Ενεργός πολίτης

Το πρωί είσαι στο γραφείο, στη δουλειά γενικότερα, πηγαίνεις από δω, τρέχεις από κει,  βγαίνεις για έξω δουλειές, μιλάς στο κινητό ενώ προσπαθείς να παρκάρεις εκεί που μόλις άδειασε μια θέση, ο από πίσω κορνάρει γιατί αργείς, εσύ σκέφτεσαι την τράπεζα που θα την προλάβεις αφού βρήκες να παρκάρεις απέξω οπότε άστονε τον καραγκιόζη να φωνάζει, το κινητό κάνει διακοπές, το κλείνεις και λες θα πάρω από μέσα στην ουρά... Ουφ, ίδρωσα και με  έπιασε μια υποψία πανικού. Μπήκες στο κλίμα, να μη συνεχίσω. Είναι απλά αλλά μια μέρα της αγχωτικής καθημερινότητας.

Μπαίνεις στην τράπεζα και προσπαθείς να ξαναπάρεις, αλλά μέσα δεν έχει καθόλου σήμα. Το σηκώνεις ψηλά, το πας δεξιά - αριστερά μπας και, αλλά δε... Κάπου εμφανίζεται μια γραμμούλα, αμέσως ξαναχάνεται· καμία τύχη. Λες στον από πίσω (παντού υπάρχει ένας από πίσω) να σου κρατήσει τη θέση, βγαίνεις έξω, ξαναπαίρνεις, μιλάς με διακοπές, κάνεις κάτι βήματα μπρος - πίσω, τελικά λες θα πάρεις από το γραφείο μόλις επιστρέψεις, βλέπεις ότι έμεινε ένα άτομο μπροστά, χιμάς μέσα, ο πίσω στραβώνει γιατί πίστευε ότι θα αργήσεις λίγο ακόμα και θα σου φάει τη θέση, του λες ένα πεταχτό ευχαριστώ, αυτός με ένα χαμόγελο, που στην πραγματικότητα είναι για να δείξει δόντια, αναμασάει ένα παρακαλώ με λίγο δε γαμιέσαι, κάνεις τη δουλειά σου και βουρ για το γραφείο.

Στο δρόμο προσπαθείς να ξαναπάρεις τώρα που άλλαξες περιοχή και έχεις καλύτερο σήμα και αρχίζεις επιτέλους να μιλάς κανονικά, αλλά σε κάποια στιγμή περνάς κάτω από μια γέφυρα και αντίο κλήση. Τα παίρνεις στο κρανίο, το πετάς στο κάθισμα του συνοδηγού βρίζοντας την τεχνολογία μου μέσα και κάποτε φτάνεις επιτέλους στο γραφείο, όπου επιτέλους ολοκληρώνεις αυτή την πολύπαθη κουβέντα και χαλαρώνεις.

Μερικές ώρες αργότερα έρχεται ένας συνάδελφος για κουτσομπολιό στο διάλειμμα και πιάνετε την κουβέντα για τα κινητά που έχουν σήμα όποτε το θυμούνται, και για το με ποιες περιοχές έχει προηγούμενα η κάθε εταιρεία. Η μία δεν πιάνει στην Αγίου Μελετίου, η άλλη στη μισή Αλεξάνδρας, η τρίτη έχει το καλύτερο σήμα στις περισσότερες περιοχές, κλπ. Καπάκι από μια ανοιχτή τηλεόραση, ακούγεται ένα σποτάκι που στοχεύει καθαρά στον ευαίσθητο τομέα το σήματος, που ξέρει ότι σε ενδιαφέρει κάργα και σου λέει για σήμα καμπάνα ανάμεσα από σαμπουάν για τα μαλλιά και κουτζ γιου μπι λοβ.  Παρακαλάς μέσα σου να είναι αλήθεια και παίρνεις την απόφαση· σε δύο μήνες που λήγει το συμβόλαιό σου θα πας εκεί.

Το απόγευμα γυρνάς στο σπίτι και εκεί που παίζεις με τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, έρχεται μια κυρία γνωστή από τη γειτονιά και σου δίνει ένα χαρτί που λέει "Όχι στις κεραίες του θανάτου, για μας και τα παιδιά μας" και σου λέει να έρθεις το Σάββατο το απόγευμα στη συνέλευση "Ενεργών Πολιτών" της περιοχής σου για να αποφασίσετε τι θα κάνετε με τις κεραίες που σας έχουν βάλει γύρω γύρω και απειλούν άμεσα την υγεία σας. Εξοργισμένος από την κατάσταση, αποφασίζεις επί τόπου ότι, όχι μόνο θα παρευρεθείς, αλλά θα συμμετάσχεις και ενεργά σε ό,τι αποφασίσουν τα μέλη.

Ευχαριστημένος από τον εαυτό σου, που έκανες το χρέος σου απέναντι στην κοινωνία ως ενεργός πολίτης που κρατάει το μέλλον στα χέρια του, περιμένεις να περάσουν οι δύο μήνες για να πας στη εταιρία με το σήμα καμπάνα. Η οποία για να ξοδέψει τόσα εκατομμύρια σε μια διαφήμιση που μιλάει μόνο για το σήμα της και για τίποτα άλλο, προφανώς ξέρει ότι αυτό σε καίει πιο πολύ από όλα.

Συγνώμη ρε ενεργέ πολίτη, μήπως είσαι διχασμένη προσωπικότητα;

Περαστικός για blogοχρόνια πολλά

Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, τότε τα ρομαντικά χρόνια της blogοϋστερίας, είχε εμφανιστεί μια πληροφορία ότι στις 14 Ιουνίου είναι η παγκόσμια ημέρα των bloggers. Έτσι και εγώ, σαν συνεπής κάτοχος ιστολογίου, έγραψα ένα μικρό αφιέρωμα σε αυτή τη μέρα. Την επόμενη χρονιά, ξαναέγραψα τις ευχές μου, αλλά τα δύο επόμενα χρόνια το ξέχασα τελείως. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είδα και πουθενά αλλού για να το θυμηθώ.

Φέτος έτυχε το μυαλό μου να βρίσκεται σε πληροφοριακή υπερφόρτωση λόγω επικείμενων εξετάσεων το Σάββατο και, ψάχνοντας κάτι να ξεχαστεί για λίγο από το διάβασμα, είπε να καρφωθεί στην ημερομηνία και στη σημασία της για το blogging. Ακριβώς όμως επειδή δεν έβλεπα για χρόνια σχετικές δημοσιεύσεις, είπα να το googleίσω λίγο το θέμα, να δω τι γίνεται. Ε, λοιπόν, γίνεται χαμός. Εκτός από 3-4 διαφορετικές και άσχετες ημερομηνίες που είδα, παρατήρησα ότι πολλοί (τουλάχιστον στην Ελλάδα) έχουν ταυτίσει την επέτειο, με την ημέρα μνήμης της Αμαλίας.

Τα πράγματα έσωσε το "Σαν Σήμερα", εδώ, εδώ και, μέσω μιας παραπομπής του, εδώ, οπότε, έστω και παρακινδυνευμένα, είπα να την κάνω την αφιέρωση, απολαμβάνοντας παράλληλα ένα μικρό διάλειμμα από το διάβασμα.

Χρόνια μας πολλά λοιπόν και, ακόμα και αν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, τουλάχιστον ας του προσφέρουμε, μέσω του ιστολογείν, το κατιτίς μας.

Άργησα, πάω να συνεχίσω διάβασμα...

Πολλά φιλιά, bloggers (και μη)!!!

R.I.P. Ronnie James Dio

Από την παρέα μου είμαι ο λιγότερο κατατοπισμένος και ο πιο απομακρυσμένος από τη rock κουλτούρα. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι μεγάλωσα ακούγοντας αυτό που λέμε σήμερα κλασσικό ροκ. Και επίσης είμαι ο μοναδικός που έχει blog. Οπότε πέφτει σε μένα το χρέος να πω δημόσια το ύστατο χαίρε στον μεγάλο Ronnie James Dio, τον οποίο ευτύχησα να δω μια φορά live.

Αντίο φίλε...

Ronnie James Dio : Vocals
Ritchie Blackmore : Guitar
Tony Carey : Keyboards
Jimmy Bain : Bass
Cozy Powell : Drums
& Munich Philharmonic Orchestra
=========================
Lyrics : Stargazer ( Blackmore-Dio )

High noon Oh I d sell my soul for water
Nine years worth Of breakin my back
There s no sun in the shadow of the wizard
See how he glides Why he s lighter than air
Oh I see his face Where is your star Is it far,
Is it far, is it far
When do we leave
I believe, yes, I believe
In the heat and the rain
With whips and chains
Just to see him fly
So many die
We built a tower of stone
With our flesh and bone
Just to see him fly
Don t know why
Now where do we go
Hot wind moving fast across the desert
We feel that our time has arrived
The world spins while we put his wing together
A tower of stone to take him straight to the sky
Oh I see his face
Where is your star
It is far, is it far, is it far
When do we leave,
yeah I believe, I believe
All eyes see the figure of the wizard
As he climbs to the top of the world
No sound as he falls instead of rising
Time standing still
Then there s blood on the sand
Oh I see his face
Where was your star
Was it far, was it far
When did we leave
We believe, we believe, we believe
In the heat and rain
With whips and chains
To see him fly
So many die
We built a tower of stone
With out flesh and bone
To see him fly
But why,
it don t rain With all our chains,
Did so many die
Just to see him fly
Look at my flesh and bone
Now look, look, look, look
Look at this tower of stone
I see a rainbow rising
Look there on the horizon
And I m coming home Coming home, I m coming home
Time is standing still
He gave me back my will
Oh, oh, oh, oh Going home
I m going home
My eyes are bleeding
And my heart is weeping
We still hope,
we still hope,
oh Take me back
He gave me back my will
Oh, oh, oh, oh Going home
I m going home
My eyes are bleeding
And my heart is weeping
We still hope, we still hope, oh

Ωχ, ένα χάος!

Είχα γράψει παλιότερα ένα κείμενο για το πόσο οι περισσότεροι Έλληνες, όχι μόνο δεν δυσανασχετούσαν με το θέμα χούντα, αλλά και πόσο, τελικά, τους λείπει. Βέβαια κανείς δεν τολμάει να το εκφράσει δημόσια (είμαστε και του politically correct), αλλά φαντάζομαι ότι όλοι μας έχουμε ακούσει, από διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ατόμων, "Α, ρε ένας Παπαδόπουλος που σας (μας) χρειάζεται". Δεν θα επεκταθώ, το έχω αναλύσει αρκετά στο προαναφερθέν linkαριμένο κείμενο.

Εκείνο που είναι σήμερα  το θέμα μου, είναι παρούσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση, οι σχολιαστές της και οι αναγνώστες τους. Με το σφίξιμο του ζωναριού λόγω του υπέρογκου χρέους της χώρας μας, λογικό είναι ο καθένας να ψάχνει την άκρη του νήματος. Λίγο πολύ λοιπόν, σε αυτή την αναζήτηση, τα αποτελέσματα είναι κοινά για πολλά κείμενα, μέσα από τις αναζητήσεις των αρθρογράφων. Και τα αποτελέσματα λίγο πολύ γνωστά και αναμενόμενα: Ότι είμαστε μπαταχτσήδες από τη φύση μας, ότι ξέραμε τι άχρηστους πολιτικούς ψηφίζαμε αλλά θέλαμε να διορίσουμε το παιδί μας, ότι σε ένα τέτοιο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα αναγκάζεσαι να παρανομήσεις (η δικαιολογία για να νιώσουμε καλύτερα, την οποία δεν προτίθεμαι να κρίνω), ότι όντως ο δημόσιος τομέας είναι απαράδεκτα μεγάλος (παρά το ότι οι μισοί περιμένουν ένα διορισμό, ούτε και αυτό θα το κρίνω) και διάφορα άλλα πολύ σωστά και ορθά μελετημένα. Τα κείμενα περιμέναμε, δεν ξέραμε από μόνοι μας τα χάλια μας.

Παρατηρώ όμως ακόμα, ότι σε τέτοια κείμενα που επιδέχονται σχολίων, πολύ συχνά γίνεται ένας γόνιμος διάλογος, με ωραίες και καλογραμμένες τοποθετήσεις και όλα εν μέσω ενός πολύ καλού κλίματος, χωρίς -τις περισσότερες φορές- την παρέμβαση γνωστών trolls και flames. Όλοι κάνουν κριτική στη νοοτροπία μας, παραδέχονται τις λανθασμένες πολιτικές τους επιλογές, μέχρι και αυτοκριτική για τα δικά τους πεπραγμένα έχω δει.

