Αναρτήσεις
Κενό 3
Χρρ...
Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
Κυριακή 31 Μαΐου 2009
Έγινε και αυτό (Κενό 1)
Ένας ολόκληρος μήνας και δεν έγραψα τίποτα.
Φαντάζομαι πως το κάθε τι περνάει τις φάσεις του...
Ένα ετεροχρονισμένο post, έτσι για να μη μείνει κενός ο μήνας.
(Δευτέρα 1/6/09 13:00)
Φαντάζομαι πως το κάθε τι περνάει τις φάσεις του...
Ένα ετεροχρονισμένο post, έτσι για να μη μείνει κενός ο μήνας.
(Δευτέρα 1/6/09 13:00)
Παρασκευή 17 Απριλίου 2009
Έτσι, για το Πάσχα
Οδυσσέας Ελύτης - Το μονόγραμμα
Θα πενθώ πάντα - μ’ ακούς; - για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ.
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οι κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα "πίστεψέ με" και τα "μη"
Μια στον αέρα μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’ τις ξερολιθιές, πίσω απ’ τους φράχτες
Την ανεμώνα πού κάθισε στο χέρι σού
Κι έτρεμες τρεις φορές το μοβ τρεις μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο με τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα πού βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο πού άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού,για το μικρό το πόδι σού μες στ’ αχανή
σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουμε
Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα,και το νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
Πάντα Εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Ειμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ ακούς
Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα’ ρθει μέρα, μ’ ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν περώματα, μ’ ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, ν’ ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα - ένα, μ’ ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς
Το λουλούδι αυτό τής καταιγίδας και μ’ ακούς
Τής αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
Ειμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.
V.
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ’ αντάρτες απόμαχους
Από τι να’ ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ’ αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ’ όλα το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ’ άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Πού κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα, ούτε η γερόντισσα ν’ όλα της τα βοτάνια
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί, και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μες στο σώμα και πού τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.
VI.
Έχω δει πολλά και η γη μες απ’ το νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας
Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Νά ’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί
Και να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου !
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και το γκιουλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος, και ας ειμ’ εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ’ ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο!
VII.
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.
Θα πενθώ πάντα - μ’ ακούς; - για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο
Χρόνια πολλά, καλή Ανάσταση!
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Χρόνια πολλά blogάκι μου 3
Αγαπημένο μου blogάκι,
Σήμερα γίνεσαι τριών ετών. Ξέρω ότι από τη μέρα που σε έφτιαξα σου γράφω όλο και λιγότερο. Αυτό το ένα post την εβδομάδα ούτε κατά σύμπτωση δεν το πετυχαίνω πια. Αλλά εφόσον δεν έχω χάσει μήνα που να μη σου έχω γράψει, ελπίζω πάντα ότι θα επιστρέψω.
Πάντα πίστευα ότι εσύ θα μου άλλαζες τη ζωή και το έκανες σε όλα τα επίπεδα. Θα γυρίσω σύντομα, στο υπόσχομαι!
Σήμερα γίνεσαι τριών ετών. Ξέρω ότι από τη μέρα που σε έφτιαξα σου γράφω όλο και λιγότερο. Αυτό το ένα post την εβδομάδα ούτε κατά σύμπτωση δεν το πετυχαίνω πια. Αλλά εφόσον δεν έχω χάσει μήνα που να μη σου έχω γράψει, ελπίζω πάντα ότι θα επιστρέψω.
Πάντα πίστευα ότι εσύ θα μου άλλαζες τη ζωή και το έκανες σε όλα τα επίπεδα. Θα γυρίσω σύντομα, στο υπόσχομαι!
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009
Μικρή διακοπή
Αναπάντεχα συμβάντα και τρέχοντες εξελίξεις με αναγκάζουν να απομακρυνθώ για λίγο από το blogging. Η πίεση χρόνου είναι μεγάλη και για λίγο δεν με βλέπω να γράφω. Χρωστάω και απαντήσεις από το προηγούμενο post· θα έρθουν και αυτές.
See you soon!
See you soon!
Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009
Sex και φακοί επαφής
Σκοπός αυτού του δοκιμίου (τρομάρα του) είναι να συσχετίσει το sex με τους φακούς επαφής. Και χωρίς να χάνει καθόλου χρόνο (το δοκίμιο, όχι εγώ, εγώ ένας απλός υπάλληλός του είμαι) ξεκινά αμέσως.
Το sex είναι από τη φύση του βάρβαρο. Ο Γούντι Άλεν, όταν ρωτήθηκε σχετικά με το αν το sex είναι βρώμικο, απάντησε "μόνο όταν γίνεται σωστά". Άρα όταν κάνεις sex, η πίεση πρέπει να σου φτάνει γύρω στο 37 με 39 -η μικρή. Αυτό είναι το κανονικό (και κράτα τη αυτή τη λέξη, θα μας χρειαστεί πιο κάτω) sex.
Άρα, καθόλου τυχαία η φράση "θα σου πετάξω τα μάτια έξω". Τι γίνεται όμως με αυτούς που φοράνε γυαλιά; Πως θα τους πεταχτούν τα μάτια έξω; Εδώ έρχεται να μας δώσει την απάντηση (το δοκίμιο πάντα, εγώ είπαμε, για το μεροκάματο).
Οι φακοί επαφής εξυπηρετούν ακριβώς αυτό το σκοπό. Να μπορούν να πετάγονται τα μάτια έξω κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής ΕΠΑΦΗΣ. Γι αυτό και φακοί ΕΠΑΦΗΣ. Αλλιώς θα τους λέγαμε φακούς μυωπίας ή φακούς στραβωμάρας.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η λεκτική τους σύνδεση. Η λέξη φακός, κακώς νομίζεις ότι είναι ελληνική. Βγαίνει από τη αγγλική λέξη fuck (την οποία αν κάνεις λάθος και τη γράψεις με το πληκτρολόγιο στα ελληνικά, βγαίνει φθψκ) οπότε έχουμε την ρίζα FUCK ΩΣ ΕΠΑΦΗ. Δηλαδή όπως είναι το fuck έτσι είναι και η επαφή, δηλαδή φακός επαφής!
Τώρα που διαλύθηκε αυτός ο μύθος πάμε να δούμε άλλον ένα. Νωρίτερα το δοκίμιο σου ζήτησε να κρατήσεις μια λεξούλα. Εσύ βέβαια θα την έχεις ξεχάσει ήδη, οπότε το δοκίμιο, στωικά θα σου την υπενθυμίσει. Ήταν η λέξη κανονικά, εκεί που λέγαμε για τον σωστό τρόπο πραγμάτωσης της πράξης.
Αυτό ακριβώς σημαίνει και η αγγλική λέξη sex. Διότι, αν τη μεταφράσουμε σε σωστά ελληνικά, από όπου και την πήραν οι αγγλόφωνοι, δεν παίρνουμε σεξ, αλλά σεκσ. Τεράστια διαφορά. Και ακόμα και αν δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι πρόκειται για την έκφραση σε Κ.Σ., δηλαδή, αν θυμάσαι από τη φυσική, σε Κανονικές Συνθήκες. Άρα η αγγλική λέξη sex, προέρχεται από την ελληνική έκφραση σε Κ.Σ. και σημαίνει τον σωστό τρόπο που πρέπει να γίνεται η δουλειά.
Καλή χρονιά!
Το sex είναι από τη φύση του βάρβαρο. Ο Γούντι Άλεν, όταν ρωτήθηκε σχετικά με το αν το sex είναι βρώμικο, απάντησε "μόνο όταν γίνεται σωστά". Άρα όταν κάνεις sex, η πίεση πρέπει να σου φτάνει γύρω στο 37 με 39 -η μικρή. Αυτό είναι το κανονικό (και κράτα τη αυτή τη λέξη, θα μας χρειαστεί πιο κάτω) sex.
Άρα, καθόλου τυχαία η φράση "θα σου πετάξω τα μάτια έξω". Τι γίνεται όμως με αυτούς που φοράνε γυαλιά; Πως θα τους πεταχτούν τα μάτια έξω; Εδώ έρχεται να μας δώσει την απάντηση (το δοκίμιο πάντα, εγώ είπαμε, για το μεροκάματο).
Οι φακοί επαφής εξυπηρετούν ακριβώς αυτό το σκοπό. Να μπορούν να πετάγονται τα μάτια έξω κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής ΕΠΑΦΗΣ. Γι αυτό και φακοί ΕΠΑΦΗΣ. Αλλιώς θα τους λέγαμε φακούς μυωπίας ή φακούς στραβωμάρας.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η λεκτική τους σύνδεση. Η λέξη φακός, κακώς νομίζεις ότι είναι ελληνική. Βγαίνει από τη αγγλική λέξη fuck (την οποία αν κάνεις λάθος και τη γράψεις με το πληκτρολόγιο στα ελληνικά, βγαίνει φθψκ) οπότε έχουμε την ρίζα FUCK ΩΣ ΕΠΑΦΗ. Δηλαδή όπως είναι το fuck έτσι είναι και η επαφή, δηλαδή φακός επαφής!
Τώρα που διαλύθηκε αυτός ο μύθος πάμε να δούμε άλλον ένα. Νωρίτερα το δοκίμιο σου ζήτησε να κρατήσεις μια λεξούλα. Εσύ βέβαια θα την έχεις ξεχάσει ήδη, οπότε το δοκίμιο, στωικά θα σου την υπενθυμίσει. Ήταν η λέξη κανονικά, εκεί που λέγαμε για τον σωστό τρόπο πραγμάτωσης της πράξης.
Αυτό ακριβώς σημαίνει και η αγγλική λέξη sex. Διότι, αν τη μεταφράσουμε σε σωστά ελληνικά, από όπου και την πήραν οι αγγλόφωνοι, δεν παίρνουμε σεξ, αλλά σεκσ. Τεράστια διαφορά. Και ακόμα και αν δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι πρόκειται για την έκφραση σε Κ.Σ., δηλαδή, αν θυμάσαι από τη φυσική, σε Κανονικές Συνθήκες. Άρα η αγγλική λέξη sex, προέρχεται από την ελληνική έκφραση σε Κ.Σ. και σημαίνει τον σωστό τρόπο που πρέπει να γίνεται η δουλειά.
Καλή χρονιά!
Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008
Κωλοτρυπίδες
Η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη έδωσε αφορμή να γραφτεί και να λεχθεί κάθε είδους κωλοτρυπίδα. (Για όσους δεν το έπιασαν μιλάω για την ατάκα "Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία). Ας γράψω και εγώ τη δικια μου.
Η όλη ιστορία επιβεβαιώνει το "ενός κακού μύρια έπονται". Από το μεγάλο κακό του θανάτου του παιδιού περάσαμε στο κακό των σπασμένων μαγαζιών και ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε και άλλα θύματα -από καθαρή τύχη πιστεύω. Μετά περάσαμε στο κακό της ανάλυσης.
Εκεί είδαμε τα εξής, τα οποία, προσωπικά, καταδικάζω όσο και τα επεισόδια:
Δηλώσεις πολιτικών.
Την κυβέρνηση το μόνο που την απασχολούσε ήταν να αποποιηθεί ευθύνες. Και το χειρότερο είναι ότι προσπαθούσε να αποποιηθεί ευθύνες που της καταλογίζουν, όχι αυτές που πραγματικά έχει. Γιατί οι ευθύνες της, κατά τη γνώμη μου, είναι η έλλειψη παιδείας γενικά στους πολίτες. Εδώ που τα λέμε αυτό είναι ευθύνη γενικότερα των κυβερνήσεων και όλου του πολιτικού κόσμου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός και να αδράξουν πέντε ψήφους παραπάνω. Άλλοι πιο έξυπνα και άλλοι πιο χαζά, κανείς δεν πρότεινε τίποτα ουσιαστικό. Κάποιοι χάιδεψαν τα επεισόδια, κάποιοι επιτέθηκαν κατευθείαν στην κυβέρνηση, αλλά εις το πηλίκο, μηδέν.
Δημοσιογράφοι.
Ο κακός χαμός. Διάβασα διάφορα για το θέμα, τόσα που τα ξέχασα όλα. Εκείνο που μου έμεινε πιο έντονα όμως είναι η ταύτιση των δεκαπεντάχρονων με τη γενιά των 700€. Από που και ως που κύριοι; Δεκαπέντε χρονών σημαίνει τρίτη γυμνασίου με πρώτη Λυκείου. Ηλικία μόνο καταναλωτική και καθόλου παραγωγική, άρα μη αμειβόμενη. Είδατε κανέναν άνεργο πτυχιούχο να τα σπάει; Ή μήπως πιστεύετε ότι όλα αυτά τα παιδάκια έχουν καταλάβει τι σημαίνει 700€ μισθός με 400€ ενοίκιο; Μπορεί να το φαντάζονται αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το πρόβλημα που θα τους βγάλει στο δρόμο και μάλιστα για τέτοιας έκτασης επεισόδια.
Κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες.
Κάποια στιγμή, τουλάχιστον από τα νέα παιδιά, πρέπει να προκύψει ο νέος τρόπος αντίδρασης. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι πορείες, οι καταστροφές και τα επεισόδια, είναι τρόποι αντίδρασης για άλλα προβλήματα και άλλους εχθρούς, περασμένων εποχών. Κάθε μέρα που κατεβαίνω στο Σύνταγμα κάποιος έχει κλείσει το δρόμο και φωνάζει για κάτι. Ποιον περιμένει να συγκινήσει; Επειδή δηλαδή το κάθε κομματόσκυλο, που κατάφερε να χωθεί μέσα σε κάτι με εντελώς ακαλαίσθητα αρχικά (γεσεε, αδεδυ κλπ) που αυτοπαρουσιάζεται ως προστάτης των εργαζομένων και τώρα πρέπει να δικαιολογήσει την παρουσία του, πρέπει με το παραμικρό να κατεβάζει όσους μαζέψει στο δρόμο και να κλείνει την κυκλοφορία; Η χούντα έπεσε αγαπητοί μου. Η βάρκα που σας έσωσε τότε, για να περάσετε απέναντι το ορμητικό ποτάμι της χούντας πρέπει να καταστραφεί και με τα υλικά της να φτιαχτεί κάτι καινούριο. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κροκόδειλους πια. Εδώ μας τρώνε ζώα της ξηράς. Τι θα σας κάνει η βάρκα; Και το χειρότερο με το να χρησιμοποιούνται τα ίδια αναποτελεσματικά μέσα, είναι ότι παραδειγματίζονται και οι νέοι κάνουν χειρότερες βλακείες από σας.
Πολίτες στις συζητήσεις τους.
Είπα πριν ότι η χούντα έπεσε. Ξέχασα όμως να συμπληρώσω κάτι· προς μεγάλη λύπη πολλών. Άκουσα από σοβαρούς και ευυπόληπτους πολίτες να λένε ατάκες τύπου "όποιος δεν θέλει δεν μπλέκει" σαν να λένε τα ήθελε ο κώλος του, "δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν τα κανάλια, κάτι θα έκανε και του έριξε" δηλαδή κάπου επαραβιάσθει η πολυπόθητη τάξις και το ήρεμο κλίμα των πολιτών (αυτό διαβάζεται με προφορά στρατιωτικού), "και γιατί δηλαδή να πάει στα Εξάρχεια, αλλού δεν μπορούσε να πάει" άρα για να είναι εκεί δεν είναι με μας είναι με τους άλλους και πολλά άλλα. Αλλά το πιο ωραίο το κράτησα για το τέλος -και δεν το άκουσα μόνο από έναν. "Άμα ήθελαν να σταματήσουν τα επεισόδια, θα κατέβαζαν 2 τανκς στην Αθήνα και μετά θα σου έλεγα εγώ αν θα άνοιγε μύτη". Αυτό δεν το σχολιάζω ξανά. Τα έχω ξαναπεί εδώ.
Η όλη ιστορία επιβεβαιώνει το "ενός κακού μύρια έπονται". Από το μεγάλο κακό του θανάτου του παιδιού περάσαμε στο κακό των σπασμένων μαγαζιών και ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε και άλλα θύματα -από καθαρή τύχη πιστεύω. Μετά περάσαμε στο κακό της ανάλυσης.
Εκεί είδαμε τα εξής, τα οποία, προσωπικά, καταδικάζω όσο και τα επεισόδια:
Δηλώσεις πολιτικών.
Την κυβέρνηση το μόνο που την απασχολούσε ήταν να αποποιηθεί ευθύνες. Και το χειρότερο είναι ότι προσπαθούσε να αποποιηθεί ευθύνες που της καταλογίζουν, όχι αυτές που πραγματικά έχει. Γιατί οι ευθύνες της, κατά τη γνώμη μου, είναι η έλλειψη παιδείας γενικά στους πολίτες. Εδώ που τα λέμε αυτό είναι ευθύνη γενικότερα των κυβερνήσεων και όλου του πολιτικού κόσμου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός και να αδράξουν πέντε ψήφους παραπάνω. Άλλοι πιο έξυπνα και άλλοι πιο χαζά, κανείς δεν πρότεινε τίποτα ουσιαστικό. Κάποιοι χάιδεψαν τα επεισόδια, κάποιοι επιτέθηκαν κατευθείαν στην κυβέρνηση, αλλά εις το πηλίκο, μηδέν.
Δημοσιογράφοι.
Ο κακός χαμός. Διάβασα διάφορα για το θέμα, τόσα που τα ξέχασα όλα. Εκείνο που μου έμεινε πιο έντονα όμως είναι η ταύτιση των δεκαπεντάχρονων με τη γενιά των 700€. Από που και ως που κύριοι; Δεκαπέντε χρονών σημαίνει τρίτη γυμνασίου με πρώτη Λυκείου. Ηλικία μόνο καταναλωτική και καθόλου παραγωγική, άρα μη αμειβόμενη. Είδατε κανέναν άνεργο πτυχιούχο να τα σπάει; Ή μήπως πιστεύετε ότι όλα αυτά τα παιδάκια έχουν καταλάβει τι σημαίνει 700€ μισθός με 400€ ενοίκιο; Μπορεί να το φαντάζονται αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το πρόβλημα που θα τους βγάλει στο δρόμο και μάλιστα για τέτοιας έκτασης επεισόδια.
Κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες.
Κάποια στιγμή, τουλάχιστον από τα νέα παιδιά, πρέπει να προκύψει ο νέος τρόπος αντίδρασης. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι πορείες, οι καταστροφές και τα επεισόδια, είναι τρόποι αντίδρασης για άλλα προβλήματα και άλλους εχθρούς, περασμένων εποχών. Κάθε μέρα που κατεβαίνω στο Σύνταγμα κάποιος έχει κλείσει το δρόμο και φωνάζει για κάτι. Ποιον περιμένει να συγκινήσει; Επειδή δηλαδή το κάθε κομματόσκυλο, που κατάφερε να χωθεί μέσα σε κάτι με εντελώς ακαλαίσθητα αρχικά (γεσεε, αδεδυ κλπ) που αυτοπαρουσιάζεται ως προστάτης των εργαζομένων και τώρα πρέπει να δικαιολογήσει την παρουσία του, πρέπει με το παραμικρό να κατεβάζει όσους μαζέψει στο δρόμο και να κλείνει την κυκλοφορία; Η χούντα έπεσε αγαπητοί μου. Η βάρκα που σας έσωσε τότε, για να περάσετε απέναντι το ορμητικό ποτάμι της χούντας πρέπει να καταστραφεί και με τα υλικά της να φτιαχτεί κάτι καινούριο. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κροκόδειλους πια. Εδώ μας τρώνε ζώα της ξηράς. Τι θα σας κάνει η βάρκα; Και το χειρότερο με το να χρησιμοποιούνται τα ίδια αναποτελεσματικά μέσα, είναι ότι παραδειγματίζονται και οι νέοι κάνουν χειρότερες βλακείες από σας.
