1να, 2ύο, 3ρία

Update 15/10/2007 for Angel: Go to the end of the text.

Ώρες ώρες, πολύ απολαμβάνω το να είμαι μπερδεμένος. Κάποτε λοιπόν, και ενώ έγραφα ασυναρτησίες σε ένα κομματάκι χαρτί, μου ήρθε αυτό που βλέπεις για τίτλο. Δεν ήξερα τι να το κάνω, αλλά μου άρεσε και ήθελα να το κρατήσω. Και το κράτησα σε μία άκρη του μυαλού μου.

Κάποια στιγμή το πρότεινα για όνομα της θεατρικής ομάδας που συμμετέχω, αλλά δεν άρεσε σε κανέναν. Σκέφτηκα ότι αυτοί χάνουν και το ξανααποθήκευσα στα τρίσβαθα της διανοίας μου. Μετά από λίγο καιρό, από ένα μέλος της ομάδας, προέκυψε μια πρόταση για συμμετοχή σε ένα θεατρικό κομμάτι το οποίο θα γινόταν λέει, για τα εγκαίνια μιας έκθεσης στο νέο μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς.

Τώρα δεν ξέρω πως σου ακούγονται τα μέχρι εδώ και πόσο ψωνάρα με έχεις ήδη θεωρήσει, αλλά για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους -αυτά κάνω συνέχεια, γι αυτό δεν θα γίνω ποτέ διάσημος- με την, εντελώς ερασιτεχνική, ομάδα που συμμετέχω δεν έχουμε ανεβάσει ακόμα τίποτα και ήταν ένα σοκ για μένα να παίξω πρώτη φορά με επαγγελματίες, και μάλιστα στο Μπενάκη. Παρόλα αυτά μας έτρωγε ο απαυτός μας εμένα και το sofi-kουλίνι μου και είπαμε ναι.

Το έργο ήταν του Γιάννη Χρήστου (και εδώ από τη ΒΙΚΙΠΑίΔΕΙΑ) και λεγόταν "Επίκυκλος". Είναι ένα μουσικό όργιο εννιάμισι περίπου λεπτών, το οποίο συνοδεύεται από κίνηση, με σχετικό σενάριο, αλλά με βάση τον αυτοσχεδιασμό και το απρόοπτο, οπότε δεν ήταν απαραίτητο να είναι κανείς ηθοποιός για παίξει. Με τα παραπάνω προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι θα γίνονταν μόνο 2 πρόβες και θα ήταν αρκετές. Μέχρι τη στιγμή που το παίξαμε ξέραμε μόνο ότι ήταν πολύ διασκεδαστικές.

Το κάναμε λοιπόν και αυτό στη ζωή μας και ήταν απίστευτο συναίσθημα! Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και βγήκε -από ότι μας είπαν- πολύ καλό, και τελικά οι 2 πρόβες ήταν όντως αρκετές. Αλλά εκείνη η ημέρα... Η όλη προετοιμασία για να φύγω για την παράσταση μου θύμισε τη μέρα που θα έκανα για πρώτη φορά sex. Την ώρα της παράστασης σχεδόν δεν ήμουν εκεί, πέταγα. Και μετά είχα ένα απίστευτο συναίσθημα ευφορίας, το οποίο κρατάει μέχρι και τώρα που γράφω.

Ακόμα πιο ωραία ήταν όλα τα παιδιά που γνώρισα. Ήμασταν πάνω από δέκα άτομα και με τους περισσότερους κάναμε πολύ καλή παρέα. Γνώρισα και έναν υπέροχο άνθρωπο, τον μουσουργό Ιάκωβο Κονιτόπουλο, ο οποίος μας έκανε όλη τη διδασκαλία και τη σκηνοθεσία. Στην ομάδα ήταν και η ηθοποιός Θάλεια Αργυρίου -η οποία ή δεν έχει site για να βάλω link, ή το έχει πολύ καλά κρυμμένο. Μαζί της ήταν και η κόρη της και η ανιψιά της. Τις τρεις τελευταίες δεν τις γνώρισα εκεί, τις γνώριζα από μία άλλη δραστηριότητα, για την οποία όμως θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Πάμε τώρα στην έκθεση. Διότι είπα μεν ότι η παράσταση θα γινόταν για τα εγκαίνια μιας έκθεσης, αλλά δεν είπα τίποτα για αυτήν. Την έκθεση λοιπόν διοργάνωσε το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυσή του και έχει σαν θέμα το καλλιτεχνικό ρεύμα Fluxus, και τίτλο "Fluxus: Δεν πουλιέται". Δεν βαζω links για το Fluxus παρά μόνο της αναζήτησης στο Google με θέμα Fluxus, μιας και εκεί θα βρείτε πολλά και ενδιαφέροντα. Αλλά τι είναι Fluxus;

