Η επανάστασις επέτυχε και επιζεί

Το πρωί της 25 Νοεμβρίου του 2005, κατέβαινα με ένα ταξί τη Βουλιαγμένης για να παραλάβω το καινούριο μου αυτοκίνητο. Είχα περάσει ένα χρόνο χωρίς αμάξι, με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ αρκετά με ταξί και συχνά έπιανα την κουβέντα με τους ταξιτζήδες. Εκείνος ο διάλογος όμως της τελευταίας κούρσας με έκανε να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που ήταν χρόνια μέσα στα μούτρα μου και δεν τα έβλεπα.

Ο διάλογος με τον γύρω στα 55 με 60 οδηγό, είχε ξεκινήσει με αφορμή κάτι έργα που γίνονταν εκείνη την περίοδο στη Βουλιαγμένης και είχαν σαν αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί κάποιες λωρίδες από την κίνηση. Έλεγε τα γνωστά περί αληταράδων, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ενοχλούν τον κόσμο, χωρίς να προσφέρουν τίποτα και διάφορες γκρίνιες. Εγώ πάλι που είχα το μυαλό μου στο ότι δεν θα ξαναείχα σχέσεις για αρκετό καιρό με την κίτρινη φυλή λόγω του καινούριου τουτού, προσπαθούσα να τον ηρεμίσω λέγοντάς κάτι χαριτωμένα μεν, χωρίς καθόλου νόημα για το δικό του σκεπτικό και για το θέμα στο οποίο προσπαθούσε να καταλήξει δε, περί του ότι και τα έργα χρειάζονται και ότι κάτι καλό θα γίνει, ενώ η ενόχληση είναι προσωρινή και διάφορα τέτοια. Αυτός αρνούνταν πεισματικά να δεχτεί το οτιδήποτε θετικό με εντελώς αστήριχτα επιχειρήματα τύπου "γιατί, πότε έγινε κάτι της προκοπής για να γίνει και τώρα;" και διάφορα άλλα.

Αργότερα, το γύρισε στο αφού τελειώσουν τα έργα και ότι θα τα παρατήσουν όλα χάλια, με το δρόμο γεμάτο τρύπες και λοιπά, και πριν προλάβω να του πω άσε πρώτα να τελειώσει το έργο και το συζητάμε μετά, αλλά έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει εικόνα απόλυτου χάους και κυρίως ασυδοσίας, μου πετάει την επωδό των μισών και πλέον ελληνικών συζητήσεων: "Αυτά, ρε φίλε, επί Παπαδόπουλου δεν γινόντουσαν, τότε υπήρχε μία τάξη"!

Το αν υπήρχε ή όχι τάξη επί Παπαδόπουλου στο συγκεκριμένο θέμα -αν δηλαδή οι εργάτες δημοσίων έργων έκλειναν τις τρύπες τελειώνοντας το έργο- δεν το γνωρίζω, αλλά, τελικά, δεν έχει και σημασία. Ο τύπος εννοούσε τελείως άλλο πράγμα από αυτό που τελικά είπε. Άλλη ήταν η τάξη που του έλειπε.

Όταν το 1967 ο ανωτέρω συνταγματάρχης και η παρέα του κατέλυσαν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, η κατάσταση στη χώρα μας δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, αλλά δεν ήταν και στα χειρότερά της. Ήδη από το 1963 με την κατάκτηση του βραβείου νόμπελ από τον Γιώργο Σεφέρη είχε αρχίσει κάτι να αλλάζει. Η Αθήνα είχε άρχιζε να αποκτά μία έφεση στις τέχνες και τα γράμματα, να γνωρίζει κάποιους ποιητές, Έλληνες και ξένους, και να ασχολείται κατά τι παραπάνω με την μόρφωση και την παιδεία. Αυτό, βέβαια, είχε σαν αποτέλεσμα και το να πλησιάσει ιδεολογικά την, κοσμοπολίτικη τότε, αριστερά. Γενικώς κυκλοφορούσαν αρκετοί ελευθεριάζοντες.

Σε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει κάποτε στη ΝΕΤ, ο δημοσιογράφος είχε ασχοληθεί με το πολιτιστικό έγκλημα της χούντας. Έλεγε για το κιτς που επικράτησε, για τη φίμωση ανθρώπων που είχαν ανακαλύψει κάτι παραπάνω από το αρνί το Πάσχα και γενικώς για το πόσο πίσω μας πήγε πολιτιστικά αυτή η επταετία των στρατιωτικών. Σκεφτόμουν όμως εγώ τότε, γιατί ύστερα από τόση καταπίεση και μάλιστα πάνω στην πιο ακμαία φάση -μόλις αρχίσαμε να έχουμε την επαφή- δεν μας βγήκε εκατό φορές πιο δημιουργικά μετά την πτώση; Και αφού είχαμε κάνει τόσα άλματα, πως καταφέραμε να αντέξουμε επτά χρόνια;

Ο Νίκος Δήμου έγραφε κάποτε ότι η μαύρη μέρα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας δεν ήταν η 21η Απριλίου αλλά η 22η. Αντιγράφω από το βιβλίο "Οι Δρόμοι μου":

"Την άλλη μέρα το πρωί σηκώθηκα χαράματα και πήρα τους δρόμους. «Δεν μπορεί», σκεπτόμουν «από κάπου θα ξεκινήσει η αντίδραση». Οραματιζόμουν ποτάμια λαού να κατηφορίζουν προς το Σύνταγμα σε μία έστω σιωπηλή διαδήλωση διαμαρτυρίας.

Τίποτα. Οι οικοδόμοι, οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν, ήταν πρώτοι και καλύτεροι στις δουλειές τους. Οι φίλοι, που τους τηλεφώνησα από το γραφείο, ήταν όλοι στο «περίμενε» και στο «άσε να δούμε». Ήταν ο αιφνιδιασμός, ήταν η κούραση από τις συνεχείς πολιτικές διαμάχες, ήταν η έλλειψη δημοκρατικής παιδείας και ανακλαστικών; Ένιωσα μία πικρή γεύση απογοήτευσης".

Αλλά μήπως και επταετής παραμονή της χούντας στην εξουσία, ήταν αποτέλεσμα σκληρής διακυβέρνησης, η οποία απέτρεψε το όποιο αντιστασιακό κίνημα; Η χούντα στην Ελλάδα, παρ' ότι δεν ήταν αγία, οπωσδήποτε ήταν light σε σχέση με εκείνη του Φράνκο στην Ισπανία ή ακόμα και του Κάστρο στην Κούβα και σε θύματα αλλά και σε βασανισμούς. Χωρίς να υποτιμώ νεκρούς ή βασανισμένους έχουν υπάρξει και χειρότερα.

Ακόμα και το ξεκίνημα της πτώσης της -και όχι η πραγματική της πτώση, όπως νόμιζα μέχρι πριν από μερικά χρόνια- με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μαζικής εκδήλωσης, παρά μονάχα κάποιων φοιτητών, που κλείστηκαν στο ίδρυμα κατά λάθος, μετά από ένα λάθος συναγερμό στη Νομική. Βέβαια όποιον και να ρωτήσεις σήμερα, θα σου πει ότι ήταν μέσα εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, σε σημείο που το Πολυτεχνείο να φαντάζει σαν να έχει μεγαλύτερο campus και από το πανεπιστήμιο του Michigan.

Η πραγματικότητα όμως, περιγράφεται κάπως σε μια ταινία με τον Κώστα Βουτσά -δυστυχώς μου διαφεύγει ο τίτλος- στην οποία αυτός έχει ένα μικρό μαγαζάκι και ο αδερφός του είναι αντιστασιακός. Αυτός παίζει ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που θέλει απλώς να κάνει τη δουλειά του και δεν τον ενοχλεί τίποτα. Μέχρι που τη νύχτα του Πολυτεχνείου, αναγκάζεται να βγει έξω επειδή έχει μείνει μόνος του και τρώει μια σφαίρα στον κώλο. Αυτό τον έκανε αντιστασιακό;

Όμως σαν το χαρακτήρα που έπαιξε ο Κώστας Βουτσάς ήταν οι Έλληνες στην καλύτερη περίπτωση. Φοβισμένα και αμόρφωτα ανθρωπάκια, που είχαν έρθει στην Αθήνα ελπίζοντας σε ένα κομμάτι ψωμί και δεν τους ενδιέφερε τίποτα άλλο. Η όλη εξέλιξη και η πρόοδος, ήταν για αυτούς τρομακτικά πράγματα, που δεν τα σήκωναν. Άλλωστε και ο δικτάτωρ ήταν σαφής: Δεν κινδυνεύει κανείς που κοιτάει τη δουλειά του και δεν ενοχλεί.

"Τι πάει να πει ελευθερία λόγου και κουραφέξαλα. Εγώ κάνω τη δουλειά μου"; Αυτό ήταν και είναι το μόνο άγχος στην Ελλάδα και οι συνταγματάρχες το είχαν αφουγκραστεί πολύ καλά. Ο Έλληνας θέλει πολύ συγκεκριμένα πράγματα για να είναι ευτυχής. Θέλει μια θέση στο δημόσιο και ένα σπίτι. Η κυβέρνηση που θα του τα εξασφαλίσει αυτά θα του λείπει για μια ζωή έτσι και πέσει και ας έχει καταστρέψει εν τω μεταξύ το σύμπαν. "Με την ελευθερία γεμίζει το στομάχι"; "Και τι σε νοιάζει εσένα; Άσε τον κόσμο να καίγεται". "Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους κομμουνιστές";

Αυτή την αίσθηση της ασφάλειας έδωσε ο Παπαδόπουλος και κατάφερε να παραμείνει εφτά χρόνια. Ο μέσος Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για πολλά πολλά, ούτε και ανέχεται περίεργες συμπεριφορές. "Και τι έγινε άμα δεν σε αφήνει να έχεις μακριά μαλλιά, να κουρευτείς. Είναι αυτός λόγος για να επαναστατήσεις"; "Και τι έγινε που δεν μπορείς να πεις δημόσια τη γνώμη σου; Κράτα τη για την πάρτη σου". "Και γιατί να βάλεις κοντή φούστα";

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Δε νομίζω να κατάφερε ποτέ σύνθημα στην Ελλάδα να ενώσει τόσους πολλούς ανθρώπους όσο αυτό. Όλα τα άλλα είναι επικίνδυνα και πρέπει να παταχθούν.

Και βέβαια το εθνικό σπορ του κουτσομπολιού, έγινε καθήκον. Είδες κάτι; Πες το μας και καθαρίζουμε εμείς. Το κάνεις που το κάνεις με το γείτονα, το φίλο, τον πελάτη, γιατί να μην ωφελήσεις και την πατρίδα σου; Στην ταινία "Θα σε κάνω βασίλισσα" ο Θανάσης Βέγγος λέει μια πολύ χαρακτηριστική ατάκα στον υπάλληλό του. Ο τελευταίος τον έχει δει να φοράει το ψεύτικο μουστάκι και ο Βέγγος, για να μην γίνει ρεζίλι αφού το έχει βάλει για το θείο της γυναίκας του που τον νομίζει νεκρό, του λέει ότι έχει πρόβλημα με τα πολιτικά. Οπότε εκείνος νομίζει ότι είναι αριστερός και εκδηλώνεται. Του λέει λοιπόν ο Βέγγος: "Α, ρε λαγό που έβγαλε η μουστάκα. Έτσι να τελειώσω με το θείο ρε Γεράσιμε και σου τάζω ένα καρφί, να, σα λαμπάδα".

Για τον περισσότερο κόσμο μόνο κατ' ευφημισμόν ήταν χούντα. Ένιωθαν ασφάλεια -τώρα με τον Παπαδόπουλο δεν κουνιέται κανένας. Παράδεισος. Είχαν διώξει μακριά το φάντασμα του κομμουνισμού και είχαν αφοσιωθεί στο γνωστό τρίπτυχο, κάτι για το οποίο ήταν σίγουροι ότι ήταν σωστό, αφού έτσι έκαναν και οι παππούδες τους. Είχαν αποδεχτεί τόσο πολύ την έννοια του ρουφιάνου, που το θεωρούσαν φυσιολογικό. Όλοι σήμερα λένε ότι δεν τολμούσες να μιλήσεις γιατί δεν ήξερες ποιος ήταν ο διπλανός. Πως τυχαίνει ρε παιδί μου να μην μου έχει πει ποτέ κανένας "εγώ έδινα κόσμο";

Με τη χούντα, η επαρχιώτικη νοοτροπία της μη προόδου αλλά της πεπατημένης των προγόνων, σταμάτησε να δυσφορεί με την εξέλιξη που ελάμβανε χώρα και, ουσιαστικά, ήρθε στην εξουσία. Με τον Παπαδόπουλο -άνθρωπο καθαρά επαρχιώτη και "επαρχιώτη"- ηγέτη, είχαν πάρει το αίμα τους πίσω. Δεν υπήρχε τώρα τίποτα που να τους ενοχλεί και ό,τι δεν καταλάβαιναν, ήταν σίγουρα κάτι που έπρεπε να παταχθεί.

Όταν η δικτατορία ανετράπη και το Πολυτεχνείο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλες τις τυχών ενοχές, φάνηκε και το πραγματικό μας πρόσωπο. Ο πολιτισμός μας περιορίστηκε στην παραγωγή σκυλάδικων της εθνικής, ελαφρολαϊκών και, αργότερα, βιντεοταινιών. Η πολυπόθητη και άρτι επανακτηθείσα ελευθερία του λόγου και της σκέψης δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει ένα κλίμα σαν και εκείνο που άφησε με την έλευση της χούντας. Τα σποραδικά δείγματα ποιότητας ήταν ανάλογα με τον αριθμό των ανθρώπων που πραγματικά ήθελαν την ανατροπή. Οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν βολευόντουσαν καλύτερα με την τάξη που αποζητούσε ο ταξιτζής, παρά με τα κόκκινα πανό στο Σύνταγμα.

Οι συνταγματάρχες, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, νίκησαν. Το βλέπεις στο ύφος αρκετών ανθρώπων, μάλιστα ανθρώπων που έζησαν την επταετία, όταν γίνεται κάποια αναφορά στο πως θα τιμωρούνταν κάποιος για κάτι έστω και ελαφράς απόκλισης, αν ήταν "στα πράγματα" ο Παπαδόπουλος. Τους βλέπεις να φουσκώνουν από χαρά, σκεπτόμενοι να τραβάνε οι μπάτσοι έναν μακρυμάλλη από τα μαλλιά σέρνοντας στην γενική ασφάλεια, σκεπτόμενοι έναν πατέρα να μπορεί να χαστουκίσει στο δρόμο την κόρη του για δύο πόντους λιγότερους στη φούστα της σε όποια ηλικία και αν είναι, σκεπτόμενοι την πολυπόθητη τάξη που είχε επιβάλλει ο Παπαδόπουλος.

Η ξεκάθαρη επιτυχία της χούντας φαίνεται και από άλλες, λιγότερο εμφανείς, καταστάσεις. Από την ανοχή σε φασιστικές συμπεριφορές, από τη στήριξη της αστυνομίας σε ακροδεξιές οργανώσεις, από την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή, από την προβολή του κάθε Πλεύρη και Γεωργιάδη. Και κυρίως από τη σιωπή σε κατάφορες αδικίες, όπως στην περίπτωση της απόσυρσης του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Διαβάστε απόφαση δικαστή, προσέξτε επιχειρήματα (δεν σχολιάζω την ορθογραφία) και πείτε μου σε ποια δημοκρατική χώρα του κόσμου θα άφηναν αυτόν τον άνθρωπο στη θέση του.

Η μόνη επανάστασις του Παπαδόπουλου ήταν ότι κατάφερε να μη γίνει ποτέ καμία πραγματική επανάσταση. Και σε αυτό κερδίζει μέχρι και σήμερα και θα κερδίζει όσο κάποιοι νοσταλγούν την τάξη που τους παρείχε και ξεσπάνε σε φανταστικές λακκούβες.

Καινούρια παιχνιδάκια

Άνοιξαν οι δουλειές πάλι. Δύο προσκλήσεις για blogοπαίχνιδα. Η πρώτη από τη synas και η δεύτερη από τον Σταύρο Κατσάρη. Η πρώτη αφορά ένα ερωτηματολόγιο της υπερρεαλιστικής ομάδας της Αθήνας, την οποία αγνοώ πλήρως και η δεύτερη είναι σαράντα ερωτήσεις προσωπικές. Στην πρώτη απαντάω με περισσότερους από έναν τρόπους και στη δεύτερη κάπως ασόβαρα.

Πάμε για το πρώτο.

Γιατί κλαις;
Επειδή έτσι γουστάρω.
Επειδή κλαις.
Επειδή δεν κλαις.

Γιατί δεν κλαις;
Επειδή είμαι αναίσθητος σε μερικά.
Επειδή χαμογελάς.