Πολίτες στις συζητήσεις τους.
Είπα πριν ότι η χούντα έπεσε. Ξέχασα όμως να συμπληρώσω κάτι· προς μεγάλη λύπη πολλών. Άκουσα από σοβαρούς και ευυπόληπτους πολίτες να λένε ατάκες τύπου "όποιος δεν θέλει δεν μπλέκει" σαν να λένε τα ήθελε ο κώλος του, "δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν τα κανάλια, κάτι θα έκανε και του έριξε" δηλαδή κάπου επαραβιάσθει η πολυπόθητη τάξις και το ήρεμο κλίμα των πολιτών (αυτό διαβάζεται με προφορά στρατιωτικού), "και γιατί δηλαδή να πάει στα Εξάρχεια, αλλού δεν μπορούσε να πάει" άρα για να είναι εκεί δεν είναι με μας είναι με τους άλλους και πολλά άλλα. Αλλά το πιο ωραίο το κράτησα για το τέλος -και δεν το άκουσα μόνο από έναν. "Άμα ήθελαν να σταματήσουν τα επεισόδια, θα κατέβαζαν 2 τανκς στην Αθήνα και μετά θα σου έλεγα εγώ αν θα άνοιγε μύτη". Αυτό δεν το σχολιάζω ξανά. Τα έχω ξαναπεί εδώ.
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Ψητοπωλείο Η Αθήνα
-Καλώς τα παιδιά! Περάστε, περάστε. Όλα στα κάρβουνα, φρέσκα φρέσκα.
-Καλησπέρα. Τι έχουμε μάστορα;
-Λοιπόν, έχω, για ορεκτικά μηχανάκια, αυτοκίνητα και ένα πυροσβεστικό. Στα κυρίως πιάτα υπάρχουν όλα τα καλά. Τράπεζες σχεδόν όλες, καταστήματα ηλεκτρικών, καταστήματα ρούχων και παπουτσιών, πολυκαταστήματα, φροντιστήρια, βιβλιοπωλεία, φαρμακεία και να ρωτήσω στην κουζίνα αν τα "παιδιά" έχουν ψήσει και κάτι άλλο.
-Μάστορα, όλο ζαρζαβατικά μας λες. Κάνα ζώο δεν σφάξατε;
-Δυστυχώς όχι. Τα "παιδιά" δεν έφτασαν μέχρι τη βουλή.
-Καλησπέρα. Τι έχουμε μάστορα;
-Λοιπόν, έχω, για ορεκτικά μηχανάκια, αυτοκίνητα και ένα πυροσβεστικό. Στα κυρίως πιάτα υπάρχουν όλα τα καλά. Τράπεζες σχεδόν όλες, καταστήματα ηλεκτρικών, καταστήματα ρούχων και παπουτσιών, πολυκαταστήματα, φροντιστήρια, βιβλιοπωλεία, φαρμακεία και να ρωτήσω στην κουζίνα αν τα "παιδιά" έχουν ψήσει και κάτι άλλο.
-Μάστορα, όλο ζαρζαβατικά μας λες. Κάνα ζώο δεν σφάξατε;
-Δυστυχώς όχι. Τα "παιδιά" δεν έφτασαν μέχρι τη βουλή.
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
Μη αναστρέψιμο
Το έβλεπε να έρχεται κατά πάνω του. Σε λίγο θα τον έφτανε αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αποφύγει. Ήταν πολύ απασχολημένος... με το να το δημιουργεί.
Και όμως ένιωθε ηδονή. Το έκανε και το απολάμβανε. Ήξερε πια ότι ήταν πολύ αργά, ότι δεν θα το απέφευγε με τίποτα. Αλλά δεν σταμάτησε. "Είναι μονόδρομος" σκέφτηκε και συνέχισε ακάθεκτος αυτό που είχε ξεκινήσει. "Αυτά τα πράγματα δεν διακόπτονται, άμα τα ξεκινήσεις πρέπει να τα φτάνεις ως το τέλος" είπε, δυνατά αυτή τη φορά, και έκλεισε τα μάτια.
Γνώριζε το τι θα συνέβαινε από πριν ξεκινήσει. Και όμως δεν κρατήθηκε. "Ας γίνει ό,τι θέλει" σκέφτηκε και αφέθηκε στην καταστροφική του απόλαυση. Έπρεπε να το κάνει, δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.
Και έτσι όπως ήταν, με τα μάτια κλειστά, συγκεντρωμένος 100% σε αυτό που ξεκίνησε και αποφασισμένος να το ολοκληρώσει, τον βρήκε το κακό.
Τα παπούτσια του έγιναν μούσκεμα.
Αυτά παθαίνει όποιος κατουράει σε ανηφόρα!
Και όμως ένιωθε ηδονή. Το έκανε και το απολάμβανε. Ήξερε πια ότι ήταν πολύ αργά, ότι δεν θα το απέφευγε με τίποτα. Αλλά δεν σταμάτησε. "Είναι μονόδρομος" σκέφτηκε και συνέχισε ακάθεκτος αυτό που είχε ξεκινήσει. "Αυτά τα πράγματα δεν διακόπτονται, άμα τα ξεκινήσεις πρέπει να τα φτάνεις ως το τέλος" είπε, δυνατά αυτή τη φορά, και έκλεισε τα μάτια.
Γνώριζε το τι θα συνέβαινε από πριν ξεκινήσει. Και όμως δεν κρατήθηκε. "Ας γίνει ό,τι θέλει" σκέφτηκε και αφέθηκε στην καταστροφική του απόλαυση. Έπρεπε να το κάνει, δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.
Και έτσι όπως ήταν, με τα μάτια κλειστά, συγκεντρωμένος 100% σε αυτό που ξεκίνησε και αποφασισμένος να το ολοκληρώσει, τον βρήκε το κακό.
Τα παπούτσια του έγιναν μούσκεμα.
Αυτά παθαίνει όποιος κατουράει σε ανηφόρα!
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Εργαλεία blogging
Λίγο πριν τελειώσει το 2008 συνειδητοποιώ ότι ήταν η πιο αντιπαραγωγική χρονιά από θέμα συγγραφής. Κοινώς, τα έχω φορτώσει στον κόκορα... Το καλό όμως με το να μην ασχολείσαι με το blogging, είναι ότι δεν γράφεις για το blogging και έτσι, όταν μου έρθει να γράψω, γράφω πραγματικά μέσα στο κλίμα αυτού που ξεκίνησα να κάνω. Ας μην ξεχνάμε ότι το blog μου έχει πάνω πάνω μία γραμμούλα που γράφει "Απόπειρες φιλοσοφίας καθημερινών πραγμάτων" και, γενικώς, με ενδιαφέρει να με διαβάζουν και άτομα που δεν ασχολούνται με το blogging, αλλά επειδή τους αρέσουν αυτά που γράφω.
Σήμερα όμως πραγματικά θα ήθελα να γράψω για τις απώλειες των εργαλείων μας. Μετά το κλείσιμο του monitor βγήκαν αρκετοί καινούριοι aggregators αλλά λίγοι παρέμειναν. Με στεναχωρεί να έχω συνηθίσει σε κάτι και ξαφνικά να το χάνω. Όταν λοιπόν παρατήρησα ότι χάθηκαν τα εικονίδια του ask2use με έπιασε μελαγχολία. Το έψαξα λίγο χθες, αλλά δεν βρήκα τίποτα.
Ευτυχώς σήμερα είδα στο blog του Αρκούδου ότι το θέμα δεν έχει να κάνει με δικά του προβλήματα, αλλά με προβλήματα άλλων και, το κυριότερο, ότι δεν έχει σκοπό να το παρατήσει. Για να πω την αλήθεια σήμερα κατάλαβα και το ότι είναι ο υπεύθυνος της όλης υπόθεσης.
Το αγαπημένο μας εργαλείο και ο ιδιοκτήτης του λοιπόν μας προειδοποιεί ότι μπορεί και να ζητήσει τη βοήθειά μας. Ας κάνουμε κάτι αν μας το ζητήσει, δεν θα χάσουμε.
Σήμερα όμως πραγματικά θα ήθελα να γράψω για τις απώλειες των εργαλείων μας. Μετά το κλείσιμο του monitor βγήκαν αρκετοί καινούριοι aggregators αλλά λίγοι παρέμειναν. Με στεναχωρεί να έχω συνηθίσει σε κάτι και ξαφνικά να το χάνω. Όταν λοιπόν παρατήρησα ότι χάθηκαν τα εικονίδια του ask2use με έπιασε μελαγχολία. Το έψαξα λίγο χθες, αλλά δεν βρήκα τίποτα.
Ευτυχώς σήμερα είδα στο blog του Αρκούδου ότι το θέμα δεν έχει να κάνει με δικά του προβλήματα, αλλά με προβλήματα άλλων και, το κυριότερο, ότι δεν έχει σκοπό να το παρατήσει. Για να πω την αλήθεια σήμερα κατάλαβα και το ότι είναι ο υπεύθυνος της όλης υπόθεσης.
Το αγαπημένο μας εργαλείο και ο ιδιοκτήτης του λοιπόν μας προειδοποιεί ότι μπορεί και να ζητήσει τη βοήθειά μας. Ας κάνουμε κάτι αν μας το ζητήσει, δεν θα χάσουμε.
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
Εκ του μη όντος
Ανέκαθεν ο Τύπος στην Ελλάδα ήταν ένα παραμάγαζο των κυβερνήσεων. Άλλοτε με τα χαρισμένα δάνεια, τα απλήρωτα ταμεία, τα δοσμένα κάτω από το τραπέζι δημόσια έργα και τώρα με την κρατική διαφήμιση. Η διαφορά με παλιά; Τώρα ο «χρηματισμός» των media γίνεται με ένα μανδύα νομιμότητας. Τον οποίο πολύ συχνά τα άγαρμπα και άπληστα αγόρια σκίζουν. Πρόσφατο παράδειγμα: Οι λίστες με κρατική διαφήμιση που δημοσίευσε η Zougla.gr και στις οποίες κορυφαίες αναδεικύονται εφημερίδες και media που κινούνται μεταξυ Βουλής και υπονόμου. Συμπερασματικά, εμετός.
Αγαπητή Lifo, αγαπητέ κύριε Τσαγκαρουσιάνε,
Αφού δηλώσω ένθερμος αναγνώστης του εντύπου σας -καθώς και της Athens Voice, και μόνο αυτών των δύο από όλα τα free press που κυκλοφορούν- θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μία παρατήρηση.
Συνηθίζουμε να κατηγορούμε την τηλεόραση ότι, μη έχοντας με τίποτα να ασχοληθεί, ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια. Για παράδειγμα ένας πρωινός παρουσιαστής κάνει ένα σαρδάμ, το οποίο σχολιάζει ο Θέμος το βράδυ, τον οποίο σχολιάζουν τα μεσημεριανά την επομένη, τα οποία σχολιάζει ο Λάκης την ερχόμενη Τρίτη κ.ο.κ. Μήπως εδώ και αρκετό καιρό έχετε πέσει στην ίδια παγίδα;
Ασφαλώς αντιλαμβάνομαι την αδικία που συντελείται σε βάρος σας. Αλλά γιατί πιστεύετε ότι τελικά όλο αυτό αφορά τόσο πολύ τους αναγνώστες σας; Και καλά να μένει σε εκείνη τη στήλη με τις σύντομες προτάσεις και τη σέξι φωτογραφία -πραγματικά διασκεδαστική, αν και πρακτικά αδιάφορη για τα ενδιαφέροντα των αναγνωστών σας- ακόμα και αν αναγκαζόμαστε να το βλέπουμε σχεδόν κάθε βδομάδα. Αλλά το να ασχολείστε σε ολόκληρο το editorial του τεύχους σας, εκφράζει πραγματικά παράπονο.
Το πρόβλημά μου βέβαια, δεν είναι ότι έχετε παράπονο. Αν έχετε, δικαίως το έχετε και δικαίως το εκφράζετε. Άλλωστε και εγώ το ίδιο κάνω μέσα από το μέσο μου· γιατί να μην κάνετε και εσείς το ίδιο μέσα από το δικό σας, που είναι και απείρως μεγαλύτερης εμβέλειας; Εκείνο όμως που πραγματικά άρχισε να με εκνευρίζει είναι ότι πλέον το αντιλαμβάνομαι όλο αυτό το παράπονο, όχι σαν αδικία κατά των μη διαπλεκόμενων, αλλά ως "γιατί, γαμώτο, να μην είμαι και εγώ διαπλεκόμενος". Κάτι σαν το παράπονο του δημοσίου υπαλλήλου ότι όλοι κλέβουν την εφορία, όχι επειδή όλοι την κλέβουν, αλλά επειδή δεν μπορεί αυτός να την κλέψει. Αν τέλος πάντων σας ενοχλεί τόσο πολύ, διαπλεχθείτε.
Και για να κλείσω αυτή την επιστολή αιτιολογώντας ακόμα περισσότερο την ύπαρξή της, με τόσα λεφτά που χάνονται σε εξοπλισμούς, με τόσα λεφτά που χάνονται στην εκκλησία και να μη σχολιάσω καν τα τελευταία σκάνδαλα με δομημένα ομόλογα, Βατοπαίδια κλπ, πραγματικά το τελευταίο που με απασχολεί ως αναγνώστης σας, είναι το που πάνε τα λεφτά της κρατικής διαφήμισης.
Με πραγματική εκτίμηση για το έντυπό σας,
aggelos-x-aggelos
Αγαπητή Lifo, αγαπητέ κύριε Τσαγκαρουσιάνε,
Αφού δηλώσω ένθερμος αναγνώστης του εντύπου σας -καθώς και της Athens Voice, και μόνο αυτών των δύο από όλα τα free press που κυκλοφορούν- θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μία παρατήρηση.
Συνηθίζουμε να κατηγορούμε την τηλεόραση ότι, μη έχοντας με τίποτα να ασχοληθεί, ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια. Για παράδειγμα ένας πρωινός παρουσιαστής κάνει ένα σαρδάμ, το οποίο σχολιάζει ο Θέμος το βράδυ, τον οποίο σχολιάζουν τα μεσημεριανά την επομένη, τα οποία σχολιάζει ο Λάκης την ερχόμενη Τρίτη κ.ο.κ. Μήπως εδώ και αρκετό καιρό έχετε πέσει στην ίδια παγίδα;
Ασφαλώς αντιλαμβάνομαι την αδικία που συντελείται σε βάρος σας. Αλλά γιατί πιστεύετε ότι τελικά όλο αυτό αφορά τόσο πολύ τους αναγνώστες σας; Και καλά να μένει σε εκείνη τη στήλη με τις σύντομες προτάσεις και τη σέξι φωτογραφία -πραγματικά διασκεδαστική, αν και πρακτικά αδιάφορη για τα ενδιαφέροντα των αναγνωστών σας- ακόμα και αν αναγκαζόμαστε να το βλέπουμε σχεδόν κάθε βδομάδα. Αλλά το να ασχολείστε σε ολόκληρο το editorial του τεύχους σας, εκφράζει πραγματικά παράπονο.
Το πρόβλημά μου βέβαια, δεν είναι ότι έχετε παράπονο. Αν έχετε, δικαίως το έχετε και δικαίως το εκφράζετε. Άλλωστε και εγώ το ίδιο κάνω μέσα από το μέσο μου· γιατί να μην κάνετε και εσείς το ίδιο μέσα από το δικό σας, που είναι και απείρως μεγαλύτερης εμβέλειας; Εκείνο όμως που πραγματικά άρχισε να με εκνευρίζει είναι ότι πλέον το αντιλαμβάνομαι όλο αυτό το παράπονο, όχι σαν αδικία κατά των μη διαπλεκόμενων, αλλά ως "γιατί, γαμώτο, να μην είμαι και εγώ διαπλεκόμενος". Κάτι σαν το παράπονο του δημοσίου υπαλλήλου ότι όλοι κλέβουν την εφορία, όχι επειδή όλοι την κλέβουν, αλλά επειδή δεν μπορεί αυτός να την κλέψει. Αν τέλος πάντων σας ενοχλεί τόσο πολύ, διαπλεχθείτε.
Και για να κλείσω αυτή την επιστολή αιτιολογώντας ακόμα περισσότερο την ύπαρξή της, με τόσα λεφτά που χάνονται σε εξοπλισμούς, με τόσα λεφτά που χάνονται στην εκκλησία και να μη σχολιάσω καν τα τελευταία σκάνδαλα με δομημένα ομόλογα, Βατοπαίδια κλπ, πραγματικά το τελευταίο που με απασχολεί ως αναγνώστης σας, είναι το που πάνε τα λεφτά της κρατικής διαφήμισης.
Με πραγματική εκτίμηση για το έντυπό σας,
aggelos-x-aggelos
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008
Το ένστικτο του θανάτου
Όταν ο Φρόιντ παρατήρησε ένα παιδάκι, το οποίο ήταν πολύ χαρούμενο με ένα παιχνιδάκι που είχε στα χέρια του, να το κρύβει και να το ξαναβρίσκει μετά από λίγο, με αποτέλεσμα να περνάει μια μικρής διάρκειας στεναχώρια, το έψαξε λίγο βαθύτερα και τελικά, χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες για το πως και γιατί, το ονόμασε ένστικτο του θανάτου. Σαν να μας λέει δηλαδή (και παρακαλώ όποιος από τους αγαπητούς και ατελείωτους αναγνώστες μου με συλλαμβάνει να λανθάνω, παρακαλώ να μου χώσει κανένα σφαλιαροσχόλιο μετά της σχετικής διόρθωσης) ότι ο άνθρωπος τελικά δεν μπορεί να ζήσει απόλυτα ευτυχισμένος, αλλά χρειάζεται και κάποιες δόσεις λύπης.
Αυτό επεκτείνεται σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Συνηθίζουμε δε, τους ανθρώπους που το παρακάνουν να τους λέμε αυτοκαταστροφικούς, αλλά τελικά συνειδητοποιώ ότι απλώς έχουν πιο ανεπτυγμένο ένα ένστικτο που έχουμε όλοι μας. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να διακόπτουν την ψυχανάλυση όταν κοντεύουν να θεραπευτούν, αυτό τους κάνει να μπλέκουν σε καταχρήσεις χωρίς γυρισμό, σε αδιέξοδες σχέσεις, σε καταθλιπτικές δουλειές και διάφορα άλλα.
