Σκεπτόμουνα

Κάποτε, στην αρχαία Αθήνα, συναντήθηκαν στην αγορά τυχαία δύο άντρες. Ο Διάκουρος και ο Στένωνας. Ήταν συνομήλικοι και φίλοι από παιδιά, αλλά είχαν χαθεί για κάποια χρόνια. Παρόλα αυτά αναγνώρισαν αμέσως ο ένας τον άλλο και θυμήθηκαν την παλιά τους φιλία. Άρχισαν να συζητούν για τα περασμένα, πολύ χαρούμενοι από την αναπάντεχη συνάντηση, και φτάνοντας στο σήμερα ανακάλυψαν πως ήταν και οι δύο μαθητές σε δύο διαφορετικές σχολές φιλοσοφίας. Όμως, καθώς μεσημέριαζε και ο ήλιος άρχιζε να καίει πολύ ενώ η συζήτηση δεν έδειχνε να ατονεί, αποφάσισαν να συνεχίσουν στο σπίτι του Διάκουρου για να τα πουν καλύτερα, να φάνε και να πιουν και λίγο κρασί.

Φτάνοντας τους υποδέχτηκε η σύζυγός του Διάκουρου, η Σιφνοκάστη, μία νέα, όμορφη και πολύ ευγενική γυναίκα. Τους σέρβιρε η ίδια, αφήνοντας στην άκρη τους δούλους σαν ένδειξη σεβασμού προς τον επισκέπτη και φίλο του άντρα της, και αφού τους ρώτησε αν ήθελαν κάτι άλλο αποσύρθηκε για να τους αφήσει να συνεχίσουν να τα λένε. Τότε ακολούθησε ο ιστορικός διάλογος:

ΣΤΕΝΩΝ: Παντρεύτηκες και εσύ ε; είπε με κάποια ανεπαίσθητη κατήφεια.
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Ναι, τι να κάνεις... απάντησε ενισχύοντας ελαφρώς την κατήφεια. Και εσύ, ε;
ΣΤΕΝΩΝ: Ναι, τι να κάνεις... είπε, και ένα εμφανές ουφ έπεσε πάνω στο τραπέζι εξοβελίζοντας πλήρως την προϋπάρχουσα κατήφεια.

Ακολούθησε μία σύντομη σιωπή. Πριν όμως η ατμόσφαιρα γίνει ασήκωτη (και απνεύμονη) κάποιος από τους δύο (μη με ρωτάτε ποιος θα σας γελάσω, πάνε τόσα χρόνια) άρχισε να μιλάει για τη σχολή του και ξεκίνησε μια ζωηρή συζήτηση πάνω στη φιλοσοφία. Αντάλλαξαν απόψεις πάνω σε αυτά που διδάσκονταν και, παρότι διαφωνούσαν σε αρκετά πράγματα, κατέληξαν σε δύο συμπεράσματα. Πόσα πολλά είχαν να μάθουν ακόμα, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν αλλά και να κάνουν πιο αξιόλογη τη συζήτηση, και πόσο απολάμβαναν να είναι φιλόσοφοι. Πρόσφατα είχε ανέβει και μία καινούρια τραγωδία του Αριστοφάντη Μπαστούνη "Ο κύκλος των χαμένων φιλοσόφων" και δεν δυσκολεύτηκαν να βάλουν τους εαυτούς τους στη θέση των ηρώων.

Το ουφ που είχε πέσει νωρίτερα πάνω στο τραπέζι κόντευε να εξατμιστεί τελείως, αλλά θέριεψε με μιας όταν ο Στένωνας έκανε την παρακάτω ερώτηση -η οποία και συνεχίζει τον ιστορικό διάλογο:

ΣΤΕΝΩΝ: Πές μου κάτι όμως, είπε σαν να ήθελε πολύ ώρα να το βγάλει από μέσα του, η γυναίκα σου τι λέει για όλα αυτά; Σε καταλαβαίνει;
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Άστα φίλε μου, μαύρη ζωή περνάω, απάντησε ξεσπώντας. Δεν τολμώ να ανοίξω το στόμα μου για οτιδήποτε φιλοσοφικό και μου τα πρήζει. Όλο έχεις κουρκουτιάνει μου λέει, ότι λέω συνέχεια αρλούμπες, δεν μπορώ να βγάλω κιχ. Η δικιά σου σε καταλαβαίνει;
ΣΤΕΝΩΝ: Χάλια μαύρα φίλε. Και εκείνη τα ίδια. Έχεις χαζέψει, κοντεύεις να τρελαθείς και τέτοια.
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Ενώ αυτές που κάθονται με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη για να καλλωπιστούν είναι καλύτερες.
ΣΤΕΝΩΝ: Και άμα τους πεις και τίποτα σου λένε για σένα το κάνω.
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Χαζές.
ΣΤΕΝΩΝ: Χαζόμουνα!

Τότε ξεκίνησε μια συζήτηση σχετικά με το αν οι γυναίκες ήταν όντως χαζές από τη φύση τους ή, για κάποιους λόγους, χάζευαν στην πορεία. Μη έχοντας όμως αρκετά στοιχεία για τις ίδιες αποφάσισαν να εξετάσουν γιατί οι άντρες ήταν πιο έξυπνοι. Και πάλι όμως δεν μπορούσαν να το υποστηρίξουν, οπότε είπαν να πάρουν τα πράγματα από την αρχή. Σκέφτηκαν λοιπόν ότι όταν γεννιέται ένα μωρό, ασχέτως φύλου, είναι χαζό. Τα πρώτα χρόνια μαθαίνει από το περιβάλλον του να σκέφτεται και να πράττει και γίνεται πιο έξυπνο. Μετά αρχίζει η εκπαίδευση...

...για μια στιγμή!

Ποια εκπαίδευση; Οι γυναίκες δεν εκπαιδεύονται σε τίποτα. Δεν ασχολείται κανείς να τις εκπαιδεύσει σε τέχνες και σε γράμματα, άρα ούτε και οι άντρες είναι πιο έξυπνοι, απλά είναι πιο καλλιεργημένοι. Άρα το μυστικό δεν είναι στην έμφυτη ευφυΐα αλλά στη εκπαίδευση και στην καλλιέργεια που κάνουν το μυαλό να σκέπτεται. Κατέληξαν λοιπόν στο εξής κλείσιμο του ιστορικού τούτου διαλόγου:

ΣΤΕΝΩΝ: Μου ακούγεται αρκετά περίεργο να εκπαιδεύονται και οι γυναίκες αλλά νομίζω ότι είναι ο μόνος δρόμος για να αρχίσουν να σκέπτονται.
ΔΙΑΚΟΥΡΟΣ: Και θα πάψουμε να τις λέμε χαζόμουνα.
ΣΤΕΝΩΝ: Ποτέ πια. Σκεπτόμουνα!