Που είναι ο βάλτος;
Συχνά μπροστά σου. Πολύ συχνά όμως.
Στη συνήθεια.
Στον υπέρμετρο συμβιβασμό.
Οέο;

Ποιος είναι και που είναι ο δεσμοφύλακας;
Σκότωσε το μπάτσο που έχεις μέσα σου.
Στον έλεγχο της κοινωνίας (χα χα).
Η συνήθεια.
Στην Αλεξάνδρας.

Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Στο λούμπεν.
Στη φιλοσοφία.
Στο σεξ.
Στις μπίζνες.

Περιφρονείς κάτι;
Αρκετά πράγματα, να μην το πω το ψέμα.

Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Θα ήθελα.
Βρήκες την ώρα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση.

Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης";
Για να ζούνε οι καλλιτέχνες.
Γιατί αξίζουν.
Γιατί υπάρχουν κάποιοι που τα αγοράζουν.

Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την παραπάνω ερώτηση;
Δεν πάνε να κάνουν ό,τι γουστάρουν κι αυτά.

Do you remember revolution?
What revolution?

Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου;

Θα ανέβαινα σε ένα βουνό για να πάρω αέρα.

Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο;
Μπλε!

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Και γιατί να τα κλείσω;
Ακόμα πιο μπλε.

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
Ίσως. Ίσως λίγο περισσότερο από ίσως.

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν?
Γιατί να με συλλάβουν; Όσες φορές το έχω κάνει δεν ήταν ποτέ παράνομο. Έχω χάσει κάτι;

Θα σκότωνες τον Μπους, αν σου χάριζα 10 λαχταριστά εκλέρ;
Ναι.
Όχι.
Τι άλλη επιλογή έχω για να τα πάρω;
Μπορούμε να τα κάνουμε κοκάκια από το Νικολάτο;

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Αν πίστευα ότι μπορούσες να τα δεις και εσύ.

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Άκουσες κανένα παρατεταμένο α μέχρι τώρα;
Από την άλλη, δεν ακούς τον αντίλαλο ντιλαλο, ντιλαλο, ντιλαλο...

Ουφ! Πάει αυτό. Πάμε τώρα για το δεύτερο.

Όνομα:
Έλα τώρα που δεν το ξέρεις...

Γενέθλια:
Γιατί θα μου στείλεις τούρτα; 22/7.

Ζώδιο:
Δεν μπορείς να το καταλάβεις από την προηγούμενη; Μια αρρώστια είναι αλλά μου διαφεύγει. Ηπατίτιδα είναι, AIDS είναι... Α ναι, Καρκίνος.

Χρώμα μαλλιών:
Μαύρο.

Χρώμα ματιών:
Ταυτότητα βγάζω; Καστανό (ναι, κοίταξα στον καθρέφτη να βεβαιωθώ).

Έχεις ερωτευτεί ποτέ:
Ουουου...

Είδος μουσικής που ακούς:
Λίγα πράγματα δεν μου αρέσουν πια. Δεν ακούω σίγουρα αυτά τα λαϊκοπόπ.

Χαρακτήρας Disney/Warner Bross:
Bugs Bunny

Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά:
Ο Γεοστρώμυλος.

Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:
Να ξανακοιμηθώ.

Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:
Μπλε.

Τι έχεις στον τοίχο σου:
Λαδομπογιά.

Τι έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου:
Σκόνη.

Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες:
Θα σκούπιζα.

Αγαπημένος αριθμός:
Γενικά 8 και 10.
Στο 21, 9.
Στην τσέπη μου 100 και άνω.
Στην τράπεζα πολλά μηδενικά στο τέλος. Αυτό θέλει και εξήγηση. Με κάποιον άλλο αριθμό μπροστά και πριν την υποδιαστολή.

Αγαπημένο όνομα:
Παφνούτιος.

Βαγγέλης.

Τα χόμπι σου:
Τα δικά σου ρε.

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα:
Και εδώ καλά είμαι. Αλλά είμαι εδώ;

Μια ευχή για το μέλλον:
Να έρθει και σε μεγάλη δόση.

Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες:
Όχου τώρα. Σε πολλά μέρη. Αν μπορούσα να έχω τέτοια επιλογή γιατί να πάω σε ένα μέρος;

Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:
Τσιγάρο.

Αγαπημένο λουλούδι:
Μολόχα. Λόγω ονόματος.

Αγαπημένη σειρά:
Η οροσειρά.

Αγαπημένη ταινία:
Η μονωτική και το γνωστό παρασιτικό σκουλήκι.

Αγαπημένο τραγούδι:
Πολλά. Αλλά θα διαλέξω το "Πάλιωσε το σακάκι μου", γιατί δεν μου το παίζουν ποτέ σε ρεμπετάδικο.

Aγαπημένο βιβλίο:
Πολλά. Και δεν θα διαλέξω κανένα για να σκάσετε.

Αγαπημένο ζώο:
Εσχάτως, τα γαϊδουράκια και τα βατραχάκια.

Αγαπημένο ρούχο:
Εκείνο το σακάκι που λέγαμε παραπάνω.

Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Σιγά μην πρωτοτυπήσω. Πολλοί. Αλλά θα διαλέξω τον Γιάννη Αγγελάκα γιατί δεν ακούγεται και πολύ.

Αγαπημένο χρώμα:
Μπλε. Επειδή μέχρι τώρα το έχω χρησιμοποιήσει μόνο σουρεάλ.

Αγαπημένο φαγητό:
Το πολύ φαγητό.

Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι:
Δηλαδή τώρα αυτή η ερώτηση πόση διαφορά έχει από την παραπάνω;

Κακή συνήθεια:
Πολλές.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Σχεδόν τα πάντα μου αρέσουν σε μένα.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:
Η πιτυρίδα.

Συνηθισμένη ατάκα:
Πλάκα έχει.

Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
Η δουλειά είναι για όσους δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν (Όσκαρ Γουάιλντ).

Μεγαλύτερος φόβος:
Ο φόβος του να φοβάσαι.

Η καλύτερη pizza:
Χωρίς τίποτα που να φυτρώνει και με πολλά αλλαντικά.

Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...:
Ναι. Πιστεύω ότι είναι.

Αυτά. Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που με κάλεσαν, αλλά θα μου επιτρέψουν να συνεχίσω την αλυσίδα κάπως διαφορετικά. Οι τρεις πρώτοι που θα γράψουν σχόλιο και δεν θα έχουν παίξει ακόμα, μπορούν να δηλώσουν ότι είναι οι προσκαλεσμένοι μου. Διαφορετικά στείλτε μήνυμα στο 6969 γράφοντας aggelos-x-aggelos, κενό και το ονοματεπώνυμό σας και κερδίστε μια διπλή πρόσκληση για blogοπαίχνιδο.

(Xρέωση 0,015 εκατομυριοστόευρα. Η υπηρεσία παρέχεται από την Xaggelosphone Hellas L.T.D.)

Περί προσβολών

Αν πω σε κάποιον που δεν τον ξέρω 'είσαι μαλάκας', δημόσια, επειδή προβαίνει σε μία ενέργεια η οποία δεν με συμφέρει, προφανώς θα παρεξηγηθεί και θα μου κάνει μήνυση. Στο δικαστήριο λοιπόν, εγώ προς υπεράσπισή μου, θα ισχυριστώ ότι είμαι γιατρός και δεν τον είπα 'μαλάκα' με τη λαϊκή έννοια του όρου, αλλά επειδή έχει διαγνωσμένη μαλάκυνση εγκεφάλου. Ας υποθέσουμε τώρα, ότι εγώ είμαι γιατρός και αυτός έχει μαλάκυνση. Το αποτέλεσμα θα είναι να αθωωθώ και να έχω καταφέρει να τον προσβάλλω, επειδή έπαιξα με μια διφορούμενη έννοια ενός όρου.

Τι θα ήμουν σε αυτήν την περίπτωση; Δεν θα ήμουν ένας αγύρτης, που εκμεταλλεύτηκα τη θέση μου και τις γνώσεις μου, για να βλάψω κάποιον ο οποίος ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να αντιδράσει; Δεν θα ήμουν αυτός που κρύφτηκε πίσω από τερτίπια για να περάσει τη θέση του με τελείως άδικο τρόπο; Θα έπρεπε να είμαι περήφανος για αυτό;

Και περισσότερο, τι θα ήταν αυτός; Δεν θα ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος προσεβλήθη για το κοινό αίσθημα, αλλά όχι για τη δικαιοσύνη; Που και πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος να βρει το δίκιο του, όταν για όλο τον κόσμο είναι ένας κοινός μαλάκας, αλλά για αυτόν που το είπε και τη δικαιοσύνη είναι απλά ασθενής;

Δεν θα έπρεπε λοιπόν πριν αποφασίσουμε για την απαλλαγή ή την καταδίκη του κατηγορουμένου, να λάβουμε υπόψη μας και το ύφος του; Είχε, τη στιγμή που το έλεγε, το ύφος εκείνο, που έχει όταν ανακοινώνει σε κάποιον ότι είναι, για παράδειγμα, νεφροπαθής ή είχε το ύφος του εκνευρισμένου που ξεσπάει; Αυτό δεν είναι σημαντικό στοιχείο;

Και αν τώρα αντικαταστήσουμε την μαλακία με την πορνεία, τι είναι ο Άνθιμος που τόσο εύκολα μας κατηγορεί όλους ως πόρνους και πόρνες, επειδή σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία η λέξη πορνεία εκφράζει την κάθε είδους ερωτική σχέση εκτός γάμου; Εκείνος, αυτό εννοούσε; Και αρκεί μία γραπτή ανακοίνωση στο internet για να κλείσει το θέμα;

Χρόνια πολλά blogάκι μου 2

Σήμερα το blog μου γίνεται 2 ετών! Όλη την ημέρα σκεφτόμουν χίλια πράγματα να γράψω για τα γενέθλια του, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν πειράζει...

Ο κανόνας που είχα θέσει ανοίγοντάς το, το ένα κείμενο την εβδομάδα δεν έχει τηρηθεί και ιδιαίτερα. Πέρασα φάσεις με 7 κείμενα το μήνα και φάσεις με 2. Σε σχέση με την πρώτη χρονιά όμως, παρότι τότε έγραψα 50 κείμενα ενώ στη δεύτερη 42, είμαι πιο ικανοποιημένος φέτος.

Αλλά και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που το ξεκίνησα. Θα μπορούσα να γράψω άλλο ένα blog μόνο με διηγήσεις αυτών των 2 ετών.

Όμως ο χρόνος πια είναι πολύ λίγος και αυτό φαίνεται και στις επισκέψεις μου σε άλλα blogs. Έχω χαθεί τελείως από όλους σχεδόν. Sorry παιδιά...

Anyway, blogάκι μου σου εύχομαι να τα χιλιάσεις και να είσαι πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, όσο μεγάλο ήσουν αυτά τα 2 χρόνια!

Ο κύριος Δεξί Κλικ

Στα περισσότερα προγράμματα που χρησιμοποιούμε, υπάρχει το κλικ και το δεξί κλικ στο ποντίκι μας. Το κλικ είναι η ευθεία ο οδός, είναι το enter στην εντολή μας. Το δεξί κλικ είναι η παράκαμψη για εντολές που, για να τις ανοίξουμε, πρέπει να ψάξουμε σε αρκετά υπομενού.

Στη καθημερινότητά μας υπάρχουν πολλά τέτοια δεξιά κλικ, μόνο που μέχρι τώρα είχαν άλλα ονόματα. Συνήθως τα λέγαμε δόντι, βύσμα, μέσον, άνθρωπο, άκρη και διάφορα άλλα, τα οποία όμως περιέγραφαν αυτό ακριβώς: Το πως θα φτάσουμε στην εκτέλεση της εντολής μας, στο λιγότερο δυνατό χρόνο και με τη μικρότερη ταλαιπωρία. Η συντομοτέρα οδός της καθημερινότητας περιγράφεται άψογα με αυτόν τον παραλληλισμό.

Προτείνω λοιπόν να καταργηθούν τα παλαιά ονόματα και πλέον το κλασικό μέσον να ονομάζεται δεξί κλικ. Αν μη τι άλλο, θα μας παρέχει και μία κάλυψη μέχρι να μάθουν όλες οι παλιοσειρές από υπολογιστές.

"Έχουμε στην πολεοδομία (εφορία, ΙΚΑ, whatever) κανένα δεξί κλικ να κάνουμε τη δουλειά μας;"

Ήρθα

I'm back ρεεεεεε! Ε, τι να έκανα... Να συνέχιζα να γράφω τις παπαριές που έγραφα τον τελευταίο καιρό; Όοοοοχι. Διάλειμμα, ανάκαμψη και πίσω.

Λοιπόν φίλτατοι φίλοι μου, δεν είμαι και τόσο χάλια όσο φαινόταν στα τελευταία μου κείμενα. Όχι εγώ τουλάχιστον, γιατί, όπως φαίνεται, πάντα θα υπάρχει κάποιος να κρατάει τις ισορροπίες σε αυτά τα πράγματα, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά και όχι τώρα ερήμην του.

Τα νέα μου τώρα. Λοιπόν, πήγα και είδα τον αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη, στην φανταστική του παράσταση "Πόσο σ' αγαπώ... επιθεώρηση" και πέρασα γαμάτα!!! Πολύ γέλιο, πολλά αγαπημένα τραγούδια, πανέξυπνα νούμερα. Η Αθηναΐδα έχει μετατραπεί σε ένα μπρεχτικό καμπαρέ, που φιλοξενεί όμως τόσο όμορφα και τον Αριστοφάνη. Και βέβαια η πάγια θέση του Σταμάτη: Πίνουμε; Ναι! Καπνίζουμε; Ναι! Υπέροχο, να μην το χάσει κανείς σας. Θα φύγετε με ένα χαμόγελο το οποίο θα διαρκέσει για τουλάχιστον τρεις μέρες στις μουρίτσες σας.

Στο πρόγραμμα υπάρχει και ένα νούμερο το οποίο έχει μια ατάκα που του είχα πει κάποτε και του άρεσε. Μου το είχε πει από το καλοκαίρι ότι θα το κάνει κάτι αυτό, αλλά δεν περίμενα και ένα ολόκληρο νούμερο. Σταμ, σε ευχαριστώ πολύ για όλα και από εδώ. Πολλά φιλιά!

Έχω και άλλα ευχάριστα όμως. Ύστερα από προσπάθειες τριών ετών, κατάφερα -μόλις τρίτος από το τέλος- να μπω στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Σπουδές Στον Ελληνικό Πολιτισμό! Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου, απλά. Όνειρο ζωής. Με έβγαλε λίγο έξω από τον προϋπολογισμό μου, αλλά πιστεύω ότι αξίζει κάθε θυσία.

Τα λέμε σύντομα...

Και όλα καλά

-Είμαι ο Άγγελος και είμαι καλά! είπε το καημένο.

-Και ο Άγγελος είναι καλά, απάντησε η αρχηγός.

Ρε δε με χέζετε. Άκου εκεί απαίτηση. Με το ζόρι να είσαι καλά. Με το που θα νιώσεις λέει να σε παίρνει από κάτω, θα σηκωθείς και θα φωνάξεις ότι είσαι καλά. Οποίος εκβιασμός, θεέ μου.

Και γιατί δηλαδή πρέπει να είμαι πάντα καλά; Είναι υποχρεωτικό; Δεν μπορώ να έχω τις μαύρες μου; Μου το απαγορεύει κανένας; Εγώ μπορεί να περνάω όμορφα με τη μαυρίλα μου. Να μου χρειάζεται. Να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Θέλω να το περάσω όπως είναι και μετά να βγω και να είμαι σοφότερος. Ενοχλώ;

Και αν είναι δηλαδή όπως τα λέτε, όταν θα είμαι καλά, τι θα πρέπει να φωνάξω; Ότι είμαι σκατά; Ή θα πρέπει να το βουλώσω; Μήπως ενοχλεί να είναι κάποιος πραγματικά καλά; Μήπως μπαίνει στη μύτη;

Μήπως υπερβάλλω; Μάλλον...

Ναι, τελικά υπερβάλλω· οπότε το κλείνω εδώ. Αλλά "είμαι ο Άγγελος και είμαι καλά", θα φωνάξω όταν θα είμαι καλά· και θα είμαι καλά όταν τα πράγματα γύρω μου θα είναι καλά. Μέχρι τότε θα αρκεστώ, στο να προσπαθώ να τα κάνω έτσι ώστε να είναι καλά και θα αφήσω τις φανφάρες για όσους βαριούνται, και αρκούνται στο να νιώσουν προσωρινά καλά.

Και τότε θα φωνάξω: -Είμαι ο Άγγελος και όλα καλά!

Έχετε νέο μήνυμα, κάπου

Μπιπ μπιπ.

Έχετε ένα νέο μήνυμα.

Λες; Λες να με θυμήθηκε;

Άνοιγμα...

"Μπες να δεις τι σου έστειλα!"

Σώπα ρε! Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο. Με θυμήθηκε. Ωραία. Ανοίγω το Gmail να δω τι μου έστειλε.

