Εκ του μη όντος

Ανέκαθεν ο Τύπος στην Ελλάδα ήταν ένα παραμάγαζο των κυβερνήσεων. Άλλοτε με τα χαρισμένα δάνεια, τα απλήρωτα ταμεία, τα δοσμένα κάτω από το τραπέζι δημόσια έργα και τώρα με την κρατική διαφήμιση. Η διαφορά με παλιά; Τώρα ο «χρηματισμός» των media γίνεται με ένα μανδύα νομιμότητας. Τον οποίο πολύ συχνά τα άγαρμπα και άπληστα αγόρια σκίζουν. Πρόσφατο παράδειγμα: Οι λίστες με κρατική διαφήμιση που δημοσίευσε η Zougla.gr και στις οποίες κορυφαίες αναδεικύονται εφημερίδες και media που κινούνται μεταξυ Βουλής και υπονόμου. Συμπερασματικά, εμετός.

Αγαπητή Lifo, αγαπητέ κύριε Τσαγκαρουσιάνε,

Αφού δηλώσω ένθερμος αναγνώστης του εντύπου σας -καθώς και της Athens Voice, και μόνο αυτών των δύο από όλα τα free press που κυκλοφορούν- θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μία παρατήρηση.

Συνηθίζουμε να κατηγορούμε την τηλεόραση ότι, μη έχοντας με τίποτα να ασχοληθεί, ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια. Για παράδειγμα ένας πρωινός παρουσιαστής κάνει ένα σαρδάμ, το οποίο σχολιάζει ο Θέμος το βράδυ, τον οποίο σχολιάζουν τα μεσημεριανά την επομένη, τα οποία σχολιάζει ο Λάκης την ερχόμενη Τρίτη κ.ο.κ. Μήπως εδώ και αρκετό καιρό έχετε πέσει στην ίδια παγίδα;

Ασφαλώς αντιλαμβάνομαι την αδικία που συντελείται σε βάρος σας. Αλλά γιατί πιστεύετε ότι τελικά όλο αυτό αφορά τόσο πολύ τους αναγνώστες σας; Και καλά να μένει σε εκείνη τη στήλη με τις σύντομες προτάσεις και τη σέξι φωτογραφία -πραγματικά διασκεδαστική, αν και πρακτικά αδιάφορη για τα ενδιαφέροντα των αναγνωστών σας- ακόμα και αν αναγκαζόμαστε να το βλέπουμε σχεδόν κάθε βδομάδα. Αλλά το να ασχολείστε σε ολόκληρο το editorial του τεύχους σας, εκφράζει πραγματικά παράπονο.

Το πρόβλημά μου βέβαια, δεν είναι ότι έχετε παράπονο. Αν έχετε, δικαίως το έχετε και δικαίως το εκφράζετε. Άλλωστε και εγώ το ίδιο κάνω μέσα από το μέσο μου· γιατί να μην κάνετε και εσείς το ίδιο μέσα από το δικό σας, που είναι και απείρως μεγαλύτερης εμβέλειας; Εκείνο όμως που πραγματικά άρχισε να με εκνευρίζει είναι ότι πλέον το αντιλαμβάνομαι όλο αυτό το παράπονο, όχι σαν αδικία κατά των μη διαπλεκόμενων, αλλά ως "γιατί, γαμώτο, να μην είμαι και εγώ διαπλεκόμενος". Κάτι σαν το παράπονο του δημοσίου υπαλλήλου ότι όλοι κλέβουν την εφορία, όχι επειδή όλοι την κλέβουν, αλλά επειδή δεν μπορεί αυτός να την κλέψει. Αν τέλος πάντων σας ενοχλεί τόσο πολύ, διαπλεχθείτε.

Και για να κλείσω αυτή την επιστολή αιτιολογώντας ακόμα περισσότερο την ύπαρξή της, με τόσα λεφτά που χάνονται σε εξοπλισμούς, με τόσα λεφτά που χάνονται στην εκκλησία και να μη σχολιάσω καν τα τελευταία σκάνδαλα με δομημένα ομόλογα, Βατοπαίδια κλπ, πραγματικά το τελευταίο που με απασχολεί ως αναγνώστης σας, είναι το που πάνε τα λεφτά της κρατικής διαφήμισης.

Με πραγματική εκτίμηση για το έντυπό σας,

aggelos-x-aggelos

Το ένστικτο του θανάτου

Όταν ο Φρόιντ παρατήρησε ένα παιδάκι, το οποίο ήταν πολύ χαρούμενο με ένα παιχνιδάκι που είχε στα χέρια του, να το κρύβει και να το ξαναβρίσκει μετά από λίγο, με αποτέλεσμα να περνάει μια μικρής διάρκειας στεναχώρια, το έψαξε λίγο βαθύτερα και τελικά, χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες για το πως και γιατί, το ονόμασε ένστικτο του θανάτου. Σαν να μας λέει δηλαδή (και παρακαλώ όποιος από τους αγαπητούς και ατελείωτους αναγνώστες μου με συλλαμβάνει να λανθάνω, παρακαλώ να μου χώσει κανένα σφαλιαροσχόλιο μετά της σχετικής διόρθωσης) ότι ο άνθρωπος τελικά δεν μπορεί να ζήσει απόλυτα ευτυχισμένος, αλλά χρειάζεται και κάποιες δόσεις λύπης.

Αυτό επεκτείνεται σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Συνηθίζουμε δε, τους ανθρώπους που το παρακάνουν να τους λέμε αυτοκαταστροφικούς, αλλά τελικά συνειδητοποιώ ότι απλώς έχουν πιο ανεπτυγμένο ένα ένστικτο που έχουμε όλοι μας. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να διακόπτουν την ψυχανάλυση όταν κοντεύουν να θεραπευτούν, αυτό τους κάνει να μπλέκουν σε καταχρήσεις χωρίς γυρισμό, σε αδιέξοδες σχέσεις, σε καταθλιπτικές δουλειές και διάφορα άλλα.

Και άντε να παραδεχτώ ότι τα παραπάνω έχουν μια γοητεία. Ίσως η αίσθηση ότι θα επιτευχθεί κάτι δύσκολο, ίσως η πρόκληση, ίσως ο τσαμπουκάς ότι "εγώ θα τα καταφέρω" ή ακόμα το ότι δεν είναι εμφανής από την αρχή ο κίνδυνος. Πραγματικά όμως, θα ήθελα να ήξερα ποιο είναι αυτό το γαμημένο το ένστικτο, που ενώ ξέρεις την κατάληξη, την βλέπεις να έρχεται και ξέρεις πόσο πολύ θα πονέσει, αυτό δεν σε αφήνει να πας στον οδοντίατρο πριν πέσεις ξερός από τον πόνο!

Πως το πες αυτό;

(Στη βεράντα)

-Πως το πες αυτό;
-Ποιο;
-Αυτό το τελευταίο που είπες τώρα.
-Ε, τι;
-Ε, ξανά πες το.
-Α, δεν μπορώ.
-Γιατί;
-Έτσι.
-Καλά.
-Ε, τι καλά δεν θα επιμείνεις;
-Όχι;
-Γιατί;
-Για να μην παίρνεις αέρα.
-ΤΙΙΙΙ;
-Αυτό που άκουσες.
-Ε, τότε και εγώ δεν το λέω ποτέ.
-Το ξέρω αυτό.
-Και δεν σε νοιάζει;
-Να μη σε νοιάζει.
-Τι πράγμα;
-Αν με νοιάζει.
-Είσαι γάιδαρος.
-Άμα σου αρέσω.
-Δεν μου αρέσεις.
-Τότε να σηκωθείς και να φύγεις.
-Αυτό θα κάνω.
-Σιγά να μην το κάνεις.
-Με απειλείς;
-Εσύ με απειλείς συνέχεια, αλλά δεν πραγματοποιείς ποτέ τις απειλές σου.
-Θες να τις πραγματοποιήσω;
-Άμα μπορείς.
-Τι θες να πεις ότι είμαι ανίκανη;
-Εγώ δεν είπα τίποτα.
-Ναι καλά, δεν είπες τίποτα. Μόνο να με κατηγορείς ξέρεις.
-Και εσύ μόνο να μου σπας τα νεύρα ξέρεις.
-Α ωραία, τώρα σου σπάμε και τα νεύρα!
-Γιατί τέτοια έκπληξη; Πρώτη φορά το ακούς;
-Πρώτη όχι, αλλά σίγουρα τελευταία. Φεύγω!
-Ώρα καλή...

...

(Στην κρεβατοκάμαρα)

-Τι δηλαδή τώρα αλήθεια φεύγεις;
-Όχι θα κάτσω μαζί σου. Αρκετά κύριε.
-Έλα ρε συ, μια κουβέντα είπαμε.
-Ναι καλά, μια κουβέντα.
-Ε, άντε δύο.
-Δύο απόψε.
-Απόψε, τι αύριο.
-Μμμ, χιούμορ. Κάθε μέρα λες.
-Σιγά μωρέ, που κάθε μέρα σου λέω κουβέντες.
-Κάθε μέρα! Και γι αυτό και εγώ σε βαρέθηκα και φεύγω.
-Δεν έχεις να πας πουθενά. Να κάτσεις στα αυγά σου.
-Γιατί θα με εμποδίσεις;
-Θα σου σπάσω τα μούτρα.
-Για δοκίμασε.
-Με προκαλείς;
-Μάλιστα σε προκαλώ!
-Επειδή ξέρεις ότι δεν δέρνω. Αλλιώς θα σου έλεγα εγώ αν θα με προκαλούσες.
-Καληνύχτα.
-Στα τσακίδια.
-Τι;
-Τίποτα. Να φύγεις δεν θες; Φύγε.
-Α, έτσι. Αυτό ήθελες λοιπόν. Να αποκτήσεις την ελευθερία σου.
-Πάλι τα γυρνάς;
-Εγώ τα γυρνάω; Έτσι με μια κουβέντα αμέσως φύγε;
-Δεν σου είπα εγώ να φύγεις.
-Ναι αλλά δεν τρέχεις και να με προλάβεις.
-Σιγά μην τρέξω και πίσω σου.
-Ωραία αγάπη.
-Να κοιτάς την πάρτη σου, που με τον πρώτο καυγά αμέσως "φεύγω".
-Μάλιστα κύριε, φεύγω.
-Ε, φύγε!
-Ε, όχι λοιπόν δεν πάω πουθενά.
-Οχού α παράτα με.

...

(Στην βεράντα)

-Τώρα έτσι θα καθόμαστε; Δεν θα μιλάμε;
-Μίλα μόνος σου.
-Δεν μιλάω καθόλου.
-Βέβαια, τι να πεις. Έτσι που τα έκανες.
-Τι έκανα δηλαδή;
-Δεν ξέρεις;
-Όχι δεν ξέρω, να μου πεις εσύ.
-Να κάτσεις να σκεφτείς.
-Ωραία, τώρα το λύσαμε το θέμα.
-Άμα ακούσεις για σκέψη, σου γυρνάνε τα άντερα.
-Και εσύ άμα μυριστείς μανούρα, ανοίγει η καρδία σου.
-Ναι, πες με τώρα και γκρινιάρα.
-Μόνο; Υποτιμώ τις γκρινιάρες.
-Τότε γιατί κάθεσαι μαζί μου; Για να με προσβάλλεις;
-Εσύ γιατί κάθεσαι μαζί μου, αφού σε προσβάλλω;
-Είσαι βλάκας.
-Και εγώ σ' αγαπάω.
-Και εγώ σ' αγαπάω, αλλά είσαι βλάκας.
-Αφού είμαι βλάκας γιατί μ' αγαπάς.
-Άσε με.
-Όχι δεν σ' αφήνω.
-Έλα, βγαλ' το χέρι σου από εκεί.
-Το κόκκινο βρακάκι είναι αυτό;
-Να μη σε νοιάζει.
-Καλά δεν με νοιάζει.
-Έτσι μπράβο. Τι κάνεις εκεί;
-Σου το βγάζω.
-Γιατί;
-Για να μη με νοιάζει!

......

(Στην κρεβατοκάμαρα)

-Μμμμμμμ...
-Ααααχχχχ...
-Πιάνεις τα τσιγάρα;
-Ναι μωρό μου.
-Να σου πω; Τελικά πως το πες εκείνο.
-Δεν θυμάμαι.
-Α, οκ.

Ύστερα φάσκελα

Εξαρθρώθηκε ολοσχερώς το ολυμπιακό μεταπαρατηρητήριο, μετά από ισχνές καταγγελίες αδρόποδων αμφιταλαντευόμενων. Δωδεκάμισι Διόσκουροι επεφύλαξαν ανδρεία, τιμή και δόξα Δράμας, σε επτάφυλλα κολιτσιδόνια μηχαλίνια. Σαβουροειδώς ανακατεύτηκε κι ο πρώτος και ο δεύτερος σε όλα, όμως ανέκυψε αυτοβούλως και νέος τρίθυμος θυμός εξαρτώμενος, πλήρως αλλά και αρκετά μερικώς, από υψίπεδα φωτισμένα με αρώματα ανατολικής νοτιάς, αφού εφηύρε και το ίδιο με το προηγούμενο προσάναμμα έξης και ζούπιτης. Δεν γνωρίζω επακριβώς τον τρόπο της διείσδυσης όλων των παραπάνω, αλλά ανεξάρτητα από δώδεκα μανουάλια, μπορώ να πω σίγουρα ότι οι αρχικές μου υποψίες εμφανίστηκαν και θα μείνουν, μέχρι ο προηγούμενος να καταλάβει ότι δεν ξέρει τίποτα περισσότερο από όσα λιγότερα και, σαφώς αντίθετα, από όσα εποπτικά θα δοθούν.

