Το 'δικαίωμα' στην ηλιθιότητα

Το σύστημα δημιουργεί τεμπέληδες και ηλίθιους. Ή μάλλον πρώτα ηλίθιους και μετά τεμπέληδες. Βρισκόμαστε στην εποχή του ηλίθιου. Η μεγαλύτερη βλακεία επιβραβεύεται. Όσο πιο πολύ βλάκας είσαι τόσο καλύτερα ζεις.

Δεν θα σταθώ στην τηλεόραση και στους μαϊντανούς κάθε είδους. Το επιχείρημα "αυτά θέλει ο κόσμος" προσωπικά με καλύπτει. Η τηλεόραση, όπως και όλα τα ΜΜΕ είναι μαγαζιά. Αν δεν είχαν πελάτες θα άλλαζαν εμπόρευμα. Άρα όντως το προϊόν έχει πέραση. Ούτε ο φανατισμός με διάφορες ιδεολογίες (νεοφασίστες, χούλιγκανς κλπ.) με απασχολεί -εδώ. Φανατικοί πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η καινούρια φουρνιά ηλιθίων. Οι ηλίθιοι που το θεωρούν δικαίωμα και μαγκιά τους.

Το κακό βέβαια δεν είναι ελληνικό. Είναι αμερικάνικο. Από εκεί ξεκίνησε η επιβράβευση της κάθε είδους ελαφρότητας. Τι γίνεται λοιπόν εκεί; Ας πούμε ότι κάποιος πέφτει και σπάει το πόδι του μέσα σε ένα μαγαζί επειδή δεν είδε ένα πλακάκι που έχει βγει. Τι κάνει; Κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Μηνύει τον καταστηματάρχη και παίρνει αποζημίωση για τις μέρες που έχασε από τη δουλειά, για ψυχική οδύνη και για ό,τι άλλο βάλει ο νους του δικηγόρου του. Ο οποίος, βέβαια, πληρώνεται με ποσοστό. Και ας πούμε ότι αυτό έχει μια βάση. Αγοράζει, λοιπόν, ο εν λόγω ηλίθιος ένα γιαούρτι. Και είναι χαλασμένο. Τι θα κάνει; Μα θέλει και ρώτημα; Θα το φάει βέβαια. Και όχι μόνο θα το φάει, αλλά θα παρακαλάει και το Θεό να πάθει όσο το δυνατόν χειρότερη δηλητηρίαση, γιατί αυτό θα έχει και τη μεγαλύτερη αποζημίωση. Ποια είναι λοιπόν η λογική; Έχεις φράγκα; Θα στα φάω. Όχι να κάνω δικά μου. Να μην έχεις εσύ. Και η δικαιολογία; Το δικαιούμαι.

Η λογική της ζήλιας είναι "να μπορούσα και εγώ". Κάποιος έχει πετύχει κάτι και "θέλω και εγώ". Απολύτως θεμιτό. Αυτό όμως, για χίλιους δύο λόγους και παντός είδους αδυναμίες, έχει εξελιχθεί στο "να του καεί του πούστη". "Δεν μπορώ εγώ; Δεν θα έχεις ούτε εσύ. Ή αλλιώς θα μου δώσεις και εμένα"!

Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι υποσυνείδητη ανάγκη του ανθρώπου αλλά υπάρχουν και τα δύο σε πολύ μεγάλο βαθμό. Κυρίως το δεύτερο και κυρίως, βέβαια, στην Ελλάδα.

Το να ζηλέψεις κάποιον για κάτι που έχει ή που σκέφτηκε να κάνει το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό. Ο όποιος νεωτερισμός ξεκινάει από έναν και μετά το κάνουν πολλοί. Άλλος γιατί ζήλεψε την αίγλη και άλλος γιατί ζήλεψε το κέρδος. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Είναι σαν να θέλει κάποιος να γίνει φυσικός αλλά να μη διαβάσει τη θεωρία τη σχετικότητας γιατί θέλει να την ανακαλύψει μόνος του. Αυτή είναι η εποικοδομητική ζήλια, γιατί δεν μπορείς να θεωρηθείς ότι ζήλεψες τον Αϊνστάιν. Σε πιο απλά πράγματα όμως, και κυρίως σε θέματα βιοπορισμού, οι καταστάσεις είναι λίγο διαφορετικές. Η ζήλια τυφλώνει και θες μερίδιο από τα κέρδη του άλλου λες και τα βγάλατε μαζί.