Το Fluxus σίγουρα δεν το λες απλή υπόθεση. Και ο αμύητος με την τέχνη μπορεί και να εκνευριστεί απίστευτα (ακολουθεί προσωπικό μήνυμα: sorry Angel...). Μπορείς να το πεις μέχρι και αντιτέχνη. Η φιλοσοφία του είναι ότι η τέχνη βρίσκεται στα απλά και καθημερινά πράγματα και δεν χρειάζονται ώρες μελέτης και εξάσκησης για να κάνεις τέχνη. Το ίδιο αυτοπαρουσιάζεται ως -αντιγράφω από το πρόγραμμα της έκθεσης- "ένα τσούρμο κακομαθημένων παιδιών" ενώ αν ήταν φυτό θα ήταν "αγκάθι στο κατεστημένο της τέχνης". "Το Fluxus δεν χρειάζεται τίποτα" και "μπορεί να είναι τα πάντα", ενώ προασπίζει την "καταστροφή στη σοβαρή κουλτούρα" και δηλώνει ότι "η τέχνη είναι εύκολη".

Σαν αποτέλεσμα έχουμε από έργα απίστευτης απλότητας και εξυπνάδας, μέχρι και απολύτως εκνευριστικά. Το να βλέπεις μια επιγραφή που λέει "Αφού τα πάντα είναι τέχνη, τότε γιατί δεν κοιμάσαι μαζί μου απόψε;" όπως να το κάνεις έχει την εξυπνάδα του. Το να βλέπεις όμως έναν τύπο ο οποίος ανεβαίνει σε μία σκάλα και ρίχνει νερό από ένα ποτιστήρι, σε ένα μεταλλικό κουβά, με μόνο στόχο να ακουστεί ο ήχος, μαζί με άλλα πέντε δέκα παρόμοια νούμερα, ε, σου σπάνε τα νεύρα.

Σε κάθε περίπτωση όμως το Fluxus είναι μια μορφή τέχνης και, οφείλω να παραδεχτώ, αρκετά φιλική προς το χρήστη. Σου επιτρέπει να θεωρήσεις τέχνη τα πάντα. Ακόμα και εκείνα τα έργα σου που τα έχουν απορρίψει όλοι, που ακόμα και εσύ τα θεωρείς αταξινόμητα, μπορούν να έχουν ένα νόημα.

Γι αυτό και εγώ, πέρα από τη χαρά της παρθενικής θεατρικής εμφάνισης, χάρηκα γιατί επιτέλους βρήκα ένα σπιτάκι για αυτόν τον τίτλο -θυμάσαι, από εκεί ξεκινήσαμε- που τόσο έχω αγαπήσει: Ε ναι λοιπόν, το 1να 2ύο 3ρία, είναι Fluxus!

Update for Angel:

Επειδή ο φίλος μου ο Άγγελος, στον οποίο αναφέρεται το sorry Angel της ογδόης παραγράφου, παρεξηγήθηκε θεωρώντας ότι τον είπα άσχετο με την τέχνη και εν ολίγοις άξεστο, και κατόπιν αιτήματός του προς επανόρθωση, δηλώνω υπεύθυνα και εν γνώση των συνεπειών του νόμου τα εξής:

Δεν υπονοούσα ότι είναι άσχετος με την τέχνη, παρά μόνο ότι δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τέτοιου είδους τέχνη και δεν ήθελα να τον προσβάλω. Με αυτό που έγραψα ήθελα μόνο να του ζητήσω συγνώμη επειδή τον έβαλα σε μία διαδικασία η οποία του έσπασε τα νεύρα, καθότι το θέαμα που παρακολούθησε δεν ήταν του γούστου του και αν δεν ήμασταν εμείς να παίζουμε δεν υπήρχε περίπτωση να πάει να δει κάτι τέτοιο, όπως ούτε και εγώ άλλωστε.

Θέλω επίσης να σημειώσω την καθοριστική του συμβολή, καθότι βιντεοσκόπησε το κομμάτι μας και να διευκρινίσω ότι το συγκεκριμένο update θα το έγραφα ακόμα και αν δεν με απειλούσε με την λήψη όρχεων αντί του εν λόγω βίντεο σε περίπτωση μη επανόρθωσης. Και μόνο το ότι παρεξηγήθηκε μου ήταν αρκετό για να επανορθώσω.

Αφού του ξαναζητήσω συγνώμη θα ήθελα να θεωρήσει το θέμα ως μη γενόμενο. Και αφού το θεωρήσει ως τέτοιο, να μπει να γράψει ένα γαμοσχόλιο επιτέλους, αφενός για να αποδεχτεί τη συγνώμη μου και αφετέρου επειδή τον παρακαλάω τόσο καιρό.

Μουτς!!!