Και άντε να παραδεχτώ ότι τα παραπάνω έχουν μια γοητεία. Ίσως η αίσθηση ότι θα επιτευχθεί κάτι δύσκολο, ίσως η πρόκληση, ίσως ο τσαμπουκάς ότι "εγώ θα τα καταφέρω" ή ακόμα το ότι δεν είναι εμφανής από την αρχή ο κίνδυνος. Πραγματικά όμως, θα ήθελα να ήξερα ποιο είναι αυτό το γαμημένο το ένστικτο, που ενώ ξέρεις την κατάληξη, την βλέπεις να έρχεται και ξέρεις πόσο πολύ θα πονέσει, αυτό δεν σε αφήνει να πας στον οδοντίατρο πριν πέσεις ξερός από τον πόνο!
Αυτό επεκτείνεται σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Συνηθίζουμε δε, τους ανθρώπους που το παρακάνουν να τους λέμε αυτοκαταστροφικούς, αλλά τελικά συνειδητοποιώ ότι απλώς έχουν πιο ανεπτυγμένο ένα ένστικτο που έχουμε όλοι μας. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να διακόπτουν την ψυχανάλυση όταν κοντεύουν να θεραπευτούν, αυτό τους κάνει να μπλέκουν σε καταχρήσεις χωρίς γυρισμό, σε αδιέξοδες σχέσεις, σε καταθλιπτικές δουλειές και διάφορα άλλα.
Και άντε να παραδεχτώ ότι τα παραπάνω έχουν μια γοητεία. Ίσως η αίσθηση ότι θα επιτευχθεί κάτι δύσκολο, ίσως η πρόκληση, ίσως ο τσαμπουκάς ότι "εγώ θα τα καταφέρω" ή ακόμα το ότι δεν είναι εμφανής από την αρχή ο κίνδυνος. Πραγματικά όμως, θα ήθελα να ήξερα ποιο είναι αυτό το γαμημένο το ένστικτο, που ενώ ξέρεις την κατάληξη, την βλέπεις να έρχεται και ξέρεις πόσο πολύ θα πονέσει, αυτό δεν σε αφήνει να πας στον οδοντίατρο πριν πέσεις ξερός από τον πόνο!
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
Πως το πες αυτό;
(Στη βεράντα)
-Πως το πες αυτό;
-Ποιο;
-Αυτό το τελευταίο που είπες τώρα.
-Ε, τι;
-Ε, ξανά πες το.
-Α, δεν μπορώ.
-Γιατί;
-Έτσι.
-Καλά.
-Ε, τι καλά δεν θα επιμείνεις;
-Όχι;
-Γιατί;
-Για να μην παίρνεις αέρα.
-ΤΙΙΙΙ;
-Αυτό που άκουσες.
-Ε, τότε και εγώ δεν το λέω ποτέ.
-Το ξέρω αυτό.
-Και δεν σε νοιάζει;
-Να μη σε νοιάζει.
-Τι πράγμα;
-Αν με νοιάζει.
-Είσαι γάιδαρος.
-Άμα σου αρέσω.
-Δεν μου αρέσεις.
-Τότε να σηκωθείς και να φύγεις.
-Αυτό θα κάνω.
-Σιγά να μην το κάνεις.
-Με απειλείς;
-Εσύ με απειλείς συνέχεια, αλλά δεν πραγματοποιείς ποτέ τις απειλές σου.
-Θες να τις πραγματοποιήσω;
-Άμα μπορείς.
-Τι θες να πεις ότι είμαι ανίκανη;
-Εγώ δεν είπα τίποτα.
-Ναι καλά, δεν είπες τίποτα. Μόνο να με κατηγορείς ξέρεις.
-Και εσύ μόνο να μου σπας τα νεύρα ξέρεις.
-Α ωραία, τώρα σου σπάμε και τα νεύρα!
-Γιατί τέτοια έκπληξη; Πρώτη φορά το ακούς;
-Πρώτη όχι, αλλά σίγουρα τελευταία. Φεύγω!
-Ώρα καλή...
(Στην κρεβατοκάμαρα)
-Τι δηλαδή τώρα αλήθεια φεύγεις;
-Όχι θα κάτσω μαζί σου. Αρκετά κύριε.
-Έλα ρε συ, μια κουβέντα είπαμε.
-Ναι καλά, μια κουβέντα.
-Ε, άντε δύο.
-Δύο απόψε.
-Απόψε, τι αύριο.
-Μμμ, χιούμορ. Κάθε μέρα λες.
-Σιγά μωρέ, που κάθε μέρα σου λέω κουβέντες.
-Κάθε μέρα! Και γι αυτό και εγώ σε βαρέθηκα και φεύγω.
-Δεν έχεις να πας πουθενά. Να κάτσεις στα αυγά σου.
-Γιατί θα με εμποδίσεις;
-Θα σου σπάσω τα μούτρα.
-Για δοκίμασε.
-Με προκαλείς;
-Μάλιστα σε προκαλώ!
-Επειδή ξέρεις ότι δεν δέρνω. Αλλιώς θα σου έλεγα εγώ αν θα με προκαλούσες.
-Καληνύχτα.
-Στα τσακίδια.
-Τι;
-Τίποτα. Να φύγεις δεν θες; Φύγε.
-Α, έτσι. Αυτό ήθελες λοιπόν. Να αποκτήσεις την ελευθερία σου.
-Πάλι τα γυρνάς;
-Εγώ τα γυρνάω; Έτσι με μια κουβέντα αμέσως φύγε;
-Δεν σου είπα εγώ να φύγεις.
-Ναι αλλά δεν τρέχεις και να με προλάβεις.
-Σιγά μην τρέξω και πίσω σου.
-Ωραία αγάπη.
-Να κοιτάς την πάρτη σου, που με τον πρώτο καυγά αμέσως "φεύγω".
-Μάλιστα κύριε, φεύγω.
-Ε, φύγε!
-Ε, όχι λοιπόν δεν πάω πουθενά.
-Οχού α παράτα με.
(Στην βεράντα)
-Τώρα έτσι θα καθόμαστε; Δεν θα μιλάμε;
-Μίλα μόνος σου.
-Δεν μιλάω καθόλου.
-Βέβαια, τι να πεις. Έτσι που τα έκανες.
-Τι έκανα δηλαδή;
-Δεν ξέρεις;
-Όχι δεν ξέρω, να μου πεις εσύ.
-Να κάτσεις να σκεφτείς.
-Ωραία, τώρα το λύσαμε το θέμα.
-Άμα ακούσεις για σκέψη, σου γυρνάνε τα άντερα.
-Και εσύ άμα μυριστείς μανούρα, ανοίγει η καρδία σου.
-Ναι, πες με τώρα και γκρινιάρα.
-Μόνο; Υποτιμώ τις γκρινιάρες.
-Τότε γιατί κάθεσαι μαζί μου; Για να με προσβάλλεις;
-Εσύ γιατί κάθεσαι μαζί μου, αφού σε προσβάλλω;
-Είσαι βλάκας.
-Και εγώ σ' αγαπάω.
-Και εγώ σ' αγαπάω, αλλά είσαι βλάκας.
-Αφού είμαι βλάκας γιατί μ' αγαπάς.
-Άσε με.
-Όχι δεν σ' αφήνω.
-Έλα, βγαλ' το χέρι σου από εκεί.
-Το κόκκινο βρακάκι είναι αυτό;
-Να μη σε νοιάζει.
-Καλά δεν με νοιάζει.
-Έτσι μπράβο. Τι κάνεις εκεί;
-Σου το βγάζω.
-Γιατί;
-Για να μη με νοιάζει!
(Στην κρεβατοκάμαρα)
-Μμμμμμμ...
-Ααααχχχχ...
-Πιάνεις τα τσιγάρα;
-Ναι μωρό μου.
-Να σου πω; Τελικά πως το πες εκείνο.
-Δεν θυμάμαι.
-Α, οκ.
-Πως το πες αυτό;
-Ποιο;
-Αυτό το τελευταίο που είπες τώρα.
-Ε, τι;
-Ε, ξανά πες το.
-Α, δεν μπορώ.
-Γιατί;
-Έτσι.
-Καλά.
-Ε, τι καλά δεν θα επιμείνεις;
-Όχι;
-Γιατί;
-Για να μην παίρνεις αέρα.
-ΤΙΙΙΙ;
-Αυτό που άκουσες.
-Ε, τότε και εγώ δεν το λέω ποτέ.
-Το ξέρω αυτό.
-Και δεν σε νοιάζει;
-Να μη σε νοιάζει.
-Τι πράγμα;
-Αν με νοιάζει.
-Είσαι γάιδαρος.
-Άμα σου αρέσω.
-Δεν μου αρέσεις.
-Τότε να σηκωθείς και να φύγεις.
-Αυτό θα κάνω.
-Σιγά να μην το κάνεις.
-Με απειλείς;
-Εσύ με απειλείς συνέχεια, αλλά δεν πραγματοποιείς ποτέ τις απειλές σου.
-Θες να τις πραγματοποιήσω;
-Άμα μπορείς.
-Τι θες να πεις ότι είμαι ανίκανη;
-Εγώ δεν είπα τίποτα.
-Ναι καλά, δεν είπες τίποτα. Μόνο να με κατηγορείς ξέρεις.
-Και εσύ μόνο να μου σπας τα νεύρα ξέρεις.
-Α ωραία, τώρα σου σπάμε και τα νεύρα!
-Γιατί τέτοια έκπληξη; Πρώτη φορά το ακούς;
-Πρώτη όχι, αλλά σίγουρα τελευταία. Φεύγω!
-Ώρα καλή...
...
(Στην κρεβατοκάμαρα)
-Τι δηλαδή τώρα αλήθεια φεύγεις;
-Όχι θα κάτσω μαζί σου. Αρκετά κύριε.
-Έλα ρε συ, μια κουβέντα είπαμε.
-Ναι καλά, μια κουβέντα.
-Ε, άντε δύο.
-Δύο απόψε.
-Απόψε, τι αύριο.
-Μμμ, χιούμορ. Κάθε μέρα λες.
-Σιγά μωρέ, που κάθε μέρα σου λέω κουβέντες.
-Κάθε μέρα! Και γι αυτό και εγώ σε βαρέθηκα και φεύγω.
-Δεν έχεις να πας πουθενά. Να κάτσεις στα αυγά σου.
-Γιατί θα με εμποδίσεις;
-Θα σου σπάσω τα μούτρα.
-Για δοκίμασε.
-Με προκαλείς;
-Μάλιστα σε προκαλώ!
-Επειδή ξέρεις ότι δεν δέρνω. Αλλιώς θα σου έλεγα εγώ αν θα με προκαλούσες.
-Καληνύχτα.
-Στα τσακίδια.
-Τι;
-Τίποτα. Να φύγεις δεν θες; Φύγε.
-Α, έτσι. Αυτό ήθελες λοιπόν. Να αποκτήσεις την ελευθερία σου.
-Πάλι τα γυρνάς;
-Εγώ τα γυρνάω; Έτσι με μια κουβέντα αμέσως φύγε;
-Δεν σου είπα εγώ να φύγεις.
-Ναι αλλά δεν τρέχεις και να με προλάβεις.
-Σιγά μην τρέξω και πίσω σου.
-Ωραία αγάπη.
-Να κοιτάς την πάρτη σου, που με τον πρώτο καυγά αμέσως "φεύγω".
-Μάλιστα κύριε, φεύγω.
-Ε, φύγε!
-Ε, όχι λοιπόν δεν πάω πουθενά.
-Οχού α παράτα με.
...
(Στην βεράντα)
-Τώρα έτσι θα καθόμαστε; Δεν θα μιλάμε;
-Μίλα μόνος σου.
-Δεν μιλάω καθόλου.
-Βέβαια, τι να πεις. Έτσι που τα έκανες.
-Τι έκανα δηλαδή;
-Δεν ξέρεις;
-Όχι δεν ξέρω, να μου πεις εσύ.
-Να κάτσεις να σκεφτείς.
-Ωραία, τώρα το λύσαμε το θέμα.
-Άμα ακούσεις για σκέψη, σου γυρνάνε τα άντερα.
-Και εσύ άμα μυριστείς μανούρα, ανοίγει η καρδία σου.
-Ναι, πες με τώρα και γκρινιάρα.
-Μόνο; Υποτιμώ τις γκρινιάρες.
-Τότε γιατί κάθεσαι μαζί μου; Για να με προσβάλλεις;
-Εσύ γιατί κάθεσαι μαζί μου, αφού σε προσβάλλω;
-Είσαι βλάκας.
-Και εγώ σ' αγαπάω.
-Και εγώ σ' αγαπάω, αλλά είσαι βλάκας.
-Αφού είμαι βλάκας γιατί μ' αγαπάς.
-Άσε με.
-Όχι δεν σ' αφήνω.
-Έλα, βγαλ' το χέρι σου από εκεί.
-Το κόκκινο βρακάκι είναι αυτό;
-Να μη σε νοιάζει.
-Καλά δεν με νοιάζει.
-Έτσι μπράβο. Τι κάνεις εκεί;
-Σου το βγάζω.
-Γιατί;
-Για να μη με νοιάζει!
...
...
...(Στην κρεβατοκάμαρα)
-Μμμμμμμ...
-Ααααχχχχ...
-Πιάνεις τα τσιγάρα;
-Ναι μωρό μου.
-Να σου πω; Τελικά πως το πες εκείνο.
-Δεν θυμάμαι.
-Α, οκ.
Κυριακή 31 Αυγούστου 2008
Ύστερα φάσκελα
Εξαρθρώθηκε ολοσχερώς το ολυμπιακό μεταπαρατηρητήριο, μετά από ισχνές καταγγελίες αδρόποδων αμφιταλαντευόμενων. Δωδεκάμισι Διόσκουροι επεφύλαξαν ανδρεία, τιμή και δόξα Δράμας, σε επτάφυλλα κολιτσιδόνια μηχαλίνια. Σαβουροειδώς ανακατεύτηκε κι ο πρώτος και ο δεύτερος σε όλα, όμως ανέκυψε αυτοβούλως και νέος τρίθυμος θυμός εξαρτώμενος, πλήρως αλλά και αρκετά μερικώς, από υψίπεδα φωτισμένα με αρώματα ανατολικής νοτιάς, αφού εφηύρε και το ίδιο με το προηγούμενο προσάναμμα έξης και ζούπιτης. Δεν γνωρίζω επακριβώς τον τρόπο της διείσδυσης όλων των παραπάνω, αλλά ανεξάρτητα από δώδεκα μανουάλια, μπορώ να πω σίγουρα ότι οι αρχικές μου υποψίες εμφανίστηκαν και θα μείνουν, μέχρι ο προηγούμενος να καταλάβει ότι δεν ξέρει τίποτα περισσότερο από όσα λιγότερα και, σαφώς αντίθετα, από όσα εποπτικά θα δοθούν.
Μετά από αυτά ομήγυρης ανέλυσε και ανέπτυξε καθεστός. Και ευτυχώς και έλα αφού ξέρεις.
Μόνο από μια μικρή ομάδα κριτσώνων δουλεύτηκε η υπόθεση και κατάφεραν, με κοπιαστική δουλειά, να υπεξαιρέσουν τον αντίποδα του ζάπλουτου εμφανιζόμενου επί κοιλίας, με αριστοτεχνικό τρόπο και όμως να γνωρίσουν το μεγαλείο της ανθρώπινης πείνας για δίψα. Ιδρώτας με αμφίβολη αμμοβολή, καταφέρθηκε εναντίων όλων και επιδέξια όσο και επαρίστερα αρίστευσε πληρώνοντας ακριβό εμβλίωνα. Ο εμβλίων γνώριζε και με αυτή τη γνώση θέσπισε ομόφωνα από μόνος του αλλά και μαζί με όλους τους άλλους ξεκάθαρη αμαυρότητα. Έχοντας από την αρχή ξεκαθαρίσει τη θέση του προς όλες της κατευθύνσεις αλλά και μη, απέδωσε ευνοώντας. Άρρηκτα παθιασμένος και πλημμυρισμένος, δεξιά αλλά και αριστερά.
Ύστερα, φάσκελα.
Και φυσικά όμως. Γιατί δεν. Αφού όμως, και καθώς έχει γίνει σαφές μέχρι τώρα ότι όχι όχι, θα πρέπει καθώς εφόσον να εφοδιαστούν άπαντες με μέλι Τρικούπιο.
Επτά μονάδες παρακάτω συναντάμε, καθώς και εγώ και εσύ, όνομα αιφνίδιο. Τέσσερις πρόκες ορθώνονται και μας λένε καρφιά, διότι δεν προκόψαμε και δεν επισύραμε ανωνυμία σε εύκολους στόχους τορπίλης. Ύστερα από ισημερίες δώδεκα ολονυχτιών, αφαιρέσαμε τα ταμπού και ριχτήκαμε στη μάχη, ανάλατοι και πρόσχαροι, γνωρίζοντας όλες τις συνέπειες αυτών των υπόξυρων πράξεων ανατροπής γεγονότων από τον μισό τότε γνωστό κόσμο. Σπυριά με κεριά και τούφες με κοτσάνια, επαμφοτερίζοντα ανακατεμένα ονειρικά έμπλεξαν. Δεν είχαν όμως πρόθεση. Εμφανές αυτό. Αλλά από τα μέχρι τώρα κομμένα και ραμμένα προκύπτει δωδεκάρι και με τη Βούλα και με τη Βάρκιζα.
Όμως όλοι γνώριζαν. Γι αυτό και δεν κουβάλησαν καμία δικαιολογία από την αποθήκη συσσιτίου, αλλά παρέμειναν αυτοβούλως νόμιμοι μόνιμοι μόνιμα νόμιμα και με κατοχή, νομή και κυριότητα, αλλά και μακαριότητα και μυριότητα. Η γνωστή όμως εκατομμυριοσύνη της ένωσης των απανταχού καντηλοσβηστών Ελπινίκης, έτρεφαν με γνωστό τρόπο την ελπίδα της επανένωσης με το άπειρο και το πειρό όμως δεν πρόκοψαν. Τελείωσαν όρθιοι. Και δεν ξαναέκατσαν. Εκεί. Με χέρι όρθιο σαν το ταβάνι. Και κατάλαβαν ότι ήταν μάταιη κάθε προσπάθεια. Και όμως συνέχισαν την προσπάθεια. Επτά αμαρτωλοί προέκυψαν από τη διαδικασία που ακολούθησε και ήταν όλοι κι όλοι τρεις.
Τα παραπάνω διαδέχτηκαν η ήρεμη αλλοφροσύνη ψυχής και δωδεκαδακτύλου ομφαλοσκόπησης. Έχοντας και κατέχοντας αμβλύ περιεχόμενο δόνησης και ταλάντωσης, επιστράτευσαν και επέσυραν σωρεία κατηγοριών και επιφοίτησης.
Τέλος ελπίζω σε ευχές και αγιανδρεϊσμούς.
Μετά από αυτά ομήγυρης ανέλυσε και ανέπτυξε καθεστός. Και ευτυχώς και έλα αφού ξέρεις.