Τίποτα. Τρία μηνύματα από το Facebook, δύο νέα σχόλια στο blog μου, 7 spam, αλλά από αυτήν τίποτα. Θα μπω στο Facebook, μπας και μου έχει γράψει πουθενά εκεί μέσα και δεν έχει έρθει mail. Ψάχνω fun wall, ψάχνω zoosk, ψάχνω ένα κάρο μαλακίες ακόμα, πάλι τίποτα. Refresh στα mail. Τίποτα. Καλά με δουλεύει;

Α, θα μου έχει γράψει σχόλιο στο blog! Μα τι βλάκας που είμαι, αφού το είπε καθαρά, μπες να δεις. Ανώνυμος, ανώνυμος. Κάτσε να τα διαβάσω, αν και έχει account, αλλά είναι και χαζή, ξέρω 'γω. Τίποτα.

Για κάτσε λίγο. Αυτή έχει και ένα παλιό μου e-mail στο Hotmail, λες να μου έστειλε εκεί; Για κάτσε να το ανοίξω και αυτό. Ανεπιθύμητη αλληλογραφία 254, Εισερχόμενα 2. Στα εισερχόμενα θα είναι.

Μπα ούτε και εδώ. Ρε λες να την έχει περάσει στην ανεπιθύμητη. Για κάτσε να ρίξω μια ματιά.
...
...
Ουφ, τσάμπα κόπος. Θα ρίξω μια ματιά και στο Skype και αν δεν είναι και εκεί θα την πάρω τηλέφωνο και θα την βρίσω. Δυο βδομάδες έχει εξαφανιστεί και να με δουλεύει και από πάνω;

Τίποτα. Τελείωσες κοριτσάκι, δεν θα κάθομαι να σε παρακαλάω και εσύ να μας κάνεις και πλάκα από πάνω. Τώρα θα φας σουτ μια και καλή.

Μπιπ μπιπ.

Έχετε ένα νέο μήνυμα.

Να το! Τώρα θα φάμε και την καζούρα. Είμαι περίεργος τι θα λέει.

Άνοιγμα...

"Μπήκες, το είδες;"

Άχου, θα τη σκοτώσω. Παίζει με τον πόνο μου. Μόνο το fax από την ντουλάπα δεν έβγαλα μήπως μου έστειλε εκεί. Κάτσε να τα ακούσεις από την καλή τώρα.

Ή μάλλον όχι. Δεν θα την πάρω τηλέφωνο. Θα της στείλω μήνυμα. Σιγά μην της δώσω και αξία και να χρεωθώ κιόλας.

"Μπήκα παντού και δεν είδα τίποτα. Ούτε Gmail, ούτε Hotmail, ούτε Facebook, ούτε πουθενά. Μήπως με δουλεύεις. Υπάρχει και πιο ωραίος τρόπος να μου πεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι."

Αποστολή...

Εγώ φταίω μωρή, που κάθομαι και ασχολούμαι. Κάτσε να πάρω την άλλη να πάμε για κάνα καφέ και εσύ κάτσε μόνη σου. Ή γύρνα στο μαλάκα σου, δεν με ενδιαφέρει.

Μπιπ μπιπ.

Έχετε ένα νέο μήνυμα.

Μόνο μη μου αρχίσεις τις συγνώμες τώρα γιατί θα τα πάρω στο κρανίο.

Άνοιγμα...

"Είσαι τελείως καμένος. Κλείσε τη μαλακία σου και κατέβα μέχρι την είσοδο του σπιτιού σου και μπες στο ΑΛΗΘΙΝΟ σου γραμματοκιβώτιο. Εκεί σου έχω στείλει ένα γράμμα με την αδερφή μου που πέρναγε από το σπίτι σου. Αν και τώρα το ξανασκέφτηκα..."

Η εξομολόγηση μιας μετοχής

"Αγαπημένοι μου επενδυτές,

Είμαι μία μετοχή όπως όλες οι άλλες μετοχές του κόσμου, που έχω σκοπό να ανέβω όσο πιο ψηλά μπορώ. Για τον σκοπό αυτό θα χρησιμοποιήσω όλα τα μέσα που έχω στη διάθεσή μου και σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω για το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε, αλλά δεν είστε μόνο εσείς που έχετε επενδύσει πάνω μου· πάνω από όλα είμαι εγώ. Έχω προσωπικό όφελος να είμαι μία επιτυχημένη μετοχή, μια μετοχή καλύτερη από όλες τις άλλες.

Στη διάρκεια της ζωής μου λοιπόν θα κάνω κάποιες επιλογές και κινήσεις που θα θεωρήσω εγώ σωστές για μένα και αν μου βγουν, θα είστε ωφελημένοι και εσείς. Θα πάρω τα ρίσκα μου και θα διαγράψω μία πορεία, που σαν στόχο θα έχει το να αισθανθώ ότι έζησα τη ζωή μου όσο πληρέστερα γινόταν. Σε αυτήν την περίπτωση όλοι θα είμαστε χαρούμενοι. Αν δεν μου βγουν όμως, και καταστραφώ, και ξεπέσω, το μόνο που σας δικαιολογώ να μου πείτε είναι "δεν θέλω πια να έχω παρτίδες μαζί σου". Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να γυρίσετε και να μου πείτε μας πρόδωσες. Είχατε πάντα την επιλογή να μην νταραβερίζεστε μαζί μου, να μην επενδύσετε σε μένα. Και εγώ είχα πάντα τον εαυτό μου. Σαφώς και πάντα ενδιαφερόμουν για εσάς και ήμουν υπερήφανος που επιλέξατε να σχετίζεστε με μένα, προσδοκώντας βέβαια σε κάποιο αμοιβαίο όφελος, αλλά δεν μπορείτε με τίποτα να μου αρνηθείτε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης· τον εαυτό μου τον διαθέτω όπως νομίζω εγώ καλύτερα.

Αγαπημένοι μου επενδυτές, αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλω στη ζωή μου και δεν θελήσετε τότε να σταθείτε δίπλα μου, κάντε μου μία χάρη: Αφήστε με ήσυχο."

Τώρα αντικαταστήστε την λέξη μετοχή, με τη λέξη άνθρωπος - φίλος - συγγενής - γκόμενος - whatever, και ξαναδιαβάστε το.

Καναπές αντί δρόμου

Τη χρονιά που πέρασε, οι bloggers βρεθήκαμε πολλές φορές στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Κάτι η Αμαλία, κάτι οι φωτιές στην Πάρνηθα και την Πελοπόννησο, ήμασταν συνέχεια στους δρόμους και φωνάζαμε, αλλά και παίζαμε σε όλα τα ΜΜΕ. Αυτό ήταν καλό γιατί έτσι μας έμαθε και ο πολύς κόσμος. Σε μια καινούρια προσπάθεια, δεν είναι κακό στην αρχή να στηριχτείς σε παλιές μεθόδους. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο;

Το μόνο σίγουρο, είναι ότι πρέπει όχι μόνο να συνεχίσουμε τον όποιο αγώνα ξεκινήσαμε, αλλά και να τον επεκτείνουμε. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που ο καθένας έχει βήμα για να μπορεί να πει τη γνώμη του και να μην τον ξέρει κανείς. Είναι καιρός να καταγγείλουμε ανώνυμα ή και επώνυμα (άλλο θέμα) όσα μας ενοχλούν και να είμαστε σίγουροι ότι κάποιος μας προσέχει.

Όμως ο τρόπος με τον οποίο θα συνεχίσουμε είναι ένα θέμα που ίσως πρέπει να το δούμε διαφορετικά. Η δύναμη του blogger κατά τη γνώμη μου, είναι τα κείμενά του. Εκεί είναι οι αγώνες του. Ο blogger στο δρόμο βγαίνει μόνο για να μαζέψει υλικό και να γυρίσει σπίτι του να το postάρει. Και σε αυτό είναι μόνος και έτσι πρέπει να παραμείνει. Συλλογικότητα στους αγώνες των bloggers, μπορεί να υπάρξει μόνο με τη δημιουργία ομαδικών blogs. Και οι όποιοι αγώνες, πρέπει να είναι πρωτότυπες ιδέες (σαμποτάζ προϊόντων, αποχή από δραστηριότητες κλπ.). Αυτοί που ο blogger θέλει να πάρουν το μήνυμα, θα το πάρουν βλέποντας τις επισκέψεις του να ανεβαίνουν και τα σχόλιά να του λένε "έτσι είναι, έχεις δίκιο, και εγώ μαζί σου".

Το ξέρω ότι με αυτή την άποψη διαφωνούν πολλοί, ίσως οι περισσότεροι. Συζητούσα με ένα φίλο μου -όχι blogger- και μου έλεγε ότι η διαδήλωση στο Σύνταγμα δεν έπρεπε να γίνει Κυριακή απόγευμα, αλλά μεσημέρι Δευτέρας. Έτσι θα ενοχλούσε τους πάντες και θα έκανε περισσότερη αίσθηση. Συγνώμη, οι φωτιές δεν έκαναν αρκετή αίσθηση; Έπρεπε να ταλαιπωρηθεί και ο κόσμος που δεν είχε όρεξη να συμμετάσχει σε αυτό;

Το να κλείνονται οι δρόμοι το θεωρώ παρωχημένο και αναχρονιστικό. Οι διαδηλώσεις πρέπει να εκλείψουν και να φυλαχτούν σε ένα ντουλαπάκι για αν μας προκύψουν θέματα σαν και αυτά που τις γέννησαν, ειδικά σήμερα που μπορούμε να φωνάξουμε και με άλλο τρόπο. Δεν μπορεί να εξισώνεται σε διαμαρτυρία η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος με τη χορήγηση του ΕΚΑΣ. Και οι φωτιές μπορεί να μην ήταν τόσο μικρό θέμα σαν το ΕΚΑΣ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν και χούντα.

Ο τρόπος που προτείνω, η πιο σωστά ο τρόπος που λέω να αποφύγουμε από δω και πέρα, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν "αντίσταση του καναπέ", αλλά δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που εννοούσαμε παλιότερα. Σήμερα η φράση παίρνει ένα καινούριο νόημα· και από τον καναπέ σου μπορείς να είσαι ενεργός πολίτης. Ακόμα και αν δεν γράφεις σε κάποιο blog, το να επιλέξεις να ενημερώνεσαι μέσω εναλλακτικών δικτύων είναι και αυτό πολύ σημαντικό. Το μόνο που θεωρώ κακό σήμερα είναι να παραμένεις παθητικός δέκτης, τη στιγμή που έχεις πολλούς διαύλους επικοινωνίας.

Πάνω από όλα όμως, ο blogger που θέλει να σώσει τον κόσμο, πρέπει πρώτα να διορθώσει τον εαυτό του. Και μη μου πείτε ότι από όλο αυτό τον κόσμο που μαζεύτηκε στο Σύνταγμα το καλοκαίρι, δεν ήταν ούτε ένας με αυθαίρετο, όλοι ανακυκλώνουν το παραμικρό, ότι κανείς δεν έχει δώσει φακελάκι ή δεν έχει λαδώσει εφοριακό. Το πίστευα ανέκαθεν και τώρα μπορώ να το πω: Όσοι φωνάζουν πιο δυνατά, συνήθως θέλουν να καλύψουν δικές τους ανομίες. Και το να βλέπεις κόσμο να δρα σύμφωνα με αυτό που ξέρεις ότι είναι η γενική απαίτηση προς τους άλλους, είναι αφενός το καλύτερο παράδειγμα και αφετέρου ο σωστός τρόπος δράσης. Ενεργοί πολίτες είναι αυτοί που κάνουν όσα ζητούν από τους άλλους.

Η γνώμη μου λοιπόν, είναι ότι πρέπει να αφήσουμε τους δρόμους και να επιστρέψουμε στις οθόνες μας και τα πληκτρολόγιά μας. Και πάνω από όλα, πριν σηκώσουμε διδακτικά το δάχτυλο προς όλους, να είμαστε σίγουροι ότι πράττουμε πρώτοι εμείς το σωστό. Γιατί όποιος φωνάζει πολύ, τελικά δεν ακούγεται.

Bloggers και μη, καλή χρονιά και χρόνια πολλά!

Υ.Γ. Με συγκινεί πολύ αυτός ο νέος τρόπος μέτρησης του χρόνου. Κάθομαι και κοιτάω πόσο μεγάλη είναι η λίστα με του αρχείου στη αριστερή στήλη του blog μου. Μικρούλα στην αρχή της χρονιάς και μεγαλώνει προς το τέλος. Πολύ χαίρομαι που αυτό το post θα την μικρύνει και πάλι.

Δύο σλόγκαν

Μέσα στις γιορτές, προέκυψαν δύο καινούρια σλόγκαν και θα ήθελα πολύ να τα μοιραστώ μαζί σας.

Το πρώτο μου ήρθε πηγαίνοντας σε ένα φίλο μου τα Χριστούγεννα. Μπαίνοντας μέσα θέλησα να πω κάτι πρωτότυπο, οπότε μου έρχεται στον μυαλό το "Χριστός γεννήθη"! Κολλάει αυτός λίγο και του λέω, τι με κοιτάς, απάντα, "αληθώς γεννήθη"! Έγινε σλόγκαν και το λέμε συνέχεια. Δηλαδή για να ακριβολογώ, εγώ το λέω συνέχεια επειδή γελάνε και δεν με βρίζουν. Αν το ακούσω κάποτε από κάποιον άλλο, θα ξέρω ότι μόλις γνώρισα έναν από τους ατελείωτους αναγνώστες μου.

Το δεύτερο είναι λίγο πιο περίπλοκο, οπότε κλείσε την πασιέντζα και συγκεντρώσου. Είχαμε κατέβει με δύο φίλους Ψυρρή και περπατάγαμε στη Σωκράτους. Και όπως βαδίζαμε αμέριμνοι προς τα μαγαζιά, άρχισαν να μας φωνάζουν τα κορίτσα -έλα τώρα που δεν ξέρεις για ποια κορίτσα μιλάω. Εγώ λοιπόν τότε, σκεπτόμενος την καλή μου και μη θέλοντας να ενδώσω σε πειρασμούς ακολασίας είπα το προφανές: "Και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν". Ο ένας από τους δύο όμως νόμισε ότι το είπα για πλάκα και έσπευσε να με κοροϊδέψει ο αχρείος. "Αλλά ρήσε ημάς..." μου λέει χαμογελώντας με βλέμμα ειρωνικό. Το αντιπαρέρχομαι και προχωράμε.

Λίγο παρακάτω όμως είδε μία που του άρεσε πολύ, και μου λέει: "Εδώ πάει το μη εισενέγκεις". Ήταν αλήθεια ότι ήταν η ωραιότερη από όλες γύρω οπότε δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω και του λέω: "Ναι όντως, είναι η Μις ενέγκης"!

Χρόνια πολλά και καλά!!!

Καλές πράξεις

Παραμονή Χριστουγέννων και όλα τα μίση ας ξεχαστούν -για λίγο έστω. Ας ασχοληθούμε με το πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να προσφέρουμε χαρά. Και έχω μία πολύ σύγχρονη ιδέα πάνω σ' αυτό.

Το να συγχωρέσεις όσους σε εκνευρίζουν και να βοηθάς γριές και ανάπηρους είναι μεν all time classic, αλλά, ταυτόχρονα είναι και αφόρητα τετριμμένο. Οι δωρεές σε ιδρύματα και εκκλησίες είναι ακριβές και δεν είμαστε τώρα για τέτοια (εδώ δεν έχουμε να φάμε, που λέει ο λόγος· και το άδειο μου ψυγείο· μια συμφωνία όμως αυτοί οι δύο, ο λόγος και το ψυγείο μου, άλλο πράγμα). Όμως, αγαπητοί και ατελείωτοι αναγνώστες μου, ο aggelos-x-aggelos και οι "Απόπειρες Φιλοσοφίας Καθημερινών Πραγμάτων" σας έχουν μία λύση που συνδυάζει συγχώρεση, δωρεά και την αφήνει τσέπη ως έχει.

Όλοι μας έχουμε δει blogs που φέρουν διαφημίσεις, τα γνωστά adds by Google. Πολλές φορές μπορεί να μας έχουν εκνευρίσει κιόλας. Για τις γιορτές λοιπόν, αρχικά τους συγχωρούμε. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό, γιατί ο άλλος που γράφει δεν μπορεί να ξέρει και τον ψυχισμό μας όσο τον διαβάζουμε. Πάμε λοιπόν ένα βήμα παραπέρα. Κάνουμε κλικ σ' αυτές τις διαφημίσεις!