Μετά από αυτά ομήγυρης ανέλυσε και ανέπτυξε καθεστός. Και ευτυχώς και έλα αφού ξέρεις.

Μόνο από μια μικρή ομάδα κριτσώνων δουλεύτηκε η υπόθεση και κατάφεραν, με κοπιαστική δουλειά, να υπεξαιρέσουν τον αντίποδα του ζάπλουτου εμφανιζόμενου επί κοιλίας, με αριστοτεχνικό τρόπο και όμως να γνωρίσουν το μεγαλείο της ανθρώπινης πείνας για δίψα. Ιδρώτας με αμφίβολη αμμοβολή, καταφέρθηκε εναντίων όλων και επιδέξια όσο και επαρίστερα αρίστευσε πληρώνοντας ακριβό εμβλίωνα. Ο εμβλίων γνώριζε και με αυτή τη γνώση θέσπισε ομόφωνα από μόνος του αλλά και μαζί με όλους τους άλλους ξεκάθαρη αμαυρότητα. Έχοντας από την αρχή ξεκαθαρίσει τη θέση του προς όλες της κατευθύνσεις αλλά και μη, απέδωσε ευνοώντας. Άρρηκτα παθιασμένος και πλημμυρισμένος, δεξιά αλλά και αριστερά.

Ύστερα, φάσκελα.

Και φυσικά όμως. Γιατί δεν. Αφού όμως, και καθώς έχει γίνει σαφές μέχρι τώρα ότι όχι όχι, θα πρέπει καθώς εφόσον να εφοδιαστούν άπαντες με μέλι Τρικούπιο.

Επτά μονάδες παρακάτω συναντάμε, καθώς και εγώ και εσύ, όνομα αιφνίδιο. Τέσσερις πρόκες ορθώνονται και μας λένε καρφιά, διότι δεν προκόψαμε και δεν επισύραμε ανωνυμία σε εύκολους στόχους τορπίλης. Ύστερα από ισημερίες δώδεκα ολονυχτιών, αφαιρέσαμε τα ταμπού και ριχτήκαμε στη μάχη, ανάλατοι και πρόσχαροι, γνωρίζοντας όλες τις συνέπειες αυτών των υπόξυρων πράξεων ανατροπής γεγονότων από τον μισό τότε γνωστό κόσμο. Σπυριά με κεριά και τούφες με κοτσάνια, επαμφοτερίζοντα ανακατεμένα ονειρικά έμπλεξαν. Δεν είχαν όμως πρόθεση. Εμφανές αυτό. Αλλά από τα μέχρι τώρα κομμένα και ραμμένα προκύπτει δωδεκάρι και με τη Βούλα και με τη Βάρκιζα.

Όμως όλοι γνώριζαν. Γι αυτό και δεν κουβάλησαν καμία δικαιολογία από την αποθήκη συσσιτίου, αλλά παρέμειναν αυτοβούλως νόμιμοι μόνιμοι μόνιμα νόμιμα και με κατοχή, νομή και κυριότητα, αλλά και μακαριότητα και μυριότητα. Η γνωστή όμως εκατομμυριοσύνη της ένωσης των απανταχού καντηλοσβηστών Ελπινίκης, έτρεφαν με γνωστό τρόπο την ελπίδα της επανένωσης με το άπειρο και το πειρό όμως δεν πρόκοψαν. Τελείωσαν όρθιοι. Και δεν ξαναέκατσαν. Εκεί. Με χέρι όρθιο σαν το ταβάνι. Και κατάλαβαν ότι ήταν μάταιη κάθε προσπάθεια. Και όμως συνέχισαν την προσπάθεια. Επτά αμαρτωλοί προέκυψαν από τη διαδικασία που ακολούθησε και ήταν όλοι κι όλοι τρεις.

Τα παραπάνω διαδέχτηκαν η ήρεμη αλλοφροσύνη ψυχής και δωδεκαδακτύλου ομφαλοσκόπησης. Έχοντας και κατέχοντας αμβλύ περιεχόμενο δόνησης και ταλάντωσης, επιστράτευσαν και επέσυραν σωρεία κατηγοριών και επιφοίτησης.

Τέλος ελπίζω σε ευχές και αγιανδρεϊσμούς.

Καλό χειμώνα

Καλό χειμώνα bloggers και μη.

Ξέρω ότι οι περισσότεροι αντιδρούν σε αυτή την ευχή σαν να φέρνει από μόνη της χιόνια. Αλλά εμένα μου αρέσει. Και μου αρέσει γιατί δεν έχω πρόβλημα με καμία εποχή. Όλες μου αρέσουν.

Εκείνο που δεν μου αρέσει είναι να μου χαλάνε τη διάθεση. Και σήμερα μου τη χάλασαν λίγο. Κάτι το πρωί με την πρώτη μέρα στη δουλειά, κάτι το απόγευμα με τα "εσωκομματικά" μας. Δεν πειράζει.

Φέτος πήγα διακοπές. Είχα χρόνια να πάω. Αλλά τώρα γύρισα. Και δεν θέλω να αρχίσω να κλαίγομαι για το πόσο ωραία ήταν και ότι γύρισα στην κόλαση. Καλά ήταν, αλλά και εδώ καλά είναι. Όπως έχει πει και ο Οδυσσέας Ιωάννου "φίλε, άμα δεν περνάς εδώ καλά, δεν ξέρεις να περνάς πουθενά καλά". Όχι δεν θα σκάσω γιατί ξέρω γιατί είμαι εδώ και τι έχω να κάνω.

Ειδικά τώρα που έχουμε και μαλλιά!

Ε-Ε-Ε άει και...

ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΥΝΑΣΘΕ ΝΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΗΘΕΙΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ.

ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΕΠΟΝΤΑΙ.

ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ, ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΣΕΙΣΜΟΥΣ.

Ε, δε σε πιάνει ένα δέος διαβάζοντας κάτι τέτοιο;

Ε, δεν αξίζει μια πιο προσεκτική ματιά;

Ε, ναι λοιπόν!

Ε!!!

Και τα παραπάνω αποσπάσματα από εδώ.

Υ.Γ. Θες να παίξουμε σεισμούς; Πρώτα θα σου κάνω εγώ και μετά θα μου κάνεις εσύ!

Εκατό!

Με τούτα και με κείνα, διαβάζετε το εκατοστό μου post!

Όχι ότι έχει κανένα τρομερό ενδιαφέρον το blog μου πλέον, αλλά να 'χαμε να λέγαμε τώρα. Πάντως το κρατάω ζωντανό και ίσως να επανέλθω αργότερα.

Α, και κάτι άλλο. Σήμερα κλείνω τα 32. Όλες οι γιορτές μαζί.

Ο ναυαγός

Φαντάζομαι ότι ένας ναυαγός με μία ψαρόβαρκα στον Ειρηνικό, θα είναι πολύ χαλαρός όσο δεν βλέπει στεριά. Ίσως και να τραγουδάει ή να κάνει όμορφες σκέψεις, γιατί δεν έχει τίποτα να ελπίζει πια. Και κυρίως τίποτα να χάσει. Μόλις όμως δει εκείνο το κομματάκι στεριάς στο βάθος του ορίζοντα, σίγουρα θα σταματάει τα πάντα και θα αρχίσει να σκίζεται για να το φτάσει. Είναι ικανός να πεθάνει από την κούραση, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα κωπηλατεί σα δαιμονισμένος μέχρι να καταφέρει να το αγγίξει. Και δεν σκέφτεται το εξής απλό: Ο αέρας που τον έφερε ως εκεί, θα τον πάει και στη στεριά. Αλλά που να το σκεφτεί αυτό... Και αν αλλάξει ο αέρας; Τώρα που έχω την ευκαιρία. Και αν σηκωθεί κύμα; Δεν πνίγηκα τόσες μέρες και να πνιγώ τώρα, για λίγα μίλια; Και δωσ' του το κουπί.

Τώρα οι σκέψεις του είναι διαφορετικές. Τώρα σκέφτεται τι θα κάνει όταν πατήσει το πόδι του σε στέρεο έδαφος. Σκέφτεται το γλυκό νερό και η αλμύρα τον ενοχλεί πια διπλά. Σκέφτεται το πρώτο ζώο που θα σκοτώσει για να φάει και του έρχεται να λιποθυμήσει από την πείνα. Τόσες μέρες ούτε που του πέρασε από το μυαλό· τώρα τον μαστιγώνει. Σκέφτεται την φωτιά που θα τον ζεστάνει το βράδυ και τον ίσκιο που θα τον προφυλάσσει το μεσημέρι και αγαλλιάζει η ψυχή του.

Τώρα λοιπόν, με τη στεριά να δείχνει όχι πάνω από μία μέρα απόσταση με τον υπάρχοντα άνεμο, δεν είναι καν θαρραλέος. Πριν αυτή την εικόνα στο βάθος, ανέβαινε στην άκρη της βάρκας και φώναζε ρίξε με ρε, ρίξε με, τι τώρα τι μετά. Τώρα κάθεται στη μέση της βάρκας διπλωμένος και προσέχει την παραμικρή κίνηση. Κρατάει τα κουπιά πολύ σφιχτά να μην του φύγουν, ενώ πριν τα πέταγε στο νερό προς την πλευρά που φύσαγε ο άνεμος για να δει πιο θα πάει πιο γρήγορα, το κουπί ή η βάρκα. Και μόλις το ξανάπιανε κορόιδευε τη θάλασσα, λέγοντάς της σιγά που θα με πάρεις εσύ, δεν είμαι για τα δόντια σου μάλλον. Τώρα όμως αν ανοίξει τις παλάμες του μπορεί και να έχουν ματώσει από το σφίξιμο, μην τύχει και τα χάσει.

Όταν πια οι πνεύμονές του τον προδίδουν και σταματάει να πάρει μια ανάσα, περνάει από το μυαλό του και η σκέψη, μήπως και είναι ανθρωπάκι τελικά. Ναι μεν κολύμπησε σε μια μεγάλη θάλασσα και μάλιστα έχει και σοβαρές πιθανότητες να βγει σώος, αλλά το επέλεξε; Δεν το επέλεξε. Του προέκυψε. Σίγουρα, δεν παραδόθηκε, πάλεψε μέχρις εσχάτων, αλλά μήπως η ανδρεία του άρχισε να γίνεται εμφανής όταν έχασε κάθε ελπίδα; Τότε λοιπόν για πιο πράγμα θα είχε να υπερηφανεύεται όταν θα πάταγε το πόδι του στη στεριά. Ήταν η απελπισία που τον έκανε ήρωα;

Γιατί αρχίζει να φοβάται μη χάσει κάτι που ακόμα δεν έχει καν; Ακόμα και δίπλα σου να είναι κάτι, όσο δεν το έχεις πιάσει δεν είναι δικό σου για να το χάσεις. Όμως όλο αυτό αρχίζει και γίνεται δύσκολο και βαρύ πολύ.

Σκάσε και κολύμπα ναυαγέ.

Εμμονή με τη ζωή

Η φύση έχει μια αδικαιολόγητη εμμονή με τη ζωή. Το πόσους μηχανισμούς έχει φτιάξει για να καταφέρει να υπάρχει και να διαιωνίζεται δεν λέγεται. Από το πρώτο μικρόβιο, αυτόν τον μακρινό πρόγονό μας, μέχρι τον σημερινό άνθρωπο.

Δεν ξέρω ποια συγκυρία δημιούργησε αυτό το πρώτο μικρόβιο, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι τα έχει καταφέρει άσχημα. Αφού κατέκτησε τους βυθούς, αποφάσισε να βγει και παραέξω να κατακτήσει και την ξηρά. Είτε ως χλωρίδα είτε ως πανίδα, κατακυρίευσε τον πλανήτη. Ακόμα και όταν η γη πάγωσε τελείως, πάλι βρήκε τον τρόπο του να αναπτυχθεί. Ρε μανία...

Οι υπερβολές ατελείωτες. Ένα απλό παράδειγμα είναι αρκετό για να γίνουν πειστικά τα παραπάνω. Έξι χιλιάδες σπερματοζωάρια για να γονιμοποιήσουν ένα ωάριο! Για να καλυφθεί κάθε περίπτωση. Ο ορισμός της σπατάλης.

Δεν θα κάτσω να αναλύσω όλες τις βιολογικές υπερβολές, νομίζω ότι είναι κατανοητό πια. Πρέπει οπωσδήποτε να επιβιώσουμε. Με το ζόρι. Ακόμα και ο άνθρωπος, αυτό το εξελιγμένο, υποτίθεται, ον, φτάνει σε τέτοιες και ακόμα χειρότερες, υπερβολές. Όπως και αν περνάει, ότι ζωή και να κάνει, επιμένει να ζει. Είτε σκλάβος, είτε άρρωστος, είτε σε απίστευτα χαμηλές ή υψηλές θερμοκρασίες, ύστερα από λιμούς σεισμούς και καταποντισμούς, ένα πράγμα έχει στο μυαλό του: Πως θα επιβιώσει.

Και ύστερα σου λέει ο άνθρωπος είναι πάνω από τη φύση. Μέγα λάθος. Όσο ο άνθρωπος θα επιμένει να επιβιώνει με το έτσι θέλω, δεν είναι πάνω από τη φύση. Απλά βρήκε τον τρόπο να πιάσει πολύ χώρο. Και τα μικρόβια, αν μπορούσαν, το ίδιο θα έκαναν. Και, ειδικά αυτά, όταν τους δίνεται η ευκαιρία, δεν λένε και όχι.