Μόνο από μια μικρή ομάδα κριτσώνων δουλεύτηκε η υπόθεση και κατάφεραν, με κοπιαστική δουλειά, να υπεξαιρέσουν τον αντίποδα του ζάπλουτου εμφανιζόμενου επί κοιλίας, με αριστοτεχνικό τρόπο και όμως να γνωρίσουν το μεγαλείο της ανθρώπινης πείνας για δίψα. Ιδρώτας με αμφίβολη αμμοβολή, καταφέρθηκε εναντίων όλων και επιδέξια όσο και επαρίστερα αρίστευσε πληρώνοντας ακριβό εμβλίωνα. Ο εμβλίων γνώριζε και με αυτή τη γνώση θέσπισε ομόφωνα από μόνος του αλλά και μαζί με όλους τους άλλους ξεκάθαρη αμαυρότητα. Έχοντας από την αρχή ξεκαθαρίσει τη θέση του προς όλες της κατευθύνσεις αλλά και μη, απέδωσε ευνοώντας. Άρρηκτα παθιασμένος και πλημμυρισμένος, δεξιά αλλά και αριστερά.
Ύστερα, φάσκελα.
Και φυσικά όμως. Γιατί δεν. Αφού όμως, και καθώς έχει γίνει σαφές μέχρι τώρα ότι όχι όχι, θα πρέπει καθώς εφόσον να εφοδιαστούν άπαντες με μέλι Τρικούπιο.
Επτά μονάδες παρακάτω συναντάμε, καθώς και εγώ και εσύ, όνομα αιφνίδιο. Τέσσερις πρόκες ορθώνονται και μας λένε καρφιά, διότι δεν προκόψαμε και δεν επισύραμε ανωνυμία σε εύκολους στόχους τορπίλης. Ύστερα από ισημερίες δώδεκα ολονυχτιών, αφαιρέσαμε τα ταμπού και ριχτήκαμε στη μάχη, ανάλατοι και πρόσχαροι, γνωρίζοντας όλες τις συνέπειες αυτών των υπόξυρων πράξεων ανατροπής γεγονότων από τον μισό τότε γνωστό κόσμο. Σπυριά με κεριά και τούφες με κοτσάνια, επαμφοτερίζοντα ανακατεμένα ονειρικά έμπλεξαν. Δεν είχαν όμως πρόθεση. Εμφανές αυτό. Αλλά από τα μέχρι τώρα κομμένα και ραμμένα προκύπτει δωδεκάρι και με τη Βούλα και με τη Βάρκιζα.
Όμως όλοι γνώριζαν. Γι αυτό και δεν κουβάλησαν καμία δικαιολογία από την αποθήκη συσσιτίου, αλλά παρέμειναν αυτοβούλως νόμιμοι μόνιμοι μόνιμα νόμιμα και με κατοχή, νομή και κυριότητα, αλλά και μακαριότητα και μυριότητα. Η γνωστή όμως εκατομμυριοσύνη της ένωσης των απανταχού καντηλοσβηστών Ελπινίκης, έτρεφαν με γνωστό τρόπο την ελπίδα της επανένωσης με το άπειρο και το πειρό όμως δεν πρόκοψαν. Τελείωσαν όρθιοι. Και δεν ξαναέκατσαν. Εκεί. Με χέρι όρθιο σαν το ταβάνι. Και κατάλαβαν ότι ήταν μάταιη κάθε προσπάθεια. Και όμως συνέχισαν την προσπάθεια. Επτά αμαρτωλοί προέκυψαν από τη διαδικασία που ακολούθησε και ήταν όλοι κι όλοι τρεις.
Τα παραπάνω διαδέχτηκαν η ήρεμη αλλοφροσύνη ψυχής και δωδεκαδακτύλου ομφαλοσκόπησης. Έχοντας και κατέχοντας αμβλύ περιεχόμενο δόνησης και ταλάντωσης, επιστράτευσαν και επέσυραν σωρεία κατηγοριών και επιφοίτησης.
Τέλος ελπίζω σε ευχές και αγιανδρεϊσμούς.
Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008
Καλό χειμώνα
Καλό χειμώνα bloggers και μη.
Ξέρω ότι οι περισσότεροι αντιδρούν σε αυτή την ευχή σαν να φέρνει από μόνη της χιόνια. Αλλά εμένα μου αρέσει. Και μου αρέσει γιατί δεν έχω πρόβλημα με καμία εποχή. Όλες μου αρέσουν.
Εκείνο που δεν μου αρέσει είναι να μου χαλάνε τη διάθεση. Και σήμερα μου τη χάλασαν λίγο. Κάτι το πρωί με την πρώτη μέρα στη δουλειά, κάτι το απόγευμα με τα "εσωκομματικά" μας. Δεν πειράζει.
Φέτος πήγα διακοπές. Είχα χρόνια να πάω. Αλλά τώρα γύρισα. Και δεν θέλω να αρχίσω να κλαίγομαι για το πόσο ωραία ήταν και ότι γύρισα στην κόλαση. Καλά ήταν, αλλά και εδώ καλά είναι. Όπως έχει πει και ο Οδυσσέας Ιωάννου "φίλε, άμα δεν περνάς εδώ καλά, δεν ξέρεις να περνάς πουθενά καλά". Όχι δεν θα σκάσω γιατί ξέρω γιατί είμαι εδώ και τι έχω να κάνω.
Ειδικά τώρα που έχουμε και μαλλιά!
Ξέρω ότι οι περισσότεροι αντιδρούν σε αυτή την ευχή σαν να φέρνει από μόνη της χιόνια. Αλλά εμένα μου αρέσει. Και μου αρέσει γιατί δεν έχω πρόβλημα με καμία εποχή. Όλες μου αρέσουν.
Εκείνο που δεν μου αρέσει είναι να μου χαλάνε τη διάθεση. Και σήμερα μου τη χάλασαν λίγο. Κάτι το πρωί με την πρώτη μέρα στη δουλειά, κάτι το απόγευμα με τα "εσωκομματικά" μας. Δεν πειράζει.
Φέτος πήγα διακοπές. Είχα χρόνια να πάω. Αλλά τώρα γύρισα. Και δεν θέλω να αρχίσω να κλαίγομαι για το πόσο ωραία ήταν και ότι γύρισα στην κόλαση. Καλά ήταν, αλλά και εδώ καλά είναι. Όπως έχει πει και ο Οδυσσέας Ιωάννου "φίλε, άμα δεν περνάς εδώ καλά, δεν ξέρεις να περνάς πουθενά καλά". Όχι δεν θα σκάσω γιατί ξέρω γιατί είμαι εδώ και τι έχω να κάνω.
Ειδικά τώρα που έχουμε και μαλλιά!
Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008
Ε-Ε-Ε άει και...
ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΥΝΑΣΘΕ ΝΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΗΘΕΙΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ.
ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΕΠΟΝΤΑΙ.
ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ, ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΣΕΙΣΜΟΥΣ.
Ε, δε σε πιάνει ένα δέος διαβάζοντας κάτι τέτοιο;
Ε, δεν αξίζει μια πιο προσεκτική ματιά;
Ε, ναι λοιπόν!
Ε!!!
Και τα παραπάνω αποσπάσματα από εδώ.
Υ.Γ. Θες να παίξουμε σεισμούς; Πρώτα θα σου κάνω εγώ και μετά θα μου κάνεις εσύ!
ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΕΠΟΝΤΑΙ.
ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ, ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΣΕΙΣΜΟΥΣ.
Ε, δε σε πιάνει ένα δέος διαβάζοντας κάτι τέτοιο;
Ε, δεν αξίζει μια πιο προσεκτική ματιά;
Ε, ναι λοιπόν!
Ε!!!
Και τα παραπάνω αποσπάσματα από εδώ.
Υ.Γ. Θες να παίξουμε σεισμούς; Πρώτα θα σου κάνω εγώ και μετά θα μου κάνεις εσύ!
Τρίτη 22 Ιουλίου 2008
Εκατό!
Με τούτα και με κείνα, διαβάζετε το εκατοστό μου post!
Όχι ότι έχει κανένα τρομερό ενδιαφέρον το blog μου πλέον, αλλά να 'χαμε να λέγαμε τώρα. Πάντως το κρατάω ζωντανό και ίσως να επανέλθω αργότερα.
Α, και κάτι άλλο. Σήμερα κλείνω τα 32. Όλες οι γιορτές μαζί.
Όχι ότι έχει κανένα τρομερό ενδιαφέρον το blog μου πλέον, αλλά να 'χαμε να λέγαμε τώρα. Πάντως το κρατάω ζωντανό και ίσως να επανέλθω αργότερα.
Α, και κάτι άλλο. Σήμερα κλείνω τα 32. Όλες οι γιορτές μαζί.
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008
Ο ναυαγός
Φαντάζομαι ότι ένας ναυαγός με μία ψαρόβαρκα στον Ειρηνικό, θα είναι πολύ χαλαρός όσο δεν βλέπει στεριά. Ίσως και να τραγουδάει ή να κάνει όμορφες σκέψεις, γιατί δεν έχει τίποτα να ελπίζει πια. Και κυρίως τίποτα να χάσει. Μόλις όμως δει εκείνο το κομματάκι στεριάς στο βάθος του ορίζοντα, σίγουρα θα σταματάει τα πάντα και θα αρχίσει να σκίζεται για να το φτάσει. Είναι ικανός να πεθάνει από την κούραση, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα κωπηλατεί σα δαιμονισμένος μέχρι να καταφέρει να το αγγίξει. Και δεν σκέφτεται το εξής απλό: Ο αέρας που τον έφερε ως εκεί, θα τον πάει και στη στεριά. Αλλά που να το σκεφτεί αυτό... Και αν αλλάξει ο αέρας; Τώρα που έχω την ευκαιρία. Και αν σηκωθεί κύμα; Δεν πνίγηκα τόσες μέρες και να πνιγώ τώρα, για λίγα μίλια; Και δωσ' του το κουπί.
Τώρα οι σκέψεις του είναι διαφορετικές. Τώρα σκέφτεται τι θα κάνει όταν πατήσει το πόδι του σε στέρεο έδαφος. Σκέφτεται το γλυκό νερό και η αλμύρα τον ενοχλεί πια διπλά. Σκέφτεται το πρώτο ζώο που θα σκοτώσει για να φάει και του έρχεται να λιποθυμήσει από την πείνα. Τόσες μέρες ούτε που του πέρασε από το μυαλό· τώρα τον μαστιγώνει. Σκέφτεται την φωτιά που θα τον ζεστάνει το βράδυ και τον ίσκιο που θα τον προφυλάσσει το μεσημέρι και αγαλλιάζει η ψυχή του.
Τώρα λοιπόν, με τη στεριά να δείχνει όχι πάνω από μία μέρα απόσταση με τον υπάρχοντα άνεμο, δεν είναι καν θαρραλέος. Πριν αυτή την εικόνα στο βάθος, ανέβαινε στην άκρη της βάρκας και φώναζε ρίξε με ρε, ρίξε με, τι τώρα τι μετά. Τώρα κάθεται στη μέση της βάρκας διπλωμένος και προσέχει την παραμικρή κίνηση. Κρατάει τα κουπιά πολύ σφιχτά να μην του φύγουν, ενώ πριν τα πέταγε στο νερό προς την πλευρά που φύσαγε ο άνεμος για να δει πιο θα πάει πιο γρήγορα, το κουπί ή η βάρκα. Και μόλις το ξανάπιανε κορόιδευε τη θάλασσα, λέγοντάς της σιγά που θα με πάρεις εσύ, δεν είμαι για τα δόντια σου μάλλον. Τώρα όμως αν ανοίξει τις παλάμες του μπορεί και να έχουν ματώσει από το σφίξιμο, μην τύχει και τα χάσει.
Όταν πια οι πνεύμονές του τον προδίδουν και σταματάει να πάρει μια ανάσα, περνάει από το μυαλό του και η σκέψη, μήπως και είναι ανθρωπάκι τελικά. Ναι μεν κολύμπησε σε μια μεγάλη θάλασσα και μάλιστα έχει και σοβαρές πιθανότητες να βγει σώος, αλλά το επέλεξε; Δεν το επέλεξε. Του προέκυψε. Σίγουρα, δεν παραδόθηκε, πάλεψε μέχρις εσχάτων, αλλά μήπως η ανδρεία του άρχισε να γίνεται εμφανής όταν έχασε κάθε ελπίδα; Τότε λοιπόν για πιο πράγμα θα είχε να υπερηφανεύεται όταν θα πάταγε το πόδι του στη στεριά. Ήταν η απελπισία που τον έκανε ήρωα;
Γιατί αρχίζει να φοβάται μη χάσει κάτι που ακόμα δεν έχει καν; Ακόμα και δίπλα σου να είναι κάτι, όσο δεν το έχεις πιάσει δεν είναι δικό σου για να το χάσεις. Όμως όλο αυτό αρχίζει και γίνεται δύσκολο και βαρύ πολύ.
Σκάσε και κολύμπα ναυαγέ.
Τώρα οι σκέψεις του είναι διαφορετικές. Τώρα σκέφτεται τι θα κάνει όταν πατήσει το πόδι του σε στέρεο έδαφος. Σκέφτεται το γλυκό νερό και η αλμύρα τον ενοχλεί πια διπλά. Σκέφτεται το πρώτο ζώο που θα σκοτώσει για να φάει και του έρχεται να λιποθυμήσει από την πείνα. Τόσες μέρες ούτε που του πέρασε από το μυαλό· τώρα τον μαστιγώνει. Σκέφτεται την φωτιά που θα τον ζεστάνει το βράδυ και τον ίσκιο που θα τον προφυλάσσει το μεσημέρι και αγαλλιάζει η ψυχή του.
Τώρα λοιπόν, με τη στεριά να δείχνει όχι πάνω από μία μέρα απόσταση με τον υπάρχοντα άνεμο, δεν είναι καν θαρραλέος. Πριν αυτή την εικόνα στο βάθος, ανέβαινε στην άκρη της βάρκας και φώναζε ρίξε με ρε, ρίξε με, τι τώρα τι μετά. Τώρα κάθεται στη μέση της βάρκας διπλωμένος και προσέχει την παραμικρή κίνηση. Κρατάει τα κουπιά πολύ σφιχτά να μην του φύγουν, ενώ πριν τα πέταγε στο νερό προς την πλευρά που φύσαγε ο άνεμος για να δει πιο θα πάει πιο γρήγορα, το κουπί ή η βάρκα. Και μόλις το ξανάπιανε κορόιδευε τη θάλασσα, λέγοντάς της σιγά που θα με πάρεις εσύ, δεν είμαι για τα δόντια σου μάλλον. Τώρα όμως αν ανοίξει τις παλάμες του μπορεί και να έχουν ματώσει από το σφίξιμο, μην τύχει και τα χάσει.
Όταν πια οι πνεύμονές του τον προδίδουν και σταματάει να πάρει μια ανάσα, περνάει από το μυαλό του και η σκέψη, μήπως και είναι ανθρωπάκι τελικά. Ναι μεν κολύμπησε σε μια μεγάλη θάλασσα και μάλιστα έχει και σοβαρές πιθανότητες να βγει σώος, αλλά το επέλεξε; Δεν το επέλεξε. Του προέκυψε. Σίγουρα, δεν παραδόθηκε, πάλεψε μέχρις εσχάτων, αλλά μήπως η ανδρεία του άρχισε να γίνεται εμφανής όταν έχασε κάθε ελπίδα; Τότε λοιπόν για πιο πράγμα θα είχε να υπερηφανεύεται όταν θα πάταγε το πόδι του στη στεριά. Ήταν η απελπισία που τον έκανε ήρωα;
Γιατί αρχίζει να φοβάται μη χάσει κάτι που ακόμα δεν έχει καν; Ακόμα και δίπλα σου να είναι κάτι, όσο δεν το έχεις πιάσει δεν είναι δικό σου για να το χάσεις. Όμως όλο αυτό αρχίζει και γίνεται δύσκολο και βαρύ πολύ.
Σκάσε και κολύμπα ναυαγέ.
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008
Εμμονή με τη ζωή
Η φύση έχει μια αδικαιολόγητη εμμονή με τη ζωή. Το πόσους μηχανισμούς έχει φτιάξει για να καταφέρει να υπάρχει και να διαιωνίζεται δεν λέγεται. Από το πρώτο μικρόβιο, αυτόν τον μακρινό πρόγονό μας, μέχρι τον σημερινό άνθρωπο.
Δεν ξέρω ποια συγκυρία δημιούργησε αυτό το πρώτο μικρόβιο, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι τα έχει καταφέρει άσχημα. Αφού κατέκτησε τους βυθούς, αποφάσισε να βγει και παραέξω να κατακτήσει και την ξηρά. Είτε ως χλωρίδα είτε ως πανίδα, κατακυρίευσε τον πλανήτη. Ακόμα και όταν η γη πάγωσε τελείως, πάλι βρήκε τον τρόπο του να αναπτυχθεί. Ρε μανία...
Οι υπερβολές ατελείωτες. Ένα απλό παράδειγμα είναι αρκετό για να γίνουν πειστικά τα παραπάνω. Έξι χιλιάδες σπερματοζωάρια για να γονιμοποιήσουν ένα ωάριο! Για να καλυφθεί κάθε περίπτωση. Ο ορισμός της σπατάλης.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω όλες τις βιολογικές υπερβολές, νομίζω ότι είναι κατανοητό πια. Πρέπει οπωσδήποτε να επιβιώσουμε. Με το ζόρι. Ακόμα και ο άνθρωπος, αυτό το εξελιγμένο, υποτίθεται, ον, φτάνει σε τέτοιες και ακόμα χειρότερες, υπερβολές. Όπως και αν περνάει, ότι ζωή και να κάνει, επιμένει να ζει. Είτε σκλάβος, είτε άρρωστος, είτε σε απίστευτα χαμηλές ή υψηλές θερμοκρασίες, ύστερα από λιμούς σεισμούς και καταποντισμούς, ένα πράγμα έχει στο μυαλό του: Πως θα επιβιώσει.
Και ύστερα σου λέει ο άνθρωπος είναι πάνω από τη φύση. Μέγα λάθος. Όσο ο άνθρωπος θα επιμένει να επιβιώνει με το έτσι θέλω, δεν είναι πάνω από τη φύση. Απλά βρήκε τον τρόπο να πιάσει πολύ χώρο. Και τα μικρόβια, αν μπορούσαν, το ίδιο θα έκαναν. Και, ειδικά αυτά, όταν τους δίνεται η ευκαιρία, δεν λένε και όχι.
Δεν ξέρω ποια συγκυρία δημιούργησε αυτό το πρώτο μικρόβιο, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι τα έχει καταφέρει άσχημα. Αφού κατέκτησε τους βυθούς, αποφάσισε να βγει και παραέξω να κατακτήσει και την ξηρά. Είτε ως χλωρίδα είτε ως πανίδα, κατακυρίευσε τον πλανήτη. Ακόμα και όταν η γη πάγωσε τελείως, πάλι βρήκε τον τρόπο του να αναπτυχθεί. Ρε μανία...
Οι υπερβολές ατελείωτες. Ένα απλό παράδειγμα είναι αρκετό για να γίνουν πειστικά τα παραπάνω. Έξι χιλιάδες σπερματοζωάρια για να γονιμοποιήσουν ένα ωάριο! Για να καλυφθεί κάθε περίπτωση. Ο ορισμός της σπατάλης.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω όλες τις βιολογικές υπερβολές, νομίζω ότι είναι κατανοητό πια. Πρέπει οπωσδήποτε να επιβιώσουμε. Με το ζόρι. Ακόμα και ο άνθρωπος, αυτό το εξελιγμένο, υποτίθεται, ον, φτάνει σε τέτοιες και ακόμα χειρότερες, υπερβολές. Όπως και αν περνάει, ότι ζωή και να κάνει, επιμένει να ζει. Είτε σκλάβος, είτε άρρωστος, είτε σε απίστευτα χαμηλές ή υψηλές θερμοκρασίες, ύστερα από λιμούς σεισμούς και καταποντισμούς, ένα πράγμα έχει στο μυαλό του: Πως θα επιβιώσει.
