Που είναι ο θυμός;

Κάτι έχω πάθει και δεν μπορώ να θυμώσω. Δεν μου βγαίνει, κάτι με κόβει. Και όχι μόνο αυτό. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μου φαίνονται όλα βουνό.

Ξεκίνησα να το παρατηρώ με τη φωτιά στην Πάρνηθα. Σαν να είχα μπλοκάρει και δεν ήξερα τι να κάνω. Βέβαια δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα, αλλά εδώ μιλάω για εκείνη την αίσθηση της παράλυσης. Δεν μπορούσα ούτε καν να στεναχωρηθώ. Μου πήρε μερικές μέρες να καταλάβω πλήρως τι είχε γίνει.

Μετά ήρθε η Πελοπόννησος. Κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση και όμως να μην μπορώ να θυμώσω. Τι να θυμώσω, ούτε που επικοινωνούσα με ότι έβλεπα. Πήγα και στο Σύνταγμα. Νωθρός και εκεί.

Ακούω για αδικημένους και κακομεταχείριση, βλέπω πολλά στραβά, μου συμβαίνουν άλλα τόσα, αλλά ο θυμός με έχει εγκαταλείψει εντελώς. Δεν μπορώ ούτε να γράψω. Διαβάζω παλιά μου κείμενα και λέω τι ωραία που έγραφα τότε. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου και κάθε μέρα μοιάζω όλο και περισσότερο με το φοβισμένο Μήτσο του Λαζόπουλου -άει χάσου μυρμηγκάκι.

Και το χειρότερο: Δεν νομίζω ότι συμβαίνει μόνο σε μένα. Δεν βλέπω κανέναν θυμωμένο γύρω μου. Βλέπω μόνο εκείνους που είναι μόνιμα θυμωμένοι χωρίς λόγο, αλλά αυτούς δεν τους μετράω· ούτε καν για ανθρώπους. Α, και εκείνους που εμπορεύονται το θυμό τους -έχουμε και εκλογές. Αλλά ο πραγματικός, ο αληθινός, ο αυθεντικός θυμός δεν υπάρχει.

Που είναι ο θυμός μας; Γιατί μας εγκατέλειψε; Γιατί κάναμε σιωπηρή διαμαρτυρία για μια τόσο μεγάλη καταστροφή και δεν τα σπάσαμε όλα; Γιατί πάμε να διώξουμε τα σκατά του δικομματισμού με τα απόσκατα των ακροδεξιών; Γιατί ανεχόμαστε τα πάντα χωρίς να απαιτούμε τίποτα;

Ίσως γιατί δεν αντέχουμε να θυμώσουμε με τον πραγματικό φταίχτη, τον εαυτό μας. Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος κάποια στιγμή ωριμάζει. Ίσως να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι την Πάρνηθα και την Πελοπόννησο την κάψαμε μόνοι μας. Ότι τις κυβερνήσεις τις εκλέγουμε εμείς. Ότι αν γυρνάγαμε πίσω το χρόνο γνωρίζοντας τι θα γίνει, κανείς δεν θα άλλαζε την ψήφο του αν του έλεγες ότι δεν θα διοριστεί το παιδί του στο δημόσιο, αλλά δεν θα καιγόταν τίποτα. Και το πιστεύω, κανείς.

Μακάρι να είναι αυτό και να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε που φταίμε. Θα περάσουμε δύσκολα, αλλά μπορεί να μας βγει και σε καλό. Ωριμάζουμε. Αχ καημένε άνθρωπε, ούτε στην εφηβεία δεν έχεις μπει ακόμα, παρ' όλες σου τις κατακτήσεις. Ή μάλλον όχι καημένε άνθρωπε, καημένε Έλληνα είναι το σωστό. Μακάρι αυτή η αδράνεια να είναι σύμπτωμα αυτού που μόλις συνειδητοποιήσαμε. Μακάρι να το αφήσουμε να βγει σε όλο του το μεγαλείο. Να μας κάνει να σερνόμαστε και να βουλιάξουμε κλαίγοντας στις πολυθρόνες μας, σαν έφηβη μετά από ερωτική απογοήτευση. Δεν είναι τίποτα. Πονάει λίγο αλλά θα μας περάσει. Αρκεί μόνο να το ζήσουμε και να μην το θάψουμε.

Γιατί ή έφηβη του παραδείγματος, μέσα από το κλάμα της θα γίνει γυναίκα.

Ενώ η Ελλάδα, αν δεν κλάψει, θα παραμείνει τσούλα.