Περάστε έξω κύριε

Περάστε έξω κύριε!

Δεν έχετε θέση εδώ μέσα, δεν το καταλαβαίνετε.
Τι πα να πει έχετε πρόσκληση;
Δεν το δέχομαι.
Άμα σας αρέσει.
Όχι ρε φίλε δεν ξέρω ποιος είσαι και ούτε με νοιάζει.
Αρκεί να φύγεις από τα μάτια μου.
Εξαφανίσου ρε μαλάκα, καταλαβαίνεις ελληνικά;
Πάρε δρόμο!
Κοίτα μάγκα, ή θα φύγεις με το καλό ή θα φύγεις με το ανάποδο.
Αλλά ότι θα φύγεις είναι σίγουρο, κατάλαβέ το.
Και όσο πιο σύντομα το καταλάβεις τόσο καλύτερα για σένα.
Και άμα σου αρέσει.
Ναι, δε με νοιάζει τι θα κάνεις, κάνε ότι γουστάρεις.
Πάρε το 100, φέρε μπράβους, ξεβρακώσου δημόσια, πάρε φόρα και κοπάνα το κεφάλι σου στον τοίχο, μόνο χάσου από τα μούτρα μου.

Και όχι μόνο για σήμερα και όποτε σου τη δίνει να ξανάρχεσαι.
Φεύγεις και αντίο.
Δεν ξαναπερνάς, όχι απέξω, σε απόσταση ενός χιλιομέτρου.
Ναι ρε καραγκιόζη, έτσι είναι τα πράγματα και άμα σου αρέσει.
Μαγκιές, ακριβώς, είμαι μάγκας και κάνω μαγκιές, τραβάς κάνα ζόρι;
Έτσι γουστάρω ρε μεγάλε, λογαριασμό θα σου δώσω;
Δεν ακούω τίποτα, ναι έτσι, σε έχω χεσμένο.
Όχι να μην πεις τίποτα, να βγάλεις το σκασμό και να φύγεις.
Ναι ρε μαλάκα, ακριβώς, σε έχω γραμμένο στα αρχίδια μου.
Και μάλιστα πάνω πάνω.

Δηλαδή τώρα τι καταλαβαίνεις, θα το ξημερώσουμε εδώ πέρα;
Λοιπόν, σαν πολλά να είπαμε, άιντε τον πούλο.
ΠΡΟΧΩΡΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΛΕΜΕ.
Τελείωνε.
Τίποτα, τελείωσε, δεν με ενδιαφέρει.
Να φύγεις όπως είσαι.

Και είπαμε έτσι, ούτε απέξω ξανά.

Άιντε πούστη...

Τι μου φτάει; Δεν ξέρω... Μπορεί το ρούμι των πειρατών, το αψέντι των μποέμ, του ουίσκι των ευγενών, το κρασί των bon viveur, η σαμπάνια των πλουσίων... Μπορεί το σκοτεινό δωμάτιο στο πάνω μέρος ενός πύργου που φαντάζομαι πως είμαι, μπορεί τα κεριά που βλέπω να δίνουν το μόνο φως στο χώρο...

Μπορεί τα Montecristo και ο Skandinavik, μπορεί ο Σωκράτης και ο Wittgenstein, τα βιβλία που διάβασα και οι ταινίες που είδα, οι παραστάσεις που βρέθηκα, μπορεί τα αλλεπάλληλα ξενύχτια με φίλους και οι απόκριες στην Πάτρα, μπορεί οι πουτάνες στη Σωκράτους και τα τραβέλια στη Συγγρού. Μπορεί οι σπουδές που δεν έκανα, οι business που απέτυχα, οι γκόμενες που δεν μου έκατσαν, οι άλλες που δεν έλεγαν να με ξεφορτωθούν, τα λίγα ναρκωτικά που δοκίμασα στη ζωή μου, ο Ερμής που είναι ανάδρομος, η Liverpool που έχασε ή κέρδισε (μου είναι αδιάφορο), η πανσέληνος, το χιόνι που φέτος δεν έπεσε, το περσινό που παραέπεσε, μπορεί όλα αυτά μπορεί και τίποτα. Μπορεί να φταίει ακόμα και αυτό εδώ το blog ή και τα comments που έχω γράψει σε άλλα. Ίσως να φταίω και εγώ. Ίσως και εσύ.

Όμως αυτός ο καυγάς έπρεπε να γίνει κάποια στιγμή. Για όλους αυτούς τους καυγάδες που δεν έγιναν και έπρεπε να γίνουν (κυρίως), αλλά και για αυτούς που έγιναν, ασχέτως αν έπρεπε ή όχι (δευτερευόντως, αλλά πολύ δευτερευόντως).

Και τι κατάλαβα; Χα, πολλά. Τόσα πολλά που ισοδυναμούν με φόνο. Όχι με τη βιβλική, ούτε με τη νομική έννοια. Με αυτήν της κάθαρσης. Το φόνο μέσα μου. Που δεν γίνεται απότομα αλλά σιγά σιγά. Μέρα με τη μέρα. Ώρα με την ώρα. Σφαλιάρα με τη σφαλιάρα. Γιατί θύμωσα. Πιο σωστά, γιατί επιτέλους θύμωσα. Και θέλω να τα γαμήσω όλα. Ακόμα και μένα. Ναι, ακόμα και μένα. Και μην απορείς και λες "πάει αυτός, του σάλεψε". Όλα χρειάζονται. Άρκεί να ξέρεις να τα χειρίζεσαι.

Τι, έγινες ράκος; Μακάρι. Αυτό ήθελα. Αλλά μην αγχώνεσαι, θα σου περάσει γρήγορα. Πες πως με ξεμάτιασες -παίρνεις για λίγο το μάτι αλλά μετά σου περνάει, ενώ εγώ γίνομαι καλά με τη μία. Και αυτό προέχει, εγώ.

Και να μην ξεχνιόμαστε.
Είπαμε, ΠΕΡΑΣΤΕ ΕΞΩ.

PERIOD.

Μας ζάλισες τον έρωτα...
Μαλάκα...