Politically incorrect: Μιζέρια

Η μιζέρια είναι κάτι αναπόφευκτο στη ζωή ενός ανθρώπου. Σε λογικά πλαίσια έτσι, μη μου πάρετε αέρα και αρχίσουμε να τα βάφουμε μαύρα πανταχόθεν. Δεν μιλάω για εκείνα τα τιποτένια ανθρωπάρια, που σε όλη τους τη ζωή χρησιμοποιούν τη μιζέρια τους για να δικαιούνται καλύτερης μεταχείρισης, αλλά και σαν δικαιολογία για την ατολμία τους. Μιλάω για τη μιζέρια που σου τυχαίνει κατά περιόδους. Όταν χάνεις μια καλή ευκαιρία, μια καλή δουλειά, μια καλή γυναίκα, μια καλή γενικότερα. (Συνειρμός: Όλα θηλυκά;).

Το ξαναπιάνω από την αρχή, τώρα που το ξεκαθαρίσαμε. Η μιζέρια είναι κάτι αναπόφευκτο στη ζωή ενός ανθρώπου. Απλά συμβαίνει που και που. Και μη νομίζεις ότι πρόκειται να γράψω ότι "έτσι είναι η ζωή" και "αυτά περνάνε γρήγορα" και τέτοιες χαριτωμενιές. Όχι, η μιζέρια όταν συμβαίνει κολλάει πάνω σου σαν τον πέπλο της Μήδειας και εσύ, ως άλλος Ιάσων (ναι εντάξει, η γυναίκα του, όχου), προσπαθείς να μαζέψεις ότι έχει απομείνει από το σαρκίο σου και να αρχίσεις την ευγενή τέχνη της ανοικοδόμησης χάρτινων μικρών τεμαχίων με σκοπό την πλήρη απεικόνιση συγκεκριμένου φωτοστιγμιοτύπου (call me puzzle). Βαριά, μουντή και κρατάει για καιρό. Το θέμα είναι, εσύ τι κάνεις όσο την περνάς.

Καταρχάς δεν την περιφέρεις από δω και από κει. Την κρατάς για την πάρτη σου. Ελάχιστες στιγμές δικαιούσαι να σε παίρνει από κάτω μπροστά σε κόσμο. Κάνεις ότι μαλακία σου έρθει στο κεφάλι, αλλά φροντίζεις να είσαι μόνος. Θες να ξεσπάσεις, ναι, αλλά αν είναι να καταλήξεις στο τμήμα για διανυκτέρευση λόγο αυτού του ξεσπάσματος καλύτερα να είσαι μόνος σου.

Τι άλλο μπορείς να κάνεις; Να πίνεις. Ναι, ναι φίλε μου να πίνεις τον άμπακο και τον αγλέουρα μαζί (Shaked or Sturded? I don't give a shit!). Δεν είναι τόσο εύκολο να γίνεις αλκοολικός, μετά το κόβεις. Καπνίζεις. Αν το έχεις αρχίσει παλιότερα βέβαια, αλλιώς είναι λίγο χαζό, αυτό δεν κόβεται εύκολα. Αν όμως είσαι ήδη καπνιστής γίνεσαι μεγαλομέτοχος στην Παπαστράτος.

Τι άλλο; Αν ναι, γαμείς. Όπου ξεκωλάκι εσύ από πίσω. Μπορεί να νιώθεις το τελευταίο μοϊκάνι αλλά αυτές δεν το ξέρουν. Γαμείς όποια βρεις μπροστά σου. Και αν δε βρεις το ρίχνεις στις πουτάνες. Αλλά ποτέ μία. Τι να τα κάνεις δέκα λεπτά; Δύο, τρεις μαζί, ή μία μετά την άλλη είναι το καλύτερο τελείωμα μιας νύχτας. Αυτό βέβαια αν είσαι μόνος σου. Γιατί αν είσαι εν σχέση κάνεις κάτι άλλο που δεν μπορείς να το κάνεις μόνος. Κλαις. Αφού έχεις πιει το Βόσπορο και την Κασπία και έχεις καπνίσει δέκα λιβάδια Old Holborn, την παίρνεις αγκαλιά και κλαις μέχρι να βγάλουν τα μάτια σου ό,τι έχει πιει το στόμα σου (ναι ξέρω τι σκέφτεσαι αλλά όχι, δεν πιάνει στο αλκοτέστ). Με μία προϋπόθεση όμως. Ότι την αγαπάς. Γιατί αλλιώς, την επόμενη μέρα που εκείνη θα είναι χάλια, γιατί χθες το βράδυ είδε τα δικά σου χάλια, εσύ πρέπει να τα ξεχάσεις όλα και να προσπαθήσεις να της φτιάξεις τη διάθεση. Και όχι μόνο να προσπαθήσεις, αλλά να της την φτιάξεις κιόλας. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία γίνεσαι και εσύ καλύτερα (αν όχι παράτα τη, δεν τη θέλεις).

Το συγκεκριμένο κείμενο μιλάει για χοντρές και μεγάλης διάρκειας μιζέριες. Μην ταυτιστείς αν, για παράδειγμα, χθες το βράδυ έχασες στα χαρτιά τη δόση του σπιτιού -σιγά το πράγμα, δυο-τρεις μήνες δουλειά είναι- ή αν δεν ανταποκρίνεται ο έρωτας της ζωής σου. Μιλάω για μιζέριες προερχόμενες από πλήρη κατεδάφιση, από ολοκληρωτική καταστροφή. Εκείνες που λαμβάνουν χώρα όταν εφαρμόζεται σε όλη του την έκταση ο νόμος του Μέρφυ (ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει). Εκείνες που τελικά, αν το ψάξεις βαθύτερα, σου δίνουν ελευθερία. Που σου επιτρέπουν να δεις τον ήλιο, ένα ωραίο πρωινό, χωρίς άγχος, γιατί ότι ήταν να γίνει έγινε. Που σε αφήνουν τελείως ξεκρέμαστο, αλλά και τελείως ελεύθερο. Που σε σκληραίνουν γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις. Και που για τον ίδιο λόγο θα έπρεπε ίσως να σε κάνουν και ευτυχισμένο. Το βρίσκεις σουρεάλ; Και όμως η επιτυχία δεν ανοίγει περισσότερες πόρτες από τη αποτυχία. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.

Και πάνω από όλα να ζεις. Καλά ή κακά, να ζεις πολύ και πολύ έντονα. Μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο αυτή την περίοδο, αλλά δεν το προτείνω, παρόλο που συμβαίνει τελικά. Να κοιμάσαι. Ώρες ατελείωτες ύπνου, και να μη σου φτάνει ποτέ. Είναι το πιο εύκολο, αλλά ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη παραίτηση. Καν' το, αλλά για λίγο, ίσα να ξεκουραστείς. Να ζεις, και να ζεις χωρίς τύψεις. Ούτε για ό,τι συνέβη, ούτε για το πως το ξεπερνάς. Δικά σου είναι, και τα καλά και τα κακά. Γιατί αν νιώθεις τύψεις, δεν δικαιούσαι ξεσπάσματος.

Αλλά πάνω από όλα είσαι ευπρεπής. Κάνε τις βλακείες σου εκεί που δεν σε ξέρουν και κάνε χαβαλέ εκεί που σε ξέρουν. Έτσι και αλλιώς, κανείς δεν πρόκειται να σε καταλάβει, γιατί να έχουν να λένε ότι είσαι χάλια;