Τα διαφημισοφέροντα blogs δεν πληρώνονται μόνο και μόνο επειδή κοτσάρανε μια διαφήμιση. Πρέπει κάποιος να κάνει και κλικ πάνω της. Έχουμε λοιπόν μια μοναδική ευκαιρία να κάνουμε ένα δώρο στους φίλους μας, το οποίο δεν θα μας στοιχίσει και τίποτα. Και αν δεν σας αρκεί αυτό για κίνητρο, ενεργοποιήστε τον εναπομείναντα αριστερισμό σας και σκεφτείτε ποιοι είναι οι κατέχοντες τον πλούτο σήμερα. Είναι οι εταιρείες που πληρώνουν για να διαφημιστούν. Κάνοντας λοιπόν ένα κλικ στις διαφημίσεις τους, τους αναγκάζουμε να πληρώσουν και έτσι συμβάλουμε ενεργά και στην πολυπόθητη αναδιανομή του πλούτου. Κλικ και τάλιρο -κατά το παφ και τάλιρο που έλεγαν και οι παλιοί.

Ξέρω, ξέρω. Σκέφτεστε τώρα όλοι εσείς: "Και με σένα αγαπητέ εξάγγελε, που δεν έχεις διαφημίσεις στο blog σου, τι να κάνουμε; Πως να σου κάνουμε δώρο;" Δεν υπάρχει κανένας λόγος άγχους αγαπητοί μου. Σε μένα μπορείτε να κρατήσετε την παλιά μέθοδο και να μου στείλετε μετρητά. Επικοινωνήστε στο e-mail μου για να σας δώσω λογαριασμό τραπέζης. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότερες περυσινές ευχές δεν έπιασαν. Οπότε για φέτος, ας κρατήσουμε την ουσία μόνο.

Καλά Χριστούγεννα!!!

Αναβολή στη δίκη του blogme

Update 15/12/2007, 21:05: Scroll down.

Το να γνωρίζω bloggers είναι η καλύτερή μου. Σήμερα (χθες μέχρι να το γράψω) όμως δεν ήμουν και πολύ χαρούμενος. Αυτός ο χώρος δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για χαρές. Παρότι είναι μέσα στο πράσινο έχει κάτι πολύ βαρύ. Όσοι έχουν δικαστεί έστω και μία φορά το καταλαβαίνουν. Και σήμερα είχε και συννεφιά με ψιλόβροχο. Η βρεγμένη Ευελπίδων είναι ακόμα πιο βαριά από τη στεγνή -το οποίο κάνει ρίμα με τη στενή και άστα να πάνε.

Πήγα σήμερα να παρακολουθήσω τη δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου. Όχι από περιέργεια ή δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, πήγα γιατί πιστεύω ότι αυτός ο άνθρωπος κατηγορείται άδικα και δεν θα έπρεπε να είναι μόνος του. Και ευτυχώς δεν ήταν. Μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά άνθρωποι, όλοι από το χώρο του διαδικτύου και των blogs. Τελικά όμως η δίκη δεν έγινε. Ο δικηγόρος του κυρίου Λιακόπουλου (ο οποίος παρεμπιπτόντως ονομάζεται Λιακόπουλος) ζήτησε και πήρε αναβολή και η δίκη ορίστηκε για τις 18/2/09.

Έτσι ο Αντώνης θα παραμείνει κατηγορούμενος και με το internetικό του μαγαζί κλειστό για άλλους 14 μήνες. Δεν πειράζει, δυσκολίες είναι θα περάσουν. Ελπίζω να τα καταφέρω και την επόμενη φορά να παραβρεθώ και, τότε, να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα από ότι σήμερα.

Χάρηκα πάντως πάρα πολύ που τον γνώρισα, γιατί φαίνεται πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Επίσης χάρηκα πολύ που γνώρισα και τον Παναγιώτη Βρυώνη, τον πατριάρχη του ελληνικού blogging, όπως και όλους τους άλλους που ήταν εκεί.

Καλά ξεμπερδέματα!

Update:
Αντιγράφω ένα σχόλιο από το blog του Αντώνη Τσιπρόπουλου το οποίο ο ίδιος θα ήθελε να γίνει γνωστό:

"Ακόμα και ο μηνυτής να αποσύρει την μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ,πχ γιατί κατάλαβε το λάθος του,η για λόγους εντυπωσιασμού, η για να πάψουν να ασχολούνται μαζί του , η για οποιονδήποτε άλλο λόγο τέλος πάντων… Η ΔΙΚΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Και αυτό διότι υπάρχει και το αυτεπάγγελτο σε αδικήματα περί ασέμνων!!! Και αυτό διότι στο κατηγορητήριο,όπως έχω γράψει ξανά, υπήρχαν φωτογραφίες (κομικ)απο το blog του Funel, που είτε περνούσαν από τον αποδελτιωτή,είτε συνδέονταν με αυτοματοποιημένο σύνδεσμο, θεωρήθηκαν άσεμνες.

Επίσης όλες οι κατηγορίες που μου έχουν προσάψει έχουν να κάνουν με αδικήματα περι τύπου(αφού δεν μπορούσαν να βρουν κάτι κοντινότερο για να χαρακτηρίσουν το blog!!! )
Έτσι απαλλαγή με βούλευμα (όπως διάβασα να λένε μερικοί) δεν προβλέπεται από τον νόμο σε αυτή τη περίπτωση. Αρα Η ΔΙΚΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Η μήνυση έχει γίνει “κατά αγνώστων”
Σωστά.Αυτό όμως έχει να κάνει με το σκέλος του Funel που ήταν και παραμένει άγνωστος.

Εγώ όμως ΔΕΝ ήμουν άγνωστος.
Ειχα όλα τα στοιχεία μου αναρτημένα,σε εμφανή θέση μαζί με το κείμενο αποποίησης ευθύνης για συνδέσμους η περιεχόμενο τρίτων.
Στις έγγραφες και ενυπόγραφες καταθέσεις τους, πριν ακόμα συνταχτεί η δικογραφία, οι κατήγοροι μου και ο μηνυτής με κατονομάζουν.(Όνομα,διεύθυνση,οικία,τηλέφωνα).
Για κάποιον απλό άνθρωπο που δεν είναι νομικός,αυτά μπορεί να ακούγονται παράλογα,πότε ο γνωστός γίνεται άγνωστος,και κατόπιν το αντίθετο.
Επειδή όμως μπαίνω σε νομικά “μονοπάτια” που ειλικρινά δεν γνωρίζω, αυτή τη στιγμή δε θα γράψω περισσότερα για αυτό το θέμα.

Αποσπάσματα όμως για αυτά που λέω,από τα παραπάνω έγγραφα, αλλά και τη δικογραφία,θα δημοσιεύσω το επόμενο χρονικό διάστημα σε νέα ανάρτηση ,αφού συμβουλευτώ τον δικηγόρο μου,ώστε ότι γράφω να είναι έγκυρο.
Ηθελα να δημοσιεύσω τα πάντα,όμως ο συνήγορος μου δεν κρίνει την στιγμή κατάλληλη,αφού η υπόθεση είναι σε εξέλιξη.

Ευχαριστώ όλους/ες"

Όσκαρ και δίκες

Διάβασα στου Allu Fun Marx ένα post για τα Blogscars (ο νεολογισμός δικός μου) και, σε γενικές γραμμές, συμφωνώ με τις παρατηρήσεις του. Αλλά θα ήθελα να συμπληρώσω ότι υπάρχει και ένα πιο καυτό θέμα στην blogόσφαιρα, το οποίο το έχουμε ξεχάσει ελαφρώς -ή τουλάχιστον δεν το έχω συναντήσει εγώ πρόσφατα. Και είναι κρίμα γιατί μας είχε ταρακουνήσει αρκετά όταν προέκυψε.

Σας υπενθυμίζω λοιπόν ότι την Παρασκευή 14/12/2007 και ώρα 9 πμ, στο κτήριο 9, στο πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών της πρώην σχολής Ευελπίδων θα εκδικαστεί η από 21/6/2007 αναβληθείσα υπόθεση του Αντώνη Τσιπρόπουλου για την γνωστό θέμα με το blogme και τον τηλεβιβλιοπώλη.

Αφού τελειώσει και αυτό το θέμα (κοίτα να δεις όλα κοντά στα Χριστούγεννα γίνονται στο χωριό μας, πέρυσι το monitor φέτος το blogme) μπορούμε ξανά να ασχοληθούμε με το ποιος είναι πιο εμπορικός, πιο αθυρόστομος πιο ξενιτεμένος κλπ. Προς το παρόν έχουμε άλλο θέμα.

Εκτός αν έχει αλλάξει κάτι και -πάλι- δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Please, let me know.

Και μιας και πιάσαμε τους aggregators, ξέρει κανείς τι έγινε εκείνο το Rss.BlogZ.gr;

Ανακαίνιση

Όχι δεν πρόκειται να δείτε τίποτα νέα χρώματα ή αλλαγμένα backrounds. Το blog μου, αν και κοντεύει τα δύο χρόνια σε ηλικία, με ικανοποιεί απόλυτα, τόσο αισθητικά όσο και επί της ουσίας. Ίσως να είναι το μόνο από τα μέχρι τώρα δημιουργήματά μου που με έχουν καλύψει τόσο πολύ όσο αυτό. Ούτε κάνω καμία ανακαίνιση στο σπίτι μου, ούτε και πουθενά αλλού. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρώτη φορά δεν μπορώ να κολλήσω το κείμενο που θέλω να γράψω με τον τίτλο που θέλω να βάλω.

Κείμενο; Μπα, ούτε κείμενο δεν το λες. Ίσως μόνο μια εξήγηση που χάθηκα. Είχα καμιά βδομάδα προβλήματα με το internet, αλλά τα έχω σχεδόν ξεπεράσει. Όμως έχω να γράψω από τις 19/11 και ήδη τώρα που γράφω ο Δεκέμβρης έχει χωνέψει την έκτη του μέρα και ξεκίνησε να μασουλάει την έβδομη. Πρέπει να το ομολογήσω: Έχω κολλήσει.

Σπανίως έχω πατήσει την υπόσχεση που έδωσα στο πρώτο μου post και έχω γράψει για προσωπικά μου θέματα. Και δεν σκέφτομαι να το κάνω ούτε και τώρα. Δεν θα είχε και νόημα άλλωστε, αφού τα θέματα που πραγματεύομαι συνήθως έχουν κάτι και από τον Άγγελο, μόνο που σε εσάς φτάνουν μέσω της οπτικής του Εξάγγελου· η οποία -όπως λέει και ο τίτλος αυτού του blog- είναι η απόπειρα φιλοσοφίας καθημερινών πραγμάτων και όχι τα καθαυτά καθημερινά πράγματα. Οπότε δεν θα αναλύσω τους λόγους που έχω κολλήσει.

Θα εξομολογηθώ όμως, ότι τελικά ο τίτλος που μου ήρθε να κοτσάρω σ' αυτό το post, δηλώνει πως μάλλον χρειάζομαι μία ανακαίνιση στη ζωή μου. Και μάλλον αυτή μου τρώει αρκετή από την -όποια- φαιά ουσία που διαθέτω για να κάτσω να γράψω κιόλας.

Σίγουρος όμως πως θα το ξεπεράσω σύντομα δεν γράφω "Κλειστόν λόγω ανακαίνισης", αλλά σκέτο "Ανακαίνιση" . Γιατί το κλειστό ενέχει τον κίνδυνο να μην ανοίξει ποτέ. Και αυτό δεν θα επιτρέψω να μου συμβεί.

Ανακαίνιση λοιπόν και ότι ήθελε προκύψει!

To be continued...

The blog, not the post.

Ο καλύτερος του χωριού

Κάποτε δούλευα σε ένα περιβάλλον, όπου το να φέρεσαι όσο γίνεται πιο πολύ σαν αγροίκος, ήταν περισσότερο από μαγκιά. Ήταν τρόπος επιβίωσης. Θα μπορούσες να στοιχηματίσεις ότι όποιος είχε σχέση με το χώρο είχε περάσει κάποια σχολή βλαχιάς ή κάτι τέτοιο. Όσο πιο αμόρφωτος, τόσο πιο πάνω στην ιεραρχία.

Σε ένα τέτοιο χώρο, κυριαρχούν τέσσερα πράγματα: Η ηλικία, ο τσαμπουκάς, τα λεφτά, και η κοιλιά. Με αυτή τη σειρά. Ο γηραιότερος, ασχέτως αν είναι και ο πιο άξεστος, είναι μία μορφή από μόνος του και χρήζει του απολύτου σεβασμού, ο πιο τσαμπουκάς είναι εκείνος που την περνάει καλύτερα, όλοι τον θέλουν για φίλο τους και οι εχθροί του είναι εχθροί όλων και, για έναν περίεργο λόγο, μία μεγάλη κοιλιά σου εξασφαλίζει ένα κάποιο respect.

Άφησα για τελευταία τα λεφτά, αν και δεν είναι τελευταία στη λίστα, γιατί μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, είχα ακούσει κάποτε κάτι πολύ ενδιαφέρον και σωστό. Μιλώντας με έναν τύπο με πλήρες πακέτο (ηλικία, τσαμπουκά, λεφτά, κοιλιά), άκουσα κάτι που μου έμεινε αξέχαστο, παρότι δεν είχε τύχει να το αντιμετωπίσω για πολλά χρόνια από τότε.

Το να μην έχεις λεφτά, μου είχε πει, φίλε μου, είναι κάτι πολύ σχετικό. Γιατί και τρία κατοστάρικα να έχεις, δεν μπορείς να πεις ότι έχεις λεφτά. Όμως με τρία κατοστάρικα, μπαίνεις στο καφενείο, κάθεσαι μόνος σου σε ένα τραπέζι που να το βλέπουν όλοι, χτυπάς τα χέρια και λες όλο μαγκιά: "Ένα γλυκύ βραστό", που κάνει δυόμισι κατοστάρικα. Πετάς τότε το τρακοσάρι πάνω στο τραπέζι και λες: "Δικά σου" και είσαι ο καλύτερος του χωριού -ο τσαμπουκάς που λέγαμε. Κάποιος θα έρθει να σου πιάσει την κουβέντα και μετά βλέπεις τι γίνεται. Ενώ άμα δεν έχεις φράγκο τι κάνεις;

Εννοείται ότι -παρά τον τίτλο- αυτό γίνεται μόνο σε πόλη.

Πωλητής ή γκόμενος;

Τον τελευταίο καιρό έχω μπλέξει με κάτι σεμινάρια πωλήσεων, τα οποία μου έφεραν στο μυαλό κάτι παλιές σκέψεις που είχα κάνει, όταν δεν έγραφα ή έγραφα μόνο για την πάρτη μου. Τότε ο κόσμος ήταν πιο όμορφος· τώρα που ανακάλυψα τα blogs, είναι αναγκασμένος να τις ανέχεται αυτές τις σκέψεις.

Δεν πρόκειται βέβαια να κάτσω να αναλύσω τεχνικές πωλήσεων, ή να κάνω σεμινάριο. Απλά έχω εντοπίσει μία κάποια σχέση που έχει το να προσπαθείς να βρεις ένα πελάτη και να του πουλήσεις κάτι (κυρίως υπηρεσία) με το να προσπαθείς να βρεις γκόμενα και να τη ρίξεις. Τι κοινά έχουν αυτά τα δύο;

Σαν πωλητής πλησιάζεις τον πελάτη σου, συστήνεσαι και δίνεις την κάρτα σου. Είσαι όσο γίνεται πιο ευχάριστος και προσπαθείς να κλείσεις ένα ραντεβού μαζί του για να τον ενημερώσεις. Είναι αυτονόητο ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πλησιάζεις και μία γυναίκα, με τη μόνη διαφορά ότι δεν δίνεις κάρτα αλλά κάνα σφηνάκι ή κάνα λουλούδι (ε, άμα είσαι ψώνιο, δώσε και την κάρτα σου). Αφού κλειστεί το ραντεβού, και στις δύο περιπτώσεις πας καλοντυμένος, ευδιάθετος και με αέρα ανθρώπου που δεν έχει και τόση ανάγκη και προσπαθείς να πουλήσεις πρώτα τον εαυτό σου (κανόνας στις πωλήσεις, άγραφος νόμος στα ραντεβού). Αρχικά σπας τον πάγο, φτιάχνεις κλίμα και μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν, περνάς στο παρασύνθημα.

Το παρασύνθημα ολοκληρώνεται στη μεν πώληση με υπογραφή, στο δε γκομενιλίκι με φιλί. Και σταματώ για λίγο με τα κοινά του πωλητή με τον επίδοξο γκόμενο, μιας και εδώ αρχίζουν τα κοινά του αγοραστή με της γκομενίτσας. Τα δύο αυτά άτομα έχουν μια κοινή αντιμετώπιση προς το άλλο μέρος από πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης. Ξεκινούν για το ραντεβού έχοντας κάποιες υποψίες ενδιαφέροντος και θέλοντας να καλύψουν μια ανάγκη. Αισιοδοξούν βαθιά μέσα τους να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους ο άλλος και να ολοκληρωθεί η δουλειά, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν και τα όπλα αμαχητί. Γι αυτό και στον περίγυρό τους έχουν υποσχεθεί ότι θα το ψάξουν αρκετά πριν πάρουν την οποιαδήποτε απόφαση. Δεν θέλουν να τους χαρακτηρίσουν ούτε ευκολόπιστους, ούτε ξεκωλάκια. Και το ψάχνουν με συνεχείς αντιρρήσεις και "όχι, μη, δε θέλω, άσε με" αντίστοιχα.

