Ο κόσμος, άλλοτε και τώρα

Η αγαπημένη κουβέντα των μεγάλων -με την παιδική έννοια της λέξης, αλλά μιλάω για μεγάλους κάθε ηλικίας- είναι:

"Εμείς τότε δεν ήμασταν έτσι. Εγώ στην ηλικία σου..." οτιδήποτε. Για τα πάντα.

Δεν χάνουν ευκαιρία να βρουν κάτι να σου την πουν. Από τα ρούχα (φαρδιά, στενά, μαύρα, πολύχρωμα, ακριβά, σκισμένα, προκλητικά, για όλα έχουν μια καλή κουβέντα), τον τρόπο, την ποσότητα και την ποιότητα της διασκέδασης (όλη μέρα είσαι στους δρόμους, ξεκόλλα από το internet να βγεις και λίγο έξω, είναι τραγούδια αυτά που ακούς, πως μπορείς όλο το βράδυ μες τη βαβούρα με ένα ποτό στο χέρι, πουθενά δεν τους βρίσκεις), την εκπαίδευση (κάτσε να διαβάσεις και λίγο, σχολείο είναι αυτό, δάσκαλοι είναι αυτοί, ε ρε βέργα που σας λείπει, και άλλα δημοκρατικά), τη ζωή γενικώς (τα έχετε όλα και τρώγεστε, εμείς πεινάγαμε, δεν έχεις δει πόλεμο/χούντα/εμφύλιο, εμείς άμα δεν είχαμε λεφτά δεν ψωνίζαμε, ούτε ψωμί δεν παίρναμε να φάμε, και διάφορα για τα οποία αγωνίστηκαν να έχουμε, αλλά τώρα φταίμε που τα έχουμε).

Κατά τη γνώμη μου ο κόσμος ήταν πάντα ίδιος. Και ας αρχίσω από το τέλος, μιας και ήταν η αφορμή για αυτό το κείμενο.

Πολύ συχνά ακούω από μεγαλύτερους ότι τα παλιά καλά χρόνια δεν ψωνίζανε παρά μόνο όταν είχαν λεφτά. Και αν δεν είχαν ούτε που έτρωγαν. Δεν έτρεχαν στις τράπεζες με το παραμικρό για δάνειο, να το χρωστάνε για όλη τους τη ζωή. Και σκέφτομαι και εγώ, "μπράβο σας, έτσι έπρεπε να κάνετε, αλλά είχατε τράπεζες για να δανειστείτε, και οι τράπεζες που υπήρχαν τότε είχαν τον όρο καταναλωτική πίστη;". Και βέβαια όχι, αλλά και πάλι πίσω δεν έμεναν. Αλλιώς τι νόημα είχε η λέξη δοσατζής; Αυτό δεν ήταν ένας δανεισμός; Δώστο μου τώρα και θα σου δίνω 20 δραχμές το μήνα. Δηλαδή τι σας πειράζει, που τώρα το λένε άτοκες δόσεις; Και τι άλλο είπατε, δεν τρώγατε; Και το τεφτέρι του μπακάλη τι ήταν; Ας είχατε cash advantage και θα σας έλεγα εγώ αν σας είχε μείνει υπόλοιπο... Πως είπατε, φτώχεια; Φτώχεια είναι 600€ μισθός με 400€ ενοίκιο, συν άλλα πόσα έξοδα που δεν είχατε τότε. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Αν το ψάξει κανείς βαθιά θα βρει ένα δίκιο στους μεγάλους. Η διαφορά με τότε είναι ότι στο δοσατζή και στο μπακάλη μπορούσες και να μην τον πληρώσεις ποτέ για ότι του είχες πάρει, ενώ η τράπεζα σου παίρνει το σπίτι. Δηλαδή όλη η ακεραιότητα της παλιάς εποχής ήταν ο τσαμπουκάς του αθάνατου ελληνικού "και τι θα μου κάνει;".

Με τα παραπάνω δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσω τους αξιολύπητους σημερινούς δανειολήπτες -και όσοι διαβάζουν συχνά αυτό το blog το ξέρουν καλά, αλλά θα το ξαναβάλω το link με την άποψή μου για το θέμα- απλά θέλω να εξηγήσω ότι ο σημερινός κόσμος δεν είναι διαφορετικός από παλιότερα, απλώς βρήκε τις λύσεις που έψαχναν και δεν έβρισκαν οι παλιότεροι. Πιο απλά δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε κύριοι διότι είστε χειρότεροι από τους πιο νέους. Δεν μπορεί κανείς να καυχιέται για ηθικότητα επειδή δεν του δόθηκε η ευκαιρία να γίνει ανήθικος.

Και για να σχολιάσω και λίγο τα υπόλοιπα ποιος δεν έχει ακούσει ιστορίες από γονείς για ένα παντελόνι καμπάνα που το βρήκε ο πατέρας του (ο παππούς σου δηλαδή) και το έκανε κομμάτια γιατί εμένα ο γιος μου δεν θα γίνει γιεγιές. Η από μανάδες που έκρυβαν το κραγιόν από τους γονείς τους για να μην τους βγάλουν το όνομα στη γειτονιά. Αλλά σήμερα που πρόκειται για σένα πρέπει να τα κρίνουμε όλα. Ποιος πατέρας δεν περιγράφει με υπερηφάνεια για τα παιδικά του χρόνια στις αλάνες όλη μέρα με τα άλλα παιδιά και τις κοπάνες από το σχολείο ή τις πλάκες στους δασκάλους. Σήμερα όμως τα παιδιά με το παραμικρό είναι αλήτες. Τα σημερινά παιδιά που είναι, από τότε που γεννήθηκαν, κλεισμένα σε 4 τοίχους και καταδικασμένα σε αιώνιο διάβασμα και άρα με τεράστια αποθέματα ενέργειας, αν κάνουν ένα γκράφιτι είναι τσόγλανοι. Άσε η παιδεία που μας έδωσαν κολλημένοι στην τηλεόραση, και μετά γιατί οι νέοι δεν διαβάζουν βιβλία.

Δεν έχει νόημα να συνεχίσω, είμαι σίγουρος ότι στο μυαλό του καθενός ήρθαν τα πράγματα που του σπάνε χρόνια τα νεύρα και ας μην είναι στη λίστα. Απλά θα ξαναπώ ότι ο κόσμος ήταν πάντα ίδιος. Και θα προσθέσω ότι δεν θα αλλάξει, τουλάχιστον όχι από εμάς τους συν πλην 30 -τους οποίους και εκπροσωπώ ως αδικημένους στο post. Γιατί αν ήταν να τον αλλάζαμε εμείς δεν θα καθόμασταν να σχολιάζουμε ότι "τα μαλακισμένα σήμερα στο σχολείο θέλουν και κινητό, εμείς είχαμε ρε φίλε;". Όχι ηλίθιε, κινητό δεν είχες, αλλά όχι από λακωνικότητα, επειδή δεν υπήρχε. Εσύ είχες walkman.