Ένα πράγμα δεν έχω δει και μου κάνει τρομερή εντύπωση. Το να βγει κάποιος και να γράψει ένα σχόλιο τύπου "Αμάν πια με τη φάρα μας, τα είπαμε 100 φορές. Τι καταλαβαίνεις με το να το γράφεις συνέχεια; Αυτοί είμαστε και καλώς παθαίνουμε ό,τι παθαίνουμε". Την τελευταία πρόταση την έχω δει, τις δύο προηγούμενες δεν έχω δει.

Κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε ένα κείμενο που κάνει κριτική στον νεοελληνικό τρόπο ζωής, αντιδρούμε λες και ανακαλύπτουμε το σύμπαν. Σε κάθε νέο κείμενο που στηλιτεύει τη νοοτροπία μας, ξαναπέφτει ένα μηλαράκι στο κεφάλι μας και να μια καινούρια διατύπωση του νόμου της βαρύτητας -ολόιδια με τις προηγούμενες. Μπορεί να γράφουμε διάφορα για το ποιόν μας σε κάθε ευκαιρία, αλλά κάθε καινούρια ευκαιρία, είναι πάλι σαν τη πρώτη μας φορά.

Θα φέρω ένα παράδειγμα για να γίνει πιο κατανοητό αυτό που θέλω να πω. Πριν από λίγο καιρό, στο blog του κ. Σαραντάκου φιλοξενούνταν ένα κείμενο γραμμένο από τον πατέρα του, με τίτλο "Η εθνική μας αυταρέσκεια" και περιεχόμενο ανάλογο των επί του παρόντος αναφερθέντα. Ακολούθησε μια συζήτηση, πάνω κάτω σαν αυτές που περιέγραψα ότι συνήθως γίνονται σε τέτοια κείμενα και κάποια στιγμή πετάω ένα σχόλιο, ανάλογο του σημερινού μου προβληματισμού.

Το αντιγράφω ως έχει:
Αρ. σχ.: 20, aggelos-x-aggelos είπε
27 Απριλίου, 2010 στο 20:53 Το πιο περίεργο από όλα όμως είναι το εξής:
Παρότι όλοι τα λέμε και τα γράφουμε για τα στραβά μας, παρατηρώ ότι πάντα τα αντιμετωπίζουμε σαν πρωτόγνωρα. Λες και δεν το έχουμε πιστέψει ακόμα ότι αυτό είμαστε, λες και κάθε φορά μας κάνει εντύπωση, λες και στο βάθος πιστεύουμε ότι δεν είναι έτσι ή ότι δεν φαίνεται πια, αλλά κάθε φορά την πατάμε με τον επόμενο που θα καυτηριάσει τη συμπεριφορά μας.
Πόσα τέτοια κείμενα δεν έχουν γραφτεί στο παρελθόν και, πόσα περισσότερα, αυτές τις μέρες. Και όμως, ένα σχόλιο τύπου “Ωχ, πάλι τα ίδια θα λέμε” δεν έχω δει πουθενά.
Μήπως έχει δει κανένας άλλος; Οπουδήποτε; Και πως μεταφράζεται αυτό;

Περιμένω κάποια ώρα να δω αν θα ανταποκριθεί κανείς, τίποτα. Οπότε περίπου δυόμιση ώρες μετά ξαναγράφω:
Αρ. σχ. 29,aggelos-x-aggelos είπε
27 Απριλίου, 2010 στο 23:21 Το γεγονός επίσης ότι κανείς δεν ασχολήθηκε ούτε και με το σχόλιο της παρατήρησής μου, ενισχύει ακόμα περισσότερο την άποψη που διατυπώνει.
Θέμα για μελέτη…
Τώρα θα μου πεις, και με το δίκιο σου δηλαδή, δεν πας να το μελετήσεις και να μας αφήσεις ήσυχους, αλλά τέλος πάντων

Θεώρησα τον αυτοσαρκασμό ως μια πολύ καλή διαφυγή, καθώς δεν παύει να με κατατρώει η πιθανότητα του εντελώς άσχετου και α-νόητου λόγου. Δεν είμαι δα και κάνας λόγιος ή ακαδημαϊκός, πολλές φορές όμως με συλλαμβάνω να ασχολούμαι με θέματα τα οποία δεν είναι του επιπέδου μου. Κλείνοντας αυτή τη μικρή παρένθεση ανασφάλειας, δεν μπορώ παρά να απορώ με το πως γίνεται κάθε φορά που διαβάζουμε τέτοιο κείμενο, να αντιδρούμε σαν μόλις να ανακαλύψαμε το επερχόμενο χάος. Και πάντα τρομάζουμε. Και πάντα ξεχνάμε. Και πάντα επαναλαμβάνουμε τα ίδια πράγματα στο επόμενο κείμενο. Περιττό να αναφέρω ότι μέχρι τη στιγμή αυτή, απάντηση δεν έχω πάρει.

Την ίδια σκέψη με λίγο διαφορετική διατύπωση, έκανα και στο blog του κ. Τσούκα στο σημερινό του άρθρο, αλλά δεν περίμενα απάντηση, γιατί ήμουν πια σε θέση να το διατυπώσω ως ολοκληρωμένη σκέψη, στο δικό μου blog.

Αν προσπαθήσω να βγάλω ένα συμπέρασμα, μόνο το εξής μου φαίνεται λογικό. Ως βολεψάκηδες και χαραμοφάηδες που ήμασταν μια ζωή, μέσα μας ξέραμε ότι αυτό κάποτε θα τελείωνε, απλά παρακαλούσαμε να φτάσει για μας και τα παιδιά μας. Ποια Ελλάδα και ποιες συντάξεις, μετά τη δική μου; Εμού θανόντος, άντε γαμηθείτε! Όλοι μας είμαστε τέτοιοι. Και με το που βλέπουμε ένα κείμενο που μας περιγράφει και μας αναγνωρίζουμε, σπεύδουμε να το υπερασπιστούμε, αισθανόμενοι ότι τουλάχιστον λέμε την αλήθεια και μετά, μη έχοντας από αλλού να φάμε χωρίς να παράγουμε, το ξεχνάμε και, χώνοντας την κεφάλα μας στο χώμα, περιμένουμε το επόμενο κείμενο του Σιλωάμ, να εξαγνίσουμε και πάλι, με λίγα σχόλια, παρόν, παρελθόν και, κυρίως, μέλλον. Το τελευταίο είναι και το κλειδί νομίζω: Ακόμα δεν έχουμε πρόθεση να αλλάξουμε, ένα διάλειμμα κάνουμε.

Και για να μην αφήνω απορίες, η σύνδεση του παρόντος με του κειμένου μου παραθέτω στην αρχή είναι η εξής: Η χούντα, με αντάλλαγμα το να βγάλεις το σκασμό και το mind your own bussiness (τα οποία η πλειονότητα προσέφερε αφειδώς), έδωσε πολλά από αυτά για τα οποία γεννήθηκε ο Έλληνας. Φτηνά σπίτια, δουλειές, τάξη (πάνω από όλα), ομοιομορφία, εξουσία, θέσεις στο δημόσιο, γνωριμίες εφόσον ήσουν καλό παιδί, βόλεμα χωρίς ιδρώτα... Και, φυσικά, το δικαίωμα να είσαι υπερήφανος φωνάζοντας "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια", την ώρα που ήξερες ότι, σε περίπτωση εμπλοκής θα έβρισκες χίλιους γιατρούς να σε βγάλουν Ι312, κατεβάζοντας χριστοπαναγίες νυχθημερόν και ξενοπηδώντας ασυστόλως.

Αυτοί είμαστε και, γράφοντας αυτές τις γραμμές, μόλις μου πέρασε μια φρικαλέα σκέψη από το μυαλό: Αν ερχόταν τώρα δέκα στρατιωτικοί και πέταγαν πέντε λαϊκισμούς τύπου "η χώρα διήρχετο μιαν κρίσην αναζητούσα διέξοδο από μακρού χρόνον εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου" και διάφορα άλλα τέτοια φαιδρά, αλλά την επόμενη μέρα διορίσει τη μισή Ελλάδα στο δημόσιο, προβλέπω τουλάχιστον 14 χρόνια γύψο.

Τελικά δεν απορώ και τόσο. Πως να τα σηκώσεις όλα αυτά τα χάλια σου σαν άνθρωπος και να τα επεξεργαστείς; Και εγώ που το πήγα βαθύτερα, μήπως ένιωσα καλύτερα; Δεν καθόμουν να σχολιάζω απ' την αρχή το κάθε κείμενο, σαν να ξυπνούσα αμέριμνος και, μόλις να αντίκριζα το χάος.

"Ωχ, ένα χάος", είπε ο αναγνώστης για πολλοστή φορά, αλλά σίγουρος ότι ήταν η πρώτη και, αφού κατέθεσε τις απόψεις του περί του χάους, ξανάχωσε την κεφάλα του στην άμμο, περιμένοντας το επόμενο, πρώτο του, χάος... Και μάλιστα, απόλυτα πεπεισμένος ότι το φταίξιμο το δικό του, είναι το μικρότερο.

Ο Ρομπέν των κηδεμονευομένων

Κάντε κλικ να μεγαλώσει

Τώρα που πληροφορηθήκαμε από τον πρωθυπουργό της χώρας μας ότι είμαστε υπό κηδεμονία, δηλαδή ανάξιοι να χειριστούμε τα φράγκα που (δεν) βγάζουμε, είναι καιρός να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, παράλληλα πάντα με τη δική μας ανοχή, μας οδήγησαν ένα βήμα πριν το δεύτερο "δυστυχώς επτωχεύσαμεν", το οποίο στο παρά πέντε το γλυτώσαμε.

Είναι καιρός λοιπόν για δράση. Αυτό το λένε όλοι, αλλά τι μπορεί να γίνει δεν μας λέει κανείς. Και αφού οι κυβερνήσεις απέτυχαν τι μας μένει; Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Μου ήρθε μια ιδέα, που και σε μας θα δώσει ψωμί να φάμε, και τη χώρα θα βγάλει από την κρίση.


Θα ιδρύσουμε την μη κυβερνητική οργάνωση "Ο Ρομπέν των κηδεμονευομένων". Αυτή η οργάνωση θα τυπώσει ένα χαρτονόμισμα, το ρομπένευρω, ή κηδεμονόευρω, ή δημητρόευρω (από το Δημήτρη Παπαμηχαήλ της φωτό), το οποίο θα συμφωνήσουμε να χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, αντί του κανονικού ευρώ. Αυτό αρχικά, θα το διαθέσει η οργάνωση σε όλους όσους έχουν ανάγκη (άνεργους, απολυμένους κλπ), κάτι το οποίο δεν είναι παράνομο, γιατί ούτε πλαστογραφία είναι, ούτε χρειάζεται να έχεις απόθεμα σε χρυσό για να κόψεις νόμισμα -κάτι που δεν βολεύει και πολλούς να είναι γνωστό, αλλά είναι μια παγκόσμια συμφωνία, εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα το ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να κόψει νόμισμα είναι ένα άλλο θέμα και εδώ όντως υπάρχει μια παρανομία, αλλά προς το παρόν το ξεπερνάμε και βλέπουμε.

Το νόμισμα λοιπόν θα το χρησιμοποιούμε για τις μεταξύ μας συναλλαγές, σε μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς θα έκλειναν -τουλάχιστον ας πάρουν μια παράταση- και θα κρατάμε τα κανονικά μας ευρώ για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, τα δάνειά μας κλπ. Στο μεταξύ η κυβέρνηση θα εξακολουθεί να ψάχνει δάνεια, ενώ εμείς θα έχουμε προσωρινά λύσει το πρόβλημά μας.

Όταν το πάρουν χαμπάρι ότι εμείς τη βρήκαμε τη λύση μας, θα προσπαθήσουν να μας βάλουν φυλακή. Τότε όμως, εμείς που θα έχουμε φτιάξει την οργάνωση, θα τους προτείνουμε να δανειστούν από εμάς, με το μισό επιτόκιο από ότι δανείζονται από τους ξένους. Το αποτέλεσμα θα είναι να το δεχτούν, αφού ήδη το νόμισμα θα κυκλοφορεί μεταξύ μας, οπότε γιατί να μη μας πληρώνουν και αυτοί σε ρομπενόευρα. Έτσι θα γίνει ευρέως αποδεκτό σαν νόμισμα εσωτερικής κατανάλωσης και θα αρχίσουν να δίνουν και οι τράπεζες δάνεια σε ρομπενόευρα.

