Για την paragrafos

Να γράφεις ένα blog, ο λόγος ποιος; Να πεις αυτά που θες; Λες και δεν τα ‘παν άλλοι. Να πεις κάτι καινούριο; Και που το ξέρεις καινούριο πως θα είναι; Μήπως τα διάβασες όλα η έστω τα πιο πολλά; Αν, και μήπως, και αν δεν, και στοιχιώνεις από φαντάσματα.

Και λες δεν πειράζει τόσα με βασανίζουν ας τα πω σε κάποιον, αν με διαβάσει ποτέ κανείς. Και κάθεσαι και γράφεις, και όντας μη γραφιάς και απαίδευτος σ’ αυτό κουράζεσαι και ιδρώνεις. Και μια βδομάδα πιο μετά το ανεβάζεις.

Και τριγυρνάς σε άλλων να δεις και τίποτα άλλο, ίσως τίποτα χειρότερο από το δικό σου να χαρείς. Και που και που F5 στο δικό σου μπας και σε βρήκε κανένας.

Και βρίσκεις κάπου ένα Δήμου και κολλάς. Και στην αρχή σου αρέσει και γνωρίζεις και άλλο κόσμο και γίνεται και ντόρος στο δικό σου και εσύ κάνεις στων άλλων.

Και μια στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν θα φτάσεις ποτέ αυτόν που διαβάζεις και αυτούς που του γράφουν. Και τότε κουράζεσαι 2 φορές πιο πολύ μόνο και να σκεφτείς να γράψεις.

Και λες αυτό ήταν τελείωσε δεν τον ξαναδιαβάζω, γιατί όσο τον διαβάζω δεν γράφω στο δικό μου, θα ασχοληθώ με το δικό μου θα γίνω καλός σαν και αυτόν και όσους γράφουν εκεί μέσα.

Και εκεί που λες μια τελευταία ματιά και φεύγω στην κάνει η paragrafos. Και σου πετάει ένα Καββαδία εκτός Μικρούτσικου και σου παίρνει τα μυαλά.

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων

και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ

θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία

κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει

κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά

"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί

και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει

κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί

θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες

θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες

Όλο το post είναι αφιερωμένο σε σένα καλή μου paragrafos που μου έφτιαξες το απόγευμα και το βράδυ όταν θα το διαβάζω στο κοριτσάκι μου.