Και ύστερα σου λέει ο άνθρωπος είναι πάνω από τη φύση. Μέγα λάθος. Όσο ο άνθρωπος θα επιμένει να επιβιώνει με το έτσι θέλω, δεν είναι πάνω από τη φύση. Απλά βρήκε τον τρόπο να πιάσει πολύ χώρο. Και τα μικρόβια, αν μπορούσαν, το ίδιο θα έκαναν. Και, ειδικά αυτά, όταν τους δίνεται η ευκαιρία, δεν λένε και όχι.
Δευτέρα 19 Μαΐου 2008
Γενικώς
Τον τελευταίο καιρό όταν θέλω να γράψω δεν μπορώ και όταν μπορώ δεν θέλω. Είναι στιγμές που έχω πιάσει τόσο καλά ένα θέμα, μόνο που εκείνη τη στιγμή είναι αδύνατο να κάτσω να το γράψω. Από την άλλη, όσες φορές έκαστα δεν μου βγήκε. Ουφ...
Γι αυτό και τώρα που έχω όρεξη να γράψω θα σας ζαλίσω με διάφορες αηδιούλες που έχω στο κεφάλι μου, αλλά με τίποτα από αυτά που πραγματικά με απασχολούν. Η ζωή μου έχει γίνει ένα μπάχαλο, αλλά δεν παραπονιέμαι γιατί την ήθελα έτσι. Κάποτε προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο που θα λεγόταν ¨Εμείς" και θα μίλαγε για εμάς, προφανώς. Για εμάς που γυρνάμε στα μπαρ, που φλερτάρουμε, που βγαίνουμε χωρίς πρόγραμμα και προορισμό και πολλά ακόμα που δεν τα θυμάμαι. Οπότε πάει το εμείς.
Μετά ήθελα να γράψω για την εκδίκηση και πόσο άχρηστο πράγμα τη θεωρώ, αλλά κάθε που την πιάνω μου μένει μισή. Μάλλον μου φέρεται εκδικητικά. Οπότε πάει και η εκδίκηση.
Σήμερα θα ήθελα να γράψω για τους εστέτ. Αλλά ούτε και για αυτούς θα γράψω γιατί δεν ξέρω την τύφλα μου. Θα ψάξω, θα ερευνήσω και μετά θα κεράσω ένα κείμενο εστετισμού. Ναι είναι το καινούριο μου κόλλημα (καλορίζικο). Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα εκλάβετε και ως περιεχόμενα που θα επακολουθήσουν. Και αυτό είναι απειλή!
Λέγαμε για τη ζωή μου. Βασικά δεν λέγαμε απολύτως τίποτα και, μάλλον, ούτε πρόκειται να πούμε· ο ειρμός της σκέψης απόψε έχει αλλού το ραντεβού του. Η ζωή μου, λοιπόν, η μπαχαλένια, παρότι δεν με χαλάει, δεν μου είναι και εύκολη. Πρέπει να τη συνηθίσω. Τη γουστάρω δε λέω, αλλά χρειάζεται κάτι που μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ. Χρειάζεται αυτοπειθαρχία. Και πρέπει να τη βρω. Είμαι κοντά.
Αυτά τα ολίγα. Έτσι για να κρατάμε ζωντανή την επικοινωνία, μέχρι να γράψουμε τα καλύτερά μας κείμενα. Γιατί τα καλύτερά μας κείμενα, είναι αυτά που δεν έχουμε γράψει ακόμα. Όπως και τα καλύτερα πράγματα, είναι αυτά που δεν έχουμε κάνει ακόμα. Καθώς επίσης και τα καλύτερα χρόνια είναι αυτά που δεν έχουμε ζήσει ακόμα, αλλά αυτό είναι για όσους είναι πολύ καλά συμβιβασμένοι με την ηλικία τους.
Για το κλείσιμο θα κεράσω ένα βιντεάκι, το οποίο έχει τρελό γέλιο. Μου το έστειλε ο φίλος μου ο Στέφανος με e-mail και είμαι σίγουρος ότι δεν φαντάζεται τι ζημιά μπορεί να του προξενήσει αυτό το πράγμα που έκανε. Μου έβαλε ιδέες!
Γι αυτό και τώρα που έχω όρεξη να γράψω θα σας ζαλίσω με διάφορες αηδιούλες που έχω στο κεφάλι μου, αλλά με τίποτα από αυτά που πραγματικά με απασχολούν. Η ζωή μου έχει γίνει ένα μπάχαλο, αλλά δεν παραπονιέμαι γιατί την ήθελα έτσι. Κάποτε προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο που θα λεγόταν ¨Εμείς" και θα μίλαγε για εμάς, προφανώς. Για εμάς που γυρνάμε στα μπαρ, που φλερτάρουμε, που βγαίνουμε χωρίς πρόγραμμα και προορισμό και πολλά ακόμα που δεν τα θυμάμαι. Οπότε πάει το εμείς.
Μετά ήθελα να γράψω για την εκδίκηση και πόσο άχρηστο πράγμα τη θεωρώ, αλλά κάθε που την πιάνω μου μένει μισή. Μάλλον μου φέρεται εκδικητικά. Οπότε πάει και η εκδίκηση.
Σήμερα θα ήθελα να γράψω για τους εστέτ. Αλλά ούτε και για αυτούς θα γράψω γιατί δεν ξέρω την τύφλα μου. Θα ψάξω, θα ερευνήσω και μετά θα κεράσω ένα κείμενο εστετισμού. Ναι είναι το καινούριο μου κόλλημα (καλορίζικο). Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα εκλάβετε και ως περιεχόμενα που θα επακολουθήσουν. Και αυτό είναι απειλή!
Λέγαμε για τη ζωή μου. Βασικά δεν λέγαμε απολύτως τίποτα και, μάλλον, ούτε πρόκειται να πούμε· ο ειρμός της σκέψης απόψε έχει αλλού το ραντεβού του. Η ζωή μου, λοιπόν, η μπαχαλένια, παρότι δεν με χαλάει, δεν μου είναι και εύκολη. Πρέπει να τη συνηθίσω. Τη γουστάρω δε λέω, αλλά χρειάζεται κάτι που μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ. Χρειάζεται αυτοπειθαρχία. Και πρέπει να τη βρω. Είμαι κοντά.
Αυτά τα ολίγα. Έτσι για να κρατάμε ζωντανή την επικοινωνία, μέχρι να γράψουμε τα καλύτερά μας κείμενα. Γιατί τα καλύτερά μας κείμενα, είναι αυτά που δεν έχουμε γράψει ακόμα. Όπως και τα καλύτερα πράγματα, είναι αυτά που δεν έχουμε κάνει ακόμα. Καθώς επίσης και τα καλύτερα χρόνια είναι αυτά που δεν έχουμε ζήσει ακόμα, αλλά αυτό είναι για όσους είναι πολύ καλά συμβιβασμένοι με την ηλικία τους.
Για το κλείσιμο θα κεράσω ένα βιντεάκι, το οποίο έχει τρελό γέλιο. Μου το έστειλε ο φίλος μου ο Στέφανος με e-mail και είμαι σίγουρος ότι δεν φαντάζεται τι ζημιά μπορεί να του προξενήσει αυτό το πράγμα που έκανε. Μου έβαλε ιδέες!
Σάββατο 10 Μαΐου 2008
Τετάρτη 23 Απριλίου 2008
Η επανάστασις επέτυχε και επιζεί
Το πρωί της 25 Νοεμβρίου του 2005, κατέβαινα με ένα ταξί τη Βουλιαγμένης για να παραλάβω το καινούριο μου αυτοκίνητο. Είχα περάσει ένα χρόνο χωρίς αμάξι, με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ αρκετά με ταξί και συχνά έπιανα την κουβέντα με τους ταξιτζήδες. Εκείνος ο διάλογος όμως της τελευταίας κούρσας με έκανε να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που ήταν χρόνια μέσα στα μούτρα μου και δεν τα έβλεπα.
Ο διάλογος με τον γύρω στα 55 με 60 οδηγό, είχε ξεκινήσει με αφορμή κάτι έργα που γίνονταν εκείνη την περίοδο στη Βουλιαγμένης και είχαν σαν αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί κάποιες λωρίδες από την κίνηση. Έλεγε τα γνωστά περί αληταράδων, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ενοχλούν τον κόσμο, χωρίς να προσφέρουν τίποτα και διάφορες γκρίνιες. Εγώ πάλι που είχα το μυαλό μου στο ότι δεν θα ξαναείχα σχέσεις για αρκετό καιρό με την κίτρινη φυλή λόγω του καινούριου τουτού, προσπαθούσα να τον ηρεμίσω λέγοντάς κάτι χαριτωμένα μεν, χωρίς καθόλου νόημα για το δικό του σκεπτικό και για το θέμα στο οποίο προσπαθούσε να καταλήξει δε, περί του ότι και τα έργα χρειάζονται και ότι κάτι καλό θα γίνει, ενώ η ενόχληση είναι προσωρινή και διάφορα τέτοια. Αυτός αρνούνταν πεισματικά να δεχτεί το οτιδήποτε θετικό με εντελώς αστήριχτα επιχειρήματα τύπου "γιατί, πότε έγινε κάτι της προκοπής για να γίνει και τώρα;" και διάφορα άλλα.
Αργότερα, το γύρισε στο αφού τελειώσουν τα έργα και ότι θα τα παρατήσουν όλα χάλια, με το δρόμο γεμάτο τρύπες και λοιπά, και πριν προλάβω να του πω άσε πρώτα να τελειώσει το έργο και το συζητάμε μετά, αλλά έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει εικόνα απόλυτου χάους και κυρίως ασυδοσίας, μου πετάει την επωδό των μισών και πλέον ελληνικών συζητήσεων: "Αυτά, ρε φίλε, επί Παπαδόπουλου δεν γινόντουσαν, τότε υπήρχε μία τάξη"!
Το αν υπήρχε ή όχι τάξη επί Παπαδόπουλου στο συγκεκριμένο θέμα -αν δηλαδή οι εργάτες δημοσίων έργων έκλειναν τις τρύπες τελειώνοντας το έργο- δεν το γνωρίζω, αλλά, τελικά, δεν έχει και σημασία. Ο τύπος εννοούσε τελείως άλλο πράγμα από αυτό που τελικά είπε. Άλλη ήταν η τάξη που του έλειπε.
Όταν το 1967 ο ανωτέρω συνταγματάρχης και η παρέα του κατέλυσαν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, η κατάσταση στη χώρα μας δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, αλλά δεν ήταν και στα χειρότερά της. Ήδη από το 1963 με την κατάκτηση του βραβείου νόμπελ από τον Γιώργο Σεφέρη είχε αρχίσει κάτι να αλλάζει. Η Αθήνα είχε άρχιζε να αποκτά μία έφεση στις τέχνες και τα γράμματα, να γνωρίζει κάποιους ποιητές, Έλληνες και ξένους, και να ασχολείται κατά τι παραπάνω με την μόρφωση και την παιδεία. Αυτό, βέβαια, είχε σαν αποτέλεσμα και το να πλησιάσει ιδεολογικά την, κοσμοπολίτικη τότε, αριστερά. Γενικώς κυκλοφορούσαν αρκετοί ελευθεριάζοντες.
Σε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει κάποτε στη ΝΕΤ, ο δημοσιογράφος είχε ασχοληθεί με το πολιτιστικό έγκλημα της χούντας. Έλεγε για το κιτς που επικράτησε, για τη φίμωση ανθρώπων που είχαν ανακαλύψει κάτι παραπάνω από το αρνί το Πάσχα και γενικώς για το πόσο πίσω μας πήγε πολιτιστικά αυτή η επταετία των στρατιωτικών. Σκεφτόμουν όμως εγώ τότε, γιατί ύστερα από τόση καταπίεση και μάλιστα πάνω στην πιο ακμαία φάση -μόλις αρχίσαμε να έχουμε την επαφή- δεν μας βγήκε εκατό φορές πιο δημιουργικά μετά την πτώση; Και αφού είχαμε κάνει τόσα άλματα, πως καταφέραμε να αντέξουμε επτά χρόνια;
Ο Νίκος Δήμου έγραφε κάποτε ότι η μαύρη μέρα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας δεν ήταν η 21η Απριλίου αλλά η 22η. Αντιγράφω από το βιβλίο "Οι Δρόμοι μου":
"Την άλλη μέρα το πρωί σηκώθηκα χαράματα και πήρα τους δρόμους. «Δεν μπορεί», σκεπτόμουν «από κάπου θα ξεκινήσει η αντίδραση». Οραματιζόμουν ποτάμια λαού να κατηφορίζουν προς το Σύνταγμα σε μία έστω σιωπηλή διαδήλωση διαμαρτυρίας.
Τίποτα. Οι οικοδόμοι, οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν, ήταν πρώτοι και καλύτεροι στις δουλειές τους. Οι φίλοι, που τους τηλεφώνησα από το γραφείο, ήταν όλοι στο «περίμενε» και στο «άσε να δούμε». Ήταν ο αιφνιδιασμός, ήταν η κούραση από τις συνεχείς πολιτικές διαμάχες, ήταν η έλλειψη δημοκρατικής παιδείας και ανακλαστικών; Ένιωσα μία πικρή γεύση απογοήτευσης".
Αλλά μήπως και επταετής παραμονή της χούντας στην εξουσία, ήταν αποτέλεσμα σκληρής διακυβέρνησης, η οποία απέτρεψε το όποιο αντιστασιακό κίνημα; Η χούντα στην Ελλάδα, παρ' ότι δεν ήταν αγία, οπωσδήποτε ήταν light σε σχέση με εκείνη του Φράνκο στην Ισπανία ή ακόμα και του Κάστρο στην Κούβα και σε θύματα αλλά και σε βασανισμούς. Χωρίς να υποτιμώ νεκρούς ή βασανισμένους έχουν υπάρξει και χειρότερα.
Ακόμα και το ξεκίνημα της πτώσης της -και όχι η πραγματική της πτώση, όπως νόμιζα μέχρι πριν από μερικά χρόνια- με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μαζικής εκδήλωσης, παρά μονάχα κάποιων φοιτητών, που κλείστηκαν στο ίδρυμα κατά λάθος, μετά από ένα λάθος συναγερμό στη Νομική. Βέβαια όποιον και να ρωτήσεις σήμερα, θα σου πει ότι ήταν μέσα εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, σε σημείο που το Πολυτεχνείο να φαντάζει σαν να έχει μεγαλύτερο campus και από το πανεπιστήμιο του Michigan.
Η πραγματικότητα όμως, περιγράφεται κάπως σε μια ταινία με τον Κώστα Βουτσά -δυστυχώς μου διαφεύγει ο τίτλος- στην οποία αυτός έχει ένα μικρό μαγαζάκι και ο αδερφός του είναι αντιστασιακός. Αυτός παίζει ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που θέλει απλώς να κάνει τη δουλειά του και δεν τον ενοχλεί τίποτα. Μέχρι που τη νύχτα του Πολυτεχνείου, αναγκάζεται να βγει έξω επειδή έχει μείνει μόνος του και τρώει μια σφαίρα στον κώλο. Αυτό τον έκανε αντιστασιακό;
Όμως σαν το χαρακτήρα που έπαιξε ο Κώστας Βουτσάς ήταν οι Έλληνες στην καλύτερη περίπτωση. Φοβισμένα και αμόρφωτα ανθρωπάκια, που είχαν έρθει στην Αθήνα ελπίζοντας σε ένα κομμάτι ψωμί και δεν τους ενδιέφερε τίποτα άλλο. Η όλη εξέλιξη και η πρόοδος, ήταν για αυτούς τρομακτικά πράγματα, που δεν τα σήκωναν. Άλλωστε και ο δικτάτωρ ήταν σαφής: Δεν κινδυνεύει κανείς που κοιτάει τη δουλειά του και δεν ενοχλεί.
"Τι πάει να πει ελευθερία λόγου και κουραφέξαλα. Εγώ κάνω τη δουλειά μου"; Αυτό ήταν και είναι το μόνο άγχος στην Ελλάδα και οι συνταγματάρχες το είχαν αφουγκραστεί πολύ καλά. Ο Έλληνας θέλει πολύ συγκεκριμένα πράγματα για να είναι ευτυχής. Θέλει μια θέση στο δημόσιο και ένα σπίτι. Η κυβέρνηση που θα του τα εξασφαλίσει αυτά θα του λείπει για μια ζωή έτσι και πέσει και ας έχει καταστρέψει εν τω μεταξύ το σύμπαν. "Με την ελευθερία γεμίζει το στομάχι"; "Και τι σε νοιάζει εσένα; Άσε τον κόσμο να καίγεται". "Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους κομμουνιστές";
Αυτή την αίσθηση της ασφάλειας έδωσε ο Παπαδόπουλος και κατάφερε να παραμείνει εφτά χρόνια. Ο μέσος Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για πολλά πολλά, ούτε και ανέχεται περίεργες συμπεριφορές. "Και τι έγινε άμα δεν σε αφήνει να έχεις μακριά μαλλιά, να κουρευτείς. Είναι αυτός λόγος για να επαναστατήσεις"; "Και τι έγινε που δεν μπορείς να πεις δημόσια τη γνώμη σου; Κράτα τη για την πάρτη σου". "Και γιατί να βάλεις κοντή φούστα";
Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Δε νομίζω να κατάφερε ποτέ σύνθημα στην Ελλάδα να ενώσει τόσους πολλούς ανθρώπους όσο αυτό. Όλα τα άλλα είναι επικίνδυνα και πρέπει να παταχθούν.
Και βέβαια το εθνικό σπορ του κουτσομπολιού, έγινε καθήκον. Είδες κάτι; Πες το μας και καθαρίζουμε εμείς. Το κάνεις που το κάνεις με το γείτονα, το φίλο, τον πελάτη, γιατί να μην ωφελήσεις και την πατρίδα σου; Στην ταινία "Θα σε κάνω βασίλισσα" ο Θανάσης Βέγγος λέει μια πολύ χαρακτηριστική ατάκα στον υπάλληλό του. Ο τελευταίος τον έχει δει να φοράει το ψεύτικο μουστάκι και ο Βέγγος, για να μην γίνει ρεζίλι αφού το έχει βάλει για το θείο της γυναίκας του που τον νομίζει νεκρό, του λέει ότι έχει πρόβλημα με τα πολιτικά. Οπότε εκείνος νομίζει ότι είναι αριστερός και εκδηλώνεται. Του λέει λοιπόν ο Βέγγος: "Α, ρε λαγό που έβγαλε η μουστάκα. Έτσι να τελειώσω με το θείο ρε Γεράσιμε και σου τάζω ένα καρφί, να, σα λαμπάδα".