Το κράτος θα κρατάει τα δικά του κανονικά ευρώ, για να πληρώνει το χρέος του προς τα έξω. Στο μεταξύ θα συνεχίσουμε λειτουργούμε κανονικά, μόνο που θα χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο το ευρώ και όλο και περισσότερο το δικό μας. Παράλληλα, θα φροντίσουμε να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας, αφού δεν θα μας στοιχίζει τίποτα πλέον το να παράγουμε δικά μας προϊόντα και να μαζεύουμε ευρώ. Όταν το χρέος μηδενίσει, ουσιαστικά θα κυκλοφορούν μόνο τα νέα μας νομίσματα. Τότε θα μετρήσουμε πόσα ευρώ έχουν απομείνει στην Ελλάδα και αναλόγως της διαφοράς με τα κυκλοφορούντα κηδεμονόευρα, θα κάνουμε μια υποτίμηση, και θα τα ξανααλλάξουμε σε ευρώ, αποσύροντάς τα για πάντα. Το αποτέλεσμα θα είναι να έχουν πληρώσει την κρίση όσοι έχουν πολλά λεφτά, γιατί μέχρι τότε θα τα έχουν αλλάξει όλα σε δημητρόευρα, οπότε ο καθένας θα πληρώσει πραγματικά με το μερίδιο που του αναλογεί.

Θα μου το γράψεις σε μια κασέτα;

Όσοι είναι κοντά στην ηλικία μου και οι λίγο μικρότεροι -για τους πιο παλιούς εννοείται- έχουν πει άπειρες φορές αυτή την ατάκα. Όποτε έβγαινε ένας καινούριος δίσκος των συγκροτημάτων ή των καλλιτεχνών που λατρεύαμε, προφανώς, δεν τρέχαμε όλοι μαζί να αγοράσουμε το άλμπουμ σε βινύλιο (αχ, βαχ, μαζί με πολλά μπουχού, κλαψ, σνιφ, αυτός ο έρωτας με το βινύλιο δεν θα γιατρευτεί ποτέ). Απλά ο πρώτος που το αγόραζε, άρχιζε να το γράφει σε κασέτες για τους κολλητούς οι οποίοι τις αντέγραφαν για άλλους και έτσι προχώραγε η μουσική μας διαπαιδαγώγηση -διαπαιδαγώγηση, μπα βαριά λέξη· ας προτείνει κάποιος μια καλύτερη γιατί είμαι και άυπνος.

Αλλά αυτό ήταν για την αρχή. Μέχρι να μαζέψουμε τα λεφτά να τον πάρουμε και εμείς. Ήταν δυνατόν να λείπει από τη δισκοθήκη μας; Ιεροσυλία.

Οπωσδήποτε δεν τους αγοράζαμε και όλους. Αλλά το γεγονός ήταν ένα: Όσοι είχαν αντιγραμμένες κασέτες, είναι και αντίστοιχη δισκοθήκη. Όσο περισσότερες ήταν οι κασέτες, τόσο πλουσιότερη ήταν και η δισκοθήκη του.

Έπειτα ήταν και το πρακτικό μέρος της υπόθεσης. Ακόμα και ο ίδιος ο πρώτος κάτοχος του βινυλίου, την πρώτη κασέτα την έγραφε για τον εαυτό του. Όταν θέλαμε να πάμε κάπου, όπως για παράδειγμα μια εκδρομή ή για μπάνιο, δεν μπορούσαμε να κουβαλάμε και το πικάπ μαζί. Ενώ το κασετόφωνο μαζί με τις κούτες με τις TDK χρωμίου (ξέρω, ένα δάκρυ κύλησε), ήταν μια χαρά λύση.

Εκείνη την εποχή, υπήρχαν ακόμα και αρκετά δισκάδικα που έκαναν αυτή τη δουλειά. Και όχι μόνο δισκάδικα, μέχρι και μαγαζιά με αποκλειστικό αντικείμενο την αντιγραφή πειρατικών κασετών υπήρχαν. "Ο δίσκος φίλε κάνει 1200 δρχ, αλλά άμα θέλεις, μου δίνεις δυο κατοστάρικα και ένα πενηντάρικο για την κασέτα και σου κάνω μια εγγραφή τζάμι." Και ήταν όντως τζάμι, γιατί και καλύτερα πικάπ είχαν και καλύτερα ντεκ απο μας.

Περνώντας τώρα στη δημιουργική πλευρά του θέματος αυτό το "θα μου το γράψεις σε μια κασέτα;" που λέει ο τίτλος, δεν ήταν λίγες οι φορές που έλειπαν δυο λέξεις. "Θα μου γράψεις μια κασέτα;" Οι επιλογές από ένα συγκρότημα ή από μπαλάντες ή από τις καλύτερες ροκιές, ήταν μια άκρως καλλιτεχνική υπόθεση, η οποία όπως ήταν φυσικό, είχε τους δικούς της αστέρες. Το να κάνεις τη λίστα με το ποια τραγούδια θα επιλέξεις και με ποια σειρά θα τα βάλεις για να φτιάξεις -με όλη την σημασία της λέξης φτιάχνω- μια κασέτα, απαιτούσε ταλέντο και, σίγουρα δεν ήταν δουλειά για τον καθένα. "Ο τάδε έχει γράψει τις καλύτερες κασέτες" ήταν άλλη μια πολύ διαδεδομένη ατάκα. Και οι κασέτες αυτές μετά έπαιρναν έναν τελείως αυτόνομο, δικό τους δρόμο, καθώς γίνονταν κάτι μοναδικό.

Ο "καλλιτέχνης" βέβαια που περιγράφεται παραπάνω, δεν ήταν απαραίτητο ότι θα ήταν καλός και στην εκτέλεση της δουλειάς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακούγαμε από τέτοιες κασέτες μια σειρά τραγουδιών που μας έστελναν ταξίδια ανεπανάληπτα, αλλά στο τέλος είχαμε τέτοια νεύρα με το χασάπη που έκοβε το φινάλε, δεν πετύχαινε ακριβώς την αρχή, έσερνε τη βελόνα πάνω στο δίσκο την ώρα της εγγραφής, δεν υπολόγιζε σωστά τη διάρκεια της κασέτας με αποτέλεσμα να έπρεπε να γυρίσεις πλευρά για να το ακούσεις ολόκληρο και διάφορα τέτοια σφαξίματα.

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι η πειρατεία δεν ξεκίνησε με την εμφάνιση των mp3. Υπήρχε ανέκαθεν, αλλά για κάποιο λόγο, ξαφνικά άρχισε να ενοχλεί τις εταιρείες καθώς και άπαντες εμπλεκόμενους με τα πνευματικά δικαιώματα. Και όλοι μαζί να ξεχνούν πως εκείνοι που είναι οι πραγματικοί καταναλωτές των εμπορικών σκευασμάτων της μουσικής βιομηχανίας, είναι μόνο εκείνοι που κάνουν την περισσότερη πειρατεία. Γιατί αυτό που σου αρέσει, το θέλεις αυθεντικό και θες να ξέρεις αν σου αρέσει πριν δώσεις τα ωραία σου λεφτουδάκια.

Χρόνια πολλά blogάκι μου 4 + η ώρα της γης!

Αν ήσουν Ολυμπιακοί αγώνες, σήμερα θα είχες τελετή έναρξης...
Αν ήσουν κυβέρνηση, σήμερα θα έκανες εκλογές...
Αν ήσουν μουντιάλ, σήμερα θα έκανες την πρώτη σέντρα...
Αν ήσουν δήμαρχος, σήμερα θα ετοιμαζόσουν για δεύτερη θητεία...

Είσαι όμως απλά το blogάκι μου και σήμερα έχεις απλώς γενέθλια!

Ε, ναι λοιπόν, πέρασαν τέσσερα (4) χρόνια από εκείνη την ημέρα που αποφάσισα να σε δημιουργήσω και από τότε έχεις πάρει στα χέρια σου την ευθύνη της δημιουργίας νέων πραγμάτων και καταστάσεων. Και δε με χαλάει καθόλου, καλά το πας· προχώρα!

Σήμερα όμως συμπίπτει να είναι και η ημέρα της γης.


Οπότε σαν δώρο, αποφάσισα να σου φτιάξω μια ολοκαίνουρια σελίδα στο επίσημο site της WWF και να συμμετάσχουμε και οι δύο στον παγκόσμιο συντονισμό της μιας ώρας χωρίς φώτα. Για το λόγο αυτό, έφτιαξα και το ανάλογο δικό μου λογότυπο.



Σιγά μη μου αρκούσε το έτοιμο της WWF...

Οπότε λοιπόν και εσείς με τη σειρά σας αγαπητοί και ατελείωτοι αναγνώστες μου, δεν έχετε παρά να μου ευχηθείτε χρόνια πολλά, κάνοντας κλικ στην καινούρια μου σελίδα και δηλώνοντας τη συμμετοχή σας στην προσπάθεια, απλά γράφοντας το όνομα και το e-mail σας. Η σελίδα έχει φτιαχτεί την κατηγορία "Φορείς", στην οποία προηγείται αυτή τη στιγμή το ΙΚΕΑ. Για να δούμε, πόσοι θα γραφτούν από τη δική μου παρακίνηση...

Και του χρόνου να γιορτάσουμε την πενταετία!

Περί ελληνικής κρίσης (updated)

Ανακοινώθηκαν, λέει, σήμερα τα νέα μέτρα, για να γίνουμε καλά παιδιά και να σωθούμε από την καταστροφή. Δεν παρακολούθησα τηλεόραση, ούτε διάβασα εφημερίδες, απλά κάπου το πήρε το αυτί μου. Δε νομίζω ότι χρειάζεται άλλωστε. Πέρα από τις λεπτομέρειες, η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Το ΚΚΕ θα κάνει λόγο για αντιλαϊκή πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι ανάλογο, η ΝΔ θα πει ότι δεν έπρεπε να κόψετε από εκεί αλλά από αλλού και από αύριο, το ΠΑΜΕ, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και οι λοιπές δημοκρατικές (θου Κύριε) δυνάμεις του τόπου, θα κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους για απεργίες διαρκείας.

Είναι καιρός για κινητοποιήσεις; Σίγουρα ναι. Αλλά ας κάνουμε μια φορά κάτι λίγο διαφορετικό. Ας βάλουμε λίγο το μυαλό μας να δουλέψει. Αφού μας λείπουν λεφτά, κάποιοι τα πήραν, έτσι δεν είναι; Γιατί κανείς, μα κανείς, δεν ενδιαφέρεται για το ποιοι είναι αυτοί; Πέρα από κάποιες αόριστες αναφορές στο κεφάλαιο και τους πλούσιους, που πρέπει να πληρώσουν αντί για μας, όλοι αποπροσανατολίζουν τον κόσμο με αηδίες. Δεν αντέχω άλλο αυτή την ανοχή στα πάντα. Η κυβέρνηση έχει πάρει το ύφος "ότι έγινε έγινε, πάμε μπροστά" και όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος συγχωρούνται.

Αν πρέπει να ξεσηκωθούμε για κάτι, αυτό δεν είναι το τι θα βγάλουμε από την τσέπη μας. Πρέπει να απαιτήσουμε, έστω και από την ΕΕ, επιτήρηση και τακτοποίηση. Όσοι κλέβανε εξακολουθούν και κλέβουν. Οι άχρηστοι φορείς, που λειτουργούν μόνο για να παίρνουν κάποιοι μισθό, δεν αγγίζονται. Τα πρόστιμα που πληρώνουμε για τις διάφορες ακαταστασίες μας, με εκατομμύρια ευρώ την ημέρα (π.χ. παράνομες χωματερές), δεν μας νοιάζουν καθόλου. Η εκκλησία παραμένει αφορολόγητη. Το πρόγραμμα εξοπλισμών παραμένει αλώβητο. Και αυτά είναι όσα μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.

Δεν γράφω ήρεμος, ώστε να προσπαθήσω να κάνω το άρθρο όμορφο και ποιοτικό. Γράφω θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος. Δεν την αντέχω άλλο αυτή τη χώρα και τους κατοίκους της. Πρέπει να γίνει κάτι για να ελεγχθούν αυτά που ανέφερα παραπάνω, καθώς και πολλά ακόμα, και πρέπει να γίνει τώρα. Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε πρόβατα του κάθε επαγγελματία απεργού και να φωνάξουμε για τα πραγματικά μας προβλήματα.