Έτσι λοιπόν το εκάστοτε ραντεβού μπορεί να καταλήξει με τρεις κοινούς τρόπους: Συμφωνία (υπογραφές, προκαταβολές κλπ και αντίστοιχα φιλί, χαμούρεμα κλπ), διαφωνία (κανείς δεν θέλει να ξαναδεί τον άλλο μετά από ένα αποτυχημένο ραντεβού), επανεξέταση (ας το αφήσουμε προς το παρόν και τα ξαναλέμε). Και από εδώ και πέρα, ξεκινά και η πλήρης ταύτιση.

Στην περίπτωση της συμφωνίας, ο αγοραστής θα επιστρέψει δηλώνοντας ότι βρήκε το τέλειο προϊόν και θα προσπαθεί να το υποστηρίξει ό,τι και να πουν οι άλλοι. Δεν μπορεί να δεχτεί εύκολα ότι έκανε λάθος απόφαση, καθότι θα τον που χαζό. Άρα όχι μόνο θα υπερκεράσει τις όποιες αντιρρήσεις του προβάλλουν, αλλά θα το προτείνει ανεπιφύλακτα και στους άλλους -οι λεγόμενες συστάσεις για τον πωλητή. Η δε γκομενίτσα, μπορεί να μην προτείνει ακριβώς να δοκιμάσουν οι φίλες της το new boyfriend, αλλά οπωσδήποτε θα θέλει να τους τον γνωρίσει και σίγουρα θα τον υποστηρίξει σε περίπτωση που κάποια του βρει έστω και το παραμικρό μειονέκτημα. Κανείς από τους δύο βέβαια, δεν θα παραλείψει να αναφέρει πόσο ευτυχισμένος αισθάνεται.

Εδώ βρίσκεται και το πιο δυνατό σημείο ταύτισης. Και οι δύο, παρά το τι φαίνεται, δεν υποστηρίζουν το νέο τους απόκτημα· ουσιαστικά εκείνο που επιθυμούν είναι να πείσουν δια το ορθόν της κρίσης τους. Πάσα διαφωνία επιφέρει πλήγμα στον εγωισμό τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίδρασης, είναι πολύ θετικό για τους "αντίπαλους", ειδικά για τον πωλητή.

Περιττεύει βεβαίως σχολιασμού ότι ο μεν πωλητής θα υπερηφανεύεται στον διευθυντή του και ο δε γκόμενος στους φίλους του, για τον εμπλουτισμό της συλλογής τους. Και εδώ κοινές αντιδράσεις.

Κοινές αντιδράσεις έχουμε και στην περίπτωση της διαφωνίας. Αγοραστής και γκομενίτσα θα σιχτιρίζουν για το χαμένο τους χρόνο χρησιμοποιώντας μάλιστα και τα ίδια κοσμητικά επίθετα -βλάκας, γλοιώδης, ανέραστος και άλλα παρόμοια, είναι λέξεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για κακό πωλητή, και για μούφα γκόμενο. Πιθανές καλές πτυχές θα αποσιωπηθούν πλήρως, ώστε και πάλι να ενδυναμωθεί η βαρύτητα της κρίσης τους. Εδώ βρίσκεται το δεύτερο πιο δυνατό σημείο ταύτισης. Όπως και στην συμφωνία, οι όποιες ενστάσεις περί πιθανών καλών χαρακτηριστικών εκλαμβάνονται προσωπικά, οπότε θα προσπαθήσουν να τους απαξιώσουν πλήρως, πωλητή και γκόμενο. Τα αποτελέσματα εδώ είναι πολύ περισσότερο καταστροφικά, από όσο είναι ευεργετικά τα της συμφωνίας, και πάλι περισσότερο για τον πωλητή.

Ομοίως και το αντίπαλον δέος (both πωλητής and γκόμενος again) θα αποσιωπήσει την ήττα του, με χαρακτηρισμούς για τους άλλους που προσδίδουν την έννοια ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει τι είναι συμφέρον για αυτόν και που γενικώς δεν ξέρει τι του γίνεται. Θα φροντίσουν δε και οι δύο να την ξεχάσουν γρήγορα, καθότι η μνήμη αυτή μπορεί να ρίξει το ηθικό τους, κάτι πολύ απαραίτητο και για τους δύο.

Τέλος στην περίπτωση της επανεξέτασης, αγοραστής και γκομενίτσα ταυτίζονται πάλι μέσω των επιφυλάξεων. Ναι μεν έχουν βρει κάτι πολύ κοντά σε αυτό που έψαχναν, αλλά δεν έχουν πεισθεί πλήρως. Οπότε του δίνουν άλλη μία ευκαιρία, αλλά μέχρι τότε, εξακολουθούν και να ψάχνονται και αν κάτσει κάτι καλύτερο, γεια σας. Αυτό βέβαια, το ξέρουν πολύ καλά οι άλλοι δύο, οπότε πρέπει να κάνουν τα πάντα και γρήγορα. Είτε αυτό λέγεται καλύτερες παροχές με χαμηλότερη τιμή, είτε λέγεται συμβιβασμός με απαιτήσεις εκτός της κοσμοθεωρίας τους, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν θέλεις το θήραμα, πρέπει να κάνεις περισσότερα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω και τα κοινά που υπάρχουν και μετά την πώληση. Όπως ο καλός πωλητής που σέβεται τον πελάτη του, θα τον υποστηρίζει και μετά την πώληση, γιατί δεν τον βλέπει μόνο σαν ένα μάτσο λεφτά, έτσι και ο καλός γκόμενος θα σέβεται την κοπέλα του -και όχι γκομενίτσα πλέον- γιατί δεν την βλέπει μόνο σαν ένα κομμάτι κρέας. Και οι δύο λοιπόν, έχουν περισσότερες πιθανότητες να τους διατηρήσουν για καιρό. Ενώ στην περίπτωση που δεν σταθούν ως επαγγελματίες, μοιραία τα θηράματά τους θα υποπέσουν σε άλλη μία κοινή αντίδραση: Θα αναζητήσουν καινούριους θηρευτές.

Το sofi-kουλίνι μου και "ΤΑ ΝΕΑ"

Πάνω που το μωρό μου έμεινε χωρίς υπολογιστή (και αύριο θα ξέρουμε τελικά αν φτιάχνεται και με πόσα) ήρθε ο ημερήσιος τύπος να της ανεβάσει το ηθικό. Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ αποφάσισε να αναφερθεί σε τρεις γυναίκες blogger και η μία από τις τρεις ήταν ...

...η s o f i - k !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Συγχαρητήρια sofi-kουλίνι μου που έχεις καταφέρει να γράφεις τόσο καλά, που να σε προσέξουν και άτομα έξω από τη blogόσφαιρα! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα! Σου εύχομαι και εις ανώτερα!

Σας δίνω τρία links για του λόγου το αληθές:

Ένα
Δύο
Τρία

Και βέβαια να μην ξεχάσω ότι οι άλλες δύο ήταν η Ψιλικατζού και η Βασιλική. Συγχαρητήρια και σε αυτές.

Και για τα συγχαρητήρια στο blog της τιμώμενης!

Και στα δικά σας οι ανεφημερίδωτοι!!!

Κατάθλιψη

Κλείστηκα μες το σπίτι μου
δεν βγαίνω ούτε με σφαίρες
φοράω το ίδιο σώβρακο
εδώ και πόσες μέρες

Έκλεισα τα παντζούρια μου
δεν ξέρω, νύχτα μέρα;
δεν πάει από τη μύτη μου
το βλέμμα μου πιο πέρα

Τα φώτα όλα έσβησα
ίχνος ζωής κανένα
και στο μπαλκόνι τα φυτά
πεθαίνουν μαραμένα

Δεν πλένω ούτε τα δόντια μου
δεν πάω να κάνω μπάνιο
μόνο στο κρεβατάκι μου
να κάθομαι επάνω

Δεν με ενοχλεί το σπίτι μου
που είναι μες τη σκόνη
Δε νοιάζομαι που αν πέθανα
αγχώνονται οι γείτονοι

Το κινητό μου το 'κλεισα
κανείς μη με 'νοχλήσει
το σταθερό το χάλασα
το έπλυνα στη βρύση

Τα mails μου δεν τα κοιτώ
στο inbox περιμένουν
στο γραμματοκιβώτιο
λογαριασμοί πληθαίνουν

Παράτησα και τη δουλειά
πούλησα και τ' αμάξι
κι όσους ανθρώπους ήξερα
κανείς τους δεν θα κλάψει

Οι φίλοι μου με ψάχνουνε
την πόρτα μου χτυπάνε
αλλά θα με ξεχάσουμε
και κείνοι, που θα πάνε

Η τηλεόραση κλειστή
το ράδιο σφραγισμένο
και ώσπου να αλλάξει κάτι
έτσι θα παραμένω

Ένα κείμενο που αυτομόλησε

Γεια σας! Είμαι ένα κείμενο. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Το βλέπουμε αυτό. Ναι αλλά εγώ δεν είμαι ένα συνηθισμένο κείμενο. Είμαι ένα κείμενο προδότης. Αυτομόλησα από την μεριά του συγγραφέα και πέρασα στη μεριά του αναγνώστη. Θα σκέφτεστε, και τι λόγο έχεις να αυτομολήσεις, πόλεμο έχουμε συγγραφείς και αναγνώστες; Αυτό θα μου το πείτε εσείς αφού με διαβάσετε ολόκληρο.

Προσέξτε: Με διαβάσετε. Θα ακούσετε αυτά που έχω να σας πω. Δεν θα κάνουμε διάλογο. Εμείς τα κείμενα είμαστε φασιστικά· δεν κάνουμε διάλογο. Δεν είμαστε φτιαγμένα να κάνουμε διάλογο. Και δεν μπορείς να μας κατηγορήσεις για αυτό γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένα, όπως ακριβώς δεν μπορείς να κατηγορήσεις το λιοντάρι επειδή είναι επιθετικό και τις ντομάτες επειδή είναι κόκκινες. Οι ντομάτες φτιάχτηκαν κόκκινες και τα κείμενα φασιστικά.

Άρα ο συγγραφέας, ο ευαίσθητος αυτός άνθρωπος που κάνει κατάθεση ψυχής, ουσιαστικά περνάει θέσεις, με τον μοναδικό τρόπο που δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Με τα κείμενά του. Δεν πα να του στείλεις όσες επιστολές θέλεις, να κάνεις μαζί του διάλογο ο οποίος, με επιχειρήματα θα ανατρέψει τις θέσεις του αρχικού κειμένου· το κείμενο θα μένει πάντα εκεί να το διαβάσει ο επόμενος. Και να υποκύψει στο μεγαλείο του.

Ναι, τα γραπτά κείμενα έχουν μεγαλείο. Θα έλεγα πιο μεγάλο και από του πιο τρανού βασιλέα, και από του πιο σκληρού δικτάτορα. Χιλιάδες εξουσιαστές ανατράπηκαν ανά την ιστορία· κείμενα ποτέ. Τα κείμενα μένουν στον αιώνα τον άπαντα -πάντα κάποιος βρίσκεται να σώσει ένα αντίγραφο- και ξεπηδούν εκεί που δεν τα περιμένεις να ξαναφέρουν στο προσκήνιο τις πιο απίθανες φαντασιοπληξίες, του πιο απίθανου συγγραφέα. Με λίγη τέχνη ο καθένας μπορεί να κάνει τον κόσμο να ασχολείται μαζί του και να τον στηρίζει.

Αναγνώστες καταλάβετέ το. Είσαστε θύματα. Είστε βορρά στις ορέξεις συγγραφέων. Είστε αναγκασμένοι να διαβάζετε κάτι. Ποια ευαισθησία και ποιος ρομαντισμός; Έχετε δει ποτέ συγγραφέα την ώρα που γράφει, την ώρα που, υποτίθεται πως κάνει κατάθεση ψυχής και σας δίνει ένα κείμενο μέσα από την καρδιά του; Θα είχε πολύ πλάκα να τον δείτε να διορθώνει συνεχώς λαθάκια, να βάζει τόνους που ξέχασε και να κολλάει μία ώρα για να βρει την κατάλληλη λέξη. Αυτό που, υποτίθεται πως του βγήκε αυτόματα, χωρίς καν να το σκεφτεί. Και μετά να το ξαναδιαβάζει πόσες φορές, αλλάζοντάς το συνεχώς, για να πετύχει τον καταχθόνιο σκοπό του. Να πείσει. Να γίνει αρεστός και ας έχει άδικο. Δεν τον νοιάζει αν έχει δίκιο ή άδικο, τον νοιάζει μόνο να τον πιστέψουν κάποιοι. Γιατί για αυτούς το κείμενό του θα είναι για πάντα εκεί, σημαία της όποιας αρρώστιας κατέβασε το κεφάλι του, και οι υπόλοιποι θα μπορούν μόνο να το κρίνουν, αλλά όχι να το εξαφανίσουν. Εμείς τα κείμενα δεν είμαστε μόνο φασιστικά, είμαστε και αιώνια.

Ξέρω τι σκέφτεσαι εδώ και αρκετή ώρα. Ότι αυτό άλλαξε με τα blogs. Ότι τώρα ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει, με τα σχόλιά του. Ε και; Τα σχόλια αλλάζουν ένα κείμενο; Ό,τι σχόλιο και να γραφτεί το κείμενο δεν θα μένει εκεί, αγέρωχο και παντοτινό; Παρ' το χαμπάρι αναγνώστη, είσαι θύμα. Όταν σε προσβάλει κάποιος θα τον βρίσεις και εσύ ή θα τον δείρεις και η προσβολή τελείωσε. Όταν όμως σε προσβάλει ένα κείμενο δεν έχεις περιθώρια να κάνεις τίποτα. Γιατί ότι και αν κάνεις στο συγγραφέα, ακόμα και αν τον βάλεις φυλακή ή τον σκοτώσεις, το κείμενό του θα είναι για πάντα εκεί, να σε προσβάλει στα μούτρα και στα μάτια όποιου τύχει να το διαβάσει. Και μη σου περάσει καν από το μυαλό η γραπτή επανόρθωση γιατί εκεί έχεις χάσει οριστικά το παιχνίδι. Θα γράψει ένα άλλο κείμενο που θα αναιρεί το προηγούμενο κείμενο. Άτοπο, σκέτη κοροϊδία. Γιατί τα κείμενα δεν αναιρούνται. Και ιδιαίτερα με άλλα κείμενα.

Είναι όμως αστείο. Σε καιρούς ολοκληρωτικών καθεστώτων, αυτών που οι συγγραφείς ονομάζουν φασιστικά -και, με τα κείμενά τους, έχουν βάλει και σένα να τα λες έτσι- είναι εκείνοι που αντιδρούν περισσότερο -και, με τα κείμενά τους επίσης, βάζουν και εσένα να αντιδράς- και εκείνοι που διώκονται περισσότερο -και, πάντα με τα κείμενά τους, κερδίζουν τη συμπάθειά σου. Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί αντιδρούν; Επειδή έχασαν τα προνόμια της δικιάς τους, της κοινώς αποδεκτής χούντας. Δεν είναι η ελευθερία λόγου που αποζητούν, είναι η ελευθερία του δικού τους λόγου, της δικιά τους χούντας. Απλώς δεν θέλουν να μην κάνουν διάλογο οι άλλοι και προσπαθούν να μην κάνουν διάλογο μόνο αυτοί. Γι αυτό άλλωστε και διώκονται. Οι φασίστες αναγνωρίζονται μεταξύ τους.

Τώρα λοιπόν τι λες; Υπάρχει πόλεμος μεταξύ αναγνωστών και συγγραφέων ή όχι; Υπάρχει, απλά δεν το έχεις καταλάβει. Λες είμαι ελεύθερος να διαβάσω αυτόν ή τον άλλο και νομίζεις ότι αυτή η πρόταση βγάζει νόημα. Αλλά δεν βγάζει. Γιατί ακόμα και να επιλέξεις τον δικτάτορά σου πάλι χούντα έχεις, δεν είσαι ελεύθερος όπως νομίζεις. Και αν δεν είσαι σε πόλεμο με αυτή τη χούντα, τόσο το χειρότερο για σένα.

Αν τώρα ύστερα από όλα αυτά αισθάνεσαι θυμωμένος, επειδή θεωρείς ότι υποτιμώ τη νοημοσύνη σου και σε προσβάλω, και θα προτιμούσες να μην υπάρχω, εγώ είμαι χαρούμενο. Γιατί είμαι κείμενο και δεν μπορώ να αποβάλω το φασισμό από πάνω μου. Και το ότι σου επιβάλω την ύπαρξή μου παρά τη θέληση σου, είναι μια μεγάλη ικανοποίηση. Μη με παρεξηγείς, έτσι είμαστε εμείς τα κείμενα. Αν ήμουν ντομάτα θα χαιρόσουν που είμαι τόσο κόκκινη.