Γενικώς

Τον τελευταίο καιρό όταν θέλω να γράψω δεν μπορώ και όταν μπορώ δεν θέλω. Είναι στιγμές που έχω πιάσει τόσο καλά ένα θέμα, μόνο που εκείνη τη στιγμή είναι αδύνατο να κάτσω να το γράψω. Από την άλλη, όσες φορές έκαστα δεν μου βγήκε. Ουφ...

Γι αυτό και τώρα που έχω όρεξη να γράψω θα σας ζαλίσω με διάφορες αηδιούλες που έχω στο κεφάλι μου, αλλά με τίποτα από αυτά που πραγματικά με απασχολούν. Η ζωή μου έχει γίνει ένα μπάχαλο, αλλά δεν παραπονιέμαι γιατί την ήθελα έτσι. Κάποτε προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο που θα λεγόταν ¨Εμείς" και θα μίλαγε για εμάς, προφανώς. Για εμάς που γυρνάμε στα μπαρ, που φλερτάρουμε, που βγαίνουμε χωρίς πρόγραμμα και προορισμό και πολλά ακόμα που δεν τα θυμάμαι. Οπότε πάει το εμείς.

Μετά ήθελα να γράψω για την εκδίκηση και πόσο άχρηστο πράγμα τη θεωρώ, αλλά κάθε που την πιάνω μου μένει μισή. Μάλλον μου φέρεται εκδικητικά. Οπότε πάει και η εκδίκηση.

Σήμερα θα ήθελα να γράψω για τους εστέτ. Αλλά ούτε και για αυτούς θα γράψω γιατί δεν ξέρω την τύφλα μου. Θα ψάξω, θα ερευνήσω και μετά θα κεράσω ένα κείμενο εστετισμού. Ναι είναι το καινούριο μου κόλλημα (καλορίζικο). Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα εκλάβετε και ως περιεχόμενα που θα επακολουθήσουν. Και αυτό είναι απειλή!

Λέγαμε για τη ζωή μου. Βασικά δεν λέγαμε απολύτως τίποτα και, μάλλον, ούτε πρόκειται να πούμε· ο ειρμός της σκέψης απόψε έχει αλλού το ραντεβού του. Η ζωή μου, λοιπόν, η μπαχαλένια, παρότι δεν με χαλάει, δεν μου είναι και εύκολη. Πρέπει να τη συνηθίσω. Τη γουστάρω δε λέω, αλλά χρειάζεται κάτι που μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ. Χρειάζεται αυτοπειθαρχία. Και πρέπει να τη βρω. Είμαι κοντά.

Αυτά τα ολίγα. Έτσι για να κρατάμε ζωντανή την επικοινωνία, μέχρι να γράψουμε τα καλύτερά μας κείμενα. Γιατί τα καλύτερά μας κείμενα, είναι αυτά που δεν έχουμε γράψει ακόμα. Όπως και τα καλύτερα πράγματα, είναι αυτά που δεν έχουμε κάνει ακόμα. Καθώς επίσης και τα καλύτερα χρόνια είναι αυτά που δεν έχουμε ζήσει ακόμα, αλλά αυτό είναι για όσους είναι πολύ καλά συμβιβασμένοι με την ηλικία τους.

Για το κλείσιμο θα κεράσω ένα βιντεάκι, το οποίο έχει τρελό γέλιο. Μου το έστειλε ο φίλος μου ο Στέφανος με e-mail και είμαι σίγουρος ότι δεν φαντάζεται τι ζημιά μπορεί να του προξενήσει αυτό το πράγμα που έκανε. Μου έβαλε ιδέες!

ΟΧΙ

Δεν είμαι σπίτι!

Θωμάς.

Υ.Γ. Στα διάλα πια...

Η επανάστασις επέτυχε και επιζεί

Το πρωί της 25 Νοεμβρίου του 2005, κατέβαινα με ένα ταξί τη Βουλιαγμένης για να παραλάβω το καινούριο μου αυτοκίνητο. Είχα περάσει ένα χρόνο χωρίς αμάξι, με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ αρκετά με ταξί και συχνά έπιανα την κουβέντα με τους ταξιτζήδες. Εκείνος ο διάλογος όμως της τελευταίας κούρσας με έκανε να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που ήταν χρόνια μέσα στα μούτρα μου και δεν τα έβλεπα.

Ο διάλογος με τον γύρω στα 55 με 60 οδηγό, είχε ξεκινήσει με αφορμή κάτι έργα που γίνονταν εκείνη την περίοδο στη Βουλιαγμένης και είχαν σαν αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί κάποιες λωρίδες από την κίνηση. Έλεγε τα γνωστά περί αληταράδων, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ενοχλούν τον κόσμο, χωρίς να προσφέρουν τίποτα και διάφορες γκρίνιες. Εγώ πάλι που είχα το μυαλό μου στο ότι δεν θα ξαναείχα σχέσεις για αρκετό καιρό με την κίτρινη φυλή λόγω του καινούριου τουτού, προσπαθούσα να τον ηρεμίσω λέγοντάς κάτι χαριτωμένα μεν, χωρίς καθόλου νόημα για το δικό του σκεπτικό και για το θέμα στο οποίο προσπαθούσε να καταλήξει δε, περί του ότι και τα έργα χρειάζονται και ότι κάτι καλό θα γίνει, ενώ η ενόχληση είναι προσωρινή και διάφορα τέτοια. Αυτός αρνούνταν πεισματικά να δεχτεί το οτιδήποτε θετικό με εντελώς αστήριχτα επιχειρήματα τύπου "γιατί, πότε έγινε κάτι της προκοπής για να γίνει και τώρα;" και διάφορα άλλα.

Αργότερα, το γύρισε στο αφού τελειώσουν τα έργα και ότι θα τα παρατήσουν όλα χάλια, με το δρόμο γεμάτο τρύπες και λοιπά, και πριν προλάβω να του πω άσε πρώτα να τελειώσει το έργο και το συζητάμε μετά, αλλά έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει εικόνα απόλυτου χάους και κυρίως ασυδοσίας, μου πετάει την επωδό των μισών και πλέον ελληνικών συζητήσεων: "Αυτά, ρε φίλε, επί Παπαδόπουλου δεν γινόντουσαν, τότε υπήρχε μία τάξη"!

Το αν υπήρχε ή όχι τάξη επί Παπαδόπουλου στο συγκεκριμένο θέμα -αν δηλαδή οι εργάτες δημοσίων έργων έκλειναν τις τρύπες τελειώνοντας το έργο- δεν το γνωρίζω, αλλά, τελικά, δεν έχει και σημασία. Ο τύπος εννοούσε τελείως άλλο πράγμα από αυτό που τελικά είπε. Άλλη ήταν η τάξη που του έλειπε.

Όταν το 1967 ο ανωτέρω συνταγματάρχης και η παρέα του κατέλυσαν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, η κατάσταση στη χώρα μας δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, αλλά δεν ήταν και στα χειρότερά της. Ήδη από το 1963 με την κατάκτηση του βραβείου νόμπελ από τον Γιώργο Σεφέρη είχε αρχίσει κάτι να αλλάζει. Η Αθήνα είχε άρχιζε να αποκτά μία έφεση στις τέχνες και τα γράμματα, να γνωρίζει κάποιους ποιητές, Έλληνες και ξένους, και να ασχολείται κατά τι παραπάνω με την μόρφωση και την παιδεία. Αυτό, βέβαια, είχε σαν αποτέλεσμα και το να πλησιάσει ιδεολογικά την, κοσμοπολίτικη τότε, αριστερά. Γενικώς κυκλοφορούσαν αρκετοί ελευθεριάζοντες.

Σε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει κάποτε στη ΝΕΤ, ο δημοσιογράφος είχε ασχοληθεί με το πολιτιστικό έγκλημα της χούντας. Έλεγε για το κιτς που επικράτησε, για τη φίμωση ανθρώπων που είχαν ανακαλύψει κάτι παραπάνω από το αρνί το Πάσχα και γενικώς για το πόσο πίσω μας πήγε πολιτιστικά αυτή η επταετία των στρατιωτικών. Σκεφτόμουν όμως εγώ τότε, γιατί ύστερα από τόση καταπίεση και μάλιστα πάνω στην πιο ακμαία φάση -μόλις αρχίσαμε να έχουμε την επαφή- δεν μας βγήκε εκατό φορές πιο δημιουργικά μετά την πτώση; Και αφού είχαμε κάνει τόσα άλματα, πως καταφέραμε να αντέξουμε επτά χρόνια;

Ο Νίκος Δήμου έγραφε κάποτε ότι η μαύρη μέρα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας δεν ήταν η 21η Απριλίου αλλά η 22η. Αντιγράφω από το βιβλίο "Οι Δρόμοι μου":

"Την άλλη μέρα το πρωί σηκώθηκα χαράματα και πήρα τους δρόμους. «Δεν μπορεί», σκεπτόμουν «από κάπου θα ξεκινήσει η αντίδραση». Οραματιζόμουν ποτάμια λαού να κατηφορίζουν προς το Σύνταγμα σε μία έστω σιωπηλή διαδήλωση διαμαρτυρίας.

Τίποτα. Οι οικοδόμοι, οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν, ήταν πρώτοι και καλύτεροι στις δουλειές τους. Οι φίλοι, που τους τηλεφώνησα από το γραφείο, ήταν όλοι στο «περίμενε» και στο «άσε να δούμε». Ήταν ο αιφνιδιασμός, ήταν η κούραση από τις συνεχείς πολιτικές διαμάχες, ήταν η έλλειψη δημοκρατικής παιδείας και ανακλαστικών; Ένιωσα μία πικρή γεύση απογοήτευσης".

Αλλά μήπως και επταετής παραμονή της χούντας στην εξουσία, ήταν αποτέλεσμα σκληρής διακυβέρνησης, η οποία απέτρεψε το όποιο αντιστασιακό κίνημα; Η χούντα στην Ελλάδα, παρ' ότι δεν ήταν αγία, οπωσδήποτε ήταν light σε σχέση με εκείνη του Φράνκο στην Ισπανία ή ακόμα και του Κάστρο στην Κούβα και σε θύματα αλλά και σε βασανισμούς. Χωρίς να υποτιμώ νεκρούς ή βασανισμένους έχουν υπάρξει και χειρότερα.

Ακόμα και το ξεκίνημα της πτώσης της -και όχι η πραγματική της πτώση, όπως νόμιζα μέχρι πριν από μερικά χρόνια- με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μαζικής εκδήλωσης, παρά μονάχα κάποιων φοιτητών, που κλείστηκαν στο ίδρυμα κατά λάθος, μετά από ένα λάθος συναγερμό στη Νομική. Βέβαια όποιον και να ρωτήσεις σήμερα, θα σου πει ότι ήταν μέσα εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, σε σημείο που το Πολυτεχνείο να φαντάζει σαν να έχει μεγαλύτερο campus και από το πανεπιστήμιο του Michigan.

Η πραγματικότητα όμως, περιγράφεται κάπως σε μια ταινία με τον Κώστα Βουτσά -δυστυχώς μου διαφεύγει ο τίτλος- στην οποία αυτός έχει ένα μικρό μαγαζάκι και ο αδερφός του είναι αντιστασιακός. Αυτός παίζει ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που θέλει απλώς να κάνει τη δουλειά του και δεν τον ενοχλεί τίποτα. Μέχρι που τη νύχτα του Πολυτεχνείου, αναγκάζεται να βγει έξω επειδή έχει μείνει μόνος του και τρώει μια σφαίρα στον κώλο. Αυτό τον έκανε αντιστασιακό;

Όμως σαν το χαρακτήρα που έπαιξε ο Κώστας Βουτσάς ήταν οι Έλληνες στην καλύτερη περίπτωση. Φοβισμένα και αμόρφωτα ανθρωπάκια, που είχαν έρθει στην Αθήνα ελπίζοντας σε ένα κομμάτι ψωμί και δεν τους ενδιέφερε τίποτα άλλο. Η όλη εξέλιξη και η πρόοδος, ήταν για αυτούς τρομακτικά πράγματα, που δεν τα σήκωναν. Άλλωστε και ο δικτάτωρ ήταν σαφής: Δεν κινδυνεύει κανείς που κοιτάει τη δουλειά του και δεν ενοχλεί.

"Τι πάει να πει ελευθερία λόγου και κουραφέξαλα. Εγώ κάνω τη δουλειά μου"; Αυτό ήταν και είναι το μόνο άγχος στην Ελλάδα και οι συνταγματάρχες το είχαν αφουγκραστεί πολύ καλά. Ο Έλληνας θέλει πολύ συγκεκριμένα πράγματα για να είναι ευτυχής. Θέλει μια θέση στο δημόσιο και ένα σπίτι. Η κυβέρνηση που θα του τα εξασφαλίσει αυτά θα του λείπει για μια ζωή έτσι και πέσει και ας έχει καταστρέψει εν τω μεταξύ το σύμπαν. "Με την ελευθερία γεμίζει το στομάχι"; "Και τι σε νοιάζει εσένα; Άσε τον κόσμο να καίγεται". "Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους κομμουνιστές";

Αυτή την αίσθηση της ασφάλειας έδωσε ο Παπαδόπουλος και κατάφερε να παραμείνει εφτά χρόνια. Ο μέσος Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για πολλά πολλά, ούτε και ανέχεται περίεργες συμπεριφορές. "Και τι έγινε άμα δεν σε αφήνει να έχεις μακριά μαλλιά, να κουρευτείς. Είναι αυτός λόγος για να επαναστατήσεις"; "Και τι έγινε που δεν μπορείς να πεις δημόσια τη γνώμη σου; Κράτα τη για την πάρτη σου". "Και γιατί να βάλεις κοντή φούστα";

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Δε νομίζω να κατάφερε ποτέ σύνθημα στην Ελλάδα να ενώσει τόσους πολλούς ανθρώπους όσο αυτό. Όλα τα άλλα είναι επικίνδυνα και πρέπει να παταχθούν.