Σαν πρώτη κίνηση ας υπογράψουμε για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Προσωπικά θα εισηγούμουν μέχρι και τη δήμευση, αλλά ας αρχίσουμε από κάπου. Και κάποια στιγμή, ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε λίγο με τις παραλείψεις και τις παρανομίες της κάθε κυβέρνησης. Αντί να πληρώσουμε, ας κάνουμε λίγη δουλειά. Ας συμμαζευτούμε λίγο επιτέλους, αηδία έχουμε καταντήσει...

(Update 21:39)

Το έγραψα ως σχόλιο, αλλά, μετά και από το άρθρο του doctor, νομίζω ότι πρέπει να το ενσωματώσω στο κύριο άρθρο

Το σημερινό αλλά και το χθεσινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη, εξηγούν σε μεγάλο βαθμό αυτά που λέω.

Βιβλία

Ζώντας σε ένα αρκετά ηλεκτρονικοποιημένο κόσμο, με σχεδόν το σύνολο των εφημερίδων να έχουν την ύλη τους, εκτός από έντυπη, παράλληλα και ψηφιακή, με τα blogs και τα λοιπά κοινωνικά δίκτυα, κάποιες φορές να προπορεύονται σε ενημέρωση των παραδοσιακών μέσων, η έντυπη πληροφόρηση, χάνει σταθερά έδαφος. Η κοινωνία της πληροφορίας είναι πολύ βιαστική για να περιμένει συγγραφή, διόρθωση, σελιδοποίηση, εκτύπωση κλπ. Ιδιαίτερα δε, όταν μιλάμε για e-books, όπου εκεί τα πράγματα κάνουν το μέλλον του χαρτιού ακόμα πιο ζοφερό.

Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι το βιβλίο θα εξαφανιστεί ποτέ. Ίσως -και μάλλον θα έπρεπε- εκείνο που θα εξαφανιστεί να είναι οι εγκυκλοπαίδειες και κάποια τέτοιου τύπου πολύτομα έργα, για τρεις λόγους: Τεράστια κατανάλωση χαρτιού για πληροφορίες που κανείς δεν θα διαβάσει ποτέ, ευκολότερη προσπέλαση λόγω του υπερκειμένου και τέλος κατοχή όσων πραγματικά χρειαζόμαστε.

Όσο για τον χάρτινο φίλο μας, τον χιλιοδιαβασμένο, πολυδανεισμένο, ζωγραφισμένο, υπογραμμισμένο, crossαρισμένο, με τις σημειώσεις του, τις αφιερώσεις του, τους σελιδοδείκτες του και τις τσακισμένες σελίδες του, δεν νομίζω ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ μακριά του. Καλή η εύκολα προσβάσιμη πληροφορία, αλλά θα περάσουν πολλές γενιές ακόμα που θα διαβάσουν τον Βερν σε χαρτί.

Πέρα όμως από όλες αυτές τις υποθέσεις υπάρχει ένα παρόν το οποίο, μέσω της ψηφιακής διαδικασίας, δίνει στο βιβλίο ένα φοβερό πλεονέκτημα. Σχεδόν όλα τα βιβλιοπωλεία πια, έχουν και ηλεκτρονικό κατάστημα, με φοβερές επιλογές αναζήτησης και παράδοση στο σπίτι. Ο λόγος όμως που γράφω το άρθρο είναι γιατί σήμερα ανακάλυψα ένα λίγο διαφορετικό ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο. Το Σπάνια Βιβλία κάνει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του, αναλαμβάνει, δηλαδή, μετά από μία δωρεάν εγγραφή, να αναζητήσει για τον αιτούντα το σπάνιο ή εξαντλημένο βιβλίο.

Δεν ξέρω πως σας φάνηκε, αλλά εγώ πολύ συγκινήθηκα...

Καλές Απόζεστες (updated)

Update 12/2/2010, 16:20: Go to the end of the text

Από το προηγούμενο post μέχρι σήμερα, συνέβησαν τα εξής: Μερικές μέρες συνοδός σε νοσοκομείο, ευτυχώς με ευχάριστα αποτελέσματα, δύο ταξίδια στα Γιάννενα για τον προηγούμενο λόγο, δύο εργασίες για το πανεπιστήμιο, μερικές αγχωτικές καταστάσεις που ζητούσαν άμεσα λύση, μερικά εξωblogικά κείμενα -επίκειται σύντομα έκπληξη, αν όλα πάνε καλά- που δεν είδαν δημόσιο φώς, πολύ κούραση και, μετά από όλα αυτά, καμιά 20αριά ώρες ύπνο, με διαλείμματα μόνο για κατούρημα, για να ισιώσω.

Οπότε, η αναμονή στην οποία προέτρεπε ο προηγούμενος τίτλος λαμβάνει τέλος άδοξο, αφού μου έφυγε η όρεξη, ξέχασα τι ήθελα να γράψω και είχα και μία σχετική παρότρυνση από την καλή μου φίλη, συμφοιτήτρια και συνοδοιπόρο Βίκυ. Βέβαια η ζωή είναι μία συνεχής αναμονή για κάτι, οπότε σε πολλούς τομείς αναμένουμε νεότερα και εξελίξεις σοβαρές. Και το καλό που τους θέλω είναι αυτή τη φορά να έρθουν όπως τις θέλω, για να μη τις πάρει και τις σηκώσει. Μόνο ο Δον Κιχώτης θα κυνηγάει ανεμόμυλους; Θα κυνηγάω και εγώ εξελίξεις και σε περίπτωση που τις πιάσω και δεν έχουν πάει όπως τις θέλω, θα δουν τι έχουν να πάθουν. Αμέ, ναι!

Ας καρναβαλιστούμε λοιπόν ήσυχοι για λίγο, προσπαθώντας να ξορκίσουμε το πολύ κρύο με το λογοπαίγνιο για τις Απόκριες, οι οποίες έπεσαν και αυτές θύματα της γλωσσικής μου σχιζογκάζιας -και ουχί σχιζοφρένιας- και έγιναν Απόζεστες.

Μήπως να γράψω και ένα ποίημα; Για να δούμε...

Απόγευμα δεν είναι, κουρνιάσαν τα πουλάκια
μα είναι πια χαράματα, λαλούν τα κοκοράκια
και αφού είμαι ακόμα ζωντανός, πεινάνε τα κοράκια
λέω να μαζέψω κουτσουλιές, απ' τα περιστεράκια.

Φτάνει. Δεν μου βγαίνει άλλο. Άμα είναι να πάρω το Νόμπελ, το παίρνω κι έτσι. Αλλά που να καταλάβουν και αυτοί τα βαθιά νοήματα, που κρύβονται πίσω από αυτούς τους, φαινομενικά αθώους, όμως βαρέως πολιτικούς στίχους.

Σας φιλώ βιδωτά, στριφογυριστά, κόντρα παξιμαδωτά και εύχομαι να επιστρέψω με πολύ ευχάριστα νέα, που ίσως εγκαινιάσουν μια καινούρια περίοδο για τούτο εδώ το ιστολόγιο...

Update 12/2/2010, 16:20:

Επειδή σήμερα ξεκινάνε οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στον Καναδά, όπως πληροφορήθηκα με το που ξύπνησα από το Google, ανεβάζω και ένα βιντεάκι που μου έστειλε η προαναφερθείσα καλή μου φίλη, για να θυμάστε ότι κάποια πράγματα είναι μόνο για επαγγελματίες και δεν πρέπει να τα δοκιμάζουμε από μόνοι μας.

Εν αναμονή

Τον τελευταίο καιρό, παρακολουθώ το "σήριαλ" που παίζεται με το βιβλίο της κας Δραγώνα και τις παραποιήσεις συγκεκριμένων σημείων που δημοσιεύτηκαν, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από διάφορες πολιτικές πλευρές. Αναπόφευκτα, οι αντιδράσεις του Μίκη Θεοδωράκη και οι πέριξ αυτών συζητήσεις, είναι οι πιο κερδισμένες σε μερίδιο ενασχόλησης. Και αυτό διότι, αφενός είναι διαμετρικά αντίθετες με τις, μέχρι τώρα, γνωστές πολιτικές του πεποιθήσεις, σε σημείο να φτάνουν να ταυτίζονται πλήρως με τη αντίπερα όχθη και, αφετέρου, επειδή, παρά την πλήρη αποσαφήνιση των περί ων ο λόγος εδαφίων και την αποδεδειγμένη χάλκευσή τους, εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος την ίδια και απαράλλαχτη πολεμική εναντίων της.

Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω και εγώ ένα post, με αφορμή αυτό το θέμα και με πρόθεση να καταδείξω κάτι που εδώ και πολλά χρόνια πιστεύω ακράδαντα: Ότι οι έννοιες δεξιός, αριστερός και λοιπά, είναι εδώ και χρόνια απολύτως κενές περιεχομένου, νεκρές σε προχωρημένη αποσύνθεση, αλλά εμείς συνεχίζουμε, από τον πρώτο έως τον τελευταίο πολίτη σχεδόν όλων των κρατών, να περιφέρουμε τα εναπομείναντα λείψανά τους· έτυχε όμως, κατά διαβολική σύμπτωση εξαιρετικής σπανιότητας, να έχω ανοιχτή την τηλεόραση. Πήρε λοιπόν το αυτί μου κάτι, που έκανε το μάτι μου να αλλάξει θέση, το οποίο με τη σειρά του απαγόρευσε στον εγκέφαλό μου να συνεχίσει τις εντολές, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έκαναν τα δάχτυλά μου να γράφουν το κείμενο. Αφού το δάχτυλό μου έξυσε το αυτί μου για να κλείσει ο κύκλος, ενημερώθηκα για επικείμενο γεγονός, ήσσονος σημασίας υπό άλλες συνθήκες· δεδομένης της καταστάσεως όμως, αποφάσισα να αναβάλω το κείμενο για μερικές μέρες.

Το εν λόγω γεγονός, είναι ότι την Τρίτη ο Λαζόπουλος θα έχει Αλ Τσαντίρι. Υπό κανονικές συνθήκες, θα μου ήταν παντελώς αδιάφορο. Όμως ο Μίκης, μέσα σε ένα ντελίριο, λίαν επιεικώς, φαιδρών δηλώσεων επί του θέματος, έχει αναφέρει και κάτι για φίμωσή του ή αποκλεισμό του ή κάπως έτσι τέλος πάντων, από τα ΜΜΕ. Από την άλλη, ο Λάκης έχει καταφέρει ένα μοναδικό στα χρονικά επίτευγμα· να παραδίδει αντιρατσιστικά μαθήματα, διαβάζοντας, παράλληλα, κάθε λογής εθνικιστικά παραληρήματα και ιδιαίτερα του Μίκη. Σκέφτηκα λοιπόν να δω πρώτα κατά πόσο θα ασχοληθεί και αυτή τη φορά μαζί του και να σιγουρευτώ αν έχει 99% ή 100% άδικο, οπότε να το ολοκληρώσω και να το δημοσιεύσω μετά.

Υ.Γ. 1 Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θα είμαι μέσα στο χρόνο για 2 εργασίες που έχω να παραδώσω μέσα στις 2 επόμενες εβδομάδες για το Πανεπιστήμιο.

Υ.Γ. 2 Δεν βάζω κανένα link, γιατί έχω διαβάσει τόσα αξιόλογα πράγματα, που σίγουρα θα αδικούσα όσους θα ξέχναγα, καθώς και γιατί το internet βρίθει αποτελεσμάτων με πολύ απλά googlίσματα.

Υ.Γ. 3 Ζητώ συγνώμη για τα σχόλια που δεν έχω απαντήσει σε προηγούμενα posts. Ελπίζω να το έχω κάνει μέχρι αύριο το βράδυ.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ’09, ΜΕΡΟΣ 2ο

Πριν κάνα δίμηνο είχα δει μία παράσταση η οποία, από ό,τι είδα στο Αθηνόραμα, έχει κατέβει πλέον. Παρόλα αυτά τότε είχα γράψει μια παρουσίαση, από την πλευρά του θεατή πάντα, αφού δεν είμαι ούτε κριτικός θεάτρου ούτε θεατρολόγος και είπα να την ανεβάσω.

