Είναι το bloging ψυχανάλυση;

Κάποτε, θεωρώντας ότι δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνος μου μετά από πολλά στραπάτσα και κάποιες ατυχείς ερωτικές συνευρέσεις (ε, μωρό μου δεν ξέρω τι να πω, πρώτη φορά μου συμβαίνει) δοκίμασα να πάω σε ψυχολόγο. Όπου τελικά δεν μπορούσα να εκφραστώ, γιατί μου ερχόταν να μιλήσω όταν τελείωνε το πενηντάλεπτο που είχα στη διάθεσή μου -καθώς και το πενηντάευρω που θα είχε σε λίγο στη διάθεσή του. Άσε αυτό το μια φορά την εβδομάδα, συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Το πρόγραμμα είναι ο θάνατός μου. Όπως καταλαβαίνεις δεν μου πήρε περισσότερο από (περιμένεις κάτι σε χρόνο εσύ τώρα, αλλά θα σου το πω αλλιώς), δεν μου πήρε, λοιπόν, περισσότερο από 350 ευρώ (χα χα, είμαι υλιστής και γουστάρω) για να σταματήσω. Αργότερα έμαθα ότι η ψυχανάλυση είναι σαν το αυτοκίνητο: Όσα πιο πολλά λεφτά έχεις, τόσο καλύτερο αμάξι παίρνεις. Και αν είναι να οδηγήσεις στο Μέγα Βραβείο (Grand Prix) της ψυχής σου, τότε δικαιούσαι μια Άσε τον Μαρτίνο (Aston Martin). Αν όμως αυτό δεν μπορείς να το afford (κοινώς, δεν παίρνεις ούτε μεταχειρισμένο Ford), τότε καλύτερα να ξεχάσεις το Monaco και να κάτσεις μοναχό, με μόνη συντροφιά το γιο του Δημήτρη (δηλαδή το Jameson, ε, νισάφι πια με το Γιάννη που περπατάει).

Αν όμως ίσως
είσαι ένας Κροίσος
τότ' έχεις λύση
σαν σου 'ρθει κρίση!

Τότε άφοβα μπορείς να ξεκινήσεις για τον ψυχαναλυτικό καναπέ και να ξεδιπλώσεις τα κουρελιασμένα εσώψυχά σου (όπως λέμε τα κουρελιασμένα εσώρουχά σου, τώρα που το σκέφτομαι τα εσώψυχα βγαίνουν και σε string;). Αλλά και εδώ, my dear, υπάρχουν κάποιοι κανόνες. Όπως ότι δεν έχουμε προσωπικές σχέσεις με τον ψυχαναλυτή μας...

...

Και φτάνω επιτέλους στο θέμα για το οποίο μάλλον διαβάζεις αυτό το post. Δεν ξέρω αν το θυμάσαι ακόμα αλλά ο τίτλος, που, πιθανότατα σε έβαλε σε αυτήν την ταλαιπωρία, λέει "Είναι το blogging ψυχανάλυση;". Και έρχομαι να σου απαντήσω με πλήρη βεβαιότητα: Δεν ξέρω.

Θα έλεγα και είναι και δεν είναι. Είναι γιατί βγάζεις πράγματα που θες να πεις και δε λες εύκολα, δεν είναι γιατί πολλές φορές τα στολίζεις με λογοτεχνικότητα. Είναι γιατί μπορείς να ξεσπάσεις, δεν είναι γιατί περιμένεις ανταπόκριση (βλέπε σχόλια, και μη μου πεις όχι, αμα ήταν έτσι κανείς δεν θα τα άφηνε ανοιχτά). Είναι, δεν είναι...

Επειδή όμως στη ζωή δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο αλλά όλα είναι αποχρώσεις του γκρι (δεν το λέω πεσιμιστικά, απλώς βαριέμαι να αναλύσω όλη τη χρωματική παλέτα του μοντέλου RGB true colour) θα έλεγα πως και είναι, και δεν είναι. Και τώρα θα τα αναλύσω χωριστά.

ΕΙΝΑΙ:
Εφόσον είναι, δεν πρέπει να έχω σχέσεις με τον ψυχαναλυτή μου. Και μπορεί να είναι το blog μου ο ψυχαναλυτής μου, αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο του, υπάρχουν και οι αναγνώστες του (οι ατελείωτοι!!!). Αρά δικαίως ένιωσα κάπως ξεβράκωτος χθες μπροστά σε 25 bloggers που ήξεραν κάποια πολύ προσωπικά μου πράγματα, βασιζόμενος στην ασφάλεια της απόστασης και της ανωνυμίας.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ:
Πέρασα πολύ καλά! Πότε θα το ξανακάνουμε;