Και βέβαια το εθνικό σπορ του κουτσομπολιού, έγινε καθήκον. Είδες κάτι; Πες το μας και καθαρίζουμε εμείς. Το κάνεις που το κάνεις με το γείτονα, το φίλο, τον πελάτη, γιατί να μην ωφελήσεις και την πατρίδα σου; Στην ταινία "Θα σε κάνω βασίλισσα" ο Θανάσης Βέγγος λέει μια πολύ χαρακτηριστική ατάκα στον υπάλληλό του. Ο τελευταίος τον έχει δει να φοράει το ψεύτικο μουστάκι και ο Βέγγος, για να μην γίνει ρεζίλι αφού το έχει βάλει για το θείο της γυναίκας του που τον νομίζει νεκρό, του λέει ότι έχει πρόβλημα με τα πολιτικά. Οπότε εκείνος νομίζει ότι είναι αριστερός και εκδηλώνεται. Του λέει λοιπόν ο Βέγγος: "Α, ρε λαγό που έβγαλε η μουστάκα. Έτσι να τελειώσω με το θείο ρε Γεράσιμε και σου τάζω ένα καρφί, να, σα λαμπάδα".

Για τον περισσότερο κόσμο μόνο κατ' ευφημισμόν ήταν χούντα. Ένιωθαν ασφάλεια -τώρα με τον Παπαδόπουλο δεν κουνιέται κανένας. Παράδεισος. Είχαν διώξει μακριά το φάντασμα του κομμουνισμού και είχαν αφοσιωθεί στο γνωστό τρίπτυχο, κάτι για το οποίο ήταν σίγουροι ότι ήταν σωστό, αφού έτσι έκαναν και οι παππούδες τους. Είχαν αποδεχτεί τόσο πολύ την έννοια του ρουφιάνου, που το θεωρούσαν φυσιολογικό. Όλοι σήμερα λένε ότι δεν τολμούσες να μιλήσεις γιατί δεν ήξερες ποιος ήταν ο διπλανός. Πως τυχαίνει ρε παιδί μου να μην μου έχει πει ποτέ κανένας "εγώ έδινα κόσμο";

Με τη χούντα, η επαρχιώτικη νοοτροπία της μη προόδου αλλά της πεπατημένης των προγόνων, σταμάτησε να δυσφορεί με την εξέλιξη που ελάμβανε χώρα και, ουσιαστικά, ήρθε στην εξουσία. Με τον Παπαδόπουλο -άνθρωπο καθαρά επαρχιώτη και "επαρχιώτη"- ηγέτη, είχαν πάρει το αίμα τους πίσω. Δεν υπήρχε τώρα τίποτα που να τους ενοχλεί και ό,τι δεν καταλάβαιναν, ήταν σίγουρα κάτι που έπρεπε να παταχθεί.

Όταν η δικτατορία ανετράπη και το Πολυτεχνείο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλες τις τυχών ενοχές, φάνηκε και το πραγματικό μας πρόσωπο. Ο πολιτισμός μας περιορίστηκε στην παραγωγή σκυλάδικων της εθνικής, ελαφρολαϊκών και, αργότερα, βιντεοταινιών. Η πολυπόθητη και άρτι επανακτηθείσα ελευθερία του λόγου και της σκέψης δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει ένα κλίμα σαν και εκείνο που άφησε με την έλευση της χούντας. Τα σποραδικά δείγματα ποιότητας ήταν ανάλογα με τον αριθμό των ανθρώπων που πραγματικά ήθελαν την ανατροπή. Οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν βολευόντουσαν καλύτερα με την τάξη που αποζητούσε ο ταξιτζής, παρά με τα κόκκινα πανό στο Σύνταγμα.

Οι συνταγματάρχες, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, νίκησαν. Το βλέπεις στο ύφος αρκετών ανθρώπων, μάλιστα ανθρώπων που έζησαν την επταετία, όταν γίνεται κάποια αναφορά στο πως θα τιμωρούνταν κάποιος για κάτι έστω και ελαφράς απόκλισης, αν ήταν "στα πράγματα" ο Παπαδόπουλος. Τους βλέπεις να φουσκώνουν από χαρά, σκεπτόμενοι να τραβάνε οι μπάτσοι έναν μακρυμάλλη από τα μαλλιά σέρνοντας στην γενική ασφάλεια, σκεπτόμενοι έναν πατέρα να μπορεί να χαστουκίσει στο δρόμο την κόρη του για δύο πόντους λιγότερους στη φούστα της σε όποια ηλικία και αν είναι, σκεπτόμενοι την πολυπόθητη τάξη που είχε επιβάλλει ο Παπαδόπουλος.

Η ξεκάθαρη επιτυχία της χούντας φαίνεται και από άλλες, λιγότερο εμφανείς, καταστάσεις. Από την ανοχή σε φασιστικές συμπεριφορές, από τη στήριξη της αστυνομίας σε ακροδεξιές οργανώσεις, από την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή, από την προβολή του κάθε Πλεύρη και Γεωργιάδη. Και κυρίως από τη σιωπή σε κατάφορες αδικίες, όπως στην περίπτωση της απόσυρσης του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Διαβάστε απόφαση δικαστή, προσέξτε επιχειρήματα (δεν σχολιάζω την ορθογραφία) και πείτε μου σε ποια δημοκρατική χώρα του κόσμου θα άφηναν αυτόν τον άνθρωπο στη θέση του.

Η μόνη επανάστασις του Παπαδόπουλου ήταν ότι κατάφερε να μη γίνει ποτέ καμία πραγματική επανάσταση. Και σε αυτό κερδίζει μέχρι και σήμερα και θα κερδίζει όσο κάποιοι νοσταλγούν την τάξη που τους παρείχε και ξεσπάνε σε φανταστικές λακκούβες.

Καινούρια παιχνιδάκια

Άνοιξαν οι δουλειές πάλι. Δύο προσκλήσεις για blogοπαίχνιδα. Η πρώτη από τη synas και η δεύτερη από τον Σταύρο Κατσάρη. Η πρώτη αφορά ένα ερωτηματολόγιο της υπερρεαλιστικής ομάδας της Αθήνας, την οποία αγνοώ πλήρως και η δεύτερη είναι σαράντα ερωτήσεις προσωπικές. Στην πρώτη απαντάω με περισσότερους από έναν τρόπους και στη δεύτερη κάπως ασόβαρα.

Πάμε για το πρώτο.

Γιατί κλαις;
Επειδή έτσι γουστάρω.
Επειδή κλαις.
Επειδή δεν κλαις.

Γιατί δεν κλαις;
Επειδή είμαι αναίσθητος σε μερικά.
Επειδή χαμογελάς.

Που είναι ο βάλτος;
Συχνά μπροστά σου. Πολύ συχνά όμως.
Στη συνήθεια.
Στον υπέρμετρο συμβιβασμό.
Οέο;

Ποιος είναι και που είναι ο δεσμοφύλακας;
Σκότωσε το μπάτσο που έχεις μέσα σου.
Στον έλεγχο της κοινωνίας (χα χα).
Η συνήθεια.
Στην Αλεξάνδρας.

Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Στο λούμπεν.
Στη φιλοσοφία.
Στο σεξ.
Στις μπίζνες.

Περιφρονείς κάτι;
Αρκετά πράγματα, να μην το πω το ψέμα.

Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Θα ήθελα.
Βρήκες την ώρα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση.

Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης";
Για να ζούνε οι καλλιτέχνες.
Γιατί αξίζουν.
Γιατί υπάρχουν κάποιοι που τα αγοράζουν.

Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την παραπάνω ερώτηση;
Δεν πάνε να κάνουν ό,τι γουστάρουν κι αυτά.

Do you remember revolution?
What revolution?

Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου;

Θα ανέβαινα σε ένα βουνό για να πάρω αέρα.

Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο;
Μπλε!

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Και γιατί να τα κλείσω;
Ακόμα πιο μπλε.

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
Ίσως. Ίσως λίγο περισσότερο από ίσως.

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν?
Γιατί να με συλλάβουν; Όσες φορές το έχω κάνει δεν ήταν ποτέ παράνομο. Έχω χάσει κάτι;

Θα σκότωνες τον Μπους, αν σου χάριζα 10 λαχταριστά εκλέρ;
Ναι.
Όχι.
Τι άλλη επιλογή έχω για να τα πάρω;
Μπορούμε να τα κάνουμε κοκάκια από το Νικολάτο;

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Αν πίστευα ότι μπορούσες να τα δεις και εσύ.

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Άκουσες κανένα παρατεταμένο α μέχρι τώρα;
Από την άλλη, δεν ακούς τον αντίλαλο ντιλαλο, ντιλαλο, ντιλαλο...

Ουφ! Πάει αυτό. Πάμε τώρα για το δεύτερο.

Όνομα:
Έλα τώρα που δεν το ξέρεις...

Γενέθλια:
Γιατί θα μου στείλεις τούρτα; 22/7.

Ζώδιο:
Δεν μπορείς να το καταλάβεις από την προηγούμενη; Μια αρρώστια είναι αλλά μου διαφεύγει. Ηπατίτιδα είναι, AIDS είναι... Α ναι, Καρκίνος.

Χρώμα μαλλιών:
Μαύρο.

Χρώμα ματιών:
Ταυτότητα βγάζω; Καστανό (ναι, κοίταξα στον καθρέφτη να βεβαιωθώ).

Έχεις ερωτευτεί ποτέ:
Ουουου...

Είδος μουσικής που ακούς:
Λίγα πράγματα δεν μου αρέσουν πια. Δεν ακούω σίγουρα αυτά τα λαϊκοπόπ.

Χαρακτήρας Disney/Warner Bross:
Bugs Bunny

Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά:
Ο Γεοστρώμυλος.

Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:
Να ξανακοιμηθώ.

Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:
Μπλε.

Τι έχεις στον τοίχο σου:
Λαδομπογιά.

Τι έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου:
Σκόνη.

Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες:
Θα σκούπιζα.

Αγαπημένος αριθμός:
Γενικά 8 και 10.
Στο 21, 9.
Στην τσέπη μου 100 και άνω.
Στην τράπεζα πολλά μηδενικά στο τέλος. Αυτό θέλει και εξήγηση. Με κάποιον άλλο αριθμό μπροστά και πριν την υποδιαστολή.

Αγαπημένο όνομα:
Παφνούτιος.

Βαγγέλης.

Τα χόμπι σου:
Τα δικά σου ρε.

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα:
Και εδώ καλά είμαι. Αλλά είμαι εδώ;

Μια ευχή για το μέλλον:
Να έρθει και σε μεγάλη δόση.

Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες:
Όχου τώρα. Σε πολλά μέρη. Αν μπορούσα να έχω τέτοια επιλογή γιατί να πάω σε ένα μέρος;

Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:
Τσιγάρο.

Αγαπημένο λουλούδι:
Μολόχα. Λόγω ονόματος.

Αγαπημένη σειρά:
Η οροσειρά.

Αγαπημένη ταινία:
Η μονωτική και το γνωστό παρασιτικό σκουλήκι.

Αγαπημένο τραγούδι:
Πολλά. Αλλά θα διαλέξω το "Πάλιωσε το σακάκι μου", γιατί δεν μου το παίζουν ποτέ σε ρεμπετάδικο.

Aγαπημένο βιβλίο:
Πολλά. Και δεν θα διαλέξω κανένα για να σκάσετε.

Αγαπημένο ζώο:
Εσχάτως, τα γαϊδουράκια και τα βατραχάκια.

Αγαπημένο ρούχο:
Εκείνο το σακάκι που λέγαμε παραπάνω.

Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Σιγά μην πρωτοτυπήσω. Πολλοί. Αλλά θα διαλέξω τον Γιάννη Αγγελάκα γιατί δεν ακούγεται και πολύ.

Αγαπημένο χρώμα:
Μπλε. Επειδή μέχρι τώρα το έχω χρησιμοποιήσει μόνο σουρεάλ.

Αγαπημένο φαγητό:
Το πολύ φαγητό.

Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι:
Δηλαδή τώρα αυτή η ερώτηση πόση διαφορά έχει από την παραπάνω;

Κακή συνήθεια:
Πολλές.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Σχεδόν τα πάντα μου αρέσουν σε μένα.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:
Η πιτυρίδα.

Συνηθισμένη ατάκα:
Πλάκα έχει.

Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
Η δουλειά είναι για όσους δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν (Όσκαρ Γουάιλντ).

Μεγαλύτερος φόβος:
Ο φόβος του να φοβάσαι.

Η καλύτερη pizza:
Χωρίς τίποτα που να φυτρώνει και με πολλά αλλαντικά.

Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...:
Ναι. Πιστεύω ότι είναι.

