1200 ευρώ –τι καλύτερο για το βλαχάκι που ούτε γυμνάσιο δεν έχει τελειώσει- αλλά ποτέ δεν τους λένε ότι θα τα πάρουν αφού ασφαλίσουν τη μισή Αθήνα κάθε μήνα. Πάνε κατευθείαν στο Bonus και πότε το δικαιούνται. Το Bonus λοιπόν είναι τα κεραμίδια. Χάρη σε αυτό δουλεύουν όλοι σα σκυλιά. Εδώ παρεμβάλλονται και κάποιες άλλες έννοιες όπως κλίμακα, ιεραρχία κλπ αλλά δεν θα αναλύσουμε και όλα τα οικοδομικά υλικά της Εταιρείας.

Τα Bonus λοιπόν κόποις κτώνται. Και ο κοπιωδέστερος των κόπων είναι να μάθεις όλες τις περιπτώσεις από τις οποίες μπορεί να πάθει κάποιος κάτι. Και μετά να τον κάνεις να νομίζει ότι θα το πάθει ΤΩΡΑ! Και να θέλει να τρέξει από πίσω σου να ασφαλιστεί… χθες! Και βέβαια αν δεν τα καταφέρεις φταις εσύ και μόνο εσύ που δεν ήσουν αρκετά καλός ώστε να τον πείσεις. Διότι, σου λέει η εταιρεία, "δεν σε επιλέξαμε τυχαία εσένα, φαίνεσαι άνθρωπος με όραμα και στόχους –με μικρό σ, δεν είναι οι στόχοι της εταιρείας- και άνθρωπος που δεν αρκείται σε τίποτα λιγότερο από το τέλειο, το μεγάλο, το σπουδαίο", και έτσι προκύπτουν τα ‘BMW cabrio 318’, τα tennis club και όλες οι άλλες αηδιούλες. Όχι ότι μπορεί να τα πληρώσει, αλλά πρέπει να κάνει τον εαυτό του να μπορεί να τα πληρώσει, και να βάζει τους δικούς του στόχους, για τον εαυτό του και για την καλυτέρευση της ζωής του. Και για να στεγανοποιεί τα κεραμίδια της Εταιρείας.