Η ομάδα epta παρουσιάζει στο θέατρο "ΑΡΤΙ" την παράσταση "ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ’09, ΜΕΡΟΣ 2^ο", μια παράσταση που πραγματεύεται τους θεούς –με την ευρύτερη έννοια του όρου- του σήμερα και τους γενικότερους προβληματισμούς πάνω στο θέμα της πίστης.

Πρόκειται για μία παράσταση σύγχρονου θεάτρου, βασισμένη στο devise theater και τον αυτοσχεδιασμό. Πιο συγκεκριμένα, αυτό που παρακολουθεί ο θεατής είναι μια σειρά σχεδόν χορογραφημένων κινήσεων, με ιδιαίτερη έμφαση στην κυκλική επανάληψη των σημείων στα οποία οι καλλιτέχνες θέλουν να δοθεί έμφαση, μέσα σε ένα λιτό έως μηδαμινό σκηνικό. Συγκεκριμένοι διάλογοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Οι όποιες συζητήσεις, συμβαίνουν ενώ ο καθένας επαναλαμβάνει για κάποιες φορές ένα μίνι μονόλογο, στον οποίον ο άλλος περιπλέκει σαν απάντηση τα δικά του λόγια, βγάζοντας ουσιαστικά, τρία διαφορετικά αποτελέσματα.

Ο συγχρωτισμός του θεατή με το έργο, στην πραγματικότητα ξεκινάει πριν αρχίσει η παράσταση. Καθώς τα φώτα είναι ακόμα αναμμένα και ο κόσμος περιφέρεται μεταξύ της εισόδου, του φουαγιέ και των θέσεων, ακούγεται μία μουσική σαν κάποιος να παίζει με τους σταθμούς ενός ραδιοφώνου, που όμως καθόλου τυχαία δεν είναι. Έχουν γίνει επιλογές από βαριά λαϊκά και κλασσικό ροκ, μέχρι ομιλίες και εκκλησιαστικές λειτουργίες. Είναι δε τόσο πετυχημένο ως ραδιοφωνικό ζάπινγκ, που αν δεν υπήρχε η επανάληψη κάποια στιγμή, θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι πραγματικά κάποιος παίζει με το ραδιόφωνο, χωρίς, όχι απλά να μην βρίσκει αυτό που θέλει να ακούσει, αλλά να μην θέλει να ακούσει κάτι. Απλά παίζει νευρικά με την συνεχή εναλλαγή των σταθμών, δημιουργώντας μια ελαφρώς χαοτική αίσθηση.

Με αυτή την αίσθηση να κυριαρχεί, τα φώτα σβήνουν και η παράσταση αρχίζει, μαζί με τις διαφορετικές σκέψεις που αρχίζουν να περνούν από το μυαλό του καθένα. Μπροστά από τα μάτια μας αλλά, κυρίως, μπροστά από τον καθρέφτη της ψυχής μας πέρασαν οι θεοί, οι θρησκείες, οι ενοχές, τα λάθη, η καθημερινότητα σε σχέση με όλα αυτά, το επέκεινα. Η θρησκευτικότητα, που σε όλες τις στιγμές της ιστορίας και της προϊστορίας ανέπτυσσε ο άνθρωπος ψάχνοντας να βρει απαντήσεις κυρίως στο "από πού ήρθα" και στο "τι υπάρχει μετά", αλλά και γενικότερα να εξηγήσει πράγματα που του ήταν ακατανόητα δημιούργησαν τους κατά περιόδους θεούς. Περνώντας από θεοποιήσεις νεκρών, ουρανίων σωμάτων και φυσικών φαινομένων αρχικά και από τις σύγχρονες θρησκείες των σταυροφοριών, της ιεράς εξέτασης και των ιερών πολέμων στη συνέχεια, φτάσαμε σε ένα μπερδεμένο 2009, όπου ίσως να πιστεύουμε πια ότι δεν υπάρχει θεός, ίσως όμως και να τον χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ.

Η θρησκευτικότητα δεν είναι μόνο η λύση για την εξήγηση ακατάληπτων για τον ανθρώπινο νου φαινομένων. Είναι και η ελπίδα για έξωθεν βοήθεια, για μας αλλά και για όσους θα θέλαμε να βοηθήσουμε. Στον τοίχο στο πίσω μέρος του σκηνικού είναι κολλημένα χαρτιά με διάφορες εκφράσεις και φωτογραφίες, τα οποία οι ηθοποιοί ξεκρεμάνε ένα ένα και μας τα δείχνουν, πετώντας στη συνέχεια κάτω και δημιουργώντας έτσι μια αίσθηση αυξανόμενου χάους. Πιστεύεις, τι πιστεύεις, σε τι πιστεύεις, βοήθεια, αγαπάτε αλλήλους, φωτογραφίες παιδιών του τρίτου κόσμου και θυμάτων πολέμου, ποιος είμαι, σ’ αγαπώ, είμαι ελεύθερος, φοβάμαι… Μου είναι αδύνατον να θυμηθώ τι από όλα τα παραπάνω ήταν γραμμένο και τι περνούσε τη στιγμή που έβλεπα από το μυαλό μου. Μέσα στο χαμό που είχε δημιουργηθεί από τα χαρτιά ήρθαν να προστεθούν και μερικά ψεύτικα γαρίφαλα, κάποια από τα οποία κατέληξαν στα χέρια μας από μία βόλτα μιας ηθοποιού στο κοινό.

Είναι ο Θεός θεός; Και ποιος θεός; Χριστός, Μωάμεθ ή Βούδας; Είναι ο Έλβις θεός; Έλβις, Michael Jackson ή Καζαντζίδης; Μπορώ να πιστεύω χωρίς να είμαι πιστός; Όλα αυτά και, ίσως πολλά περισσότερα, ήταν η προβληματική που προσπάθησε να προσεγγίσει το έργο. Το έβλεπες στα πρόσωπα των θεατών την ώρα που έβγαιναν από το μικρό θεατράκι της οδού Ηπείρου, με το ακόμα μικρότερο και χωρίς προσωπικό φουαγιέ, όπου έπαιρνες μόνος σου και δωρεάν ό,τι ήθελες. Το κάθε πρόσωπο είχε διαφορετική όψη, δείγμα του ότι ο καθένας "είδε" μια άλλη παράσταση, μέσα από την αποδόμηση της ομάδας epta για τους προσωπικούς σωτήρες που ψάχνει ο καθένας μας.

Για πείτε μου τώρα...

... αγαπητοί και, όπως πάντα, ατελείωτοι αναγνώστες μου, πολύ πολύ σοβαρά όμως. Τι αξίζει περισσότερο και τι θα θυσιάζατε για το άλλο; Την Ηθική ή την Ευτυχία; Και προσέξτε: Χωρίς να θίγεται σοβαρά η Ηθική, σε περίπτωση που η απάντηση είναι η Ευτυχία και, αντίστοιχα, χωρίς να θίγεται σοβαρά η Ευτυχία, σε περίπτωση που η απάντηση είναι η Ηθική. Μιλάμε για ελάχιστες απώλειες σε κάθε περίπτωση· το θέμα όμως είναι καθαρά προτεραιοτήτων και Αρχών -αυτές τις άτιμες οι αρχές, που μας βασανίζουν, αλλά και που, ίσως, καθώς για μένα είναι ακόμα υπό έρευνα, μας κρατάνε "καλούς καγαθούς" ανθρώπους. Και, ειλικρινά, δεν ξέρω αν έτσι το κάνω πιο απλό ή πιο δύσκολο· πάντως, σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι οι Αρχές. Αν θες, πες μου και για σοβαρά εκατέρωθεν θιγόμενες περιπτώσεις και τις εκεί επιλογές σου, σε σχέση με το θύμα -την ηθική ή την ευτυχία. Αλλά πραγματικά ρε πούστη μου, τι βάζεις μπροστά; Γράψε μου έτσι χύμα και τσουβαλάτα, χωρίς πολλές πολλές φιοριτούρες. Και με μια υποτυπώδη ανάλυση, σε 2-3 γραμμές ή έστω μια πρόταση· ακόμα και μια δυο λέξεις· ή τίποτα, απλά ψηφοφορία, ένα μονολεκτικό poll.

Βέβαια οι μακροσκελείς και αναλυτικές επεξηγήσεις, είναι περισσότερο από καλοδεχούμενες. Είναι, για μένα, σαν δώρο, παρότι είναι σπάνιες· αλλά δεν είναι υποχρεωτικές. Αντίθετα με τους περισσότερους, ο μακροπερίοδος και υπεραναλυτικός λόγος, τα σεντόνια να πούμε, ποτέ δεν με ενόχλησαν. Θα το έχετε παρατηρήσει, άλλωστε και από τα γραπτά μου.

Αντίο Claude Lévi-Strauss

Στις 30 Οκτωβρίου του 2009, ύστερα από πάρα πολλά ταξίδια σε όλο τον κόσμο, ξεκίνησε για το τελευταίο του ταξίδι, πλήρης ημερών, ο μεγάλος εθνολόγος και πατέρας της σύγχρονης ανθρωπολογίας Claude Lévi-Strauss.

Τον Κλοντ Λεβί-Στρος, τον γνώρισα πριν περίπου ένα χρόνο, όταν ανέλαβα να κάνω μια παρουσίαση στο πανεπιστήμιο για το βιβλίο του "Φυλή και Ιστορία", στα πλαίσια της θεματικής ενότητας "Εισαγωγή στον Ελληνικό Πολιτισμό" και, πρέπει να ομολογήσω, πως από τότε που το διάβασα, άλλαξε όλος ο τρόπος σκέψης μου. Ή -πιο σωστά- μπήκαν σε μία τάξη όλα αυτά που σκεφτόμουν για χρόνια και, άλλα ήταν μπερδεμένα, άλλα με ερωτηματικό. Σε αυτές τις λίγες σελίδες εξετάζει το γιατί επικράτησε ο δυτικός πολιτισμός έναντι των άλλων και εξηγεί, με έναν μοναδικό τρόπο, την έννοια της βαρβαρότητας.

Σαν ένα αντίο αλλά και σαν φόρο τιμής στον άνθρωπο που πιθανότατα, αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε και η επιστήμη που σπουδάζω σήμερα, θα ανεβάσω αυτή την παρουσίαση που είχα κάνει τότε. Πριν από αυτό όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω δύο γεγονότα που συνδέονται με αυτήν.

Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση, θεώρησα σωστό να γράψω μερικά βιογραφικά στοιχεία για τον συγγραφέα. Ο Κλοντ Λεβί-Στρος γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου του 1908. Έψαχνα λοιπόν αρκετές ώρες για να βρω ημερομηνία θανάτου, έχοντας σίγουρο πως είχε πεθάνει, αφού ήταν ήδη Νοέμβριος του 2008. Μετά από πολύ ψάξιμο εγκατέλειψα την προσπάθεια, θεωρώντας όμως την παρουσίαση ελλιπή. Η τύχη μου όμως μου χαμογέλασε. Μερικές μέρες αργότερα και, ευτυχώς, πριν την παρουσιάσω, πέφτω πάνω σε μία εφημερίδα που έγραφε για το καινούριο του βιβλίο, ένα φωτογραφικό λεύκωμα, το οποίο έβγαινε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τον 100 χρόνων του. Χωρίς να γράψω τίποτα παραπάνω, η παρουσίαση είχε ολοκληρωθεί.

Το δεύτερο που θέλω να αναφέρω είναι λίγο ψωνέ όπως και να το κάνουμε, αλλά δεν κρατιέμαι και θα το πω. Η καθηγήτριά μας, η κυρία Κατερίνα Αλεξοπούλου, κάθε χρόνο δίνει κάποια βιβλία στους φοιτητές της, εθελοντικά, για να κάνουν παρουσίαση. Αφού τελείωσα την ανάγνωση της δικιάς μου, μου είπε ότι αυτό το βιβλίο δεν πρόκειται να το ξαναδώσει για παρουσίαση, και στις επόμενες χρονιές θα δίνει τη δικιά μου απευθείας, γιατί δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει καλύτερη παρουσίαση για αυτό το βιβλίο. Ε, θα έσκαγα αν δε το 'λεγα. Τώρα μπορείτε να τη διαβάσετε, αφού σας διευκρινίσω ότι, εκτός από την πρώτη παράγραφο, ό,τι άλλο είναι γραμμένο με πλάγια γράμματα, είναι αυτούσια μεταφορά από το βιβλίο.

ΦΥΛΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ



ΤΟΥ
CLAUDE LÉVI-STRAUSS




ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ UNESCO, 1952
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ, 1991 ΚΑΙ 1995
ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
aggelos-x-aggelos

Γενικά: Ο CLAUDE LÉVI-STRAUSS στο έργο του "Φυλή και Ιστορία", δίνει επιστημονικά τεκμηριωμένες απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «Υπάρχει ένας παγκόσμιος πολιτισμός;», «Ποια είναι η συνεισφορά των επιμέρους πολιτισμών στη διαμόρφωσή του;», «Καθορίζονται αυτές οι συνεισφορές από φυλετικούς παράγοντες;» και «Ποιος είναι ο ρόλος του δυτικού πολιτισμού και γιατί επικράτησε η τεχνική του σε ολόκληρο τον πλανήτη». Όλα αυτά μέσα από πνεύμα κατανόησης, ανοχής και ανθρωπισμού και ξεπερνώντας ρατσιστικές αντιλήψεις.

Ξεκινώντας το βιβλίο του, παραδέχεται ότι ακόμα και ο Gobineau, ο οποίος αναγορεύτηκε από τους ιστορικούς σε πατέρας των ρατσιστικών θεωριών, δεν αντιλαμβανόταν τις ανθρώπινες φυλές ως άνισες αλλά ως διαφορετικές. Άρα, οι όποιες διαφορές, δεν οφείλονται σε ανατομικούς παράγοντες, αλλά σε κοινωνικούς ιστορικούς και γεωγραφικούς. Σε αυτό το σημείο όμως θέτει το ερώτημα του γιατί τελικά επικράτησε ο πολιτισμός των λευκών σε σχέση με τους έγχρωμους λαούς, αν δεν υπάρχουν έμφυτες φυλετικές ικανότητες.

Σε μια προσπάθεια καταγραφής των πολιτισμικών διαφορών αντιλαμβανόμαστε ότι οι πολιτισμοί δεν διαφέρουν μεταξύ τους ούτε κατά τον ίδιο τρόπο, ούτε στο ίδιο επίπεδο και, σίγουρα δεν θα μάθουμε ποτέ για εξαφανισμένους πολιτισμούς που δεν άφησαν κάτι γραπτό. Άρα η ποικιλομορφία τους είναι σίγουρα πιο μεγάλη από όσο μπορούμε να καταλάβουμε. Μέσα από διάφορα παραδείγματα για τις περιπτώσεις που μπορούμε να εξετάσουμε, προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι διαφορές είναι συνδεδεμένες με την γεωγραφική θέση των κατοίκων αλλά, κυρίως, με τις σχέσεις μεταξύ των κοινωνιών, παρά με την απομόνωσή τους.

Στη συνέχεια διαπιστώνει ότι η διαφορετικότητα των φυλών, σπάνια παρουσιάστηκε στους ανθρώπους ως ένα φυσικό φαινόμενο αλλά ως τερατούργημα ή σκάνδαλο. Βάρβαροι ή άγριοι είναι οι λέξεις που χρησιμοποιούσαν πάντα οι άνθρωποι, αρνούμενοι να δεχτούν την πολιτισμική ποικιλομορφία και αποδίδοντας τις όποιες διαφορές στη φύση. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό των αγρίων: το να χαρακτηρίζουν άγριους όσους επιλέγουν ως τέτοιους. Βάρβαρος είναι κατ’ αρχάς όποιος πιστεύει στη βαρβαρότητα, μας λέει και συνεχίζει λέγοντάς μας για τον ψευδοεξελικτισμό, την απόπειρα δηλαδή της κατάργησης της ποικιλομορφίας και της εξάλειψης δυσάρεστων διαφορών, μέσω πάμπολλων θεωριών.

Εξετάζοντας κάποιους αρχαίους πολιτισμούς και συγκρίνοντας τους με κάποιους νεότερους, μέσα από παραδείγματα όπως η χρήση του λίθου, της ζωγραφικής ή του μετάλλου, μας δείχνει ότι όλοι οι λαοί ακολούθησαν μια κοινή πορεία με διαφορετική όμως ταχύτητα. Γνωρίζοντας όμως ότι υπάρχουν ευρήματα των οποίων τη χρήση δεν έχουμε ακόμα κατανοήσει, υποπίπτουμε στο λάθος του να παίρνουμε το μέρος της γνώσης μας ως το όλον της και να σχηματίζουμε λάθος άποψη. Όμως, το ότι δεν θα μάθουμε ποτέ την ιστορία ενός λαού δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ή ότι ήταν στάσιμη. Και καταλήγει: "Δεν υπάρχουν νήπιοι λαοί· όλοι είναι ενήλικοι ακόμα και αυτοί που δεν έγραψαν το ημερολόγιο της παιδικής και εφηβικής τους ηλικίας".

Στη συνέχεια, ασχολούμενος με τους λαούς των οποίων την ιστορία δεν γνωρίζουμε πλήρως, μας εξηγεί ότι, παρά το αναμφίβολα μεγάλο μέγεθος των επιτευγμάτων τους, δεν είναι εύκολο να τα κατατάξουμε σε μία κανονική και συνεχή σειρά, καθώς η πρόοδος δεν είναι ούτε απαραίτητη ούτε συνεχής. Προχωρεί με αιφνίδιες μεταβολές και η πορεία των αλμάτων της μόνο πορεία προς τα εμπρός δεν είναι. Την παρομοιάζει δε, με την κίνηση του αλόγου στο σκάκι. Πολλές κινήσεις, αλλά πάντα προς διαφορετική κατεύθυνση. Και όλοι οι πολιτισμοί έκαναν σωρευτικές κινήσεις εξέλιξης, αλλά ό,τι κέρδιζαν με το ένα κινδύνευαν να το χάσουν με το άλλο.

Μπαίνοντας στο 6^ο κεφάλαιο αρχίζει να γίνεται σαφές αυτό που θέλει να καταδείξει ο Lévi-Strauss σε αυτό το έργο του. Αυτό που μας κάνει να βλέπουμε έναν πολιτισμό ως σωρευτικό ή στάσιμο είναι δική μας οπτική, η οποία είναι συνήθως εθνοκεντρική. Έναν πολιτισμός που ανέπτυξε αξίες ή τεχνολογία που μοιάζει με τη δική μας ή στηριχτήκαμε σε αυτή για να προχωρήσουμε, τον χαρακτηρίζουμε σωρευτικό ενώ έναν του οποίου οι αξίες δεν μας χρησίμευσαν τον απορρίπτουμε ως στάσιμο, αδιαφορώντας για το κατά πόσο σημαντικά ήταν τα επιτεύγματά του για την κοινωνία του. Με το παράδειγμα του πως αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε ένα τρένο την ταχύτητα των άλλων τρένων και το παράδειγμα που κάποιος κοιτάει σε ένα μικροσκόπιο, οπότε λίγα χιλιοστά πιο πίσω βλέπει μια εντελώς παραμορφωμένη εικόνα, μας εξηγεί το πόσο σημαντικά ήταν τα κάθε λογής πολιτισμικά επιτεύγματα του κάθε πολιτισμού για να ξεπεράσει τα εγγενή του προβλήματα, σε σχέση με το πόσο αδιάφορα μας φαίνονται μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να μας χρησιμεύσουν. Με άλλα λόγια, φαινόμαστε ο ένας στον άλλο στερημένοι ενδιαφέροντος μόνο και μόνο επειδή δεν μοιάζουμε.

Ίσως κάποιοι να φέρουν την εξής αντίρρηση: αφού κανείς πολιτισμός δεν μπορεί να βγει από τον εαυτό του, δεν μπορεί να έχει αντικειμενική κρίση για τους υπόλοιπους. Όμως αυτό δεν συμβαίνει πράγματι. Αντιθέτως, οι υπάρχοντες πολιτισμοί είναι αυτοί που αναγνωρίζουν την υπεροχή του δυτικού και στις διεθνείς συνελεύσεις, αντί να τους κατηγορούν ότι τους δυτικοποιούν, τους κατηγορούν γιατί δεν τους παρέχουν αρκετά μέσα ώστε να δυτικοποιηθούν πιο γρήγορα. Και φτάνει σε ένα καίριο σημείο του θέματος. Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να θελήσουμε να υπερασπίσουμε την πρωτοτυπία των ανθρώπινων πολιτισμών ενάντια σ’ αυτούς τους ίδιους. Φυσικά, το φαινόμενο του οικουμενικού πολιτισμού είναι πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία, και δεν είναι καν βέβαιο πόσο θα κρατήσει. Γεγονός είναι πάντως ότι αυτή η προσχώρηση είναι περισσότερο έλλειψη επιλογής παρά ελεύθερη απόφαση, αφού πέραν των άλλων παραδειγμάτων που αναφέρει, υιοθετεί την άποψη του Leslie White ότι ο δυτικός πολιτισμός αυξάνει διαρκώς την ποσότητα ενέργειας και το όριο ζωής. Παρόλα αυτά, εδώ και οκτώ με δέκα χιλιάδες χρόνια έχουμε καταφέρει μόνο να τελειοποιήσουμε τις τεράστιες ανακαλύψεις που έγιναν τη νεολιθική εποχή, όπως τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Η τύχη σε όλα αυτά σίγουρα έχει παίξει κάποιο ρόλο, σίγουρα όμως όχι αυτόν που της αποδίδουν συνήθως. Η πολυπλοκότητα και η ποικιλομορφία των πράξεων που εμπεριέχονται στις πιο απλές εφευρέσεις, όπως για παράδειγμα το ψήσιμο του πηλού για να σκληρύνει, είναι τέτοιες που εκμηδενίζουν τον παράγοντα τύχη. Τα περισσότερα επιτεύγματα είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε για τους παλιότερους πολιτισμούς και να κρατάμε περισσότερο για τους δικούς μας. Έτσι και η βιομηχανική επανάσταση, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την επανάσταση που συντελέστηκε στη νεολιθική εποχή, είναι προϊόν, αφενός σκληρής δουλειάς, αφετέρου όμως, της σώρευσης του κεφαλαίου της νεολιθικής εποχής. Όμως, όπως εκείνη την περίοδο σε διαφορετικά και εντελώς αποκομμένα μεταξύ τους μέρη, συντελέστηκαν οι ίδιες εξελίξεις, έτσι –είναι βέβαιος ο Lévi-Strauss- θα συνέβαινε οπωσδήποτε και η βιομηχανική επανάσταση κάπου αλλού αν δεν συνέβαινε στην Ευρώπη, με μια διαφορά 100 με 200 χρόνια, που θα ήταν εντελώς αδιάφορη για τον ιστορικό του μέλλοντος.

Τέλος ο Lévi-Strauss μας λέει ότι η ανθρωπότητα ξανοίγεται σε διαφορετικές "πολιτισμικές επιχειρήσεις" χωρίς πάντα βέβαιο αποτέλεσμα. Αντίθετα, κάποιες φορές μπορεί και να χάσει, ακριβώς όπως ένας παίκτης της ρουλέτας. Γενικώς όμως, εκείνο που προσπάθησε να δείξει με αυτό το έργο του, είναι ότι η αληθινή συνεισφορά των πολιτισμών δεν συνίσταται στις ιδιαίτερες εφευρέσεις τους αλλά στη διαφορική απόκλιση μεταξύ τους, καθώς και ότι ένας παγκόσμιος πολιτισμός δεν μπορεί να υπάρξει με την έννοια που δίνουμε στον όρο, εφόσον συνεπάγεται τη συνύπαρξη των πολιτισμών οι οποίοι παρουσιάζουν τη μέγιστη διαφορά μεταξύ τους.

Κλείνοντας δίνει έμφαση στη συνεργασία που πρέπει να έχουν οι ανθρώπινες κοινωνίες μεταξύ τους. Η ποικιλομορφία των ανθρωπίνων πολιτισμών βρίσκεται πίσω μας, γύρω μας και μπροστά μας. Η μόνη απαίτηση που μπορούμε να προβάλουμε ως προς αυτή είναι να πραγματοποιείται με μορφές, από τις οποίες κάθε μία, με τη συνεισφορά της, θα κάνει τις άλλες να γίνονται ακόμα πιο γενναιόδωρες.

* * *

Bon voyage, mon ami ...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Από την αρχή σχεδόν που σε δημιούργησα, ήθελα να γράψω ένα post με αυτόν τον τίτλο αλλά τον φύλαγα για μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Τώρα νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να γράψω ένα κείμενο που να ξεκινάει έτσι.