Αυτά. Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που με κάλεσαν, αλλά θα μου επιτρέψουν να συνεχίσω την αλυσίδα κάπως διαφορετικά. Οι τρεις πρώτοι που θα γράψουν σχόλιο και δεν θα έχουν παίξει ακόμα, μπορούν να δηλώσουν ότι είναι οι προσκαλεσμένοι μου. Διαφορετικά στείλτε μήνυμα στο 6969 γράφοντας aggelos-x-aggelos, κενό και το ονοματεπώνυμό σας και κερδίστε μια διπλή πρόσκληση για blogοπαίχνιδο.

(Xρέωση 0,015 εκατομυριοστόευρα. Η υπηρεσία παρέχεται από την Xaggelosphone Hellas L.T.D.)

Περί προσβολών

Αν πω σε κάποιον που δεν τον ξέρω 'είσαι μαλάκας', δημόσια, επειδή προβαίνει σε μία ενέργεια η οποία δεν με συμφέρει, προφανώς θα παρεξηγηθεί και θα μου κάνει μήνυση. Στο δικαστήριο λοιπόν, εγώ προς υπεράσπισή μου, θα ισχυριστώ ότι είμαι γιατρός και δεν τον είπα 'μαλάκα' με τη λαϊκή έννοια του όρου, αλλά επειδή έχει διαγνωσμένη μαλάκυνση εγκεφάλου. Ας υποθέσουμε τώρα, ότι εγώ είμαι γιατρός και αυτός έχει μαλάκυνση. Το αποτέλεσμα θα είναι να αθωωθώ και να έχω καταφέρει να τον προσβάλλω, επειδή έπαιξα με μια διφορούμενη έννοια ενός όρου.

Τι θα ήμουν σε αυτήν την περίπτωση; Δεν θα ήμουν ένας αγύρτης, που εκμεταλλεύτηκα τη θέση μου και τις γνώσεις μου, για να βλάψω κάποιον ο οποίος ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να αντιδράσει; Δεν θα ήμουν αυτός που κρύφτηκε πίσω από τερτίπια για να περάσει τη θέση του με τελείως άδικο τρόπο; Θα έπρεπε να είμαι περήφανος για αυτό;

Και περισσότερο, τι θα ήταν αυτός; Δεν θα ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος προσεβλήθη για το κοινό αίσθημα, αλλά όχι για τη δικαιοσύνη; Που και πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος να βρει το δίκιο του, όταν για όλο τον κόσμο είναι ένας κοινός μαλάκας, αλλά για αυτόν που το είπε και τη δικαιοσύνη είναι απλά ασθενής;

Δεν θα έπρεπε λοιπόν πριν αποφασίσουμε για την απαλλαγή ή την καταδίκη του κατηγορουμένου, να λάβουμε υπόψη μας και το ύφος του; Είχε, τη στιγμή που το έλεγε, το ύφος εκείνο, που έχει όταν ανακοινώνει σε κάποιον ότι είναι, για παράδειγμα, νεφροπαθής ή είχε το ύφος του εκνευρισμένου που ξεσπάει; Αυτό δεν είναι σημαντικό στοιχείο;

Και αν τώρα αντικαταστήσουμε την μαλακία με την πορνεία, τι είναι ο Άνθιμος που τόσο εύκολα μας κατηγορεί όλους ως πόρνους και πόρνες, επειδή σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία η λέξη πορνεία εκφράζει την κάθε είδους ερωτική σχέση εκτός γάμου; Εκείνος, αυτό εννοούσε; Και αρκεί μία γραπτή ανακοίνωση στο internet για να κλείσει το θέμα;

Χρόνια πολλά blogάκι μου 2

Σήμερα το blog μου γίνεται 2 ετών! Όλη την ημέρα σκεφτόμουν χίλια πράγματα να γράψω για τα γενέθλια του, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν πειράζει...

Ο κανόνας που είχα θέσει ανοίγοντάς το, το ένα κείμενο την εβδομάδα δεν έχει τηρηθεί και ιδιαίτερα. Πέρασα φάσεις με 7 κείμενα το μήνα και φάσεις με 2. Σε σχέση με την πρώτη χρονιά όμως, παρότι τότε έγραψα 50 κείμενα ενώ στη δεύτερη 42, είμαι πιο ικανοποιημένος φέτος.

Αλλά και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που το ξεκίνησα. Θα μπορούσα να γράψω άλλο ένα blog μόνο με διηγήσεις αυτών των 2 ετών.

Όμως ο χρόνος πια είναι πολύ λίγος και αυτό φαίνεται και στις επισκέψεις μου σε άλλα blogs. Έχω χαθεί τελείως από όλους σχεδόν. Sorry παιδιά...

Anyway, blogάκι μου σου εύχομαι να τα χιλιάσεις και να είσαι πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, όσο μεγάλο ήσουν αυτά τα 2 χρόνια!

Ο κύριος Δεξί Κλικ

Στα περισσότερα προγράμματα που χρησιμοποιούμε, υπάρχει το κλικ και το δεξί κλικ στο ποντίκι μας. Το κλικ είναι η ευθεία ο οδός, είναι το enter στην εντολή μας. Το δεξί κλικ είναι η παράκαμψη για εντολές που, για να τις ανοίξουμε, πρέπει να ψάξουμε σε αρκετά υπομενού.

Στη καθημερινότητά μας υπάρχουν πολλά τέτοια δεξιά κλικ, μόνο που μέχρι τώρα είχαν άλλα ονόματα. Συνήθως τα λέγαμε δόντι, βύσμα, μέσον, άνθρωπο, άκρη και διάφορα άλλα, τα οποία όμως περιέγραφαν αυτό ακριβώς: Το πως θα φτάσουμε στην εκτέλεση της εντολής μας, στο λιγότερο δυνατό χρόνο και με τη μικρότερη ταλαιπωρία. Η συντομοτέρα οδός της καθημερινότητας περιγράφεται άψογα με αυτόν τον παραλληλισμό.

Προτείνω λοιπόν να καταργηθούν τα παλαιά ονόματα και πλέον το κλασικό μέσον να ονομάζεται δεξί κλικ. Αν μη τι άλλο, θα μας παρέχει και μία κάλυψη μέχρι να μάθουν όλες οι παλιοσειρές από υπολογιστές.

"Έχουμε στην πολεοδομία (εφορία, ΙΚΑ, whatever) κανένα δεξί κλικ να κάνουμε τη δουλειά μας;"

Ήρθα

I'm back ρεεεεεε! Ε, τι να έκανα... Να συνέχιζα να γράφω τις παπαριές που έγραφα τον τελευταίο καιρό; Όοοοοχι. Διάλειμμα, ανάκαμψη και πίσω.

Λοιπόν φίλτατοι φίλοι μου, δεν είμαι και τόσο χάλια όσο φαινόταν στα τελευταία μου κείμενα. Όχι εγώ τουλάχιστον, γιατί, όπως φαίνεται, πάντα θα υπάρχει κάποιος να κρατάει τις ισορροπίες σε αυτά τα πράγματα, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά και όχι τώρα ερήμην του.

Τα νέα μου τώρα. Λοιπόν, πήγα και είδα τον αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη, στην φανταστική του παράσταση "Πόσο σ' αγαπώ... επιθεώρηση" και πέρασα γαμάτα!!! Πολύ γέλιο, πολλά αγαπημένα τραγούδια, πανέξυπνα νούμερα. Η Αθηναΐδα έχει μετατραπεί σε ένα μπρεχτικό καμπαρέ, που φιλοξενεί όμως τόσο όμορφα και τον Αριστοφάνη. Και βέβαια η πάγια θέση του Σταμάτη: Πίνουμε; Ναι! Καπνίζουμε; Ναι! Υπέροχο, να μην το χάσει κανείς σας. Θα φύγετε με ένα χαμόγελο το οποίο θα διαρκέσει για τουλάχιστον τρεις μέρες στις μουρίτσες σας.

Στο πρόγραμμα υπάρχει και ένα νούμερο το οποίο έχει μια ατάκα που του είχα πει κάποτε και του άρεσε. Μου το είχε πει από το καλοκαίρι ότι θα το κάνει κάτι αυτό, αλλά δεν περίμενα και ένα ολόκληρο νούμερο. Σταμ, σε ευχαριστώ πολύ για όλα και από εδώ. Πολλά φιλιά!

Έχω και άλλα ευχάριστα όμως. Ύστερα από προσπάθειες τριών ετών, κατάφερα -μόλις τρίτος από το τέλος- να μπω στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Σπουδές Στον Ελληνικό Πολιτισμό! Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου, απλά. Όνειρο ζωής. Με έβγαλε λίγο έξω από τον προϋπολογισμό μου, αλλά πιστεύω ότι αξίζει κάθε θυσία.

Τα λέμε σύντομα...

Και όλα καλά

-Είμαι ο Άγγελος και είμαι καλά! είπε το καημένο.

-Και ο Άγγελος είναι καλά, απάντησε η αρχηγός.

Ρε δε με χέζετε. Άκου εκεί απαίτηση. Με το ζόρι να είσαι καλά. Με το που θα νιώσεις λέει να σε παίρνει από κάτω, θα σηκωθείς και θα φωνάξεις ότι είσαι καλά. Οποίος εκβιασμός, θεέ μου.

Και γιατί δηλαδή πρέπει να είμαι πάντα καλά; Είναι υποχρεωτικό; Δεν μπορώ να έχω τις μαύρες μου; Μου το απαγορεύει κανένας; Εγώ μπορεί να περνάω όμορφα με τη μαυρίλα μου. Να μου χρειάζεται. Να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Θέλω να το περάσω όπως είναι και μετά να βγω και να είμαι σοφότερος. Ενοχλώ;

Και αν είναι δηλαδή όπως τα λέτε, όταν θα είμαι καλά, τι θα πρέπει να φωνάξω; Ότι είμαι σκατά; Ή θα πρέπει να το βουλώσω; Μήπως ενοχλεί να είναι κάποιος πραγματικά καλά; Μήπως μπαίνει στη μύτη;

Μήπως υπερβάλλω; Μάλλον...

Ναι, τελικά υπερβάλλω· οπότε το κλείνω εδώ. Αλλά "είμαι ο Άγγελος και είμαι καλά", θα φωνάξω όταν θα είμαι καλά· και θα είμαι καλά όταν τα πράγματα γύρω μου θα είναι καλά. Μέχρι τότε θα αρκεστώ, στο να προσπαθώ να τα κάνω έτσι ώστε να είναι καλά και θα αφήσω τις φανφάρες για όσους βαριούνται, και αρκούνται στο να νιώσουν προσωρινά καλά.

Και τότε θα φωνάξω: -Είμαι ο Άγγελος και όλα καλά!

Έχετε νέο μήνυμα, κάπου

Μπιπ μπιπ.

Έχετε ένα νέο μήνυμα.

Λες; Λες να με θυμήθηκε;

Άνοιγμα...

"Μπες να δεις τι σου έστειλα!"

Σώπα ρε! Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο. Με θυμήθηκε. Ωραία. Ανοίγω το Gmail να δω τι μου έστειλε.

Τίποτα. Τρία μηνύματα από το Facebook, δύο νέα σχόλια στο blog μου, 7 spam, αλλά από αυτήν τίποτα. Θα μπω στο Facebook, μπας και μου έχει γράψει πουθενά εκεί μέσα και δεν έχει έρθει mail. Ψάχνω fun wall, ψάχνω zoosk, ψάχνω ένα κάρο μαλακίες ακόμα, πάλι τίποτα. Refresh στα mail. Τίποτα. Καλά με δουλεύει;

Α, θα μου έχει γράψει σχόλιο στο blog! Μα τι βλάκας που είμαι, αφού το είπε καθαρά, μπες να δεις. Ανώνυμος, ανώνυμος. Κάτσε να τα διαβάσω, αν και έχει account, αλλά είναι και χαζή, ξέρω 'γω. Τίποτα.

Για κάτσε λίγο. Αυτή έχει και ένα παλιό μου e-mail στο Hotmail, λες να μου έστειλε εκεί; Για κάτσε να το ανοίξω και αυτό. Ανεπιθύμητη αλληλογραφία 254, Εισερχόμενα 2. Στα εισερχόμενα θα είναι.

Μπα ούτε και εδώ. Ρε λες να την έχει περάσει στην ανεπιθύμητη. Για κάτσε να ρίξω μια ματιά.
...
...
Ουφ, τσάμπα κόπος. Θα ρίξω μια ματιά και στο Skype και αν δεν είναι και εκεί θα την πάρω τηλέφωνο και θα την βρίσω. Δυο βδομάδες έχει εξαφανιστεί και να με δουλεύει και από πάνω;

Τίποτα. Τελείωσες κοριτσάκι, δεν θα κάθομαι να σε παρακαλάω και εσύ να μας κάνεις και πλάκα από πάνω. Τώρα θα φας σουτ μια και καλή.

Μπιπ μπιπ.

Έχετε ένα νέο μήνυμα.

Να το! Τώρα θα φάμε και την καζούρα. Είμαι περίεργος τι θα λέει.

Άνοιγμα...

"Μπήκες, το είδες;"

Άχου, θα τη σκοτώσω. Παίζει με τον πόνο μου. Μόνο το fax από την ντουλάπα δεν έβγαλα μήπως μου έστειλε εκεί. Κάτσε να τα ακούσεις από την καλή τώρα.

Ή μάλλον όχι. Δεν θα την πάρω τηλέφωνο. Θα της στείλω μήνυμα. Σιγά μην της δώσω και αξία και να χρεωθώ κιόλας.