Που κολλάνε τώρα οι ηλίθιοι; Όλο αυτό το πράγμα οι μεγάλες εταιρείες το έχουν καταλάβει. Οι ενώσεις προστασίας καταναλωτών δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αν δεν είχαν το ok από τις μεγάλες εταιρείες. Όποιος πιστεύει ότι είναι κατάκτηση των καταναλωτών είναι αφελής. Αλλά αυτοί δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη γιατί δεν θα πάθουν τίποτα. Έχουν να καλυφθούν. Αν όμως εσύ καταναλωτή μάθεις να χειρίζεσαι έτσι τις αγαρμποσύνες σου δεν θα κάνεις ποτέ τη διάκριση του σε ποιόν κάνεις τι. Θα κοιτάς γύρω σου και θα ψάχνεις να βρεις ποιος σε αδίκησε για να σε αποζημιώσει. Γιατί έχεις το δικαίωμα. Ακριβώς όπως παραμυθιάζει η τηλεόραση με το "πείτε μας κύριε σταρ, τι τρώτε για πρωινό, ο κόσμος έχει δικαίωμα να μάθει" έτσι παραμυθιάζει και το σημερινό σύστημα με το "έχεις δικαίωμα να είσαι απρόσεχτος και θα αμειφθείς για αυτό". Πόσες μικρές επιχειρήσεις λοιπόν, δεν θα βγουν από τη μέση αν χρειαστεί να αποζημιώσουν 2-3 κατ' επάγγελμα ηλίθιους. Και σε ποιον κάνεις κακό εσύ 'συνειδητέ καταναλωτή'; Μήπως κάνεις τον πλούσιο πλουσιότερο και τον φτωχό φτωχότερο;

Το περίεργο είναι ότι, όπως είπα και παραπάνω, η κακιά ζήλια είναι κυρίως ελληνικό φαινόμενο, αλλά από την Αμερική ξεκίνησε η μόδα του ηλίθιου umber alles. Τελικά είναι πολύ μπροστά οι άνθρωποι. Κατάφεραν να εκτιμήσουν την αξία ενός χαρακτηριστικού που δεν είναι και ιδιαίτερα διαδεδομένο στο λαό τους. Και κοιτάξτε τι πέτυχαν; Να τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Το κακό, βέβαια, ξεκινάει από το ότι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα με τη δουλειά του. Αν καταφέρει να βρει δουλειά. Από εκεί ξεκινάει το ένστικτο του να καταστρέψω και να αρπάξω. Το οποίο καλλιεργήθηκε κατάλληλα από τους μελετητές και έγινε κατευθυνόμενο. Η Ελλάδα, περιέργως, είναι λίγο πίσω σ' αυτό. Δεν υπάρχει τόσο έντονο νομικό πλαίσιο κατοχύρωσης των ηλίθιων. Πλέον όμως ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό. Δεν συμβαίνει στην Ελλάδα ακόμα. Θα συμβεί.

Η λογική του να είμαστε όσο περισσότερο γίνεται εκτός των νόμων της ζούγκλας έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Κάποτε μάγκας ήταν αυτός που πούλαγε ένα χαλασμένο γιαούρτι και χαζός αυτός που το έτρωγε. Τώρα να είναι μάγκας αυτός που εξαπατήθηκε, και να παίρνει λεφτά από αυτό είναι λίγο χοντρό για μένα. Και το να κοιτάς μόνο πόσα λεφτά θα πάρεις είναι και αυτό λάθος. Το θέμα είναι από ποιον θα τα πάρεις. Αλλά αν ενοχλούσε αυτό θα ενοχλούσε και το ότι πληρώνουμε ίδιο φόρο για ένα Marlboro με αυτόν που πληρώνει και ο Bill Gates...

Να μην επεκταθώ όμως σε θέματα έμμεσης φορολογίας. Έχουν γραφτεί αρκετά για αυτό το θέμα. Απλά θέλω να συνεχίσω να προσέχω τι γιαούρτια αγοράζω και να μη στηρίζομαι μόνο στην αποζημίωση σε περίπτωση που εξαπατηθώ. Γιατί αλλιώς το σύστημα γίνεται σαν την υπερπροστατευτική μαμά που βγάζει νωθρά παιδιά. Και τα νωθρά παιδιά δεν είναι παιδιά με ειδικές ανάγκες για να χρίζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης.