Με αφορμή το χαμό στους bloggers

Τώρα που έκατσε λίγο η σκόνη που είχε σηκωθεί τον τελευταίο καιρό στην blogόσφαιρα θα σχολιάσω και εγώ τα τεκταινόμενα. Άκαιρος λίγο, ε; Κάλλιο αργά, παρά αργότερα...

Απ' όλα είχε ο κατάλογος αυτές τις μέρες. Μηνύσεις, απολύσεις, σφαγές εκατέρωθεν από bloggers και δημοσιογράφους και κλεισίματα σε blogs και μηχανές αναζήτησης ήταν στα κυρίως πιάτα. Στα ορεκτικά και τις σαλάτες είχαμε ότι μπινελίκι τραβάει η ψυχή σου. Και στα γλυκά είχαμε και φιλοσοφικά θέματα τύπου τι είναι οι bloggers, τι θα έπρεπε να είναι, που το πάνε και ποιοι μας υπονομεύουν, που είναι τα όρια της σάτιρας, που σταματάει η ελευθερία του λόγου και τέτοια. Α, και το πιο βασικό, τι την κάνουμε την ανωνυμία μας.

Σ' αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ λίγο. Παλιότερα λέγαμε "τι θα έκανες αν ήσουν αόρατος;". Δεν ξέρω τι έβαζε ο νους του καθενός για την αόρατη υπόστασή του, αλλά είμαι σίγουρος ότι με την internetική ανωνυμία του θα κάνει κάτι πολύ κοντά σε εκείνο. (Τη σχετική ανωνυμία, γιατί, μαθαίνω, ότι αν θέλουν σε βρίσκουν, εκτός αν γράφεις πάντα από internet cafe). Αυτός, λοιπόν, που σαν αόρατος θα έκανε μάτι, σαν ανώνυμος γίνεται haker, αυτός που θα σκότωνε, συκοφαντεί, αυτός που θα κάτι, θα κάτι ξανά, και ο άλλος που θα κάτι άλλο, θα κάτι άλλο και εδώ. Αυτό γιατί είναι περίεργο; Λες και δεν έχουμε κανένα μιαρό στοιχείο στην κοινωνία μας και αντικρίσαμε ατιμία πρώτη φορά στο internet.

Για την ανωνυμία θέλω να πω και κάτι άλλο. Εγώ δεν την βλέπω τόσο σαν ανωνυμία, όσο σαν μια δεύτερη ζωή, ένα wannabe something else. Παράδειγμα, σε ένα blog τις προάλλες συζητάγαμε για μια θεατρική παράσταση και έγραψα τη γνώμη μου. Σκέφτηκα τότε ότι καλό θα ήταν να το έγραφα και στο site του Αθηνόραμα. Πηγαίνοντας εκεί υπέγραψα πάλι ως aggelos-x-aggelos και όχι ως κατίνα ή θεατράγγελος. Θέλω να πω ότι, ως internetική περσόνα, δεν έχω λόγο να μην είμαι παντού ο εξάγγελος. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, βέβαια, η συζήτηση έγινε για όσους έχουν λόγο...

Στα της σκόνης και πάλι. Κατά τη γνώμη μου ένας blogger είναι ένας blogger. Δεν είναι δημοσιογράφος, δεν είναι συγγραφέας και δεν θα πρέπει να προσπαθεί για κάτι τέτοιο -εκτός αν του προκύψει, αλλά όχι να είναι αυτοσκοπός. Από την άλλη ένας δημοσιογράφος δεν είναι συνάδελφος, αλλά πολύ περισσότερο δεν είναι εχθρός. Δεν είμαστε εδώ για να καταργήσουμε ή να αντικαταστήσουμε τις εφημερίδες. Ναι στην εναλλακτική ενημέρωση μέσω ημών, αλλά μη την ψωνίζουμε κιόλας. Και το γράφω αυτό γιατί είδα, με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις, να στήνονται λαϊκά δικαστήρια και, το χειρότερο, είδα ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Η όποια ποιότητα γραφής είχε εξαφανιστεί και είχε δώσει τη θέση της σε λεκτικούς χουλιγκανισμούς. Αίσχος! Σε λίγο θα στηθούν και blogs τα οποία θα σχολιάζουν τι έγινε σε άλλα blogs εν είδη μεσημεριανού κουτσομπολιού. Ο οριστικός θάνατός μας.