"Μπήκα παντού και δεν είδα τίποτα. Ούτε Gmail, ούτε Hotmail, ούτε Facebook, ούτε πουθενά. Μήπως με δουλεύεις. Υπάρχει και πιο ωραίος τρόπος να μου πεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι."

Αποστολή...

Εγώ φταίω μωρή, που κάθομαι και ασχολούμαι. Κάτσε να πάρω την άλλη να πάμε για κάνα καφέ και εσύ κάτσε μόνη σου. Ή γύρνα στο μαλάκα σου, δεν με ενδιαφέρει.

Μπιπ μπιπ.

Έχετε ένα νέο μήνυμα.

Μόνο μη μου αρχίσεις τις συγνώμες τώρα γιατί θα τα πάρω στο κρανίο.

Άνοιγμα...

"Είσαι τελείως καμένος. Κλείσε τη μαλακία σου και κατέβα μέχρι την είσοδο του σπιτιού σου και μπες στο ΑΛΗΘΙΝΟ σου γραμματοκιβώτιο. Εκεί σου έχω στείλει ένα γράμμα με την αδερφή μου που πέρναγε από το σπίτι σου. Αν και τώρα το ξανασκέφτηκα..."

Η εξομολόγηση μιας μετοχής

"Αγαπημένοι μου επενδυτές,

Είμαι μία μετοχή όπως όλες οι άλλες μετοχές του κόσμου, που έχω σκοπό να ανέβω όσο πιο ψηλά μπορώ. Για τον σκοπό αυτό θα χρησιμοποιήσω όλα τα μέσα που έχω στη διάθεσή μου και σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω για το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε, αλλά δεν είστε μόνο εσείς που έχετε επενδύσει πάνω μου· πάνω από όλα είμαι εγώ. Έχω προσωπικό όφελος να είμαι μία επιτυχημένη μετοχή, μια μετοχή καλύτερη από όλες τις άλλες.

Στη διάρκεια της ζωής μου λοιπόν θα κάνω κάποιες επιλογές και κινήσεις που θα θεωρήσω εγώ σωστές για μένα και αν μου βγουν, θα είστε ωφελημένοι και εσείς. Θα πάρω τα ρίσκα μου και θα διαγράψω μία πορεία, που σαν στόχο θα έχει το να αισθανθώ ότι έζησα τη ζωή μου όσο πληρέστερα γινόταν. Σε αυτήν την περίπτωση όλοι θα είμαστε χαρούμενοι. Αν δεν μου βγουν όμως, και καταστραφώ, και ξεπέσω, το μόνο που σας δικαιολογώ να μου πείτε είναι "δεν θέλω πια να έχω παρτίδες μαζί σου". Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να γυρίσετε και να μου πείτε μας πρόδωσες. Είχατε πάντα την επιλογή να μην νταραβερίζεστε μαζί μου, να μην επενδύσετε σε μένα. Και εγώ είχα πάντα τον εαυτό μου. Σαφώς και πάντα ενδιαφερόμουν για εσάς και ήμουν υπερήφανος που επιλέξατε να σχετίζεστε με μένα, προσδοκώντας βέβαια σε κάποιο αμοιβαίο όφελος, αλλά δεν μπορείτε με τίποτα να μου αρνηθείτε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης· τον εαυτό μου τον διαθέτω όπως νομίζω εγώ καλύτερα.

Αγαπημένοι μου επενδυτές, αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλω στη ζωή μου και δεν θελήσετε τότε να σταθείτε δίπλα μου, κάντε μου μία χάρη: Αφήστε με ήσυχο."

Τώρα αντικαταστήστε την λέξη μετοχή, με τη λέξη άνθρωπος - φίλος - συγγενής - γκόμενος - whatever, και ξαναδιαβάστε το.

Καναπές αντί δρόμου

Τη χρονιά που πέρασε, οι bloggers βρεθήκαμε πολλές φορές στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Κάτι η Αμαλία, κάτι οι φωτιές στην Πάρνηθα και την Πελοπόννησο, ήμασταν συνέχεια στους δρόμους και φωνάζαμε, αλλά και παίζαμε σε όλα τα ΜΜΕ. Αυτό ήταν καλό γιατί έτσι μας έμαθε και ο πολύς κόσμος. Σε μια καινούρια προσπάθεια, δεν είναι κακό στην αρχή να στηριχτείς σε παλιές μεθόδους. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο;

Το μόνο σίγουρο, είναι ότι πρέπει όχι μόνο να συνεχίσουμε τον όποιο αγώνα ξεκινήσαμε, αλλά και να τον επεκτείνουμε. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που ο καθένας έχει βήμα για να μπορεί να πει τη γνώμη του και να μην τον ξέρει κανείς. Είναι καιρός να καταγγείλουμε ανώνυμα ή και επώνυμα (άλλο θέμα) όσα μας ενοχλούν και να είμαστε σίγουροι ότι κάποιος μας προσέχει.

Όμως ο τρόπος με τον οποίο θα συνεχίσουμε είναι ένα θέμα που ίσως πρέπει να το δούμε διαφορετικά. Η δύναμη του blogger κατά τη γνώμη μου, είναι τα κείμενά του. Εκεί είναι οι αγώνες του. Ο blogger στο δρόμο βγαίνει μόνο για να μαζέψει υλικό και να γυρίσει σπίτι του να το postάρει. Και σε αυτό είναι μόνος και έτσι πρέπει να παραμείνει. Συλλογικότητα στους αγώνες των bloggers, μπορεί να υπάρξει μόνο με τη δημιουργία ομαδικών blogs. Και οι όποιοι αγώνες, πρέπει να είναι πρωτότυπες ιδέες (σαμποτάζ προϊόντων, αποχή από δραστηριότητες κλπ.). Αυτοί που ο blogger θέλει να πάρουν το μήνυμα, θα το πάρουν βλέποντας τις επισκέψεις του να ανεβαίνουν και τα σχόλιά να του λένε "έτσι είναι, έχεις δίκιο, και εγώ μαζί σου".

Το ξέρω ότι με αυτή την άποψη διαφωνούν πολλοί, ίσως οι περισσότεροι. Συζητούσα με ένα φίλο μου -όχι blogger- και μου έλεγε ότι η διαδήλωση στο Σύνταγμα δεν έπρεπε να γίνει Κυριακή απόγευμα, αλλά μεσημέρι Δευτέρας. Έτσι θα ενοχλούσε τους πάντες και θα έκανε περισσότερη αίσθηση. Συγνώμη, οι φωτιές δεν έκαναν αρκετή αίσθηση; Έπρεπε να ταλαιπωρηθεί και ο κόσμος που δεν είχε όρεξη να συμμετάσχει σε αυτό;

Το να κλείνονται οι δρόμοι το θεωρώ παρωχημένο και αναχρονιστικό. Οι διαδηλώσεις πρέπει να εκλείψουν και να φυλαχτούν σε ένα ντουλαπάκι για αν μας προκύψουν θέματα σαν και αυτά που τις γέννησαν, ειδικά σήμερα που μπορούμε να φωνάξουμε και με άλλο τρόπο. Δεν μπορεί να εξισώνεται σε διαμαρτυρία η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος με τη χορήγηση του ΕΚΑΣ. Και οι φωτιές μπορεί να μην ήταν τόσο μικρό θέμα σαν το ΕΚΑΣ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν και χούντα.

Ο τρόπος που προτείνω, η πιο σωστά ο τρόπος που λέω να αποφύγουμε από δω και πέρα, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν "αντίσταση του καναπέ", αλλά δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που εννοούσαμε παλιότερα. Σήμερα η φράση παίρνει ένα καινούριο νόημα· και από τον καναπέ σου μπορείς να είσαι ενεργός πολίτης. Ακόμα και αν δεν γράφεις σε κάποιο blog, το να επιλέξεις να ενημερώνεσαι μέσω εναλλακτικών δικτύων είναι και αυτό πολύ σημαντικό. Το μόνο που θεωρώ κακό σήμερα είναι να παραμένεις παθητικός δέκτης, τη στιγμή που έχεις πολλούς διαύλους επικοινωνίας.

Πάνω από όλα όμως, ο blogger που θέλει να σώσει τον κόσμο, πρέπει πρώτα να διορθώσει τον εαυτό του. Και μη μου πείτε ότι από όλο αυτό τον κόσμο που μαζεύτηκε στο Σύνταγμα το καλοκαίρι, δεν ήταν ούτε ένας με αυθαίρετο, όλοι ανακυκλώνουν το παραμικρό, ότι κανείς δεν έχει δώσει φακελάκι ή δεν έχει λαδώσει εφοριακό. Το πίστευα ανέκαθεν και τώρα μπορώ να το πω: Όσοι φωνάζουν πιο δυνατά, συνήθως θέλουν να καλύψουν δικές τους ανομίες. Και το να βλέπεις κόσμο να δρα σύμφωνα με αυτό που ξέρεις ότι είναι η γενική απαίτηση προς τους άλλους, είναι αφενός το καλύτερο παράδειγμα και αφετέρου ο σωστός τρόπος δράσης. Ενεργοί πολίτες είναι αυτοί που κάνουν όσα ζητούν από τους άλλους.

Η γνώμη μου λοιπόν, είναι ότι πρέπει να αφήσουμε τους δρόμους και να επιστρέψουμε στις οθόνες μας και τα πληκτρολόγιά μας. Και πάνω από όλα, πριν σηκώσουμε διδακτικά το δάχτυλο προς όλους, να είμαστε σίγουροι ότι πράττουμε πρώτοι εμείς το σωστό. Γιατί όποιος φωνάζει πολύ, τελικά δεν ακούγεται.

Bloggers και μη, καλή χρονιά και χρόνια πολλά!

Υ.Γ. Με συγκινεί πολύ αυτός ο νέος τρόπος μέτρησης του χρόνου. Κάθομαι και κοιτάω πόσο μεγάλη είναι η λίστα με του αρχείου στη αριστερή στήλη του blog μου. Μικρούλα στην αρχή της χρονιάς και μεγαλώνει προς το τέλος. Πολύ χαίρομαι που αυτό το post θα την μικρύνει και πάλι.

Δύο σλόγκαν

Μέσα στις γιορτές, προέκυψαν δύο καινούρια σλόγκαν και θα ήθελα πολύ να τα μοιραστώ μαζί σας.

Το πρώτο μου ήρθε πηγαίνοντας σε ένα φίλο μου τα Χριστούγεννα. Μπαίνοντας μέσα θέλησα να πω κάτι πρωτότυπο, οπότε μου έρχεται στον μυαλό το "Χριστός γεννήθη"! Κολλάει αυτός λίγο και του λέω, τι με κοιτάς, απάντα, "αληθώς γεννήθη"! Έγινε σλόγκαν και το λέμε συνέχεια. Δηλαδή για να ακριβολογώ, εγώ το λέω συνέχεια επειδή γελάνε και δεν με βρίζουν. Αν το ακούσω κάποτε από κάποιον άλλο, θα ξέρω ότι μόλις γνώρισα έναν από τους ατελείωτους αναγνώστες μου.

Το δεύτερο είναι λίγο πιο περίπλοκο, οπότε κλείσε την πασιέντζα και συγκεντρώσου. Είχαμε κατέβει με δύο φίλους Ψυρρή και περπατάγαμε στη Σωκράτους. Και όπως βαδίζαμε αμέριμνοι προς τα μαγαζιά, άρχισαν να μας φωνάζουν τα κορίτσα -έλα τώρα που δεν ξέρεις για ποια κορίτσα μιλάω. Εγώ λοιπόν τότε, σκεπτόμενος την καλή μου και μη θέλοντας να ενδώσω σε πειρασμούς ακολασίας είπα το προφανές: "Και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν". Ο ένας από τους δύο όμως νόμισε ότι το είπα για πλάκα και έσπευσε να με κοροϊδέψει ο αχρείος. "Αλλά ρήσε ημάς..." μου λέει χαμογελώντας με βλέμμα ειρωνικό. Το αντιπαρέρχομαι και προχωράμε.

Λίγο παρακάτω όμως είδε μία που του άρεσε πολύ, και μου λέει: "Εδώ πάει το μη εισενέγκεις". Ήταν αλήθεια ότι ήταν η ωραιότερη από όλες γύρω οπότε δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω και του λέω: "Ναι όντως, είναι η Μις ενέγκης"!

Χρόνια πολλά και καλά!!!

Καλές πράξεις

Παραμονή Χριστουγέννων και όλα τα μίση ας ξεχαστούν -για λίγο έστω. Ας ασχοληθούμε με το πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να προσφέρουμε χαρά. Και έχω μία πολύ σύγχρονη ιδέα πάνω σ' αυτό.

Το να συγχωρέσεις όσους σε εκνευρίζουν και να βοηθάς γριές και ανάπηρους είναι μεν all time classic, αλλά, ταυτόχρονα είναι και αφόρητα τετριμμένο. Οι δωρεές σε ιδρύματα και εκκλησίες είναι ακριβές και δεν είμαστε τώρα για τέτοια (εδώ δεν έχουμε να φάμε, που λέει ο λόγος· και το άδειο μου ψυγείο· μια συμφωνία όμως αυτοί οι δύο, ο λόγος και το ψυγείο μου, άλλο πράγμα). Όμως, αγαπητοί και ατελείωτοι αναγνώστες μου, ο aggelos-x-aggelos και οι "Απόπειρες Φιλοσοφίας Καθημερινών Πραγμάτων" σας έχουν μία λύση που συνδυάζει συγχώρεση, δωρεά και την αφήνει τσέπη ως έχει.