Σε ότι έχει να κάνει με πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου (ανθρωπίνων σχέσεων εξαιρουμένων), είσαι νομίζω ό,τι πιο πετυχημένο έχω καταφέρει. Ποτέ δεν ήμουν τυπικός μαζί σου, αλλά ποτέ δεν ήμουν τυπικός στα περισσότερα πράγματα που αγαπάω. Οπότε δεν θα το θεωρήσω ως αρνητικό.

Από την ημέρα που ξεκίνησα να γράφω δημόσια, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή μου, άλλα προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο. Όμως πλέον ξέρω αρκετά καλύτερα τον εαυτό μου. Η πιο σημαντική αλλαγή που έγινε ήταν η εισαγωγή μου στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Αυτό από μόνο του, δημιουργεί πάρα πολλές προοπτικές για πολλά και δημιουργικά πράγματα και, γενικότερα, σαν μέσο όρο, μπορώ να πω ότι, παρά τα προβλήματα, η ζωή μου στο σύνολό της έχει καλυτερέψει κατά πολύ.

Όσοι διαβάζουν αυτό το ιστολόγιο από την αρχή του, ξέρουν ότι πολύ σπάνια γράφω προσωπικά πράγματα και, όταν καμιά φορά το κάνω, προσπαθώ να τα δω από μια εξωτερική πλευρά, ώστε να προκύψει ένα θέμα. Τέλος πάντων, σήμερα θα παραβώ πλήρως αυτόν τον κανόνα και θα γράψω κάτι εντελώς προσωπικό και παρακαλώ να εκληφθεί ως δήλωση ταυτότητας, ως επεξήγηση του ποιος είμαι και τι κάνω.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι από τη στιγμή που κατάφερα να μπω στο πανεπιστήμιο, έχω σοβαρά στο μυαλό μου την καριέρα του επιστήμονα και του συγγραφέα. Όχι του μυθιστοριογράφου και εν γένει λογοτέχνη, αλλά ως αρθρογράφος, χρονογράφος, ερευνητής κλπ. Αυτό είναι ένα όνειρο. Μακάρι να πετύχει...

Αν πετύχει όμως, θα ήθελα να δηλώσω ένα πράγμα. Εκείνο που θα ήθελα να μείνει πίσω μου σαν συγγραφικό έργο, εκείνο στο οποίο θα ήθελα να συμβάλλω σαν άνθρωπος στην κοινωνία και να αφήσω σαν κληροδότημα στις επόμενες γενιές, εκείνο, τέλος πάντων, για το οποίο θα ήθελα να με θυμούνται μετά το θάνατό μου οι άνθρωποι, είναι ότι όλο μου το έργο περιστράφηκε γύρω από την ανάλυση, περιγραφή, συγκεκριμενοποίηση και όσο το δυνατόν περισσότερο περιορισμό του φασισμού σε όλες του τις μορφές. Αν καταφέρω να γίνω ένας αξιόλογος επιστήμονας, που τα γραπτά του θα έχουν κάποια διαχρονική αξία, αυτό το κομμάτι θέλω να είναι το "γήπεδό" μου.

Αυτό βέβαια κυρίως εκτός blog. Το blogάκι μου θέλω να παραμείνει όπως είναι, με τις φιλοσοφίες του, τα χιουμοριστικά του, τις ασυναρτησίες του αλλά και τα σοβαρά του, τις περισσότερες φορές όμως γύρω από αυτό το φλέγον θέμα του φασισμού, το οποίο για κάποιο λόγο με τρομάζει κάθε μέρα και περισσότερο και κάθε μέρα το βλέπω να γίνεται και πιο έντονο γύρω μου/μας.

Αυτό που κάνω τώρα είναι κατά κάποιο τρόπο μια προσωπική δέσμευση για πολλά πράγματα. Ότι θα τελειώσω τις σπουδές μου, ότι θα συνεχίσω να είμαι δημιουργικός και να γράφω, ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να μελετάω. Μακάρι... Μακάρι να τα καταφέρω γιατί, τελευταίως, αρχίζω και το πιστεύω σοβαρά ότι κάτι έχω να πω που αξίζει να ακουστεί και πρώτη φορά τολμώ να το παραδεχτώ δημόσια.

Δεν την έχω ψωνίσει -ακόμα -ελπίζω. Παρακαλώ την επιείκειά σας.

Αθέατο πρόβλημα

Αγαπητέ κύριε Χαρδαβέλλα,

Δεν συνηθίζω να βλέπω τηλεόραση παρά μόνο όταν είμαι πολύ κουρασμένος και θέλω να αποφύγω κάθε σκέψη. Πολύ περισσότερο, όταν καμιά φορά τύχει να δω, οπωσδήποτε αποφεύγω εκπομπές όπου υπάρχουν μισή ντουζίνα καλεσμένοι, διαμετρικά αντιθέτων απόψεων, οι οποίοι μιλάνε όλοι μαζί και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Για κάποιο λόγο όμως σήμερα αποφάσισα να δω την εκπομπή σας Αθέατος κόσμος, την οποία πρέπει να ομολογήσω ότι δεν την είδα ολόκληρη, γιατί θεώρησα ότι δεν είχε κανένα απολύτως νόημα και σηκώθηκα να σας γράψω αυτή την επιστολή και να σας εκθέσω το γιατί πιστεύω ότι δεν είχε νόημα.

Κάποτε ένας μαθηματικός μου είχε πει το εξής: Στην επιστήμη δεν πρέπει να ψάχνεις να αποδείξεις κάτι, γιατί άμα το θες πολύ, τελικά θα το αποδείξεις. Πρέπει να ερευνάς χωρίς να προσμένεις κάτι συγκεκριμένο και να αποδέχεσαι το όποιο αποτέλεσμα, ακόμα και αν είναι αντίθετο με την θεωρία σου ή την ιδεολογία σου ή οτιδήποτε τέλος πάντων σε ώθησε να κάνεις την έρευνα. Κατά τη γνώμη μου το ίδιο ισχύει -ή τουλάχιστον πρέπει να ισχύει- και στη δημοσιογραφία. Όταν κάνεις ένα ρεπορτάζ, πρέπει να ψάχνεις το τι συμβαίνει πραγματικά και όχι αποδείξεις για αυτό που πιστεύεις ή θέλεις να αποδείξεις ότι συμβαίνει.

Το θέμα σας ήταν η κατάσταση που επικρατεί στη Θράκη με το τουρκικό στοιχείο. Δηλώνω ευθύς εξαρχής ότι δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς συμβαίνει. Στο πάνελ σας ήταν ο δημοσιογράφος Κώστας Καββαθάς, η συγγραφέας Αναστασία Καλλιοτζή, δύο βουλευτές των οποίων τα ονόματα δεν θυμάμαι (ο ένας γνωστός φωνακλάς του ΛΑΟΣ και ο άλλος του ΠΑΣΟΚ), ένας δημοσιογράφος με τουρκικό όνομα και κάποιος άλλος. Από την αρχή υπήρχε κάτι που δεν μου άρεσε αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς τι. Κάποια στιγμή και εν μέσω βίντεο και χάβρας, όλως περιέργως έγινε ένας ήσυχος διάλογος μεταξύ του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και εσάς. Και αμέσως κατάλαβα τι ήταν εκείνο που με ενοχλούσε.

Ο βουλευτής -θρακικής περιφέρειας- σας είπε ότι η κατάσταση δεν είναι ακριβώς όπως την παρουσιάζετε. Άλλωστε, συμπλήρωσε, δεν ζείτε εκεί όπως εγώ. Και εσείς του απαντήσατε, για μένα έτσι είναι (δεν χρησιμοποιώ εισαγωγικά για τους διαλόγους γιατί δεν θυμάμαι τα ακριβή λόγια). Και όντως ήταν καταφανέστατο ότι για σας έτσι ήταν. Αυτό πήγατε να αποδείξετε με το ρεπορτάζ που κάνατε και σας πληροφορώ ότι το πετύχατε πλήρως.

Είπα από την αρχή ότι δεν γνωρίζω τι γίνετε στη Θράκη. Σαφώς δεν γνωρίζω και αν είχε δίκιο ο βουλευτής που είπε ότι δεν είναι έτσι, όπως επίσης δεν γνωρίζω και αν εσείς έχετε δίκιο που λέτε ότι είναι. Το πρόβλημά μου όμως είναι ότι το ρεπορτάζ φαινόταν έτσι φτιαγμένο για να αποδείξει πράγματα. Άλλωστε δεν ήταν τυχαία και η επιλογή του να καλέσετε τον βουλευτή του ΛΑΟΣ.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος και σαφής. Εκείνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι, χάριν της θεαματικότητας, διογκώνετε, ή ακόμα και επινοείτε, θέματα με αποτέλεσμα ο κόσμος να μπερδεύεται -στην καλύτερη περίπτωση- ή ακόμα και να φανατίζεται που είναι το χειρότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις ξεκίνησε η εκπομπή, ένας έσπευσε να δηλώσει Ιρλανδός και ένας άλλος Αρειανός. Με αυτές τις τρομοκρατικές εκπομπές που κάνετε εσείς και πάρα πολλοί συνάδελφοί σας και με τους βαρύγδουπους και καταστροφολογικούς τίτλους,τύπου "Οργανωμένο σχέδιο της Τουρκίας", "Μας παίρνουν τη Θράκη", "Ακολουθεί το Αιγαίο" κλπ, έχετε καταφέρει να χαρακτηρίζεται κάποιος ως εθνικιστής ή ανθέλληνας από μία μόνο κουβέντα του.

Αν θέλατε πραγματικά να δείτε τη διάσταση του προβλήματος, θα καλούσατε επιστήμονες και όχι δημοσιογράφους και πολιτικούς, ιδιαίτερα μάλιστα τύπων που λατρεύουν να χαλάνε τη συζήτηση με της φωνές τους και τα "μη με διακόπτεις/να ολοκληρώσω" τους. Γιατί δεν ξανακάνετε την εκπομπή καλώντας δύο ιστορικούς, δύο εθνολόγους, πολιτισμιολόγους, ψυχολόγους ή ακόμα και άτομα που προσπαθούν να λύσουν τα όποια προβλήματα, όπως μέλη διαπολιτισμικών συλλόγων διαφόρων δραστηριοτήτων που σίγουρα δραστηριοποιούνται σε τέτοιες περιοχές με μικτό πληθυσμό; Επειδή δεν φωνάζουν, δεν τρομοκρατούν και δεν κάνουν νούμερα.

Ίσως πάλι και να σας καταλαβαίνω. Αν έπαιρνα και εγώ τις αμοιβές που παίζουν στο χώρο σας, μπορεί να κήρυττα και πόλεμο...

Φιλικά,

aggelos-x-aggelos

Ελεύθερο Πανεπιστήμιο

Τη Στοά του Βιβλίου φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι τη γνωρίζετε. Εκείνο που δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευρέως γνωστό είναι τα σεμινάρια που διοργανώνονται εκεί. Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.


Η ΣτΒ ιδρύθηκε πριν από 13 χρόνια από την Εν Αθήναις Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία. Από το όνομα, φαντάζομαι θα γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για θεσμό που κουβαλάει αρκετά χρόνια στην πλάτη του. Όντως, από ότι διαβάζω στο πρόγραμμα των σεμιναρίων, η εν λόγο εταιρεία ιδρύθηκε το 1836! Σημερινός της πρόεδρος είναι ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ο οποίος το 2007 ίδρυσε το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο. Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο έχει σαν στόχο να προσφέρει σεμινάρια πανεπιστημιακού επιπέδου, σαν μέρος της δια βίου εκπαίδευσης που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει απαραίτητο συστατικό της ζωής μας, με το χαρακτηριστικό όμως της ελεύθερης επιλογής, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του καθένα. Κόστος συμμετοχής υπάρχει, χωρίς όμως να είναι δυσβάσταχτο και με τις φοιτητικές εκπτώσεις ή τις έξτρα εκπτώσεις σε περίπτωση συμμετοχής σε πάνω από ένα πρόγραμμα, γίνεται πραγματικά περισσότερο από ανεκτό. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που διδάσκουν τόσο εξέχοντα ονόματα της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας. Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το πρόγραμμα με όλες τις λεπτομέρειες.

Έτσι λοιπόν και εγώ, μετά την παρότρυνση μιας φίλης και συμφοιτήτριάς μου από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ), είπαμε να συμμετάσχουμε σε ένα σεμινάριο, το οποίο θα μας βοηθούσε και σε κάποια κομμάτια της φετινής μας θεματικής. Και εδώ ξεκινάνε τα ευτράπελα!