Το χειρότερο όμως, όλων όσων είδα αυτές τις μέρες, ήταν η διάσπαση. Δεν είναι να πεις ότι ήταν όλοι οι bloggers ενωμένοι εναντίων των -όποιων- άλλων, είχαν και μεταξύ τους προβλήματα. Κάποιοι έβριζαν δημοσιογράφους και δημοσιογράφους-bloggers και όσους σκέτους bloggers είχαν σχέση μαζί τους, κάποιοι άλλοι έβριζαν αυτούς που βρίζουν επειδή βρίζουν, μερικοί έβριζαν για την απουσία κώδικα δεοντολογίας και, όλοι μαζί, υβρίζοντες και υβριζόμενοι, είχαν χωριστεί σε στρατόπεδα. Συγνώμη, τι το κάναμε εδώ μέσα, ΚΚΕ; Σε λίγο θα έχουμε bloggers της Ελλάδας, Συνασπισμό των bloggers, bloggers εσωτερικού και bloggers μ-λ. Και όσοι γράφουν σε χαρτί θα λέγονται εξωinternetικοί -κατά το εξωκοινοβουλευτικοί!

Όμως τον απλώσαμε πολύ τον τραχανά, που έλεγε και ο Φλωράκης -μιας μιλάμε για ΚΚΕ. Και δεν είναι στις προθέσεις του κειμένου να δείξει τι είναι blogging -που να ξέρει κι αυτό το καημένο. Καλό θα ήταν , όμως, να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τι δεν είναι blogging. Έγραψα παραπάνω ότι ένας blogger δεν είναι ούτε δημοσιογράφος ούτε συγγραφέας. Και όμως, θα μπορούσε. Αλλά με μια καινούρια έννοια. Αν κάποιος θέλει να blogοδημοσιογραφεί, καλά θα κάνει. Να μας πει κάτι όμως που δεν θα μας το πει η εφημερίδα. Ή να μας το πει με άλλο τρόπο από τη εφημερίδα. Να βγάλει τα απωθημένα, του να καυτηριάσει πράγματα που τον ενοχλούν, αλλά με δικιά του γλώσσα, όχι με δημοσιογραφική. Αν είναι να αρχίσουμε να αλληλοκαρφωνόμαστε και να κράζουμε όπως κάνουν όλοι είμαστε χαμένοι. Γιατί εμείς, σε σχέση με τους άλλους, έχουμε το πλεονέκτημα της ανωνυμίας. Εμείς μπορούμε να βρίζουμε όσο χυδαία θέλουμε χωρίς να μας πει κανείς τίποτα. Γιαυτό πρέπει να το κάνουμε με φειδώ. Αλλιώς ο χώρος θα γίνει μία χωματερή, μια χαβούζα. Έχουμε τη δύναμη να γίνουμε ένας χώρος αληθινής, εναλλακτικής, ενημέρωσης. Ας μη μας φάνε τα 'εσωκομματικά' μας.

Η όποια δύναμή μας μπορεί να σκάσει σαν φούσκα στα μούτρα μας αν δεν βάλουμε μέτρο στον αυθορμητισμό μας και, κυρίως, στην επιθετικότητά μας. Μπορούμε να γίνουμε μια δύναμη, την κρίση της οποίας θα φοβούνται όλοι. Για να γίνει αυτό όμως, τα blogs μας χρειάζονται αισθητική και μέτρο. Άμα έχουμε αυτά τα δύο, τα πάντα είναι blogging!