Από την άλλη, αν κατάλαβες κάτι που δεν είχες καταλάβει πιο πριν, αν άλλαξες έστω και λίγο την εικόνα που είχες ακόμα και για τα αγαπημένα σου κείμενα, και πάλι είμαι χαρούμενο.

Γιατί είμαι ένα κείμενο που αυτομόλησε.

1να, 2ύο, 3ρία

Update 15/10/2007 for Angel: Go to the end of the text.

Ώρες ώρες, πολύ απολαμβάνω το να είμαι μπερδεμένος. Κάποτε λοιπόν, και ενώ έγραφα ασυναρτησίες σε ένα κομματάκι χαρτί, μου ήρθε αυτό που βλέπεις για τίτλο. Δεν ήξερα τι να το κάνω, αλλά μου άρεσε και ήθελα να το κρατήσω. Και το κράτησα σε μία άκρη του μυαλού μου.

Κάποια στιγμή το πρότεινα για όνομα της θεατρικής ομάδας που συμμετέχω, αλλά δεν άρεσε σε κανέναν. Σκέφτηκα ότι αυτοί χάνουν και το ξανααποθήκευσα στα τρίσβαθα της διανοίας μου. Μετά από λίγο καιρό, από ένα μέλος της ομάδας, προέκυψε μια πρόταση για συμμετοχή σε ένα θεατρικό κομμάτι το οποίο θα γινόταν λέει, για τα εγκαίνια μιας έκθεσης στο νέο μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς.

Τώρα δεν ξέρω πως σου ακούγονται τα μέχρι εδώ και πόσο ψωνάρα με έχεις ήδη θεωρήσει, αλλά για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους -αυτά κάνω συνέχεια, γι αυτό δεν θα γίνω ποτέ διάσημος- με την, εντελώς ερασιτεχνική, ομάδα που συμμετέχω δεν έχουμε ανεβάσει ακόμα τίποτα και ήταν ένα σοκ για μένα να παίξω πρώτη φορά με επαγγελματίες, και μάλιστα στο Μπενάκη. Παρόλα αυτά μας έτρωγε ο απαυτός μας εμένα και το sofi-kουλίνι μου και είπαμε ναι.

Το έργο ήταν του Γιάννη Χρήστου (και εδώ από τη ΒΙΚΙΠΑίΔΕΙΑ) και λεγόταν "Επίκυκλος". Είναι ένα μουσικό όργιο εννιάμισι περίπου λεπτών, το οποίο συνοδεύεται από κίνηση, με σχετικό σενάριο, αλλά με βάση τον αυτοσχεδιασμό και το απρόοπτο, οπότε δεν ήταν απαραίτητο να είναι κανείς ηθοποιός για παίξει. Με τα παραπάνω προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι θα γίνονταν μόνο 2 πρόβες και θα ήταν αρκετές. Μέχρι τη στιγμή που το παίξαμε ξέραμε μόνο ότι ήταν πολύ διασκεδαστικές.

Το κάναμε λοιπόν και αυτό στη ζωή μας και ήταν απίστευτο συναίσθημα! Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και βγήκε -από ότι μας είπαν- πολύ καλό, και τελικά οι 2 πρόβες ήταν όντως αρκετές. Αλλά εκείνη η ημέρα... Η όλη προετοιμασία για να φύγω για την παράσταση μου θύμισε τη μέρα που θα έκανα για πρώτη φορά sex. Την ώρα της παράστασης σχεδόν δεν ήμουν εκεί, πέταγα. Και μετά είχα ένα απίστευτο συναίσθημα ευφορίας, το οποίο κρατάει μέχρι και τώρα που γράφω.

Ακόμα πιο ωραία ήταν όλα τα παιδιά που γνώρισα. Ήμασταν πάνω από δέκα άτομα και με τους περισσότερους κάναμε πολύ καλή παρέα. Γνώρισα και έναν υπέροχο άνθρωπο, τον μουσουργό Ιάκωβο Κονιτόπουλο, ο οποίος μας έκανε όλη τη διδασκαλία και τη σκηνοθεσία. Στην ομάδα ήταν και η ηθοποιός Θάλεια Αργυρίου -η οποία ή δεν έχει site για να βάλω link, ή το έχει πολύ καλά κρυμμένο. Μαζί της ήταν και η κόρη της και η ανιψιά της. Τις τρεις τελευταίες δεν τις γνώρισα εκεί, τις γνώριζα από μία άλλη δραστηριότητα, για την οποία όμως θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Πάμε τώρα στην έκθεση. Διότι είπα μεν ότι η παράσταση θα γινόταν για τα εγκαίνια μιας έκθεσης, αλλά δεν είπα τίποτα για αυτήν. Την έκθεση λοιπόν διοργάνωσε το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυσή του και έχει σαν θέμα το καλλιτεχνικό ρεύμα Fluxus, και τίτλο "Fluxus: Δεν πουλιέται". Δεν βαζω links για το Fluxus παρά μόνο της αναζήτησης στο Google με θέμα Fluxus, μιας και εκεί θα βρείτε πολλά και ενδιαφέροντα. Αλλά τι είναι Fluxus;

Το Fluxus σίγουρα δεν το λες απλή υπόθεση. Και ο αμύητος με την τέχνη μπορεί και να εκνευριστεί απίστευτα (ακολουθεί προσωπικό μήνυμα: sorry Angel...). Μπορείς να το πεις μέχρι και αντιτέχνη. Η φιλοσοφία του είναι ότι η τέχνη βρίσκεται στα απλά και καθημερινά πράγματα και δεν χρειάζονται ώρες μελέτης και εξάσκησης για να κάνεις τέχνη. Το ίδιο αυτοπαρουσιάζεται ως -αντιγράφω από το πρόγραμμα της έκθεσης- "ένα τσούρμο κακομαθημένων παιδιών" ενώ αν ήταν φυτό θα ήταν "αγκάθι στο κατεστημένο της τέχνης". "Το Fluxus δεν χρειάζεται τίποτα" και "μπορεί να είναι τα πάντα", ενώ προασπίζει την "καταστροφή στη σοβαρή κουλτούρα" και δηλώνει ότι "η τέχνη είναι εύκολη".

Σαν αποτέλεσμα έχουμε από έργα απίστευτης απλότητας και εξυπνάδας, μέχρι και απολύτως εκνευριστικά. Το να βλέπεις μια επιγραφή που λέει "Αφού τα πάντα είναι τέχνη, τότε γιατί δεν κοιμάσαι μαζί μου απόψε;" όπως να το κάνεις έχει την εξυπνάδα του. Το να βλέπεις όμως έναν τύπο ο οποίος ανεβαίνει σε μία σκάλα και ρίχνει νερό από ένα ποτιστήρι, σε ένα μεταλλικό κουβά, με μόνο στόχο να ακουστεί ο ήχος, μαζί με άλλα πέντε δέκα παρόμοια νούμερα, ε, σου σπάνε τα νεύρα.

Σε κάθε περίπτωση όμως το Fluxus είναι μια μορφή τέχνης και, οφείλω να παραδεχτώ, αρκετά φιλική προς το χρήστη. Σου επιτρέπει να θεωρήσεις τέχνη τα πάντα. Ακόμα και εκείνα τα έργα σου που τα έχουν απορρίψει όλοι, που ακόμα και εσύ τα θεωρείς αταξινόμητα, μπορούν να έχουν ένα νόημα.

Γι αυτό και εγώ, πέρα από τη χαρά της παρθενικής θεατρικής εμφάνισης, χάρηκα γιατί επιτέλους βρήκα ένα σπιτάκι για αυτόν τον τίτλο -θυμάσαι, από εκεί ξεκινήσαμε- που τόσο έχω αγαπήσει: Ε ναι λοιπόν, το 1να 2ύο 3ρία, είναι Fluxus!

Update for Angel:

Επειδή ο φίλος μου ο Άγγελος, στον οποίο αναφέρεται το sorry Angel της ογδόης παραγράφου, παρεξηγήθηκε θεωρώντας ότι τον είπα άσχετο με την τέχνη και εν ολίγοις άξεστο, και κατόπιν αιτήματός του προς επανόρθωση, δηλώνω υπεύθυνα και εν γνώση των συνεπειών του νόμου τα εξής:

Δεν υπονοούσα ότι είναι άσχετος με την τέχνη, παρά μόνο ότι δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τέτοιου είδους τέχνη και δεν ήθελα να τον προσβάλω. Με αυτό που έγραψα ήθελα μόνο να του ζητήσω συγνώμη επειδή τον έβαλα σε μία διαδικασία η οποία του έσπασε τα νεύρα, καθότι το θέαμα που παρακολούθησε δεν ήταν του γούστου του και αν δεν ήμασταν εμείς να παίζουμε δεν υπήρχε περίπτωση να πάει να δει κάτι τέτοιο, όπως ούτε και εγώ άλλωστε.

Θέλω επίσης να σημειώσω την καθοριστική του συμβολή, καθότι βιντεοσκόπησε το κομμάτι μας και να διευκρινίσω ότι το συγκεκριμένο update θα το έγραφα ακόμα και αν δεν με απειλούσε με την λήψη όρχεων αντί του εν λόγω βίντεο σε περίπτωση μη επανόρθωσης. Και μόνο το ότι παρεξηγήθηκε μου ήταν αρκετό για να επανορθώσω.

Αφού του ξαναζητήσω συγνώμη θα ήθελα να θεωρήσει το θέμα ως μη γενόμενο. Και αφού το θεωρήσει ως τέτοιο, να μπει να γράψει ένα γαμοσχόλιο επιτέλους, αφενός για να αποδεχτεί τη συγνώμη μου και αφετέρου επειδή τον παρακαλάω τόσο καιρό.

Μουτς!!!

Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο

Όποτε γίνεται μια εμπορική συμφωνία, από κείνες τις ελληνικές εμπορικές συμφωνίες, συνήθως ακούγεται αυτή η ατάκα. "Έλα μωρέ, μην αγχώνεσαι. Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο". Ε λοιπόν, άμα την ακούσεις ποτέ, κατά τη γνώμη μου τρέχα μακριά.

Καταρχάς να εξηγήσω τι εννοώ Ελληνική Εμπορική Συμφωνία (ΕΕΣ). Εν ολίγοις, η ΕΕΣ, είναι μια συμφωνία που γίνεται πάνω από τους νόμους του αστικού- ενίοτε και του ποινικού- δικαίου, έχει σαν κύριο σκοπό την αποφυγή της γραφειοκρατίας και σίγουρα κλέβει το κράτος ή παραπλανά τις τράπεζες ή -το πιο συνηθισμένο- και τα δύο. "Γράψε αυτό το ακίνητο στο όνομά σου τώρα, σου πληρώνω εγώ το φόρο και μόλις βγει το δάνειο, κρατάς και τρία δίμηνα το δικό μου ΦΠΑ, που ήταν δική σου υποχρέωση από φέτος και τα πατσίζουμε στη διαφορά των προσαυξήσεων", λέει ο ένας και ο άλλος του απαντάει, "Ναι αλλά δεν πρέπει να μείνει για πολύ στο όνομά μου, γιατί εκείνες οι επιταγές διευκόλυνσης που σου είχα δώσει δεν πληρώθηκαν, και όπου να 'ναι θα βγουν οι διαταγές πληρωμής, και έτσι και δεν προλάβουμε να κάνουμε ανακοπή, βλέπω να το χάνουμε".

Οι δύο τύποι παραπάνω, θα μπορούσαν να είναι φίλοι, συνέταιροι, συγγενείς και οτιδήποτε άλλο παραπέμπει αρχικά σε μια καλή μεταξύ τους σχέση, αλλά πάνω από όλα είναι έμποροι. Έχουν τις καλύτερες προθέσεις ο ένας για τον άλλο και σαν μόνο εχθρό βλέπουν τη γραφειοκρατία. Μόνο που ως γραφειοκρατία ορίζουν και την έλλειψη ταμιακής ρευστότητος, την κακή διαχείριση, το ότι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να πάρουν δάνειο, το ότι πρέπει να αποδώσουν το ΦΠΑ και το ΙΚΑ και διάφορα άλλα τέτοια ποταπά. Και πάνω από όλα "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο".

Πράγματα καθημερινά και αυτονόητα είναι για αυτούς απλά απόδειξη της γραφειοκρατίας. Όποτε και αν χρειαστεί ενημερότητα, φταίει πάντα το σύστημα, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι αριστεροί και ποτέ μα ποτέ το ότι δεν πλήρωσαν το ΙΚΑ ή το φόρο. Και αφού φταίνε όλοι αυτοί, το επόμενο βήμα είναι να κάνουν μία ρύθμιση -και αν πέσουν και σε περίοδο ευνοϊκής ακόμα καλύτερα, έχει μικρότερη προκαταβολή- να πάρουν όσες περισσότερες ενημερότητες μπορούν και να αφήσουν τη ρύθμιση να χαθεί για άλλη μια φορά. Μετά θα κάτσουν να υπολογίσουν ξανά ποιος όφειλε να έχει πληρώσει και πόσο από το σύνολο του ΙΚΑ, αφού η πρόσληψη ήταν τυπική στον ένα για λογαριασμό του άλλου επειδή ο άλλος δεν ήθελε να εμφανίσει μεγάλα έξοδα εκείνη την περίοδο. Αλλά ποτέ "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο".

Έτσι πορεύεται η αγία ελληνική μικρομεσαία επιχείρηση, χωρίς κανείς να παραπονιέται, τουλάχιστον για όσο αυτό το πράγμα περπατάει ή έστω κουτσαίνει. Με δανεικές επιταγές, fake υπεργολαβικά, ξεζούμισμα του πλαφόν, όλο και μεγαλύτερη δανειοδότηση, εκκρεμότητες, χρέη και κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά. Μέχρι που κάποια στιγμή κάνει ένα μεγάλο μπαμ και όλοι κοιτάνε να καλύψουν τον κώλο τους. Κερδισμένος είναι ο λιγότερο εκτεθειμένος και αυτός που βρέθηκε εκείνη τη στιγμή με τα -όποια- λεφτά στα χέρια του. Γιατί χαρτιά δεν υπάρχουν για τίποτα. Δεν μπορείς να κάνεις ιδιωτικό συμφωνητικό για πράγματα εκτός νόμου· είναι άκυρο. Ούτε δικηγόρο μπορείς να βάλεις. Όταν το σχεδιάζεις σκέφτεσαι μόνο ότι θα πάει καλά, οπότε ο δικηγόρος είναι τελείως άχρηστος και, στην περίπτωση που μπει, η δουλειά του είναι να δημιουργήσει προβλήματα και μετά να κάτσει να τα λύσει. Χαμένος χρόνος.

Ούτε που θυμούνται πια αυτό το "κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο". Και το πιο αστείο είναι ότι όταν το έλεγαν το πίστευαν κιόλας. Ήταν σίγουροι ότι το κοινό συμφέρον ήταν η μόνη τους αξία, αλλά δεν τους πέρασε στιγμή από το μυαλό να καλύψουν την περίπτωση του να στραβώσει κάτι, και τότε ποιος είναι υπεύθυνος για τι, ποιος πληρώνει τι και, κυρίως, πως και από που το πληρώνει. Τώρα το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα βγουν όσο το δυνατόν πιο αλώβητοι. Καυγάδες, φωνές, καμιά φορά και ξύλο είναι ο συνήθης επίλογος τέτοιων ιστοριών. Και στο τέλος, στα δικαστήρια πια, όποιος καταφέρει να αποδείξει τα περισσότερα, είναι και αυτός που θα συνεχίσει με τις λιγότερες πληγές. Ο άλλος, αν τα καταφέρει να συνεχίσει, θα έχει έναν προδότη να βρίζει κάθε πρωί. "Κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο"

Όταν κάποιος μπει σε μία τέτοια διαδικασία, όλο αυτό το κάνει με διάφορους ανθρώπους ταυτόχρονα· και αυτό είναι μόνο ένα δείγμα, στην πραγματικότητα έχει απείρως περισσότερες παραμέτρους, που δεν έχει νόημα να αναφερθούν. Οπότε λογικά, κάποιες φορές την πατάει και κάποιες κερδίζει, άρα αποκτά εμπειρία. Τείνω λοιπόν να πιστέψω ότι το ¨κανείς δεν θέλει να φάει τον άλλο" είναι απλώς για διώξει τις τύψεις επειδή μόλις σκέφτηκε έναν τρόπο να τον φάει.

Ξαναλέω λοιπόν, ότι όταν ακούς αυτή την ατάκα καλό είναι να φεύγεις μακριά. Αυτός που σου τη λέει ή δεν φαντάζεται τι μπορεί να πάει στραβά ή σου έχει ράψει ήδη το κουστουμάκι με τις οριζόντιες ρίγες.

Εκτός αν τη λες εσύ. Κάτι καλό θα έχεις σκεφτεί!

