"Μια γυναίκα κλαίει" (σχόλιο)

Άλλο ένα σχόλιό μου από το blog του Νίκου Δήμου με τίτλο "Μιά γυναίκα κλαίει" στις 4/4/06 μαζί με μία απάντηση από την Titika, καθώς και μια δικιά μου απάντηση στην xenia. Ατελείωτοι αναγνώστες μου μη φοβάστε. Θα έρθει και το post σύντομα.

"Ένας άνθρωπος για να φτάσει στο κλάμα έχει περάσει από τρία στάδια.

Το πρώτο είναι το "όχι, δεν μου συμβαίνει εμένα" με κάποια αδιαφορία.
Το δεύτερο "δε μπορεί να μου συμβαίνει εμένα" με έντονο εκνευρισμό.
Το τρίτο είναι της απελπισίας "ας μη μου συμβαίνει εμένα αυτό".(αν κάποιος θυμάται πως ορίζονται στην ψυχολογία ας το γράψει γιατί μου διαφεύγει)

Κάπου εκεί έρχεται το κλάμα. Και δεν θέλεις κανείς να σε παρηγορήσει ούτε να ακούσεις κουβέντα. Δεν υπάρχει κόσμος γύρω σου -γι αυτό άραγε τα δάκρυα να θολώνουν τα μάτια, για να τον κρύψουν; Το κλάμα δεν είναι πάντα ανακουφιστικό. Όταν έχεις κάτι βαρύ που σε τρώει μετά το κλάμα είσαι ένα ράκος. Δεν έχεις όρεξη ούτε τα μάτια, ούτε τη μύτη να σκουπίσεις. Θέλεις να κάτσεις ακίνητος και να κοιτάς χωρίς να βλέπεις. Καρφωμένα και ακίνητα μάτια σε ένα σημείο. Και το μυαλό να τρέχει. Και μόλις ξεκουραστείς λίγο να αρχίσεις πάλι. Πιο δυνατά. Και να ουρλιάζεις μέχρι να σκιστεί ο λαιμός σου. Και μετά ο ύπνος. Συνήθως ευχάριστος αλλά βαρύς. Και το ξύπνημα δύσκολο, σχεδόν ό,τι χειρότερο μετά το κακό που σε βρήκε.

Και είναι μόνο η αρχή. Αυτό που βλέπει ο περαστικός. Τα δύσκολα έρχονται μετά. Η καθημερινότητα. Το ίδιο και αύριο, και κάθε μέρα. Και μόνη σωτηρία ο ύπνος. Που μακάρι να υπάρχει δηλαδή. Γιατί αν δεν υπάρχει και αυτός...

Και όλοι θα πουν ότι έπιασες πάτο. Και θα έχουν δίκαιο. Αλλά δεν θα ξέρουν ότι ο πάτος δεν είναι επίπεδος. Έχει ψηλά και χαμηλά σημεία. Και δυστυχώς πρέπει να φτάσεις στο χαμηλότερο σημείο του πάτου για να ανέβεις.

Αισιόδοξο κλείσιμο:ΔΕΝ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΧΑΜΗΛΑ, ΦΟΡΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ!!!"

Η διαφωτιστική απάντηση της Titika.

"Μιλάς για τα στάδια του θρήνου που περιέγραψε η καταπληκτική Elizabeth Kubler Ross. Αν θυμάμαι καλά είναι τα εξής:
ΑΡΝΗΣΗ
ΘΥΜΟΣ
ΠΑΖΑΡΕΜΑ (BARGAINING)
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΑΠΟΔΟΧΗ

Αυτά τα στάδια τα περνάμε κυρίως με αυτή τη σειρά και αφορά τη διαδικασία θρήνου για την απώλεια της δικής μας ζωής, κάποιου δικού μας προσώπου αλλά και για το "χάσιμο" άλλων, πιο καθημερινών πραγμάτων (μιας σχέσης κλπ)."

Και η ελαφρώς λανθασμένη απάντησή μου σε ένα σχόλιο της xenia.

"Ο πόνος της μάνας που χάνει ένα παιδί πρέπει όντως να είναι ο μεγαλύτερος πόνος που υπάρχει (χωρίς αυτό να υποβιβάζει τον πόνο του πατέρα ο οποίος πρέπει να είναι εξίσου μεγάλος και φυσικά το δικό σου). Ο θάνατος όμως είναι μία στατική κατάσταση. Πέθανε, δεν γυρίζει πίσω. Η κάθε μέρα που περνάει τον αφήνει όλο και πιο πίσω με αποτέλεσμα αυτό να 'γλυκαίνει' λίγο μετά από καιρό (προσωπική εμπειρία).

Υπάρχουν όμως και καταστάσεις όπου όταν ξεκινάει ένα κακό σιγά σιγά γίνεται μεγαλύτερο και κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις και μια διαφορετική πτυχή του. Δεν έχω καταλήξει τι είναι χειρότερο. Η σταθερή και μη αναστρέψιμή κατάσταση ή το να μην ξέρεις τι άλλο θα σου έρθει στο επόμενο βήμα (και από που)."

Τουλάχιστον έχω αρχές. Δεν τα ανεβάζω πριν αλάξει post ο συγγραφέας...