Για τον περισσότερο κόσμο μόνο κατ' ευφημισμόν ήταν χούντα. Ένιωθαν ασφάλεια -τώρα με τον Παπαδόπουλο δεν κουνιέται κανένας. Παράδεισος. Είχαν διώξει μακριά το φάντασμα του κομμουνισμού και είχαν αφοσιωθεί στο γνωστό τρίπτυχο, κάτι για το οποίο ήταν σίγουροι ότι ήταν σωστό, αφού έτσι έκαναν και οι παππούδες τους. Είχαν αποδεχτεί τόσο πολύ την έννοια του ρουφιάνου, που το θεωρούσαν φυσιολογικό. Όλοι σήμερα λένε ότι δεν τολμούσες να μιλήσεις γιατί δεν ήξερες ποιος ήταν ο διπλανός. Πως τυχαίνει ρε παιδί μου να μην μου έχει πει ποτέ κανένας "εγώ έδινα κόσμο";
Με τη χούντα, η επαρχιώτικη νοοτροπία της μη προόδου αλλά της πεπατημένης των προγόνων, σταμάτησε να δυσφορεί με την εξέλιξη που ελάμβανε χώρα και, ουσιαστικά, ήρθε στην εξουσία. Με τον Παπαδόπουλο -άνθρωπο καθαρά επαρχιώτη και "επαρχιώτη"- ηγέτη, είχαν πάρει το αίμα τους πίσω. Δεν υπήρχε τώρα τίποτα που να τους ενοχλεί και ό,τι δεν καταλάβαιναν, ήταν σίγουρα κάτι που έπρεπε να παταχθεί.
Όταν η δικτατορία ανετράπη και το Πολυτεχνείο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλες τις τυχών ενοχές, φάνηκε και το πραγματικό μας πρόσωπο. Ο πολιτισμός μας περιορίστηκε στην παραγωγή σκυλάδικων της εθνικής, ελαφρολαϊκών και, αργότερα, βιντεοταινιών. Η πολυπόθητη και άρτι επανακτηθείσα ελευθερία του λόγου και της σκέψης δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει ένα κλίμα σαν και εκείνο που άφησε με την έλευση της χούντας. Τα σποραδικά δείγματα ποιότητας ήταν ανάλογα με τον αριθμό των ανθρώπων που πραγματικά ήθελαν την ανατροπή. Οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν βολευόντουσαν καλύτερα με την τάξη που αποζητούσε ο ταξιτζής, παρά με τα κόκκινα πανό στο Σύνταγμα.
Οι συνταγματάρχες, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, νίκησαν. Το βλέπεις στο ύφος αρκετών ανθρώπων, μάλιστα ανθρώπων που έζησαν την επταετία, όταν γίνεται κάποια αναφορά στο πως θα τιμωρούνταν κάποιος για κάτι έστω και ελαφράς απόκλισης, αν ήταν "στα πράγματα" ο Παπαδόπουλος. Τους βλέπεις να φουσκώνουν από χαρά, σκεπτόμενοι να τραβάνε οι μπάτσοι έναν μακρυμάλλη από τα μαλλιά σέρνοντας στην γενική ασφάλεια, σκεπτόμενοι έναν πατέρα να μπορεί να χαστουκίσει στο δρόμο την κόρη του για δύο πόντους λιγότερους στη φούστα της σε όποια ηλικία και αν είναι, σκεπτόμενοι την πολυπόθητη τάξη που είχε επιβάλλει ο Παπαδόπουλος.
Η ξεκάθαρη επιτυχία της χούντας φαίνεται και από άλλες, λιγότερο εμφανείς, καταστάσεις. Από την ανοχή σε φασιστικές συμπεριφορές, από τη στήριξη της αστυνομίας σε ακροδεξιές οργανώσεις, από την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή, από την προβολή του κάθε Πλεύρη και Γεωργιάδη. Και κυρίως από τη σιωπή σε κατάφορες αδικίες, όπως στην περίπτωση της απόσυρσης του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Διαβάστε απόφαση δικαστή, προσέξτε επιχειρήματα (δεν σχολιάζω την ορθογραφία) και πείτε μου σε ποια δημοκρατική χώρα του κόσμου θα άφηναν αυτόν τον άνθρωπο στη θέση του.
Η μόνη επανάστασις του Παπαδόπουλου ήταν ότι κατάφερε να μη γίνει ποτέ καμία πραγματική επανάσταση. Και σε αυτό κερδίζει μέχρι και σήμερα και θα κερδίζει όσο κάποιοι νοσταλγούν την τάξη που τους παρείχε και ξεσπάνε σε φανταστικές λακκούβες.
Ο διάλογος με τον γύρω στα 55 με 60 οδηγό, είχε ξεκινήσει με αφορμή κάτι έργα που γίνονταν εκείνη την περίοδο στη Βουλιαγμένης και είχαν σαν αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί κάποιες λωρίδες από την κίνηση. Έλεγε τα γνωστά περί αληταράδων, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ενοχλούν τον κόσμο, χωρίς να προσφέρουν τίποτα και διάφορες γκρίνιες. Εγώ πάλι που είχα το μυαλό μου στο ότι δεν θα ξαναείχα σχέσεις για αρκετό καιρό με την κίτρινη φυλή λόγω του καινούριου τουτού, προσπαθούσα να τον ηρεμίσω λέγοντάς κάτι χαριτωμένα μεν, χωρίς καθόλου νόημα για το δικό του σκεπτικό και για το θέμα στο οποίο προσπαθούσε να καταλήξει δε, περί του ότι και τα έργα χρειάζονται και ότι κάτι καλό θα γίνει, ενώ η ενόχληση είναι προσωρινή και διάφορα τέτοια. Αυτός αρνούνταν πεισματικά να δεχτεί το οτιδήποτε θετικό με εντελώς αστήριχτα επιχειρήματα τύπου "γιατί, πότε έγινε κάτι της προκοπής για να γίνει και τώρα;" και διάφορα άλλα.
Αργότερα, το γύρισε στο αφού τελειώσουν τα έργα και ότι θα τα παρατήσουν όλα χάλια, με το δρόμο γεμάτο τρύπες και λοιπά, και πριν προλάβω να του πω άσε πρώτα να τελειώσει το έργο και το συζητάμε μετά, αλλά έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει εικόνα απόλυτου χάους και κυρίως ασυδοσίας, μου πετάει την επωδό των μισών και πλέον ελληνικών συζητήσεων: "Αυτά, ρε φίλε, επί Παπαδόπουλου δεν γινόντουσαν, τότε υπήρχε μία τάξη"!
Το αν υπήρχε ή όχι τάξη επί Παπαδόπουλου στο συγκεκριμένο θέμα -αν δηλαδή οι εργάτες δημοσίων έργων έκλειναν τις τρύπες τελειώνοντας το έργο- δεν το γνωρίζω, αλλά, τελικά, δεν έχει και σημασία. Ο τύπος εννοούσε τελείως άλλο πράγμα από αυτό που τελικά είπε. Άλλη ήταν η τάξη που του έλειπε.
Όταν το 1967 ο ανωτέρω συνταγματάρχης και η παρέα του κατέλυσαν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, η κατάσταση στη χώρα μας δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, αλλά δεν ήταν και στα χειρότερά της. Ήδη από το 1963 με την κατάκτηση του βραβείου νόμπελ από τον Γιώργο Σεφέρη είχε αρχίσει κάτι να αλλάζει. Η Αθήνα είχε άρχιζε να αποκτά μία έφεση στις τέχνες και τα γράμματα, να γνωρίζει κάποιους ποιητές, Έλληνες και ξένους, και να ασχολείται κατά τι παραπάνω με την μόρφωση και την παιδεία. Αυτό, βέβαια, είχε σαν αποτέλεσμα και το να πλησιάσει ιδεολογικά την, κοσμοπολίτικη τότε, αριστερά. Γενικώς κυκλοφορούσαν αρκετοί ελευθεριάζοντες.
Σε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει κάποτε στη ΝΕΤ, ο δημοσιογράφος είχε ασχοληθεί με το πολιτιστικό έγκλημα της χούντας. Έλεγε για το κιτς που επικράτησε, για τη φίμωση ανθρώπων που είχαν ανακαλύψει κάτι παραπάνω από το αρνί το Πάσχα και γενικώς για το πόσο πίσω μας πήγε πολιτιστικά αυτή η επταετία των στρατιωτικών. Σκεφτόμουν όμως εγώ τότε, γιατί ύστερα από τόση καταπίεση και μάλιστα πάνω στην πιο ακμαία φάση -μόλις αρχίσαμε να έχουμε την επαφή- δεν μας βγήκε εκατό φορές πιο δημιουργικά μετά την πτώση; Και αφού είχαμε κάνει τόσα άλματα, πως καταφέραμε να αντέξουμε επτά χρόνια;
Ο Νίκος Δήμου έγραφε κάποτε ότι η μαύρη μέρα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας δεν ήταν η 21η Απριλίου αλλά η 22η. Αντιγράφω από το βιβλίο "Οι Δρόμοι μου":
"Την άλλη μέρα το πρωί σηκώθηκα χαράματα και πήρα τους δρόμους. «Δεν μπορεί», σκεπτόμουν «από κάπου θα ξεκινήσει η αντίδραση». Οραματιζόμουν ποτάμια λαού να κατηφορίζουν προς το Σύνταγμα σε μία έστω σιωπηλή διαδήλωση διαμαρτυρίας.
Τίποτα. Οι οικοδόμοι, οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν, ήταν πρώτοι και καλύτεροι στις δουλειές τους. Οι φίλοι, που τους τηλεφώνησα από το γραφείο, ήταν όλοι στο «περίμενε» και στο «άσε να δούμε». Ήταν ο αιφνιδιασμός, ήταν η κούραση από τις συνεχείς πολιτικές διαμάχες, ήταν η έλλειψη δημοκρατικής παιδείας και ανακλαστικών; Ένιωσα μία πικρή γεύση απογοήτευσης".
Αλλά μήπως και επταετής παραμονή της χούντας στην εξουσία, ήταν αποτέλεσμα σκληρής διακυβέρνησης, η οποία απέτρεψε το όποιο αντιστασιακό κίνημα; Η χούντα στην Ελλάδα, παρ' ότι δεν ήταν αγία, οπωσδήποτε ήταν light σε σχέση με εκείνη του Φράνκο στην Ισπανία ή ακόμα και του Κάστρο στην Κούβα και σε θύματα αλλά και σε βασανισμούς. Χωρίς να υποτιμώ νεκρούς ή βασανισμένους έχουν υπάρξει και χειρότερα.
Ακόμα και το ξεκίνημα της πτώσης της -και όχι η πραγματική της πτώση, όπως νόμιζα μέχρι πριν από μερικά χρόνια- με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μαζικής εκδήλωσης, παρά μονάχα κάποιων φοιτητών, που κλείστηκαν στο ίδρυμα κατά λάθος, μετά από ένα λάθος συναγερμό στη Νομική. Βέβαια όποιον και να ρωτήσεις σήμερα, θα σου πει ότι ήταν μέσα εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, σε σημείο που το Πολυτεχνείο να φαντάζει σαν να έχει μεγαλύτερο campus και από το πανεπιστήμιο του Michigan.
Η πραγματικότητα όμως, περιγράφεται κάπως σε μια ταινία με τον Κώστα Βουτσά -δυστυχώς μου διαφεύγει ο τίτλος- στην οποία αυτός έχει ένα μικρό μαγαζάκι και ο αδερφός του είναι αντιστασιακός. Αυτός παίζει ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που θέλει απλώς να κάνει τη δουλειά του και δεν τον ενοχλεί τίποτα. Μέχρι που τη νύχτα του Πολυτεχνείου, αναγκάζεται να βγει έξω επειδή έχει μείνει μόνος του και τρώει μια σφαίρα στον κώλο. Αυτό τον έκανε αντιστασιακό;
Όμως σαν το χαρακτήρα που έπαιξε ο Κώστας Βουτσάς ήταν οι Έλληνες στην καλύτερη περίπτωση. Φοβισμένα και αμόρφωτα ανθρωπάκια, που είχαν έρθει στην Αθήνα ελπίζοντας σε ένα κομμάτι ψωμί και δεν τους ενδιέφερε τίποτα άλλο. Η όλη εξέλιξη και η πρόοδος, ήταν για αυτούς τρομακτικά πράγματα, που δεν τα σήκωναν. Άλλωστε και ο δικτάτωρ ήταν σαφής: Δεν κινδυνεύει κανείς που κοιτάει τη δουλειά του και δεν ενοχλεί.
"Τι πάει να πει ελευθερία λόγου και κουραφέξαλα. Εγώ κάνω τη δουλειά μου"; Αυτό ήταν και είναι το μόνο άγχος στην Ελλάδα και οι συνταγματάρχες το είχαν αφουγκραστεί πολύ καλά. Ο Έλληνας θέλει πολύ συγκεκριμένα πράγματα για να είναι ευτυχής. Θέλει μια θέση στο δημόσιο και ένα σπίτι. Η κυβέρνηση που θα του τα εξασφαλίσει αυτά θα του λείπει για μια ζωή έτσι και πέσει και ας έχει καταστρέψει εν τω μεταξύ το σύμπαν. "Με την ελευθερία γεμίζει το στομάχι"; "Και τι σε νοιάζει εσένα; Άσε τον κόσμο να καίγεται". "Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους κομμουνιστές";
Αυτή την αίσθηση της ασφάλειας έδωσε ο Παπαδόπουλος και κατάφερε να παραμείνει εφτά χρόνια. Ο μέσος Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για πολλά πολλά, ούτε και ανέχεται περίεργες συμπεριφορές. "Και τι έγινε άμα δεν σε αφήνει να έχεις μακριά μαλλιά, να κουρευτείς. Είναι αυτός λόγος για να επαναστατήσεις"; "Και τι έγινε που δεν μπορείς να πεις δημόσια τη γνώμη σου; Κράτα τη για την πάρτη σου". "Και γιατί να βάλεις κοντή φούστα";
Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Δε νομίζω να κατάφερε ποτέ σύνθημα στην Ελλάδα να ενώσει τόσους πολλούς ανθρώπους όσο αυτό. Όλα τα άλλα είναι επικίνδυνα και πρέπει να παταχθούν.
Και βέβαια το εθνικό σπορ του κουτσομπολιού, έγινε καθήκον. Είδες κάτι; Πες το μας και καθαρίζουμε εμείς. Το κάνεις που το κάνεις με το γείτονα, το φίλο, τον πελάτη, γιατί να μην ωφελήσεις και την πατρίδα σου; Στην ταινία "Θα σε κάνω βασίλισσα" ο Θανάσης Βέγγος λέει μια πολύ χαρακτηριστική ατάκα στον υπάλληλό του. Ο τελευταίος τον έχει δει να φοράει το ψεύτικο μουστάκι και ο Βέγγος, για να μην γίνει ρεζίλι αφού το έχει βάλει για το θείο της γυναίκας του που τον νομίζει νεκρό, του λέει ότι έχει πρόβλημα με τα πολιτικά. Οπότε εκείνος νομίζει ότι είναι αριστερός και εκδηλώνεται. Του λέει λοιπόν ο Βέγγος: "Α, ρε λαγό που έβγαλε η μουστάκα. Έτσι να τελειώσω με το θείο ρε Γεράσιμε και σου τάζω ένα καρφί, να, σα λαμπάδα".
Για τον περισσότερο κόσμο μόνο κατ' ευφημισμόν ήταν χούντα. Ένιωθαν ασφάλεια -τώρα με τον Παπαδόπουλο δεν κουνιέται κανένας. Παράδεισος. Είχαν διώξει μακριά το φάντασμα του κομμουνισμού και είχαν αφοσιωθεί στο γνωστό τρίπτυχο, κάτι για το οποίο ήταν σίγουροι ότι ήταν σωστό, αφού έτσι έκαναν και οι παππούδες τους. Είχαν αποδεχτεί τόσο πολύ την έννοια του ρουφιάνου, που το θεωρούσαν φυσιολογικό. Όλοι σήμερα λένε ότι δεν τολμούσες να μιλήσεις γιατί δεν ήξερες ποιος ήταν ο διπλανός. Πως τυχαίνει ρε παιδί μου να μην μου έχει πει ποτέ κανένας "εγώ έδινα κόσμο";
Με τη χούντα, η επαρχιώτικη νοοτροπία της μη προόδου αλλά της πεπατημένης των προγόνων, σταμάτησε να δυσφορεί με την εξέλιξη που ελάμβανε χώρα και, ουσιαστικά, ήρθε στην εξουσία. Με τον Παπαδόπουλο -άνθρωπο καθαρά επαρχιώτη και "επαρχιώτη"- ηγέτη, είχαν πάρει το αίμα τους πίσω. Δεν υπήρχε τώρα τίποτα που να τους ενοχλεί και ό,τι δεν καταλάβαιναν, ήταν σίγουρα κάτι που έπρεπε να παταχθεί.
Όταν η δικτατορία ανετράπη και το Πολυτεχνείο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλες τις τυχών ενοχές, φάνηκε και το πραγματικό μας πρόσωπο. Ο πολιτισμός μας περιορίστηκε στην παραγωγή σκυλάδικων της εθνικής, ελαφρολαϊκών και, αργότερα, βιντεοταινιών. Η πολυπόθητη και άρτι επανακτηθείσα ελευθερία του λόγου και της σκέψης δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει ένα κλίμα σαν και εκείνο που άφησε με την έλευση της χούντας. Τα σποραδικά δείγματα ποιότητας ήταν ανάλογα με τον αριθμό των ανθρώπων που πραγματικά ήθελαν την ανατροπή. Οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν βολευόντουσαν καλύτερα με την τάξη που αποζητούσε ο ταξιτζής, παρά με τα κόκκινα πανό στο Σύνταγμα.
Οι συνταγματάρχες, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, νίκησαν. Το βλέπεις στο ύφος αρκετών ανθρώπων, μάλιστα ανθρώπων που έζησαν την επταετία, όταν γίνεται κάποια αναφορά στο πως θα τιμωρούνταν κάποιος για κάτι έστω και ελαφράς απόκλισης, αν ήταν "στα πράγματα" ο Παπαδόπουλος. Τους βλέπεις να φουσκώνουν από χαρά, σκεπτόμενοι να τραβάνε οι μπάτσοι έναν μακρυμάλλη από τα μαλλιά σέρνοντας στην γενική ασφάλεια, σκεπτόμενοι έναν πατέρα να μπορεί να χαστουκίσει στο δρόμο την κόρη του για δύο πόντους λιγότερους στη φούστα της σε όποια ηλικία και αν είναι, σκεπτόμενοι την πολυπόθητη τάξη που είχε επιβάλλει ο Παπαδόπουλος.
Η ξεκάθαρη επιτυχία της χούντας φαίνεται και από άλλες, λιγότερο εμφανείς, καταστάσεις. Από την ανοχή σε φασιστικές συμπεριφορές, από τη στήριξη της αστυνομίας σε ακροδεξιές οργανώσεις, από την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή, από την προβολή του κάθε Πλεύρη και Γεωργιάδη. Και κυρίως από τη σιωπή σε κατάφορες αδικίες, όπως στην περίπτωση της απόσυρσης του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Διαβάστε απόφαση δικαστή, προσέξτε επιχειρήματα (δεν σχολιάζω την ορθογραφία) και πείτε μου σε ποια δημοκρατική χώρα του κόσμου θα άφηναν αυτόν τον άνθρωπο στη θέση του.