Αρχικά λοιπόν, δεν κατάλαβα ότι αν δηλώσεις συμμετοχή σε παίρνουν. Νόμισα ότι γίνεται κάποιο είδος κλήρωσης ή κάτι τέτοιο. Οπότε για να είμαι σίγουρος ότι θα με πάρουν, δηλώνω το σεμινάριο που μας ενδιέφερε πρώτο και στη συνέχεια δηλώνω και όλα τα υπόλοιπα της περιόδου Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου (άλλα τέσσερα). Έτσι την επόμενη μέρα μου έρχεται ένα e-mail που με πληροφορούσε ότι είχε εγκριθεί η συμμετοχή μου σε όλα, και το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πάω να κάνω την κατάθεση στην τράπεζα! Είπαμε ότι είναι φτηνά, αλλά για κάνα δυο, όχι για όλα. Άσε που και τσάμπα να ήταν, έχω και ένα κανονικό πανεπιστήμιο να τελειώσω, πόσες ώρες έχει πια αυτή η μέρα;

Τρέχω λοιπόν από τα γραφεία τους, τους εξηγώ ότι δεν έγινα τώρα τελευταία ηλίθιος αλλά ήμουν πάντα έτσι και ακυρώνω τα τρία από τα πέντε. Δεν ακύρωσα και τα τέσσερα που είχα δηλώσει παραπάνω, πρώτον επειδή ντρεπόμουν (είμαι ένας ντροπιάρης ηλίθιος) και δεύτερον, επειδή το ένα το έκανε ο ίδιος ο Μπαμπινιώτης και είχα πάντα μια μεγάλη περιέργεια να τον γνωρίσω.

Πηγαίνω λοιπόν στο πρώτο μάθημα που ήταν Δευτέρα (το άλλο με τη φίλη μου ήταν Τετάρτη) και συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε μία αίθουσα όπου υπήρχαν περίπου διακόσιες γυναίκες, με μέσο όρο ηλικίας τα 25 και τρεις -μαζί με μένα- άντρες! Το ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν ότι αντίκριζα την αίθουσα πανοραμικά καθώς ήταν στο υπόγειο και κάθε σκαλί που κατέβαινα μου τις αποκάλυπτε ανά εικοσάδες. Φτάνοντας στο ίδιο επίπεδο με αυτό το πρωτοφανές φιλολογικό χαρέμι, στεκόταν μία ευγενέστατη κυρία η οποία μας προέτρεπε να βάλουμε τα χέρια μας σε ένα μηχάνημα που έβγαζε κάτι σαν οινόπνευμα για απολύμανση (πολύ δροσιστικό!) και τη ρωτάω: "Υπάρχει και τμήμα αρρένων;" Προφανώς, δεν κατάλαβε από την αρχή το λόγο της ερωτήσεως, αλλά έκανε τη σωστή κίνηση. Κοίταξε γύρω της.

Αφού σκάσαμε και οι 2 στα γέλια πήγα και έκατσα σε μία καρέκλα στην πρώτη σειρά. Ακριβώς μπροστά μου ήταν η έδρα που, υπέθεσα, ότι θα στεκόταν ο ομιλητής μας. Δέκα λεπτά αργότερα βλέπω τον Μπαμπινιώτη να κατεβαίνει τα προαναφερθέντα χαρεμοαποκαλυπτικά σκαλιά, να μας καλησπερίζει και να συνεχίζει για το βάθος της αίθουσας. Όταν έφτασε κοντά στον τοίχο, έστριψε αριστερά και κατέβηκε και κάποια άλλα σκαλιά, την ύπαρξη των οποίων δεν είχα αντιληφθεί μέχρι εκείνη την ώρα, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί τελείως από το οπτικό μου πεδίο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα και δεύτερη καλησπέρα, αυτή τη φορά όμως από τα ηχεία και ένας προτζέκτορας προέβαλε σε ένα πανί αυτό που κανονικά θα έπρεπε να βλέπω από την πρώτη σειρά.

Όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί δεν είχα και πολλά περιθώρια να το αλλάξω. Πολύ απλά, ο χώρος είχε 2 υπόγεια και εμείς είχαμε ένα Μπαμπινιώτη και ένα ολόγραμμα Μπαμπινιώτη. Πάλι καλά, θα μπορούσαμε να ακούμε μόνο. Αντίθετα, όχι μόνο τον βλέπαμε αλλά η κάμερα έκανε και τα απαραίτητα ζουμ στον προτζέκτορα της κάτω αίθουσας που χρησιμοποιούσε για τις διαφάνειές του, με αποτέλεσμα να στερηθούμε μόνο τη φυσική του παρουσία και καμία πληροφορία.

Το καλύτερο όμως το κράτησα για το τέλος, αφενός γιατί έτσι όφειλα ως ένας σωστός αρθρογράφος και, αφετέρου, γιατί στο τέλος συνέβη. Αφού λοιπόν τελείωσε η ομιλία, αποφάσισα να τον πλησιάσω και να του κάνω μια ερώτηση, περισσότερο για να του έχω κάνει μια ερώτηση και λιγότερο για να την ερώτηση την ίδια. Το ίδιο σκέφτηκαν και αρκετοί σαν και μένα, οπότε μέχρι να φτάσω στον κάτω όροφο -όπου και ανακάλυψα ότι τελικά υπήρχαν και άντρες- είχε μαζευτεί γύρω του ένα μπουλούκι ανθρώπων, με ποικίλα ερωτήματα. Ένας ένας, έκανε την ερώτηση που ήθελε και αποχωρούσε για να γίνει χώρος και για τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα οι επόμενοι να ακούν και τις ερωτήσεις των προηγουμένων. Έτσι και εγώ άκουσα την ερώτηση του κυρίου που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από μένα.

Ο κύριος αυτός ρώτησε τον κύριο Μπαμπινιώτη, αν μπορούσε να του συστήσει κάποιο καλό λεξικό για τη νεοελληνική γλώσσα!!!

Για να επιστρέφουμε σιγά σιγά

Των ατάκτων τα παιδιά,
σαν πεινάσουν παραγγέλνουν!

Ήρθα, τρομάξτε!

Κενό 5

Μμμ...

Κενό 4

Ααα...

Κενό 3

Χρρ...

Κενό 2

Ζζζ...

Έγινε και αυτό (Κενό 1)

Ένας ολόκληρος μήνας και δεν έγραψα τίποτα.

Φαντάζομαι πως το κάθε τι περνάει τις φάσεις του...

Ένα ετεροχρονισμένο post, έτσι για να μη μείνει κενός ο μήνας.

(Δευτέρα 1/6/09 13:00)

Έτσι, για το Πάσχα

Οδυσσέας Ελύτης - Το μονόγραμμα

Θα πενθώ πάντα - μ’ ακούς; - για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οι κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα "πίστεψέ με" και τα "μη"
Μια στον αέρα μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’ τις ξερολιθιές, πίσω απ’ τους φράχτες
Την ανεμώνα πού κάθισε στο χέρι σού
Κι έτρεμες τρεις φορές το μοβ τρεις μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο με τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα πού βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο πού άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού,για το μικρό το πόδι σού μες στ’ αχανή
σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουμε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα,και το νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
Πάντα Εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Ειμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ ακούς

Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα’ ρθει μέρα, μ’ ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν περώματα, μ’ ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, ν’ ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα - ένα, μ’ ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς

Το λουλούδι αυτό τής καταιγίδας και μ’ ακούς
Τής αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
Ειμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

V.

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ’ αντάρτες απόμαχους
Από τι να’ ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ’ αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ’ όλα το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ’ άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή

Πού κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα, ούτε η γερόντισσα ν’ όλα της τα βοτάνια

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί, και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μες στο σώμα και πού τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.


VI.

Έχω δει πολλά και η γη μες απ’ το νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας

Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Νά ’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί

Και να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου !

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και το γκιουλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος, και ας ειμ’ εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ’ ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο!


VII.

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Θα πενθώ πάντα - μ’ ακούς; - για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο

Χρόνια πολλά, καλή Ανάσταση!

Χρόνια πολλά blogάκι μου 3

Αγαπημένο μου blogάκι,

Σήμερα γίνεσαι τριών ετών. Ξέρω ότι από τη μέρα που σε έφτιαξα σου γράφω όλο και λιγότερο. Αυτό το ένα post την εβδομάδα ούτε κατά σύμπτωση δεν το πετυχαίνω πια. Αλλά εφόσον δεν έχω χάσει μήνα που να μη σου έχω γράψει, ελπίζω πάντα ότι θα επιστρέψω.

Πάντα πίστευα ότι εσύ θα μου άλλαζες τη ζωή και το έκανες σε όλα τα επίπεδα. Θα γυρίσω σύντομα, στο υπόσχομαι!

Μικρή διακοπή

Αναπάντεχα συμβάντα και τρέχοντες εξελίξεις με αναγκάζουν να απομακρυνθώ για λίγο από το blogging. Η πίεση χρόνου είναι μεγάλη και για λίγο δεν με βλέπω να γράφω. Χρωστάω και απαντήσεις από το προηγούμενο post· θα έρθουν και αυτές.

See you soon!

Sex και φακοί επαφής

Σκοπός αυτού του δοκιμίου (τρομάρα του) είναι να συσχετίσει το sex με τους φακούς επαφής. Και χωρίς να χάνει καθόλου χρόνο (το δοκίμιο, όχι εγώ, εγώ ένας απλός υπάλληλός του είμαι) ξεκινά αμέσως.

Το sex είναι από τη φύση του βάρβαρο. Ο Γούντι Άλεν, όταν ρωτήθηκε σχετικά με το αν το sex είναι βρώμικο, απάντησε "μόνο όταν γίνεται σωστά". Άρα όταν κάνεις sex, η πίεση πρέπει να σου φτάνει γύρω στο 37 με 39 -η μικρή. Αυτό είναι το κανονικό (και κράτα τη αυτή τη λέξη, θα μας χρειαστεί πιο κάτω) sex.

Άρα, καθόλου τυχαία η φράση "θα σου πετάξω τα μάτια έξω". Τι γίνεται όμως με αυτούς που φοράνε γυαλιά; Πως θα τους πεταχτούν τα μάτια έξω; Εδώ έρχεται να μας δώσει την απάντηση (το δοκίμιο πάντα, εγώ είπαμε, για το μεροκάματο).

Οι φακοί επαφής εξυπηρετούν ακριβώς αυτό το σκοπό. Να μπορούν να πετάγονται τα μάτια έξω κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής ΕΠΑΦΗΣ. Γι αυτό και φακοί ΕΠΑΦΗΣ. Αλλιώς θα τους λέγαμε φακούς μυωπίας ή φακούς στραβωμάρας.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η λεκτική τους σύνδεση. Η λέξη φακός, κακώς νομίζεις ότι είναι ελληνική. Βγαίνει από τη αγγλική λέξη fuck (την οποία αν κάνεις λάθος και τη γράψεις με το πληκτρολόγιο στα ελληνικά, βγαίνει φθψκ) οπότε έχουμε την ρίζα FUCK ΩΣ ΕΠΑΦΗ. Δηλαδή όπως είναι το fuck έτσι είναι και η επαφή, δηλαδή φακός επαφής!

Τώρα που διαλύθηκε αυτός ο μύθος πάμε να δούμε άλλον ένα. Νωρίτερα το δοκίμιο σου ζήτησε να κρατήσεις μια λεξούλα. Εσύ βέβαια θα την έχεις ξεχάσει ήδη, οπότε το δοκίμιο, στωικά θα σου την υπενθυμίσει. Ήταν η λέξη κανονικά, εκεί που λέγαμε για τον σωστό τρόπο πραγμάτωσης της πράξης.

Αυτό ακριβώς σημαίνει και η αγγλική λέξη sex. Διότι, αν τη μεταφράσουμε σε σωστά ελληνικά, από όπου και την πήραν οι αγγλόφωνοι, δεν παίρνουμε σεξ, αλλά σεκσ. Τεράστια διαφορά. Και ακόμα και αν δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι πρόκειται για την έκφραση σε Κ.Σ., δηλαδή, αν θυμάσαι από τη φυσική, σε Κανονικές Συνθήκες. Άρα η αγγλική λέξη sex, προέρχεται από την ελληνική έκφραση σε Κ.Σ. και σημαίνει τον σωστό τρόπο που πρέπει να γίνεται η δουλειά.

Καλή χρονιά!