Που είναι ο θυμός;

Κάτι έχω πάθει και δεν μπορώ να θυμώσω. Δεν μου βγαίνει, κάτι με κόβει. Και όχι μόνο αυτό. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μου φαίνονται όλα βουνό.

Ξεκίνησα να το παρατηρώ με τη φωτιά στην Πάρνηθα. Σαν να είχα μπλοκάρει και δεν ήξερα τι να κάνω. Βέβαια δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα, αλλά εδώ μιλάω για εκείνη την αίσθηση της παράλυσης. Δεν μπορούσα ούτε καν να στεναχωρηθώ. Μου πήρε μερικές μέρες να καταλάβω πλήρως τι είχε γίνει.

Μετά ήρθε η Πελοπόννησος. Κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση και όμως να μην μπορώ να θυμώσω. Τι να θυμώσω, ούτε που επικοινωνούσα με ότι έβλεπα. Πήγα και στο Σύνταγμα. Νωθρός και εκεί.

Ακούω για αδικημένους και κακομεταχείριση, βλέπω πολλά στραβά, μου συμβαίνουν άλλα τόσα, αλλά ο θυμός με έχει εγκαταλείψει εντελώς. Δεν μπορώ ούτε να γράψω. Διαβάζω παλιά μου κείμενα και λέω τι ωραία που έγραφα τότε. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου και κάθε μέρα μοιάζω όλο και περισσότερο με το φοβισμένο Μήτσο του Λαζόπουλου -άει χάσου μυρμηγκάκι.

Και το χειρότερο: Δεν νομίζω ότι συμβαίνει μόνο σε μένα. Δεν βλέπω κανέναν θυμωμένο γύρω μου. Βλέπω μόνο εκείνους που είναι μόνιμα θυμωμένοι χωρίς λόγο, αλλά αυτούς δεν τους μετράω· ούτε καν για ανθρώπους. Α, και εκείνους που εμπορεύονται το θυμό τους -έχουμε και εκλογές. Αλλά ο πραγματικός, ο αληθινός, ο αυθεντικός θυμός δεν υπάρχει.

Που είναι ο θυμός μας; Γιατί μας εγκατέλειψε; Γιατί κάναμε σιωπηρή διαμαρτυρία για μια τόσο μεγάλη καταστροφή και δεν τα σπάσαμε όλα; Γιατί πάμε να διώξουμε τα σκατά του δικομματισμού με τα απόσκατα των ακροδεξιών; Γιατί ανεχόμαστε τα πάντα χωρίς να απαιτούμε τίποτα;

Ίσως γιατί δεν αντέχουμε να θυμώσουμε με τον πραγματικό φταίχτη, τον εαυτό μας. Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος κάποια στιγμή ωριμάζει. Ίσως να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι την Πάρνηθα και την Πελοπόννησο την κάψαμε μόνοι μας. Ότι τις κυβερνήσεις τις εκλέγουμε εμείς. Ότι αν γυρνάγαμε πίσω το χρόνο γνωρίζοντας τι θα γίνει, κανείς δεν θα άλλαζε την ψήφο του αν του έλεγες ότι δεν θα διοριστεί το παιδί του στο δημόσιο, αλλά δεν θα καιγόταν τίποτα. Και το πιστεύω, κανείς.

Μακάρι να είναι αυτό και να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε που φταίμε. Θα περάσουμε δύσκολα, αλλά μπορεί να μας βγει και σε καλό. Ωριμάζουμε. Αχ καημένε άνθρωπε, ούτε στην εφηβεία δεν έχεις μπει ακόμα, παρ' όλες σου τις κατακτήσεις. Ή μάλλον όχι καημένε άνθρωπε, καημένε Έλληνα είναι το σωστό. Μακάρι αυτή η αδράνεια να είναι σύμπτωμα αυτού που μόλις συνειδητοποιήσαμε. Μακάρι να το αφήσουμε να βγει σε όλο του το μεγαλείο. Να μας κάνει να σερνόμαστε και να βουλιάξουμε κλαίγοντας στις πολυθρόνες μας, σαν έφηβη μετά από ερωτική απογοήτευση. Δεν είναι τίποτα. Πονάει λίγο αλλά θα μας περάσει. Αρκεί μόνο να το ζήσουμε και να μην το θάψουμε.

Γιατί ή έφηβη του παραδείγματος, μέσα από το κλάμα της θα γίνει γυναίκα.

Ενώ η Ελλάδα, αν δεν κλάψει, θα παραμείνει τσούλα.

Κι όμως ήρθε

Τοκ, τοκ.

Σηκώθηκα και πήγα ως την πόρτα. Δεν περίμενα κανέναν, αλλά είχα μία περίεργη αίσθηση ότι κάτι θα συνέβαινε.

-Ποιος είναι;
-Εγώ. Άνοιξε.

Ρίγος. Ήρθε; Μας θυμήθηκε επιτέλους; Και στην ώρα του; Σάστισα. Έμεινα για λίγο να κοιτάω την πόρτα και να μην ξέρω τι να κάνω. Μου φαινόταν σαν ψέματα.

-Θα ανοίξεις ή να φύγω; είπε κάπως περιπαιχτικά.

Ξύπνησα απότομα, σαν να έπεσα από το κρεβάτι και άνοιξα κατευθείαν την πόρτα. Και όντως, ήταν εκεί μπροστά μου και με κοιτούσε. Τι χαρά! Ήρθε. Του είπα να περάσει και προσπάθησα να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου.

-Πως και από τα μέρη μας;
-Είπα να έρθω.
-Έλειψες πολύ. Πόσα χρόνια έχεις να έρθεις;
-Ε πως, ερχόμουν αλλά πιο αργά.
-Ναι σιγά. Και έτσι όπως ερχόσουν δεν καταλαβαίναμε τίποτα.
-...
-Δε μιλάς;
-Μωρέ, δεν ξέρω τι να πω... Απλά ήρθα τώρα.
-Ακούγεται ότι φταίμε και εμείς που μας εγκατέλειψες και εσύ και η άλλη, η απέναντί σου
-Πολλά ακούγονται. Ποιος ξέρει;
-Πάντως έκανες πολύ καλά που ήρθες φέτος. Ξέρεις περάσαμε δύσκολο καλοκαίρι· σε χρειαζόμασταν όσο ποτέ ίσως. Δεν ξέρω αν έμαθες για τις φωτιές;
-Τα είδα. Δεν χρειάζεται να μάθω άλλα. Ήρθα από δυτικά και την είδα τη μαυρίλα.
-Θύμωσες;
-Να θυμώσω; Γιατί; Στεναχωρήθηκα.
-Και να υποθέσω ότι δεν θα ξαναέρθεις σύντομα, ε;
-Μανούρα είσαι, το ξέρεις; Είπαμε κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτά τα πράγματα. Ελπίζω να μπορέσω. Άλλωστε, εγώ θέλω να έρχομαι.
-Και εμείς θέλουμε να έρχεσαι. Σε αγαπάμε και σένα και μας λείπεις. Θα μείνεις ελπίζω αρκετά, έτσι;
-Γιατί ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι θα γίνει; Τώρα είμαι εδώ. Ας περάσουμε καλά και βλέπουμε. Αν μπορέσω να μείνω, θα μείνω.

Είχε δίκιο. Αναλώθηκα πολύ σε ανάλυση και έχανα από την ώρα που είχα να περάσω μαζί του. Το υπόλοιπο απόγευμα δεν μιλήσαμε άλλο. Έκατσα και απόλαυσα την παρουσία του, που μου είχε λείψει τόσο πολύ. Δεν είχε σημασία πότε θα έφευγε ή αν θα ξαναρχόταν -τουλάχιστον δεν είχε σημασία εκείνη τη στιγμή.

Έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας να δούμε τι θα κάνουμε. Αν θέλουμε να ξανάρθει. Πάντως φέτος το φθινόπωρο ήρθε και ήρθε στην ώρα του, και μας χάρισε ένα υπέροχο κυριακάτικο απόγευμα, αλλά και ένα υπέροχο πρωινό Δευτέρας.

Για το γνωστό e-mail

Πήρα και εγώ ένα e-mail (γράφω και εγώ διότι από μία γρήγορη αναζήτηση που έκανα στο internet είδα ότι το έχουν πάρει πολλοί και το έχουν ανεβάσει στα blog τους) και θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα. Κατ' αρχάς, διαβάστε το όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη.

"Πολλοί αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, αποφασίζουν να ψηφίσουν άκυρο ή λευκό ή ακόμα και να μην πάνε στις κάλπες, με σκοπό να τιμωρήσουν έτσι, τα μεγάλα κυρίως κόμματα, ως υπεύθυνα για την κατάντια της χώρας. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγαλύτερο ΔΩΡΟ που μπορούν να κάνουν στα δύο μεγάλα κόμματα. Στις παρακάτω γραμμές θα εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται, ώστε να μην έχει κανείς αμφιβολία, γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΡΑΚΑΛΑΝΕ να υπάρχει μεγάλο ποσοστό Λευκών / Άκυρων / Αποχής, ώστε να αυξήσουν τα δικά τους ποσοστά.

Αν υποθέσουμε ότι το σύνολο των ψηφοφόρων είναι 100 (ποσοστό 100%), τότε με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, για να σχηματίσει ένα κόμμα αυτοδύναμη κυβέρνηση, χρειάζεται να συγκεντρώσει ποσοστό μεγαλύτερο του 42% από τα ΕΓΚΥΡΑ ψηφοδέλτια. Να το ψηφίσουν δηλαδή στο παράδειγμά μας 43 άτομα. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν μια σταθερή βάση ψηφοφόρων (ψηφοφόρους που θα τα ψήφιζαν ακόμα και αν γύριζε η γη ανάποδα, «βαμμένους» με άλλα λόγια), της τάξης του20% περίπου το κάθε ένα. Με αυτά τα δεδομένα, όποιο κόμμα κατορθώσει να πείσει άλλους 23 ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, συγκεντρώνει το ποσοστό που απαιτείται και σχηματίζει κυβέρνηση. Αν υποθέσουμε τώρα ότι από τους 100ψηφοφόρους του συνόλου, οι 25 δεν πάνε να ψηφίσουν, έχουμε δηλαδή αποχή25%.Από τους 75 που πάνε στις κάλπες, οι 8 ψηφίζουν λευκό και οι 7 ζωγραφίζουν μία μούντζα στο ψηφοδέλτιο πριν το ρίξουν (άκυρο). Έχουμε λοιπόν ποσοστό 15% λευκά / άκυρα. Αυτό σημαίνει ότι τα έγκυρα ψηφοδέλτια είναι 60 από τα 100 άτομα του συνόλου. Το 42% του 60 είναι 26. Οι 20 «βαμμένοι» οπαδοί του κάθε κόμματος θα τα ψηφίσουν ότι και αν γίνει. Επομένως, όποιο κόμμα μαζέψει άλλες 6 (ολογράφως ΕΞΙ) ΜΟΝΟ ψήφους σχηματίζει κυβέρνηση! Στην περίπτωση δηλαδή, που δεν έχουμε αποχή / λευκά / άκυρα, το πρώτο κόμμα χρειάζεται να πείσει 23 ακόμα ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, με ποσοστό 25% αποχή και 15% λευκά / άκυρα, χρειάζεται μόνο 6.Με απλά λόγια:ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΠΟΧΗΣ / ΛΕΥΚΩΝ / ΑΚΥΡΩΝ, ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΨΗΦΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Πόσο λιγότερες; Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι για το 2007 είναι 9.824.223 (πηγή http://www.ypes.gr/ekloges/content/gr/ekl_kat_fr.htm). Το 42% αυτών είναι 4.126.174. Με τα ποσοστά του προηγούμενου παραδείγματος (25% αποχήκαι15% λευκά / άκυρα) το 42% γίνεται 2.475.705. Δηλαδή το πρώτο κόμμα χρειάζεται να μαζέψει 1.650.469 λιγότερες ψήφους. (Στην πράξη λόγω του εκλογικού συστήματος - κατανομή εδρών, εκλογικές περιφέρειες κλπ.- είναι ακόμα λιγότερες).

Σκεφτείτε το λοιπόν ξανά όσοι σκέφτεστε να ρίξετε λευκό, άκυρο ή να μην ψηφίσετε καθόλου. Εκτός αν δεν σας πειράζει να αποφασίσουν 2εκατομμύρια «βαμμένοι» οπαδοί του ενός ή του άλλου κόμματος, ΠΟΙΟΣ και κυρίως ΠΩΣ, θα κυβερνήσει τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων. Δεν πιστεύω όμως πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλιώς δεν θα διαβάζατε αυτό το blog.Πώς να εκφράσετε τη διαμαρτυρία σας; Ψηφίστε οποιοδήποτε μικρό κόμμα νομίζετε πως σας εκφράζει καλύτερα. Δώστε τη δυνατότητα σε πολλές διαφορετικές φωνές αντιπολίτευσης, να ελέγχουν και να υποχρεώνουν την κυβέρνηση που θα προκύψει, να ακούσει τη θέληση του λαού. Μη δώσετε κι άλλη ευκαιρία στους ανεπάγγελτους, με μόνο προσόν το όνομα του πατέρα ή του θείου τους, να σας εκμεταλλευτούν για άλλη μια φορά, για να ικανοποιήσουν τους χρηματοδότες και τους φίλους τους. Δώστε στη βουλή τη δύναμη που πρέπει να έχει. Τη δύναμη να εκπροσωπεί όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα συμφέροντά τους. (Εκτός αν είσαστε πολυεκατομμυριούχος εργολάβος δημοσίων έργων, οπότε ψηφίστε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει σημασία ποιο, το ίδιο είναι)."

Όταν έγραψα το Γιατί δεν θα ψηφίσω, κάπου στα σχόλια και τη συζήτηση που ακολούθησε εκεί, έγινε κάποια αναφορά και στα μικρά κόμματα, αλλά δεν νομίζω ότι ήμουν ξεκάθαρος, ότι αυτούς τους εμπιστεύομαι ακόμα λιγότερο. Με αφορμή το παραπάνω mail θα ήθελα να το αναπτύξω περισσότερο.

Τα μικρά κόμματα, ακριβώς επειδή είναι μικρά, δεν έχουν στο μυαλό τους να κυβερνήσουν ποτέ. Ξέρουν ότι θα είναι αντιπολίτευση και ως τέτοια φτιάχνουν το συντονισμό τους. Αυτό νομίζω ότι δεν είναι κάτι νέο. Οπότε, αν λέμε ότι μαυρίζουμε τον δικομματισμό, δεν νομίζω κανείς να εννοεί ότι περιμένει να δει αύριο τον Αλέκο ή την Αλέκα στο Μαξίμου. Αν κατά λάθος κάποτε συμβεί αυτό, νομίζω ότι θα είναι καταστροφικό.

Όταν όμως είσαι αντιπολίτευση ξέρεις ότι με το να διαφωνείς κερδίζεις ψήφους. Και εδικά αν δεν σκέφτεσαι να γίνεις ποτέ κυβέρνηση, αναγκαστικά σκέφτεσαι μόνο το συμφέρον σου. Και για να μην μακρηγορώ, δεν είδα ποτέ μια διαφωνία ουσιαστική από μικρό κόμμα. Διαφωνούν επαγγελματικά, γιατί μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν. Δεν έτυχε ποτέ, καμία κυβέρνηση, να μην φέρει στη βουλή ένα νόμο ο οποίος θα ήταν καλός;

Αυτά είναι γενικά. Σε αυτές τις εκλογές όμως, το σκηνικό που είναι το πιθανότερο μέχρι στιγμής είναι το εξής: Η Ν.Δ. κερδίζει με μικρή διαφορά (και όμως, είναι ακόμα μπροστά στις δημοσκοπήσεις) και μπαίνουν πέντε κόμματα στη βουλή, με πέμπτο κόμμα το ΛΑ.Ο.Σ. Άρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γίνει συνεργασία μεταξύ πρώτης και τελευταίου, εφόσον δεν υπάρχει αυτοδυναμία.

Και για να το πω απλά. Ψηφίζοντας μικρά κόμματα, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δούμε συν-πρωθυπουργό τον Καρατζαφέρη! Εγώ αυτό το πράγμα δεν θα το έχω ψηφίσει.

Σοβαρή ενημέρωση

Παρακολουθήστε σοβαρή ενημέρωση τα κανάλια μας!

Ώρα 22:12, 24/8/07. Δεν είναι μοντάζ, είναι ζάπινγκ.





Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να το διακρίνετε, καλά σας το γράφω.

Την ίδια στιγμή τα κανάλια έδειχναν τα εξής:

ΝΕΤ 16 ΝΕΚΡΟΙ
ALPHA 17 ΝΕΚΡΟΙ
ANT1 18 ΝΕΚΡΟΙ

MEGA 19 ΝΕΚΡΟΙ

Γουστάρω διασταυρωμένες πληροφορίες!