Όλοι μας έχουμε δει blogs που φέρουν διαφημίσεις, τα γνωστά adds by Google. Πολλές φορές μπορεί να μας έχουν εκνευρίσει κιόλας. Για τις γιορτές λοιπόν, αρχικά τους συγχωρούμε. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό, γιατί ο άλλος που γράφει δεν μπορεί να ξέρει και τον ψυχισμό μας όσο τον διαβάζουμε. Πάμε λοιπόν ένα βήμα παραπέρα. Κάνουμε κλικ σ' αυτές τις διαφημίσεις!

Τα διαφημισοφέροντα blogs δεν πληρώνονται μόνο και μόνο επειδή κοτσάρανε μια διαφήμιση. Πρέπει κάποιος να κάνει και κλικ πάνω της. Έχουμε λοιπόν μια μοναδική ευκαιρία να κάνουμε ένα δώρο στους φίλους μας, το οποίο δεν θα μας στοιχίσει και τίποτα. Και αν δεν σας αρκεί αυτό για κίνητρο, ενεργοποιήστε τον εναπομείναντα αριστερισμό σας και σκεφτείτε ποιοι είναι οι κατέχοντες τον πλούτο σήμερα. Είναι οι εταιρείες που πληρώνουν για να διαφημιστούν. Κάνοντας λοιπόν ένα κλικ στις διαφημίσεις τους, τους αναγκάζουμε να πληρώσουν και έτσι συμβάλουμε ενεργά και στην πολυπόθητη αναδιανομή του πλούτου. Κλικ και τάλιρο -κατά το παφ και τάλιρο που έλεγαν και οι παλιοί.

Ξέρω, ξέρω. Σκέφτεστε τώρα όλοι εσείς: "Και με σένα αγαπητέ εξάγγελε, που δεν έχεις διαφημίσεις στο blog σου, τι να κάνουμε; Πως να σου κάνουμε δώρο;" Δεν υπάρχει κανένας λόγος άγχους αγαπητοί μου. Σε μένα μπορείτε να κρατήσετε την παλιά μέθοδο και να μου στείλετε μετρητά. Επικοινωνήστε στο e-mail μου για να σας δώσω λογαριασμό τραπέζης. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότερες περυσινές ευχές δεν έπιασαν. Οπότε για φέτος, ας κρατήσουμε την ουσία μόνο.

Καλά Χριστούγεννα!!!

Αναβολή στη δίκη του blogme

Update 15/12/2007, 21:05: Scroll down.

Το να γνωρίζω bloggers είναι η καλύτερή μου. Σήμερα (χθες μέχρι να το γράψω) όμως δεν ήμουν και πολύ χαρούμενος. Αυτός ο χώρος δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για χαρές. Παρότι είναι μέσα στο πράσινο έχει κάτι πολύ βαρύ. Όσοι έχουν δικαστεί έστω και μία φορά το καταλαβαίνουν. Και σήμερα είχε και συννεφιά με ψιλόβροχο. Η βρεγμένη Ευελπίδων είναι ακόμα πιο βαριά από τη στεγνή -το οποίο κάνει ρίμα με τη στενή και άστα να πάνε.

Πήγα σήμερα να παρακολουθήσω τη δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου. Όχι από περιέργεια ή δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, πήγα γιατί πιστεύω ότι αυτός ο άνθρωπος κατηγορείται άδικα και δεν θα έπρεπε να είναι μόνος του. Και ευτυχώς δεν ήταν. Μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά άνθρωποι, όλοι από το χώρο του διαδικτύου και των blogs. Τελικά όμως η δίκη δεν έγινε. Ο δικηγόρος του κυρίου Λιακόπουλου (ο οποίος παρεμπιπτόντως ονομάζεται Λιακόπουλος) ζήτησε και πήρε αναβολή και η δίκη ορίστηκε για τις 18/2/09.

Έτσι ο Αντώνης θα παραμείνει κατηγορούμενος και με το internetικό του μαγαζί κλειστό για άλλους 14 μήνες. Δεν πειράζει, δυσκολίες είναι θα περάσουν. Ελπίζω να τα καταφέρω και την επόμενη φορά να παραβρεθώ και, τότε, να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα από ότι σήμερα.

Χάρηκα πάντως πάρα πολύ που τον γνώρισα, γιατί φαίνεται πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Επίσης χάρηκα πολύ που γνώρισα και τον Παναγιώτη Βρυώνη, τον πατριάρχη του ελληνικού blogging, όπως και όλους τους άλλους που ήταν εκεί.

Καλά ξεμπερδέματα!

Update:
Αντιγράφω ένα σχόλιο από το blog του Αντώνη Τσιπρόπουλου το οποίο ο ίδιος θα ήθελε να γίνει γνωστό:

"Ακόμα και ο μηνυτής να αποσύρει την μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ,πχ γιατί κατάλαβε το λάθος του,η για λόγους εντυπωσιασμού, η για να πάψουν να ασχολούνται μαζί του , η για οποιονδήποτε άλλο λόγο τέλος πάντων… Η ΔΙΚΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Και αυτό διότι υπάρχει και το αυτεπάγγελτο σε αδικήματα περί ασέμνων!!! Και αυτό διότι στο κατηγορητήριο,όπως έχω γράψει ξανά, υπήρχαν φωτογραφίες (κομικ)απο το blog του Funel, που είτε περνούσαν από τον αποδελτιωτή,είτε συνδέονταν με αυτοματοποιημένο σύνδεσμο, θεωρήθηκαν άσεμνες.

Επίσης όλες οι κατηγορίες που μου έχουν προσάψει έχουν να κάνουν με αδικήματα περι τύπου(αφού δεν μπορούσαν να βρουν κάτι κοντινότερο για να χαρακτηρίσουν το blog!!! )
Έτσι απαλλαγή με βούλευμα (όπως διάβασα να λένε μερικοί) δεν προβλέπεται από τον νόμο σε αυτή τη περίπτωση. Αρα Η ΔΙΚΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Η μήνυση έχει γίνει “κατά αγνώστων”
Σωστά.Αυτό όμως έχει να κάνει με το σκέλος του Funel που ήταν και παραμένει άγνωστος.

Εγώ όμως ΔΕΝ ήμουν άγνωστος.
Ειχα όλα τα στοιχεία μου αναρτημένα,σε εμφανή θέση μαζί με το κείμενο αποποίησης ευθύνης για συνδέσμους η περιεχόμενο τρίτων.
Στις έγγραφες και ενυπόγραφες καταθέσεις τους, πριν ακόμα συνταχτεί η δικογραφία, οι κατήγοροι μου και ο μηνυτής με κατονομάζουν.(Όνομα,διεύθυνση,οικία,τηλέφωνα).
Για κάποιον απλό άνθρωπο που δεν είναι νομικός,αυτά μπορεί να ακούγονται παράλογα,πότε ο γνωστός γίνεται άγνωστος,και κατόπιν το αντίθετο.
Επειδή όμως μπαίνω σε νομικά “μονοπάτια” που ειλικρινά δεν γνωρίζω, αυτή τη στιγμή δε θα γράψω περισσότερα για αυτό το θέμα.

Αποσπάσματα όμως για αυτά που λέω,από τα παραπάνω έγγραφα, αλλά και τη δικογραφία,θα δημοσιεύσω το επόμενο χρονικό διάστημα σε νέα ανάρτηση ,αφού συμβουλευτώ τον δικηγόρο μου,ώστε ότι γράφω να είναι έγκυρο.
Ηθελα να δημοσιεύσω τα πάντα,όμως ο συνήγορος μου δεν κρίνει την στιγμή κατάλληλη,αφού η υπόθεση είναι σε εξέλιξη.

Ευχαριστώ όλους/ες"

Όσκαρ και δίκες

Διάβασα στου Allu Fun Marx ένα post για τα Blogscars (ο νεολογισμός δικός μου) και, σε γενικές γραμμές, συμφωνώ με τις παρατηρήσεις του. Αλλά θα ήθελα να συμπληρώσω ότι υπάρχει και ένα πιο καυτό θέμα στην blogόσφαιρα, το οποίο το έχουμε ξεχάσει ελαφρώς -ή τουλάχιστον δεν το έχω συναντήσει εγώ πρόσφατα. Και είναι κρίμα γιατί μας είχε ταρακουνήσει αρκετά όταν προέκυψε.

Σας υπενθυμίζω λοιπόν ότι την Παρασκευή 14/12/2007 και ώρα 9 πμ, στο κτήριο 9, στο πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών της πρώην σχολής Ευελπίδων θα εκδικαστεί η από 21/6/2007 αναβληθείσα υπόθεση του Αντώνη Τσιπρόπουλου για την γνωστό θέμα με το blogme και τον τηλεβιβλιοπώλη.

Αφού τελειώσει και αυτό το θέμα (κοίτα να δεις όλα κοντά στα Χριστούγεννα γίνονται στο χωριό μας, πέρυσι το monitor φέτος το blogme) μπορούμε ξανά να ασχοληθούμε με το ποιος είναι πιο εμπορικός, πιο αθυρόστομος πιο ξενιτεμένος κλπ. Προς το παρόν έχουμε άλλο θέμα.

Εκτός αν έχει αλλάξει κάτι και -πάλι- δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Please, let me know.

Και μιας και πιάσαμε τους aggregators, ξέρει κανείς τι έγινε εκείνο το Rss.BlogZ.gr;

Ανακαίνιση

Όχι δεν πρόκειται να δείτε τίποτα νέα χρώματα ή αλλαγμένα backrounds. Το blog μου, αν και κοντεύει τα δύο χρόνια σε ηλικία, με ικανοποιεί απόλυτα, τόσο αισθητικά όσο και επί της ουσίας. Ίσως να είναι το μόνο από τα μέχρι τώρα δημιουργήματά μου που με έχουν καλύψει τόσο πολύ όσο αυτό. Ούτε κάνω καμία ανακαίνιση στο σπίτι μου, ούτε και πουθενά αλλού. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρώτη φορά δεν μπορώ να κολλήσω το κείμενο που θέλω να γράψω με τον τίτλο που θέλω να βάλω.

Κείμενο; Μπα, ούτε κείμενο δεν το λες. Ίσως μόνο μια εξήγηση που χάθηκα. Είχα καμιά βδομάδα προβλήματα με το internet, αλλά τα έχω σχεδόν ξεπεράσει. Όμως έχω να γράψω από τις 19/11 και ήδη τώρα που γράφω ο Δεκέμβρης έχει χωνέψει την έκτη του μέρα και ξεκίνησε να μασουλάει την έβδομη. Πρέπει να το ομολογήσω: Έχω κολλήσει.

Σπανίως έχω πατήσει την υπόσχεση που έδωσα στο πρώτο μου post και έχω γράψει για προσωπικά μου θέματα. Και δεν σκέφτομαι να το κάνω ούτε και τώρα. Δεν θα είχε και νόημα άλλωστε, αφού τα θέματα που πραγματεύομαι συνήθως έχουν κάτι και από τον Άγγελο, μόνο που σε εσάς φτάνουν μέσω της οπτικής του Εξάγγελου· η οποία -όπως λέει και ο τίτλος αυτού του blog- είναι η απόπειρα φιλοσοφίας καθημερινών πραγμάτων και όχι τα καθαυτά καθημερινά πράγματα. Οπότε δεν θα αναλύσω τους λόγους που έχω κολλήσει.

Θα εξομολογηθώ όμως, ότι τελικά ο τίτλος που μου ήρθε να κοτσάρω σ' αυτό το post, δηλώνει πως μάλλον χρειάζομαι μία ανακαίνιση στη ζωή μου. Και μάλλον αυτή μου τρώει αρκετή από την -όποια- φαιά ουσία που διαθέτω για να κάτσω να γράψω κιόλας.

Σίγουρος όμως πως θα το ξεπεράσω σύντομα δεν γράφω "Κλειστόν λόγω ανακαίνισης", αλλά σκέτο "Ανακαίνιση" . Γιατί το κλειστό ενέχει τον κίνδυνο να μην ανοίξει ποτέ. Και αυτό δεν θα επιτρέψω να μου συμβεί.

Ανακαίνιση λοιπόν και ότι ήθελε προκύψει!

To be continued...

The blog, not the post.

Ο καλύτερος του χωριού

Κάποτε δούλευα σε ένα περιβάλλον, όπου το να φέρεσαι όσο γίνεται πιο πολύ σαν αγροίκος, ήταν περισσότερο από μαγκιά. Ήταν τρόπος επιβίωσης. Θα μπορούσες να στοιχηματίσεις ότι όποιος είχε σχέση με το χώρο είχε περάσει κάποια σχολή βλαχιάς ή κάτι τέτοιο. Όσο πιο αμόρφωτος, τόσο πιο πάνω στην ιεραρχία.

Σε ένα τέτοιο χώρο, κυριαρχούν τέσσερα πράγματα: Η ηλικία, ο τσαμπουκάς, τα λεφτά, και η κοιλιά. Με αυτή τη σειρά. Ο γηραιότερος, ασχέτως αν είναι και ο πιο άξεστος, είναι μία μορφή από μόνος του και χρήζει του απολύτου σεβασμού, ο πιο τσαμπουκάς είναι εκείνος που την περνάει καλύτερα, όλοι τον θέλουν για φίλο τους και οι εχθροί του είναι εχθροί όλων και, για έναν περίεργο λόγο, μία μεγάλη κοιλιά σου εξασφαλίζει ένα κάποιο respect.

