Ήρθα

I'm back ρεεεεεε! Ε, τι να έκανα... Να συνέχιζα να γράφω τις παπαριές που έγραφα τον τελευταίο καιρό; Όοοοοχι. Διάλειμμα, ανάκαμψη και πίσω.

Λοιπόν φίλτατοι φίλοι μου, δεν είμαι και τόσο χάλια όσο φαινόταν στα τελευταία μου κείμενα. Όχι εγώ τουλάχιστον, γιατί, όπως φαίνεται, πάντα θα υπάρχει κάποιος να κρατάει τις ισορροπίες σε αυτά τα πράγματα, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά και όχι τώρα ερήμην του.

Τα νέα μου τώρα. Λοιπόν, πήγα και είδα τον αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη, στην φανταστική του παράσταση "Πόσο σ' αγαπώ... επιθεώρηση" και πέρασα γαμάτα!!! Πολύ γέλιο, πολλά αγαπημένα τραγούδια, πανέξυπνα νούμερα. Η Αθηναΐδα έχει μετατραπεί σε ένα μπρεχτικό καμπαρέ, που φιλοξενεί όμως τόσο όμορφα και τον Αριστοφάνη. Και βέβαια η πάγια θέση του Σταμάτη: Πίνουμε; Ναι! Καπνίζουμε; Ναι! Υπέροχο, να μην το χάσει κανείς σας. Θα φύγετε με ένα χαμόγελο το οποίο θα διαρκέσει για τουλάχιστον τρεις μέρες στις μουρίτσες σας.

Στο πρόγραμμα υπάρχει και ένα νούμερο το οποίο έχει μια ατάκα που του είχα πει κάποτε και του άρεσε. Μου το είχε πει από το καλοκαίρι ότι θα το κάνει κάτι αυτό, αλλά δεν περίμενα και ένα ολόκληρο νούμερο. Σταμ, σε ευχαριστώ πολύ για όλα και από εδώ. Πολλά φιλιά!

Έχω και άλλα ευχάριστα όμως. Ύστερα από προσπάθειες τριών ετών, κατάφερα -μόλις τρίτος από το τέλος- να μπω στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Σπουδές Στον Ελληνικό Πολιτισμό! Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου, απλά. Όνειρο ζωής. Με έβγαλε λίγο έξω από τον προϋπολογισμό μου, αλλά πιστεύω ότι αξίζει κάθε θυσία.

Τα λέμε σύντομα...