Αφιερωμένο: Αυτός που περίσσευε

Όσοι παρακολουθείτε το blog μου, θα έχετε δει ότι αν αφήσεις το mouse για λίγη ώρα πάνω από τα links του blogroll, εμφανίζεται ένα μικρό σχόλιο για τον καθένα -για τους τέσσερις πρώτους τουλάχιστον, στους άλλους έχω απλά το όνομα του blog τους. Στο όνομα Σπύρος -για να μη σας παιδεύω- εμφανίζεται "ο λόγος που άρχισα να γράφω".

Δεν θα το αναλύσω αυτό ιδιαίτερα, είναι αρκετά προσωπικό. Υπάρχει όμως κάτι που δεν το γράφω και είναι και αυτό σημαντικό. Ο Σπύρος είναι ο άνθρωπος που μου έμαθε τα blogs. Σε μια από τις μαραθώνιες συζητήσεις που είχαμε στο σπίτι του, μου πρωτομίλησε για κάποια site που ο καθένας γράφει την καθημερινότητά του, και μετά μπαίνουν άλλοι και σχολιάζουν. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση τότε. Πιο σωστά, μου έκανε αρνητική εντύπωση. Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι περίεργο ζώο, άρχισα και εγώ να τα σκαλίζω, και τελικά, έφτιαξα το δικό μου.

Κάπου εκεί αλλάξαμε στρατόπεδα. Εγώ άρχισα να τον παροτρύνω να φτιάξει blog και εκείνος να αρνείται παρότι ανέκαθεν έγραφε αρκετά. Αυτή η συζήτηση δεν είχε πολύ μέλλον όμως, διότι είχε επιχείρημα. Στα blogs -τουλάχιστον στα περισσότερα- γράφονται πιασάρικα θέματα, και δεν είναι το στυλ του.

Εκείνος γράφει αλλιώς από μας. Στο μυαλό του γυρνάνε καταραμένοι ήρωες με εσωτερικές συγκρούσεις. Άνθρωποι που πετάμε έξω από την καθημερινότητά μας, άνθρωποι διαφορετικοί. Ασχολείται με σκέψεις που κουράζουν, και που οι περισσότεροι άνθρωποι τις απομακρύνουν, γιατί αλλιώς σηκώνονται μέσα στη νύχτα να αλλάξουν φανελάκι. Τον στοιχειώνουν πράγματα όπως η ηθική τελειότητα και η πνευματική ολοκλήρωση, και ταλαιπωρεί τους πρωταγωνιστές του σκληρά.

Αλλά γράφει ωραία! Κείμενα γεμάτα λυρισμό και λογοτεχνικότητα που σου γεννάνε συναισθήματα. Διηγήματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως τελικά δεν είσαι τόσο καλός όσο νόμιζες. Ενίοτε δύσκολα, αλλά πάντα όμορφα, χωρίς ποτέ να λείπει το χιούμορ. Δικαίως ξεχώρισε σε όλες του τις προσπάθειες στο χώρο. Και ήταν σκληρές προσπάθειες, αφού πάντα δούλευε.

Κάποια στιγμή έφτιαξε ένα blog, κυρίως για να σχολιάζει. Εδώ μέσα τον ξέρετε ως Last_Drive. Και χθες αποφάσισε να ανεβάσει και ένα διήγημα του. Όχι από τα εύκολα, από εκείνα που πρέπει να σκεφτείς πολύ για να καταλάβεις τι έγινε. (Εγώ πάντως, που δεν φημίζομαι και για την εξυπνάδα μου, τον πήρα τηλέφωνο). Πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσετε.

Φίλε, δεν ξέρω αν θα σου κάνει καλό στα σχέδιά σου το να συνεχίσεις το blogging, αλλά το να γράφεις που και που για το blog σου θα κάνει σίγουρα καλό στο blogging.

Υ.Γ. Αν δεν το καταλάβετε πάρτε τον τηλέφωνο. Το τηλέφωνό του είναι στον χρυσό οδηγό. Το όνομά του επίσης.