Η μόνη επανάστασις του Παπαδόπουλου ήταν ότι κατάφερε να μη γίνει ποτέ καμία πραγματική επανάσταση. Και σε αυτό κερδίζει μέχρι και σήμερα και θα κερδίζει όσο κάποιοι νοσταλγούν την τάξη που τους παρείχε και ξεσπάνε σε φανταστικές λακκούβες.
Πέμπτη 17 Απριλίου 2008
Καινούρια παιχνιδάκια
Άνοιξαν οι δουλειές πάλι. Δύο προσκλήσεις για blogοπαίχνιδα. Η πρώτη από τη synas και η δεύτερη από τον Σταύρο Κατσάρη. Η πρώτη αφορά ένα ερωτηματολόγιο της υπερρεαλιστικής ομάδας της Αθήνας, την οποία αγνοώ πλήρως και η δεύτερη είναι σαράντα ερωτήσεις προσωπικές. Στην πρώτη απαντάω με περισσότερους από έναν τρόπους και στη δεύτερη κάπως ασόβαρα.
Πάμε για το πρώτο.
Γιατί κλαις;
Επειδή έτσι γουστάρω.
Επειδή κλαις.
Επειδή δεν κλαις.
Γιατί δεν κλαις;
Επειδή είμαι αναίσθητος σε μερικά.
Επειδή χαμογελάς.
Που είναι ο βάλτος;
Συχνά μπροστά σου. Πολύ συχνά όμως.
Στη συνήθεια.
Στον υπέρμετρο συμβιβασμό.
Οέο;
Πάμε για το πρώτο.
Γιατί κλαις;
Επειδή έτσι γουστάρω.
Επειδή κλαις.
Επειδή δεν κλαις.
Γιατί δεν κλαις;
Επειδή είμαι αναίσθητος σε μερικά.
Επειδή χαμογελάς.
Που είναι ο βάλτος;
Συχνά μπροστά σου. Πολύ συχνά όμως.
Στη συνήθεια.
Στον υπέρμετρο συμβιβασμό.
Οέο;
Ποιος είναι και που είναι ο δεσμοφύλακας;
Σκότωσε το μπάτσο που έχεις μέσα σου.
Στον έλεγχο της κοινωνίας (χα χα).
Η συνήθεια.
Στην Αλεξάνδρας.
Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Στο λούμπεν.
Στη φιλοσοφία.
Στο σεξ.
Στις μπίζνες.
Περιφρονείς κάτι;
Αρκετά πράγματα, να μην το πω το ψέμα.
Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Θα ήθελα.
Βρήκες την ώρα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση.
Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης";
Για να ζούνε οι καλλιτέχνες.
Γιατί αξίζουν.
Γιατί υπάρχουν κάποιοι που τα αγοράζουν.
Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την παραπάνω ερώτηση;
Δεν πάνε να κάνουν ό,τι γουστάρουν κι αυτά.
Do you remember revolution?
What revolution?
Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου;
Θα ανέβαινα σε ένα βουνό για να πάρω αέρα.
Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο;
Μπλε!
Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Και γιατί να τα κλείσω;
Ακόμα πιο μπλε.
Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
Ίσως. Ίσως λίγο περισσότερο από ίσως.
Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν?
Γιατί να με συλλάβουν; Όσες φορές το έχω κάνει δεν ήταν ποτέ παράνομο. Έχω χάσει κάτι;
Θα σκότωνες τον Μπους, αν σου χάριζα 10 λαχταριστά εκλέρ;
Ναι.
Όχι.
Τι άλλη επιλογή έχω για να τα πάρω;
Μπορούμε να τα κάνουμε κοκάκια από το Νικολάτο;
Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Αν πίστευα ότι μπορούσες να τα δεις και εσύ.
Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Άκουσες κανένα παρατεταμένο α μέχρι τώρα;
Από την άλλη, δεν ακούς τον αντίλαλο ντιλαλο, ντιλαλο, ντιλαλο...
Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο;
Μπλε!
Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Και γιατί να τα κλείσω;
Ακόμα πιο μπλε.
Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
Ίσως. Ίσως λίγο περισσότερο από ίσως.
Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν?
Γιατί να με συλλάβουν; Όσες φορές το έχω κάνει δεν ήταν ποτέ παράνομο. Έχω χάσει κάτι;
Θα σκότωνες τον Μπους, αν σου χάριζα 10 λαχταριστά εκλέρ;
Ναι.
Όχι.
Τι άλλη επιλογή έχω για να τα πάρω;
Μπορούμε να τα κάνουμε κοκάκια από το Νικολάτο;
Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Αν πίστευα ότι μπορούσες να τα δεις και εσύ.
Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Άκουσες κανένα παρατεταμένο α μέχρι τώρα;
Από την άλλη, δεν ακούς τον αντίλαλο ντιλαλο, ντιλαλο, ντιλαλο...
Ουφ! Πάει αυτό. Πάμε τώρα για το δεύτερο.
Όνομα:
Έλα τώρα που δεν το ξέρεις...
Γενέθλια:
Γιατί θα μου στείλεις τούρτα; 22/7.
Ζώδιο:
Δεν μπορείς να το καταλάβεις από την προηγούμενη; Μια αρρώστια είναι αλλά μου διαφεύγει. Ηπατίτιδα είναι, AIDS είναι... Α ναι, Καρκίνος.
Χρώμα μαλλιών:
Μαύρο.
Χρώμα ματιών:
Ταυτότητα βγάζω; Καστανό (ναι, κοίταξα στον καθρέφτη να βεβαιωθώ).
Έχεις ερωτευτεί ποτέ:
Ουουου...
Είδος μουσικής που ακούς:
Λίγα πράγματα δεν μου αρέσουν πια. Δεν ακούω σίγουρα αυτά τα λαϊκοπόπ.
Χαρακτήρας Disney/Warner Bross:
Bugs Bunny
Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά:
Ο Γεοστρώμυλος.
Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:
Να ξανακοιμηθώ.
Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:
Μπλε.
Τι έχεις στον τοίχο σου:
Λαδομπογιά.
Τι έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου:
Σκόνη.
Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες:
Θα σκούπιζα.
Αγαπημένος αριθμός:
Γενικά 8 και 10.
Στο 21, 9.
Στην τσέπη μου 100 και άνω.
Στην τράπεζα πολλά μηδενικά στο τέλος. Αυτό θέλει και εξήγηση. Με κάποιον άλλο αριθμό μπροστά και πριν την υποδιαστολή.
Αγαπημένο όνομα:
Παφνούτιος.
Βαγγέλης.
Τα χόμπι σου:
Τα δικά σου ρε.
Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα:
Και εδώ καλά είμαι. Αλλά είμαι εδώ;
Μια ευχή για το μέλλον:
Να έρθει και σε μεγάλη δόση.
Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες:
Όχου τώρα. Σε πολλά μέρη. Αν μπορούσα να έχω τέτοια επιλογή γιατί να πάω σε ένα μέρος;
Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:
Τσιγάρο.
Αγαπημένο λουλούδι:
Μολόχα. Λόγω ονόματος.
Αγαπημένη σειρά:
Η οροσειρά.
Αγαπημένη ταινία:
Η μονωτική και το γνωστό παρασιτικό σκουλήκι.
Αγαπημένο τραγούδι:
Πολλά. Αλλά θα διαλέξω το "Πάλιωσε το σακάκι μου", γιατί δεν μου το παίζουν ποτέ σε ρεμπετάδικο.
Aγαπημένο βιβλίο:
Πολλά. Και δεν θα διαλέξω κανένα για να σκάσετε.
Αγαπημένο ζώο:
Εσχάτως, τα γαϊδουράκια και τα βατραχάκια.
Αγαπημένο ρούχο:
Εκείνο το σακάκι που λέγαμε παραπάνω.
Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Σιγά μην πρωτοτυπήσω. Πολλοί. Αλλά θα διαλέξω τον Γιάννη Αγγελάκα γιατί δεν ακούγεται και πολύ.
Αγαπημένο χρώμα:
Μπλε. Επειδή μέχρι τώρα το έχω χρησιμοποιήσει μόνο σουρεάλ.
Αγαπημένο φαγητό:
Το πολύ φαγητό.
Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι:
Δηλαδή τώρα αυτή η ερώτηση πόση διαφορά έχει από την παραπάνω;
Κακή συνήθεια:
Πολλές.
Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Σχεδόν τα πάντα μου αρέσουν σε μένα.
Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:
Η πιτυρίδα.
Συνηθισμένη ατάκα:
Πλάκα έχει.
Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
Η δουλειά είναι για όσους δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν (Όσκαρ Γουάιλντ).
Μεγαλύτερος φόβος:
Ο φόβος του να φοβάσαι.
Η καλύτερη pizza:
Χωρίς τίποτα που να φυτρώνει και με πολλά αλλαντικά.
Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...:
Ναι. Πιστεύω ότι είναι.
Αυτά. Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που με κάλεσαν, αλλά θα μου επιτρέψουν να συνεχίσω την αλυσίδα κάπως διαφορετικά. Οι τρεις πρώτοι που θα γράψουν σχόλιο και δεν θα έχουν παίξει ακόμα, μπορούν να δηλώσουν ότι είναι οι προσκαλεσμένοι μου. Διαφορετικά στείλτε μήνυμα στο 6969 γράφοντας aggelos-x-aggelos, κενό και το ονοματεπώνυμό σας και κερδίστε μια διπλή πρόσκληση για blogοπαίχνιδο.
(Xρέωση 0,015 εκατομυριοστόευρα. Η υπηρεσία παρέχεται από την Xaggelosphone Hellas L.T.D.)
Τα χόμπι σου:
Τα δικά σου ρε.
Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα:
Και εδώ καλά είμαι. Αλλά είμαι εδώ;
Μια ευχή για το μέλλον:
Να έρθει και σε μεγάλη δόση.
Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες:
Όχου τώρα. Σε πολλά μέρη. Αν μπορούσα να έχω τέτοια επιλογή γιατί να πάω σε ένα μέρος;
Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:
Τσιγάρο.
Αγαπημένο λουλούδι:
Μολόχα. Λόγω ονόματος.
Αγαπημένη σειρά:
Η οροσειρά.
Αγαπημένη ταινία:
Η μονωτική και το γνωστό παρασιτικό σκουλήκι.
Αγαπημένο τραγούδι:
Πολλά. Αλλά θα διαλέξω το "Πάλιωσε το σακάκι μου", γιατί δεν μου το παίζουν ποτέ σε ρεμπετάδικο.
Aγαπημένο βιβλίο:
Πολλά. Και δεν θα διαλέξω κανένα για να σκάσετε.
Αγαπημένο ζώο:
Εσχάτως, τα γαϊδουράκια και τα βατραχάκια.
Αγαπημένο ρούχο:
Εκείνο το σακάκι που λέγαμε παραπάνω.
Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Σιγά μην πρωτοτυπήσω. Πολλοί. Αλλά θα διαλέξω τον Γιάννη Αγγελάκα γιατί δεν ακούγεται και πολύ.
Αγαπημένο χρώμα:
Μπλε. Επειδή μέχρι τώρα το έχω χρησιμοποιήσει μόνο σουρεάλ.
Αγαπημένο φαγητό:
Το πολύ φαγητό.
Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι:
Δηλαδή τώρα αυτή η ερώτηση πόση διαφορά έχει από την παραπάνω;
Κακή συνήθεια:
Πολλές.
Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Σχεδόν τα πάντα μου αρέσουν σε μένα.
Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:
Η πιτυρίδα.
Συνηθισμένη ατάκα:
Πλάκα έχει.
Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
Η δουλειά είναι για όσους δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν (Όσκαρ Γουάιλντ).
Μεγαλύτερος φόβος:
Ο φόβος του να φοβάσαι.
Η καλύτερη pizza:
Χωρίς τίποτα που να φυτρώνει και με πολλά αλλαντικά.
Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...:
Ναι. Πιστεύω ότι είναι.
Αυτά. Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που με κάλεσαν, αλλά θα μου επιτρέψουν να συνεχίσω την αλυσίδα κάπως διαφορετικά. Οι τρεις πρώτοι που θα γράψουν σχόλιο και δεν θα έχουν παίξει ακόμα, μπορούν να δηλώσουν ότι είναι οι προσκαλεσμένοι μου. Διαφορετικά στείλτε μήνυμα στο 6969 γράφοντας aggelos-x-aggelos, κενό και το ονοματεπώνυμό σας και κερδίστε μια διπλή πρόσκληση για blogοπαίχνιδο.
(Xρέωση 0,015 εκατομυριοστόευρα. Η υπηρεσία παρέχεται από την Xaggelosphone Hellas L.T.D.)
Τρίτη 1 Απριλίου 2008
Περί προσβολών
Αν πω σε κάποιον που δεν τον ξέρω 'είσαι μαλάκας', δημόσια, επειδή προβαίνει σε μία ενέργεια η οποία δεν με συμφέρει, προφανώς θα παρεξηγηθεί και θα μου κάνει μήνυση. Στο δικαστήριο λοιπόν, εγώ προς υπεράσπισή μου, θα ισχυριστώ ότι είμαι γιατρός και δεν τον είπα 'μαλάκα' με τη λαϊκή έννοια του όρου, αλλά επειδή έχει διαγνωσμένη μαλάκυνση εγκεφάλου. Ας υποθέσουμε τώρα, ότι εγώ είμαι γιατρός και αυτός έχει μαλάκυνση. Το αποτέλεσμα θα είναι να αθωωθώ και να έχω καταφέρει να τον προσβάλλω, επειδή έπαιξα με μια διφορούμενη έννοια ενός όρου.
Τι θα ήμουν σε αυτήν την περίπτωση; Δεν θα ήμουν ένας αγύρτης, που εκμεταλλεύτηκα τη θέση μου και τις γνώσεις μου, για να βλάψω κάποιον ο οποίος ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να αντιδράσει; Δεν θα ήμουν αυτός που κρύφτηκε πίσω από τερτίπια για να περάσει τη θέση του με τελείως άδικο τρόπο; Θα έπρεπε να είμαι περήφανος για αυτό;
Και περισσότερο, τι θα ήταν αυτός; Δεν θα ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος προσεβλήθη για το κοινό αίσθημα, αλλά όχι για τη δικαιοσύνη; Που και πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος να βρει το δίκιο του, όταν για όλο τον κόσμο είναι ένας κοινός μαλάκας, αλλά για αυτόν που το είπε και τη δικαιοσύνη είναι απλά ασθενής;
Δεν θα έπρεπε λοιπόν πριν αποφασίσουμε για την απαλλαγή ή την καταδίκη του κατηγορουμένου, να λάβουμε υπόψη μας και το ύφος του; Είχε, τη στιγμή που το έλεγε, το ύφος εκείνο, που έχει όταν ανακοινώνει σε κάποιον ότι είναι, για παράδειγμα, νεφροπαθής ή είχε το ύφος του εκνευρισμένου που ξεσπάει; Αυτό δεν είναι σημαντικό στοιχείο;
Και αν τώρα αντικαταστήσουμε την μαλακία με την πορνεία, τι είναι ο Άνθιμος που τόσο εύκολα μας κατηγορεί όλους ως πόρνους και πόρνες, επειδή σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία η λέξη πορνεία εκφράζει την κάθε είδους ερωτική σχέση εκτός γάμου; Εκείνος, αυτό εννοούσε; Και αρκεί μία γραπτή ανακοίνωση στο internet για να κλείσει το θέμα;
Τι θα ήμουν σε αυτήν την περίπτωση; Δεν θα ήμουν ένας αγύρτης, που εκμεταλλεύτηκα τη θέση μου και τις γνώσεις μου, για να βλάψω κάποιον ο οποίος ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να αντιδράσει; Δεν θα ήμουν αυτός που κρύφτηκε πίσω από τερτίπια για να περάσει τη θέση του με τελείως άδικο τρόπο; Θα έπρεπε να είμαι περήφανος για αυτό;
Και περισσότερο, τι θα ήταν αυτός; Δεν θα ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος προσεβλήθη για το κοινό αίσθημα, αλλά όχι για τη δικαιοσύνη; Που και πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος να βρει το δίκιο του, όταν για όλο τον κόσμο είναι ένας κοινός μαλάκας, αλλά για αυτόν που το είπε και τη δικαιοσύνη είναι απλά ασθενής;
Δεν θα έπρεπε λοιπόν πριν αποφασίσουμε για την απαλλαγή ή την καταδίκη του κατηγορουμένου, να λάβουμε υπόψη μας και το ύφος του; Είχε, τη στιγμή που το έλεγε, το ύφος εκείνο, που έχει όταν ανακοινώνει σε κάποιον ότι είναι, για παράδειγμα, νεφροπαθής ή είχε το ύφος του εκνευρισμένου που ξεσπάει; Αυτό δεν είναι σημαντικό στοιχείο;
Και αν τώρα αντικαταστήσουμε την μαλακία με την πορνεία, τι είναι ο Άνθιμος που τόσο εύκολα μας κατηγορεί όλους ως πόρνους και πόρνες, επειδή σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία η λέξη πορνεία εκφράζει την κάθε είδους ερωτική σχέση εκτός γάμου; Εκείνος, αυτό εννοούσε; Και αρκεί μία γραπτή ανακοίνωση στο internet για να κλείσει το θέμα;
Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008
Χρόνια πολλά blogάκι μου 2
Σήμερα το blog μου γίνεται 2 ετών! Όλη την ημέρα σκεφτόμουν χίλια πράγματα να γράψω για τα γενέθλια του, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν πειράζει...
Ο κανόνας που είχα θέσει ανοίγοντάς το, το ένα κείμενο την εβδομάδα δεν έχει τηρηθεί και ιδιαίτερα. Πέρασα φάσεις με 7 κείμενα το μήνα και φάσεις με 2. Σε σχέση με την πρώτη χρονιά όμως, παρότι τότε έγραψα 50 κείμενα ενώ στη δεύτερη 42, είμαι πιο ικανοποιημένος φέτος.
Αλλά και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που το ξεκίνησα. Θα μπορούσα να γράψω άλλο ένα blog μόνο με διηγήσεις αυτών των 2 ετών.
Όμως ο χρόνος πια είναι πολύ λίγος και αυτό φαίνεται και στις επισκέψεις μου σε άλλα blogs. Έχω χαθεί τελείως από όλους σχεδόν. Sorry παιδιά...
Anyway, blogάκι μου σου εύχομαι να τα χιλιάσεις και να είσαι πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, όσο μεγάλο ήσουν αυτά τα 2 χρόνια!
Ο κανόνας που είχα θέσει ανοίγοντάς το, το ένα κείμενο την εβδομάδα δεν έχει τηρηθεί και ιδιαίτερα. Πέρασα φάσεις με 7 κείμενα το μήνα και φάσεις με 2. Σε σχέση με την πρώτη χρονιά όμως, παρότι τότε έγραψα 50 κείμενα ενώ στη δεύτερη 42, είμαι πιο ικανοποιημένος φέτος.
Αλλά και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που το ξεκίνησα. Θα μπορούσα να γράψω άλλο ένα blog μόνο με διηγήσεις αυτών των 2 ετών.
Όμως ο χρόνος πια είναι πολύ λίγος και αυτό φαίνεται και στις επισκέψεις μου σε άλλα blogs. Έχω χαθεί τελείως από όλους σχεδόν. Sorry παιδιά...