Κοτέτσι για παλάτι

Προσέξετε τώρα: Στη θέση του παλατιού, ας υποθέσουμε πως βρίσκεται ένα κοτέτσι, και αρχίζει να βρέχει· είναι πολύ πιθανό να μπω μέσα στο κοτέτσι για να μη βραχώ· μα δεν θα πάρω ποτέ το κοτέτσι για παλάτι από ευγνωμοσύνη, επειδή με προστάτεψε από τη βροχή. Γελάτε. Λέτε μάλιστα πως σε μια τέτοια περίσταση κοτέτσι και παλάτι είναι το ίδιο. Ναι, θα απαντήσω, αν ζει κανείς μόνο για να μη βρέχεται.

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
από το βιβλίο "Το υπόγειο"
Μετάφραση Γιώργης Σημηριώτης

Γιατί δεν θα ψηφίσω

Θέλω να γράψω μερικά πράγματα για τις εκλογές που έρχονται, αλλά είναι πολλά μέσα στο μυαλό μου και είναι όλα πολύ μπερδεμένα.

Το κυριότερο όμως που θέλω να πω είναι το ότι δεν θα ψηφίσω. Και θα προσπαθήσω να περιοριστώ μόνο σε αυτό. (Αν ξεφύγω και λίγο, παρακαλώ την επιείκειά σας.)

Ξέρω ότι αυτό είναι κόκκινο πανί για κάποιους. Τα επιχειρήματα που υπάρχουν κατά της μη άσκησης του εκλογικού δικαιώματος είναι πολλά και, σαφώς, έχουν τη βάση τους. Οπωσδήποτε σέβομαι αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για να μπορώ εγώ σήμερα να ψηφίζω και σίγουρα πιστεύω ότι η ψήφος είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας.

Όμως, η πολιτική κατάσταση είναι κάτι, το οποίο -πιστεύω- ότι πρέπει να αναθεωρείται συνεχώς. Πολύ μικρή σημασία έχει αν πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια που εγκαθιδρύθηκε η Δημοκρατία στη χώρα μας ήταν το μεγαλύτερο αγαθό. Σήμερα τι είναι; Είναι τελικά η Δημοκρατία, η Δημοκρατία με την παρούσα μορφή, η αντιπροσωπευτική, η πανάκεια που ονειρεύονταν οι αντιστασιακοί της χούντας;

Συνήθως οι διανοούμενοι χρησιμοποιούν τη φράση του Τσώρτσιλ "η Δημοκρατία είναι ένα άθλιο πολίτευμα, άλλα είναι το καλύτερο από όσα έχουμε", φράση με την οποία συμφωνώ. Το θέμα είναι όμως πόσα χρόνια θα βολευόμαστε με το μη χείρον. (Είναι πάντως αξιοπερίεργο το γιατί οι πολιτικές επιστήμες έχουν μείνει τόσο πίσω, ενώ όλες οι άλλες επιστήμες έχουν κάνει φοβερά άλματα τα τελευταία χρόνια.)

Όμως η τρωτότητα της Δημοκρατίας δεν είναι ο μοναδικός λόγος που δεν θα ψηφίσω -θα έλεγα ότι είναι ο τελευταίος. Ένας άλλος, πολύ βασικός, είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζονται ακόμα τα κόμματα. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να μιλάμε για δεξιά, αριστερά και λοιπά παρωχημένα. Ένα τραγικά απλό παράδειγμα είναι η παρούσα κυβέρνηση της Ν.Δ. σε σχέση με την προηγούμενη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οι μεν θέλουν να λέγονται δεξιοί και οι δε κεντροαριστεροί αλλά δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά στον τρόπο διακυβέρνησης. Να σημειώσω εδώ ότι δεν μιλάω για κλισέ τύπου "όλοι είναι ίδιοι" και "όλοι μας κλέβουν", αλλά για πραγματικό σύστημα διακυβέρνησης. Σε μία χώρα ενταγμένη σε ένα σύνολο σαν αυτό της Ε.Ε. τέτοιες ιδεολογίες είναι παντελώς άχρηστες. Η πολιτική που θα ακολουθηθεί, θα πρέπει να συμφωνεί στο γενικότερο πλαίσιο συμφερόντων των εταίρων μας και εκεί η όποια δεξιά ή αριστερή διαφωνία είναι τουλάχιστον αστεία, αν όχι εγκληματική. Αν τα δύο μεγάλα κόμματα απέφευγαν την ταύτιση με ιδεολογίες, θα σκεφτόμουν σοβαρά έναν από τους δύο.

Ο αντίλογος στα παραπάνω είναι η στροφή στα μικρά κόμματα, όχι τόσο για διακυβέρνηση, όσο για πολυφωνία στη βουλή. Εδώ οι επιλογές γίνονται ακόμα πιο λίγες. Από τη μία τα κόμματα μιας μπερδεμένης αριστεράς. Μιας αριστεράς που επιμένει να σέρνει το πτώμα του κομμουνισμού στο όνομα της διαφωνίας για τα πάντα, υιοθετώντας ενίοτε και θέσεις διαμετρικά αντίθετες του δόγματός της. Πως να εμπιστευτώ ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάνει διαμαρτυρία για την αποποινικοποίηση της κάνναβης, και μετά τις δηλώσεις Παπανδρέου ότι θα πρέπει να το συζητήσουμε το θέμα, έχουν κάνει διαμαρτυρία για την μη αποποινικοποίηση; Και ας μην σχολιάσω καλύτερα τις θέσεις τους σε θέματα όπως το Μακεδονικό. Πλήρης ταύτιση με την άκρα δεξιά, για την οποία απλώς θα πω ότι δεν με κέρδισε ποτέ. Επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι η περιβόητη πολυκομματική βουλή με κόμματα σαν το ΛΑ.Ο.Σ. μου φαίνεται πολύ επικίνδυνη.

Αν θα είχε χρήση μια ιδεολογία σήμερα, αυτή θα ήταν μόνο η οικολογία. Το περιβάλλον είναι το βασικό μας πρόβλημα, όχι ο καπιταλισμός ή ο κομμουνισμός. Αλλά και εκεί συνήθως τα κάνουμε χάλια. Συνήθως όποιος ασχοληθεί με το θέμα, ή θα περιοριστεί στις κατάρες για το που έπεσε η στάχτη του τσιγάρου, ή θα έχει το επίπεδο και τη σοβαρότητα του Βεργή.

Ας αφήσω στην άκρη και τις ιδεολογίες για να περάσω σε πιο πρακτικά θέματα. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα υποσχόταν διαχωρισμό κράτους εκκλησίας. Είναι πολλά τα λεφτά που πηγαίνουν στην ήδη πάμπλουτη ελληνική εκκλησία και θα έσωζαν πολλούς άλλους τομείς. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα κατέγραφε την περιουσία της εκκλησίας και βεβαίως θα την φορολογούσε. Από που και ως που αυτή η περιουσία παραμένει πάντα ανέγγιχτη; Θα κέρδιζε την ψήφο μου ένα κόμμα που θα μείωνε το κονδύλι για το στρατό. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Δεν λέω να μείνουμε τελείως άοπλοι, αλλά αυτός ο αγώνας δρόμου που κάνουμε με τους εξοπλισμούς μας έχει φέρει, μια κουτσουλιά γη, στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως στην κατάταξη των χωρών που χαλάνε τα περισσότερα λεφτά για όπλα.

Αυτά τα δύο και μόνο να διόρθωνε κάποιος -εκκλησία και στρατός- θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη θέση. Όμως υπάρχουν και αλλού προβλήματα. Πρέπει κάποτε κάποιος να ασχοληθεί με την αξιολόγηση και την παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Το οποίο φυσικά σημαίνει άρση της μονιμότητας. Και μέσα στο δημόσιο τομέα είναι βέβαια και η παιδεία. Δεν ξέρω κανέναν ο οποίος να ήταν φοιτητής και να μην έχει να διηγηθεί τουλάχιστον μία ιστορία για αυθαιρεσία καθηγητή. Ο ένας διδάσκει υποχρεωτικά το βιβλίο που έχει γράψει ο ίδιος πριν από σαράντα χρόνια και δεν περνάει κανέναν άμα δεν το αγοράσει, ο άλλος κόβει το 90% των υποψηφίων γιατί έτσι γουστάρει, και γενικά ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει, γιατί δεν τον ελέγχει κανένας. Η παιδεία έχει καταντήσει ένας μαραθώνιος αποστήθισης άχρηστων πραγμάτων για την είσοδο το πανεπιστήμιο, και μετά το χάος. Δεν θα επεκταθώ για τα προβλήματα της παιδείας γιατί έχω ξαναγράψει σχετικά. Όμως θα ήθελα να πω ότι θα εμπιστευόμουν για πολιτικό έναν άνθρωπο ο οποίος θα ανέθετε να γραφτεί ένα σοβαρό βιβλίο ιστορίας και θα είχε σοβαρά αντιπολιτευτικά επιχειρήματα όταν άνοιγε η συζήτηση για τα πανεπιστήμια.

Θα ψήφιζα έναν άνθρωπο που θα ολοκλήρωνε εκείνο το έρημο το κτηματολόγιο, πριν καεί και το τελευταίο ραδίκι. Θα ψήφιζα κάποιον ο οποίος θα ασχολούνταν πραγματικά με τη χώρα που μένει και όχι μόνο με τις προσωπικές του φιλοδοξίες, ή την καλοπέρασή του. Θα ψήφιζα έστω κάποιον ο οποίος θα απαντούσε σε μία ερώτηση, και δεν θα ξέφευγε με υπεκφυγές, ξύλινη γλώσσα και "αφήστε με να ολοκληρώσω". Θα χαιρόμουν να έβλεπα έναν σοβαρό αρχηγό κόμματος, με νέο επώνυμο, εκτός των φεουδαρχών που κυβερνάνε τόσες δεκαετίες.

Όμως δυστυχώς, στην πολιτική σκηνή σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Γι αυτό και δεν θα ψηφίσω. Όχι θα ρίξω άκυρο ή λευκό, δεν θα πάω να ψηφίσω. Αφενός γιατί είναι πολύ μπλεγμένο τελικά το υπέρ ποιου πάνε τα Α/Λ και αφετέρου διότι το να μην ψηφίσεις είναι παράνομο, άρα επαναστατικό. Μπορεί να μην εφαρμόζονται πλέον οι κυρώσεις, αλλά όταν θέλεις να αλλάξεις κάτι πρέπει να το κάνεις με ένα λίγο φωναχτό τρόπο.

Για ένα πράγμα μόνο στεναχωριόμουν, αλλά και αυτό άρχισε να διορθώνεται. Τα τελευταία χρόνια η αποχή όλο και μεγαλώνει, όμως αυτό όλοι απέφευγαν να το σχολιάσουν. Κανέναν πολιτικό δεν τον συμφέρει να φαίνεται αποχή, γιατί έτσι επιβεβαιώνεται η απαξίωση. Όμως τώρα είμαι blogger! Όπως και πολλοί άλλοι. Και μπορεί να μην πραγματοποιηθεί το όνειρό μου να μαζευτεί όλος ο κόσμος έξω από τα εκλογικά κέντρα, αρνούμενος να μπει μέσα να ψηφίσει αν δεν αλλάξει κάτι, αλλά σίγουρα οι απέχοντες σήμερα έχουν ένα τρόπο να φανούν.

Ως τι θα επέστρεφες;

Μέχρι οι εκπρόσωποι των απανταχού θρησκειών να συμφωνήσουν μεταξύ τους για το αν υπάρχει ή όχι η μετεμψύχωση, νομίζω ότι εμείς οι υπόλοιποι άτυπα την έχουμε δεχτεί. Και, εδώ που τα λέμε, γιατί να την απορρίψουμε; Έτσι και αλλιώς επιστημονική απάντηση δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ, άρα δεν πρόκειται ποτέ να αποδειχθεί ότι κάνουμε λάθος. Οπότε, μεταξύ συζητήσεων για ζώδια και άλλα κουλτουριάρικα, πετάμε και ένα "στην προηγούμενη ζωή μου, θα πρέπει να ήμουν..." ό,τι να 'ναι.

Το περίεργο όμως είναι ότι πιο συχνά ασχολούμαστε με την προηγούμενη ζωή μας και το τι κάναμε ή τι ήμασταν εκεί, παρά με το τι θα θέλαμε να γίνουμε στην επόμενη. Και αυτό είναι λάθος, γιατί αν η μετεμψύχωση εξυπηρετεί έναν σκοπό, αυτός δεν είναι άλλος από την συνέχεια της ύπαρξης, απαλλαγμένη όμως από πράσινα λιβάδια, βουνά από πιλάφι και καζάνια που κοχλάζουν. Για αυτό και εγώ σήμερα θα ασχοληθώ με το ως τι θα ήθελα να επιστέψω.





Κατόπιν ωρίμου σκέψεως και εν γνώση των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνω υπεύθυνα ότι θα ήθελα να επιστρέψω ως αμοιβάδα και μόνο ως αμοιβάδα!!!





Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά. Καταρχάς, η αμοιβάδα είναι ένας μονοκύτταρος οργανισμός. Άρα δεν υπάρχει ποτέ πιθανότητα καρκίνου. Για να φάει δεν χρησιμοποιεί στόμα -δεν έχει στόμα- απλά "τυλίγει" την τροφή της, σχηματίζοντας ψευδοπόδια με το σώμα της. Που σημαίνει ότι εφόσον κάνει το σώμα της ότι θέλει, δεν έχει ποτέ πρόβλημα παχυσαρκίας ή προβλήματα τύπου στραβή μύτη και μεγάλα αυτιά. Άσε που δεν χρειάζεται να πλένει τα δόντια της -είπαμε δεν έχει στόμα.

Πάμε σε πιο σοβαρά πλεονεκτήματα. Η αμοιβάδα είναι ένα παρασιτικό πρωτόζωο. Είναι δηλαδή από τη φύση της φτιαγμένη να μην δουλεύει. Και κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει για τεμπελιά αν γεννηθείς παράσιτο, μόνο αν γίνεις. Εδώ είχα σκεφτεί να γράψω και άλλο ένα πλεονέκτημα αλλά το ξέχασα, οπότε περνάω άμεσα στο κυριότερο των αιτίων που με οδήγησαν στην απόφαση αυτή.

Η αμοιβάδα πολλαπλασιάζεται με διαίρεση του εαυτού της. Αυτός ο μεγαλειώδης τρόπος αναπαραγωγής εξασφαλίζει την αθανασία και ταυτόχρονα την σιγουριά ότι η πρώτη αμοιβάδα που γεννήθηκε ποτέ, ζει ακόμα και σήμερα! (Επειδή όμως η αμοιβάδα δεν αφήνει απολιθώματα καθώς δεν έχει κόκαλα, δεν θα μάθουμε ποτέ πριν πόσα χρόνια εμφανίστηκε αυτή η πρώτη αμοιβάδα επί γης. Ίσως και να υπήρχαν ανέκαθεν αμοιβάδες στη γη ή να έκαναν ντεμπούτο λίγα μόλις λεπτά πριν τις ανακαλύψει ο Antonie van Leeuwenhoek -προφέρεται Λέβενχουκ- το 1647.) Και επειδή είμαι σίγουρος ότι με το που ακούτε αναπαραγωγή το μυαλό σας πάει στο σεξ, θα έρθω αμέσως και σ' αυτό.

Προφανώς οι αμοιβάδες δεν κάνουν σεξ. Η διαίρεση φρόντισε να τις απαλλάξει από αυτή τη διαδικασία. Άρα είναι ταυτόχρονα απαλλαγμένες από φύλο, οπότε και από ανωτερότητες ή κατωτερότητες, αφροδίσια νοσήματα, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, βιασμούς, περίοδο, ανικανότητα κλπ. Ίσως τελικά να είναι βαρύ το τίμημα που πληρώνουμε για μερικά δευτερόλεπτα σπασμών ηδονής. Όμως, πραγματικά οι αμοιβάδες χάνουν όλη την απόλαυση;

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως όχι. Και για να γίνω πιο σαφής θα φέρω ένα παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι κάθεσαι και τον παίζεις. Ως αμοιβάδα θα είναι το μόνο που θα κάνεις και κανείς δεν θα μπορεί να σε πει και μαλάκα, αφού δεν έχεις φύλο. Και τη στιγμή της κορύφωσης, αντί να τα κάνεις όλα χάλια, να εμφανίζεται ένας... εσύ! Ε λοιπόν, αποκλείεται να μην δημιουργεί ηδονή αυτό το πράγμα.

Ξαναδιαβάζοντας αυτό που μόλις έγραψα, νομίζω ότι είναι τουλάχιστον άκομψο να αποκαλούμε τις αμοιβάδες κατώτερα όντα με τόσες αρετές που διαθέτουν. Άσε που έχουν και υπέροχο όνομα στα αγγλικά. Φαντάζεσαι να σε έλεγαν Amoeba;

Εσείς ως τι θα επιστρέφατε;

Υ.Γ. Στην παράγραφο που γράφω για εκείνο τον Αντώνη με το δύσκολο όνομα, έκλεψα λίγο το φίλο μου τον Tom Robbins.