Άφησα για τελευταία τα λεφτά, αν και δεν είναι τελευταία στη λίστα, γιατί μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, είχα ακούσει κάποτε κάτι πολύ ενδιαφέρον και σωστό. Μιλώντας με έναν τύπο με πλήρες πακέτο (ηλικία, τσαμπουκά, λεφτά, κοιλιά), άκουσα κάτι που μου έμεινε αξέχαστο, παρότι δεν είχε τύχει να το αντιμετωπίσω για πολλά χρόνια από τότε.

Το να μην έχεις λεφτά, μου είχε πει, φίλε μου, είναι κάτι πολύ σχετικό. Γιατί και τρία κατοστάρικα να έχεις, δεν μπορείς να πεις ότι έχεις λεφτά. Όμως με τρία κατοστάρικα, μπαίνεις στο καφενείο, κάθεσαι μόνος σου σε ένα τραπέζι που να το βλέπουν όλοι, χτυπάς τα χέρια και λες όλο μαγκιά: "Ένα γλυκύ βραστό", που κάνει δυόμισι κατοστάρικα. Πετάς τότε το τρακοσάρι πάνω στο τραπέζι και λες: "Δικά σου" και είσαι ο καλύτερος του χωριού -ο τσαμπουκάς που λέγαμε. Κάποιος θα έρθει να σου πιάσει την κουβέντα και μετά βλέπεις τι γίνεται. Ενώ άμα δεν έχεις φράγκο τι κάνεις;

Εννοείται ότι -παρά τον τίτλο- αυτό γίνεται μόνο σε πόλη.

Πωλητής ή γκόμενος;

Τον τελευταίο καιρό έχω μπλέξει με κάτι σεμινάρια πωλήσεων, τα οποία μου έφεραν στο μυαλό κάτι παλιές σκέψεις που είχα κάνει, όταν δεν έγραφα ή έγραφα μόνο για την πάρτη μου. Τότε ο κόσμος ήταν πιο όμορφος· τώρα που ανακάλυψα τα blogs, είναι αναγκασμένος να τις ανέχεται αυτές τις σκέψεις.

Δεν πρόκειται βέβαια να κάτσω να αναλύσω τεχνικές πωλήσεων, ή να κάνω σεμινάριο. Απλά έχω εντοπίσει μία κάποια σχέση που έχει το να προσπαθείς να βρεις ένα πελάτη και να του πουλήσεις κάτι (κυρίως υπηρεσία) με το να προσπαθείς να βρεις γκόμενα και να τη ρίξεις. Τι κοινά έχουν αυτά τα δύο;

Σαν πωλητής πλησιάζεις τον πελάτη σου, συστήνεσαι και δίνεις την κάρτα σου. Είσαι όσο γίνεται πιο ευχάριστος και προσπαθείς να κλείσεις ένα ραντεβού μαζί του για να τον ενημερώσεις. Είναι αυτονόητο ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πλησιάζεις και μία γυναίκα, με τη μόνη διαφορά ότι δεν δίνεις κάρτα αλλά κάνα σφηνάκι ή κάνα λουλούδι (ε, άμα είσαι ψώνιο, δώσε και την κάρτα σου). Αφού κλειστεί το ραντεβού, και στις δύο περιπτώσεις πας καλοντυμένος, ευδιάθετος και με αέρα ανθρώπου που δεν έχει και τόση ανάγκη και προσπαθείς να πουλήσεις πρώτα τον εαυτό σου (κανόνας στις πωλήσεις, άγραφος νόμος στα ραντεβού). Αρχικά σπας τον πάγο, φτιάχνεις κλίμα και μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν, περνάς στο παρασύνθημα.

Το παρασύνθημα ολοκληρώνεται στη μεν πώληση με υπογραφή, στο δε γκομενιλίκι με φιλί. Και σταματώ για λίγο με τα κοινά του πωλητή με τον επίδοξο γκόμενο, μιας και εδώ αρχίζουν τα κοινά του αγοραστή με της γκομενίτσας. Τα δύο αυτά άτομα έχουν μια κοινή αντιμετώπιση προς το άλλο μέρος από πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης. Ξεκινούν για το ραντεβού έχοντας κάποιες υποψίες ενδιαφέροντος και θέλοντας να καλύψουν μια ανάγκη. Αισιοδοξούν βαθιά μέσα τους να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους ο άλλος και να ολοκληρωθεί η δουλειά, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν και τα όπλα αμαχητί. Γι αυτό και στον περίγυρό τους έχουν υποσχεθεί ότι θα το ψάξουν αρκετά πριν πάρουν την οποιαδήποτε απόφαση. Δεν θέλουν να τους χαρακτηρίσουν ούτε ευκολόπιστους, ούτε ξεκωλάκια. Και το ψάχνουν με συνεχείς αντιρρήσεις και "όχι, μη, δε θέλω, άσε με" αντίστοιχα.

Έτσι λοιπόν το εκάστοτε ραντεβού μπορεί να καταλήξει με τρεις κοινούς τρόπους: Συμφωνία (υπογραφές, προκαταβολές κλπ και αντίστοιχα φιλί, χαμούρεμα κλπ), διαφωνία (κανείς δεν θέλει να ξαναδεί τον άλλο μετά από ένα αποτυχημένο ραντεβού), επανεξέταση (ας το αφήσουμε προς το παρόν και τα ξαναλέμε). Και από εδώ και πέρα, ξεκινά και η πλήρης ταύτιση.

Στην περίπτωση της συμφωνίας, ο αγοραστής θα επιστρέψει δηλώνοντας ότι βρήκε το τέλειο προϊόν και θα προσπαθεί να το υποστηρίξει ό,τι και να πουν οι άλλοι. Δεν μπορεί να δεχτεί εύκολα ότι έκανε λάθος απόφαση, καθότι θα τον που χαζό. Άρα όχι μόνο θα υπερκεράσει τις όποιες αντιρρήσεις του προβάλλουν, αλλά θα το προτείνει ανεπιφύλακτα και στους άλλους -οι λεγόμενες συστάσεις για τον πωλητή. Η δε γκομενίτσα, μπορεί να μην προτείνει ακριβώς να δοκιμάσουν οι φίλες της το new boyfriend, αλλά οπωσδήποτε θα θέλει να τους τον γνωρίσει και σίγουρα θα τον υποστηρίξει σε περίπτωση που κάποια του βρει έστω και το παραμικρό μειονέκτημα. Κανείς από τους δύο βέβαια, δεν θα παραλείψει να αναφέρει πόσο ευτυχισμένος αισθάνεται.

Εδώ βρίσκεται και το πιο δυνατό σημείο ταύτισης. Και οι δύο, παρά το τι φαίνεται, δεν υποστηρίζουν το νέο τους απόκτημα· ουσιαστικά εκείνο που επιθυμούν είναι να πείσουν δια το ορθόν της κρίσης τους. Πάσα διαφωνία επιφέρει πλήγμα στον εγωισμό τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίδρασης, είναι πολύ θετικό για τους "αντίπαλους", ειδικά για τον πωλητή.

Περιττεύει βεβαίως σχολιασμού ότι ο μεν πωλητής θα υπερηφανεύεται στον διευθυντή του και ο δε γκόμενος στους φίλους του, για τον εμπλουτισμό της συλλογής τους. Και εδώ κοινές αντιδράσεις.

Κοινές αντιδράσεις έχουμε και στην περίπτωση της διαφωνίας. Αγοραστής και γκομενίτσα θα σιχτιρίζουν για το χαμένο τους χρόνο χρησιμοποιώντας μάλιστα και τα ίδια κοσμητικά επίθετα -βλάκας, γλοιώδης, ανέραστος και άλλα παρόμοια, είναι λέξεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για κακό πωλητή, και για μούφα γκόμενο. Πιθανές καλές πτυχές θα αποσιωπηθούν πλήρως, ώστε και πάλι να ενδυναμωθεί η βαρύτητα της κρίσης τους. Εδώ βρίσκεται το δεύτερο πιο δυνατό σημείο ταύτισης. Όπως και στην συμφωνία, οι όποιες ενστάσεις περί πιθανών καλών χαρακτηριστικών εκλαμβάνονται προσωπικά, οπότε θα προσπαθήσουν να τους απαξιώσουν πλήρως, πωλητή και γκόμενο. Τα αποτελέσματα εδώ είναι πολύ περισσότερο καταστροφικά, από όσο είναι ευεργετικά τα της συμφωνίας, και πάλι περισσότερο για τον πωλητή.

Ομοίως και το αντίπαλον δέος (both πωλητής and γκόμενος again) θα αποσιωπήσει την ήττα του, με χαρακτηρισμούς για τους άλλους που προσδίδουν την έννοια ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει τι είναι συμφέρον για αυτόν και που γενικώς δεν ξέρει τι του γίνεται. Θα φροντίσουν δε και οι δύο να την ξεχάσουν γρήγορα, καθότι η μνήμη αυτή μπορεί να ρίξει το ηθικό τους, κάτι πολύ απαραίτητο και για τους δύο.

Τέλος στην περίπτωση της επανεξέτασης, αγοραστής και γκομενίτσα ταυτίζονται πάλι μέσω των επιφυλάξεων. Ναι μεν έχουν βρει κάτι πολύ κοντά σε αυτό που έψαχναν, αλλά δεν έχουν πεισθεί πλήρως. Οπότε του δίνουν άλλη μία ευκαιρία, αλλά μέχρι τότε, εξακολουθούν και να ψάχνονται και αν κάτσει κάτι καλύτερο, γεια σας. Αυτό βέβαια, το ξέρουν πολύ καλά οι άλλοι δύο, οπότε πρέπει να κάνουν τα πάντα και γρήγορα. Είτε αυτό λέγεται καλύτερες παροχές με χαμηλότερη τιμή, είτε λέγεται συμβιβασμός με απαιτήσεις εκτός της κοσμοθεωρίας τους, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν θέλεις το θήραμα, πρέπει να κάνεις περισσότερα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω και τα κοινά που υπάρχουν και μετά την πώληση. Όπως ο καλός πωλητής που σέβεται τον πελάτη του, θα τον υποστηρίζει και μετά την πώληση, γιατί δεν τον βλέπει μόνο σαν ένα μάτσο λεφτά, έτσι και ο καλός γκόμενος θα σέβεται την κοπέλα του -και όχι γκομενίτσα πλέον- γιατί δεν την βλέπει μόνο σαν ένα κομμάτι κρέας. Και οι δύο λοιπόν, έχουν περισσότερες πιθανότητες να τους διατηρήσουν για καιρό. Ενώ στην περίπτωση που δεν σταθούν ως επαγγελματίες, μοιραία τα θηράματά τους θα υποπέσουν σε άλλη μία κοινή αντίδραση: Θα αναζητήσουν καινούριους θηρευτές.

Το sofi-kουλίνι μου και "ΤΑ ΝΕΑ"

Πάνω που το μωρό μου έμεινε χωρίς υπολογιστή (και αύριο θα ξέρουμε τελικά αν φτιάχνεται και με πόσα) ήρθε ο ημερήσιος τύπος να της ανεβάσει το ηθικό. Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ αποφάσισε να αναφερθεί σε τρεις γυναίκες blogger και η μία από τις τρεις ήταν ...

...η s o f i - k !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Συγχαρητήρια sofi-kουλίνι μου που έχεις καταφέρει να γράφεις τόσο καλά, που να σε προσέξουν και άτομα έξω από τη blogόσφαιρα! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα! Σου εύχομαι και εις ανώτερα!

Σας δίνω τρία links για του λόγου το αληθές:

Ένα
Δύο
Τρία

Και βέβαια να μην ξεχάσω ότι οι άλλες δύο ήταν η Ψιλικατζού και η Βασιλική. Συγχαρητήρια και σε αυτές.

Και για τα συγχαρητήρια στο blog της τιμώμενης!

Και στα δικά σας οι ανεφημερίδωτοι!!!

Κατάθλιψη

Κλείστηκα μες το σπίτι μου
δεν βγαίνω ούτε με σφαίρες
φοράω το ίδιο σώβρακο
εδώ και πόσες μέρες

Έκλεισα τα παντζούρια μου
δεν ξέρω, νύχτα μέρα;
δεν πάει από τη μύτη μου
το βλέμμα μου πιο πέρα

Τα φώτα όλα έσβησα
ίχνος ζωής κανένα
και στο μπαλκόνι τα φυτά
πεθαίνουν μαραμένα

Δεν πλένω ούτε τα δόντια μου
δεν πάω να κάνω μπάνιο
μόνο στο κρεβατάκι μου
να κάθομαι επάνω

Δεν με ενοχλεί το σπίτι μου
που είναι μες τη σκόνη
Δε νοιάζομαι που αν πέθανα
αγχώνονται οι γείτονοι

Το κινητό μου το 'κλεισα
κανείς μη με 'νοχλήσει
το σταθερό το χάλασα
το έπλυνα στη βρύση

Τα mails μου δεν τα κοιτώ
στο inbox περιμένουν
στο γραμματοκιβώτιο
λογαριασμοί πληθαίνουν

Παράτησα και τη δουλειά
πούλησα και τ' αμάξι
κι όσους ανθρώπους ήξερα
κανείς τους δεν θα κλάψει

Οι φίλοι μου με ψάχνουνε
την πόρτα μου χτυπάνε
αλλά θα με ξεχάσουμε
και κείνοι, που θα πάνε

Η τηλεόραση κλειστή
το ράδιο σφραγισμένο
και ώσπου να αλλάξει κάτι
έτσι θα παραμένω