Anyway, blogάκι μου σου εύχομαι να τα χιλιάσεις και να είσαι πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, όσο μεγάλο ήσουν αυτά τα 2 χρόνια!
Τρίτη 25 Μαρτίου 2008
Ο κύριος Δεξί Κλικ
Στα περισσότερα προγράμματα που χρησιμοποιούμε, υπάρχει το κλικ και το δεξί κλικ στο ποντίκι μας. Το κλικ είναι η ευθεία ο οδός, είναι το enter στην εντολή μας. Το δεξί κλικ είναι η παράκαμψη για εντολές που, για να τις ανοίξουμε, πρέπει να ψάξουμε σε αρκετά υπομενού.
Στη καθημερινότητά μας υπάρχουν πολλά τέτοια δεξιά κλικ, μόνο που μέχρι τώρα είχαν άλλα ονόματα. Συνήθως τα λέγαμε δόντι, βύσμα, μέσον, άνθρωπο, άκρη και διάφορα άλλα, τα οποία όμως περιέγραφαν αυτό ακριβώς: Το πως θα φτάσουμε στην εκτέλεση της εντολής μας, στο λιγότερο δυνατό χρόνο και με τη μικρότερη ταλαιπωρία. Η συντομοτέρα οδός της καθημερινότητας περιγράφεται άψογα με αυτόν τον παραλληλισμό.
Προτείνω λοιπόν να καταργηθούν τα παλαιά ονόματα και πλέον το κλασικό μέσον να ονομάζεται δεξί κλικ. Αν μη τι άλλο, θα μας παρέχει και μία κάλυψη μέχρι να μάθουν όλες οι παλιοσειρές από υπολογιστές.
"Έχουμε στην πολεοδομία (εφορία, ΙΚΑ, whatever) κανένα δεξί κλικ να κάνουμε τη δουλειά μας;"
Στη καθημερινότητά μας υπάρχουν πολλά τέτοια δεξιά κλικ, μόνο που μέχρι τώρα είχαν άλλα ονόματα. Συνήθως τα λέγαμε δόντι, βύσμα, μέσον, άνθρωπο, άκρη και διάφορα άλλα, τα οποία όμως περιέγραφαν αυτό ακριβώς: Το πως θα φτάσουμε στην εκτέλεση της εντολής μας, στο λιγότερο δυνατό χρόνο και με τη μικρότερη ταλαιπωρία. Η συντομοτέρα οδός της καθημερινότητας περιγράφεται άψογα με αυτόν τον παραλληλισμό.
Προτείνω λοιπόν να καταργηθούν τα παλαιά ονόματα και πλέον το κλασικό μέσον να ονομάζεται δεξί κλικ. Αν μη τι άλλο, θα μας παρέχει και μία κάλυψη μέχρι να μάθουν όλες οι παλιοσειρές από υπολογιστές.
"Έχουμε στην πολεοδομία (εφορία, ΙΚΑ, whatever) κανένα δεξί κλικ να κάνουμε τη δουλειά μας;"
Σάββατο 15 Μαρτίου 2008
Ήρθα
I'm back ρεεεεεε! Ε, τι να έκανα... Να συνέχιζα να γράφω τις παπαριές που έγραφα τον τελευταίο καιρό; Όοοοοχι. Διάλειμμα, ανάκαμψη και πίσω.
Λοιπόν φίλτατοι φίλοι μου, δεν είμαι και τόσο χάλια όσο φαινόταν στα τελευταία μου κείμενα. Όχι εγώ τουλάχιστον, γιατί, όπως φαίνεται, πάντα θα υπάρχει κάποιος να κρατάει τις ισορροπίες σε αυτά τα πράγματα, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά και όχι τώρα ερήμην του.
Τα νέα μου τώρα. Λοιπόν, πήγα και είδα τον αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη, στην φανταστική του παράσταση "Πόσο σ' αγαπώ... επιθεώρηση" και πέρασα γαμάτα!!! Πολύ γέλιο, πολλά αγαπημένα τραγούδια, πανέξυπνα νούμερα. Η Αθηναΐδα έχει μετατραπεί σε ένα μπρεχτικό καμπαρέ, που φιλοξενεί όμως τόσο όμορφα και τον Αριστοφάνη. Και βέβαια η πάγια θέση του Σταμάτη: Πίνουμε; Ναι! Καπνίζουμε; Ναι! Υπέροχο, να μην το χάσει κανείς σας. Θα φύγετε με ένα χαμόγελο το οποίο θα διαρκέσει για τουλάχιστον τρεις μέρες στις μουρίτσες σας.
Στο πρόγραμμα υπάρχει και ένα νούμερο το οποίο έχει μια ατάκα που του είχα πει κάποτε και του άρεσε. Μου το είχε πει από το καλοκαίρι ότι θα το κάνει κάτι αυτό, αλλά δεν περίμενα και ένα ολόκληρο νούμερο. Σταμ, σε ευχαριστώ πολύ για όλα και από εδώ. Πολλά φιλιά!
Έχω και άλλα ευχάριστα όμως. Ύστερα από προσπάθειες τριών ετών, κατάφερα -μόλις τρίτος από το τέλος- να μπω στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Σπουδές Στον Ελληνικό Πολιτισμό! Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου, απλά. Όνειρο ζωής. Με έβγαλε λίγο έξω από τον προϋπολογισμό μου, αλλά πιστεύω ότι αξίζει κάθε θυσία.
Τα λέμε σύντομα...
Λοιπόν φίλτατοι φίλοι μου, δεν είμαι και τόσο χάλια όσο φαινόταν στα τελευταία μου κείμενα. Όχι εγώ τουλάχιστον, γιατί, όπως φαίνεται, πάντα θα υπάρχει κάποιος να κρατάει τις ισορροπίες σε αυτά τα πράγματα, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά και όχι τώρα ερήμην του.
Τα νέα μου τώρα. Λοιπόν, πήγα και είδα τον αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη, στην φανταστική του παράσταση "Πόσο σ' αγαπώ... επιθεώρηση" και πέρασα γαμάτα!!! Πολύ γέλιο, πολλά αγαπημένα τραγούδια, πανέξυπνα νούμερα. Η Αθηναΐδα έχει μετατραπεί σε ένα μπρεχτικό καμπαρέ, που φιλοξενεί όμως τόσο όμορφα και τον Αριστοφάνη. Και βέβαια η πάγια θέση του Σταμάτη: Πίνουμε; Ναι! Καπνίζουμε; Ναι! Υπέροχο, να μην το χάσει κανείς σας. Θα φύγετε με ένα χαμόγελο το οποίο θα διαρκέσει για τουλάχιστον τρεις μέρες στις μουρίτσες σας.
Στο πρόγραμμα υπάρχει και ένα νούμερο το οποίο έχει μια ατάκα που του είχα πει κάποτε και του άρεσε. Μου το είχε πει από το καλοκαίρι ότι θα το κάνει κάτι αυτό, αλλά δεν περίμενα και ένα ολόκληρο νούμερο. Σταμ, σε ευχαριστώ πολύ για όλα και από εδώ. Πολλά φιλιά!
Έχω και άλλα ευχάριστα όμως. Ύστερα από προσπάθειες τριών ετών, κατάφερα -μόλις τρίτος από το τέλος- να μπω στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Σπουδές Στον Ελληνικό Πολιτισμό! Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου, απλά. Όνειρο ζωής. Με έβγαλε λίγο έξω από τον προϋπολογισμό μου, αλλά πιστεύω ότι αξίζει κάθε θυσία.
Τα λέμε σύντομα...
Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008
Και όλα καλά
-Είμαι ο Άγγελος και είμαι καλά! είπε το καημένο.
-Και ο Άγγελος είναι καλά, απάντησε η αρχηγός.
Ρε δε με χέζετε. Άκου εκεί απαίτηση. Με το ζόρι να είσαι καλά. Με το που θα νιώσεις λέει να σε παίρνει από κάτω, θα σηκωθείς και θα φωνάξεις ότι είσαι καλά. Οποίος εκβιασμός, θεέ μου.
Και γιατί δηλαδή πρέπει να είμαι πάντα καλά; Είναι υποχρεωτικό; Δεν μπορώ να έχω τις μαύρες μου; Μου το απαγορεύει κανένας; Εγώ μπορεί να περνάω όμορφα με τη μαυρίλα μου. Να μου χρειάζεται. Να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Θέλω να το περάσω όπως είναι και μετά να βγω και να είμαι σοφότερος. Ενοχλώ;
Και αν είναι δηλαδή όπως τα λέτε, όταν θα είμαι καλά, τι θα πρέπει να φωνάξω; Ότι είμαι σκατά; Ή θα πρέπει να το βουλώσω; Μήπως ενοχλεί να είναι κάποιος πραγματικά καλά; Μήπως μπαίνει στη μύτη;
Μήπως υπερβάλλω; Μάλλον...
Ναι, τελικά υπερβάλλω· οπότε το κλείνω εδώ. Αλλά "είμαι ο Άγγελος και είμαι καλά", θα φωνάξω όταν θα είμαι καλά· και θα είμαι καλά όταν τα πράγματα γύρω μου θα είναι καλά. Μέχρι τότε θα αρκεστώ, στο να προσπαθώ να τα κάνω έτσι ώστε να είναι καλά και θα αφήσω τις φανφάρες για όσους βαριούνται, και αρκούνται στο να νιώσουν προσωρινά καλά.
Και τότε θα φωνάξω: -Είμαι ο Άγγελος και όλα καλά!
-Και ο Άγγελος είναι καλά, απάντησε η αρχηγός.
Ρε δε με χέζετε. Άκου εκεί απαίτηση. Με το ζόρι να είσαι καλά. Με το που θα νιώσεις λέει να σε παίρνει από κάτω, θα σηκωθείς και θα φωνάξεις ότι είσαι καλά. Οποίος εκβιασμός, θεέ μου.
Και γιατί δηλαδή πρέπει να είμαι πάντα καλά; Είναι υποχρεωτικό; Δεν μπορώ να έχω τις μαύρες μου; Μου το απαγορεύει κανένας; Εγώ μπορεί να περνάω όμορφα με τη μαυρίλα μου. Να μου χρειάζεται. Να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Θέλω να το περάσω όπως είναι και μετά να βγω και να είμαι σοφότερος. Ενοχλώ;
Και αν είναι δηλαδή όπως τα λέτε, όταν θα είμαι καλά, τι θα πρέπει να φωνάξω; Ότι είμαι σκατά; Ή θα πρέπει να το βουλώσω; Μήπως ενοχλεί να είναι κάποιος πραγματικά καλά; Μήπως μπαίνει στη μύτη;
Μήπως υπερβάλλω; Μάλλον...
Ναι, τελικά υπερβάλλω· οπότε το κλείνω εδώ. Αλλά "είμαι ο Άγγελος και είμαι καλά", θα φωνάξω όταν θα είμαι καλά· και θα είμαι καλά όταν τα πράγματα γύρω μου θα είναι καλά. Μέχρι τότε θα αρκεστώ, στο να προσπαθώ να τα κάνω έτσι ώστε να είναι καλά και θα αφήσω τις φανφάρες για όσους βαριούνται, και αρκούνται στο να νιώσουν προσωρινά καλά.
Και τότε θα φωνάξω: -Είμαι ο Άγγελος και όλα καλά!
Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008
Έχετε νέο μήνυμα, κάπου
Μπιπ μπιπ.
Έχετε ένα νέο μήνυμα.
Λες; Λες να με θυμήθηκε;
Άνοιγμα...
"Μπες να δεις τι σου έστειλα!"
Σώπα ρε! Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο. Με θυμήθηκε. Ωραία. Ανοίγω το Gmail να δω τι μου έστειλε.
Τίποτα. Τρία μηνύματα από το Facebook, δύο νέα σχόλια στο blog μου, 7 spam, αλλά από αυτήν τίποτα. Θα μπω στο Facebook, μπας και μου έχει γράψει πουθενά εκεί μέσα και δεν έχει έρθει mail. Ψάχνω fun wall, ψάχνω zoosk, ψάχνω ένα κάρο μαλακίες ακόμα, πάλι τίποτα. Refresh στα mail. Τίποτα. Καλά με δουλεύει;
Α, θα μου έχει γράψει σχόλιο στο blog! Μα τι βλάκας που είμαι, αφού το είπε καθαρά, μπες να δεις. Ανώνυμος, ανώνυμος. Κάτσε να τα διαβάσω, αν και έχει account, αλλά είναι και χαζή, ξέρω 'γω. Τίποτα.
Για κάτσε λίγο. Αυτή έχει και ένα παλιό μου e-mail στο Hotmail, λες να μου έστειλε εκεί; Για κάτσε να το ανοίξω και αυτό. Ανεπιθύμητη αλληλογραφία 254, Εισερχόμενα 2. Στα εισερχόμενα θα είναι.
Μπα ούτε και εδώ. Ρε λες να την έχει περάσει στην ανεπιθύμητη. Για κάτσε να ρίξω μια ματιά.
...
...
Ουφ, τσάμπα κόπος. Θα ρίξω μια ματιά και στο Skype και αν δεν είναι και εκεί θα την πάρω τηλέφωνο και θα την βρίσω. Δυο βδομάδες έχει εξαφανιστεί και να με δουλεύει και από πάνω;
Τίποτα. Τελείωσες κοριτσάκι, δεν θα κάθομαι να σε παρακαλάω και εσύ να μας κάνεις και πλάκα από πάνω. Τώρα θα φας σουτ μια και καλή.
Μπιπ μπιπ.
Έχετε ένα νέο μήνυμα.
Να το! Τώρα θα φάμε και την καζούρα. Είμαι περίεργος τι θα λέει.
Άνοιγμα...
"Μπήκες, το είδες;"
Άχου, θα τη σκοτώσω. Παίζει με τον πόνο μου. Μόνο το fax από την ντουλάπα δεν έβγαλα μήπως μου έστειλε εκεί. Κάτσε να τα ακούσεις από την καλή τώρα.
Ή μάλλον όχι. Δεν θα την πάρω τηλέφωνο. Θα της στείλω μήνυμα. Σιγά μην της δώσω και αξία και να χρεωθώ κιόλας.
"Μπήκα παντού και δεν είδα τίποτα. Ούτε Gmail, ούτε Hotmail, ούτε Facebook, ούτε πουθενά. Μήπως με δουλεύεις. Υπάρχει και πιο ωραίος τρόπος να μου πεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι."
Αποστολή...
Εγώ φταίω μωρή, που κάθομαι και ασχολούμαι. Κάτσε να πάρω την άλλη να πάμε για κάνα καφέ και εσύ κάτσε μόνη σου. Ή γύρνα στο μαλάκα σου, δεν με ενδιαφέρει.
Μπιπ μπιπ.
Έχετε ένα νέο μήνυμα.
Μόνο μη μου αρχίσεις τις συγνώμες τώρα γιατί θα τα πάρω στο κρανίο.
Άνοιγμα...
"Είσαι τελείως καμένος. Κλείσε τη μαλακία σου και κατέβα μέχρι την είσοδο του σπιτιού σου και μπες στο ΑΛΗΘΙΝΟ σου γραμματοκιβώτιο. Εκεί σου έχω στείλει ένα γράμμα με την αδερφή μου που πέρναγε από το σπίτι σου. Αν και τώρα το ξανασκέφτηκα..."
Έχετε ένα νέο μήνυμα.
Λες; Λες να με θυμήθηκε;
Άνοιγμα...
"Μπες να δεις τι σου έστειλα!"
Σώπα ρε! Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο. Με θυμήθηκε. Ωραία. Ανοίγω το Gmail να δω τι μου έστειλε.
Τίποτα. Τρία μηνύματα από το Facebook, δύο νέα σχόλια στο blog μου, 7 spam, αλλά από αυτήν τίποτα. Θα μπω στο Facebook, μπας και μου έχει γράψει πουθενά εκεί μέσα και δεν έχει έρθει mail. Ψάχνω fun wall, ψάχνω zoosk, ψάχνω ένα κάρο μαλακίες ακόμα, πάλι τίποτα. Refresh στα mail. Τίποτα. Καλά με δουλεύει;
Α, θα μου έχει γράψει σχόλιο στο blog! Μα τι βλάκας που είμαι, αφού το είπε καθαρά, μπες να δεις. Ανώνυμος, ανώνυμος. Κάτσε να τα διαβάσω, αν και έχει account, αλλά είναι και χαζή, ξέρω 'γω. Τίποτα.
Για κάτσε λίγο. Αυτή έχει και ένα παλιό μου e-mail στο Hotmail, λες να μου έστειλε εκεί; Για κάτσε να το ανοίξω και αυτό. Ανεπιθύμητη αλληλογραφία 254, Εισερχόμενα 2. Στα εισερχόμενα θα είναι.
Μπα ούτε και εδώ. Ρε λες να την έχει περάσει στην ανεπιθύμητη. Για κάτσε να ρίξω μια ματιά.
...
...
Ουφ, τσάμπα κόπος. Θα ρίξω μια ματιά και στο Skype και αν δεν είναι και εκεί θα την πάρω τηλέφωνο και θα την βρίσω. Δυο βδομάδες έχει εξαφανιστεί και να με δουλεύει και από πάνω;
Τίποτα. Τελείωσες κοριτσάκι, δεν θα κάθομαι να σε παρακαλάω και εσύ να μας κάνεις και πλάκα από πάνω. Τώρα θα φας σουτ μια και καλή.
Μπιπ μπιπ.
Έχετε ένα νέο μήνυμα.
Να το! Τώρα θα φάμε και την καζούρα. Είμαι περίεργος τι θα λέει.
Άνοιγμα...
"Μπήκες, το είδες;"
Άχου, θα τη σκοτώσω. Παίζει με τον πόνο μου. Μόνο το fax από την ντουλάπα δεν έβγαλα μήπως μου έστειλε εκεί. Κάτσε να τα ακούσεις από την καλή τώρα.
Ή μάλλον όχι. Δεν θα την πάρω τηλέφωνο. Θα της στείλω μήνυμα. Σιγά μην της δώσω και αξία και να χρεωθώ κιόλας.
"Μπήκα παντού και δεν είδα τίποτα. Ούτε Gmail, ούτε Hotmail, ούτε Facebook, ούτε πουθενά. Μήπως με δουλεύεις. Υπάρχει και πιο ωραίος τρόπος να μου πεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι."
Αποστολή...
Εγώ φταίω μωρή, που κάθομαι και ασχολούμαι. Κάτσε να πάρω την άλλη να πάμε για κάνα καφέ και εσύ κάτσε μόνη σου. Ή γύρνα στο μαλάκα σου, δεν με ενδιαφέρει.
Μπιπ μπιπ.
Έχετε ένα νέο μήνυμα.
Μόνο μη μου αρχίσεις τις συγνώμες τώρα γιατί θα τα πάρω στο κρανίο.
Άνοιγμα...
"Είσαι τελείως καμένος. Κλείσε τη μαλακία σου και κατέβα μέχρι την είσοδο του σπιτιού σου και μπες στο ΑΛΗΘΙΝΟ σου γραμματοκιβώτιο. Εκεί σου έχω στείλει ένα γράμμα με την αδερφή μου που πέρναγε από το σπίτι σου. Αν και τώρα το ξανασκέφτηκα..."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
